38 min. czytania

Główny plac Pasargadów, zwykle pełniący rolę ogromnego targowiska, od kilku dni był miejscem nieustannej musztry.

Oficerowie w wysokich hełmach i łuskowych kaftanach głośno wyszczekiwali rozkazy, zaś zziajani i spoceni cywile ze wszystkich sił próbowali je wypełniać. Ćwiczyli podstawowe manewry piechoty, wyprowadzali pchnięcia włóczniami, na zawołanie łączyli tarcze, tworząc dziurawą i mało solidną osłonę dla ich nierównego szyku. Niewiele lepiej szło tym, którzy szkolili się w łucznictwie. Po wschodniej stronie placu zorganizowano prowizoryczną strzelnicę. Za cele służyły tam spiętrzone do wysokości rosłego męża worki z piaskiem. Choć łuk był odwieczną bronią Persów, mieszkańcy Pasargadów, najstarszej ze stolic imperium, nie mieli dotąd wielu sposobności, by do niego przywyknąć. Niejeden pierwszy raz w życiu brał do ręki drewniany oręż, nakładał nań strzałę, naciągał cięciwę. Dlatego też pociski rzadko trafiały. Szkolący cywilów żołnierze srożyli się i przeklinali, nie mogli jednak zdziałać cudów.

Jutab przechadzała się wśród trenujących oddziałów, z pozornym spokojem obserwując ich wysiłki. Skinieniem głowy odpowiadała na pozdrowienia, ze skromnym uśmiechem przyjmowała podnoszone na jej cześć wiwaty. Czasem pochwaliła mieszczucha, który z wyjątkową biegłością obracał w dłoni włócznię, innemu pokazała, jak powinno się ją chwycić. Powstrzymywała się natomiast przed ganieniem – zarówno nieporadnych cywilów, jak i zniecierpliwionych, balansujących na granicy furii żołnierzy. Czuła bowiem, że nic w ten sposób osiągnie. Bez względu na włożoną w to pracę, z kupców, rzemieślników, tragarzy czy gońców nie sposób było uczynić sprawnego wojska. A już na pewno nie z dnia na dzień.

Towarzyszył jej jednooki Bahadur, były gwardzista króla królów, weteran tuzina kampanii i najlepszy oficer, jakim dysponowała. On również nie komentował tego, co widział, lecz wyraz jego twarzy był aż nadto wymowny. Dopiero gdy oddalili się nieco od musztrowanych, przemówił:

– Trzy miesiące. Co najmniej tyle potrzeba, by ci chłopcy zaczęli się do czegokolwiek nadawać…

– Nie mamy trzech miesięcy – odparła. – Ani nawet trzech dni.

Nie musiała mówić nic więcej. Oboje znali doniesienia zwiadowców. Hellenowie byli już praktycznie pod miastem. Jutro, najdalej pojutrze staną u jego bram.

– Więc po co to wszystko? – spytał dawny Nieśmiertelny.

– By zapewnić ludziom zajęcie – wzruszyła ramionami. – Rozproszyć ich lęk i osłabić desperację. Wpoić myśl, że też przyczyniają się do obrony swego miasta. Kiedy zacznie się oblężenie, chcę mieć w mieszczanach oparcie, a nie jeszcze jeden kłopot.

Bahadur skinął głową, lecz nie wydawał się do końca przekonany.

– Zresztą, z czasem niektórzy mogą okazać się przydatni. Mury są przecież długie, a żołnierzy mało. W innych okolicznościach trzeba by wielu miesięcy treningu, by ci mężczyźni zaczęli coś potrafić. Lecz wojna… jest chyżą nauczycielką.

Dotarli razem do północno-zachodniego narożnika placu. Nieopodal znajdowała się otoczona ogrodami willa, którą na swoją kwaterę obrał Szahnaz. Przywódczyni rebelii planowała złożyć mu wizytę. Niedawno powierzyła eunuchowi ważne zadanie. Miał obrachować zapasy żywności – łącznie ze zbożem, które odkryto w spichlerzach cytadeli – i wyliczyć, na ile dni starczą one, by wykarmić całą populację Pasargadów. A także zaproponować parę wariantów racjonowania, by starczyły na dłużej. Jutab spieszno było poznać wyniki jego obliczeń.

Dotarła do bram rezydencji, lecz ich nie przekroczyła, ujrzała bowiem biegnącego ku niej młodzieńca w niedopasowanym pancerzu. Typowy dla perskich wojowników, obszyty stalowymi łuskami kaftan gryzł się estetycznie z attyckim hełmem, zdobytym pewnie na jakimś Hellenie z garnizonu. Przy pasie mężczyzny kołysał się równie helleński, zakrzywiony kopis. Ponieważ zbliżał się z dużą szybkością, Bahadur zareagował instynktownie. Wysunął się przed dziewczynę i położył dłoń na rękojeści szabli. Dobyć jej nie zdążył, bo przybysz opadł nagle na kolana i złożył Parysatis głęboki pokłon.

– Pani! – zawołał, nisko pochylając głowę. – Przybiegłem tu najprędzej jak mogłem, od zachodniej bramy. Jak okiem sięgnąć pod niebo unoszą się dymy! Cały horyzont płonie!

Popatrzyła na zachód, lecz gęsta i monumentalna zabudowa miasta zasłaniała jej widok. Ujrzała więc jedynie pyszne fronty pałaców arystokracji oraz gmachów publicznych.

– Prowadź na mury! – rzekła do młodzieńca, pochylając się i dając mu znak, by podniósł się z kolan. – Muszę zobaczyć to na własne oczy.

W istocie, gdy już przedostali się przez miasto i wspięli się na wysokie umocnienia, okazało się, że chłopak mówił prawdę. Nieboskłon na zachodzie był szary od spowijających go kłębów dymu. Unosiły się one z wielu źródeł na zachodniej równinie. Bahadurowi wystarczył jeden rzut oka:

 – Płoną włości dostojnego Mitrydatesa. Ale czemu? Przecież on zawsze był służalczy wobec Hellenów i satrapy…

Jutab poczuła zawrót głowy, tak silny, że aż musiała wesprzeć się ręką o blanki. Przypomniała sobie gościnę u arystokraty, jego wspaniały pałac, dziś już pewnie doszczętnie zrujnowany. Dwie młode niewolnice, które jej usługiwały… Wolała nawet nie myśleć o ich losie. Czy Mitrydates zdołał przed nadejściem nieprzyjaciół wyprawić w bezpieczne miejsce swoje żony i dzieci? I czy jemu nic nie zagraża? Obiecał jej, że dołączy do wojsk buntowników u podnóża Zagrosu. Mógł jednak zostać zdradzony, wpaść w ręce wroga, zginąć. Nie, to byłoby zbyt trudne do zniesienia… Ledwie zdążyła pokochać tego mężczyznę o śmiałym spojrzeniu i królewskim obliczu. Okrutny los nie mógł jej tak szybko go odebrać.

– Bahadurze… Zwołaj moją radę wojenną – poleciła. – Hellenowie właśnie zaanonsowali nam swe przybycie. Musimy ich przyjąć z iście perską gościnnością!

Pod wieczór w jej komnatach w cytadeli zgromadzili się najważniejsi doradcy. Oprócz byłego Nieśmiertelnego przybyli dostojny Farzin, kapłan Ahury Mazdy o skrytej za zasłoną twarzy oraz jowialny zazwyczaj, teraz zaś stropiony skarbnik, Szahnaz, w amarantowej szacie z obszernymi rękawami, skrywającymi liczne złote bransolety. Parysatis przywitała ich krótko i od razu przeszła do rzeczy:

– Nieprzyjaciel nadciąga od zachodu. Dziś dał nam pokaz swojej żądzy mordu i zniszczenia. Nie możemy puścić tego płazem. Dlatego chcę uderzyć na Hellenów jeszcze nim dotrą do miasta.

Dostrzegła, że jej słowa mocno poruszyły członków wojennej rady. Każdy jednak zareagował inaczej. W oczach maga – jedynym, co mogła dostrzec zza zasłony – pojawił się fanatyczny błysk. Bahadur zmarszczył brwi i zacisnął usta. Eunuch zbladł wyraźnie i zamachał rękoma w proteście.

– O czcigodna! – zawołał, nie czekając na dopuszczenie do głosu. – Chcesz wojować z naszym wrogiem poza obrębem murów? Przecież to pewna śmierć! Wspomnij los mieszkańców Isztahr, którzy poważyli się podobne szaleństwo!

– Mieszkańcom Isztahr zabrakło wiary! – zagrzmiał Farzin. – To znani w całym imperium bezbożni rozpustnicy. Dlatego Ahura Mazda nie spojrzał na nich przychylnie i poskąpił im wsparcia. My nie jesteśmy tak grzeszni jak oni! Wydaj tylko rozkaz, pani, a rozniesiemy pogan na włóczniach i szablach!

– Nie mamy dość sił, by wydać bitwę – oznajmił spokojnym głosem dawny gwardzista króla królów. – Macedoński korpus liczy co najmniej trzy tysiące zbrojnych. Nawet z żołnierzami, których sprowadziłaś, Jutab, nie zdołamy im dorównać.

Parysatis zbliżyła się do okna i spojrzała ku zachodowi. Kłęby dymu były mniej widoczne w zapadających ciemnościach, za to coraz jaśniej świeciły liczne, szalejące po równinie pożary. Uświadomiła sobie, że płonęły już nie tylko wsie, ale i pola uprawne.

 – Nie chcę otwartej bitwy – zaprzeczyła. – Wprowadzę najeźdźców w zasadzkę. Tak jak uczyniłam to w Perskich Wrotach. Między majątkami Mitrydatesa, które teraz pustoszą, a bramami Pasargadów znajduje się pasmo wzgórz. Najdogodniejsza droga do miasta wiedzie między nimi. Tam właśnie spadniemy Hellenom na karki. Ostrzelamy z łuków, skłonimy do pościgu w okolicznych wąwozach. Wyrżniemy tych, którzy ruszą za nami, a potem wycofamy się za mury, nim nadciągną główne siły.

