Źródło: Pixabay

Czy da się rozmienić tęsknotę na drobne? Próbować można. Informacja utkana z bajtów i bitów wlała się na ekran. Kamil tęsknił, jak chory na febrę tęskni za ciepłem, zamknięty w domu za słońcem. Kciuk zawisł na ułamek sekundy nad poleceniem „wyślij”. Wiedział, że nie powinien, łamał zasady, niwelował schematy, zdjął rękawiczki. Wiedział, że to zrobi… Odpowiedzią będzie cisza. Świadoma cisza spleciona z jego tęsknotą. Za czym? Za wszystkim zarazem i za niczym konkretnie. Adrenalina grała w żyłach może pełną minutę. Wiedział jak skończy. Przysiadając na brzegu parapetu, otworzy okno, spojrzy na księżyc będący w pełni – gotowy na wyzwania – zatęskni. Podpalić świat, ten raz, kolejny raz. I to pulsowanie w skroniach falami rozlewające się po ciele na podobieństwo sztormu.

Rzucił telefon do samochodowego schowka, służbowy aparat trzymał wyłączony w kieszeni grubego płaszcza chroniącego przed chłodem końcowych dni października. Święto Zmarłych zbliżało się wielkimi krokami. W równym dobrym tempie pokonał wybetonowany parking, podwójne drzwi rozsunęły się przed Kamilem bezszelestnie – trybik wskoczył na właściwe miejsce. O dziewiątej trzydzieści Magda planowała zebranie. Rurociąg w Kazachstanie wciąż był na tapecie. Restrukturyzacja naftowego potentata na post-sowieckim pustkowiu… Na nic lepszego w tej branży nie można liczyć. Pieniądze przez pierwszych kilka lat są niczym balsam kojący świadomość, że jesteś bakterią usprawniającą pracę jelit transnarodowej korporacji. Później? Później cudowna ścieżka rozwoju kariery prowadzi ku rozwidleniu. Jedna odnoga wije się przez gabinety psychiatryczne, sklepy z dobrą wódą i miejsca odosobnienia, w których wycieńczony szczur poszukuje powrotu do równowagi. Zazwyczaj na próżno. Bilans? Mniej niż zero. W opozycji do szczura stał alpinista – wytrwale i świadomie wspinający się po szczebelkach kariery – na początku młoda strzelba na kierowniczym stanowisku – na końcu cynik, zaprogramowany na wykonanie kolejnego zadania.

Na którym etapie tej drogi znajdowała się Magda Wojnar? Nigdy się nad tym nie zastanawiał na poważnie. Sześć miesięcy temu był pewien, że ich współpraca będzie burzliwa i krótka. Nie przygotował się do rozmowy rekrutacyjnej. Do białej gorączki doprowadzała go myśl o kotwiczeniu w takim miejscu, nawet w stanie wyższej konieczności. Szło mu tak źle, jak tylko mogło. Rozparł się wygodnie w fotelu i czekał na ostatnie pytanie. Niech go odstrzeli, nie będzie musiał rozpakowywać kartonów, do akt trafi kolejny wpis – szedł na rekord.

– Panie Kamilu… Jaka jest pańska główna wada?

Uśmiechnął się zimno, grając wahanie. Nie podobała mu się ta rozmowa. W normalnych okolicznościach za nic w świecie nie chciałby tutaj spędzić nawet pięciu minut. Perspektywa przeistoczenia się w biurwę pospolitą uwierała go bardziej niż pinezka wbijająca się w tyłek. Mógł pracować wszędzie – choćby wykładając towar w markecie na jakimś zadupiu. Ale nie tu! Chciał odpaść za wszelką cenę. Krnąbrność i tupet powinny wystarczyć do uzyskania wilczego biletu.

– Prawidłowo interpretuję semantykę pytań, ale ignoruję ich istotę.

Wojnar zachowała kamienną twarz, czuł na sobie spojrzenie oczu tak intensywnie zielonych, że z trudem mógł uwierzyć, iż te należą do człowieka. Zupełnie jakby ktoś pozwolił kobiecie patrzeć przez dwa ogromne kawałki kryptonitu.[i] Odsunął od siebie to absurdalne porównanie, możliwie jak najdłużej unikając nawiązywania kontaktu wzrokowego.

