35 min. czytania

Kassander ściągnął tunikę przez głowę, cisnął ją na dywan i wszedł na łóżko. Jego penis unosił się już w pełnej erekcji – widok trzech nagich niewiast, dwóch służek i ich pani, bardzo szybko go podniecił. Nigdy nie trwonił zbyt wiele czasu na grę wstępną, pieszczoty i stymulację swojej kochanki. Gdy miał do czynienia z niewolnicą, często pozwalał kierować sobą pożądaniu i brał ją od razu. To on miał czerpać przyjemność ze zbliżenia – w jej przypadku było to absolutnie zbędne. Od niewolnych dziewcząt oczekiwał posłuszeństwa i uległości – a nie tego, że będą szczytować w jego ramionach. Naturalnie pochlebiało mu, gdy doprowadzał kobietę do orgazmu – nie na tyle jednak, by dążyć do tego szczególnie wytrwale.

Tak więc i teraz nie marnował czasu. Zdecydowanym ruchem rozsunął uda Melisy na boki, pochylił się nad dziewczyną, jedną ręką wsparł się o łóżko, a w drugą wziął swój nabrzmiały członek. Nakierował go na wyeksponowaną teraz szparkę niewolnicy. Uniósł głowę i spojrzał w oczy Mnesarete. Uśmiechnął się do niej triumfalnie, po czym pchnął mocno. Melisa, nieprzygotowana w żaden sposób na tak gwałtowną penetrację, krzyknęła z bólu. Mnesarete patrzyła zafascynowana, nie mogąc odwrócić oczu. Poczuła, że jej własna brzoskwinka zaczyna puszczać soki.

Kassander wbijał się w Melisę silnymi, głębokimi pchnięciami. Domyślał się, że podobnie jak Helena w dniu, gdy przyprowadzono ją do jego łoża, nigdy jeszcze nie zaznała mężczyzny. Kiedy wszedł w nią po raz pierwszy, poczuł, że jego przypuszczenie było słuszne. Z rozkoszą pozbawił jońską niewolnicę dziewictwa, nie siląc się przy tym na delikatność. Dziewczyna jęczała pod nim boleśnie, nie odważyła się jednak na najcichszy chociaż sprzeciw. Przyjmowała jego brutalne sztychy, odwróciwszy głowę w bok. Jej piersi drżały w rytm jego ruchów. Sięgnął ku jednej z nich ręką – tą, na której się nie opierał. Ścisnął dość mocno, uszczypnął palcem wskazującym i kciukiem brodawkę. Kolejny cichy krzyk. Bardzo dobrze. Niech Mnesarete dobrze przyjrzy się temu, co sprowokowała. Niech się nasłucha.

Melisie brakowało kunsztu wytrawnej hetery, a nawet doświadczenia pospolitej porne. Nie potrafiła zwielokrotniać męskiej rozkoszy, nie wiedziała, jak sprawić, by zbliżenie trwało jak najdłużej. Kassander nie szukał dziś jednak czystej, zniewalającej ekstazy. Wymierzał karę. Nie samej niewolnicy, lecz jej pani, której spojrzenie czuł na sobie przez cały czas. Wiedział, że patrzy też na niego Raisa, wciąż stojąca nieopodal łóżka. Ciekawe, czy dziewczyna domyśla się, że wkrótce i ona stanie się bezwolnym narzędziem w jego rękach…

Raz jeszcze spojrzał w oczy Mnesarete, skrępowanej i bezsilnej, leżącej na pościeli po jego prawicy. Gdy napotkał jej wzrok, ciałem Macedończyka wstrząsnął dreszcz orgazmu. W ostatniej chwili wyrwał swojego penisa z pochwy Melisy i zalał jej łono obfitymi strumieniami nasienia. Podniósł się i patrzył na nią z góry, wciąż szczytując. Sperma rozlała się również na dolną część jej brzucha. Mlecznobiałe strużki spływały po smagłej skórze. W okolicach rozwartej nadal szparki biel była zabarwiona na czerwono. Na jego członku również zostało nieco krwi, stanowiącej ślad gwałtownej defloracji.

– Możesz odejść – rzucił niewolnicy, którą właśnie wykorzystał. Zsunął się z niej i uklęknął przy Mnesarete. Chwycił ją mocno za włosy, lecz podniosła się z łóżka o własnych siłach – co biorąc pod uwagę fakt, że miała skrępowane za plecami ręce, z pewnością nie było łatwe. Idąc za jego niewypowiedzianym rozkazem, pochyliła się do przodu i objęła ustami zaspokojoną chwilowo męskość. Ruchami warg i języka oczyściła ją ze śladów spermy, krwi i soków Melisy. Spoglądając na nią z góry, Macedończyk wiedział, że są to jej przeprosiny. Słowa były całkowicie zbyteczne.

