46 min. czytania

Wiatr szarpał płaszczem Kassandra, kiedy wspinał się w górę Wielkich Schodów. Pod sobą miał Persepolis – miasto podbite, okupowane, zniewolone niczym wojenna branka. Nad sobą – najbardziej dobitne świadectwo owego zniewolenia: rozciągający się na skalnym tarasie kompleks pałaców. Niegdyś konkurowały między sobą rozmiarami, bogactwem, pięknem fresków oraz kunsztem ornamentów. Dziś zostały po nich nagie, wypalone mury, odarte ze wszystkiego, co miało jakąkolwiek wymierną wartość.

Mimo to Macedończyk zapragnął się im przyjrzeć. Usłyszawszy o tym Arsames, satrapa Persydy, zaoferował swe usługi jako przewodnika po ruinach dawnego imperium. Generał skwapliwie postanowił z nich skorzystać. Nie dlatego, że uważał Persa za godnego kompana, wręcz przeciwnie – gardził nim i sposobem, w jaki ten uzyskał swój urząd. Czuł jednak, że muszą wreszcie szczerze porozmawiać, to zaś było możliwe jedynie na osobności. Od czasu ich wspólnego wjazdu do stolicy nie mieli ku temu okazji. Dwór satrapy był zawsze pełen ludzi, którym nie sposób było ufać – pysznych arystokratów, zarozumiałych dostojników, pożałowania godnych pochlebców, wreszcie niewolników, którzy służyć mogli wielu różnym panom. Kassander nie mógł pozwolić, by to, o czym będą mówić, dotarło do buntowników i ich tajemniczej przywódczyni, noszącej imię Jutab.

Wciąż nie mógł pogodzić się z faktem, że nieprzyjaciel, z którym zmierzył się w Perskich Wrotach i który zadał jego wojskom tak ciężkie straty, okazał się niewiastą. To po prostu nie mieściło mu się w głowie. Co prawda stare, helleńskie mity opowiadały o amazonkach, dosiadających rączych rumaków i biegle posługujących się łukiem oraz włócznią, jednak generał niezbyt wierzył w ich prawdziwość. Teraz jednak musiał przyjąć do wiadomości, że to kobieta rzuciła wyzwanie macedońskiej władzy nad Persydą. I że wkrótce przyjdzie mu być może skrzyżować z nią miecze.

Kassander i Arsames dotarli w końcu na sam szczyt Wielkich Schodów. Ich oczom ukazały się imponujące propyleje, przed nimi zaś dwa posągi przedstawiające lamassu – skrzydlate byki o ludzkich głowach. Kamienne monstra strzegły niegdyś wysokich, okutych żelazem wrót zwanych Bramą Wszystkich Narodów. Dziś podwoje zostały wyłamane z zawiasów i nic nie tamowało drogi wiodącej w głąb kompleksu. Mężczyźni przeszli w cieniu propylejów i skierowali się na południe, w stronę wielkiego pałacu Kserksesa, zwanego Apadaną. Nawet teraz osmalone kolumnady i reliefy, z których spłynęła stopiona żarem farba robiły niezwykłe wrażenie. Macedończyk unosił wysoko głowę, by dostrzec wszystkie misterne zdobienia, docenić całe mistrzostwo perskich architektów oraz rzemieślników.

Jednocześnie słuchał satrapy opowiadającego o tym, jak wznoszono kolejne budowle, który władca zainaugurował którą konstrukcję i jak gmachy wyglądały po ukończeniu. Razem wkroczyli do wnętrza Apadany. Arsames chciał pokazać Kassandrowi wielką salę tronową, wytyczoną na planie kwadratu. Sufit nad nią podtrzymywały siedemdziesiąt dwie kolumny. Przez liczne otwory w sklepieniu wdzierało się tu dość światła, by nie musieli używać pochodni. Macedończyk rozglądał się oszołomiony. Mimo że pożar doszczętnie wypalił to wnętrze, wciąż można było sobie wyobrazić, gdzie znajdował się wielki tron króla królów, gdzie było miejsce dla wezyra i pomniejszych dostojników, którymi wrotami dostawali się tu pokorni suplikanci. Pod sadzą wciąż można było rozpoznać pozostałości barwnych fresków pokrywających ściany. Geometryczne wzory zdobiące posadzkę przetrwały tylko dlatego, że uwieczniono je w kamieniu.

Nim rozpoczął swą wspinaczkę u podnóża Wielkich Schodów Kassander sądził, że w pełni rozumie powody, dla których Aleksander nakazał zniszczyć to miejsce. Teraz nie miał już tej pewności. Złamanie woli Persów nie wydawało mu się zyskiem wartym ceny, jaka została tutaj zapłacona. Tym bardziej, że ich opór szybko się odrodził i zaczął krzepnąć dzięki działalności Jutab. Wykalkulowana decyzja króla coraz bardziej zdawała mu się aktem bezmyślnego barbarzyństwa. By oderwać się od takich, graniczących ze zdradą stanu, myśli, rzekł do swego przewodnika:

– Arsamesie, jestem ci bardzo wdzięczny za wszystkie te cuda, jakie mi pokazujesz i o których tak zajmująco opowiadasz. Trzeba nam jednak pomówić nie o przeszłości, lecz o ważnych, bezpośrednio nas dotykających sprawach. Nie sądzę, byśmy mieli ku temu lepszą sposobność niż tu i teraz.

Satrapa skinął głową.

– Słusznie prawisz, generale. Jestem pewien, że masz wiele pytań. Zadaj je, a chętnie odpowiem. Szczerze i bez zaciemniających rzecz ozdobników, w których tak lubują się dworacy. Obydwaj jesteśmy żołnierzami, mówmy więc jak żołnierze.

Ja jestem żołnierzem, ty natomiast zdrajcą swojego króla i bratem jeszcze gorszego zdrajcy, pomyślał Kassander. Naturalnie, nie wypowiedział tego na głos. Arsames obiecał mu szczerość, należało więc skorzystać z okazji i dowiedzieć się jak najwięcej.

– Jak wygląda sytuacja w Persydzie? – zapytał. – Czy tłumienie rebelii Jutab posuwa się naprzód?

– Sytuacja wygląda dramatycznie. I nie, nie mam na tym polu żadnych sukcesów – odparł satrapa. – Brakuje mi ludzi, by zdławić ten bunt. Kiedy nasz łaskawy pan zajął Persepolis, obsadził miasto czteroma tysiącami Macedończyków i Hellenów pod wodzą dostojnego Kraterosa. Jednak generał szybko znudził się pilnowaniem porządku w zdobytym kraju. Zabrał połowę swoich wojsk i dołączył do głównej armii. Oczywiście wziął ze sobą najlepsze oddziały, zostawiając mi starych i zmęczonych weteranów falangi oraz zdemoralizowanych hoplitów. Musiałem dodatkowo podzielić tę siłę, by obsadzić garnizony w Pasargadach oraz Isztahr. Za królewskim pozwoleniem poczyniłem nowe zaciągi, wśród arystokracji oraz ludu perskiego. Problem w tym, że nie mogę być całkiem pewien lojalności tych żołnierzy.

– Niektórzy z nich wciąż są wierni Dariuszowi?

Arsames potrząsnął głową.

– Były król królów jest dość powszechnie pogardzany za tchórzostwo. Dwa razy uciekł przed Aleksandrem z pola bitwy. Nikt tu za nim nie tęskni i nie wypatruje jego powrotu. Co innego Jutab. Młoda, piękna dziewczyna, jak głosi jej legenda, nietknięta nigdy przez mężczyznę. A zarazem wojowniczka, walcząca o wyzwolenie swej ojczyzny, kiedy mężowie zawiedli. To przemawia do wyobraźni wszystkich, którym niemiłe są nowe, macedońskie porządki.

– Nietknięta przez mężczyznę? – zainteresował się Kassander. – Przecież poślubił ją twój brat! Chcesz powiedzieć, że małżeństwo nie zostało skonsumowane?

– Wydaje się, że Tiridates nie zdążył skorzystać ze swych świeżo nabytych praw. – Satrapa wyraźnie spochmurniał. – Musiał zostać zgładzony zaraz po tym, jak udał się z panną młodą do sypialni. Gdy go znaleziono, miał jeszcze na sobie weselną szatę.

Macedończyk czuł, że rozdrapuje niezaleczoną ranę, lecz nie potrafił się przed tym powstrzymać.

– Nie mogę pojąć, w jaki sposób wątła dziewczyna była w stanie pokonać zdrowego i silnego mężczyznę, takiego jak twój brat. Nawet jeśli nie była zbyt ochocza do ożenku i nocy poślubnej, to przecież nie powinno to stanowić dla niego wielkiej przeszkody. Z pewnością nie raz i nie dwa zdarzyło mu się niewolić niewiasty…

– My, Persowie, nie zniżamy się do takich czynów – odparł wyraźnie urażony Arsames. – A Jutab nie była zwykłą dziewką. Od dziecka nawykła do broni, polowań i fechtunku. Lecz nawet to nie wystarczyłoby, gdyby nie podstęp, jakim się posłużyła. Na podłodze sypialni znaleziono kielich, z którego Tiridates pił przed udaniem się do łoża. Rozlane wino wsiąkło w dywany, lecz na dnie naczynia zachowała się odrobina trunku. Zmusiłem psa, by wylizał tę resztkę. Po paru chwilach zwierzę zasnęło na długie godziny. Tak więc mój brat był najpewniej nieprzytomny, gdy ta suka podrzynała mu gardło…

Słysząc te słowa, Kassander poczuł, że robi mu się zimno. Wspomniał przedostatnią noc, jaką spędził w Suzie, jednej z podbitych stolic imperium. Elamicką tancerkę, która wpierw przyjęła w sobie jego nasienie, a potem napoiła winem z dodatkiem narkotyku… czy jemu również groziła wówczas śmierć od noża czy sztyletu? I czy niewiasta, którą posiadł, odbierając przy tym dziewictwo, mogła być przywódczynią perskich buntowników?

– Parysatis… takie nosiła miano – głośno wypowiedział nurtującą go myśl. – Królewskie, nietypowe dla dziewczyny z gminu…

Arsames popatrzył nań zaskoczony.

– W istocie. Nim stała się Jutab, postrachem wszystkich Hellenów w Persydzie, morderczynię mego brata zwano Parysatis. Skąd o tym wiesz, generale?

* * *

Choć imponujące, królewskie siedziby zostały bez wyjątku zniszczone, podczas postoju w Persepolis oficerowie macedońskiego korpusu wraz ze swymi kobietami i tak mieszkali wygodnie, korzystając z wszelkich luksusów. Satrapa oddał bowiem do ich dyspozycji najbardziej okazały gmach znajdujący się poza głównym kompleksem: otoczony rozległymi ogrodami Pałac Wezyrów. Dawniej rezydowali tu pierwsi ministrowie imperium, często dorównujący potęgą władcom, którym oficjalnie służyli. Za głównym budynkiem, ozdobionym barwnymi kolumnadami, wśród bujnej nawet zimą zieleni, skrywał się mniejszy pałacyk, niegdyś mieszczący w sobie harem. Ponieważ jednak ostatni wezyrowie byli z reguły eunuchami, przed kilkudziesięciu laty jego wnętrza przebudowano, adaptując na nowy cel – obecnie znajdowała się tu bogato urządzona łaźnia.

Melisa wciągnęła powietrze w płuca i zanurzyła się w parującą lekko toń. Raz jeszcze pokonała długość basenu, płynąc tuż nad pokrytym geometryczną mozaiką dnem. Wynurzyła się przy przeciwległej ścianie, odchyliła głowę do tyłu i odgarnęła włosy. Wypełniająca zbiornik gorąca woda przyjemnie rozgrzewała w rześki i pochmurny poranek. Wprawdzie poprzedniej nocy Kassander nie pozwolił Jonce zmarznąć – ani zaznać zbyt wiele snu – lecz opuścił ich wspólną alkowę przed świtem, udając się na jakieś ważne spotkanie. Pozbawiona jego namiętnych pieszczot musiała szukać ciepła gdzie indziej.

