StockSnap, bez tytułu, CC0

Czule gładziła pokornie zgiętą łodygę nierozkwitłego jeszcze tulipana, z zielonym pąkiem, dopiero w połowie długości nabierającym powoli koloru. Choć teraz przypominał ledwie wyklute pisklę z głową ciążącą ku ziemi, niedługo będzie się pysznił soczystym pomarańczem i żółcią, przez kilka dni rosnąc i rozkwitając, tylko po to, by odejść w zapomnienie, podobnie jak wiele innych, hodowanych specjalnie na ten jeden dzień.

Kiedy została z nim sam na sam, wprawił ją w melancholię. Nie dlatego, że jeden jedyny, podarowany przez kolegów z pracy, z życzeniami składanymi, ponieważ wypada. Nie, raczej dlatego, że wraz z mlekiem matki wyssała przekonanie, iż jeden dzień w roku jest dniem kobiet, wszystkie pozostałe zaś są dniami mężczyzn.

Smutna to historia dziewczynki wychowywanej bez ojca, w domu pustym i ciemnym, szczególnie w pierwszych dniach marca. Jej matka pracowała w kwiaciarni odkąd tylko pamięta, nie jako florystka, nie istniał jeszcze taki zawód, a jako zwykła sprzedawczyni. Jednak zawsze pieściła kwiaty jakby były jedyną miłością jej życia, układała je w skomplikowane i często zaskakujące kompozycje, odkrywając wciąż nowe pokłady piękna i wzbudzając zachwyt we wszystkich, którzy byli do niego zdolni. Na dodatek doradzała klientom zgodnie z zapomnianym przez większość, sekretnym kodem kolorów i gatunków. Uszczęśliwiając innych, a zapominając przy tym o córce.

Śluby, pogrzeby, dni popularnych imienin, Dzień Matki, koniec roku szkolnego, Dzień Edukacji Narodowej i kilka innych okazji przez lata wypełniało harmonogram samotności. Ósmy marca był wyjątkowy, wymagał dłuższych przygotowań.

Na ironię zakrawa, że nie miały w mieszkaniu ani jednego kwiatka i żadnych wazonów. Matka nie przynosiła pracy do domu. Zresztą poza ciężkimi siatami z zakupami niewiele przynosiła. Brakowało jej czasu, entuzjazmu i siły na proste nawet gesty. Nie było wspólnych zabaw czy odrabiania lekcji, dzielenia się sekretami, wspominania, planowania,  najwyżej telewizor zagłuszający ciszę i zdawkowe pytania: co w szkole? jak poszło ci dyktando? będę się znowu musiała za ciebie wstydzić? Odpowiedzi nigdy nie słuchała uważnie. Jakby się bliżej nad tym zastanowić, po prostu mieszkały razem, będąc sobie zupełnie obce. Współlokatorki.

Niewielu było mężczyzn w ich życiu. Ojca znała, choć widywała rzadko: użalający się nad sobą alkoholik. Dziadkowie zmarli wcześnie, jednego pamięta jako półprzeźroczysty cień pochylający się nad nią z ćwiartką jabłka w wyciągniętej dłoni, a potem już nic, po prostu pustka. Wujek pojawiał się tylko po to, by siostrze wypominać głupotę lub robić awantury we wspólnie obchodzone święta – najgorszy okres w roku, pełen wzajemnych pretensji i sztucznych uśmiechów. Bywało, że matka wychodziła na potańcówki lub do kina, ale nigdy nie przyprowadzała swoich wybranków. Ją też pewnego razu pouczyła:

– Nie obchodzi mnie z kim się szwendasz, nie chcę nic o tym wiedzieć. Pamiętaj tylko, że do mojego domu wolno ci przyprowadzić dopiero tego, który będzie tym właściwym.

