nikosalpha, cinedame_intermission, CC BY-NC-ND 3.0

Nie wiem jak Wy, ale ja zupełnie nie rozumiem całego tego zamieszania wokół uczenia przedszkolaków masturbacji. Czemu prawaków tak przeraża, że wszyscy, dosłownie wszyscy, od urodzenia – a ściślej mówiąc od poczęcia, bo na USG zaobserwowano, że nawet płody dotykają genitaliów – aż do śmierci jesteśmy istotami seksualnymi? Jeśli nie powstaliśmy dzięki ślepemu losowi, tylko stworzył nas Bóg, w co przecież w większości wierzą, to stworzył nas właśnie takimi. My tymczasem, zamiast okazać wdzięczność i korzystać z naszych ziemskich powłok z całym ich dobrodziejstwem inwentarza, chcemy być mądrzejsi od niego i poprawiać coś, co jest idealne. A może nawet nie my, tylko smutni, starsi panowie z obsesją na punkcie rozkoszy, szczególnie kobiecej, wszelkimi sposobami próbujący zniechęcić nas do cieszenia się życiem.

Wiele ludzkich tragedii, ciągnących się latami, wynika właśnie z ich manipulacji i próby wmawiania nam, że z natury jesteśmy złe, bo kiedyś jakaś Ewa skusiła jakiegoś Adama. Dureń nie miał własnego rozumu? Po dziś dzień tak im wszystkim zostało?

O ileż świat byłby piękniejszy, gdybyśmy w końcu zaakceptowały siebie! Nie tylko wzrost inny niż nam się wymarzył, wagę odstającą od aktualnej mody, ale przede wszystkim własne pragnienia i potrzeby, drogi, dróżki i ścieżki, którymi podąża nasze pożądanie, często wąskie, kręte, a czasem wręcz prowadzące donikąd.

Jak kania dżdżu potrzebujemy rewolucji, otrząśnięcia się z oczekiwań narzucanych przez patriarchalną kulturę i zrzucania raz na zawsze skóry grzecznych dziewczynek. Przestańmy być miłe, potulne, uśmiechnięte, wyzwólmy nasze wewnętrzne zołzy, jędze, wiedźmy i zdziry, a przede wszystkim nie dyscyplinujmy siebie nawzajem, nie krytykujmy za sposób bycia, ubierania czy życiowe wybory. Nie róbmy własnym córkom prania mózgu, pozwólmy dorastać im w atmosferze ciepła, miłości i akceptacji. Niech rozkwitną, odnajdą własną moc i stworzą nowy, lepszy świat.

Ile razy słyszałyście, że coś nie przystoi dziewczynce albo kobiecie? Że nie możecie wejść na drzewo, bo będzie Wam widać majtki… Że nie możecie dochodzić swoich racji, bo kobiety mają łagodzić obyczaje i w kłótni powinny ustąpić mężczyźnie… Że dama takich słów nie używa albo takich rzeczy nie robi… No ile? A ile razy dawno Wam rady, jak wyglądać korzystnie? Ile razy własna matka stwierdziła, że macie krzywe nogi, więc musicie nosić dłuższe spódniczki lub zbyt duże szpary między zębami, żeby się szeroko uśmiechać? Każda z nas w jakiś sposób została skrzywdzona i nadal głęboko w sobie nosi niezagojoną ranę, a jednak przekazujemy te traumy z pokolenia na pokolenie, powielamy kulturę, która tłamsi skuteczniej niż jakikolwiek gorset. Przestańmy! Natychmiast! Błagam…

Dzieci, choć jak już wspomniałam z natury seksualne, są jednak niewinne. Ucho, ręka i genitalia niewiele się dla nich różnią, prawdopodobnie zresztą nie szatkują własnego ciała podobnie jak dorośli, postrzegają je jako integralną całość. Dopiero z czasem uczymy się wartościować. Jeśli przyjemnie im mizia się po brzuszku, miziają się po brzuszku, jeśli odkryją, że jest coś jeszcze przyjemniejszego, cóż, zapewne będą do tego wracać. To od dorosłych zależy, czy z poczuciem winy, czy bez. Naprawdę chcesz, żeby Twoja córka cierpiała, z powodu czegoś, co wynika z jej natury, co jest silniejsze niż wola i konwenanse?

