John William Waterhouse,
„Martwy, lecz nie zapomniany”

Tej nocy Persowie byli bardzo bliscy zwycięstwa.

Choć mniej liczni od obozujących na przełęczy macedońskich wojsk, uderzyli na nie ze straceńczą śmiałością i niepowstrzymanym impetem. Wpierw roznieśli na szablach i lancach zewnętrzne posterunki, obsadzone przez łuczników z Krety. Następnie spuścili na pogrążonych we śnie nieprzyjaciół istny deszcz ognia. Od płonących strzał zajęły się namioty, w których wypoczywali żołnierze, a także zagrody, gdzie trzymano zwierzęta. Rozszalałe ze strachu konie rozbiły ogrodzenia i wyrwały się na wolność, tratując na wpół rozbudzonych ludzi. Ale to wciąż jeszcze nie był koniec. Jutab, przywódczyni napastników, poprowadziła do ataku na obóz zagon wybornej perskiej jazdy. Kawalerzyści wdarli się między płonące kwatery i rozpoczęli regularną rzeź. Setki Hellenów poniosły śmierć, nie zdążywszy nawet unieść włóczni.

A jednak, pomimo całego zaskoczenia i chaosu, Persowie napotkali opór, który szybko zaczął krzepnąć. Na centralnym placu obozowiska głównodowodzący korpusem Kassander z Ajgaj pospiesznie formował czworoboki falangi. Żołnierze byli wprawdzie zdezorientowani, a widok szalejących wokół pożarów budził w nich grozę, lecz wielomiesięczna, konsekwentna musztra uczyniła swoje – wykonywali rozkazy z żelazną determinacją i biegłością zawodowców. Kiedy na plac wdarła się nieprzyjacielska konnica, zwróciły się ku niej setki macedońskich sariss. Widząc to, rozczarowana Jutab musiała wydać rozkaz odwrotu.

Tymczasem zastępca Kassandra, Jazon, poderwał do walki Traków, Dioksippos zaś – hoplitów z Aten oraz Argos. Jedni i drudzy z furią uderzyli na nieprzyjaciół, którzy wśród płonących namiotów nie byli w stanie wykorzystać swej chyżości ani zdolności manewrowych. W tłoku i zamieszaniu włócznie i rhompaje wpierw zabijały konie, a następnie jeźdźców. Persowie płacili teraz wysoką cenę za swój nocny atak. Próbowali wycofać się z obozowiska, lecz okazało się to trudne – ogień, któremu oddawali cześć, najczystsze z dzieł ich boga, Ahury Mazdy, nagle stanął im na drodze. Wierzchowce nie chciały pędzić zasnutymi dymem uliczkami ani skakać przez płomienie. Rżały rozpaczliwie i stawały na tylnych nogach, wystawiając swe brzuchy na sztychy i cięcia Hellenów.

Sama Jutab o mały włos nie zginęła podczas owego desperackiego odwrotu. Trzy razy zabijano pod nią rumaka. Za każdym razem kolejny Pers zeskakiwał na ziemię i podawał jej wodze swojego. Choć próbowała oponować, nalegali do skutku. Ty jesteś najważniejsza, wołali, przekrzykując bitewny zgiełk. Ty musisz przeżyć. W końcu wyrwała się na wolność, wraz z trzema tuzinami towarzyszy – mniej niż jedną trzecią z tych, których poprowadziła do szarży. Przełykając gorycz porażki, zostawiła za sobą płonące obozowisko i uciekła w dół przełęczy.

Widząc rejteradę kawalerii, perscy łucznicy wstrzymali ostrzał i wkrótce poszli w jej ślady. Zaraz jednak spotkała ich przykra niespodzianka – w pościg za umykającymi ruszyli bowiem Tesalowie. Choć nigdzie nie można było znaleźć dowódcy konnicy, Herakliusza, znalazł się oficer, który stanął na jej czele: olbrzymi i nieustraszony Eurytion z Feraj. Wyjeżdżający na przełęcz jeźdźcy dzierżyli w dłoniach pochodnie, by łatwiej odnaleźć wroga w ciemnościach. Łuny pożarów rozjaśniały wprawdzie niebo bezpośrednio nad obozowiskiem, lecz dalej, między zdradliwymi skałami, nieodzowne stawało się własne źródło światła.

Choć Persowie próbowali się rozproszyć, Eurytion i jego podwładni siedzieli im na karku. Co rusz z mroku dochodził krzyk mordowanego człowieka. Hellenowie, jeszcze niedawno zarzynani jak bezbronne owce, teraz srogo mścili się na napastnikach. Niektórzy z nich, widząc bezcelowość ucieczki, całkiem ją zarzucili. Zwróceni ku ścigającym, posyłali w ich stronę ostatnie strzały, nim sami zostali rozniesieni na lancach. Nikt jednak nie próbował kapitulować. Walczyli do końca, jak przystało na żołnierzy umierającego imperium.

Kiedy wschodni horyzont rozjaśnił wreszcie blask wschodzącego słońca, oczom tych, którzy przeżyli, ukazał się okropny widok. Śnieg pokrywający przełęcz wszędzie był zbroczony krwią i usłany zwłokami. Nad obozowiskiem unosiły się dymy dogaszanych pożarów, zaś w uliczkach wytyczonych między namiotami zalegało mnóstwo ciał. Nieliczni felczerzy krążyli między nimi, szukając rannych. Nie znajdowali ich wielu. Ci, którzy nie zginęli od razu, od miecza czy włóczni, najczęściej i tak nie doczekali świtu – za sprawą krwotoku lub mrozu.

Żołnierzy, którym można było jeszcze pomóc, gromadzono w prowizorycznych lazaretach. Martwych Hellenów – na centralnym placu, by towarzysze broni mogli ich rozpoznać i pożegnać. Ciała perskich kawalerzystów zostały ograbione ze wszystkich kosztowności, oręża, nieuszkodzonych elementów pancerzy, a następnie ciśnięte niedbale, jedne na drugie, poza obręb obozowiska. Zabitych na przełęczy perskich łuczników pozostawiono tak, jak leżeli. Jedynie ocaleni z pogromu Kreteńczycy chodzili między nimi, odbierali niepotrzebne im już strzały i wkładali je do własnych kołczanów.

Zwłoki Herakliusza odnaleziono, gdy poranek przechodził już w przedpołudnie. Choć znajdował się bardzo daleko od kwater swego oddziału, nie ulegało wątpliwości, że poległ w walce, a nie w haniebnej ucieczce. Dowódca tesalskiej jazdy spoczywał na plecach, przeszyty pojedynczym oszczepem. Jego miecz leżał nieopodal. Z urodziwego oblicza emanował spokój i pogodzenie z losem. Podobnie jak inni, został przeniesiony na centralny plac obozu. Tak odnalazła go jego nałożnica, Talia, która dołączyła do niego jeszcze w dalekim Sardis. Na widok młodzieńca wybuchnęła szlochem. Opadła na kolana i zaczęła tulić do siebie ciało kochanka, prosząc, by się zbudził. Potem wzywała na pomoc bogów i złorzeczyła im na przemian. Przypatrujący się tej scenie Jazon w końcu zbliżył się do dziewczyny, pochylił i ujął za ramiona. Delikatnie, acz stanowczo zmusił, by się podniosła. Skierowała na niego brązowe, załzawione oczy.

– Kochałam go… a oni mi go zabrali – rzekła łamiącym się głosem.

– Ja również darzyłem go miłością – cicho odparł dowódca Traków. – Możesz mi wierzyć, Persowie drogo nam za to zapłacą.

Po paru klepsydrach obozowisko zostało wreszcie uprzątnięte. Kassander posłał żołnierzy na poszukiwanie opału. W okolicy brakowało drzew, ale sporo było różnych krzaków, bezlistnych o tej porze roku. Musiały wystarczyć na ogromny stos pogrzebowy, którego płomień miał spopielić ponad pięć setek ciał. Nawet w ciężkich okolicznościach górskiej przeprawy nie wolno było zapomnieć o obowiązkach wobec martwych. Bez stosownego pochówku zostaliby oni skazani na wieczną wędrówkę pomiędzy światem żywych i Hadesem. Bogowie nie wybaczyliby takiego niedbalstwa.

Wezwał też do siebie Dioksipposa, Jazona, a także oficera konnicy, Eurytiona z Feraj, którego śmiałość, odwaga i posłuch, jaki miał wśród żołnierzy, pozwoliły przekuć klęskę w zwycięstwo. Bohater niedawnych zmagań musiał się pochylić, gdy wchodził do generalskiej kwatery. Był prawdziwym olbrzymem. Wyższy od Kassandra o pół głowy, bezwłosy, o tubalnym głosie i przenikliwym spojrzeniu, zdawał się być zbudowany przede wszystkim z mięśni. Niewiele koni, nawet mocnych rumaków z Tesalii, potrafiło unieść go na swoim grzbiecie. Ostatnimi czasy dosiadał jednak potężnego, perskiego wierzchowca. To on poniósł go do bitwy, w której zdobył swe najnowsze zasługi.