– Mógłby pan podać przykład? – Miły dla ucha, melodyjny głos, niedbały gest odgarniający kosmyk ciemnych włosów z czoła. Swobodny uśmiech, jakby właśnie przechadzała się po parku zalanym letnim słońcem. Zdradzały ją oczy – zieleń skrzyła się od emocji.

Kamil widział własne odbicie w źrenicach rozmówczyni. Źle ogolony, w marynarce wyrwanej psu z gardła, bez krawata. Kontrastował z tą niską kobietą w ołówkowej garsonce do granic groteski.

Wojnar miała w sobie coś z arystokratki, jakiś pierwiastek wyniosłości, eliminujący konieczność wkładania nadmiernie wysokich szpilek. Każdy gest, nawet subtelny, służył umocnieniu pozycji, zwiększeniu dystansu. Zagonić do narożnika i wypunktować, zwyciężyć. Znał ten typ: porcelanowa laleczka, której siły nie wolno lekceważyć.

– Mógłbym… – Perfidny forhend wyprowadzony ze spokojem. Pod nogi, przez długość stołu. Powinna go wykopać daleko za bramy Mordodoru, odrzucić aplikację. Z odpowiednim wpisem do akt: niezdolny do pracy w zespole, trudności z akceptacją podległości służbowej, nie asymiluje się zgodnie ze standardami przewidzianymi w kulturze firmy. Miał to! W myślach pakował triumfalnie swój karton.

Wstała gwałtownie, w tym swoim ołówkowym uniformie, wyglądała jak żołnierz jednostek specjalnych, odarty z dystynkcji, zdeterminowany.

Nie ruszył się nawet odrobinę, musiał przyznać, że miała niezły refleks. Jakieś sztuki walki? Być może. Zapanowała moda na implementacje filozofii Dalekiego Wschodu w korporacyjnych strukturach. Zwizualizował sobie, jak to byłoby cisnąć tę dziunię na matę. W jego umyśle powstała precyzyjna mapa kolejnych ciosów w konfrontacji, do której nie dojdzie. Polecenie przyszło z samej góry, czuła, że ktoś inny pociągnął za sznurek – mocno i zdecydowanie.

Zakończyła spotkanie bez słowa, nie trzasnęła drzwiami, po prostu odłożyła zemstę na później. Nieodległa przyszłość rysowała się w czarnych barwach. Kamil westchnął ciężko, zesłano go na samo dno korporacyjnego piekła. Biurwa przez duże B. Po kilku sekundach od wyjścia swojej nowej przełożonej, poczuł jak życie ucieka z niego każdym porem skóry.

***

Pół roku starczyło, by rzeczywistość wyznaczyła swój rytm: praca – rano – popołudniami sesje z terapeutą – wieczorami – prawdziwa ulga gwarantowana przez proszki przeciwbólowe zapijane wódą. Kamil wszedł na zebranie wtopiwszy się w szary tłum kolegów, z którymi łączyła go wyłącznie firmowa przynależność. Krawata nie założył, poprzysiągł bronić tego ostatniego bastionu wolności do samego końca, do ostatniego naboju. Kiedy zasiadł przy długim stole w pokoju konferencyjnym, wirówka w jego głowie rozhuśtała się na dobre.

Szare blokowiska, trzęsące się dłonie chirurga po weterynarii, krew płynąca z otwartych ran. Potworne wycie łopat śmigłowcowego wirnika. Ewakuacja, byle dalej i wybuch pocisku. Ból szarpiący nerwy aż do kości. Rozbłysk światła i niepamięć.

– Nie pamiętasz, Kamil?

Podniósł głowę zaskoczony, najwyraźniej zadano mu jakieś pytanie. Musiał się wydostać ze szponów wspomnień, przeszłości, jego i nie jego zarazem.

Głos Magdy był spokojny, nie zamierzała go czołgać przed całym zespołem.

– Miałeś poumawiać spotkania z Węgrami. Efekty? Domagam się raportu od czterech dni.

– Sprawa jest w załatwianiu – wybrnął. – Osiem par oczu śledziło każdy gest, osiem par uszu łowiło kolejne słowa.

– Omówimy to jeszcze raz… W moim gabinecie.

***

Lubił to miejsce – królestwo stali i szkła – gdzie jedynym ustępstwem na rzecz wygody były fotele obciągnięte czarną skórą. Zajął miejsce w jednym z trzech naprzeciw biurka. Magda usiadła za biurkiem, nie otworzyła jednak matrycy komputera osobistego. Dobry znak.