W wytycznych WHO znalazły się czterolatki, ponieważ statystycznie rzecz biorąc właśnie w tym wieku dzieci zaczynają interesować się własnym ciałem i wiele z nich odkrywa co dynda im lub nie między nogami. Nie robią tego na złość dorosłym, są po prostu ciekawe. Eksplorują. Bez żadnych intencji. Pamiętacie ten etap?

Przyznam, że ja nie. Prawdopodobnie wykazałam się niewielką wnikliwością w tym temacie, chłopcom zresztą łatwiej, bo ich oprzyrządowanie bardziej rzuca się w oczy. Czasem nawet zastanawiam się, czy byłam nieco opóźniona, czy też wszystkie dziewczynki tak mają.

Musiałam być mała, bo nadal kąpała mnie mama, ale z drugiej strony wydaje mi się, że miałam co najmniej pięć lat. Nie wiem. Nie potrafię tego wspomnienia w żaden sposób przyszpilić. Stałam całkiem naga w poobijanej, emaliowanej wannie, w wielkim lustrze na przeciwległej ścianie nie widziałam całej sylwetki, bo wisiało za wysoko, ale i tak zerkałam na swoje nieco zamglone odbicie, cięgle trochę dziwiąc się, że ja to ja. Ładnie pachniało rumiankowym szamponem, kupowanym specjalnie dla mnie w przeźroczystej plastikowej butelce w kształcie dziewczynki. Biała nakrętka miała kształt kapelusza. Lubiłam bawić się tą butelką, nalewać do niej wodę i wylewać. Ni z tego, ni z owego, w zupełnym oderwaniu od sennej atmosfery i wcześniej poruszanych tematów, łagodnym, choć pełnym niezrozumiałego napięcia tonem padło, żebym nigdy, przenigdy nie wkładała sobie nic w żadną z trzech dziurek. Miałam obiecać.

Sądzę, że właśnie ten dziwny ton sprawił, że zapamiętałam, choć zupełnie nie zrozumiałam o co chodzi. Autentycznie nie wiedziałam o istnieniu owych tajemniczych dziurek, a tym bardziej nic do nich nie próbowałam wkładać. Wstyd przyznać, ale trzeciej doliczyłam się bardzo późno, możliwe nawet, że już po osiągnięciu pełnoletności. Inna sprawa, że to niezrozumiałe pouczenie prawdopodobnie nie miało na celu zniechęcenia mnie do masturbacji, a mogło być pokłosiem jakiegoś przykrego wypadku. Ponoć służby medyczne dość często muszą borykać się z pacjentami, którym coś utknęło w ciele lub których ciało utknęło w czymś. Nic już ich nie dziwi, bo ludzka głupota nie zna granic.

Przyjemność z dotykania okolic intymnych odkryłam ładnych parę lat później, choć chyba jeszcze przed pierwszą miesiączką, którą zapowiedziało kilka bardzo nerwowych tygodni. Pierwsza z koleżanek z klasy zaczęła krwawić w wieku dziewięciu lat, ja w wieku jedenastu. Coś niecoś musiałam wiedzieć, bo nawet na zieloną szkołę w trzeciej klasie zostałam na wszelki wypadek zaopatrzona w podpaski, niemniej ani ja, ani nikt z mojego otoczenia nie rozpoznał symptomów. Zrobiłam się niemiłosiernie kłótliwa, niespokojna, nie mogłam znaleźć sobie miejsca, nieustannie zirytowana i rozdrażniona, nawet ukochana babcia nie mogła ze mną wytrzymać. Zaczęłam kląć, buntować się i wytykać nierówne traktowanie. Emocje zawładnęły mną całkowicie. Nadal przed okresem bywam nerwowa, ale nie równie ekstremalnie – hormony musiały urządzić sobie niezłą balangę, w jakimś stopniu ułatwiły mi zresztą rehabilitację. Jak się okazuje, pierwszy okres to dobra wymówka.