– W ten sposób tylko ich rozsierdzimy, lecz nie rozbijemy – powiedział drżącym głosem Szahnaz.

– Rozsierdzonego wroga łatwiej sprowokować do błędu.

– Jakie siły chciałabyś wykorzystać w tej zasadzce? – spytał Bahadur.

– Jeśli ma być skuteczna, to jakiś tysiąc ludzi.

– Jeśli więc coś pójdzie niezgodnie z planem, stracimy dwie trzecie obrońców miasta. I to zanim oblężenie na dobre się rozpocznie.

Posłała weteranowi gniewne spojrzenie. Spodziewała się oporu ze strony swych doradców. Ale akurat nie z jego strony. Sądziła, że podobnie jak ona, rwie się do walki z wrogiem i chce umoczyć włócznię w jego krwi… Tymczasem dawny Nieśmiertelny mówił dalej:

– W Perskich Wrotach Hellenowie sądzili, że idą przez podbity i spacyfikowany kraj. Stracili czujność i dlatego twoja zasadzka się powiodła. Teraz jest zupełnie inaczej. Oni wiedzą, jak blisko się znajdujemy. Nie zaniechają żadnych środków ostrożności. Mówisz, że nie chcesz otwartej bitwy. Ale ją właśnie otrzymasz, gdy ich zaatakujesz.

– Wystrzegaj się nadmiernej pewności siebie, ukochana córko Ahury Mazdy – przemówił nagle uroczystym tonem Farzin. Najwyraźniej słowa Bahadura zdołały go przekonać. – Stąd bowiem krótka już droga do grzesznej pychy. Bacz, by Mądry Pan nie odwrócił od ciebie przychylnego spojrzenia.

Odwróciła się od nich, zacisnęła dłoń w pięść i ze złością uderzyła nią w kamienny parapet. Paroksyzm bólu rozlał się aż po przedramię.

– Kassander z Ajgaj – wyrzuciła z siebie nienawistne imię – idzie od rzezi do rzezi. Pustoszy nasze miasta i osady, morduje mężczyzn i niewoli kobiety. Muszę stawić mu czoła. Pokazać, że za każdą popełnioną zbrodnię czeka go kara. Najwyższa pora, by w końcu to zrozumiał.

– I zrozumie – odparł z uporem jednooki oficer. – Ale we właściwym czasie. I nie kosztem naszych żołnierzy. W najbliższych dniach będą nam bardzo potrzebni.

Wciąż zwrócona ku zachodowi, zamknęła oczy. Miała wrażenie, że na twarzy czuje gorąco z płonących domów. Że wciąga w nozdrza odór dymu i rozlanej krwi. Wybacz Mitrydatesie, pomyślała z goryczą. Nie pomszczę twych żon i niewolnic, rajskich ogrodów i pięknego pałacu. Nie mogę, choć bardzo bym chciała. Oni mają rację, Mitrydatesie, obrona tych, którzy jeszcze żyją, jest ważniejsza. Mam nadzieję, że to zrozumiesz.

– Dziękuję wam za wszystkie rady – rzekła pozornie obojętnym tonem. – Postąpię zgodnie z nimi. A teraz odejdźcie. Chcę zostać sama.

– Czcigodna… – Miękki głos eunucha przyprawiał ją o mdłości. – Jeśli pozwolisz… Dokonałem rachunków, o które prosiłaś. Czy mogę przedstawić…

– Jutro. Przyjdź do mnie jutro z rana.

Szelest gniotącej się w ukłonie szaty i chrzęst pancerza, a potem oddalające się kroki. Nareszcie. W końcu jej posłuchali.

* * *

Komnata, w której mieli spędzić noc, była przestronna i kunsztownie urządzona. Jednak Melisa nie potrafiła cieszyć się owymi luksusami. Nie po rozmowie, jaką właśnie odbyła z Macedończykiem. Stojąc przy oknie, spoglądała na jego plecy, podczas gdy niewolnica pomagała mu pozbyć się płaszcza i napierśnika. W końcu zwrócił się ku niej.

– Przyjdziesz do mnie wreszcie? – spytał, wyraźnie znużony. Gniew wywołany niedawną kłótnią zdawał się już go opuszczać. Jednak problem, który był jej przyczyną, pozostał między nimi, niczym ropiejący wrzód, nieprzecięty na czas przez medyka. Dlatego, choć bardzo chciała pogodzić się ze swym kochankiem i wyzwolicielem, odparła twardo:

– Nie dziś, Kassandrze.

Patrząc w jego twarz, czytała w niej jak w rozwiniętym papirusie. Powróciła irytacja, zniecierpliwienie, a może nawet wściekłość. Zdawała sobie sprawę, że igra z ogniem. Macedończyk był brutalnym mężczyzną, jednym z tych, którzy źle znoszą odmowę. Choć od dnia, gdy go poznała, wiele się między nimi zmieniło, to jednak on wciąż pozostał sobą – zuchwałym zdobywcą, nawykłym do tego, by łamać napotkany opór. Przez moment Jonka bała się, że i teraz tak uczyni. A jednak stało się inaczej. Groźny ogień zapłonął wprawdzie w jego oczach, lecz zaraz przygasł. Kassander skrzywił się tylko, jakby przypomniała mu o sobie jakaś stara rana.

– Jak sobie życzysz – rzucił w stronę Melisy i obrócił się na pięcie. Następnie szybkim krokiem opuścił alkowę.

Stała w milczeniu, rozmyślając nad tym, co właśnie się wydarzyło. Rzuciła wyzwanie najpotężniejszemu mężowi w Persydzie i… wygrała? Postawiła na swoim? Nie… to zbyt wiele. Obroniła swoją autonomię. Sprawiła, że Macedończyk uznał jej decyzję. Ale cóż z tego, skoro przedtem skłamał w znacznie ważniejszej sprawie? Później zaś wycofał się z raz danego słowa?

Talia, córka oberżysty z Sardis… opuściła swą ojczyznę, bo pokochała Herakliusza, dowódcę tesalskiej jazdy. Po jego śmierci Melisa poprosiła Kassandra, by roztoczył nad dziewczyną opiekę i zapewnił jej bezpieczeństwo. On zaś obiecał, że tak uczyni. A jednak wydał nieszczęśniczkę w ręce potwora imieniem Eurytion. Ten zaś znęcał się nad nią, odnajdując w tym jakąś chorą rozkosz. Najgorsze było to, że dowiedziawszy się o wszystkim, generał odmówił interwencji. „Może nie zauważyłaś, ale prowadzę kampanię wojenną” – krzyczał. – „I mam ważniejsze sprawy niż los jakiejś lidyjskiej dziewki!”

Niesłowność kochanka głęboko zraniła Jonkę. Lecz jeszcze boleśniejsza była świadomość losu, który stał się udziałem Talii. Melisa czuła, że musi coś przedsięwziąć. Nawet gdyby miała położyć na szali własną, świeżo zdobytą pozycję.

– Parmys – zawiesiła głos, niepewna jeszcze polecenia, jakie chce wydać niewolnicy.

– Tak, pani?

– Czy w ciągu ostatnich tygodni… polubiłaś Argyrosa?

Skupioną twarz dziewczyny rozjaśnił uśmiech, który starczył za całą odpowiedź.

– A czy on polubił ciebie? Na tyle, by był gotów zaryzykować, gdy o to poprosisz?

– Tak mi się zdaje.

Melisa długo milczała. W końcu podjęła decyzję.

– Jutro, gdy już staniemy obozem pod Pasargadami, znajdziesz go i przekażesz moją wiadomość… Odszukasz też Iszana i przyślesz go do mnie. Jego pomoc również może się okazać nieodzowna.

– Czy mogę spytać… – W głosie Parmys zabrzmiał niepokój. – Co zamierzasz, moja pani?

– Chcę ocalić Talię – odparła Jonka. – Przed bestią w ludzkiej skórze.

* * *

Z grzbietu karego wierzchowca Kassander obserwował wymarsz kolejnych oddziałów swego korpusu. Za plecami generała trwał tymczasem rabunek ostatnich ruchomości z pałacu Mitrydatesa, który zeszłej nocy posłużył za kwaterę oficerom oraz setkom żołnierzy. Teraz, gdy przestał być potrzebny, miał pójść z dymem, dzieląc w ten sposób dolę należących do zdrajcy wsi i folwarków.

Wodzowi towarzyszył jego sztab: zastępca Jazon, adiutant Argyros, a także Dioksippos, prowadzący hoplitów z Aten oraz Argos. Eurytion opuścił obozowisko jeszcze nocą, wraz z większą częścią tesalskiej jazdy. Zgodnie z rozkazem miał dokonać śmiałego wypadu w stronę Pasargadów i rozbijać po drodze wszelkie nieprzyjacielskie oddziały. Generał dobrze zapamiętał nauczkę otrzymaną w czasie przekraczania Perskich Wrót. Był zdecydowany, by nie dać się więcej zaskoczyć.

– Nasi żołnierze zdają się być w wyśmienitym nastroju – zagadnął go Dioksippos. – Czyżby tak bardzo spieszyło im się do kolejnej bitwy?

– Zeszłej nocy dobrze się najedli, opróżniając spiżarnie zdrajcy – odparł Kassander. – Dobrze popili, osuszając jego piwniczki z winem. A sądząc po tłumie, jaki zastałem u naszych obozowych dziwek, dobrze też pochędożyli. To nieskomplikowani ludzie o prostych potrzebach. Czemu więc nie miałby im dopisywać humor?

