Źródło: pixabay.com

Przeczytaj pierwszą część cyklu

Usłyszałem szelest kroków stawianych bosymi stopami, parę metrów za mną, na drewnianej podłodze malutkiego tarasu. Mogło to być albo stadko wygłodniałych myszy polnych robiących rajzę na nieostrożnych turystów, albo ona. Moja Maria. Chryste, jak to pięknie brzmi. Odłożyłem brzytwę, którą się goliłem – zresztą za bardzo mi dziś drżały ręce i starłem resztkę piany z twarzy szorstkim ręcznikiem. Znów rozbolało mnie prawe przedramię. Objęła mnie od tyłu w pasie i zamruczała zachwycona.

– Dzień dobry bardzo! – rzuciłem ze śmiechem do niej, ale i do całego świata, który się znajdował wokół mnie. Przed nami. Uwolniłem się z uścisku, obróciłem ją do siebie i chwyciłem za przedramiona.

– Wiewiórka – wyszeptała do mnie.

– Co proszę? – spytałem zdezorientowany.

– Na drzewie siedziała wiewiórka – powtórzyła, siląc się na powagę. Była ruda i urocza – skwitowała po chwili Maria Rachela, marszcząc nos i przekrzywiając trójkątną główkę.

W odpowiedzi zaniosłem się śmiechem. Głębokim, gardłowym, wydobywającym się z głębi trzewi. Stała chichocząc i skromnie zakładając ręce za plecy.

– Wiedziałam, że cię rozbawię. – Spoważniała momentalnie. Obdarzyła mnie pięknym, długim i wymownym spojrzeniem wymierzonym spod kręconych włosów.

– Byłeś taki smutny, gdy rano robiłeś śniadanie i włóczyłeś się po domku.

– Myślałem, że drzemałaś – mruknąłem cicho. – Nigdy cię chyba nie przejrzę do końca. Chodzi o to – precyzyjnie dobierałem słowa, tłumacząc się jak winny zbrodni przeciwko ludzkości – że to, przed czym uciekałem, dopadło mnie. Nawet tu. W Zagubinowie. I wpadłbym w panikę, gdybyś nie spała tak spokojnie – urwałem. Przez chwilę dreptała w miejscu, w końcu oparła się o barierkę i zapatrzyła w zieleń drzew, lekko już ściętą pierwszymi zimnymi nocami.

– Uciekamy dalej – podjęła decyzję i zacisnęła i tak wąskie usta.

***

Pakowała się. Miała zadziwiająco mało bagaży, ale nie potrafiła znaleźć połowy z nich. W międzyczasie wyrwałem parę kartek z książki serwisowej Citroena i zacząłem pisać, patrząc jak zwija się i prawie tańczy po domku. Zrobiła piruet. Włosy zawirowały niczym burzowa chmura. Cieszyłem się, że nie miała manii ich prostowania. Nie wiem skąd ona się w ogóle bierze. Czy to odbicie pierwotnej niechęci do wyróżniania się z tłumu objawiające się nam w szarości, skromności i braku indywidualizmu? Czy to tylko moda, jak paskudne, czarne brwi do platynowych kudłów? Potknęła się o skraj wytartego dywanika, zrobiła parę kroków na piętach, jednak po kilku wymachach ramion odzyskała równowagę. Podziwiałem jej nagie, napięte łydki i długie, białe wieże ud.

***

Kugel. Zdążyła zrobić Kugel zanim wyjechaliśmy i obecnie karmiła mnie nim, łyżka za łyżką. Co chwila zabierała mi kolejne porcje tuż sprzed ust i chichotała złośliwie, gdy nie mogłem ich sięgnąć. Musiałem w końcu patrzeć na drogę, bo nie chciałem nas zabić. Jej zabić.

Kugel to taka zapiekanka, robiona z cebuli, czosnku, ziemniaków, odrobiny mąki i mięsa drobiowego – naprawdę przepyszna i o intensywnym zapachu, który wypełnił całe auto.

– Moja babcia zawsze taką robiła – wyjaśniła mi w końcu Maria Rachela, gdy cała potrawa wylądowała w naszych brzuchach albo na tapicerce. Pamiętam jak ojciec opowiadał, że zaserwowała go milicjantowi, gdy faraon Wiesław zamarzył o jego emigracji – ciągnęła. – Ostatecznie tato został na uniwersytecie, ale wielu znajomych musiało zniknąć z kraju. Potem nauczyła mnie, co z czym. No wiesz – kopnęła moje udo stopą w samej skarpetce, gdy dostrzegła uśmiech w kąciku ust – jak się robi kugel.

