Krzyż

Zanim przejdziemy do omówienia shibari, kilka słów o bondage – zniewoleniu

Bondage to jeden z filarów praktyk określanych mianem BDSM – bondage, dominacja, sadyzm, masochizm.

Do realizacji takiego zniewolenia, unieruchomienia służą przeróżne techniki i urządzenia- więzy, łańcuchy, kajdany, dyby, klatki, wszelkie inne, czasem wielce przemyślne urządzenia.

Wiązanie jest pewną wyróżniającą się grupą.

Mam na myśli wiązanie, krępowanie ciała przy pomocy lin, taśm, itp.

Wyróżniam wiązanie z całości praktyk bondage, gdyż – obok chłosty jest praktyką najbardziej kojarzoną z BDSM.

• Stosowane instrumentalnie dla uniemożliwienia ruchu/ucieczki osobie poddanej innym działaniom
• lub jako samodzielna wartość – w szczególności shibari.

Sprzęt jaki potrzebujemy to lina, sznur– prosty, powszechny i znany każdemu przedmiot, łatwo dostępny.

Obok liny może to być chusta, krawat, pończochy, itp. przedmioty zazwyczaj zawsze znajdujące się w zasięgu ręki.

Zastosowanie więzów – w jakiejkolwiek postaci – jest często wstępem do innych praktyk BDSM: chłosty, wystawienia na wstyd, poniżenia, penetracji i wymuszonych pieszczot, dręczenia niewygodną pozycją, podkreślenia zdominowania, itp.

Są osoby, którym do uzyskania satysfakcji wystarcza symboliczne skrępowanie, delikatne więzy miękką tkaniną, luźny oplot nadgarstków, itp.
Większość praktykujących BDSM preferuje jednak więzy skuteczne, obezwładnienie rzeczywiste, nie pozorowane.
Aby takie więzy były skuteczne, a zarazem bezpieczne – trzeba trochę praktyki.

Można zatem wiązać jak tam się chwilowo sznur układa, a można też robić to ze znawstwem i umiejętnością.

Krańcowym przykładem takiego dążenia do perfekcji w stosowaniu więzów jest shibari.

Termin Shibari należy tłumaczyć jako nazwę sztuki, umiejętności erotycznego wiązania, jako specyficzną technikę posługiwania się liną, więzami w celu wywołania emocji, erotycznych i estetycznych doznań, opartą na japońskich, tradycyjnych wzorcach.

Większość publikacji podaje stwierdzenie, iż pierwowzorem „shibari” jest Hojo jutsu (inna nazwa Torinawa jutsu), czyli wywodząca się z epoki samurajów umiejętność posługiwania się liną dla unieruchomienia, obezwładnienia, pokonanego przeciwnika.

Hojo jutsu dosłownie tłumaczy się jako:

Ho = złapać, pochwycić,

Jo = lina,

Jutsu = sposób, sztuka wykonania

Hojo jutsu to czas Epoki Edo (1603 – 1868)
W pierwszym stuleciu była to praktyczna umiejętność, w kolejnych, obok pierwotnej roli, wykształciła się forma ceremonialna. Skomplikowane układy więzów, znaczenia wzorów i kolorów, rozróżnienie przeznaczenia.

Poniższe zdjęcia przedstawiają najczęściej pokazywane w literaturze wzory więzów hojo jutsu.

Krzyż

Skuteczne wędzidło

Diament

Jak widać na tych fotografiach nie były to więzy trwale krępujące związanego.

Ich skuteczność wynikała z siły zaciągnięcia lin, nacisku na grdykę i wystarczała na pierwsze chwile po starciu.

Techniku hojo jutsu cechowały:

• Wykonanie przy pomocy torinawy – ok. trzymetrowej linki będącej elementem samurajskiego wyposażenia ( w shibari nie przejmujemy się takim ograniczeniem sprzętowym)
• W miarę szybkie wykonanie ( w shibari pośpiech nie jest wskazany)
• Możliwość wykonania na stawiającym opór przeciwniku ( to nie w shibari)
• Prowadzenie więzów przez krtań co uniemożliwiało pokonanemu walkę i utrudniało wyślizgnięcie się z więzów ( w shibari raczej nie zaciskamy lin na krtani)
• Mocne zaciśnięcie oplotów dla skuteczności wiązania i dla wywołania niedowładu kończyn u pokonanego, co było przydatne gdy po jakimś czasie już poza polem starcia trzeba było zdjąć te prowizoryczne więzy ( w shibari unikamy powodowania odrętwień)

Co odróżnia shibari od innych wiązań.