– Ty też gościłeś wczoraj u moich słodkich rodaczek? – roześmiał się Ateńczyk. – Ciekawe u których? Jeśli chodzi o mnie, spośród dzielnych niewiast, które towarzyszą nam od początku owej perskiej odysei, najbardziej gustuję w piersiastej Egerii oraz rudej Tekli. Ta druga jest mistrzynią pieszczot ustami, ale pierwsza… gdy weźmie twą męskość między swe krągłości… Ach, rozmarzyłem się! Daj znać, gdy ponownie zechcesz złożyć im wizytę. Pójdę z tobą, bo trochę się już za nimi stęskniłem!

– Czy myślisz, że pamiętam imiona? – generał wzruszył ramionami, lecz zaraz pociągnął temat: – Były dwie. Blondynka o jasnej cerze i dużych, sarnich oczach oraz smagła brunetka. Kręcone włosy i wielce urodziwy, a do tego ciasny tyłek.

– Perrina i Beroe! – odgadł dumny z siebie Dioksippos. – Muszę przyznać, że też są niczego sobie. Dobrze zresztą, że mamy inne ulubienice. Dzięki temu nie będziemy sobie wchodzić w drogę!

– Nie powiedziałem wcale, że następnym razem znów się do nich udam. Może zażądam tych, które sam wymieniłeś!

Pankrationista znowu parsknął śmiechem. Dwaj pozostali oficerowie milczeli, lecz każdy w inny sposób. Choć za sprawą odmiennych upodobań Jazon nie składał wizyt ateńskim dziwkom, rozmowa szczerze go ubawiła. Argyros wszakże przysłuchiwał się jej ze słabo skrywanym niesmakiem. W końcu, żeby zmienić temat, obejrzał się i rzekł:

– Chyba szaber już się skończył. Właśnie podkładają ogień.

– Najwyższa pora – Kassander nie poświęcił ginącej właśnie rezydencji Mitrydatesa ani jednego spojrzenia.

– Jednak to spore marnotrawstwo. – Jazon spoglądał, jak płomienie ogarniają zabudowania. – W tym pałacu mógł kiedyś zamieszkać namiestnik króla Aleksandra.

– Satrapa wyraził swą wolę wystarczająco jasno. „Spraw, by nie pozostał po nim kamień na kamieniu”. W wielu sprawach nie zgadzam się z Arsamesem, ale tu akurat zdecydowałem pójść mu na rękę.

Trak westchnął ciężko. Nie znosił, gdy na jego oczach piękno obracało się wniwecz.

– A więc na Pasargady.

– Zaiste. Nic tu po nas.

Pokłusowali wzdłuż kolumny marszowej. W ślad za nimi ruszyli jeźdźcy z eskorty. Powietrze, już wcześniej cuchnące spalenizną, stało się teraz dławiące i przesycone dymem. Czym prędzej zostawili za sobą spustoszone doszczętnie ziemie zdrajcy. Bliżej miasta z obu stron drogi znów wyrosły wzgórza. Powinny wprawdzie być już oczyszczone z nieprzyjaciół przez Eurytiona, ale i tak traccy górale rozsypali się po nich, szukając ewentualnych zasadzek. Nic nie znaleźli. Wyglądało na to, że buntownicy odmówili starcia w otwartym polu.

Po dwóch klepsydrach oczom wychodzących spomiędzy pagórków żołnierzy ukazały się wysokie, zwieńczone licznymi wieżami fortyfikacje Pasargadów oraz zamknięta na głucho brama. Większa część najstarszej z perskich stolic położona była na równinie. Jedynie na północnym zachodzie teren unosił się, aż w końcu przechodził we wzgórze przypominające nieco ateński Akropol. Tam właśnie zbudowana została cytadela. Jeszcze niedawno obsadzona przez helleński garnizon. Potem zaś, za sprawą jednego, tchórzliwego człowieka, bez walki oddana buntownikom.

W bezpiecznej odległości od murów krążyły oddziały tesalskiej jazdy. Kassander wysforował się naprzód ze swoimi oficerami oraz przybocznymi. Wkrótce zbliżył się do nich Eurytion.

– Kontrolujemy cały teren wokół Pasargadów, generale – zameldował. – Zbliżając się do miasta napotkaliśmy tylko nieliczne oddziały zwiadowców, ale pierzchały przed nami, nie podejmując walki.

– Niech to nie uśpi naszej czujności. Jutab jest znana z podstępów, forteli i nocnych napaści. Dlatego przed zapadnięciem zmierzchu otoczymy obóz podwójnym pierścieniem umocnień.

– Zgodnie z rozkazem – rzekł Jazon. – Zagonię do tego jeńców, których wzięliśmy w majątku zdrajcy. Niech w końcu zapracują na jadło, które im dajemy.

– Odkryliśmy też dogodne miejsce na rozbicie obozowiska. – Tesalski olbrzym wskazał ręką na północ. – W jego centrum znajduje się niedawno opuszczona willa. Może posłużyć za generalską kwaterę.

– Nie potrzeba mi wygód. – Kassander nie odrywał spojrzenia od murów. – Lecz Melisa z pewnością doceni twoją troskę.

– Dla nas też masz kwatery? – zagadnął z uśmiechem Ateńczyk.

Eurytion zmierzył go wzrokiem i odrzekł:

– Wokół willi są zabudowania folwarku.

– W takim razie ja biorę stodołę, a Dioksippos może spać w chlewie – zaśmiał się Jazon.

Pankrationista również parsknął.

– Świnie to o wiele lepsza kompania niż ty, Traku!

– Panowie, odrobinę powagi! – Generałowi również było trudno pohamować wesołość. – Spójrzcie tam, obrońcy miasta otwierają bramę.

Wszyscy spojrzeli w tę samą stronę. Potężne, okute żelazem podwoje uchyliły się powoli, nie na tyle szeroko, by mógł przez nie wymaszerować zbrojny oddział, lecz na tyle tylko, by przepuścić samotnego jeźdźca. Już z daleka widać było, że jest zażywny i pstrokato odziany, za to nieuzbrojony. Dosiadał postawnego rumaka dumnej, perskiej rasy, lecz z ruchów znać było, że nie czuje się na jego grzbiecie zbyt pewnie. Przez chwilę pozostawał w cieniu murów, jakby wahał się, co uczynić dalej. W końcu podjął decyzję i ruszył w stronę wodza i jego oficerów.

– Emisariusz – stwierdził Trak, a w jego głosie pobrzmiewało niedowierzanie. – Czyżby miasto gotowało się już do kapitulacji?

– Posłuchajmy, co ma do powiedzenia – orzekł Kassander.

Hellenowie czekali cierpliwie, aż otyły poseł pokona dzielący ich dystans. Trwało to jakiś czas, bo ten nie odważył się na popędzenie konia do czegoś szybszego niż kłus. W końcu jednak kornie pochylił głowę i całkiem poprawną greką przemówił:

– Dostojny generale, jestem Szahnaz, niegdyś skarbnik ukochanego przez Ahurę Mazdę króla królów, Dariusza, obecnie zaś wezyr czcigodnej Jutab, zwanej przez lud Nadzieją Persydy. Przynoszę ci zaproszenie mojej pani na rozmowy. Jeśli się zgodzisz, spotka się z tobą w południe, na pasie ziemi niczyjej między bramą a pozycjami twoich wojsk.

– Przyznam, że jestem zaskoczony – odparł Macedończyk. – Sądziłem, że podejmie chociaż symboliczny opór, zanim przejdziemy do rokowań. Czyżby sytuacja w Pasargadach była aż tak zła? Mów szczerze, eunuchu, czego wam brakuje? Żywności? Wody? Zbrojnych do obsadzenia murów?

Odziany w szaty w barwach lawendy i szafranu emisariusz uniósł brwi.

– Zapewniam cię, przesławny panie, że mamy w bród wszystkiego, co wymieniłeś. Czcigodna Jutab dobrze przygotowała najstarszą stolicę do obrony. Nie zamierza też negocjować z tobą poddania miasta. Pragnie tylko rozmówić się z wodzem najeźdźców, zanim rozpocznie się oblężenie.

– To może być nawet ciekawe – wtrącił Dioksippos. – Nie wiem jak ty, generale, ale ja chętnie obejrzałbym sobie tę całą Jutab. Mówią o niej, że jest piękną niewiastą, nietkniętą jeszcze przez mężczyznę. To dopiero dziwo, czyż nie? Jeśli zgodzisz się na spotkanie z chęcią będę ci towarzyszyć!

– Moja pani życzy sobie, by w rozmowach uczestniczyli tylko ona i generał – zastrzegł prędko Szahnaz.

– Nie ufam jej, Kassandrze. – Jazon nie przejmował się obecnością posła, mówił wprost i bez ogródek. – Ta zdradliwa żmija może szykować jakąś zasadzkę.

– Istnieje taka możliwość, przyjacielu. Sądzę jednak, że w razie czego poradzę sobie z jedną młodą dziewczyną. Wy zaś będziecie czuwać nad moim bezpieczeństwem. Z dystansu.

– Czy do znaczy, że się zgadzasz, prześwietny? – spytał Szahnaz.

– Możesz przekazać to swej pani.

– Tylko migiem! – roześmiał się Dioksippos. – Do południa zostało jeszcze trochę czasu, rozumiem jednak, że dziewka zechce się dla generała wymalować i wystroić. A to zawsze długo zajmuje. Tak więc popędź tego konia, eunuchu! Jestem pewien, że umie galopować! Jeśli potrzeba ci zachęty, możemy pchnąć za tobą kilku Tesalów z oszczepami…

Nim skończył mówić, Szahnaz obrócił już konia i wbił mu pięty w boki. Zwierzę wystrzeliło naprzód, jakby też pojęło słowa Ateńczyka.

