fot. pixabay.com, CC0 Public Domain

Pojawiłaś się w moim życiu nagle. Wyryłaś w nim wielkimi literami swoje imię i… uciekłaś. Nie myślałaś, że będę Cię gonił, ale ja wiedziałem, że są rzeczy, nad którymi nie trzeba się zastanawiać. Dziękuję, że pozwoliłaś się odnaleźć… Dziękuję, że pozwoliłaś się zatrzymać… Złapać za rękę… Dziękuję, że jesteś… To dzięki Tobie znów piszę…

Dla Any

Obraz wydawał się być niewyraźny. Nie w jakimś konkretnym punkcie – tak jakby Ridley był skupiony na jednym szczególe otaczającej go rzeczywistości. Po prostu wszystko dookoła było rozmazane. Meblościanka, stojąca nie dalej niż cztery metry od niego, niby widziana w całości, kryła teraz szczegóły swojej budowy i ustawionych na niej sprzętów. Szklanki stojące za witryną zdawały się być brudne, ale mężczyzna doskonale wiedział, że to nie smugi, tylko wypiaskowany napis Jack&Coke, nie pozostawiający złudzeń co do tego, do jakiego trunku zostały stworzone. Wiedział o tym doskonale, jednak w tej chwili jedyne, co był w stanie zobaczyć, to rozmazane smugi na szkle.

Idąc dalej, natrafiał wzrokiem na egzemplarz swojej pierwszej książki. Tytuł – a właściwie nie tytuł, tylko wielki napis PRACA DYPLOMOWA na okładce – teraz był zbitką liter, których nie potrafił rozpoznać. Zupełnie tak, jak zazwyczaj u optometrysty, gdy ten pokaże mu zbyt małe znaczki. To, co Ridley w tej chwili widział, było zresztą w dużej mierze zasługą wspomnianego człowieka. Podczas ostatniej wizyty kontrolnej dobrze wykształcony kierownik zakładu optycznego, którego ząb czasu już nieco dosięgnął, powiedział wyraźnie: „Ridley, chcę byś raz w tygodniu robił sobie odpoczynek od soczewek kontaktowych!”

Byli z optometrystą „na ty”. Chodził do niego już wiele lat, znali się też zanim pogorszył się jego wzrok, łatwo więc zawiązała się między nimi nić porozumienia. Zresztą, mężczyzna zawsze był otwartym człowiekiem, lubił nawiązywać nowe znajomości, dlatego nie traktował tej sytuacji jako naruszenia granic zawodowych. Nie wiadomo, kogo Ridley chciał oszukać stwierdzeniem, że to wszystko wina kierownika zakładu – chyba najbardziej siebie, bo przecież nawet nie wypowiadał na głos tezy, że gdyby nie zalecony dzień przerwy od soczewek, to widziałby zdecydowanie lepiej. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że to przecież nie wina optometrysty, że jego wzrok się pogarsza. To wina tylko i wyłącznie godzin spędzonych przed ekranem komputera.

Zresztą, to i tak było nieważne. Nawet gdyby chciał i tak nie miał w tej chwili komu tego powiedzieć. Siedział w mieszkaniu zupełnie sam, przy – a jakże! – ekranie komputera. Za oknem było już ciemno, a Ridley jak zawsze miał jakąś pracę. Kiedy kończył sprawy zawodowe, wracał z biura lub od klienta do domu, to tam zawsze też znajdował sobie jakieś zajęcie. Czasem było to gotowanie, czasem ćwiczenia, ale najczęściej po prostu siadał przed komputerem i pisał. To sprawiało mu największą przyjemność. Często walczył w takich chwilach sam ze sobą, bo wiedział, że o wygląd zewnętrzny też musi dbać, ale ćwiczenia mięśni dłoni i palców, stukających namiętnie i szybko w klawisze laptopa były bardziej pociągające niż wyciskanie kolejnych kilogramów na leżącej pięć minut drogi spacerkiem od jego mieszkania siłowni. Co począć – dusza artysty w Ridleyu zawsze zwyciężała. I pomimo tego, że na co dzień zawodowo był profesjonalistą, stabilnie i prosto stąpającym po ziemi, zawsze coś go ciągnęło w kierunku tworzenia. Również w sferze służbowej, ale to już zupełnie inna bajka.