– Bella obiecał znaleźć dla nas czas, spotkamy się z nim jeszcze przed wizytą w lokalnym oddziale Malycki Investment Group.

– Dlaczego do cholery nie powiedziałeś o tym na zebraniu? – Wymownie zerknęła w stronę wyjścia.

– Może nabrałem apetytu na flirt?

– Bezczelny… – Wojnar uśmiechnęła się niczym nieśmiała dziewczynka, którą przyłapano na taksowaniu wzrokiem klasycznie przystojnych chłopców. – A Bella?

– Bella jest moim przyjacielem z dawnych czasów. Dam sobie z nim radę. Zrobi o co go poproszę.

– Jesteś pewien?

– Dostanę to, czego chcę.

Szefowa spróbowała przeniknąć go spojrzeniem. Podniósł się z fotela i w dwóch krokach skrócił dystans między sobą, a Magdą. W nozdrza wciągnął wysublimowaną nutę perfum: migdały i piżmo. Być może wybuch nie był tak gwałtowny, jak kilka miesięcy temu w czasie konferencji w Rzymie, ale…

Znalazł się za jej plecami, musnął pacami nagi fragment szyi od płatka ucha aż po obojczyk.

– Nie… – Nie możemy… Kamil…

Zręcznym ruchem okręcił fotel o sto osiemdziesiąt stopni. Przyklęknął – rycerz zepsucia tuż przed pasowaniem.

Delikatnie, ale z wymaganą stanowczością rozchylił nogi swojej przełożonej. Punkt u złączenia ud wabił niczym źródło obiecujące gwałtowną przyjemność każdemu awanturnikowi, który się z niego napije.

– Przestań! Ktoś może… – Walczyła do końca.

Wsunął dłoń pod ołówkową garsonkę. Syknęła wściekle, gdy odsunął czarny pasek czegoś, co przy ogromie dobrej woli można było nazwać majtkami. Palce po omacku trafiły na wypukłość łechtaczki. Potarł ten unerwiony klejnot jak żebrak trze lampę Dżina, w nadziei na mityczną rozkosz. Magda zachłysnęła się powietrzem, po pokoju rozszedł się zduszony jęk. Jego palce można było wziąć za nawykłe raczej do bokserskich rękawic niż wyrafinowanych pieszczot. Błąd.

Kamil pieścił Magdę z czułością, delektując się chwilą, ryzykiem… Adrenalina, ponad wszystko łaknął adrenaliny! Jeszcze raz poczuć, że żyje. Oddycha pełną piersią. Na palcach pojawiły się pierwsze ślady wilgoci, miał swoją chwilę triumfu.

Tak jak w Rzymie, w małym, pełnym nostalgii hoteliku Dissolutezza. Wtedy po raz pierwszy kosztowna garsonka wylądowała na parkiecie pamiętającym jeszcze czasy Garibaldiego. Krążyli wokół siebie przez pierwszy tydzień służbowej delegacji. Uśmiechy zmieniły się w docinki, przyprawione ukradkowym dotykiem prowadziły wprost do flirtu. Wybuch nastąpił wczesnym rankiem, tuż po naradzie, przed kolejną turą negocjacji. Gwałtowność zbliżenia przypominała walkę o prym dwóch doświadczonych kotów. Przyciągnął ją, odepchnęła, drapnęła, uchylił się. Pocałował, oddała. Sycił się miękkością warg, języki splotły się w tańcu. Ogień i benzyna połączyły się ze sobą tworząc mieszankę wybuchową.

Magda dbała o swoje ciało, wyraźnie zarysowane mięśnie brzucha nie szpeciły filigranowej figury. Kiedy do garsonki dołączył sportowy stanik oraz majtki, mógł sycić się nagością swojej szefowej w pełnej krasie. Pierwszy raz wahadło nierównowagi wychyliło się w jego stronę. Palce Wojnar nieporadnie zaczęły mocować się z klamrą męskiego paska. Nie mógł powstrzymać śmiechu, chropowatego niczym szczekanie psa. Wargi manager wyższego szczebla, każdego dnia będącej władczynią losu setek ludzi, objęły nie do końca jeszcze sztywny członek wyszarpnięty z okowów bawełny. W tych mało romantycznych okolicznościach Magda odnalazła się równie łatwo jak na polach gabinetowych bitew. Nadał rytm pieszczocie, kładąc dłoń na głowie przełożonej. W przód i w tył, w przód i w tył.

