Źrodło: Pixabay

Bolesne przebudzenie

Pierwsze co dociera do Mateusza to cisza, tak inna od natarczywych dźwięków miasta słyszanych każdego poranka. Szum drzew, śpiew ptaków – delektuje się tym przez chwilę, jeszcze przed otwarciem oczu, próbując sobie przypomnieć, co robił poprzedniego wieczoru.

Przeciąga się. Delikatna, pachnąca pościel. Przyjemy chłód. Duże wygodne łóżko. Puste. Uśmiecha się pod nosem. A więc to nie był sen! Leniwie otwiera oczy. Błękit. Biel. Fiolet. Puszyste obłoki. Niebo. Na wszystkich ścianach i na szafie. Piękne, majestatyczne, uspokajające. Jak mógł wczoraj nie zauważyć równie zapierającego dech w piersiach malowidła? Brakuje tylko jej. Kruchości. Zapachu. Jedwabistości skóry. Płomiennych włosów. Anielskiej twarzy. Musi tu gdzieś być, niemal na wyciągnięcie ręki.

Unosi się. Obolałe ciało protestuje. Ramiona. Przede wszystkim ramiona. Boki. Uda. Naprawdę przesadził z tym swoim uporem. Było trzeba poprosić o pomoc, choć wtedy… wtedy pewnie wszystko skończyłoby się zupełnie inaczej.

Krecik na samą myśl unosi łeb, pręży się i ślini. A niech go! Nie chciałby, żeby prawdziwa królewna zobaczyła. Nie chciałby, żeby uznała go za niewyżytego i nieokrzesanego samca, jest przecież cywilizowanym człowiekiem i potrafi nad sobą panować! Cóż, może nie kiedy ona… Usilnie próbuje odwrócić bieg kosmatych myśli. Na próżno.

Wstaje. Rozgląda się. Zadziwiające, że nie pozwoliła się wczoraj rozebrać. Zdjął jej tylko pończochy. Spała w sukience, ale i tak przyjemnie było czuć przez materiał kobiece krągłości. No i wyglądała tak słodko. Niewinnie. To jednak niesprawiedliwe – ona obejrzała go sobie dokładnie, pozwolił bez słowa sprzeciwu, uległ. Nie, nie żałuje, ale…

Nigdzie nie ma jego ubrań ani ręcznika. Speszony zerka nawet pod łóżko, a kiedy podnosi się z kolan w oczy rzuca mu się leżąca na poduszce kartka z pięknie wykaligrafowanym „Dziękuję” zwieńczonym zamaszystą kreseczką łączącą „ę” z niewielkim, zgrabnym ptaszkiem, niemal identycznym jak ten w logo Sitelle Dreams.

Podchodzi bliżej. To nie kartka, to koperta. Dość gruba. Bierze ją do ręki i machinalnym gestem rozchyla, by zajrzeć do środka. Zamiera. Pieniądze. Dużo pieniędzy. Czuje jak cała krew odpływa mu z twarzy, jak ciało staje się coraz cięższe, niczym z ołowiu, i zanurza się w miękkim materacu. Z głośnym westchnięciem opada na pościel.

Cholera! Cholera! Cholera! Niech to wszyscy diabli wezmą!!! Jeśli sądził, że do tej pory robiła mu mętlik w głowie, nawet nie wie jak powinien nazwać to. Ma ochotę krzyczeć. Uzewnętrznić swoją frustrację i gniew. Zniszczyć coś. Nie ma jednak odwagi. Nie tu, nie teraz, nie, kiedy ona może usłyszeć.

Czy ona… czy właśnie… potraktowała go… uznała… za… dziwkę?! Płaci mu? Niby za co? Nic nie zrobił, nic się nie stało… on tu tylko spał! W jej łóżku, sycąc się jej bliskością. Na nic mu nie pozwoliła, zresztą nawet gdyby, pewnie by się nie spisał, nie ma żadnego doświadczenia. Nie nadaje się.

Postanawia znaleźć Ewę. Wyjaśnić. Oddać pieniądze. Na pewno nie może ich przyjąć. W żadnym wypadku! To niedopuszczalne. Nie jest taki. Nie chce być. Nie chce, by ona tak o nim myślała.