Za plecami Macedończyka Melisa chwiejnie podniosła się z łoża. Czuła się splugawiona i zbrukana. Nasienie mężczyzny, który ją posiadł, spływało jej po brzuchu leniwymi kroplami. W podbrzuszu czuła tępy ból po jego bezlitosnych pchnięciach. Uda kleiły się od krwi. Ukucnęła na podłodze, próbując zebrać swą szatę. Tkanina dwa razy wysunęła jej się z drżących rąk. W końcu pomogła jej Raisa. Podniosła suknię i wcisnęła ją Melisie w dłonie.

– Idź już – szepnęła Iliryjka. – Przyjdę, gdy tylko będę mogła.

Melisa wyszła z sypialni, marząc tylko o tym, by umyć się i zasnąć. Kiedyś, całe wieki temu, marzyła o chwili, w której jakiś przystojny chłopiec odbierze jej dziewictwo. Wyglądała tego momentu, niecierpliwa i złakniona. Teraz zaś przekonała się, iż rzeczywistość nieczęsto przypomina dziewczęce fantazje.

Opowieść helleńska: Kassander XI

* * *

Po opuszczeniu Gordionu niezmordowany Kassander popędził swe wojsko na wschód. Narzucał forsowne tempo, jakby jakaś tajemna siła popychała go wciąż przed siebie, jak najdalej od przeklętego miasta, w którym stracił kochankę, złotowłosą Omfale. Popiół z jej stosu, który osiadł na pancerzach żołnierzy, szybko zmyły lodowate deszcze, doskwierające im na wyżynach Kapadocji. Po tygodniu deszcze zmieniły się w śniegi. Temperatura gwałtownie spadła i korpus zaczął tracić ludzi, nienawykłych do takich warunków. Codziennie podczas zwijania obozu chowano kilku zamarzniętych, którzy próbując się ogrzać winem, zasnęli poza bezpiecznym wnętrzem namiotów. Generał przyjmował raporty o tych zgonach z zaciśniętymi z gniewu pięściami. Nic jednak nie dało się zrobić. Oddziały musiały pokonać górskie przełęcze, nim te zostaną na dobre zasypane. Należało zatem przeć naprzód i to właśnie czynili.

Udało im się w ostatnim momencie. Kiedy schodzili z gór Taurus na syryjskie niziny, za ich plecami rozpętała się koszmarna śnieżyca. Kilkudziesięciu żołnierzy tylnej straży zagubiło się w zamieci. Nigdy już nie dołączyli do głównych sił.

Zgodnie ze swoim planem, Kassander pozwolił wojsku na dłuższy odpoczynek dopiero w Mezopotamii, nad brzegami Eufratu – jednej z dwóch wielkich rzek przecinających ów kraj. Niegdyś w tej okolicy wznosiły się dumne asyryjskie miasta, teraz jednak pozostały po nich wyłącznie ruiny. Macedończykowi w pełni to odpowiadało. Po Gordionie i Sardis miał serdecznie dosyć azjatyckich metropolii. Chętnie odwiedziłby polis – taką, jaką znał z kontynentalnej Hellady – lub chociaż fenicką kolonię. Niestety, najbliższe osiedla tego rodzaju znajdowały się tysiące stadiów od obozowiska.

W tej sytuacji należało skupić uwagę na licznych wsiach rozrzuconych po żyznej równinie. Kassander posłał tam swych oficerów z zadaniem zakupu lub – gdyby okazało się to niemożliwe – zaboru żywności. Armia potrzebowała aprowizacji, zaś zdobyte jeszcze pod drugiej stronie Taurusu zapasy były na wykończeniu. Wkrótce okazało się, że nie we wszystkich osadach udało się dobić targu. Tu i ówdzie wieczorny horyzont rozjaśniły krwawoczerwone łuny. Dzięki zwycięstwom Aleksandra Macedończycy stali się panami tego kraju i zamierzali w pełni z tego korzystać. Jeśli ktoś próbował stawiać im opór, bezlitośnie go łamali.