Zapamiętała i nigdy nie przyprowadziła żadnego. Fakt, iż również dlatego, że nawet będąc zakochaną, zawsze miała wątpliwości. Nie potrafiła zaufać, uwierzyć we własne szczęście, zdradzona przez pierwszego chłopaka, w każdym kolejnym związku czekała tylko na katastrofę. W końcu świat był pełen piękniejszych, bardziej pewnych siebie, zaradnych i inteligentnych kobiet. Czemuż ktokolwiek miałby tkwić u jej boku, marnować na nią czas i energię? A jeśli jednak tkwił… cóż… znaczyło tyle, że najwyraźniej ma jakiś defekt, dyskwalifikujący go u innych. Każde kolejne doświadczenie utwierdzało ją w podobnych przekonaniach, bo kto szuka, ten znajdzie.

Przerobiła najróżniejsze egzemplarze: niedorajdę uczepionego maminej spódnicy, hazardzistę kombinującego jak dobrać się do jej oszczędności, nawiedzonego pseudobuddystę, onanistę uzależnionego od sekskamerek, a nawet schizofrenika z ostrymi odjazdami, kiedy zapominał łyknąć tabletek (lub nie łyknął celowo… bo osłabiały jego libido). Marzyła, żeby zostać lesbijką. Niestety, krew nie woda, pociągali ją wyłącznie mężczyźni. Wysocy, szczupli, z kanciastą szczęką i mrocznym spojrzeniem. Najważniejsze zawsze były ramiona – długie i silne, żeby mogła czuć się w nich bezpieczna. Chodziło głównie o uczciwość. O przyzwoitość. Chciała kogoś, z kim będzie mogła spędzić całe życie. Bez zbędnego komplikowania. Prosto.

Po zmroku tulipan pozostał samotnie na kuchennym stole. Ona dokładnie zaciągnęła grube zasłony we wszystkich oknach, po czym na toaletce w sypialni zaczęła w równym rządku układać potrzebne przybory: buteleczkę subtelnych, kwiatowych perfum, podkład w najjaśniejszym możliwym odcieniu, brązujący puder w kulkach, pędzel, paletkę z pastelowymi cieniami do powiek, maskarę wydłużającą i pogrubiającą rzęsy, pomadkę w kolorze fuksji, sprasowany róż, małe, srebrne lusterko i stanowiącą z nim komplet szczotkę z końskiego włosia. Dokładnie w takiej kolejności zamierzała ich użyć, przedtem jeszcze kilkukrotnie pedantycznie poprawiając ustawienie. Jakby znaczenie miały wszystkie kąty i linie, jakby z kompozycji przedmiotów można było wywróżyć przyszłość. Może wróżyli? Może za każdym razem powodzenie nieustannie powtarzanego rytuału miało kluczowe znaczenie? Kto wie…

Z równą starannością rozprostowała na łóżku bladoróżową, falbaniastą babydollkę nijak nie pasującą do jej minimalistycznego stylu oraz parę białych pończoch samonośnych ze wzorkiem w drobne kwiatuszki. Na szafce nocnej, obok opakowania prezerwatyw, spoczęły złote klipsy ze sztucznymi perłami i pasujący do nich wisiorek na delikatnym łańcuszku. W życiu nie pokazałaby się nikomu w czymś takim, ale to przecież nie miało najmniejszego znaczenia.

Nakrywała abażur swoją ulubioną apaszką, gdy rozbrzmiał dzwonek. Przyszedł, punktualnie. Nie przyniósł kwiatów, a jedynie szeroki uśmiech od niemal dwóch lat rozjaśniający jej dni. Nie złożył życzeń, nie on, przy nim żaden Dzień Kobiet nie był potrzebny, bo bez przerwy sprawiał, że czuła się wyjątkowa.