Starając się opanować gniew, zrywa z łóżka prześcieradło i szczelnie owija się nim w pasie. Jak na filmach – przechodzi mu przez myśl. Kurczowo ściskając w prawej dłoni kopertę, nieśmiało zagląda do łazienki. Nie ma jej tam. Niepewnie wychodzi na korytarz. Zastanawia się, czy sprawdzić po kolei wszystkie pomieszczenia, ale uznaje, że to bez sensu. Jest cicho. Aż nazbyt cicho. Jakby był tu jedynym człowiekiem. Waha się, kiedy przychodzi mu na myśl, że może natknąć się na panią Elę, zbiera się jednak na odwagę i schodzi na dół.

Ewę zastaje w kuchni. Ubrana w krótki, satynowy szlafroczek, zajada właśnie płatki na mleku. Wygląda przepięknie z mokrymi włosami i nieobecnym wyrazem twarzy. Nie zauważa go. Mateusz puka w drewnianą framugę drzwi. Dalej nic. Dopiero teraz zauważa białe kabelki wystające z jej uszu i wijące się wzdłuż szyi. No tak, pewnie czegoś słucha.

Podchodzi bliżej. Siada naprzeciw niej, po drugiej stronie stołu. Ewa podnosi powoli wzrok i potrząsa głową, jakby nagle oprzytomniała, wyjmuje jedną słuchawkę, potem drugą.

– Dzień dobry! – Uśmiecha się do niego promiennie. – Jesteś głodny?

Mateusz w odpowiedzi kręci tylko głową, żadne słowa nie chcą przejść mu przez zaciśnięte gardło. Czuje się, jakby był niemy, jej obecność całkowicie ograbia go z wszelkich słów, staje się nagle taki malutki, słaby i bezwolny, obdarty z godności. Bezbronny.

Ostatkiem sił zbiera się na odwagę. Unosi rękę i desperackim gestem kładzie na stole kopertę. Napisem w dół. Z trudem, jakby ważyła co najmniej tonę, przesuwa ją w stronę Ewy. Dziewczyna zerka pytająco, nie jest w stanie wytrzymać jej spojrzenia, odwraca więc wzrok. Wbija go w podłogę.

Milczenie między nimi ciąży, rani dogłębnie. Świat już nigdy nie będzie taki sam. Ona nie będzie już nigdy taka sama. Tego nie da się odwrócić. Wymazać. Te przeklęte banknoty pozostaną już między nimi na zawsze.

Wstaje ze spuszczoną głową. Idzie do salonu. Tam muszą leżeć jego brudne ubrania. Albo w łazience. Nie ma. Znajduje je dopiero rozrzucone na trawniku. Nagrzane przez stojące już wysoko słońce. Musiał długo spać. Wyłuskuje z kieszeni komórkę. Jedenasta trzydzieści sześć. Do diaska! Miał być o dziesiątej w herbaciarni. Pięć nieodebranych połączeń. Mama i Darek. Esemesy. Nawet nie czyta. Zbiera ciuchy i kieruje się w stronę małej łazienki na parterze.

Nim tam dociera, dorywa go Kowalikowa. Minę ma spokojną, ale spojrzenie stanowcze, co kontrastuje z jej kusym strojem.

– To za nadgodziny – wyjaśnia łagodnie, kierując przy tym w stronę Mateusza trzymaną nonszalancko w dłoni kopertę.

Chłopak głośno przełyka ślinę. Nie rozumie. Czuje, że został zagnany w ślepy róg. Albo godność, albo królewna. Jeśli ugnie się, być może już nigdy nie będzie w stanie spojrzeć w lustro, a jeśli się nie ugnie, do końca życia będzie żałował, że nie spróbował, że nie sięgnął po kobietę ze swoich snów.

– Cholera – klnie pod nosem. – Nie jestem dziwką – wykrztusza z siebie tylko nieco głośniej, a ona udaje, że tego nie słyszy, wyciąga w jego stronę rękę ponaglając, by zabrał kopertę. Mateusz przez moment ma wrażenie, iż drwiące oczy Ewy mówią: a właśnie, że jesteś. Podchodzi jednak bliżej i bierze pakunek. Papier dosłownie pali go w skórę.

