11 min. czytania

Był Sylwester. Zegar w Sali Zabaw Redakcji Najlepszego Bloga wybił godzinę dwudziestą. Blade światło sączące się z baru oświetlało szczupłą sylwetkę kobiety sączącej drinka. W jej pozornie spokojnych ruchach było coś kociego, coś dzikiego i drapieżnego, a zarazem pełnego gracji.

Nagle w panującą w całym budynku ciszę wdarł się odgłos rozsuwanych drzwi do windy. Po chwili Nina usłyszała odległe kroki. Wiedziona irracjonalnym strachem – bo przecież tylko pracownicy redakcji znali kod dostępu – chwyciła szpikulec do lodu i mocno zacisnęła go w dłoni. Schowała się w cieniu.

Kroki zbliżały się powoli, lecz nieubłaganie. W końcu w drzwiach zamajaczyła męska sylwetka. Nina powoli wysunęła się zza baru. Mężczyzna zapalił światło i wrzasnął, widząc gotową do ataku furiatkę, ubraną – co jakimś cudem zdołał zauważyć – w dopasowaną małą czarną i kocie uszy. Jego serce biło jak oszalałe.

– Nie zabijaj – krzyknął rozdygotany. – To ja, Leo.

– To czemu się skradasz jak bandyta?

– Bo zobaczyłem światło, którego nie powinno tu być. Skradałem się ze strachu.

Nina pokiwała głową, odłożyła szpikulec i wróciła na swoje miejsce przy barze.

– Co robisz w biurze w Sylwestra? – spytał Lion, gdy jego tętno wróciło do normy.

– Chciałam się upić w samotności. Miałam być na imprezie u znajomych, ale się posypała. A ty?

– Ja zorganizowałem imprezę u siebie, ale nikt na nią nie przyszedł.

– Smuteczek – podsumowała i uprzejmie spytała: – Napijesz się czegoś?

– Chętnie. Co pijesz?

– Sex on the beach.

– Ja wolę martini.

– Wstrząśnięte, niezmieszane… Ach, przebrałeś się za Bonda!

– Raczej za Clarka Kenta – sprostował Leo. – Ale rozumiem, że można się pomylić.

– Tak czy owak, dobrze wyglądasz w garniturze – oznajmiła Nina, a po chwili dodała: – Mam nadzieję, że sam się obsłużysz.

– Oczywiście – odpowiedział i podszedł do półki z alkoholami.

* * *

Tymczasem kilka ulic dalej…

Mężczyzna w stroju Gandalfa stukał laską w drzwi skromnej, acz eleganckiej willi. Z długą białą brodą zupełnie nie przypominał energicznego autora „Diabelskiej”.

– Nie otwiera – raczej stwierdziła niż spytała Ruda, przebrana – a jakże! – za Wiewiórkę.

– Nie. Nic nie widać, nic nie słychać.

– Ciemno wszędzie, głucho wszędzie – zameldował wracający z tyłu domu WCS, do którego wyjątkowo pasował strój Tygryska.

– Pewnie gdzieś poszedł – stwierdził Gandalf.

– Jak to poszedł? Przecież nas zaprosił. Powinien na nas czekać – oznajmiła Wiewiórka, tupiąc nóżką w zaśnieżony chodnik.

– A może zasnął… – zasugerował Tygrysek.

– Zaraz się obudzi – zadeklarowała Foka, na co dzień znana jako Donna Agraffka.

Podreptała do drzwi, odsunęła kolegę i kilka razy walnęła w drzwi pięścią. Potem zsunęła kaptur i przyłożyła ucho do świetlika, nasłuchując odgłosów ruchu.

– Równie dobrze mógł gdzieś pójść, jak i zasnąć – stwierdził po chwili Gandalf. – Zaproszenie było na osiemnastą.

– O osiemnastej to ja dopiero zaczynałam nakładać różowy brokat na powieki – oznajmiła Minerwa, drżąc z zimna w przebraniu Bajkowej Księżniczki.

– Od razu mu mówiłem, że to nierealna godzina – przypomniała Donna. – Przecież dziś wszyscy musieliśmy być w pracy.

