Źródło: Pixabay

Nie był ani specjalnie przystojny, ani specjalnie wysoki, wręcz kilka centymetrów ode mnie niższy, więc w szpilkach wyraźnie nad nim górowałam. Do tego wycofany. Czasem sprawiał wrażenie wystraszonego, szczególnie, że miał duże, jasnoszare oczy, które wydawały się smutne. Swoją drogą rzadko się śmiał, najczęściej tylko lekko, jakby przepraszająco. Raptem kilka razy widziałam na jego twarzy promienny uśmiech, szczery i głęboki, który wypełniał całe ciało blaskiem, wyprężał zwykle lekko zgarbioną sylwetkę i unosił kilka centymetrów nad ziemię. W takich chwilach był piękny. Ale nie to lubiłam w nim najbardziej…

Poznaliśmy się zupełnym przypadkiem. Tak łatwo było się minąć, nigdy nie spotkać. Uciekłam z przyjęcia organizowanego przez przyjaciółkę w najdalszy kąt ogrodu, żeby odetchnąć trochę świeżym powietrzem i uspokoić myśli, a tam na dziecięcej huśtawce siedział już on. Nie zostaliśmy sobie przedstawieni, bo przytłoczona obowiązkami gospodyni uznała, że skoro jestem niemal domownikiem, poradzę sobie sama. Nie poradziłam. Ludzie w większej ilości mnie przytłaczają, a obcy przerażają. Ale z nim było inaczej. Pewnie dlatego, że też uciekł i to dokładnie z tych samych powodów.

Drobny i szczupły, oświetlony z boku nikłym światłem ulicznej latarni przefiltrowanym przez liście rozłożystego orzecha, sprawiał wrażenie młodszego niż był. Najpierw pomyślałam, że ktoś przyprowadził dziecko, jednak to było tylko chwilowe złudzenie.

Aż dziwne, że wtedy nie uciekł…

Miałam już męża i córeczkę, która dopiero co poszła do przedszkola. I mimo natłoku najróżniejszych obowiązków, a może właśnie przez ten natłok, zaczęłam zdawać sobie sprawę, że żyję cudzym życiem, spełniając cudze marzenia. To nie ja chciałam hucznego ślubu, nie ja wybrałam nudnego acz statecznego męża z dobrze rokującym zawodem, a nawet nie ja wierzyłam, że macierzyństwo jest moim powołaniem i dopełnieniem kobiecości. Jeszcze nie do końca rozumiałam kto i jak mi to zrobił, czemu tak łatwo uległam owczemu pędowi i poczuciu, że muszę spełniać oczekiwania bliskich mi osób, ale nabierałam głębokiego przekonania, że bardziej kompletna okazałabym się bez tego wszystkiego. Naga.

I z nim właśnie mogłam być naga. Szczera. Prostolinijna. Prawdziwa.

Nie był mi do tego niezbędny, ale pomógł stworzyć bezpieczną przestrzeń, w której w końcu zdołałam się przed kimś otworzyć. Nade wszystko niczego nie oczekiwał, choć z wdzięcznością brał, jeśli chciałam coś podarować.

Przyznam, że wtedy się nad tym nie zastanawiałam, ale po czasie poczułam delikatną obawę, że jego wyjątkowa empatia i wyczulenie na moje nastroje wynikały z trudnych doświadczeń. Niemniej nie byłam terapeutką, nie miałam ambicji nikogo leczyć, a prawdopodobnie sama wymagałam uleczenia. Pozostaje mi więc liczyć, że nasza relacja w jego życie również wniosła odrobinę światła. Wydaje mi się, że tak, mimo że na wskroś egoistycznie po prostu brałam.