Czym prędzej chowa się w łazience. Ogarnia się szybko, ubiera i ucieka. Byle nie myśleć! Będzie musiał stawić czoła martwiącej się mamie, wściekłemu Darkowi i licho wie komu jeszcze. Na analizowanie wszystkiego przyjdzie czas później.

Jerzy

Nie żeby nie spieszył się do swojej ukochanej żoneczki, ale spotkał po drodze starego kumpla i weszli do knajpy na piwo. Z jednego zrobiły się dwa, potem trzy, aż w końcu przestał liczyć. A co w tym złego? Każdy ma chyba prawo do odrobiny przyjemności?

Są już z Maryśką niemal dwadzieścia siedem lat po ślubie, urodziła mu dwójkę dzieci, a nadal z niej apetyczna babeczka. Trochę bardziej krągła, mięciutka, ale przez to tylko milsza w dotyku. To nic, że twarz ma już naznaczoną zmarszczkami, a włosy przyprószone siwizną, dalej ją kocha i nadal jej pożąda. Nie on jeden zresztą. Oj, widzi jak patrzy na nią ten Rysiek spod piątki, jak mężczyźni czasem się za nią oglądają na ulicy. Może nie tak, jak za młodu, ale jednak.

Och, nie raz zaszedłby ją od tyłu podczas zmywania lub gotowania. Albo kiedy pastuje podłogę. Ten tyłeczek! Tyle, że ich mała klitka nie zapewnia wystarczająco dużo prywatności. Odkąd chłopcy skończyli szkołę i tak jest lepiej – dorośli więcej czasu spędzają poza domem. Dominik się wyprowadził i tylko czekać, aż Mateusz zrobi to samo, a wtedy hulaj dusza – piekła nie ma, poużywa sobie za wszystkie czasy, pokaże jej na co go jeszcze stać. Może jest stary, ale jary! Wielu młodzików by mu nie dorównało!

Do domu wraca podchmielony i napalony – po drodze myśli o przyjemnych kształtach swojej Marysieńki, o tym jak się do niej przytuli, jak będzie ją obłapiał i postara się namówić do zrobienia tego po cichu, pod kołdrą. Nawet nie pamięta, kiedy ostatnio mieli okazję do igraszek. Miesiąc temu? Dwa?

Zaskakuje go, że w oknie kuchennym nadal widać zapalone światło. Czyżby żoneczka czekała? O tak późnej porze? Po całym tygodniu pracy? Ma tylko nadzieję, że nie będzie się zbytnio dąsać.

– Dzięki Bogu – wita go z wyraźną ulgą, rozluźniając się nieco, a to dobry znak. – Choć jeden postanowił wrócić do domu! Mateusz przepadł jak kamień w wodę. Nie wrócił z pracy i nie dał znaku życia. Komórki też nie odbiera.

– Pewnie gdzieś zabalował. – Jerzy wzrusza tylko ramionami. – A bo to pierwszy raz?

Podchodzi bliżej, próbuje swoją kobitkę objąć w talii, ale ona wyrywa się, patrząc na niego krzywo. Nie ustępuje jednak. Przyciąga ją do siebie i daje soczystego buziaka w usta. Marysia opiera się, choć coraz mniej stanowczo, w końcu pozwala się całować, rozchyla wargi i zaprasza do środka.

– Piłeś – wyrzuca z siebie, gdy mężczyzna przerywa na chwilę. Niby brzmi to jak wyrzut, ale nie dostrzega srogiej miny ani gniewu w głosie. Może raczej zazdrość? Albo poczucie obowiązku? Bo za każdy gram wypitego alkoholu należy się przygana?

– Tylko troszeczkę – mruczy, znów przytulając ją mocniej, ustami szukając zgrabnego uszka. Wie, że lubi, gdy przygryza płatek i gdy szepcze sprośności. – Mam ochotę cię schrupać, wiesz? – Kontynuuje swoje zabiegi.

– Daj spokój! – Żoneczka opiera się coraz słabiej. – On może w każdej chwili wrócić.