– Wzywałeś mnie, generale – rzekł, prężąc się na baczność.

Urodzony żołnierz, pomyślał Macedończyk.

– Eurytionie, będę mówił krótko, bo czasu mamy niewiele. Wczorajszej nocy doskonale się spisałeś. Poprowadziłeś konnicę w momencie, gdy Herakliusz nie mógł już tego uczynić. My odparliśmy uderzenie na obóz, ale to twój kontratak zdziesiątkował nieprzyjaciół. Zasłużyłeś na nagrodę. Zdecydowałem o przyznaniu ci miny w srebrze ze skarbca korpusu i drugiej – z mojej własnej szkatuły.

Tesalowi rozbłysły oczy. Ale Kassander jeszcze nie skończył:

– Poza tym do obsadzenia jest stanowisko dowódcy jazdy. Nie wydaje mi się, bym miał lepszego kandydata niż ty, który już sprawdziłeś się w tej roli. Jesteś na to gotowy?

– Tak, generale. Dziękuję za to wyróżnienie.

– A zatem postanowione. Właśnie dołączyłeś do ścisłego dowództwa korpusu.

– Zobaczysz, że to niełatwy kawałek chleba – stwierdził Dioksippos. – Mimo to winszuję.

Jazon skinął Eurytionowi głową, ale nic nie powiedział. Wszyscy przyjęli to ze zrozumieniem. Wiedzieli przecież, co łączyło go z Herakliuszem.

– Mam prośbę – oznajmił świeżo awansowany Tesal. – Mój poprzednik pozostawił po sobie kobietę. Chciałbym otoczyć ją opieką. Zadbać o to, by nikt jej nie skrzywdził.

Jazon uniósł brwi, szczerze zaskoczony. Dioksippos uśmiechnął się lubieżnie. Kassander zaś przemówił:

– To godne pochwały, że pamiętasz o niej w takiej chwili. Naturalnie, wyrażam zgodę. Wojskowy obóz to nie miejsce dla samotnej niewiasty.

– Raz jeszcze dziękuję. Czy mogę odejść, generale?

– Odejść? – zdumiał się Macedończyk. – W żadnym razie. Masz tu obowiązki, Eurytionie. Rozpoczynamy naradę dowództwa i oczekuję, że ty również zabierzesz na niej głos.

* * *

Mimo wysiłków żołnierzy stos, na którym złożono ciała poległych, nie robił szczególnego wrażenia. Poszukujący opału nie mogli wypuszczać się zbyt daleko, w obawie przed perskimi atakami. Zdesperowany Kassander udał się nawet do taborów korpusu i rozkazał porąbać na drewno większość wozów. Wzniesiona w ten sposób konstrukcja została solidnie oblana łatwopalnym olejem skalnym, którego na co dzień używano do napełniania lamp oliwnych. Dopóki wojsko nie uzupełni zapasów, namioty będą w nocy całkiem zaciemnione. Tych zresztą również brakowało. Wiele całkowicie spłonęło, inne, choć dogaszone, nie nadawały się już do niczego. Ich płótno również posłużyło do umocnienia stosu.

Około południa wszystko było gotowe. W obecności wszystkich oddziałów Kassander, Jazon, Dioksippos i Eurytion podłożyli ogień z czterech stron. Tysiące ludzi patrzyło, jak płomienie ogarniają drewno, badyle, płótno, wreszcie ułożone na tym wszystkim zwłoki. Swąd palących się ciał był trudny do wytrzymania, podobnie jak buchający od stosu żar. Wielu przyglądających się ceremonii, twardych i nieustraszonych mężów, którzy ubiegłej nocy stracili przyjaciół, braci czy po prostu towarzyszy broni, ocierało dłońmi wilgotne policzki. Mogli przynajmniej udawać, że to dostający się pod powieki smolisty dym wyciskał im z oczu łzy.

Jedynie szlochające, odziane w czerń niewiasty – kochanki zabitych oficerów – nie ukrywały swej rozpaczy. W żałobie towarzyszyły im te, które nie utraciły jak dotąd swych mężczyzn. Melisa, nałożnica samego generała, oraz Parmys, jej służąca, podtrzymywały za ramiona łkającą Talię. W pewnym momencie musiały ją wręcz siłą powstrzymać przed wstąpieniem na rozpalony już stos. Inne kobiety ograniczyły się do zwyczajowego w takiej sytuacji zawodzenia i wyrywania sobie włosów z głowy. Baczyły jednak na to, by nie wyrwać ich zbyt wiele. W końcu ich los zależał od tego, czy w najbliższych dniach znajdą sobie nowych protektorów – w miejsce tych, którzy właśnie znikali w płomieniach.

Po drugiej stronie stosu, tak blisko, że ogień osmalał mu twarz, stał dowódca Traków, Jazon. Szeroko otwartymi oczyma patrzył w szalejący żywioł. W dłoni ściskał ostatnią pamiątkę, jaka została mu po dawnym kochanku – pukiel lśniąco czarnych włosów Herakliusza. Odciął go na chwilę przed tym, jak ciało młodzieńca poniesiono na spalenie. Wargi eleganckiego mężczyzny poruszały się, lecz nikt z żyjących nie słyszał jego słów. Te były przeznaczone dla bogiń Erebu, których specjalnością była zemsta.

– Mieszkanki Podziemia, boskie Erynie, wysłuchajcie mnie! Wy, które karzecie niegodziwe czyny i ścigacie zbrodniarzy, wysłuchajcie mnie! Niestrudzona Alekto, mściwa Tyzyfone, nienawistna Megajro, wysłuchajcie mnie! – przemawiał cicho zhellenizowany Trak. – Niegodziwi, atakujący z mroku nocy Persowie zgładzili mojego oblubieńca, Herakliusza. Choć macie wszelkie prawo, by się nimi zająć, zaklinam was, byście tego nie czyniły. Zemstę pozostawcie mnie. Przysięgam, że będzie straszliwsza niż wszystko, co wy potraficie uczynić. Każdy, kto przyłożył rękę do tej zbrodni, skona w męczarniach. Przedtem jednak odbiorę mu to, co ma najdroższego. Zmuszę, by patrzył, jak umierają jego brat, żona, matka albo syn. Zburzę jego dom i zasypię pole solą. Którędy przejdę, tam pozostanie po mnie pustynia.

Zdawało mu się, że w łoskocie płomieni usłyszał pełen satysfakcji pomruk straszliwych bogiń. Mocniej zacisnął palce na odciętym puklu. Czuł, że czeka go wielkie i okrutne dzieło, które zapisze się krwawymi zgłoskami w historii Persydy. Lecz miał również przekonanie, że posiada dość sił, by mu sprostać. Że nie zabraknie mu zdecydowania, by doprowadzić sprawę do gorzkiego końca. I nie zawaha się przed tym, co konieczne, by osiągnąć cel. Zemsta się dokona i sięgnie wszystkich, którzy zawinili. Jutab zapłaci za swą zbrodnię.

Choć Kassander stał w pewnym oddaleniu od stosu, bijący od niego dym spowijał generała ciemnym całunem. Choć oczy wściekle piekły Macedończyka, zmusił się, by nie odwracać spojrzenia. Chociaż tyle był winien tym, którzy właśnie odchodzili do Hadesu. Gorący wiatr szarpał jego płaszczem, buchające iskry wypalały w odzieniu drobne dziury. On jednak stał i patrzył. Uparty, posępny i zdeterminowany. Po zakończeniu pogrzebu miał się rozpocząć wymarsz korpusu. Jedynie bogowie wiedzieli, co czeka ich w dalszej drodze. On jednak musiał być na to gotowy. Wczorajsza hekatomba nie może się powtórzyć. Nie posiadał dość ludzi, by składać Aresowi tak hojne ofiary.

Kiedy stos wciąż jeszcze płonął jasnym płomieniem, pierwsze oddziały zaczęły opuszczać centralny plac obozowiska i formować kolumnę marszową. Na dogaszenie ognia mieli tu czekać jedynie ochotnicy, nad którymi dowództwo objął Dioksippos. Ich zadaniem było pozbieranie i zabranie ze sobą zmieszanych popiołów. Kassander zamierzał wznieść poległym dumny grobowiec, w którym będą one mogły zostać złożone. Z tym jednak trzeba było poczekać, aż korpus dotrze w bezpieczne miejsce. Być może stanie się to możliwe dopiero w cieniu wysokich murów Persepolis.