* * *

Kiedy wyjechał jej na spotkanie, po raz pierwszy ujrzała go w świetle dnia. Wyglądał, jakby przez ostatnie parę tygodni znacznie się postarzał. Głębokie cienie pod oczami, pasma siwizny we włosach i brodzie. Nie przypominała ich sobie z Suzy. Czyżby masakry i rzezie, jakich dopuścił się w międzyczasie, zaciążyły mu jednak na sumieniu? A może to panujący w pałacu półmrok, rozświetlany przez świece i lampy oliwne, okazał się wówczas nadzwyczaj łaskawy. Albo też porównanie z Mitrydatesem, dokonane przez nią odruchowo i bez udziału woli, wypadło aż tak niekorzystnie. Tak, to chyba właśnie to. Słoneczny blask dowiódł ponad wszelką wątpliwość, że helleński byk nie mógł się równać z perskim orłem. Mimo to powitała go uprzejmie, pochylając przy tym głowę:

– Generale Kassandrze z Ajgaj.

Przez parę chwil przypatrywał się jej z jakimś łapczywym zaciekawieniem, a także nieskrywaną wesołością. W końcu odparł:

– Tancerko z Suzy.

Poczuła, jak policzki oblewa jej rumieniec. Chciała rozmówić się z Macedończykiem niczym równa z równym, jak dwoje wodzów szykujących się do bitwy. Była gotowa okazać mu szacunek i w swej naiwności liczyła na to samo. On jednak znalazł sposób, by ją upokorzyć. Parysatis zalały wspomnienia tamtej nocy. Wstydu, jaki czuła, rozbierając się przed helleńskim najeźdźcą. Bólu, jaki sprawił jej podczas brutalnej defloracji. A także dojmującego poczucia niemocy, kiedy uniosła sztylet nad jego piersią. I nie była w stanie zadać śmiertelnego ciosu.

– Jesteś równie piękna jak wtedy, w Elamie, lecz cała ta stal, którą dźwigasz, nieco psuje efekt – ciągnął drwiącym tonem, spoglądając na łuskowy pancerz oraz zwieńczony końską kitą hełm dziewczyny. – Stanowczo wolałem cię w zwiewnych jedwabiach. A już najbardziej, kiedy je zrzuciłaś. Kto wie, może wkrótce to powtórzysz? Chętnie znów zakosztowałbym uroków twego ciała. Przysięgam, że jeśli mnie zadowolisz, oszczędzę lud Pasargadów. Nasyciłem się już perską krwią.

– To dziwne, że się nią nie zachłysnąłeś – odparła gniewnie. – Do szczętu spustoszyłeś dwa wielkie miasta. A z tego, co widziałam wczoraj, pewnie i ze trzy tuziny wiosek.

Macedończyk nie przejął się jej wybuchem. Przeciwnie, zdawał się coraz lepiej bawić. Promiennie uśmiechnął się do Parysatis i rzekł:

– Oferta jest wciąż aktualna. Tym razem starczy mi twa uległość oraz kapitulacja Pasargadów… a także niewysoki trybut. Powiedzmy, dziesięć tysięcy talentów w srebrze. Na otarcie łez moich żołnierzy, którym marzą się łupy oraz dziewczęta skryte za tymi murami. – Lekceważącym gestem wskazał fortyfikacje miejskie.

– Mury… Cieszę się, że zauważyłeś. – Nadludzkim wysiłkiem zapanowała nad sobą. Czuła, że nieprzyjaciel stara się ją wyprowadzić z równowagi. Skłonić do nieprzemyślanych działań. Nie zamierzała dać mu satysfakcji. Ciągnęła więc coraz spokojniejszym głosem: – Są wysokie i mocne. Świeżo wyremontowane. Obsadzone przez dwadzieścia tysięcy gotowych na wszystko mężczyzn. Twoi żołdacy walczą dla srebra oraz branek. Obrońcy tych murów – dla swoich żon i dzieci. Nie licz na to, że zabraknie im determinacji. Że w chwili próby okażą strach.

– Dwadzieścia tysięcy, no, no. Robi wrażenie – Kassander wzruszył ramionami, jakby chciał zaprzeczyć własnym słowom. – A ilu z nich wie, którym końcem włóczni się zabija?

– Z każdym dniem coraz więcej. Ćwiczymy ich od rana do nocy.

– Chcesz wiedzieć, jak się sprawią przeciw moim weteranom?

– W regularnej bitwie nie mieliby szans – przyznała Parysatis. – Ale to nie będzie regularna bitwa. Nie damy się wywabić przed umocnienia, jak ludność Isztahr. To wy będziecie musieli je szturmować. A zapewniam cię, generale, każdy z obrońców wie, jak cisnąć z góry kamieniem. Albo przechylić garnek wrzącej oliwy.

– Liczę się ze stratami. – Macedończyk oderwał wzrok od fortyfikacji i spojrzał jej prosto w oczy. – Ty również powinnaś. Kiedy zdobędę miasto, zgładzę tuzin Persów za każdego zabitego Hellena. Zaś kobiety i dzieci sprzedam w niewolę. Będą do końca życia przeklinać twe imię, zginając karki pod batem swoich panów…

Próbuje mnie zastraszyć, pomyślała. Gdy zawiodła arogancja, sięgnął po grozę. Teraz to ona zdobyła się na uśmiech i powoli, jakby rozkoszując się tym słowem, powiedziała:

– „Kiedy”…

Kassander parsknął rozbawiony.

– Jesteś bardzo pewna siebie, tancerko z Suzy.

– Nie dałeś mi jak dotąd powodów do zwątpienia, generale.

– Jakże to? – Tym razem udało jej się zbić go z tropu.

– Za każdym razem wpadałeś w moje sidła. Najpierw tamtej nocy, o której tak lubisz mi przypominać, w Suzie… Trzymałam wtedy w dłoniach twoje życie. Narkotyk całkiem pozbawił cię zmysłów. Jedno pchnięcie sztyletu… i nie byłoby dziś Kassandra z Ajgaj.

Dostrzegła, że teraz on walczy z narastającym gniewem. Skoro tak celnie trafiła, postanowiła uderzać dalej.

– Potem były Perskie Wrota… Twoja konnica i hoplici weszli prosto w pułapkę, jaką zastawiłam. Owego dnia ściany wąwozu zaczerwieniły się od helleńskiej krwi. Próbowaliście się odgryzać, lecz niezbyt skutecznie. Dopiero gdy podciągnąłeś łuczników, wycofałam swoje siły. Lecz przecież wiesz, że nie na długo… Wróciłam tej samej nocy, gdy przerażeni i zdziesiątkowani rozbiliście obóz na przełęczy!

Twarz Macedończyka pociemniała. Zacisnął palce na wodzach swego karego ogiera, tak mocno, że aż pobielały mu knykcie. Parysatis domyśliła się, że jeszcze żadna niewiasta nie mówiła doń z taką śmiałością. Widząc reakcję mężczyzny, wzmogła czujność, gotowa na atak, który mógł nadejść w każdej chwili. Jednak Kassander również zdołał się opanować. Spoglądając na nią ponuro wycedził tylko:

– Tam zginął mój przyjaciel.

– Na wojnie zawsze giną ludzie – odparła. – Każdy z mężów, których wy, Macedończycy, uśmierciliście nad Granikiem, na polach Ipsos oraz Gaugameli, w Tyrze, Gazie, Persepolis albo Isztahr był czyimś przyjacielem. My tylko odpłacamy wam pięknym za nadobne.

– Już niedługo… Twoje powstanie skończy się właśnie tutaj, w Pasargadach. Twierdzisz, że wpadałem w pułapki, które zastawiałaś… Lecz dobra passa Jutab, nieuchwytnej buntowniczki, właśnie dobiegła kresu. Czym jest to miasto, jeśli nie zasadzką, tym razem przygotowaną dla ciebie? Nie opuścisz go inaczej niż na powrozie. A wtedy ja zdecyduję, komu cię oddam. Mojemu zastępcy, Jazonowi, któremu zabiłaś oblubieńca. Satrapie Arsamesowi, któremu zamordowałaś brata. Magowi Widarnie, który, bogowie wiedzą czemu, też rości sobie do ciebie prawa…

Tym razem Parysatis poczuła, że blednie. Nie obawiała się trackiego oficera ani nawet satrapy, lecz kapłan Świętego Ognia… To było coś zupełnie innego. Znała Widarnę na tyle dobrze, by spodziewać się po nim wszystkiego, co najgorsze.

– Chyba, że postanowię zatrzymać cię dla siebie, jako wojenną brankę – ciągnął Kassander. – Sądzę wręcz, że to jedyny sposób, byś uniknęła śmierci w męczarniach. Jednak by mnie do tego przekonać, musiałabyś znowu stać się tancerką z Suzy. Przywdziać jedwabną spódniczkę, obsypać piersi brokatem… a potem uklęknąć posłusznie i zacząć mi ssać kutasa. Pamiętam, że miałaś do tego prawdziwy talent.

W jakiś tajemny sposób bezczelność Macedończyka pomogła jej zapanować na lękiem. Wyprostowała się w siodle i posłała mu pełne politowania spojrzenie.

– Zabawne. Gdy tak to ujmujesz, śmierć poprzedzona męczarniami staje się całkiem miłą perspektywą!

Przez chwilę przyglądał się jej w milczeniu. Wreszcie skinął głową.

– A zatem pozostały nam już tylko krew, pot i łzy. Całe morze łez.

– Zobaczymy, kto będzie je wylewał.

– Sądzę, że na to pytanie jest tylko jedna odpowiedź. – Kassander obrócił konia w stronę swoich wojsk. Obejrzał się jeszcze przez ramię i ostatni raz spojrzał swojej przeciwniczce w twarz. – Bywaj, Parysatis.

– Więc pamiętałeś, jak mam na imię.

Nic na to nie odrzekł. Wbił tylko pięty w boki czarnego ogiera i pokłusował w stronę swoich wojsk. Dziewczyna spoglądała przez chwilę w oddalające się szerokie plecy Macedończyka, po czym ruszyła ku miejskiej bramie. Rozmowy dobiegły kresu. Nie było sensu dłużej kusić wrogich łuczników.