Poprawiła się w fotelu pasażera, położyła stopy na moich kolanach i oparła głowę o szybę.

– Odeszła dwa lata temu. Ojciec zmarł trzy miesiące po niej. Był nieuważny – szepnęła i już nie zamknęła ust. Dolna warga zaczęła drżeć, zresztą cała Maria drżała. Był nieuważny – kontynuowała, gdy złapała oddech – i nie przewidział, że jakiś bęcwał w ciężarówce uśnie za kółkiem.

Schwyciłem ogromną łapą jej drobną dłoń i uścisnąłem. O przednią szybę rozbiły się pierwsze, duże krople deszczu.

– Jesteś chory, prawda? – Przerwała milczenie i wbiła we mnie błękitne oczy.

– Moi dziadkowie byli barwnymi postaciami. – Uciekłem, zmieniając temat – Sekretarz wojewódzki i bohater Gdańska z siedemdziesiątego…

– Jesteś chory, prawda? – powtórzyła z tym samym wyrazem twarzy. To coś związanego z twoją ręką?

– Tak – burknąłem w końcu zmęczonym głosem. To tumor Ewinga. Rak kości, zazwyczaj dotykający ludzi przed dwudziestym piątym rokiem życia. U mnie po prostu późno się zorientowali.

– Bardzo boli? – spytała cicho. Teraz to ona zaciskała obie dłonie na mojej.

– To nawet nie o to chodzi – powiedziałem zamyślony. – Obecnie jedyną metodą leczenia – parsknąłem złośliwie – jest amputacja razem z węzłem chłonnym pod pachą.

– Bez tego… – zaczęła i nie skończyła pytania.

–… bez tego zostało mi może dwa miesiące życia. Jeśli upierdolą mi prawą rękę – cedziłem powoli – i podadzą silną chemię, taką co mnie praktycznie wykastruje, to mam szansę na pięć lat. I tak są przerzuty – dodałem po dłuższej chwili, gdy w aucie zapanowała grobowa cisza.

– Czyli będziesz ze mną na mojej studniówce, przyniesiesz mi kanapki na każdą przerwę w pisaniu egzaminów maturalnych i piwo, gdy będę wymęczona wychodziła po wszystkim – Maria przerwała milczenie.

– Zatańczymy poloneza i spędzimy razem najdłuższe w życiu wakacje – kontynuowała, mierząc we mnie palcem – pieprząc się codziennie.

– Mogę nie dać rady – burknąłem, nadal będąc w złym humorze.

– Nie wytrzymasz ze mną do matury? – Udała zdziwienie i znów kopnęła mnie lekko w biodro.

– Wiesz, że nie o tym mówię – zaoponowałem, ale nie umiałem się już złościć. Nie, kiedy pruliśmy razem pustą, mokrą drogą.

– Będę komicznie wyglądał – ciągnąłem – z jednym rękawem marynarki zawiązanym na supeł w połowie, tańcząc wśród twoich rówieśników po złej stronie. Właśnie zobowiązujemy się, do wymyślenia własnego układu, całkiem szalonego, na złość wszystkim. Na naszym ślubie będzie jeszcze gorzej.

Odwróciła nagle głową i zastrzygła uszami.

– Chcesz się ze mną ożenić? – spytała z zauważalnym napięciem w głosie.

– Tak. Co się dziwisz, ty nie masz na to ochoty?

– Jasne! Najbardziej. – Uśmiechnęła się i rzuciła, by mnie objąć. Gdy jej się udało, targnąłem kierownicą i zjechałem na przeciwległy, pusty pas ruchu. Waits smutno wyrykiwał: catch the tears of a widow in a thimble made of glass tell your mama and papa they can kick your ass. Jej delikatna dłoń zawędrowała na wysokość paska. Rozpięła go. Potem trzasnął guzik dżinsów. Odepchnęła się od mojego ramienia i z cichym sapnięciem opadła na fotel pasażera.

– Zauważyłam, że mu się podobam – mruknęła cicho i wskazała na moje krocze. Ciekawe, czy to też – dodała jakby bardziej do siebie. Burn down all those honeymoons put em in a pillow case and wait next to the switch blades at the amusement park for me. Zdjęła skarpetki i położyła gołe stopy na moich bokserkach. Oderwałem wzrok od drogi, która zaczęła ginąć w deszczu i zaryzykowałem spojrzenie w dół. Nie pomalowała paznokci. Drobnymi palcami wyciągnęła na wierzch penisa. Nie było to trudne, bo stał już napęczniały i gotowy.