* * *

Marsz trwał do późnej nocy. Talia zachowała z niego niewiele wspomnień. Wóz, którym podróżowała razem z kochanką generała, jej niewolnicą oraz paroma innymi niewiastami, został przykryty namiotowym płótnem – dla ochrony jego pasażerek przed dokuczliwym mokrym śniegiem oraz niechcianymi spojrzeniami żołdaków. W ciemności i zaduchu siedziała z opuszczoną głową, nie dając się wciągnąć do rozmów towarzyszek podróży. Myślała o Herakliuszu, rozpamiętywała dni i noce, które dane im było spędzić razem. Tak niewiele czasu otrzymali… Nieco ponad dwa miesiące, które upłynęły od pierwszego spotkania w Sardis… Spotkania, za które zwykła dziękować bogom. Teraz zdawało jej się wszakże, że ci okrutnie z niej zakpili.

Herakliusz… Przystojny, silny, odważny. Wcale nie był jej pierwszym mężczyzną. Jako Lidyjka przywykła przecież do sprzedawania ciała obcym za kilka miedzianych drachm. Niewiasty z Sardis od wieków zbierały w ten sposób pieniądze na swój posag, niejako przy okazji oddając hołd Afrodycie. Talia miała ku temu szczególnie wiele okazji, usługując w tawernie ojca… Zatem pomimo młodego wieku miała już wielu kochanków. A jednak młody Macedończyk zdołał wywrzeć na niej silne wrażenie. Tak silne, że ledwie parę klepsydr po tym, jak się poznali, uratowała mu życie, stawiając na szali własne. Wspólna ucieczka z otoczonej przez nieprzyjaciół gospody, a potem z miasta – te dramatyczne przejścia związały ich ze sobą mocniej, niż mogła się spodziewać.

A teraz, kiedy odszedł, została całkiem sama. Nie, nie zastanawiała się wcale nad tym, co z nią dalej będzie. Ból po stracie był zbyt świeży, wypierał wszelkie racjonalne myśli oraz kalkulacje. Niekiedy stawał się tak silny, że Talia pragnęła odebrać sobie życie. Dlatego też, kiedy zapłonął pogrzebowy stos, ruszyła w jego stronę… Tylko ramiona innych niewiast zniweczyły jej zamiar. Sama nie wiedziała, czy ma być im za to wdzięczna, czy raczej przekląć je za niechcianą i nieproszoną interwencję. Trwała zatem nadal, w bezczynności i otępieniu, a wóz podskakiwał na nierównym gruncie.

Był jednak ktoś, kto myślał o jej przyszłości. Rodaczka Talii, niewolnica Parmys, przysunęła się do Melisy.

– Pani? – szepnęła, dyskretnym ruchem głowy wskazując pogrążoną w żałobie Lidyjkę. – Jeśli mogę być tak śmiała… Myślę, że powinnaś pomówić o niej z dostojnym generałem.

– W jakim celu? – odpowiedziała równie cicho Jonka.

– Zapewnienia jej opieki. Spójrz na nią, pani. Bez swego mężczyzny jest całkiem bezbronna. W tej armii nie brakuje ludzi, którzy zechcą to wykorzystać.

Melisa zastanowiła się nad tym, co usłyszała. Spod opuszczonych powiek popatrzyła też na Talię. W gęstym półmroku niewiele mogła dostrzec, lecz przecież doskonale pamiętała, jak tamta się prezentuje. Urodziwa twarz, bardziej dziewczęca niż kobieca. Duże piwne oczy, patrzące na świat z łagodnością i uwagą. Spięte w warkocz brązowe włosy. Rysujące się pod suknią niewielkie, ale krągłe piersi… Tak, bez wątpienia spodobałaby się Kassandrowi. Czy na tyle, by zgodził się otoczyć ją „opieką”? I czy ona sama chce wprowadzić do kwatery generała rywalkę? Już i tak musiała konkurować o względy Macedończyka z własną służącą… Teraz byłaby już nie jedną z dwóch, lecz jedną z trzech niewiast zaspokajających jego potrzeby.

Zaraz jednak skarciła się w duchu za owe niegodne myśli. Tak mogła postrzegać świat Mnesarete, egoistyczna i zaborcza, pragnąca wszystkiego tylko dla siebie. Wszak Melisa przysięgała sobie, że nigdy nie upodobni się do dawnej właścicielki. Otrzymała od Kassandra wiele dobrego, lecz nigdy się nie łudziła, że będzie go mieć na wyłączność. Tymczasem sytuacja Talii była w istocie rozpaczliwa. Jonka musiała coś zrobić, by jej pomóc. Nawet gdyby miało to oznaczać, że Macedończyk będzie rzadziej niż dotychczas odwiedzał jej alkowę.

– Twa rada jest szlachetna i roztropna, Parmys – odpowiedziała niewolnicy. – Dziękuję ci za nią. Przy pierwszej okazji porozmawiam z Kassandrem. Nie sądzę zresztą, by wymagał wiele przekonywania…

W końcu korpus zatrzymał się na zasłużony odpoczynek. Kwatera głównodowodzącego była jednym z pierwszych namiotów rozbitych w nowym obozowisku. Z pomocą służki Melisa odświeżyła się nieco po długiej i męczącej podróży. Użyła nawet trochę wonnych olejków, które zostały jej po Mnesarete. Wybrała jednak te, po które dziewczyna z Argos sięgała najrzadziej. Chciała, by Kassander był dobrze nastawiony do jej prośby, nie pragnęła mu zatem przypominać o swojej poprzedniczce. Potem zaś, ubrana w pociągający swoją niewinnością biały peplos z odsłoniętymi ramionami, cierpliwie czekała na powrót Macedończyka. Ich wspólną sypialnię oświetlała tylko jedna lampa oliwna – ograniczenia w użyciu skalnego oleju dotknęły nawet generalską siedzibę. Spoglądając na samotny płomyk, Jonka pogrążyła się w myślach.

Kassander późno wrócił na swoją kwaterę. Chyba spodziewał się, że jego nałożnica będzie już dawno spała, bo był wyraźnie zaskoczony, widząc ją na nogach. Jonka zbliżyła się do niego i uniosła na palcach, by złożyć na wargach Macedończyka lekki pocałunek. Potem zaczęła mu pomagać z wiązaniami napierśnika.

– Tak długo cię nie było… – szepnęła, gdy pozbywał się zbroi. – Stęskniłam się…

– Musiałem poczekać, aż dołączy do nas Dioksippos z ochotnikami… Istniała groźba, że zostaną napadnięci przez Persów. Wtedy musielibyśmy ruszyć z odsieczą. Ale nic takiego się nie stało. Chyba poprzedniej nocy mocno ich wykrwawiliśmy…

Melisa uklękła przed Kassandrem i zajęła się jego wysoko wiązanymi, kawaleryjskimi sandałami.

– Cieszę się, że żadne nieszczęście nie spotkało dostojnego Dioksipposa i jego ludzi. Zginęło wczoraj tylu dobrych mężów…

– To prawda. Szczególnie boleję nad Herakliuszem. To był śmiały żołnierz i dobry kompan podczas sympozjonów…

– Właśnie o nim chciałam z tobą porozmawiać. – Jonka podniosła się z kolan i spojrzała w głęboko osadzone oczy generała. – A raczej o jego kochance, Talii…

Następnie przedstawiła swoją prośbę. Długie oczekiwanie pozwoliło jej dobrze przygotować mowę, dobrać właściwe słowa oraz argumenty. Spodziewała się, że Kassander nie odmówi, tym bardziej że w ostateczności to właśnie on skorzystałby na przyjęciu Lidyjki do swego najbliższego grona.

– Jestem pewna, że nie pożałujesz tej decyzji – zakończyła. – Jeśli chodzi o mnie, mogę ci przysiąc, że nie będę zazdrosna o Talię. Traktuję ją jak siostrę, z którą łączy mnie wspólnota losu. Ja miałam szczęście, bo żyjesz i jesteś zdrowy. Dla niej Tyche nie była tak łaskawa.

Umilkła, oczekując werdyktu Macedończyka, który słuchał jej słów w milczeniu, a jego twarz pozostała przez cały czas nieodgadniona. Dopiero teraz nagrodził Jonkę znużonym uśmiechem.

