Źródło: Pixabay

Anna

Nie żeby nie kochała swojego małego kabaczka, ale od czterech miesięcy żyje tylko przewijaniem pieluch i dawaniem cycka w regularnych, dwugodzinnych odstępach. Cały czas chodzi w powyciąganych dresach i z tetrową pieluszką na ramieniu. Prawie nie śpi, bo jak tu zasnąć, słysząc ten przerażający płacz?

Domiś płacze niemal na okrągło. Była z nim już u tuzina lekarzy, ale żaden nie dopatrzył się przyczyny.

Dziś po raz pierwszy ma wychodne. Robert zaopiekuje się małym (O zgrozo! Oby po powrocie zastała ich całych i zdrowych!), kiedy ona w gronie przyjaciółek będzie świętować urodziny Ewki. Trzydzieste. Takie okrągłe. Gdyby nie dziecko, może też zrobiłaby fetę, żeby uczcić dożycie równie sędziwego wieku.

Chciałaby zaszaleć i ubrać się w coś ładnego, ale w nic się nie mieści. W ciąży przytyła prawie trzydzieści kilo, trochę potrwa zanim to zrzuci. Ale przecież zrzuci, prawda? Tym razem muszą wystarczyć dżinsy i jedna z ciążowych bluzek. Teraz trochę za luźna, choć całkiem ładna. Liliowa. W kwiatki. Wkrótce może coś sobie kupi, o ile uda jej się wyskoczyć na chwilę do sklepu.

Zaczyna się szykować, mimo że męża jeszcze nie ma. Miał być punktualnie. No, ale z nim tak zawsze – im bardziej ma się spieszyć, tym wszystko robi wolniej. Jakby na przekór. Na złość.

Nawet nie może spokojnie wziąć prysznica! Zdesperowana stawia Domisia w nosidełku koło wanny i wchodzi do niej, żeby chociaż trochę się odświeżyć. On jak zwykle płacze. Ten odgłos rozdziera ciało na pół, drąży korytarze w duszy i przyprawia o ból serca. Nie rozumie, a tak bardzo chciałaby wiedzieć dlaczego płacze, jak może mu pomóc… jak może pomóc sobie. Przez ten dźwięk jest cały czas rozdrażniona, zmęczona i obolała. Nieszczęśliwa tak bardzo, jak tylko można być. Oddałaby duszę za chwilę ciszy!

– Gdzieś ty do cholery był? – wrzeszczy na męża, gdy ten tylko przekracza próg. – Zajmij się swoim synem! – Wpycha mu niemowlaka w ramiona, nie przejmując się wcale ani eleganckim garniturem, ani tym, że Robert ma zajęte obie ręce. W jednej trzyma teczkę, w drugiej listy wyjęte ze skrzynki. On nie próbuje się tłumaczyć, rzuca wszystko i obejmuje malca, patrząc na żonę z przerażeniem w oczach.

W końcu może się ubrać i umalować! Niestety żaden makijaż nie przysłoni sińców pod oczami ani nie zatuszuje dziesięciu kilogramów nadwagi. Pospiesznie wrzuca niezbędne rzeczy do torebki, gotowa uciec, nim mąż zapyta o cokolwiek.

– Mleko jest w lodówce – rzuca niemal na bezdechu. – Tylko nie podgrzewaj go w mikrofalówce. Pieluszki są w łazience, na pralce. Nie musisz go dzisiaj myć.

Ucieka. Dosłownie. Pewnie za dziesięć minut będzie pierwszy telefon. A gdzie jest smoczek? Przykryć go kocykiem czy kołderką? Włączyć jakąś muzykę? Płacze, ciągle płacze – co robić? Może mu za ciepło albo za gorąco? Nie chce jeść… Nie chce to niech do cholery nie je! Jak zgłodnieje to zje! A co, ja go może głodzę?!

Bardzo chciała mieć dziecko, ale teraz czuje się, jakby mały wysysał z niej wszystkie soki, jakby pożerał ją żywcem, odbierał całą radość życia. A ona nie ma już siły, nie ma już nic więcej do zaoferowania. Potrzebuje odpoczynku, snu, choć z drugiej strony boi się zostawić go w obcych rękach. Nawet myśl o oddaniu synka pod opiekę własnego męża przeraża ją. A co jeśli wypadnie mu z rąk? Albo całą noc będzie spał w mokrej pieluszce? Co jak wypije całe odessane mleko i nadal będzie głodny? Co jeśli Robert zaśnie zbyt głęboko i nie usłyszy jego płaczu?

Nie, nie może tak myśleć, to jakaś paranoja. Początki choroby psychicznej! Relaks, odpoczynek – tylko to ją może uratować! Powinna zafundować sobie weekend w SPA, zrobić coś dla siebie. Fryzjer. Kosmetyczka. Długa kąpiel. Świece. Może podrzucić go jutro do którejś z babć? Zgodziłyby się? Chociaż na godzinkę albo dwie… albo na cały tydzień!