– Nic nie mów. Niektórzy musieli jeszcze zostać na zebraniu i określać cele strategiczne na nadchodzący rok – westchnęła Księżniczka.

Wszyscy zgodnie pokiwali głowami ze współczuciem.

– Czasem mam wrażenie, że Julian robi to nam specjalnie – stwierdził Tygrysek.

– Zapewniam cię, że dla niego jest to zupełnie normalne – stanęła w obronie Naczelnego Minerwa. – On żyje w swoim własnym świecie.

– Tak czy owak potrzebne jest nam nowe lokum – stwierdził Zabavky, wspierając się na lasce.

Na chwilę wszyscy zamilkli. Zrezygnowany Tygrysek usiadł na oblodzonych schodach. Foka oparła się o latarnię, a Wiewiórka przytuliła trzęsącą się Księżniczkę.

– Może pojedziemy do ciebie, Minerwo? Słyszałam, że masz duży dom. – zasugerowała Donna.

– Masz duży dom? – zdziwiła się Ruda.

– Mam bogatego ojca…

– Zatem postanowione – jedziemy do Minerwy – oświadczył Tygrysek i bryknął w stronę samochodu.

– Moment! Moment! – zawołała Księżniczka, wyzwalając się z rudych objęć. – Przecież mój mąż dostanie zawału na widok tylu osób naraz!

– Jaki mąż?!

– To ty masz męża?!

– I spędzacie Sylwestra osobno?!

– Zostawiłaś męża samego w domu?!

– Nie samego, tylko z pięcioma psiakami – wyjaśniła Minerwa. – Na pewno nie będzie się nudził.

– To ja już nie wiem… – Bezradnie rozłożył ręce WCS.

– To może do Naczelnego – zasugerowała Ruda. – On na pewno też ma duży dom.

– Julian posadzi nas przy biurkach i każe pisać opowiadania noworoczne – uświadomiła wszystkim Księżniczka.

– W sumie racja – energicznie pokiwała głową Wiewiórka.

Kolejną dłuższą chwilę milczenia przerwała Foka.

– Róbcie, co chcecie – powiedziała. – Ja wracam do domu.

– Mam lepszy pomysł – powiedział Gandalf. – Pojedziemy do Redakcji. Co się będziemy tułać po obcych, jak mamy własną salę z dobrze wyposażonym barem i wypasionym sprzętem muzycznym.

– Mam się bawić w pracy? – oburzyła się Donna.

– A masz lepszy pomysł? – zapytał retorycznie Zabavky.

Nie doczekali się odpowiedzi.

– Zatem do Redakcji – zakomenderowała stanowczo Minerwa, której chwilę wcześniej zaczęły zamarzać palce u stóp.

Wszyscy razem pobiegli, a Foka potruchtała do samochodu Tygryska, który specjalnie na ten wieczór pożyczył od rodziców minivana.

* * *

Tymczasem w pięknym domu na przedmieściach…

Julian i Tete zanurzyli się każdy w swoim fotelu i zatopili w lekturze bardzo mądrych i grubych opracowań historycznych.

* * *

Tymczasem w Redakcji Najlepszego Bloga…

Nina i Lion wymieniali się anegdotami z życia autorów i redaktorów.

– A pamiętasz… Nie tego nie możesz pamiętać. Ja pamiętam, jakby to było wczoraj…

– Co takiego?

– Pierwszą awarię słoneczek – westchnął głęboko i, widząc, że Nina nie rozumie sytuacji, dodał: – Naszego systemu oceniania opowiadań. Julian chyba nigdy wcześniej ani później nie był tak bliski zawału. A Rozumny zamknął się w serwerowni i przeżył trzy dni na jednej dużej pizzy.

– A pamiętasz, jak dzień po Walentynkach znaleziono cię śpiącego w schowku na szczotki?

– Nie możesz tego pamiętać!

– Słyszałam o tym wiele razy z wielu różnych źródeł.

– To wszystko przez Airmana. Spił mnie, ululał i zostawił.

– Ciesz się, że cię nie wykorzystał.

Lion głośno przełknął ślinę i szybko odbił piłeczkę.

– A opowiadano ci, jak Naczelny dostał w głowę pomidorem?

– Nie, o tym nie słyszałam.