– Wygłosiłaś przemówienie, którego nie powstydziliby się Hipereides, Demostenes czy sam Dionizjusz z Faleronu – rzekł, spoglądając jej w oczy. Melisa poczuła, że udało jej się mu zaimponować. – Okazałaś też przyjaciółce wielką hojność i wspaniałomyślność. Tym samym raz jeszcze dowiodłaś, jak bardzo różnisz się od Mnesarete. Dlatego z chęcią spełniłbym twą prośbę. Niestety, w sprawie Talii podjąłem już inną decyzję. Możesz być jednak pewna, że nic jej nie zagraża. Żaden łotr nie ośmieli się podnieść na nią ręki. A jeśli nawet spróbuje, to szybko rękę straci…

Poczuła, że napięcie, które narastało w niej od rozmowy z niewolnicą, nagle znika gdzieś bez śladu. Pogodziła się już z tym, co musiała poświęcić, by pomóc Talii… Okazało się jednak, że ta ofiara wcale nie była konieczna. Macedończyk znalazł inne rozwiązanie problemu, takie, które nie odsunie go od jońskiej kochanki… Była mu za to głęboko wdzięczna. By to wyrazić, postąpiła krok naprzód i wtuliła głowę w twardy tors generała.

– Dziękuję ci, Kassandrze – szepnęła, do głębi poruszona. – Dziękuję za to, że choć dowodzisz wielką armią, pamiętasz nawet o tak nieistotnych sprawach, jak los osamotnionej dziewczyny…

Pogładził dłonią jej długie, czarne włosy.

– Skoro to już jest wyjaśnione, czas nam udać się na spoczynek. To był długi, ciężki dzień. Wątpię, by jutro było łatwiej.

– Chcesz już iść spać?

Jonka starała się, by w jej głosie nie dało się usłyszeć zawodu. Tak długo czekała na powrót Macedończyka… Musiał być naprawdę wyczerpany, by zrezygnować z rozkoszy, jaką pragnęła mu ofiarować.

Generał pochylił się nad nią. Wciągnął w nozdrza orientalną woń olejków, które wtarła w swoje ciało. A w jego zmęczonych oczach pojawił się znajomy błysk.

– Nic nie mówiłem o spaniu. Wszak odpoczywać można na wiele sposobów…

Jakby na potwierdzenie tego, o jakie sposoby mu chodzi, dłoń Kassandra zacisnęła się na pośladku Melisy.

* * *

Talia błądziła bez celu po rozbijanym obozowisku. Obojętnie patrzyła na stawiane namioty, słuchała rozmów trudzących się przy tym żołnierzy, ignorowała zaczepki ze strony najbezczelniejszych spośród nich. Ci zresztą prędko milkli, odciągani przez bardziej spostrzegawczych kompanów, którzy wskazywali im czarny himation skrywający włosy i ramiona Lidyjki. Nikt więc nie narzucał się jej szczególnie nachalnie. Nawet jurni wojacy szanowali żałobę po swym towarzyszu broni.

Wojsko miało spędzić noc na stromym, kamienistym wzniesieniu, górującym nad przełęczą. Bez wątpienia wybrano je z uwagi na walory obronne, lecz przebywanie tu wiązało się również z licznymi niewygodami, wśród których najbardziej dokuczliwą stanowił przenikliwy, szarpiący odzieniem wiatr. Na nagim, pozbawionym roślinności wzgórzu nie było się przed nim jak schronić. Choć Talia przyciągała do siebie poły himationu, szybko przemarzła. Drżąc z zimna, rozglądała się bezradnie, nie wiedząc, dokąd pójść i co ze sobą począć.

W końcu trafiła do części obozowiska przeznaczonej dla tesalskiej konnicy. Gdy zobaczyła duży namiot, który jeszcze poprzedniej nocy należał do Herakliusza, jej serce zabiło szybciej. Ruszyła w tamtą stronę, wiedziona jakimś irracjonalnym impulsem. Przed kwaterą płonęło nieduże ognisko, zbudowane z gałęzi okolicznych krzewów. Wokół niego siedzieli, pijąc ze wspólnego bukłaka, oficerowie, którzy jeszcze niedawno służyli pod komendą jej ukochanego. Najwyższy z nich wszystkich, potężnie zbudowany i całkowicie łysy mężczyzna na widok Lidyjki podniósł się z ziemi. Wiedziała, że ma na imię Eurytion i dowodzi jednym z pododdziałów jazdy. Nigdy jednak nie zamieniła z nim więcej niż parę słów.

– Talio – rzekł głębokim głosem. – Masz moje współczucie. Herakliusz był mi wodzem, ale i bratem. Wszyscy tutaj go kochaliśmy.

Skinęła głową, lecz nic nie odpowiedziała, bo coś mocno ścisnęło jej gardło. Ogromny mężczyzna zbliżył się do niej, a potem niespodziewanie ujął ją za ręce.

– Zapewne niepokoisz się o to, co stanie się z tobą teraz, kiedy straciłaś opiekuna i obrońcę. Spieszę rozproszyć twój lęk. Generał oddał cię pod moją pieczę. Zatroszczę się, by niczego ci nie brakowało.

– Dziękuję… – zdołała z siebie wydusić, spoglądając na ziemię. Powinna się ucieszyć, że nie jest już sama, lub wręcz przeciwnie – zezłościć, że obcy ludzie dysponują nią jak pospolitą niewolnicą. Czuła jednak tylko ziejącą w jej sercu pustkę.

– Panowie, starczy na dziś pijaństwa – Eurytion rzekł do pozostałych oficerów, ci zaś posłusznie zerwali się z ziemi. – Spróbujcie się trochę wyspać. Dobrej nocy.

Kiedy zostali sami, gestem zaprosił Talię do namiotu.

– Otrzymałem tę kwaterę wraz z dowództwem – wyjaśnił – lecz pragnę, byś czuła się w niej jak u siebie. Dopilnowałem, by dostarczono tu cały twój dobytek. Wejdź, rozgrzejesz się i odpoczniesz.

Zrobiła, jak sobie zażyczył. Wnętrze oświetlała jedna tylko lampa oliwna. W jej wątłym blasku zobaczyła posłanie ze zwierzęcych skór, niski zydel, własną skrzynię na ubrania i inne drobiazgi. Niegdyś przytulne wnętrze, w którym spędziła z Herakliuszem wiele miłych chwil, teraz wydało jej się obce i odstręczające. Ale przynajmniej nie docierał tutaj ten okropny wiatr.

Za plecami poczuła czyjąś obecność, więc obróciła się powoli. Eurytion stał w otworze wejściowym – czy raczej wypełniał go w pełni swą potężną postacią. Światło lampy odbijało się w jego nieodgadnionych oczach. Te zaś utkwione były w Talii.

– W twoim życiu nie zmieni się dużo – oznajmił, postępując krok naprzód. – Byłaś nałożnicą dowódcy jazdy i nadal nią pozostaniesz. Zachowasz wszystkie związane z tym przywileje. A także wszystkie obowiązki.

Kolejny krok sprawił, że stał tuż przy Lidyjce i spoglądał na nią z góry. Ona trwała w bezruchu, próbując pojąć, co do niej mówił. W końcu bardzo powoli uniosła głowę.

– Nie zmieni się dużo? – spytała głucho.

– Jedynie kutas w twojej cipie. – Gdy ich rozmowie nie przysłuchiwali się inni żołnierze, niedawna uprzejmość Tesala ustąpiła miejsca brutalnej dosadności. Dziewczyna poczuła, jak krew odpływa jej z twarzy.

– Jestem w żałobie – szepnęła. – Jak śmiesz…

Silne dłonie ujęły ją za ramiona. Eurytion zebrał w nich materiał himationu i rozsunął na bok jego poły. Choć Talia miała na sobie ciepły, wełniany peplos, kiedy on patrzył na obleczone nim ciało, zawstydziła się, jakby była całkiem naga.

– Żałoba jest dla żon – wycedził. – A nie dla dziwki z pieprzonego Sardis.

Palce wniknęły pod niewielki dekolt i mocno chwyciły materiał. Nim zdążyła cokolwiek przedsięwziąć, gwałtownym szarpnięciem rozerwał jej suknię i obnażył piersi. Zareagowała odruchowo, jak wtedy gdy w tawernie ojca radziła sobie z nachalnymi, lecz nie dość hojnymi klientami – spoliczkowała go, wkładając w to całą siłę ramienia. Nawet nie zmrużył oczu. Za to gdy oddał cios, na odlew, wierzchem dłoni, poleciała w tył, zatrzymując się dopiero na podtrzymującej namiot solidnej belce. Siła uderzenia zamroczyła Lidyjkę. Tymczasem Eurytion dopadł do niej i chwycił za gardło. Drugą ręką kontynuował zdzieranie sukni. Próbowała drapać mu paznokciami nadgarstek, lecz wcale na to nie zważał.