– Chyba przekraczasz średnią – mruknęła ukontentowana i przejechała podbiciem po mojej żołędzi. Spanikowany spojrzałem na licznik, zanim zdałem sobie sprawę, że nie o tym mówiła. And i’ll whittle you a pistol for keeping nightmares of the blinds.

Odlatywałem siedząc za kierownicą samochodu, to się chyba paradoks nazywa. Przesunęła zewnętrzną częścią stopy po żyle biegnącej pod spodem całego mojego prącia. Westchnąłem. Zauważyła to i ścisnęła główkę pomiędzy paluchem i kolejnym palcem. To nienormalne, że nawet dotyk jej stóp doprowadzał do wrzenia. Wzięła go pomiędzy miękkie podbicia stóp i zaczęła je przesuwać. W górę i w dół. Jeszcze raz. Zacząłem podrzucać biodra pomagając jej. Opony zapiszczały, bo nie mogłem opanować rąk ani dreszczu, który mną targnął, gdy penis strzelił spermą.

Gdy odzyskiwałem zmysły zaciskając łapska na kółku, zobaczyłem, jak wyciąga z kieszeni chusteczkę jednorazową. Nachyliła się nad moim kroczem, zakładając pasemka niesfornych włosów za uszy i delikatnie wytarła nasienie ze spodni i prącia. Potem poklepała mój penis po główce jak ukochanego psa i wsadziła z powrotem do bokserek. Deszcz coraz mocniej bił o szyby auta. Włożyła czubki palców do ust i oblizała je cicho mlaszcząc.

– And lay down here beside me let me hold you in the dirt and you’ll tremble as the flames tear the throat out of the night sink your teeth into my shoulder dig your nails into my back – wyrykiwałem razem ze starym alkoholikiem po lekko niewłaściwej stronie drogi.

***

Zatrzymaliśmy się na poboczu, gdy wycieraczki nie nadążały z utrzymaniem przejrzystości przedniej szyby. Krople waliły w dach jak w bęben i wkrótce przestaliśmy rozmawiać, znudzeni ich przekrzykiwaniem. Maria wpatrywała się we mnie. Ciągle i wciąż. Wyłuskałem papierosa, wygniotłem go w palcach układając równomiernie tytoń i zapaliłem. Nie uchyliłem nawet okna, nie chciało mi się. Wciągnąłem głęboko dym w płuca, jak bierze się pierwszy, poranny oddech, odpiąłem pasy bezpieczeństwa i przytuliłem do niej. Trąciłem jej duży, grecki nos swoim i zbliżyłem wargi do cieniutkich ust.

– Kocham cię – wyszeptała i wpiła się zachłannie wargami w moje. Wydmuchałem wprost do jej gardła gorzki dym, a ona po kilku sekundach wypuściła go nosem. Samochód zapachniał tytoniem i jej pożądaniem. To była naprawdę piękna mieszanka – ostra woń piżma i słodki posmak moreli – płynąca z okolic jej krocza, odurzała mnie intensywnością. Jej ciało chciało być ze mną. Ona chciała być ze mną jak kobieta z facetem. Przeraziłem się i przerwałem pocałunek. Zobaczyłem zdziwienie w jej oczach. Nie żal, a zdziwienie.

– Przestało aż tak lać – zełgałem. Musimy jechać – dorzuciłem, parząc w jej niebieskie oczy i powoli, na oślep, ruszyłem starym Citroenem XM.

***

Minęliśmy kościół. Prawie. Zatrzymałem się, by przepuścić wrześniowy, jeden z ostatnich w tym roku, kondukt weselny. Pierwszy z bram parafialnej posesji wyjechał, warcząc donośnie z braku tłumika, biały mercedes ozdobiony tandetną muchą, cylindrem i złotymi balonikami, a za nim sznureczek czyściutkich, wypastowanych aut gości weselnych. Ruszyłem powoli za nimi, trąbiąc równie głośno jak wszyscy. Maria śmiała się w głos, odrzucając do tyłu głowę i tupiąc piętami o podłogę. Złapała mnie za ramię i cmoknęła w policzek. Minęliśmy ich, gdy zjeżdżali do małej knajpki „Red Dragon”, gdzieś przy trasie znikąd do wielkiego miasta. Szukałem czegoś wzrokiem, wpatrując się w chodnik biegnący wzdłuż drogi. Staruszek odpowiedni do moich celów przycupnął pod rozłożystą lipą na poboczu. Zahamowałem, włączyłem awaryjne i wyskoczyłem, by podbiec do niego. Po drodze kuliłem się z powodu kropel wpadających mi za poszewkę.

