Stereotypy – wszyscy je tworzymy, wszyscy powielamy. Dwoje Autorów Najlepszej Erotyki postanowiło zmierzyć się ze sobą w literackim pojedynku. Tematem przewodnim tekstów są właśnie stereotypy. Czy zostały powielone, czy raczej przełamane? A może tym razem udało się wyjść poza schemat?

Źródło: Pixabay.com

Smok Wawelski – Co mi zrobisz, jak mnie… (69% Waszych głosów)

Bibliotekara, kurwa mać – zaklął pod nosem Marek, gdy przeczytał imię na wygniecionej karteczce, którą chwilę wcześniej wyciągnął z czapki kolegi. Tradycją, znaną tylko uczniowskiej braci szanowanego liceum, którego mury miał za kilka miesięcy opuścić, były niezwykłe zawody. Zadanie stawiane śmiałkom polegało na uwiedzeniu wylosowanej dziewczyny przed studniówką. Ofiarę wybierano we wrześniu – to dawało sporo czasu na działania.

Bibliotekarą koledzy Marka ochrzcili swoją rówieśniczkę Beatę. Nie można było o niej powiedzieć, że była brzydka, bardziej pasowało do niej określenie „na wskroś przeciętna”. Archaiczny styl ubierania, rzeczy jak z lumpeksu dla starych panien, pensjonarski sposób wypowiadania się, zamiłowanie do literatury szybko sprawiły, że zyskała przydomek Ania z Zielonego Wzgórza, a nieco później, gdy zaczęła dorastać, a stygmatyzacja stała się standardem w relacjach rówieśniczych ­– Bibliotekara. Bibliotekara ciągnęła się za Beatą przez niemal całe liceum.

– Kogo wylosował nasz samiec alfa? – zaśmiał się jeden z kolegów i poklepał Marka po plecach umięśnionych od wieloletnich treningów wioślarskich. – Kurwa, Bibliotekara, wylosował Bibliotekarę! – zawył chłopak.

– Czy to jakiś żart!? – wycedził przez zęby Marek.

– Jaki żart? To tradycja! Los chciał, żebyś puknął maszkarona – drwili koledzy.

– Panowie, miało być bez takich numerów. Powtarzamy losowanie. Miały być normalne loszki – próbował ratować swoje położenie. – Pośmialiśmy się, a teraz losujmy poważne kandydatki na worki dla naszego drogocennego nasienia.

– Przykro mi, stary, losowanie to losowanie. Poza tym taki ogier jak ty z pewnością poradzi sobie z tak prostym zadaniem. Popatrz na nią, takiej powiesz jeden wieśniacki komplement i już jej majtki spadają. A potem? No, wiesz, jak mawiali dziadowie – worek na twarz i za ojczyznę.

Szkolny dzwonek zakończył dyskusję. Marek czerwony ze złości pozostał chwilę sam na korytarzu.

– A czy tobie potrzebne jest jakieś specjalne zaproszenie? – z zamyślenia wyrwał go skrzeczący głos anglistki, stojącej przy otwartych drzwiach sali lekcyjnej. Gdy wchodził do klasy, wszyscy już siedzieli przygotowani do zajęć. Popatrzył na kolegów. Jedno spojrzenie na kolegów wystarczyło, by odgadł, kogo wylosowali. Przyglądali się z dziką żądzą swoim ofiarom, obmyślali pułapki, podchody, by je schwytać; niczym wygłodniałe drapieżniki. Jednak wcale nie chodziło im o nakarmienie potomstwa. Polowanie było tylko zabawą, chęcią udowodnienia swojej przewagi nad innymi samcami, zdobycia lepszej pozycji w stadzie. Marek skierował wzrok na Beatę. Jej zapięta pod samą szyję bluzka, zakończona niewielką kryzą wręcz wrzeszczała: NIE UDA CI SIĘ!!!

Tego dnia Marek wyżył się na treningu jak nigdy wcześniej. Zrzucił z siebie całą frustrację. Podejrzewał, kto wymyślił żart, dzięki któremu Bibliotekara znalazła się w „maszynie losującej”, jednak pewne było, że dalsza walka o powtórzenie losowania ośmieszy go jeszcze bardziej.

– Zerżnę tę sukę tak, że całej szkole opowie! – postanowił dumnie. – Jeszcze, kurwa, wszyscy zobaczą.

Łatwo było powiedzieć. Każdy dzień w szkole, każde spojrzenie w kierunku ławki Bibliotekary napawało go jakimś niewyjaśnionym pomieszaniem obrzydzenia z wahaniem. Dwa tygodnie zajęło mu zbieranie się w sobie.