Towarzysząca jej w basenie niewolnica przezornie trzymała się jego obrzeży. Było tam nieco płyciej, a woda sięgała Parmys po nieduże, krągłe piersi. Jednak i ona, choć najwyraźniej nie czuła się tu zbyt pewnie, czerpała wiele przyjemności z gorącej kąpieli. Drugi sługa Melisy, pochodzący z Elamu młody eunuch pozostał na brzegu zbiornika. Stał tam niczym posąg, w długiej, białej szacie, z przewieszonym przez ramię ręcznikiem. Cierpliwie czekał, aż pani zakończy ablucje i będzie mógł do sucha wytrzeć jej ciało.

– Iszanie, dołącz do nas! – zawołała doń Melisa. – Przekonasz się, jak rozkoszna jest woda!

– Jeśli pozwolisz, pani, wolałbym pozostać tutaj – odparł uprzejmie. Oczywiście, mogłaby wydać mu rozkaz, lecz nie uczyniła tego. Domyślała się, czemu nie chce zrzucić szaty – wtedy musiałby pokazać obydwu dziewczynom swą okaleczoną męskość, lub też jej brak. Jonka wiedziała, że niektórym chłopcom obcinano wyłącznie jądra, innym zaś – całkowicie usuwano przyrodzenie. Nie miała pojęcia, do której grupy należał Iszan, nie chciała go też upokarzać bezpośrednimi pytaniami.

– Twoja strata! – rzuciła i znów zanurkowała, tym razem kierując się w stronę Parmys. Wynurzyła się tuż przy niej, całkiem ją ochlapując. Lidyjka pisnęła, udając zaskoczenie. Rozbawiona, po dłuższej chwili pozwoliła swojej pani wciągnąć się na głębszą wodę. Widząc, że bez trudu przychodzi jej utrzymanie się na powierzchni, już bez większych obaw dwa razy przepłynęła basen.

– Nie bądź taki wstydliwy! – zawołała do eunucha. – Obiecuję, że nie będziemy patrzyły!

– Daj mu spokój – łagodnym tonem nakazała Melisa. – Właściwie, my też powinnyśmy wychodzić. Gorąca kąpiel jest rozkoszna, ale nie możemy spędzić w niej całego dnia.

– A co będziemy robić? – zaciekawiła się Parmys.

– Myślałam o tym, by udać się na targowisko. Niedługo przyjdzie nam opuścić Persepolis. Kto wie, czy kiedyś tu jeszcze wrócimy. Chciałabym sprawdzić, co oferują tutejsi rzemieślnicy.

– W takim razie nie traćmy czasu – Lidyjka podpłynęła do brzegu basenu i wynurzyła się, podciągając na rękach. Spoglądając na Iszana, uwodzicielsko zakołysała swym ociekającym wodą biustem. Tkwiące w jej sutkach srebrne kółeczka podskoczyły w rytm owego ruchu.

– Widzisz? Ja nie wstydzę się pokazać tobie.

Efeb mocno się zarumienił, co było widać, mimo jego oliwkowej karnacji. Parmys odwróciła się do niego plecami i wyciągnęła rękę w stronę Melisy.

– Chodź, pani, pomogę ci wyjść z basenu z basenu.

Czyniąc to pochyliła się do przodu, wypinając w stronę młodzieńca lśniące od wody pośladki. Korzystając z okazji wybałuszył oczy. Jonka chcąc nie chcąc parsknęła śmiechem.

– Chyba zyskałaś sobie kolejnego wielbiciela!

Lidyjka obróciła się ku niemu i porozumiewawczo mrugnęła. Iszan pokraśniał jeszcze bardziej i wbił wzrok w posadzkę.

Z pomocą niewolnicy, Melisa wydostała się na brzeg. Eunuch zbliżył się do niej i czym prędzej zaczął wycierać przygotowanym uprzednio ręcznikiem. Nic sobie nie robiła z ukradkowych spojrzeń Iszana, kierujących się to na jej piersi, to zaś między uda. Większość zmysłowych przyjemności stało się dlań niedostępnych, nie zamierzała mu zatem odmawiać tych nielicznych, z których wciąż mógł korzystać. Poza tym, nie był w pełni mężczyzną, więc ukazując mu się nago nie dopuszczała się nielojalności wobec Kassandra.

– Musimy zadbać o eskortę – stwierdziła Parmys. – Czcigodny generał z pewnością nie życzyłby sobie, by jego kobieta spacerowała po mieście sama.

– Skoro będziecie mi towarzyszyć, nie będę samotna – próbowała oponować Jonka. Nie miała ochoty iść na zakupy, otoczona przez pobrzękujących pancerzami zbrojnych.

– Pani, potrafię ułożyć ci włosy, podkreślić oczy henną i umalować tak, że dostojny Kassander całkiem straci głowę… ale nie obronię cię przed rabusiem czy zaślepionym żądzą gwałcicielem. Iszan również tego nie dokona, prawda?

Efeb potrząsnął głową.

– Niestety, nie uczono mnie miecza ani włóczni – rzekł, a w jego słowach dawało się wyczuć smutek. – Gdyby było trzeba, oddałbym za ciebie życie, moja pani. Wątpię jednak, by na coś się to przydało.

Melisa uznała, że dość już się napatrzył na jej wdzięki. Szczelnie owinęła się ręcznikiem i przeszła do mniejszej komnaty łaźni. Było w niej wciąż ciepło, ale znacznie bardziej sucho. Tu właśnie ułożone były suknie obydwu dziewcząt. Podążająca krok za Jonką Parmys zaczęła ubierać swą panią.

Melisa przywdziała tego dnia peplos w kolorze pogodnego nieba, uszyty z dobrego jedwabiu, lecz o dość skromnym kroju. Lidyjka nie miała wielkiego wyboru: jako niewolnicy przysługiwał jej prosty strój z białej wełny. Obydwie zarzuciły na ramiona i włosy himationy, jak nakazywała helleńska tradycja. Jedynie Iszan mógł udać się na targowisko z odsłoniętą głową. We troje opuścili budynek łaźni, przeszli przez jedną z kolumnad Pałacu Wezyrów i znaleźli się na jego dziedzińcu. Tu zaś rozgrywał się zaciekły bój.

Adiutant Kassandra, młody Argyros, atakowany był przez dwóch uzbrojonych w zakrzywione miecze żołnierzy. Bronił się przed nimi przy pomocy spartańskiego xiphosa, podobnego do tego, którym posługiwał się sam generał oraz małej, trackiej tarczy, zwanej peltą. Odbijał i kontrował ciosy nieprzyjaciół, unikał ich sztychów, uchylał się przed cięciami. Co jakiś czas wyprowadzał własne ciosy, a nawet spychał jednego z napastników do głębokiej defensywy. Zaraz jednak musiał się cofać pod naporem drugiego i wszystko zaczynało się od nowa. Przyjęcie uderzenia na peltę i wściekła riposta. Unik, zwód, pchnięcie. I znowu. Dziewczęta podeszły bliżej, by przyjrzeć się morderczemu spektaklowi. Adiutant musiał dostrzec je kątem oka, bo uniósł nagle dzierżącą klingę dłoń i zawołał:

– Wystarczy! Zróbcie sobie chwilę przerwy, chłopaki.

Żołnierze natychmiast opuścili miecze i odstąpili. Argyros wsunął xiphosa w pochwę i zwrócił się ku Melisie i jej sługom. Oddychał szybko, a w oczach wciąż jeszcze miał szaleńczy błysk, spotykany u człowieka, który walczył o życie. Pomimo chłodu miał na sobie jedynie krótką tunikę. Najwyraźniej wciąż grzał go ogień niedawnego boju.

– Pani – skinął głową nałożnicy swego wodza. – Mam nadzieję, że nasze małe ćwiczenia nie zakłóciły twego odpoczynku…

– Jak widzisz, nie wyleguję się w łóżku – odparła z uśmiechem. – Właściwie, zamierzałam udać się na miejskie targowisko. Podobno u kupców z Persepolis można nabyć towary z całego świata! Niestety, będę potrzebować kilku mężnych obrońców, by czuwali nade mną podczas przechadzki wśród straganów… – Jonka nie zamierzała ukrywać, co myśli na ten temat. Kiedy była jeszcze własnością Mnesarete, tamta wiele razy posyłała ją na zakupy. Wówczas świetnie sobie radziła bez zbrojnej obstawy! I choć była Kassandrowi bardzo wdzięczna za wyzwolenie, to jednak czasem zdawało jej się, że jako niewolnica miała więcej swobody niż dziś.

– Jeśli pozwolisz, chętnie zadbam o twoje bezpieczeństwo – odparł młodzieniec. Jeśli wychwycił w słowach Melisy ironię, nie dał tego po sobie poznać. – Generał nie pozostawił mi żadnych poleceń na czas swej nieobecności. Tak więc możemy ruszać choćby zaraz.

– Jestem rada. Może tylko ubierz się nieco cieplej… Nie chciałabym, byś przeze mnie zmarzł!

Argyros żachnął się.

– Masz oczywiście rację, moja pani! Daj mi chwilę, a będę do twojej dyspozycji.

* * *

Pers i Macedończyk opuścili monumentalne wnętrze Apadany. Ich oczom ukazał się znacznie mniejszy pałac Dariusza Wielkiego, kolejna, mniej okazała rezydencja Kserksesa oraz propyleje prowadzące do położonego jeszcze wyżej Pałacu Stu Kolumn. Wszystkie te budowle zostały naznaczone ogniem. Niektóre spośród filarów dariuszowej siedziby załamały się, powodując w konsekwencji zawalenie stropu. Minęli więc ten gmach i ruszyli dalej.

– Od dłuższego czasu milczysz, generale – zauważył Arsames. – Czy to miejsce, do którego przybyliśmy wprowadziło cię w ten melancholijny stan?

Kassander oderwał się od myśli, które nie dawały mu spokoju. Z trudem zdobył się na uśmiech i potrząsnął głową.

– To nie to. Rozważałem po prostu, co zrobić z problemem, o którym mi opowiadałeś.

– Z buntem Jutab? Zapewniam cię, że to nie jest jakaś drobna niedogodność. Poza głównymi ośrodkami sprzyja jej praktycznie cała Persyda. Lękam się, że prędzej czy później dziewka sięgnie także po miasta. Jeśli w Pasargadach albo Isztahr wybuchnie powstanie… cóż, wtedy usłyszy o tym nasz łaskawy pan, bez względu na to, gdzie się obecnie znajduje. Przecież nie może sobie pozwolić na utratę tej satrapii. Będzie więc musiał zaniechać dalszego podboju i powrócić tutaj, by zaprowadzić porządek.

– A ty poniesiesz konsekwencje, jako winny całej sytuacji – stwierdził Macedończyk. Arsames spojrzał nań z irytacją.

– Do stu piekieł ze mną! Widziałeś przecież, jak król Aleksander traktuje buntowników przeciw swojej władzy! Pamiętasz chyba o losie Teb!

Owszem, pamiętam, pomyślał Kassander. Brałem przecież udział w unicestwieniu tego miasta. Zaiste, macedoński monarcha bywał niekiedy łaskawy dla pokonanych nieprzyjaciół. Nigdy jednak nie okazywał im swej łagodności dwukrotnie. Jeśli znów podnieśli przeciw niemu oręż, spadały na nich najokrutniejsze kary. Po zdobyciu zrewoltowanych Teb, Aleksander postanowił uczynić z nich przykład grozy dla całej Hellady. Męska populacja została wyrżnięta w pień, natomiast kobiety i dzieci sprzedano w niewolę. Zburzono także mury oraz wszystkie gmachy, z wyjątkiem domu poety Pindara. W ciągu zaledwie kilku dni kwitnąca polis przemieniła się w żałosne pustkowie omijane nawet przez dzikie zwierzęta. Był tam. Widział to na własne oczy.