– Ludzie nie chcą do tego wracać nawet myślami. Otóż gdy Julian postanowił na kartach swojej powieści uśmiercić lubianą bohaterkę, czytelnicy zorganizowali protest pod siedzibą Redakcji. Wyszedł, aby z nimi porozmawiać. Nie szło mu najlepiej, dopóki nie dostał w tył głowy rzeczonym pomidorem. Wtedy wstąpiła w niego jakaś siła, która pomogła mu rozgonić zgromadzenie. Wrócił do Redakcji i na resztę dnia zaszył się w swoim gabinecie.

– Musiało go to naprawdę dotknąć.

– Wiesz, on nawet nie był zły czy wkurzony. On był po prostu smutny. Ciągle powtarzał, że całe życie poświęcił czytelnikom, a oni, niewdzięczni, wystąpili przeciw niemu.

– A propos Naczelnego… Masz klucz do jego gabinetu?

– Moja karta powinna zadziałać. Czemu pytasz?

– Chcę wreszcie zobaczyć tę legendarną jaskinię smoka. Nigdy jeszcze tam nie byłam.

– Jak to jest możliwe?

– A po co miałabym tam iść? Publikuję regularnie, więc nie podpadam. Julian zaprasza do siebie tylko leniwych i niezdyscyplinowanych.

Leo uświadomił sobie, że należy do obu tych kategorii. Pewnie dlatego potrafiłby z pamięci odtworzyć tytuły książek ustawionych na półce za fotelem Naczelnego.

– Poczekaj na mnie pod jego drzwiami – powiedział. – Skoczę do siebie po kartę.

Wrócił dwie minuty później, wymachując swoim identyfikatorem. Otworzył nim zamek, zapalił światło i gestem zaprosił Ninę do środka. Wszedł za nią do gabinetu i zamknął drzwi.

Kobieta rozejrzała się z ciekawością po przytulnym wnętrzu, urządzonym w kolorach brązu i ciemnej zieleni. W centrum gabinetu stało duże rzeźbione biurko dębowe i wygodny skórzany fotel. Za nim rozciągały się regały z książkami. Po prawej stronie przy wejściu znajdował się stolik kawowy, mała sofa i dwa fotele. Wrażenie przytulności powodował gruby puszysty dywan, pokrywający niemal połowę podłogi. Nina wróciła wzrokiem do centralnego punktu pomieszczenia.

– Jejku, to biurko jest ogromne – oznajmiła z podziwem.

Podeszła do mebla i położyła się na plecach na blacie. Zamachała rękoma we wszystkie strony, demonstrując prawdziwość swojego stwierdzenia. Przy okazji zrzuciła kilka przedmiotów, chichocząc przy tym radośnie.

– Ech, wziąłbym cię na tym biurku – zadeklarował w przypływie szczerości Leo.

– To na co czekasz? – spytała Nina, rozchylając nogi

– Ale… że… naprawdę?

– Liczę do trzech. Jeden!

Zdjął marynarkę i rzucił ją na podłogę.

– Dwa!

Zajął miejsce pomiędzy jej nogami.

– Trzy!

Zsunął spodnie i bokserki.

Nie czekał na ewentualne cztery. Przyciągnął ją na skraj biurka i podsunął do góry sukienkę. Zamierzał jednym ruchem zedrzeć z niej bieliznę, ale okazało się, że tego dnia zapomniała ją włożyć. Tak czy owak nic już nie stało na przeszkodzie, by mógł się zagłębić w jej kobiecości.

Wszedł w nią mocno i zdecydowanie. Wyszła mu naprzeciw i jęknęła cicho, czując, jak penis rozpycha ciepłe, wilgotne ścianki. Przez chwilę rozkoszowała się tym uczuciem. Potem Leo nagle przyspieszył. Nina czuła narastające pulsowanie w skroniach i w dole brzucha. Jego ruchy były coraz szybsze, głębsze, mocniejsze. Po kilku chwilach takiej gonitwy wypełnił ją z niemym krzykiem i opadł głową na jej brzuch. Leniwie uniosła dłoń i wplotła ją w jego włosy.

Gdy ich oddechy się uspokoiły, zsunęli się z biurka na podłogę i położyli obok siebie na puszystym dywanie.