– Cześć, Beatko… – wystukał w komunikatorze. Wiadomość dotarła, została odczytana. Cisza. – Jesteś tam? – spróbował kolejny raz. Podobnie, jak chwilę wcześniej, gdyby nie powiadomienia aplikacji, nie miałby nawet pewności, czy jego wiadomość dotarła. – Chyba Cię nie ma, trudno. Idę pobiegać, odezwę się później. – Zakończył konwersację.

Tego samego dnia, wieczorem, spróbował ponownie.

– Cześć, Beatko, szkoda, że się nie odzywasz… Tak sobie pomyślałem…

Marek pisał dalszą część wiadomości, po głowie krążyły mu już łgarstwa, jak to nagle zauważył piękno, wyjątkowość dziewczyny; jak to nagle postanowił się nią zainteresować; jak nagle dostrzegł, że życie jest krótkie, szkoła się kończy i już może nigdy nie będzie jej w stanie wyznać, co czuł. Jego wyznania pozostały jedynie fantazyjnym planem, gdyż na ekranie pojawiły się trzy kropeczki i informacja „Beata pisze…”.

– Marku… – zaczęła.

– Cieszę się, że się w końcu odezwałaś J – szybko odpowiedział.

– Marku, przestań. Może nie uważacie mnie za najpiękniejszą, nie jestem też najpopularniejsza, ale na pewno nie powinieneś zakładać, że jestem głupia.

– Nie rozumiem…

– Doskonale rozumiesz! Wiem o tym waszym głupim zakładzie. I tak sobie myślę, że chciałabym to mieć już za sobą. Nie chcę żebyś włóczył się za mną, stalkował, udawał, że ci zależy przez najbliższe cztery miesiące. Załatwmy to i daj mi spokój. Myślę, że tobie to też bardziej na rękę. Moi rodzice wyjeżdżają na weekend. Przyjdź w sobotę i będziemy to mieli z głowy.

Marek długo wpatrywał się w wiadomość, zastanawiając się, co odpisać. Czy to kolejny żart jego kolegów? Jakaś prowokacja? Test? A jeśli tak, to przecież nie może stchórzyć, dać po sobie poznać, że stracił pewność siebie i grunt pod nogami. Przecież to on musi być górą!

– Będę w sobotę o 20 – wystukał na klawiaturze i pewnie kliknął „Wyślij”.

Czas do weekendu zleciał niepostrzeżenie. Chłopak codziennie przyglądał się Beacie w szkole, jednocześnie lustrując ukradkiem kolegów, jakby starał się dostrzec ich szyderczy wzrok, jakiś uśmiech czy gest zdradzający, że o wszystkim wiedzą, a cała sprawa z Bibliotekarą jest ukartowana. Każdy z nich zajęty był jednak rozpracowywaniem swojej loszki. Gdy wychodził ze szkoły, na schodach wyprzedził go, trącając ramię, Bartek.

– Jak tam praca nad Bibliotekarą, ogierze? – rzucił wyzywająco w kierunku Marka. – Nie zapomnij o majtkach. A tak, by the way, ciekawe, jakie nosi moja królewna. Pewnie czarne koronkowe. Podpowiedz coś koledze, sprzedaj jakiegoś kejsa. Nie raz je ściągałeś i w nich gmerałeś – prowokował. Wylosował do uwiedzenia byłą dziewczynę Marka. Na chłopaku nie robiło to wielkiego wrażenia. Ich rozstanie było burzliwe. Przyłapał ukochaną, jak na domówce obciągała jakiemuś dresiarzowi. Nie interesowało go, czy to był pierwszy raz; nie interesowało go, jak do tego doszło. Nie chciał mieć z nią nic wspólnego. Bolało bardzo, nie wybaczył. Przez cały trudny czas zachował kamienną twarz. Raz, że nie mógł na nią spojrzeć – ciągle widział w jej ustach oślizgłego kutasa; a dwa, że był twardym facetem i wszyscy mieli wiedzieć, że właśnie taki jest. Trzy lata z rzędu kapitan drużyny wioślarskiej – najlepszej w regionie. Nie mógł, po prostu nie mógł. Zresztą, tego kwiatu jest pół światu, powtarzał. Nie ta, to zaraz inna loszka będzie chciała zasmakować przyrodzenia zwycięzcy. One same się do tego garną.

– Jeśli dobierzesz się do niej na imprezie po północy, to gwarantuję ci, że nie będzie już miała żadnych. I pamiętaj, użyj gumek. Nikt nie wie, ile zgniłych jaj waliło ostatnio do tego tortu. – Nie dał po sobie poznać, że ta sytuacja jeszcze go boli. Jednak wspomnienie o Bibliotekarze… – myślał. To na pewno ukartowane. Tak się bawicie? To zobaczycie. Już ja wam pokażę!