Dowódca jazdy, Herakliusz, oraz niżsi rangą oficerowie bawili się wyśmienicie, puszczając z dymem co bardziej oporne wioski. Ekspedycje karne rozpraszały nudę wypoczynku i pozwalały bawić się w wojnę bez nadmiernego ryzyka. A także do woli zabijać, rabować i gwałcić. Nad ranem zwycięscy żołnierze powracali do obozu, pędząc ze sobą stada bydła i wiodąc wyładowane zbożem wozy. A także długie szeregi skrępowanych sznurami jeńców. Starców i broniących swego dobytku mężczyzn zwykle wycinano w pień, na powróz brano przede wszystkim młode mezopotamskie wieśniaczki o oliwkowej skórze i ciemnych, niemal czarnych oczach. Wiele z nich, nim dotarło do obozowiska, zdążyło już poznać brutalną żądzę swoich nowych panów. Znać to było po ich pustych spojrzeniach i zakrwawionych udach.

Nad Eufratem powstało coś na kształt zaimprowizowanego targu niewolników. Uprowadzonych dziewcząt było tak wiele, że ich cena szybko spadła. Wkrótce nawet niski rangą dowódca mógł sobie pozwolić na jedną lub dwie branki. Więcej trzeba było zapłacić za efebów, stanowiących towar prawdziwie deficytowy. Często bowiem woleli zginąć u boku swych ojców w rozpaczliwej i beznadziejnej walce. Kassander w duchu przyznawał im rację. Tym niemniej jego zastępcy, Jazonowi, udało się dokonać satysfakcjonującego zakupu: Muranu był olśniewająco wprost pięknym młodzieńcem o kręconych włosach, oczach w kształcie migdałów i posągowej sylwetce. Handlarz zaprezentował go Trakowi całkiem nagiego i dzięki temu odniósł sukces: ogarnięty pożądaniem mężczyzna nawet nie próbował się targować. Chłopak trafił w jego ręce w zamian za minę w srebrze.

Kiedy wojownicy odzyskali siły, a rozciągające się wokół ziemie nie były już w stanie dłużej ich wyżywić, generał nakazał wymarsz. Kamienny most na Eufracie został zniszczony, zapewne przez wycofującą się perską armię. Tak więc korpus musiał wykorzystać do przeprawy łodzie zarekwirowane okolicznym rybakom, a także setki zbitych specjalnie na tę okazję tratew. Mimo owej niedogodności forsowanie rzeki zajęło niewiele czasu. Potopili się przy tym nieliczni żołnierze i cywile. Były to straty możliwe do zaakceptowania.

Przez pewien czas Królewska Droga, po której maszerowało wojsko, trzymała się brzegu Eufratu. Potem koryto rzeki skręciło na południe i Hellenowie całkiem stracili ją z oczu. Po kilku dniach jednak na północy ukazała się druga, równie szeroka – słynny Tygrys. Ta miała im towarzyszyć dłużej, aż do pola bitwy pod Gaugamelą, gdzie Aleksander po raz ostatni pokonał króla królów, Dariusza.

W jednym z nadrzecznych zagajników zwiadowcy Herakliusza dokonali niezwykłego odkrycia: na plaży stała, zanurzona w piasku i przechylona na lewą stronę, długa łódź wycieczkowa. Wysoka, zabudowana rufa, misternie zdobione burty oraz rzeźba dziobowa przedstawiająca brodatego, zrywającego się do lotu sfinksa dowodziły, że statek należał do kogoś znaczącego. Załoga dawno już uciekła, zabierając ze sobą wszystko, co przedstawiało jakąś wartość – luksusowa, dwupokojowa nadbudówka została ogołocona do cna. Można się było tylko domyślać, że niegdyś jej podłogę zaściełały kosztowne dywany, a ze ścian wyrastały złocone uchwyty na lampy oliwne. Teraz ostały się jedynie wbudowane w pokład meble: łoże, mosiężna wanna oraz niski stół, przy którym można było spożywać posiłki.

Gdy Mnesarete usłyszała o tajemniczym znalezisku, uprosiła Kassandra, by pozwolił jej podróżować dalej rzeką. Argumentowała, że łódź to zdecydowanie wygodniejszy sposób transportu niż wóz, na którym zdążyła się już solidnie wytrząść. Ponieważ przed porzuceniem statku ktoś miał na tyle rozumu, by wyciągnąć go na brzeg, poszycie nie zbutwiało od wilgoci i po niewielkich naprawach był on zdatny do dalszej służby. Generał uległ swojej kochance i posłał na plażę towarzyszących armii rzemieślników. W oddziale Dioksipposa znalazło się kilku ateńskich młodzieńców, którzy znali się na budowie okrętów i mieli nadzorować prace. Pozostała część armii rozbiła tymczasem obóz. Wkrótce opuściły go zagony jazdy z zadaniem pozyskania żywności. Okoliczni chłopi znów mieli oddać, co posiadają, lub zapłacić za swój opór wysoką cenę.