W tamtym czasie też nic nigdzie sobie nie wkładałam, choć przed snem lubiłam ocierać się o ściśniętą między udami kołdrę lub przesuwać między wargami sromowymi majtkami zrolowanymi do postaci przypominającej stringi. Zdarzało się, że te zabawy oscylowały gdzieś w okolicach granicy bólu, z czasem zresztą nabrały wręcz rysów autoagresji. Zadawałam sobie ból, żeby odpłynąć. Najchętniej znęcałam się nad nierozwiniętymi jeszcze piersiami. Miałam kilka identycznych plastikowych szczotek do włosów z twardymi, cieniutkimi ząbkami. Bywało, że kładłam się na dwóch jednocześnie, mocno dociskając klatkę piersiową, ale też na przykład dociskałam je do ciała grubym, skórzanym pasem. Nie pamiętam kiedy wyrosłam z tych zabaw, choć czasem myślę, że zanim moje dość dorodne piersi wyrżnęły się, czułam rodzaj swędzenia i potrzebowałam po prostu solidnie się podrapać.

Emocje nastolatków chyba zazwyczaj są intensywne, a ich zachowania czasem irracjonalne. To trudny moment. Niby pozornie niewiele się zmienia, nie jesteśmy gąsienicami, które przędą sobie kokon, żeby wyłonić się z niego już jako motyle, ale jednak zmienia się wszystko. Nagle przestajemy poznawać własne ciało, dokonuje się rewolucja w naszych zwyczajach, potrzebach i sposobie postrzegania świata. Rozregulowuje się rytm dobowy, ciągle ssie w żołądku i czujemy niezrozumiałe napięcie. Irytuje nas własny zapach i własna fizjologia. Podniecić może dosłownie wszystko: jeden dźwięk, zapach, obraz; zdarza się, że masturbujemy się kompulsywnie, kilka razy pod rząd, nadal nie zaznając ulgi. Tego też nie robimy na złość dorosłym ani klechom. Każdy ten etap przeżywa nieco inaczej, ale przez tysiąclecia, we wszystkich zakątkach świata jednak przeżywamy go podobnie, a im bardziej próbuje się nas wtłoczyć w jakiś wzorzec, tym silniej się buntujemy.

Hormony okazują się silniejsze niż kultura czy wychowanie. Jeśli wpajano nam nienawiść do naturalnych odruchów, będziemy cierpieć, ale i tak ulegniemy, za słabi, bezbronni. Być może moraliści, pamiętawszy własne ekscesy, boją się, że dając nastolatkom przyzwolenie na cieszenie się rozkwitającą w pełni seksualnością, sprawimy, że niczym laboratoryjne szczury mające wybór między jedzeniem i orgazmem, tak długo będą wybierać orgazm, aż umrą z głodu. Nie sądzę, żeby te obawy miały jakiekolwiek podstawy, ale nawet jeśli, wolałabym umrzeć młodo i szczęśliwie, niż zestarzeć w cierpieniu. Amen.

Serce mnie boli, gdy słyszę historie osób zmagających się z poczuciem winy i wstydem tylko dlatego, że smutni starsi panowie mają obsesję na punkcie kontrolowania cudzej seksualności. Żaden dziad nie będzie zaglądał mi do łóżka i nie powinien zaglądać żadnej innej kobiecie ani żadnemu mężczyźnie! Niestety to oni mają władzę i środki, to oni tworzą kodeksy i podręczniki. Choć głos osób ciało- i sekspozytywnych rozbrzmiewa coraz donioślej, nie stoi za nimi przemysł ani pieniądze. Na lękach łatwiej zarobić, łatwiej manipulować stłamszonymi, sfrustrowanymi, nieszczęśliwymi konsumentami, pragnącymi wynagrodzić sobie braki w życiu erotycznym. Nieważne chipsami czy nowszym modelem samochodu. Dla każdego coś dobrego. Gdybyśmy cieszyli się możliwościami, które daje nasza cielesność, nie mielibyśmy tyle czasu i energii na odwiedzanie świątyń konsumpcji, hazardu czy innej rozpusty. Gdybyśmy kochali siebie, nie musielibyśmy szukać kolejnych sposobów na zagłuszenie naturalnych pragnień. Bo one są naturalne i zdrowe, nawet jeśli świadczą o tym, że bliżej nam do innych przedstawicieli królestwa zwierząt niż chcielibyśmy przyznać.