Podobnie jak wręczony bez wdzięku tulipan, w zapomnienie odeszły cienie zwiędłych goździków z łodygami miażdżonymi przez szorstkie dłonie. Miała osiem lat. Ojciec przypomniał sobie o nich w środku nocy, kompletnie pijany. Przyszedł z kumplami od kieliszka. Wszyscy śmierdzieli wódą, papierosami i potem, mówili bełkotliwie. Chcieli przytulać je i całować. Obie brać na kolana. Broniła się. Krzyczała. Świat rozmył się przez łzy po mocnym uderzeniu w policzek.

– Siedź spokojnie ty mała zdziro! – wrzasnął ojciec, jej własny, rodzony ojciec, tak donośnym i pełnym agresji tonem, że aż zadrżała.

– Proszę… zostawcie… – chlipała matka. – Idźcie już… późno jest… – Nikt nie zważał na jej nieśmiałe protesty.

– Dopiero przyszliśmy, chyba nas nie wyrzucasz? – Zabrzmiało niczym groźba. Wrażenie potęgował nóż tkwiący w dłoni i stanowcze spojrzenie oczu, co to w niejednej bójce zostały podbite. I ten nos, wielokrotnie złamany.

Nie dała się zastraszyć, gryzła, drapała, byle uwolnić się z niechcianego uścisku, byle ta szorstka dłoń nie błądziła już pod fioletową piżamką w ślimaczki. Udało się. Oswobodzona pobiegła do swojego pokoju, łudząc się, że pod kołdrą będzie bezpieczna. Wśród misiów i szmacianych lalek, z fluorescencyjnymi gwiazdkami przyklejonymi do ściany i z małą lampką zostawianą na noc, bo zawsze bała się ciemności. Nie była. Wkrótce drzwi zatrzasnęły się za jej oprawcą.

Zawsze denerwowało ją twierdzenie, że mężczyzna czyni dziewczynę kobietą, bo czyż stała się nią wtedy, gdy ktoś pierwszy raz wbił się przemocą między jej wątłe uda? Czy to w ogóle możliwe, by o czyjejś wartości decydował jakiś tam fałd błony śluzowej? A gdyby go miała, aż do śmierci, czy nigdy nie byłaby w pełni dojrzała? Cóż on zmienia? Niestety nie będzie jej dane się o tym przekonać… I choć nigdy nie ceniła szczególnie „czystości”, wie jedno: ktoś, kiedyś ograbił ją z możliwości dokonania wyboru.

W każdym potencjalnym partnerze bała się ujrzeć potwora, bestię zdolną czynić zło. Grabić.

Z obecnym wcale nie było lepiej. Niby taki kulturalny, wrażliwy, trochę nieśmiały, a jednak zbyt przystojny. Niebezpiecznie przystojny. Przyciągający kobiecy wzrok. Prowokujący grzeszne myśli. Wiedziała, że gdzieś musi tkwić haczyk. Szczególnie po pierwszym seksie, nieco nieudolnym i na siłę. Starał się, ewidentnie się starał, ale zabrakło tej magicznej iskry. Entuzjazmu. Technicznie był świetny, skupiony na niej, nawet trudno byłoby sformułować jakikolwiek zarzut. Zrozumiała dużo później.

Teraz jest zupełnie inaczej, mają swój własny świat, swoją drugą stronę lustra, niedostępną dla nikogo innego. Dzięki temu wie, że jest jej i tylko jej, na zawsze, że nie będzie szukał piękniejszej ani bardziej inteligentnej, bo już znalazł właściwą.

Na trzeciej randce rozczulił ją opowieścią o tym, że jako mały chłopczyk dziwił się kolejkom ustawiającym się do kwiaciarni ósmego marca, bo przecież gdyby panowie na co dzień kupowali swoim wybrankom kwiaty, nie byłoby tego problemu, kwiaciarnie byłyby przygotowane, miały by odpowiednią ilość pracowników i przygotowanych bukietów. Wtedy jeszcze nie znał jej historii, nie wiedział czym zajmuje się matka, a jednak trafił w punkt. Po prostu musiała się zakochać, choć ciągle wypatrywała podstępu.

