dracoexboreas „001”, CC BY-ND 2.0

Poniższe opowiadanie pierwotnie zostało opublikowane na łamach portalu Dobra Erotyka 13 czerwca 2008 roku.

Codziennie o godzinie 10.30  wchodziłam  do gabinetu  męża.  Jan wstawał zazwyczaj wcześnie i szedł na dół, żeby w ciszy poranka popracować nad książką. Podanie mu kawy należało nieodłącznie do moich obowiązków. Osobiście zaparzałam czajniczek mocnego, aromatycznego naparu i  o pół do jedenastej, trzymając przed sobą tacę otwierałam drzwi pokoju, w którym pracował.  Był to od dawna ustalony rytuał, któremu towarzyszyło  kilka zasad.

Wiele lat temu,  na początku naszej wspólnej  drogi, weszłam do gabinetu z pytaniem, czy miałby ochotę zrobić małą przerwę i napić się w moim towarzystwie kawy. Byłam boso i miałam na sobie poranny szlafrok narzucony na nagie ciało. Postawiłam tacę na niskim stoliku, do filiżanki Jana włożyłam dwie kostki cukru. Nie zauważyłam, że przerwał pisanie i przyglądał mi się jak pochylona, nieco zwrócona do niego tyłem krzątam się nalewając napój do filiżanek. Kiedy podawałam naczynie, złowiłam jego spojrzenie.

– Wiesz – patrzył na mnie długo z tajemniczym uśmiechem w ciemnych oczach. – Od jutra będziesz codziennie o tej samej porze przychodzić do mnie z kawą – zarządził. –  Chcę widzieć ciebie ubraną w tę twoją kopertową sukienkę, albo w coś do niej podobnego. Nie życzę sobie guziczków, suwaczków, ani bielizny.  A teraz chodź do mnie.

Kiedy dzieci wychodziły do szkoły, mogłam wreszcie  wziąć prysznic, doprowadzić się do porządku, aby o ustalonej godzinie, ubrana w wiązaną, kopertową sukienkę włożoną na nagie ciało, wejść z kawą do gabinetu. Jan zamaszyście stukał w klawiaturę nie odwracając się do mnie.

– Chyba skończymy dziś ten rozdział, kochanie. Zostało mi zaledwie kilka stron. Będziesz mogła usiąść potem do korekty – skrzypnęło odsuwane krzesło.

– Zdecydowałeś już, czy Eleonora  wyjedzie, naprawdę opuści  Antoine’a? – zapytałam, nalewając kawę. – Przyznam, że to byłoby zaskakujące zakończenie.

Pochylona nad niskim stolikiem poczułam tuż za sobą obecność męża. Sięgnął do  dekoltu sukienki i delikatnym, powolnym ruchem zaczął uwalniać z koperty piersi. Przez chwilę trzymał je w dłoniach uciskając lekko, tak jakby zastanawiał się, co dalej.   Zrobił krok w tył i rozkoszował się ich kołyszącą nagością.

– Później ci powiem – zamruczał, rolując mi sukienkę nad  pośladkami i zatykając ją za pasek – czego dziś posłuchamy? Może trzech Symfonii Rachmaninowa?

Wolno mieszałam cukier w filiżance, czując  zsuwające się z biustu chłodne dłonie.  Prześlizgnął  się  jeszcze przez ramiona, plecy, zatrzymał się na odsłoniętych pośladkach. Elektryzował mnie ten dotyk. Po chwili  z głośników popłynęła muzyka.  Stałam nieporuszona z wypiętymi, nagimi pośladkami, wsłuchując się w rozlewające się  we mnie  czerwone iskierki podniety. Jan spoglądał na mnie. Zdawałam sobie sprawę, że widok pochylonej, na wpół obnażonej żony, liryczne  dźwięki  klarnetu  obfitujące w różnorodność emocji, muszą znaleźć ujście. Najdoskonalszym  tłem dla  romantycznej liryki i porywającej  ekspresji  Rachmaninowa mogła być tylko moja chłosta.  Czekałam,  jak zwykle z zapartym tchem. Od tamtego momentu sprzed lat, kiedy po raz pierwszy weszłam w kopertowej sukience do gabinetu, rytuał, który za chwilę miał się stać moim udziałem, nieodmiennie był dla mnie ekscytującym doznaniem:  podnieceniem, lękiem, fascynacją.  Zaiste, dziwne uczucie, którego nigdy nie udało mi zrozumieć.