Tamtego wieczoru usiadam na huśtawce obok, z trudem w wąskie siedzenie wcisnęłam swoje bujne biodra. Długo milczeliśmy, milczeniem miękkim i łagodnym, bez choćby cienia niezręczności, nawet na siebie nie patrząc. Kiedy w końcu odwróciłam głowę, odwzajemnił mój ruch. W ciemności nie dostrzegłam oczu, jedynie lekko uniesiony kącik ust. Tajemniczy nieznajomy zanurzony w mroku majowej nocy pachnącej jaśminem. Wydało mi się to szalenie poetyckie i samoistnie zrymowało z pocałunkiem.

Wyciągnęłam ostrożnie rękę, żeby dotknąć jego policzka. Drgnął niczym wystraszone kocię, ale po chwili ufnie wtulił w moją dłoń, niemal się łasząc. Jednak oswojony – pomyślałam. Ale czy bezpański? Pochyliłam się w jego stronę, też się pochylił. Zabrakło ledwie kilku centymetrów. Zawahałam się. Wtedy chwycił moją huśtawkę i przyciągnął. Pierwszy stanowczy ruch. Pierwszy z własnej inicjatywy. Ten pocałunek był krótki i niewinny, a jednak zmienił wiele. Nie, nie zakochałam się wtedy, ani wtedy, ani później. Nie poczułam motyli w brzuchu, za to zrobiłam się lekka, jakby ktoś doczepił mi całą masę balonów próbujących oderwać mnie od ziemi.

Miałam już trochę doświadczeń z mężczyznami, zdradziłam nawet kilka razy męża, ale to były jednorazowe przygody, wszystkie co do jednej rozczarowujące. Wydaje mi się, że chciałam sobie udowodnić, że nadal jestem atrakcyjna. Mimo trzydziestki na karku, urodzenia dziecka, kilku kilogramów za dużo… Może trochę mściłam się na mężu, który nie miał dla mnie czasu i nie słuchał, co do niego mówię. W sumie trudno powiedzieć. A może po prostu tak wyszło, bo nie potrafiłam odmawiać? Bo wypiłam o jednego drinka za dużo? Bo miałam zły dzień i naiwnie wierzyłam, że taka namiastka bliskości poprawi mi humor? Bez znaczenia.

Najważniejsze, że tym razem było inaczej. Dzień był dobry, nie piłam, czułam się bezpiecznie, po prostu naszła mnie chętka na małą psotę. Ot tak. Pocałunek zrymował się z nocą, z upajającym zapachem jaśminu, od którego kręciło się w głowie. Nie planowałam nic więcej, mógł zostać mężczyzną bez imienia, a nawet bez twarzy, z ledwo widoczną w półmroku połówką uśmiechu.

Pomilczeliśmy jeszcze chwilę, a potem wróciłam do gwarnego towarzystwa w tonącym w ciepłym świetle domu. Nagle znalazłam się niemal na innej planecie, ale mój mały sekret przyjemnie łaskotał w środku. Co ciekawe on najwyraźniej został na zewnątrz albo wręcz uciekł bez pożegnania. Nikt nie zwrócił na to uwagi. Prócz mnie, oczywiście.

Kilka tygodni później zauważyłam, że jakieś nowe konto polubiło moje posty z ostatnich dwóch lat – hurtowo, jak leci. Łączyło nas sporo wspólnych znajomych, przyjrzałam się więc z zaciekawieniem dosłownie pięciu dostępnym zdjęciom. Same widoczki, mroczne, nietypowe ujęcia miasta. Żadnego opisu. Nic niemówiąca nazwa konta. A jednak coś mnie tknęło i spytałam po prostu: to Ty?

I tak, to był on. Na piśmie równie mało wylewny, acz komunikatywny. Nic nie ukrywał, odpowiadał na wszystkie pytania, nawet jeśli czasami dosyć zdawkowo, niemniej w razie czego wystarczyło dopytać. Wścibski też nie był. Rozmowa kleiła się o tyle o ile. Dopiero gdy zboczyliśmy na temat literatury, miał nieco więcej do powiedzenia.