Czuły, troskliwy, opiekuńczy, nigdy nie zawodził. Jedynie w łóżku dawał, nie potrafiąc brać. Zdarzało się, że w trakcie tracił erekcję lub nie potrafił dojść, mimo wszystko z olbrzymią determinacją dążąc do jej spełnienia. Bolało – szczególnie duma i poczucie własnej wartości, bo przecież jako kobieta zawsze nade wszystko pragnęła być pożądana. Chciała niecierpliwych rąk niemogących odkleić się od jej ciała, ust badających każdy zakamarek i penisa w nieustającej erekcji. Erekcji jako dowodzie zwierzęcej chuci, odbierającej rozum temu niesamowitemu, inteligentnemu facetowi.

Na szczęście mają to już za sobą, rozkwitli, podobnie jak za trzy dni rozkwitnie ten nieszczęsny tulipan.

– Cześć piękna. – Przywitał ją pocałunkiem w policzek.

– Cześć bestio. – Uśmiechnęła się szeroko. Dałaby głowę, że gdyby zrobić wśród przechodniów ankietę, które z nich jest ładniejsze, dobrze ponad dziewięćdziesiąt procent wskazałoby jego, tym bardziej lubiła ten rytuał. Zawsze dawał do zrozumienia, że jest wyjątkowa. – Musimy cię trochę upiększyć, żebyś nie wystraszył sąsiadów… Chodź tu! – Pociągnęła kochanka w stronę sypialni. – Chyba, że jesteś głodny? – Wystraszyła się czy nie za nadto się spieszy.

– Tylko ciebie. – W jego szmaragdowych oczach dostrzegła niebezpieczny błysk. O to chodzi, tego brakowało jej od początku!

– Nienasycony! – Udała oburzenie, niby to unikając jego niecierpliwych ust, które przecież ubóstwiała.

– Przy tobie zawsze. – Silnymi ramionami przyciągnął ją bliżej i dałaby głowę, że przez moment poczuła wzwód. Imponujący wzwód jego wielkiego kutasa. Aż pisnęła.

– Zwolnij brzydalu, najpierw zrobimy coś, żebyś był choć trochę mniej odpychający… – Wolałaby oczywiście od razu rzucić go na łóżko, dosiąść i pogalopować ku spełnieniu, miała jednak pełną świadomość, że to nie zadziała, że musi wykazać się choć odrobiną cierpliwości, a wtedy oboje dostaną czego potrzebują.

Poprowadziła go ku ławie ustawionej przy toaletce, niby z ociąganiem, ale posłusznie zajął wskazane miejsce. Potulny miś. Stanęła z tyłu obejmując go ramionami i przytulając skroń do skroni. Tacy byli piękni. Para idealna. On męski, z cieniem zarostu na policzkach, wąskimi aczkolwiek kusząco miękkimi ustami i ze spojrzeniem przeszywającym na wskroś; ona z dziewczęcą, delikatną, nieśmiałą urodą, z twarzą drobną, niezbyt wyrazistą, ale bardzo harmonijną.

Pasowali do siebie. Księżniczka i rycerz. Żałowała, że musi zepsuć ten wizerunek, ale jednocześnie cieszyła się, że dzięki temu staje się bardziej jej. Naznaczony. Podpisany. Zdobyty. Nie tylko ciałem, ale i umysłem, ze wszystkimi perwersyjnymi fantazjami, całym tym popapraniem.

– Jak ty śmierdzisz! – Teatralnym gestem zatkała nos. – Trzeba by cię umyć, ale niestety nie mamy czasu. – Uniosła flakonik i rozpyliła delikatną mgiełkę na wysokości szyi kochanka. – Od razu lepiej. – Przysunęła się żeby powąchać, choć zapach był jeszcze zbyt silny. – A te wory pod oczami, koniecznie musimy coś z tym zrobić!