Z parapetu okiennego wziął skórzaną packę. Był to jeden ze zwyczajów panujących w naszym domu. Skórzane packi leżały w różnych miejscach i Jan restrykcyjnie przestrzegał, żeby nie przenosić  ich gdzieś indziej. Tylko my oboje wiedzieliśmy, dlaczego było to takie ważne: mąż lubił mnie bić, gdy zostawaliśmy sam na sam, kiedy chciał i gdzie chciał.

– Odłóż łyżeczkę, kochanie – usłyszałam jego spokojny głos. – Nie chcemy przecież, żeby kawa nam się rozlała, prawda?

W ślad za tą uwagą packa spadła ze świstem na lewy pośladek. Wyprężyłam się pod wpływem bólu i zaciągnęłam powietrzem.  Miękko zachodził mnie z jednej, to z drugiej strony, a odgłos spadających na nagie ciało uderzeń stanowił swoiste preludium do allegro moderato. Skurcz w podbrzuszu splótł się z połyskliwym  dźwiękiem  sekcji smyczkowej Symfonii. Szeroka, lejąca się melodia brzmiała nastrojowo, tęsknie, chwilami depresyjnie…

– Słyszałaś już to wykonanie? Jest jednak w tej muzyce ogrom piękna, a ile w niej  jeszcze bardziej intensywnych emocji, ile  burzliwości przeżywania –  packa  klaskała raz z jednej, raz z drugiej strony.

Prężąc  się i uginając  w łokciach przypadłam do blatu stołu. Pod nosem miałam filiżanki pachnące kawą.  Brałam coraz płytsze i szybsze oddechy, lekko unosiłam się na palcach nóg, tworząc figurę, oglądaną  kiedyś w balecie – łabędzia podrywającego się do lotu. Ból spowodował pulsowanie w kroczu. Podniecał i niepokoił. Pochyliłam się jeszcze niżej nad filiżankami, mocniej zaciskając palce na brzegu stolika.

– Nieustannie mnie zachwyca, jak szybko bledną ślady na twoim ciele, Auro. Po ostatnich pasach nie ma nawet kreseczki, czy przebarwienia! – Kolejne mocne uderzenie. – Lubię ten moment, kiedy skóra  robi się rumiana jak jabłuszko – znów głośne klaśnięcie packą. – A najbardziej zachwycają mnie wypukłe pręgi na twojej pupie.  Wiesz, jakiej to wymaga pracy z mojej strony?!  Hmm, ta muzyka prosi się o inną  batutę…

Przerwał  i sięgnął po rzemienny pas. Z trudem łapiąc oddech spojrzałam w górę i napotkałam spojrzenie Jana. Uśmiechnął się dotykając grubym rzemieniem mojego policzka. Poczułam intensywny zapach garbowanej skóry; pogładził po rozgrzanych pośladkach, wślizgnął palcami w pulsujące krocze. Ciepła, wilgotna ciasność  kobiecości zamknęła się na jego dłoni.  Delikatna, i wyrafinowana gra palców stawała się agresywniejsza, wyzwalała żądzę. Z głośników popłynęły teraz groźne, dramatyczne takty, które jeszcze bardziej wzmogły napięcie. Każde drążące poruszenie mężowskiej ręki wprawiało  mnie w ekstatyczny trans. Symfonia mieniła się jak kameleon, zmieniała barwy, pozostając  przejrzystą. I zaraz pofrunęło uskrzydlone scherzo…

– Gotowa?  Rozsuń nogi, będzie bolało. –  Zamknęłam oczy. Wówczas uderzył.