No i Robert jej nawet nie dotyka. Nie przytula ani nie całuje. To że nie może jeszcze uprawiać seksu, bo po porodzie wyglądała jakby tam wybuchł granat, jeszcze nie znaczy, że nie mógłby jej pogłaskać, popieścić. Potrzebuje teraz czułości. Szczególnie teraz. Potrzebuje czuć akceptację z jego strony. W końcu tak bardzo się zmieniła. Nie poznaje już samej siebie w lustrze, tego bladego zombie.

Świętowanie

O szesnastej z całą torbą przysmaków od Bliklego, w tym z ulubionym tortem czekoladowym, jest już na miejscu. Godzina powinna wystarczyć, żeby dopiąć wszystko na ostatni guzik. Otwierając lodówkę zauważa, że Ewa również zrobiła zapas trunków i łakoci. Jest dobre białe wino, likier amaretto, wódka, soki, rożki czekoladowe od Jaworskich i lody. Przygotowała nawet lód w kostkach. Skąd miała na to czas? A może wzięła sobie do serca jej radę i zatrudniła w końcu gosposię?

Kiedy pojawiają się pozostałe dziewczyny – ich koleżanki z internatu, z liceum i jedna od Ewy ze studiów – jest akurat w trakcie wbijania w tort świeczek. Wydaje się, że wszystko przygotowane. Będą miały trzy godziny, żeby się trochę rozluźnić, pogadać i wlać w siebie wystarczająco dużo promili, zanim pojawią się panowie.

Baśka wreszcie zaczyna czuć przyjemne podekscytowanie. Pewnie dzięki szczebioczącym i chichoczącym niczym nastolatki kumpelom. Dobrze je znowu widzieć! Dawno nie miały czasu tylko dla siebie. Praca, związki, dzieci – wszystko zmienia się w szalonym tempie, a człowiek zatraca się zupełnie gdzieś pomiędzy tym.

Ewa oczywiście dzwoni, że trochę się spóźni, bo musi ugasić jakiś pożar w pracy. Typowe! Zarządza, więc początek imprezy. Bez jubilatki. Głupio byłoby sztywno siedzieć i czekać, aż Kowalikowa raczy przywlec tu ten swój seksowny tyłeczek. Bóg jeden wie o której!

Rzeczywiście nie było sensu czekać, Ewa pojawia się dopiero koło dziewiętnastej. One są już lekko wstawione, wesołe i rozluźnione, ona wygląda na spiętą. Pozwalają jej się odświeżyć przed dmuchaniem świeczek. Kiedy schodzi do nich w spodniach i świeżym T-shircie, boso, z mokrymi włosami, wygląda już na nieco bardziej zrelaksowaną.

– Przepraszam – bąka. – To przez ten niezaplanowany pobyt w szpi… – Zuza przerywa jej gestem, teraz na to nie pora.

Tort czekoladowy z trzydziestoma płonącymi świeczkami podstawiają jej pod sam nos, przypominają o życzeniu, żartują, że mają nadzieję, iż dotyczy ono jakiegoś gorącego samca, a ona dmucha. Z trudem, ale zdmuchuje wszystkie. Po pijacku, nierówno i nieco fałszując śpiewają jej Sto lat. Po raz pierwszy tego dnia na twarzy Ewy wykwita piękny, szczery uśmiech. Cieszy się, że są z nią. Impreza chyba, wbrew jej obawom, była dobrym pomysłem.

– Mi ukrój malutki, symboliczny – prosi Marta, gdy jubilatka wbija nóż w czekoladową polewę.

– A ja chcę ogromniasty. – Baśce aż świecą się oczy z łakomstwa.

– Dobra, dobra. Najpierw w ogóle muszę to jakoś opanować. – Ewa bezradnie wpatruje się w swoje krzywe cięcie. No, do linii prostych nigdy nie miała ręki.

– O matko! – Anka wydaje z siebie nieprzyjemnie wysoki pisk, kiedy ze swoim talerzykiem wraca na wcześniej zajmowane, wygrzane miejsce.

– Co się stało? – Baśka pędzi w jej kierunku, czując potrzebę wyręczania gospodyni niemal we wszystkich czynnościach. Rzuca okiem na kapę, a potem na tyłek kumpeli i już wie. – Kowalik, masz tu jakieś podpaski? – wrzeszczy przez cały pokój do nadal zajętej dzieleniem tortu przyjaciółki.

– Hmmm… – Ewa jest wyraźnie zmieszana. – Nie wiem, może…

– Nie masz w domu podpasek, babo? – Zuza pyta z rozbawieniem.

– No, nie używam – mówi gospodyni już dużo pewniej.