– Jeśli nasz łaskawy pan uczynił coś takiego swoim braciom, Hellenom – mówił dalej satrapa – to jak myślisz, w jaki sposób potraktuje Persów? Swoimi działaniami Jutab doprowadzi nasz naród do katastrofy. Setki tysięcy ludzi okupią życiem jej moment chwały!

– A zatem musisz ją powstrzymać. W interesie swoim i rodaków.

– Sam nie dam rady. Ale z twoją pomocą… – Pers zawiesił głos. A więc o to chodzi, zrozumiał Macedończyk. Dlatego chciał ze mną mówić na osobności…

– To niestety wykluczone, Arsamesie. Mam swoje rozkazy. Wojska, które prowadzę mają jak najprędzej wzmocnić królewską armię. Wojna wchodzi w decydującą fazę. Aleksander będzie potrzebował wszystkich sił.

– Wojna z Dariuszem już dawno jest wygrana! – prychnął satrapa. – Wątpię, by udało mu się raz jeszcze wyruszyć w pole. Nikt nie chce służyć pod rozkazami trwożliwego słabeusza. Jeśli udasz się do naszego łaskawego pana, dołączysz po prostu swoje trzy tysiące ludzi do jego trzydziestu. Natomiast tutaj, w Persydzie… tu mógłbyś naprawdę wpłynąć na bieg wydarzeń. Jestem przekonany, że gdy połączymy siły, uda nam się pokonać buntowników i ocalić mnóstwo istnień.

Generał zadumał się nad tymi słowami. Spełnienie prośby Arsamesa pozwoliłoby mu rozwiązać zagadkę elamickiej tancerki. Przekonać się, czy naprawdę była nią Jutab. A gdyby udało się ująć samą buntowniczkę… być może znów uraczyłby się słodyczą jej ciała. Na myśl o tym poczuł narastające podniecenie. Zaraz jednak przypomniał sobie nóż, który zakończył życie Tiridatesa. A także wyraźne polecenie, jakie otrzymał od Antypatra. „Chcę, byś objął dowództwo nad wojskiem, które wyślę Aleksandrowi”…

– Oczywiście na czas stacjonowania w Persydzie przejąłbym utrzymanie twoich wojsk – satrapa sięgnął po ostateczny w jego przekonaniu argument. – Żołd każdego żołnierza, od zwykłego falangity po samego wodza mógłby zostać podniesiony dwu… a co mi tam! Trzykrotnie. A jeśli w tym czasie Jutab zostanie zabita lub pochwycona… przekonasz się, jak bardzo potrafię być hojny, generale.

– Stać cię na taką hojność? – zaskoczony Kassander uniósł brwi.

– Dysponuję królewskim skarbcem w Persepolis – odparł Arsames. – Obecnie znajduje się w nim sto dwadzieścia tysięcy talentów w złocie.

Macedończyk uśmiechnął się przychylnie. Nareszcie Pers zaczynał mówić z sensem.

* * *

W Persepolis znajdowało się kilkadziesiąt ołtarzy Wiecznego Ognia, przy każdym zaś służyło od jednego do trzech kapłanów w czarno-czerwono-złotych szatach, tytułujących się magami. Mieszkańcy dawnej stolicy, w przeważającej liczbie wyznawcy świętego płomienia, gromadzili się wokół tych miejsc kultu, szczególnie teraz, gdy zniknęły wszystkie inne pewniki w znanym im świecie. Chętnie słuchali też nauczania magów, odnajdując w nim odpowiedzi na nurtujące ich pytania.

Nowa, macedońska władza tolerowała obcą i dziwną religię, jaką zastała na podbitym terytorium. Mogła to czynić dopóty, dopóki kapłani omijali w swych kazaniach kwestie polityczne i nie wzywali do otwartego buntu. Nominowany przez Aleksandra satrapa, Pers z urodzenia i wierny sługa Wiecznego Ognia, nie szczędził ołtarzom hojnych datków, próbując złotem zapewnić sobie ich lojalność. W pierwszych miesiącach, jakie upłynęły od kapitulacji miasta, ta krucha równowaga została utrzymana. Teraz jednak miało się to zmienić.

Owego dnia do każdego z magów w stolicy, a także w innych miastach Persydy, przyszła wiadomość, przekazana tajemną pocztą świątynną. Nie zapisano jej na papirusie, pergaminie ani na byczej skórze, nie uwieczniono w brązie, glinie ani kamieniu. Po prostu, anonimowy kurier szepnął w ucho kapłana dwa krótkie słowa, następnie oddalał się bez chwili zwłoki, by czym prędzej zniknąć w tłumie. Tych, którzy usłyszeli wiadomość, przeszywał dreszcz – strachu, podniecenia, lub niecierpliwości. Jedni posępnieli i schylając głowy, zanurzali się w niewesołych myślach. Inni, wręcz przeciwnie, prostowali nawykłe już do uginania karki i śmiało spoglądali w przyszłość, która zdała im się świetlaną. Każdy jednak wiedział, że musi okazać posłuszeństwo rozkazowi, zawartemu w owych dwóch słowach. A brzmiały one: „już pora”.

Ogień płonący na ołtarzach otrzymał nowe paliwo i strzelił w górę, wyżej niż kiedykolwiek wcześniej od chwili podboju. Magowie w czarno-czerwono-złotych szatach wzywali wiernych, by ci zgromadzili się i wysłuchali tego, co chcą im wyłożyć. To miało być niezwykłe kazanie, inne od wszystkich poprzednich. Już wkrótce niegodny satrapa, sprzedawczyk i zdrajca swego ludu, miał gorzko pożałować roztrwonionego złota.

* * *

Kiedy przywdział prosty, stalowy napierśnik, na głowę włożył hełm z czerwonym pióropuszem, na ramiona zaś wciągnął ciężki, macedoński płaszcz, młody Argyros wyraźnie zmężniał. Zdawał się szerszy w barach, a nawet – jakimś cudem – wyższy niż przedtem. W niczym nie przypominał już tego urodziwego chłopca, na którym lubiła czasem zawiesić spojrzenie Parmys, lecz który nie budził żadnego zainteresowania Melisy, preferującej starszych, bardziej zdecydowanych i świadomych swojej siły mężczyzn. Tym razem jednak udało mu się zrobić na niej wrażenie. Nagrodziła go promiennym uśmiechem, zaś jej niewolnica zawołała z zachwytem:

– Wyglądasz niczym Achilles, panie!

– W drogę! – rozkazał generalski adiutant, by stanowczością przykryć swe zakłopotanie.

Na szczęście nie musieli czekać dłużej: w międzyczasie Iszan poszedł po lektykę i tragarzy. Misternie zdobiony pojazd, należący niegdyś do wezyra imperium, czekał już na pasażerki. Gdy tylko Melisa i Parmys skryły się za jego jedwabnymi zasłonami, czterech rosłych niewolników podniosło go w górę. Elamicki eunuch zajął miejsce przed lektyką. W dłoniach dzierżył długi kij, którym mógł rozganiać tłum, gdyby ten utrudniał podróż. Argyros stanął obok niego, z ręką na rękojeści krótkiego miecza.

– Ruszajmy! – gestem dał znak strzegącym bramy wartownikom, by otworzyli szeroko podwoje.

Pałac znajdował się nieopodal centrum miasta, więc podróż na targowisko nie trwała długo. W miarę, jak się do niego zbliżali, na ulicach robiło się coraz bardziej tłoczno. Co kilka kroków Iszan musiał wołać po persku:

– Z drogi! Przepuśćcie orszak wielkiej pani! Zejdźcie z drogi!

Na razie jednak kij nie został użyty. Może sprawiły to słowa eunucha, a może idący obok i rzucający groźne spojrzenia wojownik. Wkrótce dotarli do rozległego placu miejskiego. Wytyczony na planie kwadratu musiał mieć co najmniej cztery stadiony długości i szerokości. Tę ogromną przestrzeń niemal w całości wypełniały otwarte kupieckie stragany, namioty i drewniane platformy, na których prezentowano niewolników i przeprowadzano aukcje. Na jednej z nich, chwilowo nieużywanej w tym celu, stał samotny, zakapturzony mężczyzna w czarno-czerwono-złotej szacie. Szeroko rozpościerając ręce przemawiał do rosnącej z każdą chwilą ciżby.

Uliczki między stoiskami były zbyt wąskie, by zmieściła się w nich lektyka. Zresztą, czyż cała przyjemność zakupów nie brała się z samodzielnego zwiedzania straganów i przeglądania asortymentu kupców? Tragarze opuścili pojazd tak, by podróżujące w nim niewiasty mogły wygodnie wysiąść. Argyros uniósł zasłonę i podał rękę Melisie, Iszan postąpił tak samo z Parmys. Zafascynowane rozglądały się na wszystkie strony, rozważając, gdzie pójść najpierw. W końcu Jonka podjęła decyzję i cała czwórka skierowała się tam, gdzie sprzedawano orientalne wonności. Po drodze musieli minąć handlarzy przyprawami. Intensywne wonie kręciły w nosie, a czasem wręcz wyciskały łzy z oczu. Znów drogę w tłumie torował elamicki niewolnik, rozpychając się swym długim kijem. Generalski adiutant zamykał orszak, starając się wyglądać jak najbardziej groźnie. Idąc krok w krok za dziewczętami, miał nadzieję, że samą obecnością odstraszy każdego, kto chciałby je napastować. Nie miał ochoty rozlewać dziś perskiej krwi, najchętniej nie czyniłby tego wcale. Gdyby jednak do tego przyszło, był gotów bronić powierzonych mu kobiet, nawet za cenę swego życia. A przynajmniej taką miał nadzieję.

Ze wszystkich stron mijali ich barwnie odziani Persowie o smagłych twarzach i ciemnych oczach. W większości mężczyźni, kobiet na targowisku było dziś niewiele, w większości zresztą pracowały tu jako handlarki. Tu i ówdzie widać było przechodzący patrol zbrojnych z garnizonu. Kilkuosobowe oddziały były mieszane, helleńsko-perskie. Poza tym wśród kupujących można było rozpoznać paru żołnierzy z korpusu Kassandra: tutaj Trak, żywo gestykulując, targował się o cenę noża o zakrzywionej klindze. Tam dwóch Rodyjczyków głośno omawiało barwę i gładkość prezentowanego im jedwabiu. Melisa i Parmys pogrążyły się w rozmowie z kupcem. Lidyjska niewolnica znała trochę perski, z kolei mężczyzna całkiem nieźle posługiwał się greką. Wszak nie od dziś obsługiwał już Hellenów. Widząc, że nie jest potrzebny, Iszan nie próbował włączać się do dyskusji. Cofnął się o dwa kroki, odwrócił plecami od straganu i stanął obok Argyrosa.

– Widziałeś już dwie stolice imperium, dostojny panie – uprzejmie zagadnął Macedończyka. – Persepolis i Suzę. Jak ci się podobają?

– Są inne niż nasze, helleńskie poleis – przyznał generalski adiutant, nie przejmując się wcale tym, że rozmawia ze zwykłym niewolnikiem. – Nawet nie chodzi o to, że większe, bo temu miastu nie równać się z Atenami czy Efezem. Ale bardziej… hmm… monumentalne. Jakby skrojone na boską, a nie ludzką miarę. Te absurdalnie wielkie pałace przytłaczają wszystko inne, nawet jako ruiny. Mieszkańcy gnieżdżą się w ich cieniu niczym mrówki.