Wjeżdżając do Pasargadów, czuła, że w tym pierwszym, bezkrwawym jeszcze starciu nie oddała pola. Nie pozwoliła się bezkarnie upokarzać, oddawała cios za cios. To jeszcze nie było zwycięstwo… Nie była aż tak naiwna. Dowiedziała się jednak co nieco o swym przeciwniku. A także o sobie samej. Zapanowała nad strachem, okiełznała gniew. W jakiś tajemniczy sposób stała się silniejsza. Cokolwiek jeszcze się wydarzy, przyjmie to z powściągliwością i spokojem.

Po drugiej stronie bramy czekał na nią Bahadur. W pełnym pancerzu, z włócznią w dłoni, z oddziałem stu najlepszych żołnierzy, których osobiście sobie dobrał. W razie gdyby rozmowy potoczyły się źle, był gotów do wypadu za mury i ratowania Nadziei Persydy, choćby przed całą helleńską armią. Gdy w końcu ujrzał Parysatis bezpieczną, wyraźnie się rozluźnił, a z jego twarzy ustąpił ponury grymas.

– Czy zaspokoiłaś ciekawość, pani? – spytał, gdy się do niego zbliżyła. – Przyjrzałaś się dobrze temu skurwysynowi?

Posłała mu długie spojrzenie z końskiego grzbietu.

– Tej nocy postawisz w stan gotowości wszystkie oddziały, mój zastępco. Podwoisz też straże na murach i wzmocnisz obronność bram.

– Rozkaz, moja pani! – zawołał i zasalutował jej włócznią.

* * *

Jazon i Argyros wraz z pięćdziesięcioma tesalskimi jeźdźcami czekali na generała na pobliskim wzniesieniu. Rozciągał się z niego dobry widok na całą okolicę. Mogli obserwować, jak kolejne oddziały nadciągają drogą. Kreteńscy łucznicy oraz lekkozbrojni rozproszyli się po równinie, razem z konnicą osłaniając pozostałych żołnierzy, którzy rozpoczęli wytyczanie granic obozu. Rozbijali też pierwsze namioty, mniejsze dla poszczególnych oficerów i większe, wieloosobowe, dla zwykłej piechoty.

Czarny wierzchowiec bez trudu wspiął się na wzgórze, niosąc rosłego i ciężkiego od stali jeźdźca. Gdy się do nich zbliżył, obydwaj oficerowie ujrzeli, że Macedończyk ledwo panuje nad przepełniającą mu pierś wściekłością. Usta miał zaciśnięte, zaś jego spojrzenie zdawało się ciskać pioruny. Trak miał już zapytać, jak poszły negocjacje, lecz widząc nastrój wodza, roztropnie się przed tym powstrzymał. Przemówił za to Kassander, a jego głos drżał od tłumionej furii:

– Pokażę tej dziwce, że my również potrafimy uderzać z zaskoczenia. Dziś w nocy weźmiemy Pasargady. Jednym szturmem, bez żmudnych prac oblężniczych, umocnień polowych oraz machin. Tak samo, jak zrobiliśmy w Sardis. Straciłem cierpliwość do tej pieprzonej wojny.

Jazon i Argyros popatrzyli po sobie z niedowierzaniem. Trwało to jednak tylko moment, zaraz bowiem zwrócili się ku generałowi.

– Pozwól mi poprowadzić natarcie – zażądał Trak. – Wiesz, jak bardzo łaknę zemsty za śmierć Herakliusza. Zaprawdę, nazbyt już długo jego cień czeka na sprawiedliwą odpłatę.

Macedończyk skinął głową.

– Dostaniesz ode mnie najlepszych wojowników, wściekłe psy wojny, gorliwych synów Aresa. Ja ruszę z drugim rzutem, gdy już zdobędziecie mury i otworzycie nam bramę. Nim nastanie świt, rebelia Jutab upadnie. Ona zaś pozna w końcu, czym jest strach.

* * *

Mieszkańcy domostwa musieli zwlekać z ucieczką do ostatniego momentu, bo pozostawili za sobą niemal cały dobytek. Melisa spacerowała po kolejnych pokojach dwukondygnacyjnego, wzniesionego na planie kwadratu budynku, podziwiała solidne i bogato zdobione meble, barwne, zaścielające podłogi dywany, a także kilka dzieł sztuki, które wyglądały, jakby ściągnięto je ze wszystkich krańców świata. W porastającym wewnętrzny dziedziniec różanym ogrodzie znajdował się masywny pomnik skrzydlatego byka z ludzką głową, sprowadzony zapewne z Babilonii. W jednej z sypialni na piętrze, nieopodal łoża, stał brązowy posąg Afrodyty wychodzącej z kąpieli, wykonany chyba przez samego Praksytelesa lub też bardzo udatnie skopiowany z jego dzieła. Jonka zbliżyła się do nagiej, dorównującej jej wzrostem bogini i dotknęła palcami jej policzka, szyi, piersi. Była oczarowana tym, jak pieczołowicie artysta oddał urodę swej modelki. Podejrzewała oczywiście, dlaczego posąg ustawiono właśnie w alkowie. Apetyczny widok miał rozpalać żądzę tego, który zwykł spędzać tutaj noce. Bez wątpienia Kassander również to doceni. Już wkrótce. Gdy sprawa nieszczęsnej Talii przestanie ich dzielić.

– Ta komnata przypadła mi do gustu – zwróciła się do Parmys. – Każ tragarzom wnieść tu rzeczy moje i generała.

Czekając na wykonanie polecenia, udała się do pokoju sąsiadującego z sypialnią. Znajdował się tu zabudowany balkon. Osłaniająca go ażurowa konstrukcja pozwalała obserwować okalającą dom równinę bez bycia dostrzeżonym z zewnątrz. Melisa widziała już w Persji dość haremów, by domyślić się, że dla żon czy konkubin pana tej willi, był to jedyny kontakt z szerokim światem. Przynajmniej do dnia, gdy z dalekich krain nadciągnęli Hellenowie, którzy wypędzili kobiety z bezpiecznego schronienia i zmusili je do ucieczki.

Nie miała pojęcia, kim były poprzednie mieszkanki rezydencji. Zapewne żonami jakiegoś pomniejszego arystokraty, nie dość majętnego, by pozwolić sobie na prawdziwy pałac. Czy zbiegły do miasta, pokładając ufność w jego umocnieniach i waleczności legendarnej Jutab? A może umknęły jeszcze dalej? Jonka z całego serca życzyła im tego drugiego. Przecież ani przez moment nie wątpiła, że Kassander skruszy mury i wedrze się do Pasargadów. A wtedy los przebywających tam niewiast będzie nie do pozazdroszczenia.

Wyjrzała przez ażurową osłonę. W sąsiedztwie willi oraz zabudowań gospodarczych folwarku wyrastały teraz liczne wojskowe namioty. Nieco dalej jeńcy wzięci wczoraj w majątku Mitrydatesa kopali suchą fosę. Więcej zobaczyć nie zdążyła, bo wtedy właśnie usłyszała za sobą ciche kroki. Obróciła się ku nadchodzącemu… Nie, nie mężczyźnie, poprawiła się w myślach. Przyjacielowi. Obrońcy. Temu, którego miała wkrótce wykorzystać.

– Pani – rzekł z uśmiechem.

Był w jej wieku albo jeszcze młodszy. Ciemniejsza karnacja, czarne kręcone włosy oraz duże brązowe oczy. W tej twarzy można było się zakochać, pomyślała. Szkoda, że nigdy nie zazna miłości kobiety. Z pewnością uczyniłby ją szczęśliwą.

– Iszanie – odwzajemniła uśmiech. – Nie musisz się do mnie tak zwracać. Nie jesteś już niewolnikiem, pamiętasz?

Kassander wyzwolił go po krwawych wydarzeniach w Persepolis. Chłopak dzielnie bronił wówczas Jonki przed rozszalałym tłumem. Poniósł przy tym rany, lecz na ile mogła ocenić, szybko wrócił do zdrowia. Była z tego powodu bardzo szczęśliwa.

– Jakże mógłbym zapomnieć? Wiem, że czcigodny generał zrobił to za twoją sprawą, Meliso. Jestem ci za to wdzięczny. Po prostu… zawsze miałem nad sobą pana albo panią. Trudno się wyzbyć dawnych nawyków.

– Od dnia wyzwolenia nie widuję cię zbyt często… Co porabiałeś przez ten czas? – spytała.

– Czcigodny Jazon zatrudnił mnie w charakterze… nauczyciela – odparł młodzieniec. – Pragnie poznać język Persów. Mimo wielu obowiązków codziennie znajduje czas na lekcje.

Ku zaskoczeniu Melisy Iszan zarumienił się lekko wypowiadając te słowa. Znając upodobania Traka natychmiast zrozumiała, że w tych spotkaniach chodzi o coś więcej, niż tylko naukę obcej mowy. Gościła kiedyś przez jedną noc w namiocie zastępcy generała… Poznała wówczas jego kochanka, mezopotamskiego efeba imieniem Muranu. Gdy przyglądała się teraz elamickiemu eunuchowi dostrzegła, że jest bardzo podobny do tamtego chłopca. Najwyraźniej Jazon zagustował w ciemnowłosych i ciemnookich mieszkańcach Azji. I podobnie jak Kassander, nie ograniczał się do jednego obiektu zainteresowań.

– Mam nadzieję, że wasze lekcje… sprawiają wam obu wiele satysfakcji – odparła przychylnym tonem.

Jej okaleczony przyjaciel nie będzie mógł nigdy połączyć się z kobietą… Lecz jeśli jego uczucia zwracają się ku mężczyźnie, sprawa wyglądała zupełnie inaczej. Być może ma jednak szansę na zakosztowanie odrobiny radości?

– Dziękuję ci, Meliso – Iszan uśmiechnął się do niej promiennie, zaraz jednak spoważniał. – Domyślam się jednak, że chciałaś ze mną pomówić o czymś innym?

Nie dało się tego dłużej odwlekać.