Przed wizytą u Beaty wypił dwa piwa. Sam nie wiedział, czy mają mu dodać animuszu, stłumić obrzydzenie, opóźnić wytrysk. Uznał, że tak będzie łatwiej.

– Worek na twarz i za ojczyznę – powtórzył kolejny już raz, spoglądając w lustro, i wyszedł z domu.

Nie miał zbyt dużo czasu na rozterki, dom Beaty był dwie ulice dalej. Otworzyła mu w jeansach i zbyt zwiewnej jak na początek jesieni bluzeczce na ramiączkach. Wszedł pewnym, luźnym krokiem, powtarzając w myślach jak mantrę tekst o worku i ojczyźnie. Chwilę później oboje, stojąc przy łóżku w jej pokoju, poczuli skrępowanie całą tą sytuacją.

– Muszę napić się wina – Beata przerwała ciszę, odwracając wzrok. – Naleję ci też. Myślę, że dobrze nam to zrobi.

Przyniosła dwa niemal pełne kieliszki. Sama ledwo spróbowała półsłodkiego trunku. Marek wypił całość duszkiem.

– Nie ma co czekać. Nie spotkaliśmy się tu, by grać w scrabble. Miejmy to już za sobą – powiedziała i ściągnęła spodnie i bluzkę. Stała w samej bieliźnie – zwykłych bawełnianych majtkach i gładkim staniku.

– No, dobra, jak chcesz to zrobić? – zapytał zdecydowanie mniej pewny chłopak rozpinając rozporek.

– Chyba normalnie, na misjonarza.

Cóż, można było się tego spodziewać – skonstatował. Jednak było coś w Bibliotekarze, w Beacie takiego, co sprawiło, że przystał na jej propozycję. Coś niewinnego, a może wręcz seksualnie upośledzonego. Jakiś wstyd i zażenowanie całą sytuacją. Wtedy właśnie dotarło do niego, że nie tylko on jest w tym pokoju, że jest tam też dziewczyna, dla której całe to zdarzenie też jest jakimś przeżyciem. Zrozumiał, że ona też jest świadoma, że za chwilę będzie potraktowana jak worek na spermę; jak szmata; jak rzecz, zabawka, narzędzie mające służyć wygraniu zakładu.

Nie mogę się wycofać, bo nie dadzą mi żyć w szkole, ale postaram się być delikatny. Chodzi przecież tak naprawdę o seks i jej majtki. Niech jej też się podoba – postanowił.

– Dobrze, zróbmy to normalnie.

Dziewczyna zdjęła majtki, zostawiając na sobie jedynie stanik, położyła się na chłodnej pościeli i rozłożyła nogi. Wtedy Marek zdał sobie sprawę, że może trudno w to uwierzyć, ale pierwszy raz w życiu widział owłosiony wzgórek łonowy. Jeśli jest odpowiednio przystrzyżony, to nie wygląda to źle – pomyślał, układając się pomiędzy udami Beaty. Miał 19 lat, nie potrzebował gry wstępnej. Wyczuł, że dziewczyna też nie ma na to ochoty.

– Wejdź powoli, proszę – szepnęła, patrząc mu w oczy.

– Nie martw się, jestem dżentelmenem, postaram się, by było ci przyjemnie – odpowiedział z nieznacznym uśmiechem.

– Dziękuję, też się postaram, by było ci przyjemnie.

Czuł się jakoś słabo w tamtej chwili. Z pewnością był to efekt zmieszania piw z winem – myślał. Był jednak gotowy, wsunął się gładko w – co go zaskoczyło – mokre i ciepłe wnętrze Beaty.

– Au! – syknęła, oplatając go ramionami i udami.

Zaczął poruszać się powoli, czując delikatne chlupnięcia. Beata trzymała go w utrudniającym ruchy uścisku. Czuł też, że nie jest w pełni sił. Musiał mocno skupiać się na tym, by utrzymać się wsparty na ramionach, kręciło mu się w głowie.

Do pełni władz umysłowych przywrócił go krzyk Beaty. Dziewczyna dochodziła. Jego wcześniejsze kochanki nie przeżywały tego tak głośno i intensywnie. Zupełnie się tego nie spodziewał. Szum w głowie skutecznie odcinał go od rzeczywistości, zaburzał widzenie świata, tłumił zmysły. Wszystko ruszało się jakby w zwolnionym tempie, kołysząc się jak łajba na wzburzonym morzu. Może to sprawka alkoholu, a może środków nasennych, które Beata niepostrzeżenie wsypała nieświadomemu chłopakowi do wina.