Zresztą wbrew bajaniom prawaków naturalny jest nie tylko homoseksualizm, występujący wśród licznych gatunków, ale też większość zachowań określanych przez nas jako dewiacje. Z nekrofilią włącznie. Są naturalne, bo występują w naturze. Masturbacja oczywiście też, nawet wzajemna.

Czy można siebie samego zgwałcić? Skąd w ogóle równie absurdalne określenie? Czy historia Onana naprawdę dowodzi, że Bogowi nie w smak autostymulacja? Czy księgi powinny być dla nas ważniejsze niż ludzie? Czy samomiłość może zagrażać ładowi społecznemu? Niby pytania filozoficzne, a jakże życiowe!

Autostymulacja jest ważnym elementem relacji z własnym ciałem, pozwala je lepiej poznać, zaprzyjaźnić się z nim i jednocześnie kontrolować stan zdrowia, bo dotykając się regularnie w różnych miejscach, łatwiej zauważyć, jeśli coś się zmieni i zainterweniować w porę.

Nigdy nie będziemy szczęśliwe, jeśli fizyczność będziemy postrzegać w kategoriach więzienia, ciężaru, ograniczeń, zamiast w kategoriach integralności, przyjemności i możliwości, jakie daje. Ciało jest interfejsem, macką, która pozwala naszej duszy poznawać świat, portalem do magicznego świata doznań. Czułką.

Marzy mi się, że kiedyś wszystkie zaakceptujemy biologiczny aspekt naszego istnienia i swoją erotyczną naturę. Make love, not war. Że zrozumiemy, iż bezsensowne zakazy i nakazy nas niszczą, a frustracja wynaturza instynkty. Chciałabym całemu światu pokazać, jak pięknie jest kochać się ze sobą. Uprawiać samomiłość. Dopieszczać siebie.

Mam nawet taką fantazję. Ogromny teatr z piętrową widownią, czerwoną kotarą, sceną wyłożoną puszystą wykładziną, miękko obitymi fotelami i barokowymi zdobieniami opływającymi złotem. Oczywiście nieprzeciętnie dobra akustyka i świetne oświetlenie. Coś na kształt Opery Wrocławskiej. W małej czarnej i sandałkach na wysokim obcasie wchodzę w snop silnego światła o ciepłym odcieniu. Mam rozpuszczone włosy i usta mocno umalowane na karminowo. Idę pewnie, małymi kroczkami, zgrabnie stawiając nogę za nogą, jakbym urodziła się na estradzie, niczym zawodowa konferansjerka. Tyle, że nie ma tam żadnego mikrofonu, jestem tylko ja i wstrzymująca dech, ukryta w mroku widownia. Nie wiem kim są, niemal ich nie słyszę, bo w uszach szumi, a serce dudni z ekscytacji, ale odnoszę wrażenie, że pasują tutaj, eleganccy bywalcy eleganckich miejsc, w większości pary, czasem grupki znajomych, w różnym wieku, z lekką przewagą pań. To bardziej dla nich ten spektakl. Bardziej dla Was. Dla Ciebie, siostro. Żebyś poczuła wspólnotę, zrozumiała, że piękno leży czasem w utracie kontroli. Poddaniu się. Popłynięciu z nurtem buzującej w żyłach krwi.