– Mam prośbę – zaczęła. – I zrozumiem, jeśli wysłuchawszy wszystkiego, co mam do powiedzenia, odmówisz pomocy. Nie kryję, że wiąże się z nią spore ryzyko. Dla wszystkich, także dla mnie. Wejdziemy w drogę bardzo groźnemu mężowi. Lecz jeśli tego nie uczynimy… Obawiam się, że ktoś straci życie. Ktoś, za kogo słusznie lub nie, czuję się odpowiedzialna.

– Meliso… Wtedy w Persepolis całe miasto chciało nas rozszarpać na kawałki. Czy jeden człowiek może się z tym równać?

– Tak, jeśli jest nim Eurytion z Feraj.

Iszan długo wpatrywał się w nią w milczeniu.

– Jak udało ci się zadrzeć z kimś takim? – spytał w końcu.

– To on zadarł ze mną.

– Czego… czego ci potrzeba?

Jednak nie zawiódł jej nadziei. Choć też lękał się potężnego Tesala, był gotów przyjść jej z pomocą – tak jak wtedy, na wielkim placu perskiej stolicy. A przecież wciąż nie przedstawiła mu swego planu… i niebezpiecznej roli, jaką przyjdzie mu w nim odegrać.

– Wyjdźmy na balkon – poprosiła. Słowa, które miała zaraz wypowiedzieć, przeznaczone były wyłącznie dla jego uszu. Nie mogła ryzykować, że usłyszy je ktoś jeszcze.

* * *

Argyros kazał rozbić swój namiot tuż obok willi generała, tak by w każdej chwili być na jego wezwanie. Dlatego też Parmys nie musiała szukać go daleko. Tym razem nie wystroiła się dla młodego adiutanta. Przyszła doń, by przekazać wiadomość od swej pani, nie otrzymała natomiast zgody na założenie jej sukni oraz biżuterii. Miała więc na sobie pospolity, biały peplos niewolnicy. Rozpuszczone włosy spływały jej na plecy i ramiona. Liczyła, że to wystarczy, by ponownie obudzić w nim to, co poczuł pamiętnej nocy w Persepolis.

Nie rozmawiali od tamtego spotkania w kwaterze generała, gdy Argyros przyniósł listy. Kassander zmusił go, by odczytał je, stojąc tuż obok, podczas gdy sam sycił się ciałem Lidyjki. Zapamiętała pełne odrazy spojrzenie adiutanta. Odrazy skierowanej tyleż wobec Macedończyka, który dopuszczał się tak lubieżnego czynu, nie zważając na obecność podkomendnego, co wobec niej, która pomimo okoliczności, umiała czerpać z tego rozkosz. Tamtej nocy modliła się do Kybele o to, by młodzieniec jej przebaczył. Wszak była tym, kim była i nie potrafiła tego kryć.

Kiedy weszła do jego namiotu, siedział na podróżnej skrzyni i ostrzył miecz. Miał na sobie tunikę, którą zwykle wkładał pod pancerz, wyraźnie przetartą w paru miejscach, gdzie tkanina spotykała się ze stalą. Nieopodal leżał świeżo wypolerowany hełm z pióropuszem.

– Szykujesz się do bitwy, Argyrosie? – spytała z nagłym lękiem.

Poderwał głowę i posłał jej zaskoczone spojrzenie. Po chwili jednak obdarzył uśmiechem, od którego ugięły się pod nią kolana.

– Przypuścimy szturm na miasto. Za parę klepsydr, gdy już na dobre zapadną ciemności.

Nie wiedziała, co na to odrzec. Wyszeptała więc tylko:

– Uważaj na siebie, proszę…

Odłożył miecz i osełkę, podniósł się ze skrzyni i podszedł do niej. Opuściła głowę, lecz on dotknął jej podbródka i skłonił, by spojrzała mu w oczy.

– Opłakiwałabyś mnie?

– Tak jak Bryzejda Achillesa.

Spodobało mu się to porównanie. Wciąż jednak był posępny… Czyżby miał do niej żal za tamtą noc?

– Żałuję, że nie należysz do mnie, jak Bryzejda do Achillesa. Ty jednak przypadłaś w udziale chciwemu, podłemu Agamemnonowi…

Ton, jakim wypowiedział owe słowa, sprawił, że Parmys zadrżała. On nienawidzi Kassandra, pojęła ze zdumieniem. To coś głębszego niż zazdrość o kobietę. I dużo starszego niż fascynacja Argyrosa jej osobą.

– Proszę, nie myśl o nim. – Położyła dłonie na torsie młodzieńca. – Jesteśmy tu tylko my. Ty i ja. Nic więcej nie ma znaczenia.

Zamknął oczy i potrząsnął głową.

– Masz rację, Parmys. Na próżno się tym kłopoczę. Dziś w nocy mogę zginąć. A może zginie sam generał. Któż to wie? Jedyne, co mamy, to chwilę obecną. Czy dlatego tu przyszłaś?

Przyszłam z rozkazu mojej pani, pomyślała. Z zadaniem do wykonania. Lecz znów: jakie to miało znaczenie? Młodzieniec, w którym się kochała, niedługo ruszał do boju. Jeśli przeżyje, będzie dość czasu, by wtajemniczyć go w plan Melisy. A jeśli umrze… Nie mieli chwili do stracenia. Skinęła głową i uniosła ręce do wiązań peplosu. Da swemu mężczyźnie piękne wspomnienie… Nawet jeśli ten zaniesie je wprost do grobu.

Argyros patrzył zafascynowany, jak wiązania puszczają, a biała suknia spływa w dół, obnażając smukłe ciało Lidyjki. Sam również pozbył się poprzecieranej tuniki, gorączkowo ściągając ją przez głowę. Stanęli naprzeciw siebie nadzy, po raz pierwszy od dnia zamieszek w Persepolis. Zdawała sobie sprawę, że powinna spłonić się, uciec wzrokiem. Tego mężczyźni oczekiwali od cnotliwych dziewcząt… Ona jednak do takich nie należała. I nie potrafiła udawać, że należy. Syciła zatem oczy widokiem nagiego, przystojnego mężczyzny. Im dłużej zaś patrzyła, tym cieplej robiło jej się w podbrzuszu.

Postąpił krok w jej stronę. Objął w talii i przyciągnął ku sobie. Łapczywy pocałunek przyjęła z ochotą i nadzieją na więcej. Zarzuciła mu ręce na szyję i wtuliła się całym ciałem. Ich języki zaczęły prowadzić ze sobą odwieczną grę namiętności i pragnienia. Wciągnęła w nozdrza jego woń. Adiutant pachniał potem, wiatrem, dymem i żelazem. Dla Parmys okazało się to urzekającą mieszanką.

Silne dłonie zsunęły się na pośladki dziewczyny. Gdy bez większego wysiłku uniósł ją w górę, zarzuciła mu nogi na biodra. Zaraz poczuła na plecach szorstki dotyk drewna. Uświadomiła sobie, że Argyros przyparł ją do belki podtrzymującej namiot. Zdążyła jeszcze pomyśleć, że lepiej, by konstrukcja wytrzymała… I wtedy właśnie naparł na nią biodrami. Jęknęła przeciągle, gdy sztywny członek torował sobie drogę w głąb jej ciała. Adiutant również jęknął. Ze szczęścia i błogości.

Był taki młody… więc taki niecierpliwy. Wchodził w nią szybkimi pchnięciami, które przyjmowała z niekłamaną przyjemnością. W miłosnym uniesieniu nie zważała nawet na drzazgi, wbijające się w jej grzbiet oraz pośladki… Nic nie było istotne, tylko ona i on, tu i teraz… Krótkie chwile szczęścia, które zostały im przyznane. Mocą przypadku, zrządzeniem bogów… lub też wyrokiem samego przeznaczenia.

W końcu Argyros zlitował się nad jej umęczonymi plecami. Oderwali się od belki. Młodzieniec przeszedł parę kroków, dźwigając ją na swych biodrach i na krótki moment opuszczając gościnne wnętrze. Osunął się na kolana i złożył Lidyjkę na posłaniu ze spiętrzonych zwierzęcych skór. Zaraz też wsunął się na nią, ona zaś przyjęła go między szeroko rozwartymi udami. Namiot znów wypełniły wilgotne odgłosy spółkowania.

Błądziła dłońmi po szyi, klatce piersiowej, mocnych ramionach kochanka. Spoglądała mu w oczy, śmiało i bezwstydnie. Chciała, by zobaczył, jak wiele przyjemności jej daje. Zareagował tak, jak pragnęła: wzmagając siłę oraz szybkość szturmów, które przypuszczał na jej ciało. Kształtne piersi niewolnicy drżały w rytm ich miłości. Ozdobione kolczykami brodawki stały się twarde jak małe kamyki.

Ugięła mocniej nogi i wsparła stopy na posłaniu. Ręce przesunęła na twarde pośladki młodzieńca. Zacisnęła na nich palce. Teraz przy każdym pchnięciu przyciągała go mocniej ku sobie, jednocześnie wychodząc naprzeciw biodrami. To sprawiło, że penetracja stała się jeszcze głębsza, bardziej intensywna. Argyros już wcześniej dyszał, teraz zaczął pojękiwać. A gdy ze wszystkich sił zacisnęła się na nim, ciasno otulając penisa, wykrzyknął jej imię.

Ekstaza przyszła nagle, niczym letni sztorm. A przecież oboje jej wyczekiwali. Adiutant wszedł w nią głęboko i wyprężył się. Przez ich zespolone w miłosnym akcie ciała przeszedł jeden dreszcz. W ostatniej chwili chciał się chyba wycofać, lecz nie pozwoliła na to. Sama targana euforycznymi skurczami, wbiła mu paznokcie w pośladki. Poczuła, jak penis pulsuje w jej wnętrzu, po czym wypełnia je płynną rozkoszą. Zamknęła oczy, odchyliła głowę w bok, przywierając policzkiem do chropawej skóry, służącej Argyrosowi za poduszkę. Przeżywała swój moment w milczeniu, chłonąc doznanie, które rozlewało się po niej, docierając aż po koniuszki palców. Na wpół przytomna poczuła, jak młodzieniec przywiera ustami do jej szyi. Teraz jednak pocałunki były spokojniejsze, mniej zachłanne. Po prostu czułe.