Tym razem jednak Kassander zabronił mordowania wieśniaków, chyba że w ostateczności. Łódź była napędzana siłą ludzkich mięśni. Pod pokładem, na ławach ciągnących się w poprzek kadłuba, było miejsce dla około dwustu wioślarzy. Jeśli miał spełnić prośbę Mnesarete, potrzebował zdrowych, zdatnych do ciężkiej pracy niewolników. Nocą południowy horyzont jaśniał od łun pożarów. O poranku do obozowiska dotarły pierwsze kolumny jeńców. Przy okazji wyjaśniło się, do kogo należał wycieczkowy statek. Wielu spośród chłopów widziało, jak po Tygrysie podróżował nim sam władca Imperium Achemenidów, Dariusz. Ilekroć przepływał w okolicy, perscy żołnierze spędzali ich na brzeg, by wznosili gromkie okrzyki na cześć króla królów.

Dla nielicznych możliwość wiosłowania na królewskiej łodzi stanowiła prawdziwy zaszczyt. Pozostałych zapędzono pod pokład biczami, a następnie zakuto w kajdany. Otrzymali nowe wiosła, wykonane przez wprawnych Ateńczyków. Ludzie Dioksipposa objęli też – jako najsprawniejsi marynarze spośród Hellenów – dowództwo nad całą jednostką. Nad bezpieczeństwem cennej pasażerki mieli natomiast czuwać czterej macedońscy żołnierze. Kassander wybrał ich osobiście, po czym oddał pod rozkazy Gelona. Generał ufał mu bez zastrzeżeń – jasnowłosy oficer dbał już o życie i zdrowie Mnesarete podczas podróży z Koryntu do Aten, a potem czuwał przy drzwiach jej komnaty w zajeździe na Oenoe. Za każdym razem wzorowo wywiązywał się ze swoich obowiązków.

* * *

O świcie armia zwinęła obóz i ponownie wyruszyła w drogę, zaś łódź wycieczkowa towarzyszyła jej, płynąc środkiem nurtu. Ateński bębniarz narzucił wioślarzom niespieszny rytm, pozwalający zrównać szybkość z maszerującymi równym traktem żołnierzami. Po upewnieniu się, że wszystko działa jak należy, Ateńczycy odpoczywali na pokładzie, z wyjątkiem sternika oraz stojącego na dziobie marynarza, który obserwował rzekę, szukając groźnych mielizn. Gwardziści Mnesarete przechadzali się wzdłuż burt, lustrując przeciwległy brzeg Tygrysu. Tam nie było sojuszniczych wojsk, zaś nadrzeczne zarośla mogły skrywać rozmaite niespodzianki.

Około południa Gelon stawił się w kajucie generalskiej nałożnicy. Zostały one udekorowane skarbami wywiezionymi z pałacu Krezusa pod Sardis i znowu prezentowały się królewsko. Szmaragdowooka niecierpliwym gestem posłała swoje niewolnice precz. Kiedy opuściły nadbudówkę, na zewnątrz rozległy się rozbawione okrzyki i gwizdy marynarzy.

– Nie boisz się o nie? – zapytał Gelon, a w jego głosie słychać było drwinę. – Ateńczycy mogą nie uszanować twoich ślicznotek.

– Niech zerżną obydwie, jeśli taka ich wola – odparła, wzruszając ramionami. – A potem oddadzą je wioślarzom. Ta dziwka Parmys będzie pewnie zadowolona. A Melisa wreszcie przestanie zachowywać się jak świętoszka.

– Widzę, że zastałem cię nie w humorze – roześmiał się.

Miał oczywiście rację. Podły nastrój dziewczyny z Argos utrzymywał się już od tygodni. Wciąż pamiętała nieszczęsne wesele w Gordionie. To, jak Kassander porzucił ją, by iść na ratunek złotowłosej Omfale, maltretowanej przez własnego męża i brata. Jak zwycięstwo nad rywalką w jednej chwili zmieniło się w gorzką klęskę. Wtedy poczuła, jak mało dla niego znaczy. Macedończyk gotów był zapomnieć o niej dla pierwszej niebieskookiej suki, która rozłoży przed nim uda. Tak źle nie czuła się od czasu Aten, gdzie związał się z tespijską heterą, Fryne. Nawiasem mówiąc, również blondynką o błękitnym spojrzeniu.

