Źródło: Pexels

Jak zwykle przyjeżdżam do Katowic pociągiem. Jest piękna pogoda. Dosyć ciepło. Słonecznie. Idę spacerkiem na uczelnię. Spokojna i uśmiechnięta wchodzę do budynku. Jeszcze chwilę wcześniej czułam całkowitą harmonię ze światem, ale gdy naprzeciw widzę wyraźnie zdenerwowaną Ankę, dopada mnie niepokój.

– Powiedz, że to nie ty! – wrzeszczy.

– Co się stało? – pytam zdziwiona i wyciągam ją na zewnątrz. Jej zachowanie zdążyło jednak już przyciągnąć uwagę kilku osób.

Nieskładnie wyjaśnia, że badania są poważnie zagrożone. Wybuchł skandal. Jakiś respondent oburzony odprawił naszego współpracownika, bo był facetem. Spodziewał się, jak to określił, „kobitki, która w zamian obciąga”. Nie udało się ustalić więcej szczegółów, ale ja jako jedna z nielicznych przeprowadzałam wywiady z mężczyznami. Segregacja płciowa stanowiła raczej normę.

Zabiję tego skurwysyna! – myślę, ale zaraz biorę głęboki oddech i próbuję się uspokoić. Mam ochotę natychmiast zadzwonić do Tomka i opieprzyć go. Zmieszać z błotem. Jak on śmiał komukolwiek powiedzieć!

Z trudem pozbywam się Anki, jak zawsze ciekawskiej i nadopiekuńczej. Lecę na górę do Michała. Pokonując schody, zastanawiam się, co też może sobie myśleć. Nie ma go w naszym kamerliku. Dzwonię.

– Grzegorz cię szuka – mówi na przywitanie.

– Nieważne. – Staram się panować nad nerwami. – Chciałabym najpierw pogadać z tobą.

– Nie musisz – mruczy słodko.

– Ale chcę!

Umawiamy się w herbaciarni. Na szczęście jest pusta. Siadam i czekam na Michała z niepokojem. Ściska mi się żołądek, choć sama nie potrafię określić dokładnie dlaczego. Przychodzi uśmiechnięty od ucha do ucha. Wyluzowany. Dziwi mnie to. Czuję się niepewnie.

– O co chodzi, skarbie? – Dostaję buziaka w policzek jak gdyby nigdy nic. Przecież musi się domyślać!

– Wydaje mi się, że wiesz o co… – Patrzę na niego nieco podejrzliwie.

– Gabi! – Wygląda na skonsternowanego. – Ty… nic mi nie jesteś winna. Myślałem, że ustaliliśmy to na początku.

Pod wpływem jego słów staje mi przed oczami scena w hotelu. Przypominam sobie też wcześniejszą rozmowę telefoniczną. On wszystko od początku uważał za układ? Rany!

– Michał – jęczę, a w oczach zaczynają mi się gromadzić łzy. Nie wiem, co powiedzieć. Przysuwam się bliżej i niepewnym gestem dotykam jego policzka. Zaraz oboje się popłaczemy! – Myślałam, że to… że nasz związek… zaczyna, robi się… poważny – dukam. – Bardzo cię lubię i dobrze mi z tobą.

– Mnie z tobą też. – Zamyka oczy, a spod jego powiek wypływają łzy.

– Michał. – Zbieram się na odwagę. – Chciałam wyjaśnić ci tę sytuację. Naprawdę nie pieprzę się z każdym facetem, z którym przeprowadzam wywiad – rzucam jednym tchem. – O Andrzeju już wiesz. Był jeszcze jeden. To było rano, tamtego dnia, gdy spotkaliśmy się w mieszkaniu twojej babci. Już wcześniej mi się podobał. Flirtowałam z nim i pewnie tak czy siak bym się z nim przespała. Chyba. – Waham się nieco. Nie chcę ranić jego uczuć. – Spytałam, czy weźmie udział w badaniu. Postawił warunek. To było ekscytujące. Nie mogłam przestać o tym myśleć i w końcu to zrobiłam. Spotkaliśmy się w jego mieszkaniu i tak jak obiecałam, zrobiłam mu dobrze. To była jedyna taka sytuacja – cedzę przez zęby, wściekła na własną głupotę. Byłoby zdecydowanie łatwiej, gdybym się z nim pieprzyła po prostu, nie pod osłoną badań.

– Gabi – Michał mi przerywa. – Dla mnie to bez znaczenia, ale Grzegorz jest wściekły. Nie dziwię się, to może przekreślić cały jego wysiłek. Oczywiście jeśli wypłynie gdzieś dalej.