– Tampony też mogą być. – Baśka kręci głową. – Gdzie są?

– Pokażę wam. – Ewa odkłada nóż i ciągnie obie dziewczyny do łazienki na górze. Tej, do której wchodzi się bezpośrednio z jej niebiańskiej sypialni.

Baśka jest naprawdę zszokowana. Czemu nie wiedziała, że przyjaciółka to szalona ekolożka, obliczająca ilość podpasek, które w życiu zużywa przeciętna kobieta i preferująca dziwaczne wynalazki? Tampony wielokrotnego użytku z materiału lub z naturalnej gąbki, podpaski z frotte i flaneli, a nawet gumowe coś, przypominające trochę smoczek tylko z takim dzyndzelkiem na końcu, a nie z dziurką. Kubeczek menstruacyjny. Rety! Nawet nie chce myśleć o tym, że wkłada się go do środka, a potem wyjmuje pełny gorącej, lepkiej krwi. Myje się toto (w toalecie publicznej?) i wkłada z powrotem.

Anka oczywiście decyduje się na najprostsze rozwiązanie – podpaskę – tyle, że Ewa musi jeszcze pożyczyć jej coś do ubrania, bo majtki i spodnie ma całkiem zakrwawione. Trudno. Jakoś to przeżyje, bo nie zamierza wracać teraz do domu, do tego ryczącego niemowlaka i głupkowatego męża. Nie ma mowy!

Na dół zabierają ze sobą skarby przyjaciółki. Baśka jest bardzo ciekawa, czy tylko ona nie słyszała wcześniej o takich cudach.

Ruja

Ewa z mieszanką rozbawienia i zniesmaczenia patrzyła na koleżanki śliniące się na widok przesadnie napakowanych facetów. Zapewne nadmuchanych przez sterydy. Oczyma wyobraźni widziała ich jedzących całymi kilogramami tę paszę, sprzedawaną w wielkich, plastikowych beczułkach. Fakt, że przynajmniej nie wili się w rytm prostackiego techno, a do jakiejś kompilacji z utworów Rammsteinu.

Wyglądali dziwnie – w podartych dżinsach, wysokich glanach, białych koszulach, czarnych sztruksowych marynarkach, a do tego z melonikami i laseczkami. Było ich pięciu, z czego trzech z wręcz odpychającymi, bezczelnymi mordkami, a dwóch sprawiających wrażenie nieśmiałych. Poruszali się płynnie i synchronicznie. Niewiarygodne, że dysponując równie rozbudowaną muskulaturą, zachowali choć krztę gracji. Krztę, bo większość układu z wypychaniem bioder i trzęsieniem tyłkami była po prostu wulgarna. Niesmaczna.

Dziewczyny nie mogły oderwać od nich oczu, szczególnie Baśka. Śmiały się, piszczały i chyba bezwiednie, dość często, oblizywały wargi, jakby miały przed sobą smakołyki. Ona zdecydowanie wolała tort czekoladowy, ale póki co beznamiętnie przyglądała się rozchylonym ustom, błyszczącym oczom i zarumienionym policzkom koleżanek. Wyglądały pięknie w tym swoim zafascynowaniu, w przeciwieństwie do tych obleśnych gnojków, zgarniających zapewne właśnie niezłą kasę.

No, przynajmniej nie posunęły się do przywleczenia słomek i ciast w kształcie penisów, a ograniczyły do tych przeklętych chippendalesów. Jakoś to zniesie – tak myślała, przynajmniej do czasu, aż zaczęli „rozkręcać imprezę”. Już nadzy od pasa w górę z zalotnie rozpiętymi dwoma guzikami spodni. Jeden z nich, chyba najbrzydszy, chwycił ją za rękę i mocno pociągnął w stronę parkietu. Przez chwilę wirowała zdezorientowana, a kiedy zaczęła się wyrywać, przekazał ją następnemu. Ten obchodził się z nią już łagodniej, po prostu tańcząc, z zachowaniem odpowiedniego dystansu. Rozdrażniona z jego silnych ramion również próbowała się wydostać. Pomógł jej w tym trzeci, jeden z tych uroczo nieśmiałych. Spojrzała prosto w jego czarne, głębokie oczy i przez ułamek sekundy miała wrażenie, że widzi w nich zrozumienie.

W międzyczasie pozostałe dziewczyny również zostały wciągnięte do zabawy, tylko Anka samotnie siedziała jeszcze na kanapie.

– Zajmij się nią – szepnęła młodemu mężczyźnie do ucha, a on lekko skinął głową i już po chwili była wolna. O dziwo, młoda mama bardzo chętnie przyjęła tancerza, patrząc raczej na jego muskuły niż w te śliczne, przepastne oczka.