– To jest chyba najlepszy Sylwester w moim życiu – oznajmiła Nina, rozciągając się i prężąc jak kotka.

– Miło mi to słyszeć – odparł Lion i troskliwie okrył ją swoją marynarką.

Leżeli przez chwilę w milczeniu. Delektowali się przeżytą chwilę wcześniej rozkoszą.

Kobieta raz jeszcze rozejrzała się po pomieszczeniu i w rogu sufitu wypatrzyła coś niepokojącego.

– Co to za światełko?

– Jakie światełko?

 – Tam na górze, obok drzwi.

Leo w sekundę zrobił się kredowo biały.

– Naczelny nas zabije – szepnął.

– O czym ty mówisz?

– To kamera. Wszystko się nagrało – zajęczał żałośnie.

– Przestań jęczeć! To nie jest koniec świata.

– Mylisz się – to jest koniec świata. Mojego świata. I mój przy okazji.

– Cicho… – szepnęła Nina, kładąc palec na ustach. – Słyszę jakieś kroki…

Leo zerwał się na kolana i zaczął żarliwie modlić.

Nagle drzwi się otworzyły i do środka zajrzała Minerwa.

– Co wy tu robicie? Oszaleliście?! – krzyknęła. – Uciekajcie stąd. Ale już!

Ninie nie trzeba było dwa razy powtarzać. Wstała, poprawiła sukienkę i zawstydzona, ze spuszczonym wzrokiem opuściła gabinet. Leo wciąż pozostawał na kolanach.

– Jak Julian się o tym dowie, rozerwie cię na strzępki – oznajmiła Minerwa.

– Już się dowiedział – jęknął Lion, pokazując na migające światełko.

– To nie jest kamera, tylko czujnik dymu. Wyjdź wreszcie! Co ty tam robisz?

– Szukam drobnych, które mi wypadły z kieszeni.

– Na litość boską! Leo!

Mężczyzna poderwał się z kolan, narzucił marynarkę na ramiona i szybkim krokiem przemierzył gabinet Naczelnego.

– Czeka cię poważna rozmowa w nowym roku – szepnęła kobieta, gdy mijał ją w drzwiach.

Pokiwał głową zrezygnowany i wyszedł z pokoju.

Minerwa podeszła do biurka i poukładała na nim rozrzucone przedmioty dokładnie tak, jak były wcześniej ustawione. Przed wyjściem z gabinetu jeszcze raz rozejrzała się uważnie i zgasiła światło.

* * *

Tymczasem w pięknym domu na przedmieściach…

Julian i Tete obejrzeli na żywo igraszki Kotki i Lwa, wymienili się uwagami, zjedli sałatkę z owoców morza i wrócili do biblioteki.

* * *

W chwili gdy Nina weszła do Sali Zabaw, WCS i Zabavky uruchomili sprzęt muzyczny. Głośniki tak donośnie huknęły „jesteś szalona”, że zatrzęsły się szyby i lustra we wszystkich gabinetach. Poprzedni użytkownik zostawił w odtwarzaczu hity disco polo.

Nina wymieniła uściski z Rudą i Donną, pozdrowiła gestem chłopaków i skierowała się w stronę baru. Po chwili dołączył do niej Leo, nie witając się z nikim. Z głośników popłynęła muzyka relaksacyjna.

– To my cię szukamy tam, a ty jesteś tu – stwierdziła Ruda, zarzucając Leo ramiona na szyję i ściskając go mocno. Woń alkoholu w jej oddechu była tak intensywna, że mężczyźnie zakręciło się w głowie.

– Co pijemy? – spytała Donna, przysiadając się Liona.

– Wy już chyba macie dosyć – powiedziała Nina.

– Nie bądź nudna – żachnęła się Foka. – Jest Sylwester, a ja nawet nie mogę zatańczyć, bo wymyśliłam sobie taki durny strój – dodała i zamachała stopami, prezentując ich ograniczoną ruchomość.

– A mi jest strasznie gorąco – oznajmiła Wiewiórka, rozpinając długie rude futerko i zdejmując futrzaną czapkę.

– To się rozbierzcie – powiedział Zabavky, dołączając do towarzystwa.