– A nie wypłynęło? – pytam zaskoczona. – Anka mówiła o skandalu.

– Przesadza. Na razie wie tylko parę osób, wszystkie zaangażowane w badania.

Co za ulga! Czyli nie jest aż tak źle! Tylko czemu ona była aż tak zdenerwowana? Nie rozumiem! Będę musiała z nią pogadać.

– Tobie to naprawdę jest obojętne? – Uspokojona nieco, zmieniam temat.

– No niezupełnie. – Michał spuszcza nieśmiało wzrok. – Już ci mówiłem. Nie zamierzam cię do niczego zmuszać, niczego nie oczekuję, cieszę się tym, co mi dajesz, ale…

– Ale?

– Byłbym niezmiernie szczęśliwy, gdybyśmy byli parą – kończy cichutko.

Zamykam mu usta pocałunkiem. Chyba też byłabym szczęśliwa. Nie wiem. Nie jestem pewna, ale… Przynajmniej obecnie nie mam potrzeby spotykania się z nikim innym.

– Spróbujemy? – pytam, odrywając się od jego gorących warg.

Kiwa głową. No, to chyba oficjalną część mamy już za sobą! My. Ja i on. Razem. Póki zły los nas nie rozłączy.

***

Wychodzę z herbaciarni, żeby zadzwonić do Tomka. Michał czeka na górze. Chłopak jest szczerze zdziwiony jadem, jaki na niego wylewam. Owszem, powiedział jednemu kumplowi, ale to wszystko. Każę mu się upewnić, że nikt więcej o niczym nie wie, i ukręcić tej sprawie łeb. Przeprasza. Jest naprawdę miły i brzmi dość niewinnie. Potrafię uwierzyć, że nie chciał źle. Faceci i ich długie języki!

Dzwonię też do Anki i przyznaję się do winy.

– Chcesz pobić jakiś rekord zanim umrzesz na AIDS?! – wrzeszczy jak oszalała. Zastanawiam się, kto też może tego słuchać.

– Przestań! – również podnoszę głos. – Zrobiłam to z jednym facetem! Idiota pochwalił się koledze! Może jestem głupia, ale bez przesady!

Po chwili obie się uspokajamy. Tłumaczę wszystko. Kilkukrotnie. Wcześniej była gotowa rozjechać mnie niczym walec drogowy, ale teraz mam ją po swojej stronie. Obiecuje pogadać z Grzegorzem i umówić nas na wieczór, gdy ten również nieco ochłonie.

Wracam do mojego faceta. Osłupiała słucham, gdy opowiada o wcześniejszych wydarzeniach. Było do „centrum” kilka telefonów związanych z tą historią. Mężczyźni chcieli umówić się na wywiad z filigranową brunetką. Podejrzewał, że mogę mieć z tym coś wspólnego, trzymał więc język za zębami i mnie z dala od badań. Hmmm… Specyficzny sposób „opiekowania się”.

Martwi mnie nieco, że być może sytuacja wymknęła się spod kontroli bardziej, niż przypuszczałam. Choć z drugiej strony wynikało, że ci mężczyźni byli raczej dyskretni i nieupierdliwi. Tylko ilu ich było? Wzdrygam się na samą myśl.

***

Mam nogi jak z waty, gdy pustymi korytarzami sunę w stronę „centrum dowodzenia”. Nie chciałam, by Michał mi towarzyszył. Wsparcia przyjaciółki również nie przyjęłam. Muszę sama stawić temu czoła. To ja nawarzyłam tego piwa.

Grzegorz może na tym poważnie ucierpieć. Jego kariera naukowa. Jestem pewna, że gniew nadal mu nie przeszedł. Liczę jednak, że to, co opowiedziała mu Anka, nastawiło go do mnie choć odrobinę mniej wrogo.

Pukam. Ostrożnie naciskam klamkę. Siedzi przy biurku. Twarz ma ukrytą w dłoniach. Płacze? Próbuje zapanować nad sobą? Gdy zauważa moją obecność, zrywa się z krzesła. Jego twarz jest czerwona ze wściekłości. Brakuje tylko pary lecącej z uszu i nosa! Oczy ma wielkie, zaczerwienione. Włosy w nieładzie. Ubrany jest w skórzane spodnie z dziwnym sznurowaniem z boku, T-shirt i skórzaną kurtkę. Całości dopełniają wysokie glany. Jest taki przystojny! Gniew tylko dodaje mu uroku.

Przełykam ślinę. Wiem, że nie powinnam, ale przez moment widzę przed oczami moje wcześniejsze fantazje. Wszystkie na raz. Przenikające się. Odpędzam je od siebie. Skupiam się na tu i teraz. Grzegorz patrzy mi w oczy.