* * *

Obudził się otępiony. Nie wiedział, ile czasu pozostawał bez przytomności – czy minęły minuty, godziny… dni? Za oknem panowała ciemność, wiedział tylko tyle. Na krześle przy toaletce z owalnym lustrem siedziała Beata. Miała rozpuszczone włosy. Gładki stanik zamieniła na połyskujący lateksem gorset. Czarne stringi nie zakrywały właściwie nic z jej kształtnej, jak się okazało, pupy. Onanizowała się gładkim, złotym wibratorem, mrucząc przeciągle, jakby próbowała zgrać swoją arię z odgłosami wibrującego narzędzia. Miała w tym wprawę. Nie było w tym delikatności, niewinności, wstydu, tylko czyste pożądanie przyjemności.

– Co się stało? – spytał splątanym jeszcze od odurzenia językiem. Ramiona bolały go strasznie. Próbował nimi ruszyć, ale były uwięzione za głową, przywiązane do wezgłowia łóżka. Uniósł głowę na ile mógł, i spojrzał w dół – nogi także miał skrępowane. Rozciągnięte szeroko dawały idealny dostęp do jego krocza.

– O, Mareczku, obudziłeś się. To cudownie. Obiecałam dać ci trochę przyjemności. Teraz dostaniesz swoją nagrodę.

Trzymając w ręce wibrator, usiadła okrakiem na klatce piersiowej chłopaka, tyłem do jego twarzy. Okrągłe pośladki rozlały się na torsie. Powoli wracały mu zmysły, poczuł tę słodko-słoną woń, która uderzyła go pierwszy raz, gdy penetrował jej mokre wnętrze. Wypięła się, kładąc na jego brzuchu, dając niezapomniany widok na skrawek cienkiego, napiętego materiału, z którego wylewały się mięsiste, wilgotne wargi. Obraz rozgrzanej cipki zadziałał natychmiast. Siły witalne zaczęły wracać do kutasa, zwiększając jego objętość i długość. Trzon fallusa ogrzewał ciepły oddech dziewczyny. Wyczekiwał na spotkanie wilgotnych warg i języka, jednak nie doczekał się. Zamiast tego wędzidełka dotknął drżący, śliski, wibrujący przedmiot. Momentalnie poczuł, jak jego penis, w odpowiedzi na mrowienie, napręża się. Sapnął przeciągle. Wibrator powędrował niżej wzdłuż narządu i drażnił jądra. Dopiero wtedy Beata chwyciła wargami główkę męskości i zassała ją mocno. Chwilę później wypuściła i przyjrzała się napęczniałemu zakończeniu prącia.

– Ktoś tu chyba jest gotowy – szepnęła lekkim, flirtującym głosem.

Odsunęła czarny materiał majtek i wsunęła kilka razy w głąb siebie wibrujące narzędzie, jęcząc przy tym przeciągle. Widok rozochocił Marka jeszcze bardziej. Nabrzmiały penis pulsował, nie dając mu spokoju. Dziewczyna jednak szybko przerwała widowisko. Miało służyć jedynie nawilżeniu złotej zabawki.

– A teraz, Mareczku, czas na prawdziwe doznania – powiedziawszy to, objęła wargami fioletowe prącie i zassała tak mocno, jak tylko potrafiła. Chłopak jęknął z rozkoszy, a Beata wykorzystała chwilę jego ekstazy i niespodziewającemu się tego młodzieńcowi wsunęła śliski wibrator w odbyt.

– Au-a! Kurwa! Co robisz?! Wyciągaj to! – Marek szarpnął się na łóżku, próbując, na ile było to możliwe, pozbyć się zabawki-intruza.

– Co? Już ci się nie podoba? Gwarantuję, że za chwilę zmienisz zdanie – zaśmiała się.

– Wyciągaj to natychmiast, suko! – wierzgał na materacu, jednak na dziewczynie nie robiło to najmniejszego wrażenia. Rozpoczęła swoje „pieszczoty”.

Penetrowała chłopaka. Energiczne ruchy drżącego wibratora napotykały na opór, ale wiedziała, że to tylko kwestia czasu. Albo podda się jej po dobroci, albo zrobi to, bo nie utrzyma mięśni cały czas w zwarciu utrudniającym wpychanie zabawki. Jego protesty nie miały dla niej żadnego znaczenia. Wręcz ją podniecały i im bardziej się wiercił na łóżku, tym bardziej zwiększała poziom wibracji. By ułatwić sobie zadanie, złapała w usta kutasa niewolnika i zaczęła mocno ssać. Jednocześnie wpychała wibrator w odbyt Marka, a kutasa głęboko w swoje gardło. Wypięła się też mocniej.