Ridley przejawiał kilka talentów, które w większym lub mniejszym stopniu od czasu do czasu zajmowały jego życie. Miał smykałkę do gry na instrumentach, zresztą do dzisiaj wspomina z uśmiechem na twarzy czasy, gdy jego palce zamiast w klawisze komputera uderzały w białe i czarne prostopadłościany pianina lub fortepianu. Nauka gry na nich była w młodości spełnieniem jego marzeń. Wiedział jednak, że nie jest na tyle dobry, by tworzyć. Jego gra była tylko odczytem i zamianą na dźwięki zapisu nutowego; odczytem i odtwarzaniem. Chyba głównie dlatego zarzucił wiele lat temu tę pasję.

Potem były filmy. Tu już było lepiej. Mógł samodzielnie tworzyć scenariusz, widzieć oczami wyobraźni kolejne sceny, sekwencje, ujęcia i kadry – mógł w końcu być Twórcą, a nie Odtwórcą. O zakończeniu przygody z kinematografią zadecydowało coś, z czym nie mógł sobie poradzić. Wiedział, że nie wszystko zależy od niego. On mógł stworzyć w głowie i przelać na papier scenariusza ciekawą opowieść, wyobrazić sobie fenomenalne ujęcia, prawdziwe emocje, mógł widzieć, jakie to jest piękne, ale w starciu z rzeczywistością okazywało się to być jedynie marzeniem. Nie oszukujmy się – film to technika i film to ludzie. Bez dobrej jakości jednego i drugiego trudno być zadowolonym z efektów swojej pracy.

Przygoda z dziesiątą muzą pozwoliła mu jednak na odkrycie czegoś, czego wcześniej zupełnie w sobie nie dostrzegał. Gdy pisał scenariusz, rozpisywał go na scenopis lub tworzył choćby synopsis, zawsze czegoś mu brakowało. Za każdym razem były to tylko suche zapisy tego, co miał w głowie. W żadnym z nich nie było większych emocji. To było tylko przelanie na papier tego, jak ma wyglądać film. I dopiero na etapie jego realizacji, za sprawą aktorów i ich gry, światło dzienne mogło ujrzeć to, co było naprawdę wartościowe. Pomyślał wtedy: a gdyby tak napisać scenariusz, który zawierałby w sobie ten kawałek duszy, który siedzi w mojej głowie, te emocje towarzyszące tworzonym w wyobraźni scenom, nieumieszczane w opisie fabuły, bo nie taka jest rola scenariusza. W ten sposób Ridley dojrzał do tego, żeby napisać swoje pierwsze opowiadanie.

A dziś? Dziś ma ich już na koncie kilkadziesiąt. Lepszych, gorszych, ale ze wszystkich jest dumny i wszystkie kocha. Chyba nie dlatego, że jest narcyzem i wielbi swoje „dzieci”. Raczej dlatego, że jakie by one nie były, czynią go szczęśliwym, a na pewno czyni go szczęśliwym ich płodzenie.

***

A teraz przechodził do gry wstępnej ze swoim komputerem, której efektem będzie kolejny akt stworzenia – nowe życie, nowy świat, nowa historia. Jasny ekran na szczęście był na tyle blisko, że mężczyzna nie miał problemów z rozpoznaniem pojawiających się na nim literek. Zresztą, potrafił już pisać bardzo szybko, nie spoglądając nawet na monitor. Przydatna umiejętność, będąca wynikiem częstego przepisywania prac z pisma ręcznego w trakcie studiów oraz obycia z klawiaturą. W końcu kilkaset stron jego twórczości zniosła już nie tylko ta, ale także pozostałe dwie klawiatury, które były w przypadku jego sprzętu najczęściej wymienianym podzespołem. Dziś już nie produkują takich urządzeń, które wytrzymałyby pracę tak intensywną, na jaką swój komputer narażał mężczyzna.