– Jakie wory? – Obrócił głowę w prawo, a później w lewo, pochylił bliżej ku tafli lustra i naciągnął skórę wokół oczu niby to szukając śladu jakiegokolwiek defektu. Na próżno, była idealna. IDEALNA.

– O popatrz! – Musnęła palcem gładką, jasną powierzchnię poniżej dolnej powieki. – Tutaj.

– Rzeczywiście! – Nieco zbyt sztucznie udał zdziwienie.

– Zaraz coś zaradzimy. – Sięgnęła po podkład. Nawet gdyby był ku temu jakikolwiek powód, użycie korektora uznałaby za przesadę. – Troszkę tu… i tu… – Wycisnęła odrobinę gęstej mazi, po czym rozsmarowała ją pod oczami. – Zresztą cały będziesz ładniejszy jeśli… – Urwała, choć wielokrotnie prosił by używała konkretnych słów i zwrotów, niektóre nadal nie przechodziły jej przez gardło. Po prostu wzięła większą porcję podkładu i zaczęła rozsmarowywać ją po czole i policzkach lubego. – O tak. – Zachichotała. – Prawda, że lepiej? – Uważnie spojrzał w lustro, gdzieniegdzie poprawiając, jakby od gładkości jego cery zależały losy świata. Sama do malowania się podchodziła z mniejszym pietyzmem.

– Zdecydowanie. – Uśmiechnął się szeroko. Za ten uśmiech mogłaby oddać duszę. Teraz nawet w jej oczach zaczęły igrać wesołe iskierki. Kupił ją.

– Czas na puder – wlała w te słowa tyle entuzjazmu, na ile było ją stać. Fakt, wraz z jego zadowoleniem wzrastało jej, niemal automatycznie. Uniosła wieczko, sięgnęła po puszysty pędzel, używany tylko przy takich okazjach i przejechała nim po różnej wielkości kulkach w odcieniach beżu i brązu. – Zamknij oczy – poprosiła łagodnie, nim przystąpiła do nakładania koloru na policzki, nos i czoło. Efekt wydawał się odrobinę komiczny, nawet w przytłumionym świetle twarz mężczyzny lekko opalizowała, bardziej wysmukła i obła jednocześnie, jakby jedno pociągnięcie pędzla mogło w iście magiczny sposób zmienić kanty w łuki.

Skupiony czekał, niemo dopominając się ciągu dalszego. Przez chwilę wahała się między obrzydliwie bezpłciowym różem, a bladą żółcią. Sama zwykle ograniczała się do malowania czarnej linii nad rzęsami, czasem podkradając współlokatorce iskrzące się brązowe cienie – jaśniejszy na wewnętrzną stronę powieki i ciemniejszy na zewnętrzną, ale tylko na wyjątkowe okazje. Skrzywiła się, jej stuprocentowy samiec, bojący się własnej męskości, już teraz wyglądał bardziej kobieco niż ona. Niczym poczwarka wyłaniająca się z kokonu w nowej odsłonie.

– Kocham cię – szepnęła mu na ucho, jednocześnie siadając okrakiem na ławie i przytulając się do jego boku.

– Trochę tu za ciepło. – Odsunął się nieznacznie, żeby ściągnąć przez głowę sweter razem z koszulką.

– Spodnie też – zażądała. Lubiła patrzeć na szczupłe ciało, pozbawione choćby grama tłuszczu, na kręgi ledwie obciągnięte skórą i wystające obojczyki. W codziennym wydaniu lubił się garbić, ale kiedy siadali razem przed toaletką i zaczynali swój ceremoniał, prostował się dumnie, mocno ściągając łopatki. Czuła przyjemne mrowienie w podbrzuszu na ten widok, choć sama nie wiedziała dlaczego.

Sięgając po tusz zmieniła pozycję mocno zaciskając uda, nie chciała by podniecenie przejęło władzę, było jeszcze za wcześnie, zepsułaby wszystko. Przy nim ciągle musiała uczyć się cierpliwości na nowo, dostosowywać się do jego wolnego tempa, wynikającego z wielu przeżytych traum, z wielokrotnie odczuwanego odrzucenia. To normalne, że chciał być akceptowany, cały, ze wszystkimi swoimi demonami.