Nie trwało długo, gdy zauważyła, że opór chłopaka maleje i zamienia się w urywane sapnięcia. Poczuła też na swoim wyeksponowanym, ociekającym podnieceniem sromie dotyk jego języka. Czyli jednak skapitulował, poddał się – pomyślała i w nagrodę za posłuszeństwo wepchnęła kutasa jeszcze głębiej, dławiąc się nim. Usiadła też nieco głębiej na jego twarzy, mokrym sromem wbijając się w jego usta i nos, pozwalając pieścić się w głębokim rozwarciu. Osiągnięcie orgazmu zajęło jej dosłownie kilkanaście sekund. Wyjąc z rozkoszy, trzymała penisa głęboko w ustach, dając Markowi dodatkową porcję wibracji. Śliska zabawka wchodziła gładko w tyłek chłopaka, jak gdyby zapraszana, oczekiwana i upragniona w końcu znajdowała się we właściwym miejscu. Młodzieniec rozwarł szerzej nogi, dając Beacie lepszy dostęp. Teraz liczyła się tylko przyjemność. Konsekwencje i reputacja nie miały znaczenia.

– O, tak! – jęknął, odrywając się od ciągle wilgotnego sromu dziewczyny. Napiął się, otworzył maksymalnie na wibrator i pchnął biodra w przód, jak gdyby chciał zmusić dziewczynę, by połknęła go w całości. Zamarł w tej pozycji na dłuższą chwilę i tylko pulsujący, tryskający nasieniem penis w ustach dziewczyny i drżąca zabawka pomiędzy pośladkami były źródłem jakiegokolwiek ruchu.

Beata zgromadziła w ustach ciepłe nasienie. Odwróciła się, siadając znów okrakiem. Tym razem usadowiła nabrzmiałą kobiecość na wiotczejącym powoli penisie. Wibrator nadal drżał w tyłku, gdy dziewczyna zaczęła namiętnie całować Marka, przelewając wypitą spermę do ust chłopaka, rozsmarowując ją na jego wargach i policzkach. Nie protestował. Trudno jednak wyczuć, co było przyczyną przyzwolenia: wycieńczenie fizyczne, rozleniwienie po wytrysku czy podniecenie pieszczotami i akceptacja działań Beaty.

– A teraz się wynoś – rozkazała, uwalniając chłopaka.

– Ale… – zaskomlał.

– Wynoś się i więcej się do mnie nie odzywaj.

Do domu wrócił bez majtek Bibliotekary, z obolałym odbytem, ale zaspokojony jak nigdy wcześniej. Żadnemu z kolegów nie przyznał się do tego, co go spotkało. Z pewnością pytaliby o szczegóły, a tych przecież nie mógł wyjawić. Wielokrotnie próbował zaczepić Beatę w szkole, ale ignorowała go. Dała mu wyraźnie do zrozumienia, że nie chce mieć z nim nic wspólnego. A przecież on chciał więcej…

Alexander Krivitskiy, „Man and Woman Nude Lying Together„, Pexels License

Foxm – RA+ (31% Waszych głosów)

„Sankt Petersburg” przywitał mnie jak zawsze – ogromnym talerzem parujących blinów. Czułem się w tym miejscu jak u siebie. Wystarczyło przejść przez misternie zdobioną bramę, by znaleźć się w świecie, który dwieście lat temu odszedł w zapomnienie. Wykwintne meble, olejne portrety posępnych arystokratów, gustowna brązowa boazeria. O dziwo, pasowałem do otoczenia. Prawie. Mógłbym być spiskującym dekabrystą, dyplomatą kreślącym ołówkiem nowy kształt świata, bon vivantem rozglądającym się za przygodą.

Kelner, którego twarz znałem z widzenia, dygnął uprzejmie, zanim położył przede mną kartę. Odniosłem wrażenie, że lustrował mnie wzrokiem sekundę dłużej niż zazwyczaj. Nie, nie skąpiłem na napiwkach. Nieskazitelnie biała koszula, rząd guzików z góry na dół i na mankietach. Wysiłek okupiony stekiem przekleństw, nieuchwytnych nawet przy wyrafinowaniu rosyjskiej mowy. Zapytacie: czy było warto? Zdecydowanie! Warto przełamywać stereotypy, przecież wielokrotnie nie dałem rady.

– Może butelkę?

Podsunął słuszną ideę kelner. Kiedy miał takie życzenie, w perfekcyjnym polskim pobrzmiewały echa dalekiego Uralu.

– Nie. – Pokręciłem głową, świadom, że moja abstynencja rani serce każdego prawdziwego Rosjanina. – Tylko kawa, dwie łyżeczki, bez cukru. Ale to później, wie pan… Czekam na kogoś.

Spojrzał na mnie niczym na jakiegoś makaroniarza rozsmakowanego w czarnej rozkoszy. Gdyby nie mój otwarty rachunek, zapytałby zapewne, czy aby nie pomyliłem restauracji. Kolejny stereotyp: nikt nie pije więcej niż Rosjanie.