Gdy miała już na sobie jedynie strzępy peplosu, pchnął ją na posłanie. Pochylił się i znów spoliczkował, by całkiem już złamać jej opór. Leżała więc nieruchomo, z głową odrzuconą na bok, podczas gdy potężny kawalerzysta mościł się wygodnie między jej udami. Kiedy poczuła żołądź ocierającą się o srom, jedynie zadrżała. Dopiero gdy wdarł się w nią mocno i głęboko, wrzasnęła z bólu. Jak wszystko w tym mężczyźnie, jego penis również był ogromny. Z trudem torował sobie drogę, druzgocząc wszelkie przeszkody. Eurytion opadł na Lidyjkę całym ciałem, odbierając oddech. Ręce unieruchomił jej nad głową i nie zważając już na nic, skupił się na gwałtownych sztychach.

Niezdolna, by przeciwstawić się Tesalowi, wstrząśnięta jego brutalnością, Talia stała się całkiem bierna. Jedynie wyrywające się z ust przepełnione cierpieniem jęki świadczyły o tym, że wciąż żyje, jest przytomna i świadoma wszystkiego, co się z nią dzieje. Zresztą, nawet one ucichły, kiedy mężczyzna obrócił ją na brzuch, bezwolną niczym szmacianą lalkę, by posiąść od tyłu. Lidyjka zacisnęła zęby na poduszce i zamknęła oczy. Wstrząsana silnymi pchnięciami, modliła się tylko o to, by Eurytion prędko skończył i zostawił ją wreszcie w spokoju.

Tej nocy bogowie nie byli jednak dla niej łaskawi. Po pierwszym szczytowaniu kawalerzysty otrzymała wprawdzie parę chwil wytchnienia. Lecz nienasycony olbrzym wcale nie zamierzał udawać się na spoczynek. Niedługo potem znów zainteresował się zwiniętą w kłębek, łkającą cicho Lidyjką. Nim nadszedł litościwy świt, Talia w pełni pojęła, jak bardzo zmieni się teraz jej życie. A potem zapragnęła jak najrychlej dołączyć do Herakliusza w zaświatach.

* * *

Silny wicher wył nad wzgórzem i poruszał płóciennymi ścianami generalskiej kwatery.

Jonka leżała na boku, z nogami przyciągniętymi blisko brzucha i ugiętymi w kolanach. Macedończyk był tuż za nią. Na piersi czuła zaciskające się miarowo palce, na karku zaś długie, jakby leniwe pocałunki. Przede wszystkim jednak głęboko w sobie czuła pulsującą męskość Kassandra. Tej nocy kochali się tak, jak lubiła najbardziej. Powoli, bez pośpiechu, celebrując każdy ruch oraz pieszczotę. Niemal czule, co w przypadku tego bezwzględnego mężczyzny było czymś doprawdy niecodziennym. Zmęczenie nie osłabiało wprawdzie jego żądzy, lecz zdawało się tłumić gwałtowność. Melisa musiała w duchu przyznać, że bardzo jej to odpowiadało.

Niespiesznie obróciła ku niemu głowę. Ich usta złączyły się w długim pocałunku. Biodra Macedończyka przywarły do pośladków Jonki najściślej, jak to tylko możliwe. Pokaźny członek wypełnił jej pochwę po brzegi. Zadrżała z przyjemności i otuliła go sobą. Szkoda, że to nie może trwać wiecznie, pomyślała. Że ta noc musi dobiec kresu, zaś dzień, który po niej przyjdzie, znowu ich rozdzieli. Gdy spotkają się pod wieczór, Kassander będzie już w innym nastroju i zapragnie czegoś odmiennego. Jedyne, co pozostało Melisie, to korzystać, póki idealnie trafiał w jej potrzeby.

Macedończyk stopniowo wzmagał siłę swoich ruchów. Dziewczyna pojęła, że zbliża się do szczytu. Jej również niewiele brakowało. Uniosła rękę, sięgnęła za siebie i zanurzyła palce we włosach kochanka. Teraz całował ją po szyi, policzku, za uchem, chyba nieświadomie pobudzając tamtejsze epicentra rozkoszy. Melisa wydała z siebie jęk i zaczęła wychodzić naprzeciw jego pchnięciom. Dłoń mężczyzny zsunęła się z niewielkich wzgórz jej biustu i powędrowała niżej, po równinie brzucha, w dolinę łona. Kiedy dotarła do łechtaczki, Jonka zacisnęła na niej uda i cicho zakwiliła.

Długo przeżywała swą ekstazę, wygięta w łuk, na wpół omdlała, z zaciśniętymi wargami, by powstrzymać cisnący się na usta krzyk. Kassander nie miał podobnych oporów – swą przyjemność oznajmił światu głośnym, ochrypłym pomrukiem. Nie próbował też przed orgazmem wycofać się z jej ciała. Dlatego mogła się delektować kolejnymi uderzeniami strumieni nasienia, rozlewających się w jej pochwie.

Kiedy w końcu ochłonęła, a w podbrzuszu dogasły ostatnie iskry rozkoszy, poczuła, że jest coś, co musi wyznać Macedończykowi. Że nie wolno jej z tym dłużej zwlekać, bo ta chwila bezpowrotnie przeminie, a przyszłość jest wszak nieodgadniona. Nie tracąc czasu, obróciła się w stronę kochanka. Pozwoliła nawet, by tracący już sztywność członek opuścił jej wilgotne wnętrze. To, co miała do powiedzenia, było zbyt ważne, by przejmować się takimi drobiazgami.

– Kassandrze, chcę, żebyś wiedział… – zaczęła, gotowa w pełni się przed nim otworzyć, odsłonić wszystkie, najgłębiej skrywane tajemnice. Drżąca z niepewności, czy z jego strony może liczyć na wzajemność…

Spojrzała mu w twarz. Kanciastą, naznaczoną kilkoma bliznami od miecza oraz bruzdami wielu zgryzot, lecz teraz wygładzoną spokojem, jaki zsyła jedynie Hypnos. Musiał zasnąć chwilę po tym, jak zakończyli miłosne igraszki. Melisa otarła z powiek łzy wzruszenia, a potem pogładziła mu policzek.

– Innym razem, najdroższy – szepnęła tak, by go nie zbudzić. – Śpij dobrze i odzyskuj siły. Jutro wszyscy będziemy cię potrzebowali…

* * *

Choć wielu żołnierzy Kassandra spędziło tę noc bezsennie, nie zdjąwszy nawet pancerzy, w pełnej gotowości bojowej, Persowie nie powtórzyli swej napaści. Nie pojawili się także nazajutrz, gdy wojsko kontynuowało marsz przełęczą, opadającą teraz mocno w dół. Osiem następnych dni również upłynęło spokojnie. Korpus opuścił wreszcie góry Zagros i wyszedł na kamienistą wyżynę. Drogi po tej stronie masywu były gorsze niż w Mezopotamii i Elamie, umożliwiały jednak szybkie posuwanie się naprzód. W końcu, pod wieczór dziewiątego dnia od opuszczenia obozu na wzgórzu, oczom Macedończyków, Hellenów i Traków ukazał się cel ich wędrówki. Słynne na cały świat miasto-pałac, siedziba władców z rodu Achemenidów, dumne Persepolis.

Czy raczej to, co z niego zostało.

Spoglądając na ceremonialną stolicę dawnego królestwa, wzniesioną na stoku i u podnóża góry Rahmat, Kassander doznał głębokiego zawodu. Widział już kilka wielkich metropolii perskiego imperium: grecki Efez, lidyjskie Sardis, wreszcie elamicką Suzę. Wszystkie one były większe i rozleglejsze od Persepolis. Miasto wzniesione z szarego wapienia wydawało się tylko nieistotnym dodatkiem do ogromnego kompleksu pałacowego, położonego na skalnym tarasie. Budowle tworzące kompleks z pewnością kiedyś imponowały – zarówno bogactwem, jak i rozmiarami. Niestety, obecnie zostały z nich tylko wypalone ruiny. Ktoś bardzo przyłożył się do dzieła zniszczenia – pożar musiał płonąć długo i rozprzestrzeniać się swobodnie, jakby nikt nie próbował stawiać mu tamy.

Kiedy korpus zbliżył się na dziesięć stadiów do miejskich bram, te otworzyły się i wyjechał przez nie liczący blisko stu mężów oddział konnicy. Kassander, który dołączył do straży przedniej, tworzonej tego dnia przez tesalską jazdę Eurytiona z Feraj, zdumiał się, widząc nadciągających. Była to pstrokata zbieranina, niepodobna do jakiejkolwiek formacji w armii króla Aleksandra. Kawalerzyści mieli na sobie łuskowe pancerze pokryte czerwoną, złotą lub imitującą miedź emalią. Ich płaszcze również mieniły się kolorami – błękitem, szafranem, lawendą i purpurą. Nosili długie, usztywnione olejkami brody i wysokie, szpiczaste hełmy ozdobione barwnymi kitami.