Przymykam oczy, biorę kilka głębokich wdechów, po czym delikatnie układam dłonie na biodrach. To nie tanie porno ani pokaz striptizu, muszę odnaleźć nić porozumienia z własnym pożądaniem i zapleść ją w skomplikowany wzór rozkoszy. Delektuję się krągłymi kształtami oraz sprężystą miękkością wyczuwalną pod palcami. Przesuwam ręce, żeby w pełni poczuć zmysłową krzywiznę symetrycznych łuków. Nie jestem idealna, nikt nie jest i choć patrząc na własne ciało, dostrzegam masę niedoskonałości, dotykanie go sprawia mi po prostu przyjemność. Wolę gładzić bezpośrednio skórę, ale bariera w postaci cienkiej tkaniny też ma swój urok. Nie zamierzam się obnażać, przynajmniej nie dosłownie. Przesuwający się materiał odrobinę łaskocze, inne wrażenie daje część gładko przylegająca do skóry, inne drobne fałdki, które utworzyły się gdzieniegdzie. Próbuję poczuć to dokładnie, każdy detal, każde muśnięcie. Skupiam się. Nawet nad małym zadziorkiem przy paznokciu palca serdecznego, który od czas do czasu haczy o jakąś nitkę. Nieco rozprasza, ale przecież też jest częścią mnie.

Jadę dłońmi wyżej, chwytam od dołu piersi, zbieram nieco. Są pełne i ciężkie, miękkie i sprężyste, nie przypominają w dotyku niczego innego. Zataczam drobne kółka do zewnątrz, staram się nie drażnić przy tym twardych już sutków. To błogie, rozleniwiające doznanie. Chyba wymyka mi się ciche westchnięcie, nie jestem pewna. Mam czas, sycę się więc wszystkim, co przyjemne, bez presji, widownia nie ponagla, sprawia wrażenie jakby wstrzymywała dech, czekając na moje reakcje. Piękne, prawda? Też chciałabyś znaleźć się w takim miejscu? Wyobraź sobie, dotknij się… z miłością…

Gdy potrzebuję więcej, idę jeszcze wyżej, najpierw zbieram piersi mocno ku sobie, tworząc między nimi wyrazisty, głęboki rowek, później unoszę palce i dociskając nadgarstki, bardzo powoli przesuwam ręce, tak wysoko aż opuszki musną niezwykle delikatną skórę szyi, co, mimo że to mój własny dotyk, i taki odrobinę łaskocze. Przyprawia o ciarki. Uda nagle owiewa chłód, najwyraźniej sukienka nieco się unosi. Dostaję gęsiej skórki, sama nie wiem, czy od zimna, czy od tego łaskotania, szczególnie, że wykonuję nieznaczne, rytmiczne ruchy po bokach szyi, od czasu do czasu zapędzając się aż na kark i za uszy, jestem tam szalenie wrażliwa.

Odchylam mocno głowę, skupiam się teraz na środku i dekolcie. To również przyjemne i zapewne bardziej widowiskowe. Tym razem nie uciskam piersi, omywam je subtelnym dotykiem, zahaczając ostrożnie o brodawki. Jęczę, bez wątpienia wydaję z siebie cichy jęk, gdy opuszek pierwszy raz trąca sutek w pełnej erekcji. Drżę i mam wrażenie, że drży ze mną cały budynek i wszystkie osoby siedzące na widowni. Atmosfera jest magnetyczna, a ja powoli zanurzam się w koktajlu hormonów, które sprawią, że już za chwilę nie będzie odwrotu: chuć przejmie kontrolę i nie bacząc na okoliczności, zmusi do dążenia ku spełnieniu.

Uderza mnie zapach własnego podniecenia, tej gęstej, lepkiej wilgoci wzbierającej stopniowo i przelewającej się przez przepełniony już brzeg mojego pucharu. Mam przemożną ochotę szeptać miłosne zaklęcia, składać słodkie obietnice, staję się coraz bardziej niecierpliwa. Wplatam palce we włosy, masuję delikatne miejsca. Przestaję myśleć i choć dalej jestem w centrum światła reflektora, oglądana przez setki ludzi, odgradza mnie od nich mglista zasłona doznań.

– Taaak… – jęczę. – Taaak… – Potrzeba używania słów jest silniejsza ode mnie, choć przecież nie mają żadnego konkretnego adresata.

Mimo że podczas pierwszych doświadczeń uczymy się być cicho i przygryzanie warg wydaje się naturalne, już dawno zrozumiałam, że rozkosz warto przeżywać głośno, że istnieją dźwięki i słowa, które wzmacniają odczuwanie, jakby wprawiały całe ciało w rezonans, od koniuszków palców, po cebulki włosów. Rodzaj wibracji, który na dodatek pozwala pozbyć się czegoś więcej niż napięcie seksualne, wyrzucić z siebie wszystkie stresy, lęki, niepewności, doznać swojego rodzaju katharsis.