Jej humoru nie poprawiał nawet fakt, że Omfale nie przeżyła własnego wesela. Pchnięta sztyletem, skonała w ramionach Kassandra, a on do końca prosił ją, by nie odchodziła. Wspomnienie owej sceny przyprawiało Mnesarete o mdłości. Nie mogła sobie wybaczyć, że w chwili, gdy oczy Lidyjki gasły, nie wybuchła głośnym, triumfalnym śmiechem. Że nie rzuciła się na szyję mordercy i nie wycałowała go z wdzięczności. Potem nie było już ku temu okazji. Za swoją zbrodnię Sarpedon skończył na krzyżu. Dziewczyna z Argos mogłaby co najwyżej ucałować jego zakrwawione stopy. A do tego nie zamierzała się zniżać.

Kiedy armia wyruszyła z Gordionu, Mnesarete zamierzała się zemścić. Skoro Macedończyk otwarcie nią pogardzał, nie pozostanie mu dłużna. Znów rzuci się w ramiona jego oficera. I znajdzie w nich to, czego łaknęła. Dla Kassandra była tylko jedną z wielu. Dla Gelona – jedyną, wyjątkową, niezastąpioną. Przekonała się o tym, gdy pewnej nocy wysłała Melisę, by ta ogrzała mu łoże. Gelon nawet nie tknął jońskiej niewolnicy. Pragnął wyłącznie Szmaragdowookiej i nie zamierzał zadowolić się tym, co poślednie.

Niestety, schadzka z jasnowłosym jeźdźcem okazała się niemożliwa. Od śmierci Nasakhmy – czarnoskórego tragarza, którego Mnesarete również obdarzała swoimi wdziękami, namiot Kassandra był zawsze solidnie strzeżony. Otoczona przez gwardzistów generała, Szmaragdowooka czuła, że każdy jej krok jest obserwowany. Nie mogła nawet do końca ufać swym służącym. Parmys była nowa, dołączyła do niej dopiero w lidyjskiej stolicy. Melisa zaś… Cóż, nigdy się nie polubiły. Mnesarete irytowała jej pruderia, którą przy każdej okazji bezlitośnie deptała. Czuła, że Jonka uważa ją za dziwkę i kiedyś może zemścić się za wszystkie upokorzenia. A jednak nie potrafiła się powstrzymać i wciąż, przy każdej okazji dokuczała smagłej niewolnicy.

Wszystkie te okoliczności czyniły jakąkolwiek próbę nazbyt ryzykowną. Nie znaczy to jednak, że dziewczyna z Argos spędzała każdą noc samotnie. Przez kilka dni po śmierci Omfale Kassander faktycznie nie odwiedzał jej łoża, wkrótce jednak powrócił, jak zawsze złakniony. Niekoniecznie mlecznobiałego ciała Mnesarete. Po prostu – kobiecego ciała. A że akurat ona była pod ręką… Macedończyk przychodził późno, po wieczornej naradzie z oficerami. Bez słowa ściągał odzienie i rzucał się na nią niczym rozszalałe z pożądania zwierzę. Jeśli miała na sobie suknię, darł ją w strzępy. Jeśli była naga, wbijał się w nią od razu, nie sprawdzając nawet, czy już zwilgotniała. Ich zbliżenia stały się pospieszne, gorączkowe i jeszcze gwałtowniejsze niż dawniej. Mężczyzna dochodził często po dwa, trzy razy w ciągu nocy. Lecz w tym Szmaragdowooka już mu nie towarzyszyła.

Kiedyś stanowczy dotyk Kassandra budził w niej obezwładniającą rozkosz. Pragnęła zachłannych pocałunków i brutalnych pieszczot, którymi obdarzał jej ciało. Ateński romans z Fryne nie ugasił tej żądzy. Jakimś cudem udało się to lidyjskiej arystokratce. Która przecież od dawna błądziła już po szarych pustkowiach Hadesu. Nawet skupiony na własnej przyjemności Macedończyk wyczuł, iż coś się zmieniło. Dostrzegł, że nałożnica nie wita go już z dawnym entuzjazmem. A gdy uprawiają miłość, nie omdlewa z ekstazy w jego ramionach. Nigdy jednak nie poruszył tego tematu w rozmowie ze Szmaragdowooką. W ogóle niewiele ze sobą mówili. Ich językiem zawsze był język ciał. A i tu coraz mniej było miejsca na zrozumienie.