Oparłem się tylko wygodniej o niskie oparcie krzesła i zacząłem jeść. Kątem oka uchwyciłem minę siedzącego stolik dalej chłopca. Niebieskie niewinnością oczy zaokrągliły się niczym monety. Dzieci posiadają przywilej widzenia świata takim, jakim jest on naprawdę. Dorośli nakładają maski, powielają klisze, tworzą stereotypy, jeśli rzeczywistość okazuje się złożona. Generalizacja chroni nas, ludzi, od obłędu. Udałem, że nie czuję na sobie wzroku chłopca, który widział to, co widział. Delikatnie pochyliłem się na swoim krześle, dawno nieużywane mięśnie odpowiedziały bólem.

Nie chciałem wódki, bliny nie smakowały jak zawsze, na kawę wciąż czekałem. Włodzimierz Wysocki kończył wyśpiewywać schrypniętym głosem którąś ze swych ballad. Tak utalentowany człowiek może śpiewać o trzech rzeczach: samotności, miłości albo pędzie za własnym szczęściem. Dostrzegłem ją, gdy tylko się pojawiła. Minęło kilka lat, a ja odniosłem wrażenie, że jedynie wyszła na papierosa. Pięć minut i wracamy. Głupek. Wariat. Dureń!

– Wstrzymałeś się z zamówieniem kawy… – Bardziej stwierdzenie niż pytanie.

Patrzyła na mnie zza oprawek okrągłych okularów, a ja widziałem w nich odbicie tysiąca i jednej szansy. Spierdoliłem wszystkie i ta świadomość uwierała bardziej niż zapięta pod samą szyję koszula. W czarnych źrenicach dostrzegłem radość, zaskoczenie, ciekawość… Nie! Pewnie to sobie wymyśliłem

A jednak tu była: drobna brunetka z włosami sięgającymi ramion. Schludna, wieczorowa kiecka dobrana pod kolor oczu stanowiła idealne dopełnienie niewinnej całości. Wzorowa uczennica, kurwa mać, wyjęta żywcem z jakiegoś promocyjnego folderu szkoły dla rozpuszczonych gówniarzy. Łyknąłem ten stereotyp z radością młodego pelikana – noszący maski dał się przyłapać, zapatrzony w kreowaną niewinność. Paradne! A najgorsze, że czułem ogień buchający w osobistym piecyku. Wystarczyła sama jej obecność, żeby latami zadeptywany żar zaczął parzyć mnie w podeszwy stóp.

Rozmawialiśmy i piliśmy kawę, jak gdyby nic się nie zmieniło – prawie przypadkowe spotkanie bez szczególnych okoliczności. Prawie robi różnicę.

– Wyglądasz w tej koszuli jak nie ty…

– Chciałaś powiedzieć jak kretyn?

Poczułem, że się rumienię. Co jest? Palenie buraka należało do niechlubnej przeszłości.

– Jak żigolo, może niestandardowy, ale…posiadający swój urok.

– Duży ten urok? – zapytałem z głupia frant, nie wyczuwając nadciągającej katastrofy.

– Nie tyle duży, co gruby – zaakcentowała ostatnie słowo. – Miewałam większych. No co się gapisz? To niesprawiedliwe założenie, że duże dziewczynki o takich rzeczach nie rozmawiają.

Zrozumiałem wszystko. Byłem pewien, że to ja rozgrywam w tej partii, mając na ręku same asy. Tymczasem asy zamieniły się w zwiastujące utratę kontroli dwójki. Taką pewność dała mi krótka wiadomość napisana na dwa dni przed spotkaniem!

Porozmawiałyśmy. Od pół roku nie miała kochanka/ki. Niedorżnięta Sucz 🙂

– Aha, porozmawiałyście – stwierdziłem tylko.

Powinienem być wściekły, a mnie sterczał jak wieża telekomunikacyjna na ugorze. Poczułem nasienie zbierające się w jądrach. Kurewsko niewygodne to krzesło!

– Miała rację… Zadziałało, ewidentnie chce ci się pieprzyć. Kilka razy zastanawiałam, się jak wyglądasz w takim stanie. Teraz… Teraz chciałabym to usłyszeć. Sporo zrobiłam, żeby się tu znaleźć. Dawno nie zaczynałam listu od tego staroświeckiego zwrotu „Szanowna”. Niczym w szkółce niedzielnej.

Nie miałem pojęcia, jakie tajemnice zawierał list. Miałem pewność, że był niezwykle szczegółowy, inaczej do tego spotkania by nie doszło. Wiedziałem, co chce usłyszeć dawno zapomniana przyjaciółka. Prawdę – ten jeden jedyny raz – całą prawdę i tylko prawdę.