Skupiła się na kontakcie szczoteczki z rzęsami, i tak ciemnymi i długimi, nadającymi spojrzeniu wyrazistego charakteru. Umalowane nie pasowały już do mężczyzny, niemal karykaturalne, grube, a komicznie rozdzielone, ułożone prawie równolegle. Patrzyła na nie uważnie, będąc twarzą w twarz z kochankiem, nie widząc jednak pięknych, szmaragdowych oczu przypatrujących się jej z uwielbieniem. Oczu godnych psa łaszącego się do właściciela.

– Kocham cię – w końcu dojrzał do odwzajemnienia deklaracji. Czas, zawsze potrzebował tak cholernie dużo czasu, żeby odnaleźć się w sytuacji. Rozumiała, choć niekoniecznie czuła się z tym dobrze.

– Rozchyl usta skarbie. – Nie mogła okazać wzruszenia. Serce tłukło się w piersi, ręce nie mogły jednak zadrżeć. – O tak, bardzo ładnie – pochwaliła. Intensywny kolor błyszczącej pomadki sprawiał, że wąskie, męskie usta wyglądały na plastikowe lub co najmniej pokryte lateksem. Za pierwszym razem była poruszona, być może nawet odrobinę zniesmaczona, ale szybko się przyzwyczaiła. Jeśli właśnie tego potrzebował…

Zagryzł wargi równomiernie rozprowadzając szminkę, przejrzał się, po czym gestem upomniał o kolejną warstwę. Usta miały być soczyste i wilgotne niczym z żurnala. Pociągnęła je jeszcze raz, uśmiechając się do siebie pod nosem. Kapryśny dzieciak – pomyślała – zawsze trzymający się scenariusza. Przynajmniej z różem poszło szybko, paroma kulistymi ruchami rozprowadziła go po wystających kościach policzkowych, po czym nieco zbyt pospiesznie chwyciła ręczne lusterko.

– Pięknie wyglądasz – wymruczała zmysłowo, podtykając mu je pod sam nos. – Bardzo pięknie. – Już byli blisko, coraz bliżej…

– Naprawdę? – Pełen obaw ton rozdzierał jej serce. Gówno prawda! Bez makijażu dałaby mu jedenaście punktów na dziesięć, wypacykowany wiele tracił… jednocześnie zyskując. W końcu otwierał się, pokazywał miękkie podbrzusze.

– Jeszcze tylko włosy i będzie idealnie. – Wygięła się, żeby sięgnąć po blond perukę, a on ujmująco ciepłym gestem chwycił jej biodra, pomagając utrzymać równowagę. Zaczesała palcami ciemne włosy do tyłu, po czym nałożyła jasne, dopełniające całości. Gdyby nie szorstkie igiełki zarostu, gdzieniegdzie nieśmiało kiełkujące, można by wziąć go za dziewczynę. Wysoką, szczupłą, ale choć pozbawioną krągłości, całkiem urodziwą. Zapewne ładniejszą niż ona.

Stanęła z tyłu, rozczesując i tak idealnie układające się sztuczne włosy. Sięgały ramion, proste i świetliste, czyniące z kochanka androgenicznego anioła. Był w tym pewien urok, nie erotyczny jednak. Fascynował ją człowiek, powłoka którą kiedyś opuści stanowiła wyłącznie dodatek. Nie był przecież blaskiem oczu ani siłą ramion, tym bardziej cieniem na powiekach czy ustami w wyzywającym kolorze fuksji.

– Chodź – szepnęła. – Chodź do mnie – teraz już tkliwie, bez wcześniejszej niecierpliwości.

