Дмитрий Якушко, „_DSC6684”, CC BY-ND 2.0

Gdy odłożyłam długopis na ciemny blat biurka, oczy miałam pełne łez. Zagryzłam wysuszoną wargę i znów przeczytałam skierowane do niego słowa. Potem wstałam i znalazłam wyszukaną, kremową kopertę. Czując, że oddaję mu ostatnią już część siebie, włożyłam kartkę do środka…

Drogi Dorianie!

Kiedy byłam jeszcze małą dziewczynką, zgubiłam gdzieś samą siebie. Moja matka zwykła mówić, że jak Alicja z Krainy Czarów wpadłam do tajemniczej nory białego królika i już tam pozostałam. Wtedy nie do końca rozumiałam jej słowa, zwracałam na nią tylko niewidzące oczy i uśmiechałam się nieprzytomnie…

Nigdy w pełni nie widziałam rzeczywistości. Chyba podświadomie chroniłam się przed tym, co zobaczyłyby moje oczy, gdyby ze świadomością spojrzały na świat.

Szare, brudne blokowiska. Szarych ludzi i szare ulice. Mojego żałosnego ojca, śmierdzącego tanim alkoholem i wrzeszczącego na matkę  od progu. Zataczającego się już na klatce.

Chyba podświadomie uciekałam do świata wyobraźni, pełnego kolorów i barw. Pełnego piękna.

Potem jednak dopadły mnie wątpliwości. Nie byłam już małą Alicją, a nadal tkwiłam w nierealnej bajce, przeraźliwie bojąc się życia. I nadal unikałam szarych kolorów…

Dorianie, szukałam siebie w wielu miejscach, osobach i doznaniach. Jako zaledwie szesnastoletnia dziewczyna mogłam wspominać więcej niezwykłych doświadczeń niż niejedna czterdziestolatka. Jednak co z tego, skoro wciąż czułam się pusta? Skoro wciąż bałam się wstawać rano?  Kiedy obnażyłam przed matką swoje uczucia, spojrzała na mnie smutno i powiedziała mi, że Bóg każdego z nas obdarza czymś niezwykłym. Chyba wtedy pierwszy raz spojrzałam na mamę z pełną świadomością. Skupiłam wzrok na jej twarzy, zniszczonych i posiniaczonych dłoniach, napiętej skórze… Stała na wysokim taborecie i w niemrawych promieniach bladego, popołudniowego słońca myła okno szmatą. Na jej twarzy, niegdyś pięknej, rysowały się przedwczesne, głębokie zmarszczki.

Przełknęłam łzy. „Gdyby Bóg istniał naprawdę, wysłuchałby cię wczoraj”, szepnęłam cicho. Potem wstałam, i dłonią przejechałam po podłużnym, opatrzonym już rozcięciu nad jej lewym okiem. Wczoraj matka głośno błagała, by ojciec nie robił jej krzywdy.

 Gdy ukończyłam osiemnaście lat, moja ukochana ciocia podarowała mi sporą sumę pieniędzy. Po obejrzeniu moich licznych rysunków oznajmiła, że moim domem jest Paryż. Powiedziała, że to właśnie tam zostawiłam duszę i teraz czas, bym ja odnalazła.

Szesnastego kwietnia, z niedużą walizką, trzema siniakami na twarzy i zdumiewającą pewnością, że wreszcie robię to co należy, stanęłam na lotnisku. Dwanaście godzin później byłam już w Mieście Artystów..

Dorianie, tam wszystko wyglądało inaczej. Wreszcie byłam wolna i spokojna. Po miesiącu go poznałam. Miał prawdziwy talent. Był wrażliwy, romantyczny, twórczy. Opowiadał mi o gwiazdach, Monecie i baśniach. Jeździł ze mną do wszystkich muzeów, podziwiał mój talent. Przy nim czułam się sobą i wierzyłam, że jestem wyjątkowa. Dzięki niemu niebo było znowu błękitne, a trawa miała soczysto zielony kolor.

Kiedy całował mój kark, odgarniając na bok kaskadę czarnych loków, drżałam delikatnie. Językiem zataczał kółka na mojej szyi, a palcami, przez cienki materiał sukienki dotykał moich piersi. Potem zrywał się nagle, by podbiec do odtwarzacza. Dopływały do mnie dźwięki fortepianu…  Chopin grał jeden ze swoich koncertów, a ja znów znalazłam się w jego ramionach.

No właśnie. ZNALAZŁAM SIĘ. W jego ramionach.

Pospiesznie rozpinał guziki sukienki, a ja zamykałam oczy i zawsze wtedy czułam zapach farb, którymi pachniała jego oliwkowa skóra. Wtedy pochylał się nade mną, a jego język trącał moje nabrzmiałe sutki. Przygryzał je delikatnie, by następnie odbyć drogę w dół, aż do pępka. Muzyka rozbrzmiewała z nową siłą, kiedy zębami zsuwał moje wilgotne majtki i szybkim ruchem odrzucał je na bok. Zagłuszała mój pierwszy jęk, kiedy sprawnym językiem drażnił łechtaczkę. Ale on i tak go słyszał. Później jego zwinne palce, wślizgiwały się w moją wilgotną, spragnioną kobiecość, a moje dłonie głaskały jego plecy i tors. Poruszał we mnie palcami, a ja dyszałam głośno.