Nie powstrzymuję się, nie knebluję konwenansami ani dobrym wychowaniem, niech myślą sobie, co chcą, zakładam jednak, że rozbuchana wokaliza ich podnieci. Mnie podnieca słuchanie odgłosów seksu. Wszystkich, włącznie z obscenicznym mlaskaniem i klaskaniem ciała o ciało. Nie kontroluję jęków, piśnięć i westchnień, płyną ze mnie wartkim strumieniem wraz z kolejnymi doznaniami. Dłonie błądzą chaotycznie między udami a szyją, zahaczają o piersi, opływają biodra, sięgają podbródka. Zachłanne i niecierpliwe, przyspieszają ruchy, w końcu jedna trafia na złączenie ud, nadgarstek pociera o wzgórek łonowy. Przez chwilę brakuje mi tchu. Jak tam ciepło! Cała jestem rozgrzana, na czole perlą się kropelki potu, ale żarłoczna orchidea, teraz już w pełnym rozkwicie i lepka od rosy, bucha gorącem niczym piec.

Zaciskam uda, napinam mięśnie pośladków. Rozluźniam. Napinam. Sztucznie wywołane, ale jakże przyjemne pulsowanie! Próbowałaś kiedyś? Pewnie nie zawsze i nie na każdą działa, ale radzę sprawdzić. Także angażując mięśnie dna miednicy. W różnym tempie i pozycjach. Ja lubię na siedząco ze skrzyżowanymi nogami, bo wtedy stymulacja łechtaczki jest najsilniejsza. Przynajmniej mojej. Wiem, różnice anatomiczne bywają znaczne… Niemniej w najgorszym razie stracisz chwilę na całkiem pożyteczne ćwiczenia.

Teraz jednak czuję, że samo rozluźnianie i zaciskanie mięśni to za mało, chcę ruchu, precyzji, kontroli i jednocześnie silnych ramion, które by mnie obejmowały, trzymały w bezpiecznym, ciepłym kokonie czułych pieszczot. Własny dotyk jest jedynie substytutem, nawet jeśli orgazmy potrafią być silniejsze, niż te z partnerami. Po wszystkim nie ma się do kogo przytulić, trzeba inaczej o siebie zadbać. Owinąć ciepłym kocem, zrobić kąpiel albo gorącą czekoladę, pogłaskać samą siebie, otulić własnymi ramionami, pokołysać… Czasem zwijam się w kulkę i długo uspokajam oddech. Nie planuję tego wcześniej, po prostu ulegam chwili. Bywają zresztą razy, gdy spełnienie daje zdrowego kopa i zaraz po mogę iść podbijać świat, pełna energii, szczęśliwa.

Na stojąco to nie ten kąt, nie ten sposób dotyku, opadam więc na kolana, siadam na piętach, rozchylam uda (ale tylko troszeczkę). Możliwe, że z któregoś miejsca, pod jakimś kątem, można zajrzeć pod sukienkę, ale zupełnie się tym nie przejmuję. Niech patrzą! Niech widzą! Niech słuchają, jak jęczę! Bawię się przez materiał, ta bariera nieco tłumi doznania. Jest inaczej niż zwykle, niż we własnym łóżku lub ciasnej, ponurej łazience. Nie mam na sobie piżamy, rozciągniętych dresów ani grubych skarpetek. Bądźmy szczere: kochając się ze sobą nie przejmujemy się zwykle strojem czy ogólnie wyglądem, pryszczami, nieogolonymi nogami, owszem, czasem miło ładnie się ubrać tylko dla siebie, zrobić domowe SPA, założyć koronkową bieliznę, ale zwykle mamy to w głębokim poważaniu, co tylko pomaga się rozluźnić. Seks z drugą osobą bywa stresujący dlatego, że boimy się oceny, tego, że nasz partner lub partnerka zwróci uwagę na jakiś drobiazg, którym definitywnie zniechęcimy go do siebie. Łatwiej olać zdanie setek anonimowych widzów niż tej jednej jedynej osoby wybranej spośród tysięcy. Choć nie, ja ich nie olewam, wiem tylko, że oglądana z odległości nie mogę zostać poddana równie surowej ocenie jak z bliska. Nieważne czy gdzieś został przeoczony włosek ani czy mam szpetną bliznę za uchem, oni tego nie dostrzegą.