– Czyżby Persowie odzyskali swą stolicę? – zdumiał się głośno Macedończyk. – Jeśli tak, to czemu wyjeżdżają nam naprzeciw w tak nielicznej grupie?

– Spójrz, generale – Eurytion wskazał przed siebie ramieniem. – Niosą królewski sztandar!

Faktycznie, jadący na przedzie żołnierz dzierżył w rękach proporzec ze srebrną gwiazdą Argeadów. Gdy tajemniczy kawalerzyści podjechali bliżej, ich dowódca wysunął się na czoło oddziału. Był odziany szczególnie bogato i jako jedyny nie włożył pancerza, nie posiadał też lancy ani tarczy. Dopiero jego wygląd przekonał Kassandra ponad wszelką wątpliwość, że nadciągający mają pokojowe zamiary.

– Witajcie, Macedończycy! – przemówił nieuzbrojony. Miał długie, czarne, kręcące się włosy, oliwkową cerę, spiczastą brodę i inteligentne spojrzenie. – Cieszę się, że was widzę. Od dnia, w którym otrzymaliśmy list od Ksenofilosa, niecierpliwie oczekiwaliśmy waszego przybycia. Na imię mi Arsames i z woli króla Aleksandra jestem nowym satrapą Persydy.

A także bez wątpienia Persem, stwierdził w myśli generał. Fakt ten zdumiał go i nieprzyjemnie zaskoczył. Podczas swej wędrówki przez podbite imperium poznał szereg zarządców miast, regionów i prowincji. Jednak wszyscy oni – od władającego Sardis Andromenesa po dowodzącego Suzą Ksenofilosa – byli rodowitymi Macedończykami. Najwyraźniej tu, w sercu dawnego państwa Achemenidów, polityka królewskich nominacji uległa zmianie. Kassandrowi wcale się to nie podobało. Nie był to jednak czas i miejsce, by kwestionować decyzje, na które i tak nie miał wpływu. Dlatego przedstawił się satrapie i pokrótce oznajmił, czego potrzebuje.

– Moi żołnierze wymagają odpoczynku i wytchnienia. W górach Zagros uderzyły na nas znaczne siły buntowników. Odparliśmy ich, lecz nie bez strat. Mamy też sporo rannych, którym należy pilnie udzielić pomocy. Ja natomiast chciałbym wiedzieć, gdzie przebywa król Aleksander i jego armia.

– Myślę, że będę mógł zadośćuczynić wszystkim tym potrzebom – odparł Arsames. – Nasz łaskawy pan puścił wprawdzie z dymem królewskie pałace, ale pozostawił w spokoju koszary Nieśmiertelnych. Czwartą ich część zajmuje obecnie garnizon Persepolis. Czy mogę spytać, ilu ludzi ze sobą wiedziesz?

– Nieco ponad trzy tysiące.

– W takim razie pomieścimy ich wszystkich bez trudu. Kiedyś stacjonowało tam dziesięć tysięcy gwardzistów Achemenidów. Twoi żołnierze przekonają się, że kwatery, które obejmą, są niezwykle przestronne, wygodne i malowniczo położone.

– Nie potrzeba im luksusów. Są mężczyznami, a nie… – Kassander urwał w pół zdania. Odruchowo chciał rzec „a nie perskimi słabeuszami”, lecz uświadomił sobie, że już na wstępie uraziłby rozmówcę, którego życzliwości mógł jeszcze potrzebować. Dlatego dokończył: – A nie delikatnymi niewiastami. Wystarczy im w pełni, gdy będą się mogli wyspać bez lęku przed nocnym atakiem.

– A zatem buntownicy porządnie zaszli wam za skórę. – Satrapa udał, że nie słyszał zawieszenia głosu Macedończyka i nie domyślił się, co mogło ono oznaczać. – Mogę obiecać, że w obrębie murów nic nam nie grozi. Twoi ludzie będą mogli odpocząć w spokoju. Pojedziemy, dostojny generale?

Macedończyk i Pers zrównali konie i razem ruszyli w stronę bramy. Barwna straż przyboczna satrapy flankowała ich z obydwu stron. Za nimi maszerował cały korpus posiłkowy. Kiedy zbliżyli się do miasta, Kassander zauważył, że na jego murach stoją w równych szeregach falangici, prezentując wypolerowane, lśniące tarcze. A więc nie cały garnizon stolicy składał się z Azjatów. Najwyraźniej Aleksander nie całkiem jeszcze stracił rozum.

– Odpowiadając na twe ostatnie pytanie, nasz łaskawy pan – Arsames po raz drugi odniósł się w ten dziwny sposób do macedońskiego króla – opuścił już Persydę i udał się na północ, do Medii. Ściga cofającego się Dariusza i zajmuje kolejne miasta. Najpewniej zdobył już Ekbatanę, ostatnią ze stolic dawnego imperium. Myślę, że ta wojna nie potrwa wiele dłużej. Achemenidzi się skończyli, przyszłość należy teraz do Argeadów.

Czy to dlatego zdradziłeś swego władcę, Persie? – zastanawiał się Kassander, lecz w żaden sposób nie skomentował jego słów. Zresztą, najwyraźniej Arsames nie był jedyny. Spoglądając na bogate stroje oraz rynsztunek przybocznych kawalerzystów satrapy, Macedończyk domyślał się, że wszyscy oni należą do najwyższej perskiej arystokracji. Zapewne pod Ipsos oraz Gaugamelą służyli jeszcze pod rozkazami króla królów. A potem, gdy ten umknął na północ, znaleźli sobie nowego „łaskawego pana”.

– Powtarzające się klęski Dariusza – Pers zdawał się czytać generałowi w myślach – uświadomiły tym spośród nas, którzy umieli myśleć nie tylko na rozkaz, że Ahura Mazda odwrócił od niego spojrzenie. Natomiast triumfy Aleksandra dobitnie świadczyły, że to on cieszy się bożą łaską.

Wiarołomstwo odziane w religijne szaty. Jakże to wygodne, pomyślał Macedończyk. Przejeżdżali właśnie w cieniu wielkiej bramy Persepolis. Dalej ich droga prowadziła szeroką aleją wytyczoną przez środek miasta. Po obydwu jej stronach zgromadziły się tłumy Persów, które na widok jeźdźców podniosły niezbyt entuzjastyczne wiwaty i zaczęły obrzucać ich płatkami kwiatów.

– Ariobarzanes, mój poprzednik na urzędzie satrapy, był ostatnim, który usiłował stawić mu czoła – ciągnął Arsames. Uniósł rękę, by pozdrowić zgromadzonych, lecz nie przerywał relacji. – Został pobity w Perskich Wrotach, lecz wyrwał się z okrążenia i z niedobitkami swoich wojsk próbował dotrzeć do stolicy. Gdyby mu się udało, tych wszystkich ludzi, których tu widzisz, czekałyby uroki oblężenia: głód, szerzące się choroby, a w końcu szturm i krwawa rzeź po upadku miasta.

– A jednak mu się nie udało?

Nagle Kassander okazał zaciekawienie jego słowami. Opowieść o bitwie w Perskich Wrotach, którą usłyszał w Elamie, była znacznie krótsza i mniej szczegółowa. Dzięki satrapie mógł uzupełnić brakujące informacje.

– Mój brat, Tiridates, dowodzący garnizonem Persepolis zamknął przed nim bramy miasta. Ariobarzanes znalazł się w pułapce między murami a nadciągającym Aleksandrem. Mógł się poddać i ocalić życie, lecz wolał przeprowadzić ostatnią, desperacką szarżę. Domyślasz się, generale, z jakim skutkiem. Po skończonej bitwie Macedończycy wkroczyli do miasta. Tak, jak to było ustalone.

Jeszcze jedna zdrada, tym razem czynna, w samym ogniu walki. Kassander ze wszystkich sił starał się, by w jego wyrazie twarzy oraz słowach nie dało się wyczuć pogardy, jaką odczuwał dla Persa. Nie mógł się jednak powstrzymać przed drobną uszczypliwością:

– Skoro twój brat oddał nam tak znaczące zasługi, czemuż to nie on jest teraz satrapą? – spytał pozornie obojętnym tonem.

Najwyraźniej trafił w bolesny punkt, bo Arsames westchnął ciężko i opuścił głowę.

– Taka była wola naszego łaskawego pana – odpowiedział po dłuższej chwili. – Niestety, Tiridates nie cieszył się długo swoją nominacją. Postanowił bowiem poślubić siostrę Ariobarzanesa, młodą dziewczynę o ognistym usposobieniu. Ostrzegałem go, że to zły pomysł, lecz gdy tylko ją ujrzał, prowadzoną wśród jeńców po bitwie pod murami… całkiem stracił rozsądek.