Mocniej i gwałtowniej Dobre obciąganie ma w sobie coś z impresji. Nie śpieszyła się, delektowała odzyskaną władzą, choćby na klęczkach. Kamil rósł pod rzymskim niebem aż do pełnej gotowości.

Ostatni pocałunek złożony na dumnie prężącej się męskości stał się pieczęcią wieńczącą dzieło. Oboje wiedzieli, dokąd to zmierza. Magda oparła się o niewielkie biurko zachęcająco kręcąc tyłkiem. Kiedy wsunął się między jej uda z charakterystycznym mlaśnięciem, zawibrował aparat.

– Bierz mnie – stęknęła i tym razem sama wytyczyła ścieżkę. Chuć zerwała się ze smyczy… Nie potrzebował dalszej zachęty, wpasował się w nią, starając się maksymalnie przyśpieszyć, wydłużyć przyjemność, skracając jednocześnie czas pozostały do wbicia czekana na szczycie rozkoszy. Oboje wspinali się w górę w tempie, które nie mogło utrzymać się długo.

Pozwolił działać instynktom, rozepchnął ją całym sobą. Uderzył w pośladek, zostawiając na skórze wyraźną pręgę. O kurwa! Dobił do końca, czując, że partnerka zaciska się wokół niego gwałtownie i pożałował, że wczorajsza porcja Burbona odcisnęła na nim takie piętno. Chociaż na chwilę zatrzymać doznania, przełamać impas.

Prywatna komórka Magdy znów wibrowała, drżał wysuwając się z niej. Milcząco związała ich namiętność.

– Tak, kochanie… – głos mógł ją zdradzić, jeszcze nabrzmiały skonsumowanym pożądaniem. – Tak…

***

–Tak! Tak! Nie… Nie… – Manager na Europę Środkowo-Wschodnią wygięła się w wygodnym fotelu. Język Kamila działał w odmiennym rytmie od palców. Droga ku rozkoszy nie mogła być jednostajna. Smakowała wybornie. Zniewalający magnetyzm kobiecości. Mógłby się delektować godzinami doznaniem Magdy w całej pełni, ale ani czas, ani miejsce nie zaliczały się do sprzymierzeńców w realizacji tego zamiaru. Spojrzał na kochankę, starając się uchwycić wyraz tych oczu. Źrenic, w które spojrzałeś raz i pamiętałeś je już zawsze…

Kwadrans później biurowa klimatyzacja musiała sobie poradzić z ukryciem dowodów spełnienia.

Kamil poprawił marynarkę i uśmiechnął się, majtki Magdy Wojnar wróciły na swoje miejsce.

– Nieźle, całkiem nieźle… Nie zawiedź mnie w Budapeszcie, Kamilu – poprosiła miękko.

– Nie ma opcji, Madziu – zapewnił, wciąż czując w ustach jej smak.

– Drań. – Posłała mu całusa, niczym gwiazda czarno-białych taśm.

I wyszedł. Jeszcze wtedy bez świadomości, że nie będzie mu dane zobaczyć okolic Halászbástya – bajkowych, neogotyckich Baszt Rybackich, skąd rozciągał się jeden z najpiękniejszych wieczornych widoków miasta – na rozświetlone mosty Dunaju i przepięknie iluminowany Parlament – znak rozpoznawczy Budapesztu.

Sen powracał wciąż ten sam, każdej nocy. Nie potrafił zmodyfikować go wódą, tabletkami czy terapią. Po prostu, kurwa, nie. Nie było sensu uciekać.

Jechali na dwóch terkoczących wózkach, trzymając się za ręce. Śmiejąc się w twarz niemożliwościom. Brzeg urwiska był coraz bliżej… A on? Zupełnie się tym nie przejmował, chłonął energię towarzyszki snów. Wiedział, że spadnie, ale gotów był na wszelkie ryzyko. Nie puści, nie zostawi, nie tym razem. Czuł, że żyje! Trzymając swoją dłoń w jej dłoni. W ostatniej chwili próbował wstać. I budził się z krzykiem, gdzieś pod powiekami majaczyła twarz. Adrenalina pulsowała w skroniach, rozlewając się aż do erekcji.