Nie wiedziała, jak długo leżeli przytuleni, obdarzając się wzajemnie leniwymi pieszczotami. W końcu Parmys spojrzała w stronę wejścia. Przez uchyloną lekko połę namiotu dostrzegła, że niebo nie jest już błękitne, lecz ciemnogranatowe. Nadchodził zmrok.

 – Muszę wracać do mojej pani – zamruczała kochankowi do ucha. – Wkrótce zacznie się niepokoić.

– Przekaż jej moje podziękowania… To wielka łaska, że pozwoliła ci tu przyjść.

Lidyjka powstała z łoża. Kiedy dłoń kochanka zsunęła jej się biodra, poczuła niewymowny smutek. Podniosła z ziemi swą suknię i zaczęła się ubierać.

– Wróć do mnie, Argyrosie. Obiecaj.

– Wiesz, że nie mogę tego zrobić. Nie chciałbym nigdy złamać danego ci słowa.

– Uczyń zatem wszystko co w twej mocy, by przeżyć.

Skinął powoli głową. To musiało jej wystarczyć.

* * *

Jazon zaplanował szturm z rozmachem.

Pod osłoną mrocznej, bezksiężycowej nocy Trakowie podkradli się do murów i zarzucili swoje haki w dwudziestu różnych miejscach. Z biegłością ludzi, którzy większą część życia spędzili pośród gór, szybko i sprawnie wspięli się po linach, następnie przesadzili blanki. Tuż za nimi, choć nie tak sprawnie, podążyli najodważniejsi z Macedończyków i Hellenów. Zdawało się, że i tym razem będzie podobnie jak w Sardis. Krótka walka o bramę, otwarcie jej solidnych podwojów, rzeź nielicznych, zdezorientowanych obrońców, zwycięstwo i jego słodkie owoce.

Tyle tylko, że nic nie potoczyło się jak w Sardis.

Walki wybuchły, nim jeszcze wszyscy napastnicy znaleźli się u szczytu murów. Perscy żołnierze wyskoczyli z cienia blanków, uderzyli od strony schodów wiodących na miejski bruk, nadbiegli z północy, z najbliższej wieży. Znacznie liczniejsi, odziani nie w lekkie pancerze z wygotowanej skóry, lecz misternie uszyte, pokryte stalowymi łuskami kaftany oraz solidne, drewniane tarcze. Niektórzy nieśli ze sobą pochodnie, które rozświetliły pogrążone dotąd w mroku pole przyszłej bitwy.

Osaczeni nie przelękli się przewagi wroga. Dobywszy mieczy i rhompai, rzucili się w bój. Wkrótce posoka obficie spływała po miejskich umocnieniach, barwiąc je na czerwono. W ciągu paru pierwszych chwil życie straciły tuziny wojowników. A to był przecież dopiero początek.

Zebrawszy wokół siebie najwaleczniejszych Tryballów, Jazon zaczął przedzierać się ku nieodległej bramie, wyrąbując wśród mrowia nieprzyjaciół krwawy szlak. I choć żaden z Persów nie był w stanie dotrzymać mu kroku, to przecież co rusz otrzymywał draśnięcie lub ranę. Płytkie cięcie w bark przypominało o sobie przy każdym poruszeniu. Cios, który przyjął na tarczę sprawił, że zdrętwiała mu cała lewica. Ostrze włóczni przeorało policzek, o mały włos nie pozbawiając go oka. Mimo to Jazon wciąż parł naprzód, dysząc bitewnym szałem oraz żądzą zemsty, kładąc trupem kolejnych śmiałków, którzy poważyli się stanąć mu na drodze.

W końcu wrogowie zaczęli pierzchać przed niepokonanym, jak im się zdawało, bogiem wojny. Niektórzy gruchotali sobie nogi, skacząc z muru, byle tylko nie skrzyżować z nim oręża. Inni cofali się w popłochu, porzucając broń i tarcze. W końcu droga do bramy stanęła otworem. Trakowie zbiegli po schodach. Najsilniejsi zaczęli odsuwać potężne belki blokujące podwoje. Pozostali odpierali ataki coraz bardziej zdesperowanych Persów. Jazon oparł się o mur z pochyloną głową i dyszał ciężko. Jego krew obficie zraszała ziemię.

Po drugiej stronie umocnień, przyczajeni w mroku, czekali żołnierze Kassandra. Kiedy brama zaczęła się uchylać, zerwali się z ziemi i mocniej uchwycili włócznie oraz miecze. Generał przeszedł między nimi energicznym krokiem. Towarzyszyli mu potężny Eurytion z Feraj, który tej nocy miał odegrać rolę przybocznego, oraz Argyros. Obydwaj nieśli pochodnie, dzięki czemu wódz był doskonale widoczny dla podkomendnych. Teraz zwrócił się ku nim, by wygłosić krótką mowę.

– Czy wiecie, co kryje się za tymi murami? – spytał donośnym głosem. – Są tam Persowie, których zgładzicie. Olśniewające łupy, które napełnią wam sakwy. Tysiące pięknych niewiast, które sami wypełnicie po brzegi!

Odpowiedzią na te słowa był huragan wesołości. Macedończyk wsłuchał się przez chwilę w gromki śmiech swych towarzyszy broni oraz wznoszone przez nich rubaszne okrzyki. A potem ciągnął dalej:

 – Przede wszystkim jednak czeka tam na was nieśmiertelna chwała. Wywalczcie dziś zwycięstwo, a przysięgam, że wieść o nim dotrze do Macedonii, Tracji i Hellady, na każdą z jej najdalszych wysp! I kiedy pewnego dnia wrócicie do ojczyzny, gdziekolwiek leży, przekonacie się, że śpiewa ona na waszą cześć pochwalne hymny!

Żołnierze skandowali jego imię i uderzali mieczami o tarcze. Kassander uznał, że dość już ich podochocił. Wyciągnął z pochwy miecz, obrócił się ku miastu i wskazał je klingą.

– Naprzód! – ryknął. – Niech sam Ares kroczy z nami!

Puścili się pędem w stronę coraz szerzej rozwartych podwojów. Lekkozbrojni, hoplici, falangici, którzy swe długie sarisy zamienili na krótkie miecze. Nawet Tesalowie ruszyli do boju pieszo, wszak ulice i zaułki nie były dogodnym miejscem dla ciężkiej konnicy. Wpadli do miasta z impetem i natychmiast dołączyli do toczącej się pod bramą walki. Kassander wzniósł miecz i natarł na najbliższego Persa. Ten zasłonił się obitą skórą tarczą. Macedończyk odsunął ją kopnięciem i wyprowadził sztych. Nim jeszcze wybrzmiał śmiertelny jęk tamtego, wyrwał już klingę z rany i odbił nią grot włóczni, który wziął za cel jego tors. Starł się z włócznikiem w serii wściekłych ataków i kontrataków. W końcu udało mu się skrócić dystans, wychodząc poza zasięg groźnego ostrza. Uderzył hoplonem w twarz nieprzyjaciela, druzgocząc mu nos. Cofnął się o krok i ciął przez gardło. Napierśnik generała zrosił deszcz karminowych kropel.

U jego boku, niepowstrzymany niczym taran, kroczył Eurytion z Feraj. W jednej z pierwszych potyczek złamał włócznię, porwał więc z rąk martwego Tryballa rhompaję. Teraz siał spustoszenie zakrzywionym ostrzem, z taką biegłością, jakby sam urodził się w Tracji. Widok ociekającego posoką olbrzyma zasiał w sercach Persów paniczny lęk. Niewielu było śmiałków chętnych, by skrzyżować z nim klingi. Ci zaś, którym nie brakło odwagi, szybko padali na rozmokłą już od krwi ziemię.

Argyros również nie oddawał pola, osłaniając flankę generała. Xiphosem opędzał się od trzech napierających nań wrogów, ich ciosy zaś przyjmował na wysłużoną peltę. W końcu udało mu się wyprowadzić pchnięcie. Sztych wszedł gładko między stalowe łuski i przebił kaftan. Pers stęknął i osunął się na klęczki. Ci, którzy wciąż trzymali się na nogach, zwielokrotnili wysiłki. Chyżymi niczym atakujące żmije szablami drasnęli młodzieńca w szyję, przedramię, udo. Więcej uczynić nie zdołali, bo natarł na nich Dioksippos. Zdzielił jednego drzewcem włóczni, drugiemu wbił grot między oczy. Adiutant wodza spojrzał nań z niedowierzaniem. Ateńczyk uśmiechnął się i złożył usta jak do pocałunku. Następnie dobił rannego przeciwnika i ruszył dalej, by ponieść śmierć obrońcom Pasargadów.

Wszędzie wokół Persowie w trwodze ustępowali przed Hellenami. Niektórzy ciskali swój oręż na ziemię i rzucali się do ucieczki. Kassander mocnym głosem wydawał rozkazy. Żołnierze przekraczali teraz bramy całymi tuzinami. Niczym fala powodziowa rozlewali się po okolicznych zaułkach, wdzierali do domów, druzgotali wszelki opór. Ten zaś przybierał coraz bardziej osobliwe formy. Choć zbrojni Jutab oddawali pole, na dachach zaczęli pojawiać się zwykli mieszkańcy Pasargadów: mężczyźni, niewiasty, a nawet dzieci. Ciskali na głowy najeźdźców co tylko mieli pod ręką: kamienie, ceramiczne naczynia, niewielkie meble. Hoplici unieśli tarcze, by osłonić się przed tym groźnym deszczem, Trakowie zaś jęli zarzucać swe liny z hakami na dachy i wdzierać się na nie. Rozwścieczeni niespodziewanym oporem cywilów, wyrzynali ich w pień, nie bacząc na błagania. Tylko kobiety bywały czasem oszczędzane – je wszakże czekał los gorszy niż szybka śmierć od miecza.