– A gdzie tam. – Jerzemu w zasadzie wszystko jedno, są dorośli i chyba przeżyliby nawet, gdyby syn przyłapał ich na baraszkowaniu. To nic złego. Co innego, gdyby posuwał jakąś obcą babę, ale własną żonę? – Jak nie wrócił do tej pory, pewnie nie wróci do rana. Może w końcu znalazł sobie jakąś dziołchę albo nocuje u Ani. – Tak, ta młódka jest naprawdę niczego sobie i na pierwszy rzut oka widać, że zna się na rzeczy. Mogłaby wyedukować ich synalka, tylko nie wiedzieć czemu on w ogóle zdaje się nie dostrzegać jej zauroczenia. A dobry z dziewuchy materiał na żonę – piękna, inteligentna, pracowita i do tego z temperamentem. Zresztą nikt nie każe mu od razu przysięgać w kościele. Mógłby chociaż sobie poużywać, bo teraz ma wrażenie, że czasem mu sperma bije na mózg. To niezdrowe jak chłopak w jego wieku…

– Czasem tak wraca. – Marysieńka dalej próbuje odpierać awanse, ale Jerzy ją zna, poznaje ten rumieniec i to szkliste spojrzenie. Nie, teraz już na pewno nie może odpuścić!

Nie przestając kąsać w szyję, sięga do rozporka i wyłuskuje swoje grzmocidełko. Robal jest nieco wzwiedziony, ale jeszcze za mało, śliski od śluzu, który wyciekł gdzieś w pół zabawy. Wciska jej go w rękę. Jest ciepła i delikatna, przesuwa się z wyczuciem, wydobywając z gardła przeciągły jęk. Tak! Nie ma to jak lata wprawy!

Zgrabiałe, męskie dłonie chwytają ciężkie, pełne piersi. Uwielbia je tarmosić. Zawsze lubił. Nawet, gdy były mniejsze i twarde niczym jabłuszka lub nabrzmiałe mlekiem i tak cudownie wrażliwe na dotyk, a nawet gdy powoli zaczęły przegrywać z grawitacją. Zawsze sprężyste, krągłe i apetyczne, doprowadzające do wrzenia, przyprawiające o zawrót głowy.

Czuje, jak wierny druh prostuje się i mężnieje pod wprawnym dotykiem żony. Mógłby tak skończyć. Przedwcześnie, niczym szczyl. Ciągnie ją do pokoju, na przygotowane do snu małżeńskie łóżko (a dokładniej wersalkę). Kładą się. Wsuwa swoje łapska pod bluzkę, chciwie obłapia krągłości. Całuje. Wszędzie. Po twarzy, po policzkach, brodzie, szyi, dekolcie. Jej ręce też nie próżnują. Pozbywają się jego koszuli, błądzą po plecach, przeczesują włosy. Usta żony też są spragnione. Głodne.

Marysieńka sama podciąga spódniczkę, szeroko rozstawia uda. Jej kotka jest wystarczająco wilgotna. Gotowa. Jurek zdejmuje z niej bluzkę, rozpina stanik i zanim rusza do boju, przysysa się jeszcze do jednego z nabrzmiałych sutków, dłońmi próbuje objąć przelewające się piersi. Ugniata je.

Żoneczka sama nakierowuje wojaka do swojej fiśki. Wchodzi w nią jak w masło. Tego mu było trzeba! Rozgrzanego, chlupoczącego wnętrza; norki, w której poczuje się jak w domu; jedynego miejsca na świecie, do którego idealnie pasuje; jego raju. Bo męskie niebo zawsze znajduje się pomiędzy kobiecymi udami!

Przy każdym ruchu żona wychodzi mu biodrami na przeciw, nie leży biernie niczym kłoda, a wije się i pręży, masując przy tym swoją wisionkę, cichutko mrucząc. Uwielbia te odgłosy. Bezwstydne. Świadczące o przeżywanej rozkoszy, o tym, że jeszcze jest jej z nim dobrze. Jak dawniej.