Ewa odetchnęła z ulgą. W przeciwieństwie do pozostałych nie miała najmniejszej ochoty obmacywać ich ani dawać się im obmacywać. Cieszyła się jednak, że koleżanki dobrze się bawią. Spragniona świeżego powietrza wyszła na taras. Na nocnym niebie rozbłyskiwały kolorowe światła, a od strony fontanny przy pergoli dochodziła cicha, majestatyczna muzyka. Czyżby już była dwudziesta druga? Od ilu godzin jest na nogach? Od siedemnastu?

Przypominając sobie poranek, rozglądała się po ogrodzie. Trawa rzeczywiście została ułożona na czas, a cały bałagan uprzątnięty. Rano wcale na to się nie zanosiło, dlatego była wściekła. Jak osa. Ma nadzieję, że ten biedny chłopak nie zrobił sobie poważnej krzywdy. W poniedziałek zapyta szefa wszystkich ogrodników. Ponoć w łazience i na korytarzu było sporo krwi. I na jej sukience. Siada. Od samego myślenia o ciemnoczerwonych plamach, kręci jej się w głowie. Straszne! Musi się z tym w końcu uporać.

Jest nieco zdziwiona, gdy pod bramę podjeżdża kolejny samochód. Podchodzi, żeby sprawdzić kto to. W pierwszej chwili w poważnej i spokojnej twarzy mężczyzny nie rozpoznaje Arka, ale jego głos nie pozostawia wątpliwości. Może trochę bardziej zachrypnięty, jednak nie do pomylenia z żadnym innym.

Parkuje częściowo na podjeździe, częściowo na trawniku, tak żeby busik tamtych mógł swobodnie wyjechać. Gasi silnik, trochę długo nie wychodzi z samochodu, a gdy to już robi, od razu zabiera się za wypakowywanie rzeczy z bagażnika.

Ewa nadal nie rozumie, ale z zainteresowaniem przygląda się mężczyźnie. Jest jakby większy, to znaczy jego ramiona są szersze. Plecy. Ma na sobie luźne, lniane spodnie w kolorze cappuccino, japonki i również lnianą bluzę, chyba białą, w każdym bądź razie jasną, na szyi rzemyk z kilkoma drewnianymi koralikami. Żadnych kolczyków ani zegarka. Kieszenie puste. Jest jak zawsze opalony. Znacznie dłuższe niż kiedyś włosy związał na karku w kucyk.

– Gdzie mogę się rozstawić? – pyta zamykając samochód.

– Co? – Patrzy na niego wielkimi, zdziwionym oczami.

– Stół do masażu – wyjaśnia spokojnie, w ogóle niezbity z tropu jej badawczym spojrzeniem.

– Och – wyrywa się Ewie z ust. Z masażu może nawet miałaby ochotę skorzystać. – Chyba najlepiej u góry – dodaje po chwili – tam będzie spokojnie.

Prowadzi go do jednego z pokoi gościnnych. To rozwiązanie ma również tę zaletę, że do dyspozycji masażysty i masowanych będzie łazienka. Na dole jest tylko jedna, sąsiadująca z salonem, w którym przecież teraz właśnie rozkręca się mała orgietka. Przynosi jeszcze tylko kilka świeżych ręczników, niepewna czy będą potrzebne, i zostawia Arka samego. Nie poznał jej? Aż tak się zmieniła?

Kiedy wraca na dół, panowie są już w samych butach, a dziewczyny porównują ich wyposażenie. Mocarne włócznie prężą się wytrwale, wygolone lub krótko przystrzyżone owłosienie łonowe doskonale uwidacznia ich kształty. Tak jakby rozmiar miał decydujące znaczenie w ich zawodzie. Choć prawdę powiedziawszy przy równie rozbuchanym umięśnieniu te części ciała i tak wydają się nieproporcjonalnie małe, ale może to tylko złudzenie…

Kumpele zachowują się trochę jak goniące się suki. Też kiedyś taka była, ale już nie jest. Robi w tył zwrot i wbiega na górę. Arek wnosi właśnie ostatnie torby.

– Będę gotowy za piętnaście minut – informuje z uśmiechem. – Nie bawisz się z nimi? – Brodą wskazuje salon. Ewa kręci głową.

Arkadiusz

Spodziewał się rutynowego zlecenia. Po tylu latach w branży miał już trochę dosyć. Szczególnie bogatych, rozkapryszonych i łasych na komplementy starych bab, choć na nich właśnie najwięcej zarabiał. Przedzierając się przez obwisłe fałdy ich wiotkiej skóry, zwały tłuszczu, rozstępy i cellulit. Natapirowane włosy przypominające bardziej kaski, sztuczne paznokcie, sztuczne szczęki… w nich zazwyczaj nie było już nic naturalnego. Botoks, silikon i różne inne mazie.