– Co robiła siostra martwego satrapy na polu bitwy? – zdziwił się Macedończyk.

– Walczyła, w pancerzu oraz z szablą w dłoni. Taka to była dziewka! – W słowach Arsamesa nie było ani krzty szacunku dla tak niezwykłej niewiasty. – Brat pozwalał jej stanowczo na zbyt wiele. W ogóle nie uznawała faktu, że jej miejsce jest w haremie, a nie pośród żołnierzy.

Nareszcie się z czymś zgadzamy, stwierdził w duchu Kassander.

– Czuję, że ta historia nie skończy się dobrze.

– Słusznie się domyślasz, generale. Ceremonia przebiegła pomyślnie, na uczcie bawił się nawet nasz łaskawy pan i wielu spośród z jego wodzów. Świeżo poślubieni małżonkowie udali się sypialni… Wtedy ostatni raz widziałem Tiridatesa żywego. Rano służba znalazła go z poderżniętym gardłem. Po dziewce oczywiście nie było ani śladu. Król Aleksander mianował mnie satrapą i wkrótce udał się na północ. Gdy tylko odjechał, wybuchła rebelia. Zgadnij, kto stanął na jej czele…

Aleja dotarła do rozległego placu, za którym rozciągały się koszary Nieśmiertelnych. Kassander i Arsames musieli przerwać rozmowę i zająć się rozlokowaniem żołnierzy na nowych kwaterach.

Sporo czasu minęło, nim do niej powrócili.

* * *

Dzień był bezchmurny i słoneczny, lecz mimo to zimny. Poprzedniej nocy spadł obfity śnieg, który pokrył dno kanionu grubą warstwą. Dlatego też śnieżnobiała klacz musiała stąpać niezwykle ostrożnie, by nie poślizgnąć się na oblodzonej skale. Na szczęście, dosiadająca jej niewiasta była cierpliwa i nie popędzała zwierzęcia. Przemawiała do niej spokojnym tonem, niemal pieszczotliwie dotykała szyi oraz grzywy. Nic dziwnego. Wcale nie spieszyła się z dotarciem tam, gdzie została wezwana.

Klacz była silnym i odważnym wierzchowcem. Pochodziła z dumnej rasy, hodowanej dla królewskiego domu Achemenidów. Otrzymała błogosławione imię Freni, pierwszej córki proroka Zaratustry. Jej bezpośrednich przodków dosiadali Cyrus, Dariusz Wielki, Kserkses, wielcy panowie starej Persji. Dziś nosiła na grzbiecie dziewczynę będącą zapewne ostatnią nadzieją imperium.

Jutab miała na sobie powłóczystą szatę z grubej wełny, łuskowy pancerz oraz podszyty futrem płaszcz, ale i tak drżała z zimna. Mróz szczypał ją w policzki, a z pyska Freni wydobywał kłęby pary. Wcale nie chciała tu przyjeżdżać, opuszczać swych żołnierzy, przerywać podjazdowej kampanii przeciw Macedończykom. Lecz nie mogła sprzeciwić się wezwaniu. Nawet jeśli czuła pewność, że jej dotychczasowe wysiłki nie spotkają się z pochwałą, lecz z surową reprymendą. Nie miała wyboru, musiała jej wysłuchać.

Na pierwszy rzut oka kanion nie różnił się od setek mu podobnych, przecinających wzdłuż i wszerz masyw gór Zagros. A jednak cel samotnej wyprawy Jutab znajdował się u jego końca. Na pozór zwyczajna jaskinia, mogąca służyć za schronienie zwierzętom czy zagubionym wędrowcom, była w istocie czymś znacznie ważniejszym. Niewiasta zeskoczyła z grzbietu Freni, wzięła ją za wodze, wprowadziła w cień pieczary i uwiązała do wbitego w skalną ścianę żelaznego pierścienia. Nieopodal przepływał wartki, górski strumyk, stanowiący źródło wody dla wszystkich mieszkańców tego miejsca. Dziewczyna pozwoliła wierzchowcowi zaspokoić pragnienie, a potem wydobyła z podróżnej sakwy kilka nie całkiem jeszcze zeschniętych jabłek. Długo karmiła klacz, chociaż w ten sposób próbując odsunąć w czasie to, co nieuniknione. W końcu, gdy po owocach nie został nawet ślad, westchnęła i pogładziła swą przyjaciółkę po pysku.

– Poczekaj tu na mnie – poprosiła. – Wrócę najszybciej, jak tylko będę mogła.

Usłyszała za sobą szczęk stali. Obróciła się na pięcie, wyćwiczonym ruchem kładąc dłoń na rękojeści szabli. Okazało się to jednak zbyteczne. Mężczyzna, który stanął przed nią, był jej dobrze znany. Stary żołnierz o włosach i brodzie przyprószonej siwizną służył czterem ostatnim władcom Persji. Potem zaś, gdy nie mógł się już przydać na polu bitwy, otrzymał nowe zadanie – obrony tego świętego miejsca. Było widać, że mimo wieku przykłada się do swoich obowiązków. Stał prosto, bez wyraźnego trudu dźwigając ciężar sięgającego do kostek łuskowego kaftana. W dłoni dzierżył włócznię o złotym okuciu. Jutab wiedziała, że taki oręż przysługiwał jedynie dowódcom Nieśmiertelnych, elitarnej gwardii króla królów.

– Jesteś nareszcie – przemówił weteran. – Nie traćmy czasu. Oni już na ciebie czekają.

– A zatem prowadź, Oksartesie.

Ostatni raz pogłaskała Freni, a potem ruszyła w ślad za żołnierzem. Naturalna pieczara kończyła się wykutym w skale korytarzem. Ten zaś prowadził do znacznie większej jaskini, tylko częściowo ukształtowanej ręką człowieka.

Czciciele płomieni budowali swe ołtarze pod gołym niebem, na wzgórzach lub sztucznie usypanych wzniesieniach. Wierzyli bowiem, że nic nie może więzić Wiecznego Ognia. A jednak nawet od tej świętej zasady istniały wyjątki. Tajne świątynie wzniesiono w wielu miejscach Persji. Niegdyś służyły jako miejsce schronienia wiernych na wypadek niebezpieczeństwa. Od wielu wieków nie pełniły jednak tej roli. Wszak sami Achemenidzi byli czcicielami ognia, co więc miało zagrażać ich wiernym poddanym? Teraz wszakże, gdy potęga króla królów została złamana, kapłani na powrót wycofali się do ukrytych sanktuariów. A to położone w górach Zagros było najważniejszym ze wszystkich. Tajemnym sercem prześladowanej religii. Ośrodkiem oporu wobec brutalności najeźdźców.

Na środku rozległej jaskini znajdował się ołtarz Wiecznego Ognia, oświetlony strzelającym wysoko w górę, czerwono-niebieskim płomieniem. Jutab wiedziała, że nie wymagał on podsycania – jego paliwem był wydobywający się spod ziemi gaz. Wokół świętego miejsca zbudowano osiem kolumn, dźwigających kopułę. Dym uchodził przez wybity w niej okrągły otwór, a następnie opuszczał podziemną halę poprzez system naturalnych szybów.

Oksartes poprowadził Jutab w stronę świątyni. Palący się w mrocznym wnętrzu ogień był na tyle oślepiający, że dopiero po jakimś czasie dostrzegła trzech stojących przed ołtarzem zakapturzonych mężczyzn. Odziani w powłóczyste szaty ze szkarłatnego, czarnego i złotego jedwabiu, twarze skrywali za zasłonami, dzięki którym żaden nie plugawił świętego płomienia swą śliną ani oddechem.

Weteran zatrzymał się i rzekł:

– Stoisz przed obliczem magów, niewiasto. Padnij na kolana przed ich majestatem.

Posłuszna jego słowom, uklękła, choć tylko na jedno kolano, i pokornie schyliła głowę przed kapłanami ognia. Po chrzęście pancerza poznała, że stary żołnierz uczynił to samo.

Jeden z zakapturzonych – ten, który stał pośrodku – wystąpił naprzód. Miał najbardziej kunsztownie zdobioną szatę, w dłoni zaś dzierżył laskę ozdobioną dużym, czarnym kamieniem.

– Macedończycy wkroczyli do Persepolis – oznajmił, od razu przechodząc do rzeczy. – Zawiodłaś nas, córko.

Choć nie została powitana choćby jednym ciepłym słowem, wiedziała, że nie wolno jej odpowiedzieć w podobnie impertynencki sposób.