Na południe od stoisk kupców wonności znajdowała się wysoka, drewniana konstrukcja przypominająca scenę. Mogła ona służyć zarówno heroldom przekazującym poddanym obwieszczenia władzy, jak i katom przeprowadzającym publiczne egzekucje. Rdzawe zacieki na niektórych deskach zdawały się sugerować raczej to drugie przeznaczenie. Teraz jednak nie toczyła się tu żadna kaźń. Na scenę wyszedł kolejny z tych dziwnych ludzi w czarno-czerwono-złotych szatach. Argyros dostrzegł, że jego twarz skrywa zasłona, nad którą widać było tylko płonące surowością, czarne jak okruchy nefrytu oczy.

– Kto to jest? – zapytał eunucha. – Już drugi raz widzę taką postać…

– To mag – odrzekł Iszan. Kiedy dostrzegł, że jego odpowiedź niczego nie wyjaśniła, dodał szybko: – Kapłan Wiecznego Ognia.

Mężczyzna uniósł wysoko ręce i zaczął przemawiać. Wokół drewnianej konstrukcji szybko gromadzili się ludzie. Wśród nich adiutant Kassandra dostrzegł nawet paru perskich łuczników z garnizonu.

– Kapłan Wiecznego Ognia – powtórzył. – Sporo słyszałem o tej dziwnej religii. Czy to prawda, że jej wyznawcy wierzą tylko w jednego boga?

– Właściwie w dwóch, lecz czczą jedynie Ahurę Mazdę, Mądrego Pana. Jego wróg, Aryman, przybył z nieprzeniknionej ciemności i króluje armii demonów. Nie jest dobrze wznosić do niego mod…

Niewolnik, który od dłuższej chwili mówił, przysłuchując się jednocześnie kazaniu maga, urwał nagle w pół słowa.

– Panie – szepnął do Argyrosa najciszej, jak mógł to uczynić. – Musimy zabrać stąd dostojną panią i czym prędzej się wynosić!

Macedończyk obejrzał się ku kobietom. Właśnie dobijały targu z kupcem. Lidyjka podała Jonce mieszek, ta zaś wydobyła z niego srebrną tetradrachmę.

– Właśnie kupują jakieś fiolki – stwierdził. – Dlaczego mielibyśmy się już zbierać?

– Ten kapłan… on podburza ludzi… przeciw obecnym w mieście Hellenom. Spójrz, jak żywo reaguje tłum! Jego słowa są jak oliwa wylana na żarzące się węgle!

Zaniepokojony adiutant rozejrzał się wokół. Odziane w peplosy oraz himationy Melisa i Parmys wyglądały zdecydowanie helleńsko. On sam również, w napierśniku, sięgającej połowy ud tunice oraz płaszczu wyraźnie odróżniał się od noszących spodnie Persów. Nie mógł nawet uchodzić za perskiego najemnika z garnizonu, ci bowiem przywdziewali łuskowe kaftany, zbrojni zaś byli w zakrzywione szable, a nie proste miecze typu spartańskiego. Na dobrą sprawę jedynie Iszan, ze swoją smagłą karnacją i sięgającą kostek szatą miałby szansę wtopić się w tłum.

Czym prędzej zbliżył się do dziewcząt. Jonka powierzała właśnie niewolnicy flakonik wschodnich wonności.

– Pani, dość już zakupów – szepnął do generalskiej kochanki. – Trzeba nam wracać do Pałacu Wezyrów.

– Tak szybko? Chciałam jeszcze obejrzeć jedwabie, biżuterię, ceramikę…

– Nie mamy czasu – rzekł z naciskiem i stanowczo ujął ją za łokieć, a następnie odciągnął od straganu. Coś w jego głosie sprawiło, że nie obruszyła się na tak obcesowe traktowanie. Zaniepokojona Parmys podążyła krok za nimi. Kiedy dotarły do niej słowa kapłana, szybko pojęła grozę sytuacji.

– Musimy dostać się do lektyki – Argyros zwrócił się do eunucha. – Idź przodem, jak wcześniej, ale nie roztrącaj ludzi kijem i nie ogłaszaj, kogo poprzedzasz.

Iszan zaczął torować im drogę przez coraz gęstszy tłum wypełniający uliczkę. Generalski adiutant oraz lidyjska niewolnica ruszyli za nim, prowadząc między sobą Melisę. Ta zaś, spoglądając uważnie wokół i widząc coraz bardziej zacięte twarze, zaciskające się w pięści dłonie, słysząc coraz bardziej wściekły ton kazania, również zrozumiała, i to bez znajomości perskiego, że wkrótce może tu dojść do tragedii.

Nagle wśród stoisk z wyrobami stalowymi wybuchło zamieszanie. Kupiec, który wciąż wykłócał się z Trakiem o cenę noża, nagle chwycił za inny z oferowanych kindżałów i z całej siły wbił go w szyję niedoszłego kontrahenta. Ten zatoczył się do tyłu, tryskając wokół szkarłatnymi kroplami. Zaraz też spadły nań kolejne ciosy, wymierzone przez stojących wokół Persów. Dotychczas górujący nad tłumem mężczyzna teraz zwalił się między napastników. Rodyjczycy nie czekali, aż ich spotka to samo. Przy pasach nosili zakrzywione kopisy. Teraz wydobyli je z pochew i wsparli się o siebie plecami, tak, by nikt nie mógł uderzyć na nich z tyłu. Trzymając rozwścieczonych obywateli miasta na dystans wyciągniętych kling, zaczęli się przesuwać w tę samą stronę, w którą zmierzała grupa Argyrosa.

Jakiś wysoki drab popchnął Iszana, rzucając mu w twarz obelgę. Niewolnik, przyzwyczajony przecież do brutalnego traktowania, próbował załagodzić spór, ale tylko rozjuszył tamtego. Kiedy mężczyzna zamierzył się nań pięścią, zdzielił go kijem w poprzek klatki piersiowej. Osiłek upadł na ziemię i zaniósł się rzężącym kaszlem. Nagle tuziny par oczu skierowały się na eunucha i tych, którzy szli za nim. A potem z tuzinów gardeł dobył się wściekły ryk.

– Hellenowie!

Adiutant wyrwał xiphosa z pochwy. Pierwszego, który doskoczył doń z kindżałem w ręku, pchnął między żebra, a potem kopnięciem posłał na bruk. Drugi był już zbyt blisko, by wymachiwać klingą, więc Argyros przywalił mu w twarz płazem miecza. Szczęśliwie większość Persów nie posiadała broni. Mogli wprawdzie ze wszystkich stron rzucić się na Macedończyka i rozerwać go na strzępy, lecz widok krwi pobratymców ocucił ich choć na chwilę. Spoglądali wprawdzie z nienawiścią, ale trzymali się na dystans.

– Rodyjczycy! Do mnie! – ryknął młodzieniec, starając się zabrzmieć tak, jak Kassander, gdy w ogniu walki wydawał rozkazy. Choć własny głos zdał mu się cienki i drżący, to jednak został usłyszany. Dwaj łucznicy spostrzegli go i ruszyli na spotkanie, torując sobie drogę ostrzami kopisów. Tłum rozstępował się przed nimi, lecz widać było, że jest coraz bardziej wzburzony. Niektórzy pochylali się i próbowali wyrwać obluzowane fragmenty bruku. Kupcy wyrobów stalowych rozdawali za darmo swe noże, sztylety i kindżały. Z każdą chwilą mieszkańcy Persepolis byli coraz lepiej uzbrojeni.

* * *

Po powrocie do Pałacu Wezyrów Kassander postanowił zwołać wysokich oficerów swego korpusu. Ponieważ nigdzie nie mógł znaleźć Argyrosa, rozesłał po nich zwykłych żołnierzy. Ci mieli niejakie problemy z odnalezieniem każdego z dowódców. W końcu jednak, Jazon, Dioksippos i Eurytion stawili się w jednej z większych komnat dawnej imperialnej kancelarii. Wzdłuż ścian tego pokoju, czy może raczej sali, ciągnęły się potężne regały, których półki wypełnione były dokumentami zapisanymi na zwojach papirusu oraz glinianych tabliczkach. Na środku pomieszczenia postawiono solidny, cedrowy stół. Właśnie wokół niego zebrali się uczestnicy narady.

Najpierw przemówił Macedończyk. Przedłożył oficerom propozycję Arsamesa, nakreślił pokrótce stan rzeczy w Persydzie oraz trudny wybór, przed jakim stanął. Słuchali z uwagą, nie przerywając ani słowem.

– Rozkazy, które otrzymałem jeszcze na Peloponezie, były jednoznaczne – kończył swą mowę generał. – Miałem zgromadzić żołnierzy, a potem czym prędzej dostarczyć ich do Aleksandra. Mogę to uczynić w ciągu paru tygodni. Król znajduje się gdzieś na północy, nie wiemy dokładnie gdzie, lecz jeśli ruszymy bez zbędnej zwłoki, z pewnością go dościgniemy. Wtedy jednak, zostawimy za sobą zrewoltowany kraj. Nie ulega wątpliwości, że kierowany przez Jutab bunt zagraża macedońskiej władzy w regionie. Satrapa już teraz nie panuje nad sytuacją, a ta może się tylko pogorszyć. Nim podejmę decyzję, chcę wysłuchać waszych głosów. Co radzicie, moi panowie?

Milczenie, które zapadło po słowach Kassandra, pierwszy przerwał jego zastępca, Trak Jazon.

– Dobrze wiecie, że w tej sprawie nie potrafię być bezstronnym arbitrem. Z rąk siepaczy Jutab zginął mój oblubieniec, młody Herakliusz. A także pięciuset żołnierzy korpusu, naszych towarzyszy broni. Cienie poległych domagają się, byśmy pomścili ich śmierć! Buntowniczka i ci, którzy za nią idą, muszą posmakować helleńskiej sprawiedliwości. Dlatego mówię: rozkazy mogą poczekać! Najpierw rozprawmy się z rebelią, a zobaczycie, że kiedy dołączymy do króla Aleksandra, ten jeszcze nam podziękuje za uwolnienie go od kłopotu!

Macedończyk podziękował mu przychylnym skinieniem, a następnie spojrzał na pozostałych. Drugi na wyrażenie swego sądu zdecydował się Dioksippos.

– Żołnierze giną na wojnie. Taki ich los i powołanie. Nie sądzę, by cienie poległych domagały się od nas czegokolwiek. One są już za rzeką Styks, na szarych równinach Hadesu. Napiły się wód Lete i zapomniały o naszych ziemskich sprawach. Najlepsi zaś z tych, co umarli, kosztują strawy bogów na Polach Elizjum. Jestem pewien, że mężny Herakliusz znalazł się właśnie pośród nich.

– Takie rozważania dobre są dla kapłanów oraz filozofów – zmarszczył brwi Kassander. – Co proponujesz, Ateńczyku? Mów szczerze i bez wykrętów!

– Właśnie miałem do tego dojść. – Pogodnym uśmiechem pankrationista dał znać, że nie uraziły go szorstkie słowa. – Pomimo że różnimy się z Jazonem w poglądzie na życie pozagrobowe, muszę przychylić się do jego zdania w kwestii strategii wojennej. Nie byłoby roztropnie pozwolić, by iskry buntu przerodziły się w pożogę. Persyda to zbyt ważny kraj, byśmy mogli zaryzykować jego utratę. Zwłaszcza, że jesteśmy na miejscu, mając siły wystarczające, by temu zapobiec.

Generał zmierzył wzrokiem dowódcę jazdy, który jako jedyny nie wyraził jeszcze swej opinii.

– Mamy dotąd dwa głosy za pozostaniem i walką z Jutab – rzekł. – Gdybyśmy żyli w ateńskiej demokracji, sprawa zostałaby już rozstrzygnięta. Ja jednak chcę wysłuchać wszystkich głosów, nim zdecyduję. Również twojego, Eurytionie.