Ridley, kiedy pisał, to poświęcał się temu całkowicie. Spędzał na tym kilka, a nawet kilkanaście godzin. Pisząc jedno zdanie, kilka kolejnych miał już ułożonych w głowie. Czekały one jedynie na przelanie ich na wirtualną białą kartkę. Nie sprawdzał, nie czytał, po prostu tworzył. Jak berserker w szale bitewnym nie widział świata poza tym, który w danej chwili kreował. Zaczynał powoli dostrzegać sprzęty i wydarzenia wymyślanych przez siebie przestrzeni i decydował ad hoc, które z nich zostaną opisane i będą mogły powstać w wyobraźni jego czytelników. Swemu dziełu przyglądał się dopiero wtedy, gdy je skończył. Wtedy korygował, usuwał, dopisywał, poprawiał, ale kształt starał się nadać dziełu, będąc pod wpływem weny. Reszta to tylko szczegóły.

Skoro Ridley tak się poświęcał temu, co robił, to co z jego życiem prywatnym – zapytacie. Kiedyś je miał. Kiedyś był z niego bardzo zadowolony, ale ono się skończyło. Teraz był tylko on, praca i klawiatura. Czy taki los sobie wybrał? Chyba nie do niego należała decyzja, ale zaakceptował ją i skupiał się na tym, na co miał wpływ, na tym, co było dla niego ważne. Tak było przynajmniej do pewnego momentu. Do momentu, gdy nie poznał Jej.

***

Ana była niesamowita. Tak o niej zawsze myślał. Znali się w czasach młodości. Już wtedy była dla niego kimś więcej niż tylko koleżanką, z którą kurtuazyjnie witał się na korytarzu uczelni. Jednak tylko on to tak widział. Zresztą, był wtedy związany z kimś innym, a zawsze był człowiekiem wiernym. Zawsze był stabilny. Po studiach ich drogi się rozeszły, każde rozpoczęło dorosłe życie i wszystko wskazywało na to, że już nigdy się nie spotkają… Do czasu.

Ridley przypomniał sobie o niej pierwszy, kiedy – korzystając z chwilowego braku zajęcia – wracał akurat wspomnieniami do ludzi, których kiedyś znał, a z którymi kontakt z różnych powodów – częściej zaniedbania niż niedomówień czy kłótni – się urwał. Ciekawe co słychać u Any, pomyślał. Niezawodny okazał się Facebook. Mężczyzna rzadko z niego korzystał, jednak w tamtej chwili największy portal społecznościowy na świecie zdawał się być naturalnym miejscem poszukiwań. Kilka kliknięć myszką, kilkanaście liter wpisanych w wyszukiwarce i jest. Ana. Szybkie spojrzenie na informacje umieszczone na profilu, zlustrowanie najnowszych wpisów na tablicy…

Ale nie oszukujmy się, w dobie kultury obrazu najwięcej o ludziach staramy się wywnioskować ze zdjęć. Kiedyś uważano, że w fotografiach zostaje zaklęta ludzka dusza. Po części Ridley chciałby żeby tak było, bo na zdjęciach Ana była po prostu piękna. Nic o niej nie wiedział – bo ile mogą wiedzieć o sobie ludzie, którzy nie widzieli się tyle lat – ale jednak dostrzegał w niej to samo piękno, które kiedyś go urzekło. Z jedną małą różnicą. Tym razem mężczyzna był sam i był dojrzalszy niż przed laty. Dziś patrzył na życie już zupełnie inaczej, potrafił docenić piękno płynące nie tylko z tego, co na zewnątrz, ale też z tego, co w środku.

A Ana jakimś cudem zdawała się na cyfrowych zdjęciach emanować nie tylko urodą, ale jakimś wewnętrznym pięknem, czymś, co sprawiało, że nie można było oderwać od niej oczu. Chciało się ją poznać, być bliżej, być… cieplej. Ridley nie spotykał często takich kobiet – zresztą wydaje się, że nikt ich nie spotyka co chwilę. Jest ich naprawdę niewiele. To ten typ, który gdy tylko pojawi się na horyzoncie, to już wiesz, że chcesz, by ta osoba była w twoim życiu. Niezależnie od roli, po prostu chcesz by była, bo to czyni cię szczęśliwszym. Ana właśnie taka była. Zdawało się, jakby nikt nie mógł się czuć w jej towarzystwie źle. Mężczyzna wiedział, że w dużej mierze patrzy na nią przez pryzmat ich znajomości sprzed lat, że dzisiaj może być ona już zupełnie innym człowiekiem, że może…

– Cześć, Ana! 🙂 – rozpoczął nieśmiało Ridley.