Od czasu do czasu coś do siebie pisaliśmy i nic nie wskazywało, że liczy, iż nasza znajomość rozwinie się w jakiś konkretny sposób, choć kiedy miałam na to ochotę, poświęcał mi sporo uwagi. Aż przyszedł taki dzień, gdy koniecznie chciałam spotkać się na żywo z dowolną przyjazną istotą. Pogadać. Pospacerować. Pobyć.

Okazało się, że ma czas i ochotę, choćby za piętnaście minut. Jak głupio to nie zabrzmi, przytulaliśmy się wtedy do drzew. Pozwolił mi się wygadać, wykazał zainteresowanie i zrozumienie, jakiego nie czułam od wielu lat. Znów były te baloniki.

Musiał już wiedzieć, że mam męża i dziecko, że na żywo nie wyglądam równie kusząco, jak na skrupulatnie wybranych, pozowanych zdjęciach w internecie i że jestem od niego starsza co najmniej z pięć lat, a może nawet więcej. Mimo wszystko spytał, czy do niego wejdę.

Weszłam. Wstawił wodę na herbatę, a ja rozglądałam się po surowym wnętrzu schludnej kawalerki, w której największym meblem było starannie zasłane łóżko. Wzrok przyciągały jedynie książki – całkiem spory stosik na podłodze, kilkanaście starannie ustawionych na półce. Niektóre z okładek znałam, ale że czajnik wesoło zagwizdał na gazie, odwróciłam wzrok w jego stronę. Nie miał stołu, nawet małego stolika kawowego, a jedynie krzesło barowe przy kuchennym blacie i bambusową tacę na parapecie.

Jakoś tak naturalnie wyszło, że usiedliśmy na podłodze, oparci plecami o łóżko z rozdzielającą nas tacą z dwiema czarnymi czarkami z zieloną herbatą i talerzykiem z herbatnikami. Wieki nie jadłam herbatników, wieki też nie siedziałam na podłodze. Było w tym coś szalenie intymnego i dziwnie odmładzającego, jakby wraz z promieniami popołudniowego słońca do pokoju wpadały refleksy studenckich lat. Mój podły nastrój po prostu prysł…

Nawet nie wiem jak i kiedy minęły dwie godziny, taca wróciła na parapet, a ja siedziałam z głową opartą na jego ramieniu. Czułam przyjemne ciepło i dłoń powoli gładzącą moje włosy. Niestety gdzieś tam w oddali wciąż czyhała na nas rzeczywistość. Na pożegnanie przytuliliśmy się mocno.

Nie rozumiałam, co zaszło ani czemu nie mogę przestać myśleć o powrocie do tego malutkiego mieszkanka w odcieniach szarości, ale najwyraźniej już wtedy było nieuniknione, że wrócę. Nie pragnęłam go, nie pragnęłam nawet sama być pożądana, pragnęłam po prostu poczuć spokój. Pustkę, która daje ukojenie.

Kilkanaście dni później nogi same zaniosły mnie pod jego drzwi. Nawet się nie zdziwił, kiedy otworzył drzwi.

– Zaparzyć herbaty? – spytał po prostu.

Nie chciało mi się pić, chciało mi się całować, a on pozwolił się prowadzić niczym w tańcu. Idealna symetria kroków. Idealna symetria dotyku.

– Ciii… – wyszeptałam i położyłam palec na jego miękkich ustach.

Odpowiedział tym samym. Obrysowałam opuszkiem jego wargi, on obrysował moje. Przesunęłam dłoń na policzek, on przesunął swoją. Zrobiłam krok w przód, on też. Nawet żadne z nas nie musiało się pochylać, po prostu patrzyliśmy sobie w oczy. Byliśmy. Trwaliśmy. Bez oczekiwań. Bez poszukiwania dowodów. Ot tak, delektując się bliskością drugiego człowieka.