Wstał posłusznie, niemal nagi, z członkiem prężącym się pod jasnobłękitnym materiałem slipów. Cudowna sprzeczność – pomyślała – twarz pięknej kobiety i prężne ciało młodego mężczyzny. Pochylił się, żeby ją pocałować. Jej mandalę rozwiał wiatr… Szminka rozmazała się na skórze obojga, łącząc ich jeszcze silniej we wspólnej tajemnicy.

– Poparz co dla ciebie przygotowałam – zaszczebiotała.

– Jaka śliczna! – Przyłożył delikatny materiał do torsu. Falbanki zawirowały, a haftowane maszynowo listki i gałązki zdawały się kołysać na wietrze. Skrzywiła się, on jednak tego nie zauważył. – Dziękuję! – Im większą tandetę wybierała, tym bardziej się cieszył. I tym silniej był podniecony. Choć dalej widok zasłaniał jej przeklęty skrawek materiału, była pewna że kutas stoi mu jak nigdy: wielki, twardy, purpurowy i śliniący się z niecierpliwości. Każdy inny dawno wbiłby się w chętne kobiece wnętrze, każdy ale nie on, on niespiesznie delektował się własnym podnieceniem. Upajał.

– Przymierz. – Nie potrafiła nie naciskać. – Będzie pasować do twoich ulubionych pończoch.

Uśmiechnął się szeroko, tym swoim łobuzerskim uśmiechem. Wiedziała, że w tej chwili był w pełni szczęśliwy, niczym dzieciak, który pod choinką znalazł wymarzony prezent. Pchnęła go lekko w stronę lustra. Wystarczyło, nie potrzebował kolejnych zachęt. Cukierkowo-mdląca koszulka szybko znalazła się na szczupłym, męskim ciele. Usztywniane miseczki odstawały zabawnie, zawahała się nawet czy nie zaproponować wypchania ich czymś. Tylko po co, skoro jego cudne, szmaragdowe oczy widziały w lustrze najwyraźniej coś zupełnie innego niż ona – rozjaśniał je zachwyt.

Przytuliła się od tyłu, tutaj słodka woń perfum nie przyćmiewała naturalnego zapachu mężczyzny. Zamknęła oczy. Tak, żaden puder czy koronki, nie odbiorą jej przyjemności delektowania się bliskością ukochanego. Nigdy. Nie pozwoli na to. Ale kwestię wszelkiego rodzaju pachnideł będą musieli jeszcze przedyskutować. Na spokojnie…

– Jest piękna! Po prostu wspaniała! – ekscytował się ponad miarę. – Pasuje idealnie, prawda?

– Prawda. – Ścisnęła go mocno w pasie jednocześnie wychylając się, żeby spojrzeć w lustro.

– Dziękuję! – Odwrócił się gwałtownie, ucałował ją w czoło, później w policzek… w usta… zaczął obsypywać pocałunkami całą twarz. – Dziękuję – szeptał między kolejnymi buziakami. – Nawet nie wyobrażasz sobie jak to dla mnie ważne…

Wyobrażała sobie, inaczej nie przystałaby równie chętnie na podobne zabawy. Mimo wszystko było to pewne wyrzeczenie. Trochę jak z tulipanem nierozkwitłym na czas – liczyła, że w odpowiednich warunkach rozkwitnie w pełni, swoim otwartym, barwnym kielichem wynagradzając cierpliwość z nawiązką. Na zawsze jej, bardziej i głębiej niż gdyby nie miał równie popapranej psychiki. Tylko jej. Na wyłączność.

Kiedy wylądowała na łóżku, przygnieciona twardym, prężnym ciałem kochanka, z którego każdym porem emanowało proste, zwierzęce pożądanie, nie liczące się już z żadnymi lękami czy wątpliwościami, dziękowała niebiosom, że choć raz zapomniał o biżuterii.

.

Aby pobrać ebooka z powyższym tekstem w formatach pdf, epub, mobi:

.

Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wyślij je na nasz adres ne.redakcja@gmail.com. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.