– Kto to dzisiaj brał ślub? – spytałem wyciągając porozumiewawczo paczkę papierosów. Spojrzał na mnie nieufnie mrużąc oczy i strosząc brodę.

– Nie poznaje mnie pan? Syn Wieśka jestem. Mój stryj ma tu gospodarstwo, o tam – machnąłem ręką gdzieś za niego.

– Nie no, poznaję – mruknął staruszek i sięgnął w stronę Lucky Strike’ów. Połknął łgarstwo, chyba tylko dzięki mojej szczerej, prawdziwie chłopskiej twarzy.

– To córka Eweliny z Halików, Gabriela zaciążyła z Łukaszem Ogrodnikiem. Dlatego dopiero we wrześniu biorą ślub – wyjaśnił mój rozmówca ze szczerbatym uśmiechem.

– Dzięki – mruknąłem i pognałem z powrotem do auta. W połowie drogi jednak znów zawróciłem na pięcie. Jak każdy prestidigitator potrzebowałem rekwizytów.

– Przepraszam, pożyczyłby mi pan swoją marynarkę?

***

Przebieraliśmy się na rozłożonej, tylnej kanapie Citroena. Dziewczyna wyginała się jak fryga, ściągając ciasne dżinsy. Znieruchomiałem i podziwiałem piękne pośladki, obleczone jedynie w błękitne, koronkowe figi, specjalnie podsunięte tuż pod czubek mojego nosa. Cmoknąłem prawy, po czym uszczypnąłem go zębami. Odwróciła się i uklęknęła przede mną. Półmrok niewiele ukrywał. Powoli ściągała przez głowę sweter, a ja omiatałem wzrokiem jej niezbyt płaski brzuch i gwiazdozbiór sporych pieprzyków na żebrach. Gdy wylądował razem z koszulką, gdzieś na przednim siedzeniu, zobaczyłem Marię w samym biustonoszu. Nie był duży, ale nie znam się na rozmiarach. Jej piersi pewnie zmieściłbym w dłoniach, a lewą, która wyglądała na mniejszą, możliwe, że i w ustach. Miałem duże usta. Parsknęła i zdmuchnęła włosy, które opadły na czoło. Podałem jej sukienkę w maki i sznurowane sandały, a sam założyłem marynarkę należącą wcześniej do starszego pana.

***

Drapałem się jak szalony. Tweedowa marynarka w jodełkę doprowadzała mnie do szału. Ściągałem łopatki, starając się przesunąć ciało względem materiału. Nie działało. Zaryzykowałem nawet ocieranie się o drewniany wspornik, ale Maria zbulwersowana takim zachowaniem znów wciągnęła mnie na parkiet.

– Przestań – wyszeptała mi do ucha stając na palcach – bo wreszcie się domyślą.

Tak. Wkręciliśmy się na wesele całkiem obcych nam ludzi. To wcale nie takie trudne. Wystarczyło głośno rozmawiać o urodzie panny młodej i o tym, jakim kozakiem jest jej mąż. Znaliśmy ich imiona, a to znacznie więcej niż pamiętała pijana banda wujków, ciotek i dalszych krewnych, często widzianych po raz pierwszy w życiu. Bawiliśmy się wybornie.

– Jestem świetnym kłamcą – rzuciłem jeszcze ciszej i ugryzłem płatek jej ucha.

– Mnie też oszukujesz. – Spojrzała wymownie.

– Niestety. – Uśmiechnąłem się smutno. – Ty nie dajesz wiary moim łgarstwom. Prawda?

Pytanie zawisło niezręcznie między nami. Poprawiłem ramę ramienia, w której była zamknięta już przez dwa walce i jedno, chyba, tango i zawirowaliśmy z dala od lepkich rąk „stryjków Januszów”.

W następnym tańcu, do dźwięków disco polo z lat dziewięćdziesiątych, powoli podnosiła sukienkę, wcale na mnie nie patrząc. Najpierw do kolan, potem do połowy uda, a na końcu lekko zarzuciła materiał ze swojego tyłka, po to, by pan młody mógł zobaczyć jej rozkoszne pośladki w niebieskich majtkach. Gówniarz wybałuszył oczy i tak feralnie nadepnął swoją świeżo poślubioną małżonkę, że ta zgubiła pantofelek. Pokręciłem głową i przyciągnąłem ją do siebie. Palce prawej dłoni pieściły linię dziewczęcego kręgosłupa, skupiając się kolejno na każdej kosteczce, na którą natrafiły.