Niespiesznie zbliżyliśmy wargi do warg, raz po raz delikatnie muskając, ja jego górną, po chwili on moją. Zanurzyłam palce w jego włosy, on w moje. Jeszcze nigdy nie czułam podobnej harmonii. Zsynchronizowane oddechy, zsynchronizowany rytm serca – w magiczny sposób się do mnie dostroił. Do ciała i duszy. Instynktownie wiedział jaką poruszyć strunę. A może lgnęłam do niego, bo okazał się lustrem?

W tamtej chwili nic nie miało znaczenia. Nie byłam żoną. Nie byłam matką. Córką. Przyjaciółką. Pracownikiem. Byłam sobą. Ciałem. Swoimi zmysłami. Krwią pulsującą w żyłach i spłyconym oddechem. Skórą głowy delikatnie głaskaną. Lekko rozchylonymi ustami szukającymi po omacku drugich ust. Nagle wyczulona na dotyk i spragniona drobnych przyjemności. Ust zostawiających na szyi mokry ślad. Dłoni gładzących nagą skórę pleców. Zębów przygryzających płatek ucha. Nie palił mnie żaden ogień, nie chciałam posiąść ani być posiadana, chciałam po prostu wychylić tę czarkę herbaty…

A więc piliśmy z siebie nawzajem, czuli i uważni, z powagą należną rytuałowi, w miejscu, które, jak przystało na pawilon herbaciany, niczym nie rozpraszało naszej uwagi. To my staliśmy w centrum tokonomy niczym dzieło sztuki. Jego blada skóra o odcieniu surowego lnu pachniała delikatnie drzewem sandałowym, miękka i gładka, ale niemal pozbawiona smaku, jakbym zaczerpnęła wodę z górskiego strumienia. Orzeźwiał. Dawał wytchnienie.

Niespiesznie poznawaliśmy swoje ciała, nie dążąc do żadnego celu, nie zrywając ubrań, a raczej po omacku badając granice miedzy luźną miękkością bawełny, a napiętym ciepłem ludzkiej skóry. I choć bezsprzecznie oboje pragnęliśmy więcej, syciliśmy się swoim nienasyceniem. Wyszłam od niego lekka, szczęśliwa, z głową pełną wszystkiego, co pozostało jeszcze do odkrycia, bez lęków i obaw o przyszłość.

Weszło mi w nawyk pojawiać się bez zapowiedzi, czasem tylko na chwilę, na pocałunek, pięć minut przytulania lub czarkę herbaty. Zawsze miał czas i ochotę, zawsze potrafił zrównać swój oddech z moim, przy tym nigdy nie domagał się czasu ani uwagi. Były dni, gdy wymienialiśmy wiadomości setkami, były też całe tygodnie milczenia.

Od dawna irytowało mnie, że o uwagę męża muszę zabiegać. Organizować czas i miejsce, budować nastrój i jeszcze przebierać się w fikuśne fatałaszki, jakbym ja sama już nie wystarczyła. Moje ciało, pragnienia, potrzeba bliskości. Jakby to nie kobieta była zdobyczą, o którą trzeba walczyć. Widać cenne trofeum stanowimy jedynie do czasu, a potem zdobyte, odstawione na półkę niczym bibelot, już tylko zbieramy kurz, używane jedynie od święta, gdy właściciel przypomni sobie łaskawie o naszym istnieniu. O istnieniu innym niż w kuchni lub przy desce do prasowania.

Pewnie dlatego prawdziwym odkryciem okazał się ten prosty fakt, że wystarczam, że niczego mi nie brakuje i o nic nie muszę zabiegać. Zwykła. Normalna. Codzienna. Bez świec. Nastrojowej muzyki. Koronkowej bielizny. Szpilek. Pomalowanych paznokci i fryzury prosto z salonu.

To był gorący, parny dzień, od wielu godzin zbierało się na burzę, ale od czasu do czasu wychodziło piękne słońce. Powietrze wydawało się ciężkie i lepkie, ubranie kleiło się do skóry, a krew gotowała w żyłach, mimo dyskomfortu, buzująca gwałtownie i pulsująca tuż pod powierzchnią. Łechtaczka, niczym miniaturowe serce, trzepotała między udami, próbując wydostać się na wolność, a zapach, ten zapach, otulał mnie niczym najdroższe perfumy. Całe godziny w pracy marzyłam, żeby urwać się wcześniej i pobiec do niego, opowiedzieć bez słów o potrzebie dotyku, głodzie spojrzenia, niecierpliwości pragnienia.