– Nie jest mi łatwo sprzeciwić się przedmówcom – zaczął tesalski olbrzym, wspierając pięści na blacie stołu. – Zwłaszcza, że dopiero niedawno zostałem doproszony do tego prześwietnego grona. Zdaje mi się jednak, że powinieneś postąpić inaczej, niż ci radzą, generale. Otrzymałeś swe rozkazy. Żołnierską powinnością jest ich wypełnienie.

– Tylko tyle? – parsknął Kassander. – Czy zalecasz mi ślepe posłuszeństwo? Zdaję się, że awansowałem cię za coś zgoła innego, Eurytionie. Za wykazanie się inicjatywą, gdy przyszła ku temu pora. Czyż nie objąłeś dowództwa nad konnicą, gdy zginął Herakliusz? I nie poprowadziłeś jej do zwycięstwa? Nie było mnie wtedy przy tobie, by wydawać rozkazy!

– To więcej, niż ślepe posłuszeństwo – kawalerzysta nie dał się zbić z tropu. – Wojna, którą toczymy, nie rozstrzygnie się w Persydzie. To tylko jeden z wielu pobocznych teatrów zmagań. O ostatecznym rezultacie zadecyduje jeszcze jedna bitwa Aleksandra z Dariuszem. A kiedy ich armie spotkają się w polu, powinniśmy stać przy królu, a nie uganiać się po górach za buntownikami!

Jazon spojrzał na Tesala ze słabo skrywaną niechęcią. Dioksippos uniósł tylko brwi, zaskoczony stanowczością, z jaką świeżo mianowany oficer wyraził swoje zdanie. Generał natomiast parsknął śmiechem.

– Dla tego ognia cię wybrałem, żołnierzu! Taki właśnie powinien być dowódca tesalskiej jazdy! Zawsze mów przy mnie, co myślisz. Obiecuję, że nie pożałujesz swej szczerości!

– Co zatem postanowiłeś? – spytał Trak, wyraźnie zaniepokojony takim przebiegiem narady. Kassander miał mu właśnie odpowiedzieć, gdy nagle w korytarzu rozległ się odgłos pospiesznych kroków. A potem do sali wpadł satrapa Persydy. Zziajany, roztrzęsiony i blady niczym marmur z wyspy Paros.

– Czemu zawdzięczamy twą wizytę, Arsamesie? – zdumiał się Macedończyk.

– Powstanie! – ryknął tamten i załamał ręce. – Stało się to, przed czym cię ostrzegałem! Całe Persepolis powstało! Krew leje się na ulicach!

* * *

Gdy dołączyli doń Rodyjczycy, Argyros kazał im ochraniać niewiasty. Teraz, we czterech, mogli otoczyć je ze wszystkich stron. Melisa i Parmys stały blisko siebie i patrzyły wokół z lękiem. Tłum wokół zgęstniał do tego stopnia, że już nie dało się torować przezeń drogi. Adiutant rozglądał się rozpaczliwie, szukając patrolu wojsk garnizonowych. Wyglądało jednak na to, że Hellenowie opuścili plac targowy. Co się tyczy perskich żołnierzy, niektórzy dołączyli do rozwścieczonej ciżby. Najwyraźniej słowa kapłana Wiecznego Ognia podziałały również na nich.

W pobliżu znajdowała się jedna z drewnianych platform służących do organizowania aukcji niewolników. Wsparta na solidnych belkach, wyrastała ponad głowy ludzi. Na szczęście nie zajmował jej teraz żaden z magów. Macedończyk postanowił skierować się ku niej. Unosząc nad głowę xiphosa, zmusił stłoczonych ludzi do cofnięcia się i rozstąpienia. Cała grupa ruszyła w tę stronę, opędzając się klingami oraz kijem od coraz bardziej agresywnych Persów. Na platformę prowadziły jedne tylko, dość wąskie schody. Można się tu było długo bronić. Argyros pchnął na nie Jonkę, a potem jej niewolnicę. Przepuścił jeszcze eunucha, dopiero potem wspiął się sam. Stanowiący straż tylną Rodyjczycy poszli w jego ślady.

Niestety, gdy znaleźli się na podwyższeniu, zauważył ich przemawiający z szafotu kapłan. Wskazawszy Hellenów palcem, rzucił w tłum krótki rozkaz. Adiutant nie musiał posługiwać się lokalnym językiem, by zrozumieć, co powiedział. Oto bowiem mieszkańcy Persepolis wznieśli gromki okrzyk, a potem rzucili się w stronę platformy. Koło głowy Macedończyka śmignął kamień. Następny uderzył w bark Iszana, posyłając go na deski. Kilkunastu Persów próbowało wedrzeć się na schody. Rodyjczycy rąbali ostrzami kopisów, a wokół tryskała krew.

– Na podłogę! – zawołał Argyros w stronę dziewczyn. Usłuchały, przez co śmigające coraz gęściej kamienie nie mogły ich łatwo dosięgnąć. On również przypadł do podłoża, ale tylko na jedno kolano. Zobaczył, jak za skraj platformy chwytają czyjeś dłonie. Nie czekając, aż napastnik podciągnie się w górę, ciął xiphosem, pozbawiając go palców. Wrzask okaleczonego utonął wśród ogólnego rwetesu. Następnie Macedończyk przypadł do eunucha, który bezskutecznie starał się dźwignąć na nogi. Pomógł mu się podnieść i posłał w stronę Rodyjczyków. Już po chwili celnymi uderzeniami kija Iszan wybijał zęby i rozłupywał głowy atakujących.

Adiutant skupił się na tych, co próbowali wdrapać się bezpośrednio na platformę. Kolejny kamień zawadził go o skroń, czyniąc długą, lecz niezbyt głęboką ranę. Nie zważając na ból i zalewającą mu oko krew, pchnął mieczem wysokiego Persa, podsadzonego właśnie przez dwóch innych. Niestety, coraz liczniejsi wpadli już na to, że współdziałając, łatwiej sforsują przeszkodę. Argyros dwoił się i troił, by im przeszkodzić. Nagle otrzymał potężny cios w pierś, który targnął nim do tyłu. Popatrzył w dół i ze zdumieniem ujrzał wystającą z napierśnika strzałę. Na szafocie, obok kapłana Wiecznego Ognia stał jeden z perskich łuczników z garnizonu. Nakładał właśnie na cięciwę następny pocisk.

Przy akompaniamencie przerażonych krzyków Melisy i Parmys, pierwszy Pers wdarł się na platformę. Macedończyk przypadł do niego, poderżnął gardło samym końcem xiphosa, a potem chwycił za wstrząsane konwulsjami ciało. Poczuł, jak zaraz wbija się w nie przeznaczona dlań strzała. Nie możemy tu pozostać, zrozumiał. Wystrzelają nas do ostatniego. Od wylotu najbliższej, odchodzącej od placu targowego ulicy platformę dzieliło trzydzieści, może czterdzieści kroków. Ale dystans ten wypełniało rozszalałe, wygrażające pięściami, ludzkie morze.

I wtedy, zupełnie niespodziewanie, owo morze ucichło, a potem rozstąpiło się. Utworzonym w ten sposób szpalerem szedł samotny, niewysoki człowiek w czarno-czerwono-złotej szacie. W dłoni ściskał kostur zwieńczony krwistoczerwonym kamieniem. Na widok tej oznaki godności czy urzędu, Persowie nisko skłaniali głowy. Niektórzy wręcz padali na twarz przed mijającym ich kapłanem. Mężczyzna stanął przed platformą i zadarł głowę. Podobnie jak inni magowie, skrywał twarz za zasłoną, lecz jego oczy spoglądały na uwięzionych Hellenów łagodnie i bez śladu gniewu. Niskim, nawykłym do głoszenia ważkich prawd głosem wypowiedział kilka zdań, najwyraźniej skierowanych do zgromadzonych wokół wiernych.

Argyros przysunął się do klęczącej nieopodal Parmys i szepnął:

– Co on mówi? Tłumacz!

– Poleca im się cofnąć i wypuścić nas – mówiła z niedowierzaniem Lidyjka. – Rozkazuje, by szli zabijać gdzie indziej. Ogłasza, że my jesteśmy pod jego osobistą obroną.

Jakiś Pers wyszedł przed innych i głośno zaprotestował. Kapłan nie zaszczycił go nawet odpowiedzią. Obejrzał się tylko i zamachnął kosturem. Czerwony kamień trafił w sam środek czoła mężczyzny i bez ducha posłał go na ziemię. Nikt już nie próbował kwestionować decyzji zamaskowanego. Ten zaś ponownie zwrócił się ku platformie.

– Możecie zejść – oznajmił całkiem czystą greką. – Dopóki jestem z wami, nikt was już nie dotknie.

Gdy przez dłuższą chwilę żaden z Hellenów nie zareagował, mag westchnął i wyciągnął ku nim rękę.

– Chodźcie ze mną, jeśli chcecie żyć.

Adiutant pojął, że nie mają wyboru. Pomógł wstać Melisie, a następnie także Parmys. Razem zeszli z drewnianego podwyższenia, między stojących poniżej Persów. Ci wciąż mierzyli ich morderczymi spojrzeniami, lecz nie odważyli się niczego spróbować.

Kapłan zaprowadził ich do pobliskiego domu, jednego z położonych tuż obok targowiska. Uderzył w drzwi kosturem. Otwarły się niemal natychmiast. Kryła się za nimi blada z lęku, a może przejęcia niewiasta. Posłuszna woli zamaskowanego, wpuściła wszystkich do środka.

– Zastawcie drzwi meblami – polecił Rodyjczykom. – Trochę poczekamy na odsiecz.

Następnie zwrócił się do ich gospodyni. Parmys sama zbliżyła się do Argyrosa i szeptała mu do ucha:

– Podziękował kobiecie za azyl i obiecał, że gdy w mieście rozpęta się piekło, jej dom przetrwa jako jeden z niewielu.

– Jest bardzo pewny siebie – mruknął Macedończyk.

– Teraz błogosławi ją i obiecuje, że szybko znajdzie nowego męża – mówiła dalej Lidyjka. – To chyba wdowa…

Następnie mag zwrócił się ku nim i płynnie zmienił język:

– Miałem nadzieję powstrzymać to szaleństwo, ale nie zdążyłem… rozkaz z Ukrytej Świątyni trafił już do kapłanów i został wypełniony. To samo co tutaj, dzieje się teraz we wszystkich miastach Persydy. Jedyne, co mogłem zrobić, to ocalić wam życie. Zbyt mało i zbyt późno…

– Dla nas to i tak bardzo wiele – niespodziewanie, chyba nawet dla siebie, przemówiła Melisa i obdarzyła kapłana nieśmiałym uśmiechem. On zaś uczynił coś jeszcze bardziej zaskakującego – zsunął zasłonę skrywającą mu oblicze, a potem zrzucił kaptur. Oczom zgromadzonych ukazała się jowialna, nieco pucułowata twarz z podwójnym podbródkiem. Ich wybawiciel był w średnim wieku, a siwiejące włosy mocno już przerzedziły się na jego czaszce. Jednak oczy spoglądały z młodzieńczą energią, ciekawością, a nawet zmysłowością. Odwzajemniwszy uśmiech Jonki, rzekł:

– Spędzimy tu razem trochę czasu, dobrze jest zatem się poznać. Na imię mi Widarna. Do niedawna byłem trzecim magiem Ukrytej Świątyni…

* * *

Bunt rozprzestrzenił się po dawnej stolicy, niczym pożar w wysuszonej po upalnym lecie puszczy. Wszędzie tam, gdzie dało się słyszeć głos kapłanów Wiecznego Ognia, lud podrywał się do walki przeciw macedońskim ciemiężcom. Bez broni, przygotowania, jakiegokolwiek planu. Niespodziewany sukces powstańcy zawdzięczali przede wszystkim żołnierzom z miejskiego garnizonu. Hellenowie byli apatyczni i niechętni do walki, Persowie zaś nie zamierzali przelewać krwi rodaków, albo wręcz się do nich przyłączyli. Nim minęło południe, miasto należało do zrewoltowanego tłumu, z wyjątkiem kilku zaledwie punktów oporu. Najważniejszymi z tych punktów były: Pałac Wezyrów oraz koszary Nieśmiertelnych.