***

A potem było kilka tysięcy wiadomości, które wysłali do siebie w ciągu zaledwie dwu czy trzech tygodni. Rozmawiali o wszystkim: o życiu, o pracy, o emocjach. Ridley zauważył, że każdy jego dzień zaczyna się i kończy z Aną. Pierwszą rzeczą, o której myślał po przebudzeniu, było wysłanie do niej wiadomości – prostego „dzień dobry” – by wiedziała, że o niej myśli, by cały jej dzień był naznaczony tym, że gdzieś daleko jest ktoś, dla kogo ona jest pierwszą myślą po przebudzeniu.

Czym było to uczucie? Ridley nie potrafił tego zdefiniować. Sparzył się już w życiu nie raz, nazywając emocje inaczej niż okazywały się być w rzeczywistości, przeżył już coś, co definiował wielkimi słowami, czemu towarzyszyło „zawsze”, „wszędzie”, „nigdy”. Czuł, że to, co łączyło go z tą kobietą, mogłoby zajść w tym samym kierunku. Bał się, bo za każdym razem wstaje się z kolan dużo ciężej niż po poprzednim uderzeniu. Ale w Anie było coś, co sprawiało, że nie potrafił spędzić choćby dnia bez prostej myśli o niej.

Wiedział też, że nie można używać wielkich słów w stosunku do kogoś, kogo nawet się nie widziało przez tyle lat. Wiedział, że musi być cierpliwy i ostrożny, nie chciał skrzywdzić ani jej, ani siebie. Wiedział, że jest w sytuacji, w której najgorszym z możliwych wyjść byłoby chcieć wskoczyć w ramy życia, które wiódł kiedyś. Ridley rozumiał, że gdy człowiek spotyka się z kimś nowym, to zaczyna budować wszystko od nowa. Taka jest kolejność, takie jest życie, takie są zasady. Ich ominięcie nigdy nie wróży nic dobrego. A on chciał czegoś dobrego. Czegoś dobrego dla Any… i dla siebie.

Tylko co z tego, skoro w tej chwili siedział samotnie przy ekranie komputera i pisał jakieś opowiadanie. Wiedział, że nie może się rozpraszać, ale też wiedział, że nie ma zapełnionej jeszcze nawet jednej kartki wirtualnego papieru. Pomysł siedział naturalnie w jego głowie, Ridley bał się jednak z niego skorzystać. Zawsze wyciągnięcie osobistych spraw na światło dzienne wiązało się z ryzykiem demaskacji. Mógł się niby zasłonić narracją, mógł się bronić twierdzeniem, że to historia bohatera, ale nie oszukujmy się, wiedza ludzi jest różna. Zawsze znajdą się i tacy, którzy będą utożsamiać go z bohaterem. Unikał zatem tego jak ognia, ale… tym razem było to silniejsze od niego. Położył ręce na klawiaturze, palcami wskazującymi bezbłędnie odnajdując oznaczone wypustkami przyciski F i J, i zaczął pisać.

***

Postanowiłem coś ugotować. Lubię gotować. Gotowanie jest takie seksowne. Szczególnie gdy nie jestem w kuchni sam. A tak było tym razem. Obszerne pomieszczenie, granitowy zlewozmywak z ociekaczem i wysokim zagiętym kranem na wprost okna, wychodzącego na ogród. Piekarnik wmontowany w nowoczesną szafkę, nad nim kuchenka mikrofalowa w zabudowie, niedaleko płyta indukcyjna. A na środku… Na środku to, co zawsze podobało mi się najbardziej w dużych kuchniach – wyspa. Różne są metody jej zagospodarowania. Moja była przestrzenią roboczą – gruby blat wykorzystywany tylko do przygotowywania potraw.

Wszystko w kuchni było na swoim miejscu, wszystko sprzątnięte i gotowe na nową wojnę, której efektem miała być jakaś oszałamiająca, pieszcząca zmysły potrawa. Tego dnia nie byłem sam. Tego dnia była ze mną Ona. Wysoka, zjawiskowa. Włosy w kolorze perłowo-złotym opadały swobodnie na ramiona, skryte pod czernią dopasowanej sukienki. Dbałość o detale czyniła ją jeszcze piękniejszą.