Uzależniona od rozkoszy, łaknąca spełnienia, z dnia na dzień stawała się coraz bardziej sfrustrowana. W chwili, gdy Gelon zawitał do jej kajuty, trwało to już od paru tygodni. Dziewczyna z Argos była zła jak osa, o czym co i rusz przekonywały się usługujące jej niewolnice. Robiła im awantury o każdy drobiazg, a przy najmniejszym niedopatrzeniu sięgała po bicz. Plecy Melisy pokrywały pręgi po świeżej chłoście. Parmys jak dotąd uniknęła solidnego bicia, lecz jej twarz często była zaróżowiona od wymierzanych przez właścicielkę policzków.

Może dlatego, gdy kazała im odejść, żadna nawet nie zawahała się przed wykonaniem polecenia. Po stokroć wolały narazić się na nagabywanie i szorstkie zaloty ateńskich marynarzy niż na gniew i mściwość swojej pani. Skwapliwie zostawiły ją samą z macedońskim oficerem i dokładnie zamknęły za sobą drzwi wiodące na pokład. I wtedy właśnie, gdy po raz pierwszy od dawna okoliczności tak sprzyjały Gelonowi i Mnesarete, on postanowił uraczyć ją arogancją i drwiną!

– Widzę, że zastałem cię nie w sosie – rzucił rozbawiony. Dziewczyna z Argos gniewnie poderwała głowę.

– Jeśli chcesz kpić, lepiej się wynoś!

– Nie zamierzam. Zmarnowałbym wyśmienitą okazję.

Postąpił krok w jej stronę. Szmaragdowooka podniosła się od stołu, przy którym jadła lekki posiłek złożony z chleba, ryb i delikatnego wina.

– Nie wiem, o czym mówisz… – Udawała chłodną obojętność, choć czuła, że nie starczy jej sił na długą grę. Obecność Gelona sprawiała, że popioły wypełniające jej podbrzusze znów zaczęły się rozżarzać. I za moment buchną nowym płomieniem.

– Doskonale wiesz. – Ściągnął z głowy hełm i postawił go na blacie stołu, obok niedokończonych potraw. Szybkim ruchem rozpiął broszę podtrzymującą płaszcz. Ten z szelestem opadł na podłogę kabiny. – Zbyt długo na to czekałem.

– Jesteś szaleńcem. W każdej chwili ktoś może tu wejść…

– Doprawdy? Niewolnice się ciebie boją. A ja mam posłuch wśród żołnierzy. – Szarpnięciami poradził sobie z wiązaniami napierśnika. Odkładając go zadbał, by nie narobić przy tym hałasu. – O ile łódź nie zacznie nagle tonąć, nikt nawet nie zapuka.

– Ale będą gadali… Kochanka generała i jego oficer… Bez świadków… To zawsze rodzi plotki.

– Jeśli spróbują, wyrwę im języki.

Mnesarete cofała się krok za krokiem, aż w końcu natrafiła plecami na ścianę. Gelon zbliżył się i przyparł ją do niej. Uniósł rękę, przesunął dłonią po widocznej pod peplosem krągłości.

– Jeśli naprawdę chcesz się mnie pozbyć – wychrypiał – to jest moment, gdy zaczynasz wzywać pomocy.

Dziewczyna z Argos zacisnęła usta.

– Tak sądziłem – odparł z drażniącą pewnością siebie.

Następnie sięgnął dłonią wyżej i rozsupłał wiązanie sukni. Poczuła, jak zielony jedwab zsuwa się w dół, obnażając najpierw bark, a zaraz potem prawą pierś.

* * *

Kassander jechał na swym karym ogierze mniej więcej w połowie kolumny marszowej. Obserwował kroczących równo królewskim traktem ateńskich ochotników oraz tracką lekką piechotę. Co jakiś czas spoglądał ku Tygrysowi, którego nurtem płynęła łódź wycieczkowa Mnesarete. Choć wytężał wzrok, nie widział jej nigdzie – ani na tarasie widokowym nadbudówki, ani na pokładzie. Najwyraźniej zażywała odpoczynku w zacisznej kajucie. W pewnej chwili Macedończyk ujrzał, że pędzi ku niemu Herakliusz, pozostający zazwyczaj z przednią strażą. Kawalerzysta osadził wierzchowca i zawołał:

– Generale, powinieneś to zobaczyć!