W literaturze można znaleźć wiele reguł takiej klasyfikacji, zresztą zmieniały się one wraz z upływem czasu.

To co nam jest najbliższe, to następujące podejście wyróżniające cechy na trzech poziomach:

• Stosowanie lin z włókien naturalnych, średnicy 6 lub 8 mm, liny w razie konieczności są przedłużane poprzez połączenie końców, stosowanie podwójnie złożonej liny, wykorzystywanie tradycyjnych schematów – np. takate kote.
• Występujące elementy japońskiej kultury – w stroju, dodatkowych elementach (np. bambusowe a nie inne drążki), szczególnie jeśli są to prezentacje publiczne.
• Nacisk na tworzenie emocjonalnych relacji pomiędzy osobą wiązaną, a wiążącą i estetykę sceny.

I jeszcze jeden zestaw cech więzów zasługujących na miano shibari:

• Dążenie do piękna obrazu
• Skuteczność
• Występujące japońskie akcenty kulturowe

Następnym pojęciem jakie chciałbym zdefiniować to „Kinbaku”.

W tłumaczeniu dosłownym – piękne wiązanie, ciasne wiązanie.

Do niedawna powszechnie przyjmowano, że te dwa określenia – shibari i kinbaku – są równoważne. Obecnie przebija się pogląd, że kinbaku to bardziej wyrafinowana forma shibari. Występuje w tej formie silna więź emocjonalna i jeszcze większy nacisk na estetykę oraz dopieszczenie” szczegółów.

Jeden z japońskich mistrzów określił to tak:

„to co robię na pokazach to shibari, a to co robię w domowym zaciszu z moją ukochaną to kinbaku.”

Dostrzegam pośród znawców tematu z różnych krajów ostry spór o nazewnictwo, o stwierdzenia co jest shibari, co zaś nim nie jest, natomiast sami Japończycy jakby zupełnie się w te talmudyczne spory nie angażowali i albo nie wypowiadają się w tym zakresie, albo zmieniają wielokrotnie swoje zdanie w kolejnych wypowiedziach.

Wygląda na to, że japońscy mistrzowie liny robią swoje, tak jak to czują i nie zawracają sobie głowy próbami opisu swych działań, natomiast ich zachodni naśladowcy próbują opisać i skategoryzować to co widzą w wykonaniu japońskich mistrzów, a co chcieliby na swój sposób powielać.

W ramach tego typu rozważań pojawia się zagadnienie określenia różnych stylów i odmian bondage.

Oto jeden z takich podziałów

• Shibari – szlachetna forma bondage, jednoznacznie odwołująca się do tradycji japońskich.
• West bondage – więzy wykonywane przez amerykańskich i europejskich mistrzów, nie odwołujące się do wzorów japońskich.

W west bondage w przeciwieństwie do shibari często tworzy się wrażenie przemocy wywieranej na osobie wiązanej.

• Neobari – style wiązania korzystające ze wszelkich wzorców, nie ma ortodoksyjnego odwoływania się do sztywnych zasad jak w shibari oprócz wyraźnego nacisku kładzionego na estetykę więzów.
• Decorative bondage – ( kazarinawa) wiązania nastawione w dużej mierze na ozdobne efekty więzów, na możliwość efektownego prezentowania oplotów, zawieszeń, obracania podwieszonego w więzach ciała, itp.

W krańcowej formie decorative bondage zmierza do tzw. macrame bondage, gdzie tworzy się coś w rodzaju ubiorów, strojów, epatując umiejętnością wyplatania skomplikowanych węzłów i splotów.

W przypadku macrame bondage funkcja unieruchamiania traktowana jest marginalnie albo w ogóle nie występuje.

• Shitbari – pogardliwe określenie, mające podkreślić jak bardzo to, o czym mówimy poprzez swą brzydotę, brak profesjonalizmu i dbałości o estetykę oraz zachowanie reguł odbiega od prawdziwego shibari.