Bezczelnie wyrąbałam w napiętym grafiku dwugodzinną lukę, tylko dla nas. Dla siebie. Takie mini wakacje. Prezent bez żadnej okazji.

Gdy weszłam do magicznego świata jego malutkiego mieszkanka, poczułam, że wszystko, co obce mnie uwiera, uciska, tłamsi. Choć jeszcze nigdy nie widział mnie całkiem nagiej, bez cienia wstydu zdjęłam ubranie. Tak po prostu. Naturalnie. Bez wstydu i bez kokieterii. Nie przejmując się rozstępami, cellulitem, nieujarzmionym włoskiem tu i ówdzie ani śladami po wrzynającej się we wszystkie krzywizny i miękkości tkaninie. To po prostu nie istniało, była tylko moja pierwotna kobiecość, dzikość, bogini tkwiąca wewnątrz. A on patrzył zafascynowany.

Syciłam się tym spojrzeniem. Traciłam pod nim lata i kilogramy, znów coraz lżejsza i szczęśliwsza, dziewczęco beztroska. Ręce same, nieco chaotycznie, a napewno mało elegancko, zaczęły błądzić, szukając czułych punktów, dawno zapomnianej przyjemności pieszczenia samej siebie. Satynowa gładkość własnej skóry zaparła mi dech, delikatne łaskotanie zadziwiło. Niemal popadłam w samozachwyt. Te zmysłowe krzywizny! Ta miękkość! Ten wewnętrzny, rozedrgany rytm!

Byłam kapłanką odprawiającą starożytny rytuał i bóstwem, do którego się modli. Byłam wodą rzeźbiąca krajobraz i pustynią w rozkwicie, na którą spadł właśnie deszcz. Księżycem przyćmiewającym blask gwiazd i aksamitną czernią nocnego nieba. A on chłonął. On spijał mój czar.

Gdy sięgnęłam ku pierwotnemu źródłu, już żądna z niego zaczerpnąć, rozległ się pierwszy grzmot i o parapet uderzyły potężne krople długo wyczekiwanego deszczu. Chwyciłam między palce aksamitne fałdki i próbowałam wyłapać rytm w tym całym chaosie. Ja i świat dookoła zlaliśmy się w jedno. Błyskawice rozświetlały mi purpurowo ciemność pod powiekami, a grzmoty elektryzowały wszystkie nerwy, przepuszczając przeze mnie łaskoczący prąd. Ta burza trwała we mnie. Dudniła. Targała włosy. Ta burza była mną. Ja byłam burzą. Nagle głośna, gwałtowana, nie do opanowania. Nagle bębniłam, nagle sama nadawałam rytm całemu światu. A świat patrzył, czuwał i drżał w posadach, zafascynowany zjawiskiem niemalże nadprzyrodzonym. Mną.

Wystarczyło tylko kilka precyzyjnych uderzeń, wycyzelowanych, dokładnych. Nikt inny nie wiedziałby jak. Nie wiedziałby gdzie. Zatrząsł się świat, a krzyk o mało nie rozbił szyby. Ona została jednak cała, ale na mnie popękała cienka gipsowa powłoka, z której się otrzepałam i wyszłam niczym motyl z kokonu. Już nie poczwarka, już ćma.

Otworzyłam oczy. Był tam, na wprost, ciągle ubrany, przyklejony do ściany i nadal pełen zachwytu, może nawet jeszcze większego. Nikt inny nigdy tak na mnie nie patrzył. Nikt inny nigdy tak skutecznie nie leczył spojrzeniem starych ran.

Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wyślij je na nasz adres ne.redakcja@gmail.com. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.