W zdobytych już domach wybuchały pożary, niekiedy zaprószone przypadkiem, częściej zaś – celowo. Płomienie odbijały się w hełmach i zroszonych krwią hoplonach, zaś łuna, która pojawiła się na zasnutym chmurami niebie, coraz bardziej rozjaśniała pole nocnej bitwy. To w jej blasku Kassander dostrzegł świeży oddział nieprzyjaciół. Nadciągali główną aleją, z centrum miasta. Na ich czele szła znajoma postać…

* * *

Parysatis dobyła szablę z pochwy. Wyglądało na to, że dotarła pod bramę w ostatniej chwili. Lada moment walczący tu Persowie poszliby w rozsypkę. Ona jednak prowadziła ze sobą mężów, którzy nie zwykli uciekać: gwardzistów Mitrydatesa oraz wybranych weteranów Bahadura. Jednooki wojownik szedł tuż obok. Poprzysiągł, że tej nocy zapewni Dziewiczej Oswobodzicielce bezpieczeństwo. Ona zaś postanowiła zdać się na siłę jego ramienia.

Wszędzie wokół huczały płomienie. Ruszających do boju żołnierzy co rusz owiewał gorący podmuch. Pot spływał im po twarzach i karkach, dłonie ślizgały się na drzewcach włóczni. Mimo to żaden się nie zawahał. Kiedy wydała rozkaz, z marszu przeszli w bieg i zwartym klinem wdarli się w szeregi Hellenów. Perskie tarcze załomotały o hoplony. Szable skrzyżowały się z xiphosami, kopisami i machairami.

Ta, którą zwano Nadzieją Persydy, znalazła się w samym środku bitwy. Płomienie odbijały się w jej klindze, gdy ta wykonywała swój morderczy taniec. Krępego hoplitę ugodziła tuż poniżej brzegu tarczy, rozrąbując mu biodro i podbrzusze. Rosłego Traka cięła przez pierś, a potem poprawiła przez gardło. Teraz do Parysatis doskoczył jakiś lekkozbrojny. Trzymał oszczep w silnym uścisku, posługując się nim niczym włócznią. Wdzięcznym zwodem uniknęła skierowanego nisko pchnięcia. Zawirowała w piruecie i wkładając w to siłę obu ramion, niemal zdekapitowała Hellena. Jego krew buchnęła jej na twarz, mieszając się tam z potem i sadzą. Przetarła oczy nadgarstkiem i szła dalej, nie oglądając się za siebie.

Cały czas szukała wzrokiem Kassandra. Musiał być gdzieś tutaj. Przecież nie odmówiłby sobie poprowadzenia tego szturmu. Chwała zdobywcy Pasargadów musiała przypaść właśnie jemu, a nie któremuś z pośledniejszych wodzów. Twa arogancja cię zgubi, Macedończyku, myślała, prąc przed siebie i pozbawiając życia kolejnych nieprzyjaciół. Tym razem nie zadrży mi ręka.

W końcu go dostrzegła. Rozpoznała po hełmie z czarnym pióropuszem, tym samym, który nosił podczas negocjacji. Stał w ciasno zbitej grupie, z trzech stron otoczonej przez Persów, w których wraz z przybyciem Jutab wstąpiły jakby nowe siły. Musiała mu przyznać: nie chował się za plecami swych żołdaków. Walczył z ponurą determinacją, w pierwszym szeregu, zadając ciosy mieczem na lewo i prawo, umiejętnie osłaniając się hoplonem. Czy Mitrydates też tak potrafi? Nie miała pojęcia, skąd przyszła jej do głowy owa myśl. Zupełnie jakby nie była w stanie powstrzymać się od porównywania tych dwóch, jakże różnych mężczyzn. A przecież łączyło ich tylko jedno… Nie, nie czas i miejsce na takie wspomnienia. Zacisnęła dłoń na rękojeści szabli i skierowała kroki w stronę wrogiego wodza.

U jej boku wyrósł Bahadur. Dyszał ciężko, zaś ostrze jego włóczni lśniło od posoki. Krew spływała mu również po boku, przesączając się przez kaftan.

– Jesteś ranny! – zawołała, przypadając do dawnego Nieśmiertelnego.

– To nic … – odparł z wysiłkiem. – Jeden skurwysyn chciał cię pchnąć mieczem w plecy… Przekonałem go… że to zły pomysł.

– Potrzebujesz natychmiast medyka!

– Nie zejdę z pola… póki ty tu jesteś.

– Ale ja nie mogę się wycofać! Tam jest Kassander!

– Właśnie dlatego… Nie pozwolę, byś zginęła bez sensu…

– Utrata krwi pomieszała ci zmysły! To ja go zabiję.

– Nawet jeśli… to tylko jedna z wielu głów hydry. A ty… jesteś nie do zastąpienia. Jeśli polegniesz… cała rebelia upadnie.

– Mam stać tu bezczynnie, gdy inni kładą życie na szalę?!

– Spójrz, Jutab… Twój kontratak się powiódł. Hellenowie cofają się pobici. Wystarczy, że pozostaniesz tu, gdzie jesteś… Zwycięska…

Choć mówił coraz mniej zbornie, to przecież miał rację. Persowie wyparli już najeźdźców z bocznych uliczek. Ci zwierali szyki, coraz silniej naciskani ze wszystkich stron. I naprawdę wycofywali się w stronę bramy! Parysatis raz jeszcze odszukała w tłumie Kassandra. Jego twarz wykrzywiona była w grymasie wściekłości.

– Zwyciężamy! – stwierdziła, czując wzbierającą w niej euforię. – Masz słuszność, Bahadurze! Naprawdę zwyciężamy!

* * *

Gniew generała nie mógł rozproszyć narastającego z każdą chwilą poczucia bezsilności.

Przybycie Jutab i jej świeżych zastępów zmieniło koleje bitwy. Macedończycy, Hellenowie i Trakowie, dotąd niepokonani, nagle się zachwiali. Zwątpienie wkradło się w ich serca, a zaraz potem przyszedł strach. Ci, którzy jeszcze niedawno sami siali grozę, teraz cofali się, jakby porażeni siłą i determinacją obrońców. Persowie zaś napierali od frontu i z obu flanek.

Wtem do Kassandra przypadł Dioksippos. Krwawił z tuzina lekkich ran, a w dłoni dzierżył ułamane drzewce włóczni.

– Wodzu, musisz zarządzić odwrót! – rzekł stanowczym tonem. – Natychmiast. Persowie zaraz odbiją bramę, wtedy będziemy zgubieni.

– Jazon utrzyma swą pozycję! – odparł z przekonaniem Macedończyk.

– Jazona znieśli z pola bitwy! Inny Trak przejął tam dowodzenie. Robi co może, lecz z każdą chwilą traci coraz więcej ludzi.

Usłyszawszy to, generał nie zastanawiał się długo. Dał znak stojącym nieopodal heroldom i zawołał:

– Trąbcie na odwrót! Opuszczamy to przeklęte miasto!

Kiedy przebrzmiał żałobny zew salpinksów i aulosów, zawołał jeszcze:

– Kto ma pochodnię, niech zrobi z niej użytek!

Skoro nie udało mu się zdobyć Pasargadów, puści je z dymem. Pożoga osłoni też wycofujące się wojsko. A Jutab… będzie mogła świętować triumf na kupie zgliszczy i popiołu. Tyle zostanie z „najstarszej z perskich stolic”.

Żołnierze ochoczo przystąpili do wykonania obydwu rozkazów. Bo choć stracili zapał do walki, to przecież wciąż płonęła w nich żądza mordu i zniszczenia. Ciskali więc pochodnie na dachy i dziedzińce domów, w ich okna i wyważone przedtem drzwi. Łuna nad miastem przybrała jeszcze na intensywności. Blask kolejnych pożarów sprawił, że stało się niemal tak jasno, jak w dzień. Oddziały Kassandra wycofywały się w porządku, nie łamiąc szyku, cały czas broniąc się przed napierającymi na nich Persami. Ocalenie było coraz bliżej.

Wtedy na dachach, których nie ogarnęły jeszcze płomienie, pojawili się łucznicy. Strzelali z góry, w ściśniętych ciasno żołnierzy, z których wielu porzuciło potrzaskane wcześniej tarcze, albo też niosło lub prowadziło rannych. Śmiertelny deszcz zdołał w końcu złamać ducha w Hellenach. Dyscyplina, obowiązek, braterstwo broni – wszystko poszło w niepamięć. Szyk poszedł w rozsypkę. Kto tylko mógł, rzucał się ku otwartej wciąż bramie. Ci, którzy nie byli w stanie iść o własnych siłach, padali na kamienie ulicy. Wartka ludzka rzeka porwała również Kassandra i jego oficerów. Choć wykrzykiwał rozkazy, nikt ich nie słuchał. Wszyscy myśleli tylko o uratowaniu własnej skóry.

To była bezładna, chaotyczna rzeź. W ostatnich chwilach odwrotu poległo więcej napastników niż przez resztę bitwy. Ich ciała spiętrzyły się, częściowo tarasując bramę. I chyba właśnie to – oraz szalejące po mieście pożary – ocaliło Hellenów przed perskim pościgiem. Podochoceni triumfem obrońcy szykowali się już do wypadu za mury. Ale w ostatniej chwili przyszedł rozkaz Jutab: poniechać nieprzyjaciół, wziąć się za gaszenie płomieni.

Tak oto zakończył się pierwszy szturm Kassandra na Pasargady.

Przejdź do kolejnej części – Perska Odyseja XIX: Wspólny wróg

Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wejdź na nasz formularz i wyślij je do nas. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.