– Za darmo? – spytała przekornie Donna.

Do Sali Zabaw weszła Minerwa. Bez słowa otworzyła szafkę, wyjęła z niej koc, ustawiła krzesło naprzeciwko kaloryfera, usiadła, oparła stopy o ciepłe żeberka i szczelnie owinęła się pledem z polaru.

– Nic z tego nie będzie – powiedział WCS, podchodząc do baru. – Znalazłem kilkanaście płyt, ale żadna nie nadaje się do tańczenia.

– My też nie nadajemy się do tańczenia – stwierdziła Donna.

– Może w coś pogramy – zaproponowała Ruda. – W szafce są planszówki.

– Ostatnio grałam w chińczyka – stwierdziła Nina. – Ostatnio, czyli jakieś trzydzieści lat temu.

– Zagrajmy w coś poważnego, coś dla dorosłych – powiedział Gandalf. – Może pytanie czy wyzwanie…

– O tak, tak! – zapalił się do pomysłu Tygrysek

– I to jest według ciebie gra dla dorosłych? – skrytykowała pomysł Donna.

– Zagrajmy w to! Zagrajmy! – Nie ustępował WCS.

– Dobrze, możemy spróbować – zgodziła się Nina.

– Hurra! Dajcie jakąś butelkę!

Wszyscy – oprócz Leo, który wyraźnie nie miał ochoty na zabawę oraz Minerwy, która była pochłonięta wychodzeniem z hipotermii – usiedli w kręgu na środku sali. Gandalf zakręcił butelką. Szyjka wskazała Ninę.

– Pytanie czy wyzwanie?

– Niech będzie wyzwanie.

– Kto chce…

– Ja! Ja! Ja! – wydarł się Tygrysek i nie czekając na zgodę pozostałych, wydał polecenie: – Rozbierz się do bielizny i powyginaj śmiało ciało!

– Problem polega na tym, mój Tygrysie – zmysłowym głosem oznajmiła Nina – że ja nie mam na sobie bielizny.

– Yyy… To tylko mnie pocałuj.

– W policzek czy pośladek?

– Yyy… A mam wybór?

– Za późno – powiedziała z uśmiechem, cmokając go w czoło.

– Yyy… Ale ja naprawdę miałem wybór?

– Już nigdy się tego nie dowiesz, Tygrysie.

– Jeszcze raz! – zawołała Ruda i chwyciła butelkę.

– Moment – powiedziała Donna. – Zgłodniałam. Może zamówimy jakąś pizzę.

– Albo sushi – podchwycił pomysł Zabavky.

– Nie wiem, czy kogoś to zainteresuje – zagaił Lion – ale mam w domu pełno jedzenia. I muzykę odpowiednią na dzisiejszy wieczór.

– Jedziemy do Leo – zakomenderowała stanowczo Minerwa, gwałtownym ruchem odrzucając koc i przewracając krzesło podczas wstawania. – Powtarzam: jedziemy do Leo.

Nikt się jej nie sprzeciwił.

* * *

Trzy godziny później w pięknym domu na przedmieściach…

Julian i Tete złożyli sobie noworoczne życzenia, wypili po lampce szampana i udali się na spoczynek – każdy do swojego łóżka.

* * *

Minerwa wróciła do domu krótko po czwartej nad ranem. W drzwiach przywitała się z zaspanymi psiakami, z czułością wyplątując najmniejszego z nich z fałdek sukni. Resztą sił dotarła do sofy w salonie. Położyła się wygodnie, uprzednio ściągnąwszy z głowy złoty diadem, okryła się kocem i zamknęła oczy.

Chwilę później w pokoju pojawił się pan Minerwian. Chrząknął znacząco.

– Nie śpisz jeszcze? – spytała, nie otwierając oczu.

– Spałem, ale tak się tłuczesz, że umarły by się z krypty wyczołgał.

– Przepraszam.

– Nie ma sprawy. Jak było?

Z zamkniętymi oczami pokazała uniesiony do góry kciuk.

– Zaparzyć ci Earl Grey’a?

– Jesteś najlepszym mężem na świecie – oznajmiła i w tym samym momencie zasnęła.

Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wyślij je na nasz adres ne.redakcja@gmail.com. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.