– Ty głupia dziwko! – cedzi w końcu przez zaciśnięte zęby. – Co ty sobie w ogóle myślałaś?!

Milczę. Nogi mi się trzęsą. Z twarzy odpłynęła cała krew i muszę być teraz przeraźliwie blada. Co gorsze ta krew chyba odpłynęła między nogi, bo czuję tam palące pulsowanie. Wilgoć gwałtownie przybierającą na sile. W tej chwili nienawidzę własnego ciała!

– Odpowiadaj, jak pytam! – jeszcze bardziej podnosi głos, a ja zaczynam się bać. – Słucham! – krzyczy mi prosto w twarz.

– Raczej za wiele nie myślałam… – przyznaję szczerze. Czy widzi, jak na mnie działa? Czy widzi moje przerażenie?

– Raczej nie myślałaś – powtarza. – No, w zasadzie jak po takiej suce można spodziewać się myślenia?!

Czemu jest wulgarny? Czemu mówi równie przykre rzeczy? Czy jest aż tak źle? A może lubi znęcać się nad ludźmi? Żałuję, że przyszłam sama. I to bardzo. Stoi blisko. Jest wielki, silny i wyraźnie powstrzymuje się, żeby mnie nie uderzyć. Ręka mu drży.

– Ja… – próbuję coś powiedzieć, ale sama nie wiem co.

– Cicho! – Chwyta mnie za brodę. Bardzo mocno. Jestem pewna, że zostaną siniaki. – Będziesz mówić, jak ci na to pozwolę!

Co on sobie u licha wyobraża! Ta sytuacja nie daje mu aż tylu praw! Wyrywam się. Chwilę szamoczemy się, ale jestem szybsza i zwinniejsza. Puszcza mnie i w tym momencie w jego oczach zapala się jakiś dziki ognik. Podnosi rękę. Próbuję się odsunąć i uniknąć razu, ale ona i tak z głośnym plaśnięciem uderza o mój policzek. Boli. Przeraźliwie boli i piecze. Nie chcę dać mu tej satysfakcji, ale nie potrafię powstrzymać łez. Całymi potokami ciekną po policzkach. Po brodzie. Ściekają na bluzkę tworząc na niej mokre plamy.

– Pieprzona dziwka! – syczy.

– Myślałam, że lubisz dziwki! – Mimo łez próbuję się odgryźć, choć wiem że to głupie.

– Tak – odpowiada. Wyraz jego twarzy znów się zmienia. Ponownie podchodzi niebezpiecznie blisko. – Lubię pieprzyć takie małe zdziry – mówi nieco łagodniej, może nawet uwodzicielsko.

Powinnam uciec. Wybiec. Krzyczeć. Wzywać pomocy. A jednak stoję jak wmurowana. Jak mucha zaplątana w pajęczą sieć. Nie jestem w stanie się ruszyć. Już mówiłam, że nienawidzę własnego ciała! Znów płata mi psikusy. Więzi mnie. Wystawia na niebezpieczeństwo.

– Czyżbyś miał ochotę skorzystać z moich usług? – pytam sarkastycznie. Trochę wbrew sobie. W mojej głowie coś się przełączyło. Działam w innym trybie. Awaryjnym. Nie poznaję nawet własnego głosu. Zbyt spokojnego.

– Dokładnie to zamierzam zrobić – rzuca gniewnie, opryskując przy tym moją twarz dziesiątkami kropelek śliny.

Całą tę scenę widzę jakby z zewnątrz. Jakby moje ciało nie było mną. Jakby za kark chwycił jakąś dmuchaną lalkę. To jej, a nie mnie zsuwał spodnie. Ją, a nie mnie przyciskał do biurka. Dawał klapsy. Mocne. Mocniejsze niż ten plask w policzek.

To nie ja, mimo przerażenia jestem mokra. To nie ja z drżącym sercem wyczekuję tego, co wydaje się już nieuniknione.

– A gumka? – to nie ja pytam.

– Poradzimy sobie inaczej – jego głos jest chrapliwy, zupełnie inny niż zazwyczaj.

Dyszy. Majstruje przy rozporku. Czyżby miał problem z erekcją? Nie ma mnie czym zerżnąć? Zamieram. Jakby z oddali, z innego miejsca rejestruję jego nerwowe ruchy, szamotanie się. Chłód klamry. Ciepło skóry. Doznania mieszają się, przyprawiając o zawrót głowy. Drżę – raczej ze strachu niż z zimna, choć wcale nie jestem pewna.