Wolał nieco bardziej zaniedbane, ale też bardziej prawdziwe kobiety. Takie jak w jego rodzinnych stronach. Pachnące potem, wiatrem i ziemią albo przygotowywanymi właśnie przetworami, gotującym się na wolnym ogniu rosołem, świeżo wypiekanym chlebem. Miastowe nigdy tak nie pachną. Wonieją czymś sztucznym, oszukańczym.

Ucieszył się widząc przed sobą młodziutką i zgrabną dziewczynę. Może choć raz praca sprawi mu przyjemność? Jak na początku. Jego wprawny nos wyczuł na niej zapach mydła i szamponu, ale poza tą przesadną świeżością nic więcej. Żadnych perfum. To też przyniosło nadzieję. Zapach kobiety, może go z niej wydobędzie, wyciśnie… przy odrobinie szczęścia. Chyba, że zaraz się okaże, że został zamówiony dla jej matki lub babki.

Nie, nie, nie! Przecież tamten surowy, kobiecy głos wspomniał, że to coś w rodzaju wieczoru panieńskiego i że będzie ich sześć. Najlepiej, żeby zdążył obsłużyć wszystkie, z wszelkimi możliwymi bajerami. Podał wysoką cenę, świadom że mogą go wykończyć. Sześć rozszalałych dziewuch! Pewnie jeszcze dość młodych. Przygotował i zabrał ze sobą ulubione zabawki, szereg olejków zapachowych, świece i kadzidełka, puszyste ręczniki, niemal nowiutki stół do masażu, a nawet radiomagnetofon.

W filigranowej kobietce rozpoznał małą Ewcię Kowalik dopiero na schodach, przy lepszym świetle. Wyglądała trochę zbyt młodo, zbyt dziewczęco, była aż nadto podobna do tej wystraszonej dziewuszki, która przyłapała go w lesie na gorącym uczynku z żoną rzeźnika albo młynarza… już nie pamięta, co to za babsko było. Obfite, soczyste i przyjemnie miękkie w dotyku.

Lepiej pamięta za to bladą twarzyczkę z wielkim zielonymi oczami. Malujące się na niej zdziwienie, zainteresowanie, niepokój. Jego te urocze ślepka dodatkowo rozpalały. Przychodził tam jeszcze z innymi, wiele razy, mając nadzieję, że się na nią natknie, ale niestety się nie natknął. Nigdy więcej. Ona nie natknęła się na niego.

To nie to, że chciał złamać swoje zasady i zrobić coś jeszcze bardziej nieprzyzwoitego niż zwykle, nie. Chciał tylko, żeby na niego patrzyła. Tak łakomie. Nic więcej. Nie posunąłby się dalej z równie młodziutką dziewczyną. Poza tym spotykał się wtedy, między innymi, z jej siostrą Alą. Dość regularnie. Może nawet miał nadzieję, że coś z tego będzie, ale ona wolała doktorka od chemii czy fizyki. Był dla niej za głupi.

Przyłapuje się na tym, że rozstawiając stół i zapalając świece, wyobraża sobie jak Ewa wchodzi tu w samym ręczniku i zaczynają się namiętnie całować. Jak gładzi jej plecy, szyję, ramiona. Jak opada z niej ten całkiem zbędny kawałek materiału. Jak chwyta w dłonie jej delikatne, dziewczęce piersi…

Staje i robi głęboki wdech. Nie ma prawa do takich myśli! To klientka i tylko od niej zależy, co się wydarzy. Jego pragnienia i popędy nie mają tu żadnego znaczenia! Musi wykazać się profesjonalizmem. Szczególnie przy niej!

Wtedy nikomu nie powiedziała, więc pewnie teraz też nie zdradzi jego tajemnicy. Nie ma czego się bać. Ale może jednak powinien sobie odpuścić? Po co ryzykować? Tylko jak mógłby zrezygnować z dotykania alabastrowej skóry? Z wodzenia dłońmi po łagodnych, kobiecych kształtach? Kruchych i delikatnych. Takich kuszących.

Nie czeka na nią długo. Ewa pojawia się w białym płaszczu kąpielowym, świeża niczym poranna rosa. Jej subtelne piękno jest onieśmielające. Przełyka głośno ślinę. Nie ma co, łakomy z niej kąsek. Faceci pewnie uganiają się za nią jak szaleni. On by się uganiał, w innych okolicznościach rzecz jasna.

– Ewuś – odzywa się niepewnie i gestem wskazuje stół, a ona niedbale zrzuca z ramion miękki materiał i zostawia go na podłodze. Zostaje całkiem naga! Stara się zachować spokój, nie dać nic po sobie poznać, ale to wydaje się wręcz niemożliwe.