Wielkie podwoje w murze okalającym koszary zostały rozwarte na oścież. Wpierw wymaszerowali przez nie ateńscy i argiwscy hoplici pod wodzą Dioksipposa. Weterani walk w górach Zagros, dyszący chęcią zemsty na Persach za śmierć swoich towarzyszy broni. Następnie szli Trakowie ze straszliwymi, przypominającymi kosy rhompajami. Rodyjscy łucznicy w kolczugach. Wreszcie – falangici, nad których głowami unosił się istny las długich włóczni. Tesalska konnica Eurytiona z Feraj wylała się na plac ćwiczebny dwoma bocznymi bramami. Pod jej osłoną kolejne formacje ustawiały się w karnych czworobokach. Kiedy wszystko było gotowe, Kassander przeszedł energicznym krokiem wśród podległych mu jednostek. Przyprowadzono mu jego karego rumaka, Kambyzesa. Dosiadł go, by stać się widocznym nawet z najbardziej odległych szeregów. W posrebrzanym napierśniku stylizowanym na tors atlety, lśniąco czarnym płaszczu, oraz hełmie z równie czarnym pióropuszem prezentował się niczym bóg zaświatów, który przybył do krainy śmiertelników, by szerzyć tu spustoszenie. Przy pasie kołysał mu się w wysłużonej pochwie xiphos, ale w dłoni dzierżył długą na sześć stóp kawaleryjską lancę.

Wciągnął powietrze w płuca, a potem ryknął:

– Cześć wam, żołnierze!

– Cześć tobie, generale! – odkrzyknęło dobrze wymusztrowane wojsko.

Wbił pięty w boki Kambyzesa i ruszył wzdłuż równych szeregów.

– Nadszedł dzień, o którym marzyliście od bitwy w Perskich Wrotach! Dziś znowu skrzyżujecie oręż z buntownikami, którzy wymordowali wam tylu przyjaciół! Pokażecie skurwysynom, co znaczy macedońska, helleńska oraz tracka sprawiedliwość! Wpoicie im tę lekcję tak głęboko, że już nigdy nie ośmielą się podnieść broni przeciw lepszym od siebie. Będziecie jak tytani, jak cyklopi, jak giganci o wężowych splotach! A kiedy już zwyciężycie, otrzymacie królewską nagrodę. Do świtu zezwalam na mordy, gwałty i wszelki rabunek! Nic, co należy do naszych nieprzyjaciół, nie będzie dzisiaj święte! A więc powiedzcie, moi druhowie, cieszycie się z tej sposobności?

Odpowiedzią był nieartykułowany ryk z trzech tysięcy gardeł, huk uderzeń mieczy o tarcze i drzewców włóczni o kamienie bruku. Przez dłuższą chwilę wsłuchiwał się w ten jazgot, który brzmiał dlań jak najsłodsza muzyka. Kiedy wreszcie się nim nasycił, uniósł lancę i skierował ją na nieposłuszne miasto.

– Naprzód! – jakimś cudem zdołał przekrzyczeć panujący wokół harmider. – Za króla Aleksandra! Za Macedonię. Za Helladę. I za zemstę, która jest rozkoszą bogów!

* * *

Wszystkie okna domu wychodziły na niewielki, wewnętrzny dziedziniec, tak więc ukryci tu Hellenowie nie byli w stanie obserwować rozwoju sytuacji na ulicach. Słyszeli jednak odgłosy zrewoltowanego miasta: kazanie któregoś z magów, skandowane przez tysiące ludzi nawoływania do walki i oporu. Wdowa poczęstowała niespodziewanych gości podpłomykami oraz winem zmieszanym z przyjemnie chłodną wodą. Pomimo tak życzliwego przyjęcia, czas upływał w coraz bardziej nerwowej atmosferze. Rodyjczycy pełnili straż przy drzwiach, nie zdejmując dłoni z rękojeści kopisów. Parmys obmyła Argyrosowi twarz, zaś Melisa zawiązała mu na głowie opaskę zrobioną z oddartego skraju własnego himationu. Dzięki temu krew spływająca z rany na skroni przestała zalewać mu oko. Następnie obie pomogły mu zdjąć napierśnik. Okazało się, że pancerz ocalił adiutantowi życie. Strzała przebiła wprawdzie stalową osłonę, ale tylko drasnęła pierś.

Kiedy Jonka przyglądała się potłuczonemu barkowi Iszana, Macedończyk wyszedł na dziedziniec. Trochę kręciło mu się w głowie, zapragnął więc zaczerpnąć świeżego powietrza. Przez dłuższą chwilę przyglądał się murom domu, rozważając wspinaczkę na dach. Bardzo chciał bowiem ujrzeć, co porabiają buntownicy. Po zastanowieniu odrzucił ten pomysł. Na razie Persowie uszanowali ich azyl, kto jednak wie, co zrobią, gdy zauważą szpiegującego ich z góry Hellena?

– Panie? – usłyszał zza siebie kobiecy głos. Obrócił się i spojrzał w lekko skośne, brązowe oczy. Dopiero teraz docenił, jak bardzo są urodziwe.

– Tak Parmys?

– Byłeś dziś bardzo odważny – uśmiechnęła się doń w sposób zupełnie inny, niż czyniła to Melisa. Bez śladu nieśmiałości, za to z pełną świadomością wywieranego efektu. Młody adiutant poczuł, że jego serce przyspieszyło nieco bicie. – Tam, na targowisku. Gdyby nie ty, rozdarliby nas na kawałki. Chciałam ci podziękować za uratowanie nam wszystkim życia. A także dać przedsmak mojej wdzięczności.

Nie czekając na reakcję młodzieńca postąpiła krok ku niemu i stanąwszy na palcach, docisnęła wargi do jego ust. Pocałunek był nagły, wilgotny i bardzo przyjemny. Nim zdążył się nad tym zastanowić, już go odwzajemniał. Wiedziony silnym impulsem objął dziewczynę w talii i przyciągnął do siebie, tak że wtuliła mu piersi w tors. Przez dłuższą chwilę stali tam, blisko siebie, wymieniając czułości i pieszczoty. W końcu Lidyjka cofnęła się. Była zarumieniona, lecz bynajmniej nie za sprawą wstydu. W brązowych oczach dziewczyny płonął ogień.

– Muszę wracać do mojej pani – oznajmiła. – Lecz jeśli powiesz tylko słowo… przyjdę do ciebie, gdy to wszystko się skończy. Czy tego pragniesz, Argyrosie?

Nawet nie zauważył, że niewolnica zwraca się doń po imieniu. Zamiast oburzać się na taki brak szacunku, z ochotą skinął głową.

– Bardzo tego chcę, Parmys…

Chwilę później zniknęła już w głębi domu, on zaś stał samotnie na dziedzińcu, zastanawiając się, czy to wszystko nie było omamem, ubocznym skutkiem uderzenia w głowę. Ale przecież na wargach wciąż czuł smak jej pocałunku… Nie miał jednak wiele czasu na zastanowienie, bo dołączył do niego Widarna. Kiedy już zrzucił swoją powłóczystą szatę, okazało się, że skrywała ona odzienie rodowitego Hellena – elegancki chiton z białego lnu, ozdobiony purpurową lamówką. Zaskoczony Argyros stwierdził, że ubrany w ten sposób, kapłan Wiecznego Ognia nie wyróżniałby się wcale na ulicach Koryntu czy Aten. Fakt, że miał oliwkowy odcień skóry i ciemną oprawę oczu, ale przecież dzielił te cechy z wieloma spośród plemienia Jonów. Karnacja Melisy wcale nie była znacznie jaśniejsza, lecz nikt nie wątpił w jej helleńskość.

– Myślę, że to już nie potrwa długo – oznajmił mag. – Wkrótce wojsko generała Kassandra przywróci porządek.

– I ja mam taką nadzieję.

– Rozmawiałem z eunuchem – ciągnął Widarna. – Zdradził mi, że jesteś adiutantem samego wodza. Zaś niewiasta, której z takim heroizmem broniłeś, to jego towarzyszka.

– Powiedział prawdę.

– To się doskonale składa. Kiedy już stąd wyjdziemy, będę potrzebował twej pomocy, młody człowieku. Muszę uzyskać audiencję u dostojnego Kassandra. Mam dla niego propozycję, która odmieni los całej Persydy i ocali tysiące ludzkich istnień.

Argyros skinął głową.

– Nawet gdyby nie była to tak ważna sprawa, z chęcią ci pomogę. Uratowałeś nas od pewnej śmierci, więc mam wobec ciebie dług wdzięczności. Zrobię wszystko, byś otrzymał tę audiencję, kapłanie.

– A zatem dziękuję ci, w imieniu własnym i całej mojej ojczyzny.

Kolejne klepsydry upływały w pełnym napięcia oczekiwaniu. Słońce chyliło się ku zachodowi, a niebo ciemniało. Nagle do jazgotu czynionego przez gromadzonych na targowisku buntowników, dołączył nowy, znacznie bardziej regularny odgłos. Generalski adiutant rozpoznał go od razu. To było dudnienie tysięcy stawianych jednocześnie kroków. Równy, osiągnięty kosztem wielu tygodni ćwiczeń marsz regularnego wojska. Dało się również słyszeć rżenie setek koni i wykrzykiwane po grecku rozkazy. A potem wszystko utonęło w szczęku stali i skowycie mordowanych, który wpierw narastał, by potem uciąć się raptownie.

W końcu nastała głęboka, dudniąca w uszach cisza.

Przerwało ją energiczne walenie w drzwi.

– Otwierać! – ryknął ktoś po grecku. – Musimy sprawdzić, czy nie kryją tu się buntownicy! Wychodzić na zewnątrz, ale już! Inaczej puścimy tę ruderę z dymem!

Rodyjczycy zaczęli pospiesznie odsuwać meble, którymi zablokowali wcześniej drzwi. Argyros oraz Iszan rzucili się im pomóc. Wszyscy krzyczeli przy tym:

– Nie podpalajcie! Jesteśmy Hellenami! Nie podkładajcie ognia! Zaraz otworzymy!

Najgłośniej ze wszystkich wołał kapłan Wiecznego Ognia, Widarna.

* * *

Niewiele mieli czasu Persowie, by nacieszyć się swym łatwym zwycięstwem. Oto bowiem piękny sen o wolności i zrzuceniu obcego jarzma obrócił się w mroczny, zbryzgany posoką koszmar. Cywile, którzy z łatwością przegnali zdemoralizowanych żołnierzy z garnizonu, nagle stanęli twarzą w twarz ze znacznie groźniejszym przeciwnikiem. Wojakom Kassandra nie brakowało chęci walki, oni wręcz nią dyszeli. Nie brakowało im też biegłości w morderczym rzemiośle. To byli mężowie, którzy ledwie pół roku wcześniej, w wielkiej bitwie pod Megalopolis, złamali potęgę Spartan. Zaprawieni w stu potyczkach zabójcy. Wynik takiej konfrontacji mógł być tylko jeden.