– Chcę iść z tobą do łóżka.

Nie wiedziałem, czy mówię po polsku, czy po rosyjsku. Nic już nie było ważne. Porwałem się na tę największą z bezczelności.

Owinęła czarne włosy wokół serdecznego palca lewej dłoni. Zrobiłem wszystko, by nie dostrzec śladu blizny. Uśmiechnęła się uśmiechem kocicy, która ma ochotę marcować.

Przepadłem z kretesem.

– Rżnij mnie… – poprosiła, wypinając się tak bezwstydnie, że aż zaprotestowały sprężyny w starym łóżku.

Znaleźliśmy się w mojej mikroskopijnej kawalerce po krótkim spacerze z centrum. Byłoby szybciej, gdybym się tak nie guzdrał. To nie była zwyczajna randka, na nic zdały się wypełniające każdy centymetr wolnej przestrzeni płyty, książki, recenzje, tłumaczenia. Oboje poczuliśmy to coś – przyzwolenie na korzystanie z uroków nocy, choćby ją trzeba było przerżnąć na pół.

Czarna kreacja, w której wkroczyła do restauracji, przejęła funkcję szmaty do podłogi. Naprawdę poczułem się gwiazdą wieczoru, kiedy warte ze dwie średnie krajowe szpilki pofrunęły w siną dal. Na potrzeby świata zewnętrznego musiała się prezentować jak na dystyngowaną damę przystało. W czterech ścianach, stojąc przede mną w samych tylko okularach, mogła dać upust naturze zdziry. Odkryć ten nieuchwytny pierwiastek kurestwa – to zaszczyt niedostępny dla każdego mężczyzny. Dziękowałem za dostąpienie go pocałunkami. Sypałem nimi od stóp do głów, pragnąc tylko jednego – by przestała nad sobą panować. Wodząc ustami po każdym milimetrze ciała kobiety, poznawałem nagość dostępną tylko dla kochanków, nigdy wcześniej dla mnie. Schodziłem w tych eksploracjach coraz niżej i niżej, aż dotarłem do naturalnie zarośniętego wzgórka łonowego. Nie miałem pojęcia, czy takie dostała instrukcje, czy z własnej, nieprzymuszonej woli pogardziła żyletką i kremem do golenia. Mały drobiazg, a cholernie podniecający.

Usiadła na krawędzi biurka, ja szczęśliwie miałem już krzesło. Delikatnie rozchyliłem mniejsze wagi, drażniąc końcówką języka opuchniętą łechtaczkę. Bilet do krainy rozkoszy raz proszę! I zaprowadziłem tam czarnowłosą bezwstydnicę aż do krzyku, do utraty powietrza w płucach. Szkła jej okularów zaszły mgłą, potrzebowała chwili, by dojść do siebie. A ja? Byłem z siebie dumny. Jeśli chodzi o lizanie zostałem poddany tresurze dla najlepszych – od stóp przez odbyt aż do wymagającej szczególnej atencji pizdy. Czy byłem dobry? Nie wiem, każdego dnia chciałem się uczyć, by być coraz lepszym. Dobry nigdy mnie nie zadowalał.

– Rżnij mnie… – prosiła, wypinając się bezwstydnie.

Z ulgą pozbyłem się krzesła, przenosząc na łóżko. Jęknęły sprężyny. Miałem to gdzieś. Nie liczyło się, że właśnie w gruzy sypał się stereotyp spokojnego sąsiada bez nałogów. Miałem nałóg i to taki, który zgubił więcej mężczyzn niż wóda, dragi czy fajki. Przez cienkie niczym dykta ściany kawalerki doskonale było słychać każdy odgłos.

Pierwszego kutasa od pół roku okupiła bólem. Naprawdę należałem do grubych, zwłaszcza w tym stadium podniecenia, na seksualnym haju.

Starałem się, naprawdę się starałem. Maksymalnie skoncentrowany uderzyłem w wąski tyłek brunetki, jakże inny od tego, który ubóstwiałem milion razy w fantazjach i tysiąc razy na żywo. Klaps usiadł idealnie, pozostawiając różowy ślad na skórze. Wypełnione spermą jądra obijały się o uda. Gdybym pisał, napisałbym, że z każdym sztychem wnikałem coraz głębiej. Nieprawda, przez lata chciało mi się jebać, właśnie z nią, właśnie tutaj, właśnie teraz. Musiałem podołać!