– Dobrze, co mam robić? – zapytała.

Wiedziałem, że nie lubi gotować i zgodziła się na spotkanie „przy garnkach” przede wszystkim za moją namową. Wiedziałem, że moim głównym motywem było to, by pokazać jej, że kuchnia to bardzo sympatyczne miejsce, z którym wiąże się wiele przyjemności. Gdy ją zaprosiłem, wyobrażałem sobie, że będzie stała właśnie w taki sposób jak teraz, a ja… A ja podejdę do niej od tyłu. Nim dotknę w jakikolwiek sposób, wezmę głęboki wdech, sycąc się jej zapachem, słodkim i pikantnym zarazem – jak atmosfera, która będzie wówczas panowała w całym pomieszczeniu.

Wyobrażałem sobie, że dokładnie będzie czuła, co robię i spoglądając w przestrzeń przed nami, będzie czekała na pierwszy dotyk. Włosy miała zebrane i przerzucone przez ramię, tak że opadały w kierunku piersi i odsłaniały tylko to jedyne miejsce, które chciałem pocałować jako pierwsze. Spodziewała się zapewne, że ją obejmę, że przyciągnę do siebie. Tym większym zaskoczeniem, którego efektem było drżenie i przyjemny dreszcz przechodzący przez całe ciało, był delikatny pocałunek złożony na odsłoniętym karku.

Ładunek podobny do elektrycznego, od moich zwilżonych warg przez malutkie włoski na tylnej części jej szyi, dotarł do zakończeń nerwowych w skórze, a z nich dalej rozniósł się na całe ciało, zyskując z każdą przebytą komórką na intensywności. Cichutkie jęknięcie było najlepszym komplementem i zaproszeniem do dalszego gotowania, jakie można było sobie wyobrazić.

Objąłem w moich fantazjach jej smukłe ciało, rękę składając na jej brzuchu, zdającym się czekać tylko na potrawę, którą przygotowałem na kolację, a może na… deser. Wyobrażałem sobie, jak całuję ją ponownie, stykając się już z jej ciałem. Pieszcząc jej obecnością wszystkie zmysły. Była taka namiętna, dokładnie tak, jak w rzeczywistości, rozkładając powoli warzywa i mięso na blacie wyspy. Wyobraziłem sobie, jak szepnęła:

– Jestem taka głodna… i spragniona.

Nie odpowiedziałem. Stanowczym ruchem odwróciłem ją w swoją stronę i usadowiłem na meblu. Siedziała teraz gdzieś pomiędzy rozrzuconymi cebulami, paprykami i piersiami kurczaka. A ja? Ja też stałem gdzieś pomiędzy piersiami – delikatnymi, zbrązowionymi opalenizną, niczym podpiekana na wolnym ogniu, czekająca w cieple na dojście i zaserwowanie jako danie główne, potrawa.

Czy takie właśnie były? Nie wiem. Przecież to była jedynie moja wyobraźnia. Ale marzyłem, by się o tym przekonać, gdzieś pomiędzy aperitifem i przystawką. Pierwszy pocałunek wilgotnych ust w mojej fantazji był niczym czekolada z chilli. Najpierw słodki, upajający, budzący endorfiny, później powoli nabierający pikanterii, zakończony ostrością delikatnego przygryzienia wargi. Wszystko w otoczeniu słodkich policzków, smukłej szyjki, soczystego karczku i świeżych piersi, których podania nie powstydziłby się sam Modest Amaro czy Gordon Ramsey.

– Na co masz ochotę? – wyszeptała, a każda głoska brzmiała niczym skwierczenie dojrzałych warzyw, rzuconych na gorącą patelnie. Już i tak pysznych, ale pełnię smaku uzyskujących przy szybkim, krótkim podsmażeniu na oliwie zmysłów.

Ile ja bym dał, by to nie była tylko wyobraźnia! Ile ja bym zrobił, by to, co działo się w mojej fantazji, stało się rzeczywistością! Niepojęte, w jakie rejony może zaprowadzić nas nasza własna kreatywność, nasze własne pożądanie, pragnienie bliskości i czułości.

– Mam ochotę na ciebie… saute – szepnąłem jej prosto do uszka, przygryzając małżowinę, nim oddaliłem usta.