Ruszyli obydwaj galopem w stronę czoła kolumny. Wkrótce zostawili za sobą piechurów. Nadal nie zwalniali, aż pokonali dziesięć stadiów. Wtedy oczom jeźdźców ukazał się niecodzienny widok. Po obu stronach Królewskiej Drogi rozłożyło się coś na kształt wędrownego miasta. Setki wyładowanych wszelkimi towarami wozów, tuziny wielkich namiotów i niezliczone mniejsze. Można by sądzić, że naprzeciw korpusowi Kassandra wyszła druga, wcale nie mniej liczna armia. Jednak wrażenie to prędko minęło, gdy Macedończycy przyjrzeli się mieszkańcom tego dziwnego osiedla. Tylko nieliczni mieli na sobie pancerze, a przy pasie oręż. Większość wyglądała na kupców lub też ich służbę: tragarzy, poganiaczy bydła, osobistych niewolników.

– Kim są ci ludzie? Co tutaj robią?

– Niedługo się dowiemy – stwierdził Herakliusz, wskazując gestem zmierzającą ku nim grupę.

A wyglądała ona doprawdy osobliwie. Ośmiu muskularnych, półnagich niewolników dźwigało platformę, na której ustawiono coś na kształt królewskiego tronu. Rozparł się na nim otyły ciemnoskóry mężczyzna w nieskazitelnej, białej szacie, która zakrywała jego ciało od szyi aż po kostki stóp. Spod długich rękawów błyskały mu złote bransolety, zaś sandały miał ozdobione perłami. Czarne, naturalnie kręcone włosy lśniły od wonnych olejków, podobnie jak sztywna broda. Choć z obydwu stron jego orszak osłaniali jadący na wielbłądach wojownicy z zakrzywionymi mieczami, spojrzenie niewielkich oczu wielmoży było łagodne, wręcz dobrotliwe.

– Witajcie, zdrożeni wojacy! – zawołał całkiem przyzwoitą greką. – Cieszę się, że się nie rozminęliśmy. Bezlitośnie poganiałem swe sługi, byśmy zdążyli! Niektórym zdarłem batem skórę z pleców, ale się udało!

Kassander i Herakliusz wymienili skonfundowane spojrzenia. Tymczasem tłuścioch mówił dalej:

– Gdy tylko dowiedziałem się, że armia wkroczyła do Mezopotamii, zacząłem czynić starania, by wyjść wam naprzeciw. Droga z Babilonu jest długa i nie zawsze łatwa, trzeba też było poczynić wiele przygotowań… Najważniejsze, żeśmy zdążyli! Moja karawana jest do waszej dyspozycji. Przywożę wam bogactwo towarów Orientu! Wkrótce staną się wasze. Ja zaś odciążę was od łupów, które wiedziecie ze sobą ze splądrowanych osad. Interesują mnie zwłaszcza niewolnicy. I oczywiście niewolnice! Przekonacie się, że wszyscy na tym zyskamy!

Urwał raptownie i z uwagą przyjrzał się macedońskim dowódcom.

– Ale gdzież moje maniery! Na imię mi Hassan. Jestem kupcem. Handluję wszystkim, co ma wartość i to na dużą skalę. Znają mnie wszędzie, od Armenii po Królestwo Saby! Powiedzcie mi, dobrzy żołnierze, z kim mam przyjemność?

– Mówisz do generała armii, która niedługo tu przybędzie – odparł chłodno Herakliusz. – Ja zaś przewodzę jej przedniej straży.

– Doskonale! A zatem to z wami chciałem się rozmówić! Dzień ma się ku końcowi. Wasi żołnierze z pewnością są już znużeni. Raczcie rozbić obóz nieopodal mojego. Z pewnością tego nie pożałujecie!

Słońce w istocie chyliło się już ku zachodowi. Kassander spojrzał ku rzece. Pobliska niewielka zatoka byłaby dobrym miejscem, by przycumować łódź wycieczkową Mnesarete. Poza tym musiał przyznać, że Hassan miał sporo racji. Wojsko uginało się pod ciężarem łupów. Od wielu dni żołnierze nie zawitali do żadnego miasta, gdzie mogliby je spieniężyć lub wymienić na coś bardziej poręcznego.

– Tak uczynimy – rzekł do smagłego kupca.

Ten zaś klasnął w upierścienione dłonie.

– A zatem postanowione! Wieczorem zapraszam na ucztę do mojego namiotu. To ten największy, na samym środku obozowiska. Ugoszczę was po królewsku! Och, czuję, że w najbliższych dniach ubijemy niejeden interes!