I nie dałem rady… Kaprys mięśni grzbietu sprawił, że musieliśmy zmienić pozycję. Wróciliśmy na krzesło. Dosiadła mnie i nie zamierzała oddać inicjatywy do samego końca. Jej i mojego. Mogłem tylko zacisnąć palce na zimnych, aluminiowych elementach krzesła. Nie pomogło… Płonęliśmy oboje. Niewielkie kółka przeszły w chaotyczną galopadę. Byle dalej, byle mocniej, byle dłużej.

Byłem za blisko. Chciałem się wycofać z ciasnego, ociekającego wilgocią tunelu.

– Nieee… Kończysz we mnie… – wyjęczała brunetka, skacząc na kutasie.
– Cooo?
– To jej… jej… polecenie.

Nie przestawała mnie ujeżdżać z pełną agresji pasją. Zrozumiałem. Ona chciała, żebym spuścił się w kolejną pochwę. Z pełną aprobatą. Zawsze wykonywałem polecenia gorliwie jak…

Do świtu umieraliśmy złączeni we wspólnym grzechu, by zaraz narodzić się na nowo. Zasnęła wtulona w mój tors. Głaskałem, pieściłem, delektowałem się obecnością. Aż zamknąłem oczy. Obudził mnie chrobot klucza w zamku. Powoli wracałem do rzeczywistości. Siedziała na moim własnym krześle, założywszy nogę na nogę. Podarowała mi ten swój półuśmiech. Zgodnie z utartymi prawidłami powinna wybuchnąć wielka granda – wszak zastała mnie w łóżku z inną kobietą. Jedno spojrzenie w zieleń oczu wystarczyło, by pojąć, że jest ze mnie dumna. Zaawansowany element gry pomiędzy perwersyjnymi umysłami.

Gestem przywołała mnie do siebie. Nie pobiegłem, raczej dopełzłem do kuchni. Niby abstynent, ale jak na kacu.

Odstąpiła mi krzesło, sama sadowiąc się na wypolerowanym na błysk blacie kuchennym. W szarym swetrze i dżinsowej spódniczce wyglądała tak niewinnie. Pieprzone pozory!

Padło tylko jedno polecenie:

– Wyliż mnie tak, jak lubię. Podupczyłeś, to teraz liż!

Poradziłem sobie ze spódniczką, po prostu zadzierając ją do góry. Czerwień majtek stanowiła marną przeszkodę. Odsunąłem materiał. Spomiędzy płatków ciekła gęsta, mlecznobiała ciecz.

Nie moja. Wiedziałem, co się stało. To samo, co w setkach tysięcy polskich sypialni i milionach na całym świecie. Poranny, szybki seks, zakończony gęstym finałem w środku. Zacząłem lizać z gorliwością wartą lepszej sprawy. Znałem własny smak, doświadczyłem woni, gęstości i lepkości innych samców. Jej przyjemność zawsze na piedestale. Liżąc, nie potrafiłem pozbyć się z głowy wyobrażeń tych seksualnych układów…

Widziałem wyraźnie, z bogactwem detali i spełniałem rolę, którą sam wybrałem. Było mi dobrze, jeśli jej było dobrze. Język, palce czy cokolwiek innego. Narzędzia użyte w drodze do celu nie miały specjalnego znaczenia.

– Spokojnie… Spokojnie… Ku… Kurwa! – zmitygowała mnie i zakrztusiła się własnym orgazmem.

Reagowałem niczym zwierzę. Zerknąłem w dół, doskonale wiedząc, co tam zastanę…Męskość w jeszcze niepełnej, a już pokaźnej erekcji.

Kiedy uniosłem głowę, napotkałem ciekawskie spojrzenie czarnych oczu. Kiedy wyślizgnęła się z łóżka? Jak długo tam stała?

– Co innego jest przeczytać, a co innego zobaczyć – wyszeptała.

Jej głos jej się zmienił. Być może miała z tym coś wspólnego prawa dłoń bezkarnie buszująca pod szlafrokiem.

– A to dopiero początek – zapewniłem gorliwie.

Co innego miałem powiedzieć? Chciałem nadrobić stracony niegdyś czas, mieć je obie na wyłączność. Odgrodzone od świata, który lekką ręką jest gotów piętnować coś jako amoralne, tylko dlatego, że wymyka się standardom. Jebać standardy!

– Jebać – powiedziałem głośno, bardziej do własnych myśli niż do kobiet stojących w kuchni.

– O tak, zepsuty chłopcze, będziesz jebał – zapewnił słodki głosik za moimi plecami. – Ale najpierw śniadanie! Potrzebujesz energii na nas dwie.

Parsknąłem śmiechem i odwróciłem się w poszukiwaniu patelni. Zanim rozbiłem pierwsze jajko, w głowie zaświtała mi myśl.

– Wiecie, co jest najlepsze?

– Co? – zapytały równocześnie.

– To nie jest pieprzone opowiadanie erotyczne.