Jest piękną kobietą, rozwijającym się pąkiem róży, już roztaczającym swój uwodzicielski zapach, ale jeszcze nie bezwstydnie rozwartym. Szczupła, ale zaokrąglona gdzie trzeba. Prężna, ale nie przesadnie umięśniona. Chryste! I te strzelające w kosmos piersi z jaśniutkimi rodzyneczkami sutek! Ponownie przełyka ślinę.

– Na co masz ochotę? – pyta, siląc się, aby jego głos brzmiał uwodzicielsko.

– Na relaks – ona odpowiada cichutko. – Ale bez przesady, nie mogę tu zasnąć, muszę wrócić na moją imprezę urodzinową.

A więc to jej urodziny. Które? Na pewno nie spyta, nie wypada. Poza tym, gdyby chciał, pewnie by się doliczył. Jest od niego tylko trochę młodsza, jakieś trzy albo cztery lata.

Już wie, że przygotowana przez niego spokojna muzyka może być zbyt spokojna. Podchodzi do odtwarzacza i ze skórzanego etui wyjmuje inną płytę. Chłopcy z Placu Broni, Róże Europy, Oddział Zamknięty, Pidżama Porno, Kazik. Tak, ta będzie lepsza.

Nie chce skazić idealnej skóry Ewy zbyt mocnym zapachem. Wybiera więc łagodny olejek ze słodkich migdałów. Rozgrzewa go w dłoniach, przyglądając się jej ciału otulonemu jedynie przez migotliwe światło świec. Ewa lekko drży. Zimno jej? Rozgląda się, ale okno jest szczelnie zamknięte. Nie ma przeciągu, a temperatura wydaje się odpowiednia. Więc może ten dreszcz oznacza jednak coś innego?

Dziewczyna jest wyraźnie spięta. Nagromadzony stres czuć na jej barkach, w mięśniach szyi i ramiona. Naprawdę potrzebuje masażysty! Nie kochanka… Wzdycha bezgłośnie. Szkoda. Jego wprawne dłonie same odnajdują odpowiednie miejsca, nacisk i rytm. Głowa pozostaje wolna.

Wsłuchuje się w sączącą się z głośników muzykę i zastanawia, czy na pewno dobrze wybrał. Czy jednak nie zbyt romantycznie, zbyt zmysłowo. Znając Ewkę pewnie wolałaby Nirvanę, Metallicę albo panującego na dole Rammsteina. Bezwiednie przy tym nuci wraz z Bogdanem Łyszkiewiczem:

– Jezioro ma twój zapach i twój smak. Czuję to, gdy tylko zanurzam w nim twarz…^[1]

Ta krótka, nieskomplikowana piosenka zawsze chwytała go za serce, szczególnie gdy za kimś tęsknił, za którąś ze swoich licznych kochanek. Nieprawdą jest, że traktuje kobiety przedmiotowo. On je wielbi, kocha, podziwia… Może powoli wypala się zawodowo, to fakt, zbyt wiele od siebie dawał tym obcym i tym rozkapryszonym. Zmieniło go to, ale mając przed sobą Ewę, czuje się dawnym sobą. Tym, który w towarzystwie kobiet przenosił się do magicznej krainy, do raju.

– Niezły jesteś. – Dziewczyna pojękuje z zachwytem. – Ale pamiętaj, że musisz zachować trochę sił dla Baśki.

– Baśki? – Zamiera.

– No, Baśki. – Ewa wydaje się być zdziwiona jego reakcją. – Zalewskiej. Ona cię tu ściągnęła.

Wraca do roboty, ale nie jest już tak spokojny ani rozanielony. Jak mógł nie poznać jej po głosie? Tej małej szelmie nie można ufać, wie o tym doskonale. To wszystko się źle skończy, jest już tego pewien. Więcej niż pewien!

Szantażystka mała! Ciekawe, co tym razem dla niego przygotowała. Nieważne. Będzie musiał w końcu ją ostro zerżnąć. Za karę. Za wszystkie jego cierpienia i upokorzenia. Może dzięki temu choć na chwilę zamknie ten pyskaty dziób!

Wychodzi ze skóry, by rozgrzać leżącą przed nim kobietę, ale Ewa wydaje się niewzruszona. Inne dawno wiłyby się już i błagały o więcej, o śmielsze pieszczoty. Nie rozumie. Jest rozluźniona, podatna na dotyk niczym plastelina, ale ani muśnięcia piersi, ich ugniatanie, ani ukradkowe smagnięcia wzgórka nie robią na niej większego wrażenia. Erotycznego wrażenia. Jest zimna jak głaz i zdaje się zupełnie sucha. Nie wydziela tego charakterystycznego zapachu kobiecej chuci. Zapachu, którego nie da się pomylić z żadnym innym.

– Coś robię nie tak? – pyta w końcu zdesperowany.

– Nie, jest bardzo przyjemnie – głos ma słodki, trochę nieobecny. Jednym słowem chce, by nie przestawał! Przynajmniej tyle.