Mimo to powstanie nie załamało się od razu. Persepolis było zbyt rozległym miastem, by można je było szybko oczyścić, wypalić do cna, bez reszty spustoszyć. Oficerowie Kassandra podeszli do sprawy metodycznie. Ponieważ buntownicy zbierali się na miejskich placach, gdzie czuli się silni w ludzkiej masie, oni również skupili się właśnie na tych miejscach. Najpierw hoplici i falanga otaczali je z każdej strony, blokując wszystkie uliczki z wyjątkiem jednej. Następnie przez nią właśnie na plac wdzierała się tesalska konnica lub Trakowie. Następowała straszliwa rzeź, słabo uzbrojeni mieszkańcy praktycznie nie stawiali oporu. A kiedy szukali schronienia w bocznych alejkach, nadziewali się tam na ścianę tarcz i włóczni. Nie było ucieczki z zastawionych przez Hellenów pułapek. Nie było też łaski dla tych, którzy próbowali się poddać. Tego dnia żołnierze z korpusu Kassandra po łokcie unurzali się we krwi buntowników.

Noc zresztą także nie przyniosła Persom wytchnienia. Wraz z nadejściem mroku strudzeni wojacy przeszli do kosztowania słodkich owoców zwycięstwa. Wdzierali się do pozbawionych męskiej ochrony domów, hańbili niewiasty, łupili, co tylko wpadło im w oczy. Czego nie mogli zabrać, puszczali z dymem. Niebo nad dawną stolicą Achemenidów po raz drugi od macedońskiego podboju rozjaśniły łuny pożarów.

* * *

Gdy po zmroku generał wrócił do Pałacu Wezyrów, w przedsionku czekał już na niego satrapa Persydy. Miał poszarzałą twarz i przygaszone, jakby wyzbyte nadziei spojrzenie. Wyglądał, jakby w ciągu jednego dnia postarzał się o dziesięć lat.

– Kassandrze – zaczął drżącym z emocji głosem. – Proszę cię, powstrzymaj tę masakrę. Tylko ty możesz to uczynić. Mieszkańcy Persepolis dość już zapłacili za krótką chwilę szaleństwa.

Niewolnik zbliżył się do Macedończyka z misą wody. Ten spryskał nią sobie pokrytą kroplami krwi oraz sadzą twarz, a następnie obmył dłonie.

– Jeszcze parę klepsydr temu inaczej nazywałeś to, jak mówisz, „szaleństwo”. Użyłeś, o ile mnie pamięć nie myli, słowa „powstanie”?

– A ty obiecałeś, że zaprowadzisz porządek, a nie puścisz całe miasto z dymem!

– Kończę jedynie to, co zaczął Aleksander. Najwyraźniej spalenie pałaców nie wystarczyło, by złamać wolę walki w twych rodakach.

– Jeśli nic nie zrobisz, Persepolis zginie! Nasz łaskawy pan z pewnością by sobie tego nie życzył.

– Obiecałem żołnierzom, że do świtu będą mogli swobodnie plądrować. Zamierzam dotrzymać słowa. A teraz wybacz, satrapo, ale na mnie już pora. Jest późno, a mam jeszcze do odbycia kilka spotkań.

– Kassandrze… – Głos Persa całkiem się załamał.

– Dobranoc, Arsamesie.

Macedończyk skłamał. Miał już tylko jedno spotkanie, którego wszakże nie mógł się doczekać. Kiedy opuścił przedsionek, zostawiając tam pogrążonego w rozpaczy satrapę, natychmiast udał się na swe pokoje. Kiedy wkroczył do sypialni, Melisa podniosła się z łoża. Była wciąż ubrana, w ten sam błękitny peplos, w którym rano udała się na targowisko.

– Żyjesz! – zawołał Kassander, w paru krokach pokonując dzielący ich dystans. Chwycił w ramiona wiotką dziewczynę i przyciągnął blisko do siebie. – Doniesiono mi o wszystkim, co się wydarzyło. Wiem, w jak wielkim byłaś niebezpieczeństwie.

– Tak bardzo się bałam… – Jonka przytuliła się policzkiem do jego szerokiego torsu. – Lecz Argyros i Iszan nie lękali się wcale. Bronili mnie ze wszystkich sił, nie bacząc na rany… To dzięki nim stoję przed tobą żywa.

– Należy im się sowita nagroda. Z eunuchem prosta sprawa, po prostu go wyzwolę. Rodyjczyków, którzy również wam pomogli, obsypię srebrem. A co do tego smarkacza, mojego adiutanta… Jutro pomyślę, w jaki sposób wyrazić mu wdzięczność.

Melisa spojrzała nań z rozbawieniem, ale też niepewnością i szepnęła:

– Parmys już mu ją wyraża. Jej także ocalił dzisiaj życie. Dlatego zgodziłam się, by do niego poszła. Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe…

Generał wybuchnął śmiechem.

– Dlaczego miałbym mieć coś przeciw? Sam często mu powtarzam, że byłby znacznie szczęśliwszy, gdyby od czasu do czasu przespał się z kobietą. Jestem pewien, że Lidyjka w pełni go zadowoli.

– Obawiałam się tylko… – Jonka rumieniła się, z trudem dobierając słowa. – Obawiałam się, że mógłbyś sam mieć na nią ochotę…

Macedończyk przestał się śmiać. Ujął kochankę za ramiona.

– Droga Meliso – rzekł, patrząc jej prosto w oczy – bądź pewna, że tego wieczoru pragnę wyłącznie ciebie.

* * *

Żołnierze, którzy odeskortowali Melisę do Pałacu Wezyrów, zaproponowali Argyrosowi, by wrócił z nimi do miasta i przyłączył się do powszechnej grabieży. On jednak odmówił. Miał dość przelewania krwi, nie chciał też zbijać majątku na tragedii mieszkańców Persepolis, z których wielu nie wzięło udziału w buncie, a teraz płaciło wysoką cenę za swych bardziej porywczych sąsiadów.

Zapadł już zmrok, a korytarze pałacu wyglądały jak opustoszałe. Przemykała się nimi niemal wyłącznie zalękniona służba. Adiutant udał się do swego pokoju. Czuł się zbrukany, więc kazał przygotować sobie kąpiel. Niedługo potem wypełniona parującą wodą balia stanęła na środku pomieszczenia. Krzepcy tragarze, którzy ją tu przynieśli czym prędzej opuścili komnatę, zostawiając za sobą perską niewolnicę w sięgającej do kostek, białej szacie. Młoda i całkiem ładna dziewczyna zbliżyła się do Argyrosa. Chciała rozebrać go i umyć, domyślał się jednak, że zakres jej usług był znacznie szerszy. Najwyraźniej miała szczerą ochotę, by spędzić z nim więcej czasu, gdy bowiem nie pozwolił ściągnąć sobie tuniki, sama zaczęła się rozdziewać. Biust, który przed nim odsłoniła był doprawdy posągowy, lecz młodzieniec powstrzymał ją przed pokazaniem czegoś więcej. Kazał tylko zmienić sobie opatrunek na czole, a następnie odprawił służącą. Usłuchała, choć wyraźnie była niezadowolona z takiego obrotu sprawy.

Młodzieniec wykąpał się i przebrał w świeżą tunikę. Na stole przy łóżku czekał nań dzban wina, kolejny wody oraz pojedynczy kielich. Zmieszał w nim obydwa napoje, skosztował. Całkiem smaczne. Powinno przypaść do gustu Parmys.

Kiedy rozległo się ciche pukanie, podszedł do drzwi z kielichem w dłoni i otworzył je, starając się nie czynić tego zbyt pospiesznie. A potem rozwarł szeroko oczy. Lidyjka wyglądała wprost olśniewająco. Jej lekko skośne oczy podkreślone były henną, wargi zaś – egipską szminką. Miała na sobie nie zgrzebny, wełniany peplos niewolnej, lecz pyszną, zieloną suknię z dekoltem, który pozwalał ujrzeć sporą część jej piersi. Zielone były również wstążki w upiętych wysoko, jasnych włosach. Parmys roztaczała wokół siebie upajający, orientalny zapach, w którym słodycz pomarańczy harmonijnie łączyła się z pikantnością olibanum. Argyros uświadomił sobie, że Melisa musiała użyczyć służce nie tylko szaty, ale też przyborów do makijażu oraz wonnych olejków. W tym momencie poczuł wobec Jonki głęboką wdzięczność.

Nagle uświadomił sobie, że od paru dłuższych chwil wybałusza na dziewczynę oczy, ta zaś stoi w korytarzu, czekając na zaproszenie. Czym prędzej wpuścił ją do środka i zamknął drzwi.

– Pięknie wyglądasz, Parmys – powiedział miękkim głosem.

– Chciałam być piękna dla ciebie, Argyrosie – odparła z uwodzicielskim uśmiechem. – Dzisiejszym męstwem zasłużyłeś na wszystko, co najlepsze.

– Proszę, skosztuj wina – podał jej własny kielich, karcąc się w myślach za to, że nie zadbał, by przyniesiono mu do komnaty drugi. Niewolnica zdawała się tym w ogóle nie przejmować. Upiła parę niewielkich łyków.

– Wyborne – oceniła, stawiając naczynie na pobliskim stole. – Dziękuję ci.

Stanąwszy przed dziewczyną, położył dłonie na jej szczupłych ramionach.

– Zanim uczynimy cokolwiek więcej – rzekł, spoglądając prosto w oczy – chcę się upewnić, że jesteś tu z własnej, nieprzymuszonej woli. Że nie przysłał cię do mnie Kassander albo jego nałożnica… Nie życzę sobie, by wykorzystywali cię w ten sposób.

– Nikt mnie nie wykorzystuje – zapewniła. Po czym dodała: – Przynajmniej nie tej nocy. Przyszłam do ciebie, bo bardzo tego pragnęłam. Jestem wdzięczna mej pani, że wyraziła zgodę. A nawet zrobiła więcej – uniosła rękę i pogładziła gładki jedwab sukni.

– To właśnie miałem nadzieję usłyszeć… – Argyros przyciągnął Parmys do sobie i pocałował w uszminkowane wargi. Z ochotą rozchyliła je przed jego językiem. Dłonie adiutanta próbowały sobie w tym czasie poradzić z wiązaniami peplosu. Pomogła mu w tym, ale tylko odrobinę. Po chwili wspaniała szata spływała już w dół, odsłaniając coraz więcej ciała Lidyjki.

Młodzieniec cofnął się o dwa kroki, by objąć ją całą spojrzeniem. I po raz drugi tej nocy zachwycił się. Niewolnica była odeń nieco niższa, smukła i gibka, lecz niepozbawiona miłych dla oka krągłości. Kształtne piersi ozdabiały przeprowadzone przez brodawki, srebrne kolczyki. Szczupła talia przechodziła w pełniejsze biodra, te zaś w długie i zgrabne nogi. Zaś między nimi… adiutant przełknął z trudem ślinę. Gładko wygolone łono dziewczyny przywodziło na myśl soczysty owoc, którego aż chciało się posmakować.

Nim jednak zdążył cokolwiek przedsięwziąć, Parmys pokonała dzielący ich dystans. Pomogła Argyrosowi ściągnąć tunikę przez głowę, a gdy ta opadła na posadzkę, pogładziła mu tors. Szczególnie pieszczotliwie dotykała okolic świeżego skaleczenia, jakie poczynił grot strzały. Młodzieniec nie wytrzymał długo i również sięgnął ręką do jej piersi. Zacisnął palce, kontentując się jędrnością i wyrywając z ust Lidyjki głośne westchnienie. Teraz z kolei zaczął się bawić tkwiącym w sutku kolczykiem. Dziewczyna przygryzła wargi, próbując nie zdradzić, jakie odczucia wywołują w niej owe igraszki. Skierowała dłoń niżej, muskając opuszkami palców twardy brzuch młodzieńca, a potem okalające jego męskość owłosienie. W końcu ujęła twardego już i wzwiedzionego penisa. Obciągnęła kilkakroć powolnymi ruchami.