– Na to będziesz musiał poczekać. Przecież wiesz, że najlepiej dochodzi się na wolnym ogniu – kusiła, patrząc mi prosto w twarz.

Pełne usta i błyszczące brązowe oczy, wyglądające niczym lejący się karmelizowany cukier, mówiły wszystko. Pod tą soczystą skórką kryła się kobieta o pięknym wnętrzu, pragnąca więcej niż chciała powiedzieć, bojąca się połączyć i zmieszać wszystkie składniki dania. Myśląca o cebuli, która świetnie komponuje się z pomidorem, ale od razu uwalnia z tego ostatniego soki, jakby wyciskała z niego wszystko to, co czyni go smacznym. Ja widziałem to niczym połączenie pięknego kwiatu kalafiora, który sam w sobie jest nie tylko pyszny, ale też piękny, jednak pełnego smaku nabiera dopiero w połączeniu z podsmażoną na maśle tartą bułką.

I tak spoglądaliśmy sobie w oczy, badaliśmy bez słów nasze kulinarne preferencje, staraliśmy się znaleźć idealny dobór przypraw, który nie zabiłby, a jedynie wzmocnił smak dwu najważniejszych składników, gdy nagle to się stało…

– Nieważne. Przecież żadne z nas nie jest profesjonalnym kucharzem. Najważniejsze, by nam smakowało – powiedziała i wpiła się w moje usta.

Nigdy, przy żadnej fantazji moim ciałem nie przeszedł taki przyjemny dreszcz jak wtedy. Niewyobrażalne, ile przyjemności potrafi dać nam nasz umysł, kreujący światy, których jeszcze nie ma i takie, których pewnie nigdy nie będzie. Nie do pomyślenia, jak wiele potrafi zdziałać podświadomość i ukryte gdzieś głęboko we wnętrzu pragnienia, nawet te zwykłe, kulinarne.

Dusiliśmy się na wolnym ogniu, stopniowo wypełniając się nawzajem smakiem. Puszczaliśmy soki i aromaty w rytm bulgotania coraz większej ilości sosu, który otaczał nas niczym zrazy, trzymające w miłosnym uścisku pyszne wnętrze. Przykładaliśmy do rozgrzanego ciała partnera te części siebie, które wymagały największej dawki ciepła, pragnące stężeć i powoli dojść, zmieniając swój kolor, konsystencję i smak z surowego na gotowy do zaserwowania. Na koniec wyczerpani skończyliśmy na ciepłym talerzu spełnienia, niesieni jakiemuś wygłodniałemu…

– Pytałam, w czym mogę ci pomóc – z zamyślenia wyrwał mnie jej głos.

Stała w tej swojej kuszącej czarnej sukience. W lewej ręce trzymała dużą, czerwoną paprykę, w prawej nóż szefa i spoglądała na mnie jak na kosmitę, zupełnie wyłączonego ze świata realnego, zagubionego w plątaninie myśli, których nawet się nie domyślała.

– Nie… nic… To znaczy, przepraszam, zamyśliłem się. Usiądź sobie i dotrzymaj mi towarzystwa. Wiem, że nie lubisz gotować. Dziś zrobię to sam, specjalnie dla ciebie – odpowiedziałem.

***

Ridleya od klawiatury oderwał dzwonek. Podobny do tego, który montowany jest w kuchenkach mikrofalowych. Dźwięk rozbrzmiał i tak samo szybko jak się pojawił, tak i zgasł w nicości. Mężczyzna znał go dobrze. Pochodził z aplikacji mobilnej Facebooka i informował o nadejściu nowej wiadomości. Spojrzał na smartfona leżącego obok laptopa. Zielona mrugająca dioda dodatkowo potwierdziła to, co chwilę wcześniej wyartykułował dzwonek. Ridley podniósł telefon, odblokował ekran, zajrzał do aplikacji i przeczytał wiadomość od Any:

– Cześć, Ridley. Co porabiasz? 🙂

– Gotuję :-* – odpisał niezwłocznie i uśmiechnął się sam do siebie.

.

Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.

Aby pobrać ebooka z powyższym tekstem w formatach pdf, epub, mobi:

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wyślij je na nasz adres: ne.redakcja@gmail.com. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.