Nie zawsze była taka gorąca. Na początku może nawet oddawała mu się z obowiązku albo żeby sprawić przyjemność. Wszystko zmieniło się dopiero po urodzeniu pierwszego dziecka. A może jeszcze wtedy, kiedy była w ciąży. Zaczęła mieć potrzeby i wymagania. Najpierw podchodził do tego z rezerwą, bojąc się, że to tylko tymczasowe lub że ona udaje, ale bardzo szybko pokochał ją taką i za żadne skarby świata nie zamieniłby już na poprzednią wersję. Nawet jeśli musi bardziej jej pilnować i bardziej starać się w wyrku.

Bywało trudno, bo taka podniecała go bardziej, sprawiała, że kapłon dygotał niczym trzcina na wietrze i rozbryzgiwał spermę gdzie popadnie, ale zawsze znajdowały się inne metody na zaspokojenie nienasyconego, kobiecego apetytu. W końcu się zgrali. Dopasowali.

Najczęściej tak jak teraz, pieściła się sama, żeby dojść wcześniej, a on grzmocił ją ile wlezie. Czasem to on dopieszczał jej perełkę lub wręcz starał się, żeby doszła jeszcze przed penetracją. Tak chyba było najlepiej – mogła dojść drugi raz.

W tej chwili jednak myślał głównie o sobie. Wyposzczony. Stęskniony. Z każdym pchnięciem nieubłaganie zbliżał się ku końcowi. Jeszcze jeden sztych. I jeszcze jeden. Już prawie! Już… ale zanim eksplodował we wnętrzu swojej ukochanej żoneczki, ze zdziwieniem poczuł, jak jej pieczara drży w posadach, kurczy się i rozkurcza, wysysa z niego całą gorącą lawę, przyprawiając o orgazm wszechczasów, niebezpiecznie przypominający ten pierwszy.

Weekend z przytulanką

Nie wie, czemu się zgodziła – czy to przez litość wobec bezmiaru jego cierpienia, czy raczej ze względu na chęć zagłuszenia własnego bólu. Tak, musi przyznać, że jest zazdrosna o Mateusza. Myśląc o Ewie Kowalik, czuje się jakby ktoś rozdzierał jej serce na strzępy, choć wcześniej sądziła, że raczej pragnie niż kocha przyjaciela. Prawdopodobnie myliła się.

Grzegorz otrzymał zaszczytną rolę pocieszyciela. Czuły, troskliwy, opiekuńczy, całkiem przystojny i kulturalny – po prostu ideał, ale Anka i tak nie wyobraża sobie życia z nim. Może być co najwyżej odskocznią od codzienności. Nie fascynuje jej. Nie wywołuje podziwu. Nie zachwyca.

Teraz, pakując się, ma ochotę zmienić zdanie. Boi się. Powiedział, żeby przygotowała się na chodzenie po górach. Cóż, wolałaby nie wychodzić z sypialni, ale może spacer dobrze jej zrobi. Nie wie tylko, czego w takim razie się po nim spodziewać.

Podjeżdża po nią wysłużoną Toyotą Yaris. Czeka ich ponad sto kilometrów w tej klaustrofobicznej przestrzeni. Wzdycha. W co się u licha wpakowała! Grzegorz za kierownicą jest zupełnie innym człowiekiem. Statecznym. Porządnym. Poważnym. Prawdę powiedziawszy, Anka woli rozbrykaną, łóżkową wersję.

Po drodze opowiada o zlikwidowanym połączeniu kolejowym. Na trasie z Kłodzka do Kudowy Zdrój były ponoć wprost bajeczne widoki – tunele, wiadukty, skaliste zbocza gór tuż za szybą pociągu. Zazwyczaj jechał tylko jeden wagonik, przez co cała podróż wydawała się mało realna. Baśniowa.

Nawet nie wiedziała, że chłopak lubi zaszywać się w głuszy, że ciągnie go w góry i do lasów. W sumie nigdy nie pytała, jakie rozrywki poza pieprzeniem preferuje. Nie interesowała się nim. Nie chciała rozmawiać o pracy, rodzinie czy planach na przyszłość. Teraz też nie chce.