Gdy tylko wyswobodził jej brodawkę spomiędzy palców, natychmiast osunęła się na kolana. Odciągnąwszy napletek, jęła całować i lizać żołądź, przyprawiając Argyrosa o dreszcze. Instynktownie zaczął poruszać biodrami w przód i w tył, ona zaś dostosowała się do tego tempa, coraz głębiej przyjmując w ustach jego męskość. Adiutant czuł, jak miękkie wargi co rusz otulają żołądź, a po trzonie penisa spływają strumyki śliny. Nagle zgiął się w pół i głośno jęknął. Balansując na granicy orgazmu, gorączkowo modlił się do Afrodyty, by ten jeszcze nie nadszedł i narastająca przyjemność mogła potrwać dłużej. Zrodzona z Piany najwyraźniej go wysłuchała, bo tym razem jeszcze nie doszedł. Może zresztą była to zasługa samej Parmys, która, czując nadciągającą erupcję rozkoszy, mocno objęła członek u nasady i jakimś cudem powstrzymała wzbierającą falę.

Teraz młodzieniec pragnął tylko jednego – jak najszybciej wniknąć w kochankę, zdobyć jej ciało i uczynić je sobie poddanym. Wziął Parmys za nadgarstek i skłonił, by powstała z kolan. Następnie zaprowadził na łoże. Weszła na nie posłusznie, wsparła się na kolanach i łokciach, z wypiętą ku Macedończykowi, wysoko uniesioną pupą. W tej pozycji była w pełni wyeksponowana, wydana na jego dotyk i spojrzenia. By jeszcze wzmóc jego żądzę, lubieżnie zakołysała biodrami. Tego było już dla Argyrosa za wiele. W pośpiechu przysunął się tuż za nią. Wciąż ociekającego śliną penisa naprowadził na równie mokry srom. Pchnął stanowczo, gotów przełamać wszelki opór. Tego jednak nie napotkał. Przyjmując go w sobie, Lidyjka zamruczała niczym kotka. Mocno chwycił ją za biodra i naparł ponownie. Tym razem nagrodził go przeciągły jęk.

Rozpaleni pożądaniem, kochali się co sił w młodych mięśniach. Stopniowo zapominając o czułych pieszczotach i wszelkiej delikatności. Macedończyk raz po raz wbijał się w ciało Lidyjki, ona zaś odpowiadała na coraz mocniejsze sztychy, śmiało wychodząc im naprzeciw. Sięgnąwszy ręką naprzód, wsunął palce we włosy koloru słomy, owinął je sobie wokół dłoni. Przy następnym pchnięciu szarpnął za nie, zmuszając niewolnicę, by odchyliła głowę w tył. W jej oczach ujrzał jednak nie ból, lecz błogość. Niemal natychmiast silne skurcze ściśle otuliły jego penisa. Ponownie dotarł blisko szczytu, lecz jakimś cudem zdołał się opanować.

Prostując się spojrzał na ciało kochanki. Na jej plecach lśniły krople potu. Krągła pupa drżała w rytm głębokich sztychów. Nagle zapragnął pozostawić na niej swój ślad. Niewiele myśląc, uniósł ramię i wymierzył Parmys siarczystego klapsa. Odgłos rozszedł się po całej sypialni, tuż po nim wybrzmiał krzyk Lidyjki. Chwilę potem obejrzała się na niego, zmierzyła zamglonym spojrzeniem, a jej usta wypowiedziały bezdźwięcznie słowo „jeszcze”.

Wtedy porzucił już wszelkie opory. Na pośladki dziewczyny spadł istny deszcz razów. Wymierzał je to jedną, to drugą ręką, tak długo, aż zaczęły go piec wewnętrzne strony dłoni. Parmys krzyczała, z rozkoszy zmieszanej z cierpieniem, lecz zamiast błagać zmiłowania, prowokowała Argyrosa do coraz silniejszych uderzeń. Jej pupa wpierw się zaróżowiła, a potem przybrała wiśniowy odcień. Widział to w świetle płonących wokół łoża lamp oliwnych.

W końcu Macedończyk poczuł, że dłużej nie zdoła już tamować rosnącej mu w podbrzuszu fali. Raz jeszcze unieruchomił biodra Lidyjki w mocnym uścisku. Wdzierał się w nią z całym impetem, na jaki było go stać. Przygniatał do łoża, nie dając nawet chwili wytchnienia. Spazmatyczne jęki dziewczyny oraz skurcze pochwy dawały mu pewność, że czyni dokładnie to, czego jej potrzeba. A potem była już tylko rozkosz, uderzająca jak wiosenny sztorm na pełnym morzu. Argyros wyprężył się i zastygł w bezruchu, przeżywając swą ekstazę.

Wyczerpana wysiłkiem oraz przyjemnością Parmys osunęła się na pościel, on zaś spoczął na niej, wtulony w mokre od potu ciało. Pochwa niewolnicy wciąż zaciskała się miarowo wokół penisa Macedończyka, dobywając z niego ostatnich strużek nasienia. Oboje stygli po miłosnym maratonie, zaś węgielki orgazmu długo jeszcze tliły się w ich podbrzuszach. Wreszcie Argyros uwolnił dziewczynę od swego ciężaru. Położył się na plecach u jej boku, w pełni zaspokojony. Przynajmniej na chwilę. Czuł bowiem, że zanim owa noc dobiegnie kresu, jeszcze nie raz skosztuje lidyjskiej słodyczy.

Jego kochanka nie obróciła się na grzbiet. Jeden rzut oka na solidnie obite pośladki pozwalał zrozumieć, czemu nie chciała trzeć nimi o posłanie. Po jakimś czasie zdołała jednak podnieść się i chwiejnym krokiem dotrzeć do stołu, na którym nadal stał na wpół opróżniony kielich. Wracając z nim w dłoni, po drodze gasiła pragnienie. Wtedy Argyros ujrzał, jak na jej ciało pada czerwony blask. Z wysiłkiem dźwignął się z łoża i zbliżył do okna. Odciągnął kotarę i oniemiał. Przed oczyma miał bowiem płonące Persepolis. Ogień szalał w wielu dzielnicach, przez nikogo niepowstrzymywany. W oddali, na tle płomieni, mógł dostrzec biegające w tę i z powrotem, drobne postacie. Nocne niebo zasnute było podświetlonymi na czerwono chmurami. Wszystko to sprawiało surrealistyczne wrażenie. Argyros pomyślał, że tak właśnie musiały wyglądać najgłębsze czeluście Tartaru.

A potem do jego boku przywarła kochanka. Ona również spoglądała na ginące miasto, zaś płomienie odbijały się w jej podmalowanych henną oczach. Przytknęła młodzieńcowi kielich do ust. Pozwolił się napoić, nie umiejąc odwrócić spojrzenia od niezwykłego spektaklu, który się przed nim rozgrywał.

– Jakie to piękne… i straszne zarazem – wyszeptał, głęboko poruszony.

– Zaiste, piękne – skinęła głową Parmys. – Chodźmy na taras, Argyrosie. Chcę się z tobą kochać w tym blasku. Wszak nie codziennie umiera perska stolica. Wykorzystajmy to, póki czas.

* * *

Nazajutrz Kassander zwołał swych najwyższych oficerów do wielkiej komnaty imperialnej kancelarii. Stawili się wszyscy, choć Dioksippos i Eurytion do samego świtu brali udział w grabieży Persepolis. Byli wprawdzie niewyspani, ale wyraźnie pobudzeni za sprawą nocnych przeżyć.

– Moi panowie – rzekł Macedończyk, gdy wszyscy zgromadzili się wokół cedrowego stołu. – Podjąłem decyzję w sprawie naszych dalszych kroków.

Trak wpatrywał się w niego z widocznym na twarzy napięciem. Tesal z uwagą, mimo wyraźnego zmęczenia. Ateńczyk nie wydawał się zbytnio przejmować tym, co zaraz usłyszy. Najwyraźniej był gotów na każdą ewentualność.

– Wczorajsze wypadki – ciągnął generał – przekonały mnie, że nie możemy pozostawić tej krainy w stanie wrzenia. Sytuacja w Persepolis została opanowana, lecz bunt płonie w pozostałych miastach satrapii. Dziś rano rozmawiałem z pewnym bardzo dobrze zorientowanym człowiekiem. Przekonał mnie, że walczymy nie tylko przeciw rebeliantce o imieniu Jutab. Naszym głównym i znacznie groźniejszym przeciwnikiem są kapłani Wiecznego Ognia. Wykorzystują oni religijny fanatyzm ludu, by stawiać opór macedońskiej władzy. Dopóki się z nimi nie rozprawimy, Persyda nie zazna spokoju.

Oblicze Jazona wypogodziło się. Wreszcie poczuł, że nic nie przeszkodzi mu w zemście za śmierć kochanka. Eurytion krótkim skinieniem głowy zgodził się z rozumowaniem wodza. Dioksippos pozostał nieporuszony.

– Zaprosiłem owego dobrze zorientowanego człowieka na naszą naradę. Poznajcie czcigodnego Widarnę. Do niedawna był jednym z najważniejszych magów w Persydzie, lecz bracia wyparli się go, bo dążył do pokoju.

Drzwi zostały otwarte i do sali wszedł niewysoki, krępy mężczyzna w gustownym chitonie. Jedyną oznaką godności, jaką niegdyś piastował, była ozdobiona dużym, czerwonym kamieniem laska. Prowadził go adiutant generała, młody Argyros. Swój przebity strzałą, pozbawiony ozdób napierśnik zamienił na nowy, posrebrzany, uformowany na kształt torsu atlety. Pancerz oficera, na który zeszłej nocy w pełni zasłużył.

– Widarno, powiedz moim doradcom, co możesz nam ofiarować.

Mag uśmiechnął się do każdego z obecnych w pomieszczeniu mężczyzn. Następnie rzekł:

– Dostojni mężowie, pozwólcie mi działać, a dzięki mnie zwyciężycie. Dziś macie przeciw sobie cały stan kapłański. Ślubuję to zmienić. Kiedy ukończę swe dzieło, magowie staną się filarem macedońskiej władzy, a prosty lud zobaczy w was nowych ulubieńców Ahury Mazdy.

– Hojna oferta – odezwał się Dioksippos. Głos miał nieco zachrypnięty, od wykrzykiwania rozkazów lub ciężkiego pijaństwa. – Nurtuje mnie jednak pytanie, czego oczekujesz w zamian za swoje usługi?

– Zapewniam cię, że niezbyt wiele – Widarna wsparł się na ozdobionej czerwonym kamieniem lasce. – Mógłbym zażyczyć sobie godności pierwszego maga Persydy. Ale to nie nagroda, lecz instrument potrzebny do tego, bym zdołał wypełnić powierzone mi zadanie…

– Co więc będzie prawdziwą nagrodą? – spytał z naciskiem Jazon.

– Dziewczyna o imieniu Parysatis… – Kapłan Wiecznego Ognia oblizał wargi, jakby niespodziewanie mu spierzchły. – Szerzej znana jako Jutab. Kiedy już wpadnie w wasze ręce, wydacie mi ją. Nie zadając przy tym zbędnych pytań.

– Jutab jest zbrodniarką – zaprotestował Trak. – Musi ponieść karę…

– Zgadzam się – Kassander przerwał swojemu zastępcy. – Zaiste, niewielka to cena za uspokojenie kraju. Pokaż, że umiesz to osiągnąć, a dziewka będzie twoja.

– Skoro to już postanowione – Widarna znowu się uśmiechnął, tym razem cały swój czar skupiając na generale – pozwólcie, że zdradzę wam teraz najświętszy sekret kapłańskiego stanu. Odsłonię samo centrum antyhelleńskiego oporu. Wyjawię tajemnicę, za której dochowanie setki ludzi oddałoby życie. Wskażę, gdzie znaleźć Ukrytą Świątynię…

Przejdź do kolejnej części – Perska Odyseja XV: Nadzieja Persydy

Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wejdź na nasz formularz i wyślij je do nas. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.