Kiedy w chwili spełnienia drżałam jak w agonii i głośno krzyczałam, przyciskał mnie do siebie, a do ucha szeptał słowa, których nigdy nie zapomnę.

Potem rano znajdowałam pod drzwiami czerwone róże, a wieczorem znów przyjeżdżał na swoim motorze, by zabrać mnie do teatru.

Rzadko czułam cokolwiek oprócz frustracji i pustki, dlatego miłość do niego wybuchła we mnie z ogromną intensywnością. Za co go kochałam?

Za to, że kiedyś o szóstej rano wyszedł z domu i przyniósł mi lody miętowe, na które miałam ochotę.

Za to, że kiedy przewróciłam się na schodach, opatrywał moje kolana i łokcie, jak małej dziewczynce.

Za to, że mieszkając w tym samym mieście, wysłał do mnie trzy listy miłosne.

Za wszystko.

Trzy lata później zmarł po przedawkowaniu heroiny, a ja wróciłam do Polski. Czułam się, jakby ten cholerny królik znów chwycił mnie w talii i na siłę wciągnął do swojej  nory.

Tyle że w świecie wyobraźni też nie było już bezpiecznie. Ani pięknie.

Wcale nie odczuwałam bólu ani smutku! Po prostu nie czułam nic. Znowu.

W dniu moich dwudziestych siódmych urodzin zorganizowano wielką wystawę, na której pokazano również moje prace. Poznałam na niej mężczyznę, który cały wieczór wodził za mną wzrokiem. W pewnym momencie podszedł do mnie i spytał, co stało się z moimi dłońmi.

Nic się z nimi nie stało. Wczoraj wieczorem, płacząc nad III koncertem fortepianowym Chopina, pocięłam je żyletką. Tego jednak nie mogłam mu przecież powiedzieć.

Po wystawie tamten mężczyzna całował moje nadgarstki przez piętnaście minut. Miał bardzo ciepłe, pełne wargi. Delikatnie muskał ustami niezabliźnione podłużne nacięcia. Potem posadził mnie na chorobliwie zimnym blacie w swojej kuchni i masował moje spięte obojczyki, plecy i szyję. Jego zwinne dłonie wprawiły mnie w otępienie i rozleniwienie. Pocałował mnie w usta. Był to bardzo słodki, sugestywny pocałunek, którego nigdy nie zapomnę. Językiem polizałam jego dolną wargę, prawie pewna, że poczuję słodycz cukierków.

Tydzień później ten mężczyzna zabrał mnie nad morze, aby mnie lepiej poznać. W blasku zachodzącego słońca, na chłodnym, białym piasku powiedziałam mu kilka rzeczy o sobie. Był pierwszą osobą, której ze łzami w oczach wyjawiłam część prawdy o moim życiu.

Poznał smutną, bolesną bajkę o Alicji z Krainy Czarów.

Morze szumiało cicho, ja rozpaczliwie płakałam, a on milczał poruszony. Chwycił mnie za dłonie i przyciągnął do siebie. Długo kołysał mnie w ramionach, głaszcząc włosy i całując szyję. Kiedy się uspokoiłam, położył mnie na piasku i drżącymi dłońmi podciągnął wyżej moją białą sukienkę. Gasił mój ból pożądaniem. Wodził dłońmi po rozpalonych policzkach, hamował łzy pocałunkami. Zamykał usta dotykiem. Sprawił, że zaczęłam zapominać. Liczyło się tylko to, że mogłam czuć go w sobie. Poruszał się we mnie rytmicznie, co chwila ocierając łzy, spływające po mojej twarzy i szyi. Zamknęłam oczy.

Krzycząc w chwili spełnienia, mocniej zacisnęłam dłonie na jego torsie, boleśnie wbijając w jego skórę paznokcie. Wysunął się ze mnie  i ciężko opadł na piasek. Płakał.

Świt zastał nas, kiedy trzymając się za ręce, oddalaliśmy się wzdłuż brzegu…

Tym mężczyzną byłeś Ty, Dorianie. Pokochałeś mnie, a ja – dzięki tobie, odnalazłam siebie. Teraz nadszedł czas, abym Cię pożegnała, i odeszła do prawdziwej, jedynej Krainy Czarów.

                                                                             – Twoja Alicja.

Martwą Alicję odnalazł w jej mieszkaniu opiekujący się nią od sześciu lat psychiatra, doktor Alexander. Badanie lekarskie wykazało, że popełniła samobójstwo poprzez zażycie zbyt dużej ilości środków nasennych. Znaleziono przy niej list zaadresowany do Doriana oraz skierowanie do szpitala psychiatrycznego.

Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wyślij je na nasz adres ne.redakcja@gmail.com. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.