Ból rozchodził się promienistą falą  po pośladkach. Odczekał chwilę, zanim wymierzył kolejny raz. Wiedział, że potrzebuję tego czasu, żeby przyjąć kolejne smagnięcie. Ciało chłonęło uderzenia, które wymierzał. Pragnęłam, by sprawiał mi ból.  I nie była to z mojej strony ofiara, przyzwolenie na coś, czego tak naprawdę nie akceptuję. Oboje  chcieliśmy tego w równej mierze.

Bił metodycznie, co kilka sekund tak, jakby razy spadały na pośladki w rytm jednostajnie tykającego metronomu. Z trudem nadążałam z chwytaniem powietrza przy  rozciągającej  się  w zwolnionym tempie Symfonii. Wilgoć strużką podniecenia spływała po wewnętrznej stronie ud, w pośladkach żarzył się ból. Kula szlochu spazmatycznie drgała w moim gardle. Czułam gorące pieczenie rozchodzące się  w dole pleców, zaczynały mi drżeć nogi.

– Słyszysz adagio? Mmm, to najpiękniejszy fragment Symfonii – spokojny  głos Jana docierał do mnie przez śpieszny, ciężki oddech –  Kiedy słucham tego adagia, prowadzę je jakby mimo woli wzrokiem, nie chcąc rozstać się ani z jedną nutą, którą nakreślam rzemieniem na twoich pośladkach – przeciągnął mocnym smagnięciem po skórze, aż ugięły się pode mną kolana. – Zobacz, z jak czułych nutek  spleciona jest ta zadziwiająca tkanina muzyczna twojego ciała… – Kolejne razy spadły na obolałe do granic krągłości. – Cudowne brzmienie. Auro, tworzymy swoją własną symfonię.

Uderzenia, które mi wymierzał wyzwoliły myśl, że to jeszcze trochę potrwa, nim muzyka ustanie. Poprzez paroksyzmy bólu czułam całą rozległość wszystkich czterech części Symfonii, jej nie kończące się, posępne i melancholijne przestrzenie. Kiedy rozbrzmiewały ostatnie takty, szlochałam już bez umiaru, wtulona w Jana. Kołysał mnie, całując mokre od łez policzki. W ciszy, która potem zapadła zauważyłam ze zdumieniem, że wskazówki zegarka przesunęły się o pięćdziesiąt pięć minut…

– Bolało?

Skinęłam głową.

– I nigdy więcej już nie będziemy słuchać muzyki? – przekomarzał się ze mną.

– Nigdy nie chcemy, żeby mogło się nie powtórzyć słuchanie muzyki. Ta wolna część Symfonii z rozmarzoną melodią klarnetu brzmiała zachwycająco – uśmiechnęłam się przez łzy.

– Masz dziś piękne pięciolinie na pupie. – Kolistymi delikatnymi ruchami rąk wmasowywał w moje pośladki kojącą maść.

Nie rysowałeś na moim ciele pięciolinii, Janie, pomyślałam. Ty rysowałeś nutki i klucze wiolinowe. Wszystko ma swój klucz wiolinowy.  Już dawno   pięciolinie zostały  bardzo  wyraźnie nakreślone, ale nie miały klucza wiolinowego… Jakiś czas temu  klucz stał tak daleko w przyszłości, że nie było go widać. Zaczynałam już wątpić, czy kiedykolwiek  nastąpi ten moment, kiedy uda nam się go narysować.  Pięciolinia już jest, nuty na pięciolinii również i klucz wiolinowy też. To jest właśnie nasza muzyka…

Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wyślij je na nasz adres ne.redakcja@gmail.com. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.