***

Promienie księżyca padały idealnie na milczącą miesiącami komórkę. Nadeszła odpowiedź. W mniej niż dziesięć minut gotów był do drogi. Czarny sweter, spodnie pod kolor, buty na gumowej podeszwie, okulary w rogowych oprawach, czapka i klucze wyciągnięte ze skrytki w podłodze. Droga do mieszkania w środku nocy zabrała mu nie więcej niż dwadzieścia minut. Doskonale znał rozmieszczenie kamer, a mimo to głębiej nasunął bejsbolówkę na oczy. Czwarte piętro, wąska klatka schodowa. Pozwolił czytnikowi wbudowanemu w zamek zeskanować siatkówkę, przyłożył kciuk dowodząc tożsamości wzorem linii papilarnych. Rozległo się kliknięcie, był u siebie.

Kilka minut później solidna ściana salonu rozstąpiła się przed Kamilem niczym piekielne wrota. Umieścił w arsenale tylko sprzęt najwyższej jakości. Broń z całego świata, z taką ilością amunicji, że można by wypowiedzieć wojnę ościennemu państwu, kontrastowała z szytymi na miarę garniturami. Prosto spod igły pewnego szwajcarskiego mistrza. Zdjął swetr, przez moment w lustrze odbijał się jego nagi tors przeorany bliznami, mapą przemocy, krwi, zniszczenia, którą pozostawiono na jego ciele. Zabił wszystkich: czy to z zemsty, czy wykonując zlecenia. Był niszowym artystą. Wysyłał ludzi do niszy siedem stóp pod ziemią.

Zważył w dłoni izraelski Desert Eagle, dopiął guziki na mankietach koszuli i sięgnął po jelenia. Miniaturową figurkę z drewna, z imponującym porożem, zawieszoną na łańcuszku. Zwierzak patrzył na niego mądrym wzrokiem, strzegł tajemnic: kiedyś, teraz i zawsze. Założył łańcuszek na szyję, w przepastnych kieszeniach marynarki ukrył kilka wyrobów niemieckiej firmy Glock. Tuż przed wyjściem sięgnął po jedną z zawsze spakowanych toreb sportowych. Sprawdził zawartość, przerzucił torbę przez ramię i wyszedł.

Świat pogrążony w mroku wabił Kamila intensywnością doznań.

Głowa znanego polityka potraktowana pociskiem kalibru 7,62 rozprysła się we wszystkich kierunkach, zostawiając bordowy bryzg na szybie. Wrzask, ujadanie psów, palące się w oddali światła reflektorów. Zdekapitowany, zniekształcony w lunecie karabinu snajperskiego denat wydawał się jeszcze niższym. Strzał był mistrzowski, zgrany z rytmem serca. Śmierć przyszła z perfekcyjnie zamaskowanego gniazda strzelca nieopodal rządowej wilii.

Niestety plan ewakuacji nie przewidział obecności niewielkiej ariergardy, która jakimś zrządzeniem losu zablokowała obraną drogę ucieczki. Pech.

Ich pech.

Rzucił się na nich jak zwierzę. Walczył z pasją, szczęśliwy – robił to, do czego został stworzony. Niósł śmierć – posługę ostateczną – gotów zrealizować każde, nawet najbardziej karkołomne, zadanie. Pojedyncze wyroki wykonywał z chirurgiczną precyzją. Ciemność, ból i strach tworzyły triadę oswojonych przyjaciół. Przewaga liczebna? Szybko straciła na znaczeniu. Szukali ratunku w walce w zwarciu. Nie docenili go, a to miało swoją cenę. Wysoką cenę.

– Kim ty kurwa jesteś? – wycharczał ostatni z żywych ochroniarzy martwego celu.

– Kimś kto walczy – rzucił Kamil cicho. – Walczy na całego. Strzelił, eliminując kolejną przeszkodę.

***

Świt wstał nad Warszawą, miasto prezentowało się równie niezachęcająco jak zwykle. Metropolia wniesiona na nasiąkniętym krwią cmentarzysku nie miała szans na normalność. Dał taksówkarzowi sowity napiwek, łyknął następną garść środków przeciwbólowych i wysiadł. Lobby hotelu Continental wyglądało, jakby czas się tu zatrzymał. Wszystkie fotele były puste, na niewysokich stoliczkach stały butelki wina z najdorodniejszych szczepów z nasłonecznionego południa Francji. Miał ochotę pociągnąć z gwinta, ignorując wysokie kieliszki. Sunął przez marmurowy hol, pozostawiając za sobą odłamki szkła i szkarłatne krople krwi. Konsjerż – wygolony na łyso elegant w smokingu o posturze zapaśnika skinął uprzejmie głową.