Zatrzymują się w Ząbkowicach Śląskich. Ciągnie ją, żeby zobaczyć Krzywą Wieżę i ratusz. Mury miejskie. Spacerują chwilę, a potem idą na obiad. Przy smacznym, choć prostym posiłku, pyta, czy chciałaby zobaczyć Twierdzę Kłodzko, ale ona jakoś nie ma ochoty krążyć dziś po podziemnych korytarzach. Piątkowe popołudnia zostały stworzone po to, by odpoczywać. Nie namawia jej – może zahaczą wracając.

Do Dusznik docierają koło dwudziestej, kiedy słońce chyli się już powoli ku zachodowi i oświetla świat ciepłym, bursztynowym światłem. Miasteczko jest małe i dzięki temu urokliwe, położone w dolinie Bystrzycy, wśród malowniczych gór.

Grzegorz zarezerwował im pokój w jednym z licznych pensjonatów. Ogromne łóżko wykonano z drewnianych bali. Łazienka spora, z oknem, ale mimo to ponura – chyba przez kiepsko dobrane kafelki. Widok z okna, cóż, na kolejne pensjonaty. Trudno.

Powietrze wydaje się być zupełnie inne niż w mieście. Przesycone sosnowym aromatem, lżejsze, bardziej rześkie. Czystsze. Niemiłosierny upał łagodzą lekkie powiewy wiatru. Jest wdzięczna, że w końcu zamilkł. Cieszy się, że nie słychać już drażniącego ryku silnika.

Próbuje zaciągnąć Grześka pod prysznic, ale on broni się przed tym rękami i nogami. Rezygnuje więc i idzie umyć się sama. Nie, to nie, łaski bez. Poradzi sobie i bez niego.

Woda przyjemnie pieści ciało, mimo że obce i niezbyt czyste otoczenie, nie pozwala całkiem się zrelaksować. Uważa, by nie dotknąć ścian ani drzwiczek kabiny, w prowadnicach których wyraźnie widać pleśń.

Odświeżona nie zadaje sobie trudu, by się ubrać czy chociaż owinąć ręcznikiem. Naga rzuca się na łóżko i zaprasza Grześka gestem do siebie. On przerywa rozpakowywanie plecaka i kładzie się obok. Cały ubrany i sztywny.

– Też pójdę się umyć – szepcze jej do ucha, głaszcząc przy tym ramię. Jego spojrzenie jest pełne zachwytu, ciepłe, a głos przyjemnie niski, mruczący, ale słowa dziwnie nieprzyjemne.

– Nie chciałeś wziąć prysznica ze mną, a teraz idziesz się myć! – Anka cała sztywnieje i odsuwa się od swojego kochanka, by nie czuć zdradzieckiej pieszczoty jego rąk. Nie rozumie. Przyjechała tu dobrze się bawić, a on? On robi sobie jakieś wycieczki krajoznawcze i opowiada o ruinach. Rany, to chyba będzie najmniej erotyczna sekswycieczka w jej życiu!

– Nie chciałem ci przeszkadzać, kabina jest taka mała – odpowiada niewinnie.

– Jeszcze nie widziałam tak małej kabiny, żeby nie zmieściły się w niej dwie osoby! – syczy rozgniewana, ale on nic sobie z tego nie robi i jak gdyby nigdy nic idzie do łazienki. Na dodatek się w niej zamyka! Tylko tego brakowało, żeby zupełnie popsuć wieczór…

Anka ubiera się w pierwsze lepsze ciuchy, bierze swojego smartfona i wychodzi do ogrodu. Przegląda ulubione strony, czyta niusy, zagląda na forum. Dziwi się, że jeszcze go nie ma, że jej nie szuka. Nieco urażona odpala jedną ze swoich ulubionych gier Cut the rope – ten zielony łakomczuszek zawsze poprawia jej nastrój. No, może prawie zawsze.

W końcu jednak sama postanawia sprawdzić, co się dzieje. Kiedy wchodzi do ich pokoju, zastaje Grześka śpiącego. W pidżamie! Przez te dwa lata spała z nim wielokrotnie, ale ani razu nie widziała jego pidżamy. Wzdycha. Będzie ciężko. Zapowiada się długi, nudny weekend…

Przejdź do kolejnej części – Magnetyzm XVI

Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wejdź na nasz formularz i wyślij je do nas. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.