– Ewuś, ale jaki to rodzaj przyjemności? – ścisza znacznie głos, przysuwając usta do jej ucha.

– Błogi – uśmiecha się, ale nie otwiera oczu. Hmmm… i co to ma znaczyć? Co ma zrobić, żeby krew w żyłach dziewczyny zaczęła śpiewać? Żeby wydobyć z jej gardła kocie pomruki? Za to mu przecież płacą…

– Mógłbym coś jeszcze dla ciebie zrobić? – pyta uwodzicielsko, oddechem omiatając smukłą szyję. Ewa tym razem otwiera oczy i zerka badawczo na jego twarz. Chyba do niej dociera, o co on właściwie pyta.

– Czy ty… – wykrztusza z trudem. – Czy ty…

– Ciiii… Jestem tu po to, by było ci dobrze. – Patrzy na nią czule, w te głębokie jeziora zielonych oczu.

– Jest mi dobrze – dziewczyna mówi niemal bezgłośnie.

– Ale chyba mogłoby być jeszcze lepiej? – W jego oczach czai się nadzieja. Nadzieja na to, że dostąpi zaszczytu sprawienia jej prawdziwej rozkoszy. Jego gołąbeczka jednak gwałtownie zrywa się ze stołu, chwyta porzucony wcześniej szlafrok i owija się nim szczelnie.

– Spokojnie. – Podchodzi do niej niczym do spłoszonego konia. – Nie zrobię nic wbrew twojej woli.

– Przepraszam, nie mogę. – Ewa chwyta za klamkę i już po chwili zostaje sam. Zdezorientowany. To chyba największa porażka w jego zawodowej karierze. Na szczęście nie ma zbyt wiele czasu na jej rozpamiętywanie, bo w drzwiach pojawia się niska brunetka.

– Witam. – Uśmiecha się do niej. To wystudiowany, zawodowy uśmiech, przeznaczony wyłącznie dla klientek. – Mam na imię Arek.

– Anna. – Podaje mu ciepłą, lekko spoconą dłoń.

Podziwia bujną figurę. Szerokie biodra, spory biust, zaokrąglony brzuszek. Jej skóra ma naturalny, dość ciemny odcień. Jest ładna, ale wyraźnie przemęczona i zaniedbana. Szybko dowiaduje się dlaczego: młoda mama. Trochę speszona i zawstydzona, ale naprawdę spragniona rozrywki, której może jej dostarczyć. Tyle, że dziś nagle i niespodziewanie zaczął jej się okres. Pierwszy po ciąży.

Długo musi zapewniać ją, że to żaden problem, aż jeszcze bardziej zawstydzona wyznaje, że Ewa nie miała w domu tamponów. To znaczy miała, takie dziwne. Używane. Uśmiecha się szelmowsko. On ma tampony. Pod dostatkiem i chętnie jej jeden zaaplikuje!

Na początek pozwala mamuśce zostać w majtkach. Zwykłych, bawełnianych i jakby nieco przyciasnych. Masuje ją, czekając aż się odpręży. Wybiera do tego słodko pachnący olejek waniliowy. Miękkie, puszyste ciało jest bardzo miłe w dotyku, choć skóra nie tak gładka i jedwabista jak Ewy. No i ona reaguje na jego zabiegi! Uroczo pojękuje od czasu do czasu, pręży się i nabrzmiewa. Przynajmniej wie, co robić.

– To co? – pyta, ustami muskając ucho. – Pozwolisz mi włożyć tamponik? Będzie nam wygodniej. Znacznie wygodniej – przeciąga głoski zawierając w słowach obietnicę rozkoszy.

Dziewczyna drży pod pieszczotą oddechu i, widocznie nie mając siły lub odwagi odpowiedzieć, kiwa jedynie głową. Nie trzeba mu nic więcej. Sięga do jednej z toreb i wyjmuje szczurka. Zdziera z niego folię. Ona w tym czasie sama zdejmuje swoje majteczki, ale nie odwraca się na plecy, a jedynie unosi nieco swój tłuściutki tyłeczek.

Jak sobie życzysz – myśli i jednym płynnym ruchem załadowuje nabój. Głęboko. Tak głęboko, jak tylko się da. Jego dłoń i jej bujne wargi są po tej operacji całe naznaczone czerwienią. Zlizuje z niej krew, gnany jakimś dziwnym instynktem, nie mogąc powstrzymać się od skosztowania, a ona jęczy jeszcze głośniej niż wcześniej. Cała drży, ale unosi tyłek wyżej, przesuwa się ku krawędzi.