– Panie Kamilu! Dawno nie gościł pan w progach naszego hotelu. Jak samopoczucie?

– Udało się przełamać codzienną chujowość życia – uśmiechnął się krzywo, odkrywając, że nawet to go boli. – Ten sam pokój co zwykle. – Na kontaurze wylądowała szczerozłota moneta.

– Chujowość? Nasz hotel dba o zachowanie najwyższych standardów, także w sferze językowej… Lepszym określeniem byłaby miałkość, bardziej literackim.

– Codzienna miałkość życia – powtórzył bezwiednie i syknął z bólu.

– Chirurga? Krawca? – Konsjerż wskazał na kilka dziur o dziewięciomilimetrowej średnicy w jego marynarce.

– Obejdzie się. Wróciłem do gry.

– Nigdy pan z niej nie wypadł. Polecono mi przekazać, że sędzia Rita Straus oczekuje spotkania z panem w swoim apartamencie. Przypominam o zakazie prowadzenia interesów na terenie hotelu.

Poczuł nowy zastrzyk energii. Wiedział, że zlecenie na ostatni cel przyszło z samej góry – od Rady – nie miał pojęcia, że to ona wydała rozkaz. Nogi same poniosły go w stronę windy. Wjechał na górę, mając przed oczyma szczupłą sylwetkę sędzi Straus. Dłoń sama znalazła rękojeść pistoletu, sprawdził, czy łatwo wysuwa się z kabury. Wiedział, że przygotował się perfekcyjnie, ale musiał sprawdzić wszystko, byle zagłuszyć rodzące się pożądanie. Po nieudanej akcji w Sarajewie umieściła go w programie ochrony świadków, ratowała, ryzykując wszystko.

Zniknęła. Dla własnego bezpieczeństwa. Szanował to, starał się zapomnieć, nie potrafił…

Nie zamknęła drzwi od środka, otworzyły się bezszelestnie. Miękkość dywanu w kolorze burgunda tłumiła odgłos kroków. Natychmiast zwrócił uwagę na majtki, które zostawiła tak, żeby od razu je znalazł. Czarny materiał był jeszcze ciepły, nasiąknięty jej słodkawym zapachem…

Kamil wciągnął powietrze w nozdrza, z zakamarków pamięci wychynęło wspomnienie grzesznych uniesień zakotwiczonych w przeszłości. Niemal poczuł ciężar jej szczupłego ciała na sobie, kiedy łamali każdą możliwą zasadę. Przypomniał sobie rytm, który narzuciła, dosiadając go. Piękna… Jego osobisty upadły anioł. Nie potrafił wyrzec się rozkoszy związanej z Ritą. Krew szumiała mu w uszach, wiedział, że znajdzie ją w łazience, zza zamkniętych drzwi dochodził szum wody lejącej się z prysznica.

Wahał się tylko przez sekundę.

Wślizgnął się do środka, natychmiast otoczyły go obłoki gorącej pary. Rita stała naga, plecami do niego. Widział zarys oszałamiająco długich nóg, wąski tyłek. Piana zakrywała wiele szczegółów, ale zdawało mu się, że dłoń kobiety błądzi u zagłębienia ud. Znał ten spektakl – jeden widz i jedna aktorka. Palce Rity kreśliły wzory tak złożone, że za nic w świecie nie był w stanie ich powtórzyć. Chciał patrzeć, chłonąć, doświadczać. A na końcu? Na końcu czekała rozkosz… Zawsze.

Zapragnął, żeby się odwróciła. Chciał spojrzeć w czarne oczy. Zdał sobie sprawę, że nie pojedzie do Budapesztu. Wyjął pistolet, wysunął magazynek. Swoje zrobił, wykonał zlecenie. Rozpoczęła się gra… Na poważnie…

[i] Nawiązanie do fragmentów macierzystej planety Supermana – kamieni o intensywnie zielonym kolorze.

Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wejdź na nasz formularz i wyślij je do nas. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.