– Jesteś o mnie zazdrosny? – spytała gardłowo i położyła mi palec na nosie.

– Jak jasna cholera – mruknąłem ochryple. Mam ciebie tak mało – dodałem, niewinnie patrząc w górę na bibułowe girlandy i chwytając w dłoń jej prawy pośladek. Poczułem, jak kurczy się i twardnieje, bo zaskoczona Maria napięła wszystkie mięśnie.

Przerwał to jakiś facet pod czterdziestkę, który zaciągnął nas pod beczułkę z bimbrem i nalał pełne kieliszki złotawego płynu, bo jak twierdził, musi się napić z dawno niewidzianą rodziną.

Potem złapała welon, a ja wyrwałem jakiemuś nieszczęśliwcowi krawat, uprzednio wyprowadzając piękny, lewy sierpowy w jego szczękę i posyłając go na deski parkietu. Tańczyliśmy jeszcze długo po tym, jak przebrzmiała nasza piosenka. Udawaliśmy. Pomimo tłumu i mijając się z rytmem.

***

Usnęła zmęczona. Nie budziłem jej nawet. Poszedłem zebrać parę przydrożnych, jesiennych kwiatów – głównie aksamitek i spóźnionych chabrów, by wręczyć jej po przebudzeniu. Te błękitne były ukochane przez starożytnych Greków i według niektórych podań miały oznaczać powrót. Podobno wyrosły dla Odysa nawet na wyspie Kirke. Złożyłem także w czworo parę kartek papieru pochodzących z książki serwisowej i upchnąłem je w portfelu.

***

Wsiadłem do auta, po tym jak zatankowałem do pełna i spojrzałem na Marię Rachelę. Na jej twarz pełna piegów i miłości do mnie. Na długie i szczupłe nogi, znów przełożone przez otwarte okno. Włosy pełne porannego słońca. Na kobietę mojego całego życia. Nerwowo poklepałem się po kieszeniach.

– Zapomniałem papierosów. Jestem padnięty i bolą mnie kości – dorzuciłem po chwili. Kupisz je dla mnie? Sięgnąłem po swój portfel i wcisnąłem w jej drobne dłonie. Czerwone Luckies.

– Dobrze – odrzekła i wysiadła, zabierając ze sobą bukiet polnych kwiatów.

Gdy tylko zniknęła za oszklonymi drzwiami, spod fotela wyjąłem papierosy i wyłuskałem jednego z nich.

– Przepraszam – wyjąkałem w eter i odpaliłem silnik. Powoli budził się do życia wymrukując, na razie spokojną, pieśń długiej podróży. Wrzuciłem jedynkę i wyjeżdżając na autostradę zobaczyłem jak wypada za mną. Nie goniła auta, ani nie krzyczała w głos. Stała i patrzyła. Zmalała, a potem zniknęła w lusterku. Rozpędziłem wkrótce XMa do stu kilometrów na godzinę. Wrzuciłem płytę w odtwarzacz i zaciągnąłem się dymem papierosowym. Komety, zespół pochodzący z okolicznego miasteczka, dzielnie walił w perkusję i fałszował gitarami elektrycznymi. Sto czterdzieści. Ostatni oddech, ostatni szept Chciałbym wiedzieć, o czym teraz myślisz. Dwieście dziesięć. Citroen zaczynał się dławić i parskał jak wierny koń Don Kichota.

– Jeszcze chwilę malutki – uspokoiłem go. Odwdzięczył się chóralną mantrą wszystkich cylindrów, gdy zjeżdżałem na niewłaściwą stronę drogi.

Chciałbym umrzeć jak James Dean

Chciałbym umrzeć jak James Dean

***

Przyśpieszyłam. Burn down all those honeymoons put em in a pillow case. Kolejne słowa piosenki płynęły zza rogu ulicy. Nie wierzyłam. Wiedziałam, że to nieprawda. Kłamstwo. To już pięć lat. Pięć cholernie długich i samotnych lat bez niego. And wait next to the switch blades at the amusement park. Minęłam róg ulicy i rozepchnęłam tłum otaczający ulicznego grajka.

– For me – wymruczał i przerwał śpiew. Spojrzał na mnie. Tylko, że to nie był on, a jedynie jakiś chłoptaś w skórzanej kurtce, który rzucił się z kapeluszem, by zgarnąć trochę drobnych.

Wykorzystane piosenki to: „Chciałbym umrzeć jak James Dean” – Komet i „Wrong side of the road” – Toma Waitsa.

Amando Ero – przepraszam.

*

Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wyślij je na nasz adres ne.redakcja@gmail.com. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.