Dostrzegą natomiast młodą, wijącą się kobietę, z zaróżowionymi policzkami i szklistym spojrzeniem, zwrócą uwagę na rozchylone wargi, zmysłowe wygięcie łuku szyi, zachwycą się nieskrępowanym krzykiem rozkoszy. Wiem, że to już niedługo. Oni też. Czuję napięcie. Oczekiwanie. Wstrzymywane oddechy. Część pewnie chciałaby do mnie dołączyć i sięgnąć dłonią w najintymniejsze miejsca, tyle że ich krępują konwenanse… ja jestem wolna.

Jedna dłoń, wsparta nadgarstkiem o wzgórek łonowy, zatacza kółka w newralgicznym miejscu, druga pociera i uciska nagie udo, podwijając coraz wyżej skraj sukienki. Pocę się, dyszę, napinane mięśnie dają o sobie znać, ale już nie przerwę, bo do celu blisko. Świat mógłby się palić, walić, a i tak liczyłaby się wyłącznie przyjemność, ciągle umykający króliczek. Moje „prawie” potrafi trwać wieki i wiem, że nie jestem osamotniona. Czasem gonitwie bliżej do maratonu niż sprintu, niemniej warto, warto poczuć trzęsienie ziemi, małą śmierć. Odrodzenie.

Gdy to jęczące i lepkie od podniecenia „już, zaraz”, podczas którego jestem jednym wielkim odczuwaniem, przerośniętą, nadwrażliwą łechtaczką, przeciąga się zbyt długo, opadam na plecy. Palce ani na moment nie gubią rytmu. Kosmyki włosów lepią się do czoła, nogi uginają i rozsuwają samoczynnie. Chwilę trwa nim znajduję wygodną pozycję, nieco rozproszona, znów dwa kroki do tyłu.

Zerkam w stronę ukrytej w mroku widowni, jakby szukając wsparcia, pomocy, zrozumienia. Paznokcie wbijają się w delikatną skórę uda: jeśli nie po dobroci, przemocą wydrę z siebie orgazm! Nic mnie nie powstrzyma! Nie teraz! Ściskam dwoma palcami trzon łechtaczki, to dorodne, ukrwione kłącze, które wrasta w głąb ciała, dobrze zakorzenione i rozwinięte wewnątrz. Czuję, że coś przydałoby się w środku, że stymulacja z obu stron dałaby efekt, ale nim zdążę pójść za tym instynktem, poraża mnie piorun. Prawie jakbym stała na szczycie Giewontu podczas burzy, niemal spalona żywcem. Dopiero po chwili czuję zdarte gardło – czyżbym krzyczała? – i drżące ze zmęczenia mięśnie.

Światło gaśnie, koniec przedstawienia. Po ciemku, po omacku, na czworakach, bo nie mam siły wstać, powoli dochodzę do siebie… Ot, fantazja! Może kiedyś ją zrealizuję, na mniejszą skalę, w mniej wystawnym wnętrzu. Kto wie?

Oczywiście, że moje automiłosne rytuały nie zawsze są równie widowiskowe. Raz ciche, raz głośne. Krótkie, długie. W drogich hotelach i obskurnych kiblach. Z głową wolną od jakichkolwiek myśli lub pełną wyuzdanych wyobrażeń. Z książką w ręku. Przy porno. Czasem na oczach partnera, a i bywa że za pośrednictwem kamerki. Na wesoło, na smutno. Dla rozrywki lub zredukowania stresu. Na dobry sen. Żeby zmniejszyć bóle menstruacyjne. Jednak wszystkie, bez wyjątku na swój osób są piękne. Moje.

Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wyślij je na nasz adres ne.redakcja@gmail.com. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.