On odwraca się, barki opierając o stół, podsuwając się pod nią. Nie tylko głową. Ręce przekłada pomiędzy udami i chwyta ją za ten smakowity tyłeczek. Ugniata go mocno, jednocześnie łapczywie chłepcząc kobiecość. Zakrwawioną, czarną owieczkę. Pachnie intensywnie i jest mokra. Nad wyraz. Czuje jak jego dyszel unosi się w spodniach, rozpiera się i domaga uwagi. Nic z tego! Jesteśmy w pracy! – karci go w myślach. Choć wie, że zbyt łatwo dał się dzisiaj ponieść.

Ona najwyraźniej też, bo bardzo szybko zaczyna krzyczeć i zaciskać na nim swoje potężne uda. Nieczuły na protesty nie odrywa się od jej bagienka, póki kobieta nie pada na stół bez sił.

– Dziękuję – szepcze wyraźnie usatysfakcjonowana jego impulsywnym działaniem. Cóż, wiele kobiet przychodzi do niego dlatego, że chce poczuć się pożądana. To nie pierwszyzna, choć tym razem był naprawdę nieprofesjonalny, a co gorsza nieźle podkręcony. Nie ma ochoty jej wypuszczać. Przynajmniej do czasu aż nie skosztuje mleczka. Jeszcze nigdy tego nie robił, a taka okazja może nie powtórzyć się prędko!

Proponuje wspólny prysznic. Gra na czas. Sprawdzona. Zresztą oboje są nieźle upaprani krwią. Pomaga jej dojść do kabiny. Anka ledwo stoi na nogach, sama zdecydowanie by tam nie doszła. Sadza ją na chwilę i szybko zrzuca z siebie ciuchy. Dziewczynie na widok jego prężącego się instrumentu wyrywa się z ust cichy jęk. A niech widzi, że na niego działa! Należy się jej!

Ustawia wodę, bardzo ciepłą, i ostrożnie wprowadza ją pod strumień. Z czystą przyjemnością namydla ręce, plecy i pośladki kobiety. Stojąc z tyłu szepcze do ucha:

– Możesz dostać wszystko, czego tylko zechcesz. Wystarczy poprosić…

Dłonie ostrożnie przesuwa na wielkie, mleczne piersi. Jeszcze ich tak naprawdę nie dotykał. Nie wie, co lubią. Szybko wyczuwa, że są nad wyraz wrażliwe, może nawet obolałe od przesadnego ciężaru. Obraca ją do siebie i klęka przed nią. Jego głowa jest na odpowiedniej wysokości, może spragnionymi ustami łatwo sięgnąć ku wymionkom. Chwyta jedną pierś, patrząc jej w oczy. Nie protestuje. Zasysa więc. Najpierw leciutko, ale nic nie leci, więc robi to nieco mocniej. W końcu czuje w ustach słodkawy, wodnisty smak, który ze smakiem krowiego czy koziego mleka, delikatnie powiedziawszy, nie ma nic wspólnego. Nie zraża się jednak. Pije, co zdaje się sprawiać jej pewną przyjemność. Grzeczna krówka – myśli i rękę wsuwa między pełne uda.

Zmienia pierś. Oczy dziewczyny są przyjemnie zamglone, błyszczące, a policzki zarumienione. Oddycha ciężko. To dobrze. Arek skupia się na wykonywaniu okrężnych ruchów wokół jej słodkiego dzyndzelka, ukrytego w bujnych fałdkach kobiecości. Anka opiera się o ścianę zmuszając go do pracy w strugach gorącej wody. Cóż, klient nasz pan.

Robi mu się trochę żal jej dzieciaka i zmienia przedmiot zainteresowania. Teraz liże i zasysa inne części jej piersi, zatacza kółka, ruchliwy język wciska pod nie, przygryza boki nie przerywając przy tym maltretowania łaskotki. Anka dyszy głośno, już nie mogąc powstrzymać zbliżającej się fali rozkoszy. Skurcze, których epicentrum ma między nogami rozchodzą się po całym ciele. To orgazm stulecia! Mąż nigdy nie zafundował jej czegoś takiego!

Kończy ją myć. Wyciera. Jest przy tym czuły. Troskliwy. Odpoczywają chwilę na łóżku. Przytuleni. Jak kochankowie. Ona dziwi się, że on nie oczekuje nic w zamian, a on ją ucisza. Dobrze mu. Lubi być pobudzony. Na spełnienie przyjdzie jeszcze czas. Pewnie w domu. Sam na sam ze sobą. No chyba, że naprawdę wyżyje się na Baśce. Ona już wtedy, lata temu, prosiła się, żeby ją zerżnął. Odmówił. Była za młoda na takie zabawy, ale teraz jest przecież już dużą dziewczynką i wie, jak kończy się igranie z ogniem.

^[1] „Jezioro szczęścia”, Chłopcy Z Placu Broni.

Przejdź do kolejnej części – Magnetyzm VI

Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wyślij je na nasz adres ne.redakcja@gmail.com. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.