– Bądźcie pozdrowieni, czcigodni magowie – rzekła, starając się, by w jej głosie nie wybrzmiało odczuwane rozdrażnienie. – Ostrzegałam was, że tak się stanie. Nie miałam dość sił, by wydać im walną bitwę. Nawet zebrawszy wszystkie oddziały, jakimi dysponowałam w Persydzie.

– Wymówki! – parsknął kapłan stojący po prawej.

Dziewczyna zmusiła się do zachowania spokoju i podjęła przerwaną wypowiedź:

– Mogłam jedynie wciągać ich w zasadzki i zadawać ciężkie straty. To właśnie uczyniłam. Co siódmy z macedońskich żołnierzy na zawsze pozostał w górach Zagros.

– Lecz sześciu z każdych siedmiu dotarło do stolicy – zauważył ten po lewej. – Wkrótce dołączą oni do armii uzurpatora Aleksandra. Jeszcze zwiększając jego przewagę nad naszym łaskawym panem, Dariuszem.

– Czy wiadomo coś o królu królów? – spytała z nadzieją, podrywając głowę.

Środkowy mag uniósł laskę i machnął jej przed oczyma czarnym klejnotem.

– To my tu zadajemy pytania, niegodna córko!

Zaciskając wargi, na powrót opuściła spojrzenie.

– Skoro jednak musisz wiedzieć – podjął zakapturzony – naszemu panu udało się wycofać na północ. Zbiera tam kolejną armię, większą i potężniejszą od wszystkich poprzednich. Zmiażdży uzurpatora jak robaka i przepędzi jego żołdaków z naszych ziem. Zwycięstwo przyjdzie jednak tylko wtedy, gdy wszyscy będziemy robić to, co do nas należy.

– Jestem posłuszna waszym rozkazom. Chcieliście, bym wznieciła bunt w Persydzie. Uczyniłam to. Okupanci nie ważą się opuszczać większych miast w obawie przed naszymi zagonami. Żądaliście, bym starła się z Macedończykami w Perskich Wrotach. Stawiłam im tam czoła.

– Kazaliśmy ci zgładzić macedońskiego generała, lecz on wciąż żyje i ma się dobrze – drwiącym tonem rzucił ten stojący po prawej. – Mimo że, jak wszyscy wiemy, był na twojej łasce. By się do niego zbliżyć, poświęciłaś nawet swoje drogocenne dziewictwo. A jednak nie osiągnęłaś celu. Co powstrzymało twoją dłoń? Z Tiridatesem nie miałaś podobnych oporów. Czyżby ten cudzoziemiec dał ci tyle rozkoszy, że nie potrafiłaś wbić mu noża w serce?

Policzki Jutab zapłonęły. Uniosła głowę i spojrzała prosto w lśniące złośliwością oczy.

– Powtórz te słowa – wycedziła – a zapomnę, żeś jest kapłanem…

Zakapturzony zaśmiał się ochryple, lecz nawet pomimo powłóczystej szaty widać było, że zadrżał z lęku. Oksartes zerwał się na równe nogi – niezwykle szybko, zważywszy na jego wiek. Dziewczyna poczuła, jak do jej pleców dociska się grot włóczni.

– Nie próbuj grozić czcigodnym magom – rzekł z naciskiem weteran. – Umrzesz, nim zdążysz sięgnąć po broń.

Choć na usta cisnęły jej się różne słowa, raz jeszcze zdołała odzyskać kontrolę nad sobą. Dzierżący laskę kapłan zwrócił się ku swemu bezczelnemu konfratrowi.

– Dostojny Widarno, nakazuję ci milczeć do końca tej audiencji.

Upokorzony cofnął się o parę kroków i nie zabrał więcej głosu. Stalowy grot odsunął się od grzbietu Jutab. Czuła jednak, że nadal jest tuż za nią, gotów w każdej chwili zadać morderczy cios. Tymczasem środkowy mag ponownie zwrócił na nią wzrok.

– Choć Widarna przemówił niegodnymi słowami, to jednak była w nich zawarta prawda. Już dwa razy sprawiłaś nam zawód, marnotrawna córko. Powiedz, czemu mielibyśmy nadal pokładać w tobie zaufanie? Pozwalać, byś to właśnie ty dowodziła na wojnie z macedońskim najeźdźcą?

Dziewczyna wytrzymała jego przeszywające spojrzenie.

– A jaki macie wybór, czcigodni magowie? – spytała pewnym, mocnym głosem. – Do kogo się zwrócicie, jeśli każecie mi iść precz?

Odpowiedziało jej milczenie, więc śmiało mówiła dalej.

– Jeszcze trzy lata temu imperium miało dwóch wielkich wodzów: Memnona z Rodos i mojego brata. Dziś obaj już nie żyją. Przez ten czas nieprzyjaciel podbił pół królestwa i okupuje wszystkie jego stolice. Teraz szykuje się do zajęcia reszty. Twierdzicie, że król królów jest gdzieś na północy, że zbiera kolejne wojska. Ale co może zrobić, nie mając pod swą władzą Persydy? To tutaj znajduje się centrum perskiej potęgi! To tutaj na ołtarzach płonie Wieczny Ogień! Jeśli nie wyzwolimy naszej ojczyzny, wszystko obróci się wniwecz. Jestem gotowa, by to zrobić. Nasi żołnierze ufają mi i darzą mnie szacunkiem. Czy potraficie dać im kogoś lepszego?

Choć czekała długo, znów nikt jej nie odpowiedział. W końcu podniosła się z zimnej posadzki. Żaden z magów nie kazał jej powrócić na klęczki.

– Jeśli to wszystko, wrócę do swych ludzi – oznajmiła. – Na pewno już spostrzegli, że zniknęłam. Moi oficerowie umieją nad nimi zapanować, ale tylko przez pewien czas. Wojsku potrzebny jest wódz.

– Idź zatem, córko – przemówił w końcu środkowy mag. – Masz nasze błogosławieństwo. Idź i zwyciężaj w imię Ahury Mazdy i świętego płomienia.

– Tak uczynię, czcigodny kapłanie.

Jutab obróciła się plecami do ołtarza i ruszyła ku wyjściu z jaskini. Po chwili usłyszała, że Oksartes podąża o krok za nią.

Kiedy wrócili do mniejszej pieczary, stary weteran rzekł cichym głosem:

– Uważaj na siebie, księżniczko Parysatis. Dzisiaj otarłaś się o śmierć. Nikt nie przemawia w taki sposób do kapłanów Wiecznego Ognia! Zrobiłaś też sobie wroga z czcigodnego Widarny. On zaś nigdy nie zapomina doznanych upokorzeń.

Odwiązując swą klacz od kamiennego pierścienia, dziewczyna rozważała jego słowa.

– Czy gdyby wydano ci rozkaz, pchnąłbyś mnie włócznią? – spytała, trzymając w dłoni wodze Freni.

– Wiesz, że tak, księżniczko. Ale zrobiłbym to z wielkim żalem. Służyłem pod twoim bratem, kocham cię jak własną córkę. Gdyby skazali cię na śmierć, musiałbym wykonać wyrok, a potem samemu odebrać sobie życie.

– Jak zawsze szczery – uśmiechnęła się do siwego wojownika. – Miejmy zatem nadzieję, że nigdy nie staniesz przed taką koniecznością. Będę też uważała na czcigodnego Widarnę. – Ostatnie dwa słowa wypowiedziała kpiącym tonem. – Zorientowałam się już, jaka to jadowita żmija.

– Bacz więc, by cię nie ukąsiła. Bywaj, droga Parysatis. – W głosie sędziwego żołnierza dało się słyszeć wzruszenie. – Modlę się o to, by dane mi było ponownie cię zobaczyć.

– Z pewnością wkrótce się spotkamy! – odparła wesoło, wskakując na grzbiet śnieżnobiałej klaczy.

Wyjechała z przedsionka tajemnej świątyni w dobrym nastroju, czując, jakby jakiś nieznośny ciężar spadł jej z piersi. Opuściła mroczny świat mistycyzmu, intryg i przewrotnych knowań. Wracała do rzeczywistości, którą dobrze rozumiała – do walki o oswobodzenie kraju, który darzyła miłością. Wkrótce ponownie zmierzy się z Kassandrem i tym razem nie da mu zatriumfować. Macedoński generał stanowczo zbyt długo cieszył się swym powodzeniem. Ona pokaże mu, jak szybko potrafi się odwrócić wojenna fortuna.

Dla dawnej księżniczki Parysatis, zwanej przez swoich żołnierzy Jutab – Wyjątkową, były tylko dwie drogi: zwycięstwo albo śmierć. A ona przecież bardzo chciała żyć.

Przejdź do kolejnej części – Perska Odyseja XIV: „Już pora”

Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wejdź na nasz formularz i wyślij je do nas. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.