Ledwo jego członek dotyka moich nagich pośladków, zaskoczona czuję, jak gorąca sperma zalewa mi plecy. On jęczy i wije się w konwulsjach. Odwracam się. Jest żałosny! Z opuszczonymi spodniami, małym, zwiotczałym fiutem i wyrazem ulgi na nadal poczerwieniałej twarzy.

Odpycham go. Naciągam spodnie, nie zapinając ich nawet porządnie. Chwytam torebkę i zapłakana biegnę do toalety. To było ohydne! Wstrętne! Czuję się brudna! Zdejmuję bluzkę i  papierowym ręcznikiem ścieram z siebie nasienie Grzegorza. Z furią naciskam pojemnik z mydłem. Pusty! Drugi zepsuty. Na szczęście trzeci jest pełen. Nabieram mydła i smaruję sobie plecy. Wycieram je. Drapię skórę. Do krwi.

Co ja do cholery myślałam?! Po co tu przyszłam? Sama! Prosiłam się o to… Kretynka ze mnie! Idiotka jakich mało!

W końcu uspokajam się trochę, moczę kilka ręczników i próbuję ostatecznie zetrzeć z siebie ostateczny dowód swojego upadku. Bezskutecznie. Będzie potrzebny prysznic. Spoglądam w lustro. Wyglądam okropnie. Czerwone, opuchnięte oczy. Potargane włosy. Blada twarz – odcina się na niej tylko ślad po uderzeniu. I co ja mam teraz ze sobą zrobić?! Nie mogę przecież tak wrócić do domu!

Dzwonię do Anki. Nie odbiera. Michał? Waham się. Jak mu spojrzę w oczy… Czuję się winna. Jednak próbuję. Podnosi słuchawkę niemal natychmiast, ale ja nie wiem, co powiedzieć. Żadne słowo nie przechodzi mi przez gardło.

– Gabi – odzywa się pierwszy. – Gdzie jesteś? Co się dzieje? – dopytuje już nieco zaniepokojony. Czyżby słyszał mój cichy szloch? Urywany oddech? – Jesteś jeszcze na uczelni?

– Taaa – wydaję niezbyt artykułowany dźwięk.

– Już po ciebie jadę.

Czy się domyślił? Czy wie? Może rozmawiał już z Grzegorzem? Co zrobi, gdy mnie zobaczy? Boję się! Panicznie się boję, choć nie do końca jestem pewna czego.

Nie wiem, jak długo siedzę skulona w kącie toalety. Przy ścianie. Pod umywalkami. Nie docierają do mnie żadne bodźce, aż do czasu, gdy czuję na sobie silne ramię Michała.

– Co on ci zrobił?! – Michał wydaje się równie wściekły co jego kuzyn. Unosi dłoń, żeby przeczesać włosy, a ja kulę się jeszcze bardziej. Odsuwam się od niego, nieświadomie bojąc się kolejnego uderzenia. Przytula mnie. – Już dobrze, mała – szepcze znacznie spokojniej. – Już dobrze.

Kiwam się niczym dziecko z chorobą sierocą. Michał mówi coś o policji, obdukcji, ale ja słyszę tylko bicie jego serca. Potrzebuję tylko tego! Nie chcę z nikim rozmawiać ani widzieć nikogo innego, chcę tylko, by jego ramiona zapewniły mi spokój, poczucie bezpieczeństwa. Nie wyobrażam sobie stawienia teraz czoła rodzinie i przyjaciołom. Chcę być tylko z nim. Ukryta przed całym światem. Otoczona opieką.

Wtulam się w jego ramiona. Tak jest dobrze! Mimo wszystko wciąż trochę pochlipuję. Michał obejmuje mnie mocniej i zaczyna delikatnie kołysać. Wciskam głowę pod jego brodę. Mój oddech jest płytki. Urywany. Łzy płyną ciurkiem. On chyba też płacze. Nie jestem pewna.

Nie chcę składać zeznań. Nie chcę opowiadać o tym obcym ludziom. Tłumaczyć się. Odpowiadać na pytania. Nie chcę, żeby wiedzieli ludzie ze studiów. Wykładowcy. Sąsiedzi. Chcę to mieć za sobą. Wiem, że to nierealne. Ślady na twarzy nie znikną szybko.

Wstydzę się swojej głupoty. Naiwności. Tego jak łatwo fantazja stała się koszmarem. Ale z drugiej strony to właśnie ta historia mnie ukształtowała, sprawiła że odkryłam samą siebie i stałam się tym, kim jestem. Dorosłam. Mogło być przecież gorzej, prawda?

Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wyślij je na nasz adres ne.redakcja@gmail.com. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.