* * *

Gelon ubierał się bez pośpiechu, jakby zupełnie nie zważał na ryzyko związane z tym, co właśnie uczynili. Co pewien czas patrzył na łoże i spoczywającą na nim wciąż Mnesarete. Wyczerpana, nie miała nawet sił, by zasłonić przed nim swoją nagość. Przez ostatnie klepsydry mężczyzna niemal bez przerwy sycił się jej ciałem. Brał ją na wszelkie możliwe sposoby, nie okazując śladów zmęczenia czy nudy. Sporadyczność ich schadzek sprawiała, że gdy w końcu udało im się znaleźć na osobności, oficer pragnął w pełni wykorzystać dany im czas.

Dziewczyna z Argos byłaby pod jeszcze większym wrażeniem jego niespożytej witalności, gdyby wcześniej nie poznała Kassandra. A tak musiała po prostu uznać, że Macedończycy mają to we krwi. Ostatnio jednak dotyk jasnowłosego kawalerzysty sprawiał jej znacznie więcej przyjemności niż pieszczoty generała.

– Jutro też do mnie przyjdziesz? – zapytała rozleniwiona.

By zachęcić go do twierdzącej odpowiedzi, wypięła lekko piersi i przesunęła po nich dłonią, jakby ścierała krople potu. Lub nasienia. Następnie uniosła rękę do ust i oblizała po kolei palce. Gelon przełknął głośno ślinę. On nadal mnie pragnie, uświadomiła sobie Mnesarete. Choć szczytował już tyle razy, wciąż budzę w nim pożądanie…

– Możesz być tego pewna – odparł, chyba bardziej żarliwie, niż zamierzał. Następnie dorzucił, już swoim zwykłym, drwiącym tonem: – Postaraj się, by tej nocy generał pozwolił ci się długo wyspać. Chcę, byś nazajutrz była w pełni sił.

– Wiesz przecież, że nie zależy to ode mnie. Kassander składa mi wizyty, gdy tylko ma ochotę. I bierze sobie to, czego zapragnie. Zresztą, w tym akurat jesteście do siebie podobni.

Jasnowłosy oficer parsknął śmiechem.

– W takim razie sił musi ci starczyć na nas obu. Bo ja z pewnością nie dam ci wytchnienia! Bogowie uśmiechnęli się do nas, zsyłając tę łódź wycieczkową. Kto wie, kiedy znów nadarzy się podobna okazja.

Zapinał właśnie ciężki, kawaleryjski płaszcz. Dziewczyna z Argos posłała mu kuszący uśmiech.

– Jutro nie będziesz miał powodów do narzekań. To mogę ci obiecać.

I żeby dać mu przedsmak nadchodzących rozkoszy, jakby przypadkiem rozchyliła uda. Brosza wyślizgnęła się z rąk Gelona i płaszcz z powrotem znalazł się na podłodze. Mężczyzna ruszył w stronę łoża i przez chwilę Mnesarete myślała, że weźmie ją raz jeszcze. Niespodziewanie jednak na zewnątrz rozległy się głośne, podawane sobie z ust do ust rozkazy. Statek zaczął skręcać, co spowodowało lekkie przechylenie pokładu. Oficer zakołysał się w pół kroku i musiał oprzeć się o ścianę, by nie stracić równowagi.

– Kierujemy się w stronę brzegu – stwierdził. – Muszę wracać na pokład.

– Idź już – dziewczyna z Argos sięgnęła po swą suknię. – I wezwij tu moje niewolnice. Muszą mi pomóc… doprowadzić się do porządku po popołudniowej drzemce!

* * *

Kassander osobiście doglądał rozbijania obozu. Wskazał miejsce odpoczynku każdemu z oddziałów, wyznaczył zadania dla patroli mających nocą czuwać nad bezpieczeństwem żołnierzy, na ich czele postawił oficerów, którzy zdążyli już dowieść swojej wartości. Dowództwo nad całością sił przekazał Jazonowi. Dopiero wtedy wrócił do swojej kwatery, by nieco się odświeżyć. Nie zamierzał przywdziewać uroczystych szat na wizytę u babilońskiego kupca, z przyjemnością jednak pozwolił Parmys i Melisie obmyć się z potu i kurzu drogi.

Mnesarete nie dotrzymała mu towarzystwa podczas kąpieli, choć ochoczym gestem zaprosił ją do balii. Prędko udała się na spoczynek, tłumacząc się kobiecą niedyspozycją. Po dniu spędzonym na wycieczkowej łodzi zdawała się mocno wyczerpana. Z drugiej strony, była też pełna rezerwy. Przyzwyczajony już do bijącego od niej chłodu, który odczuwał od chwili opuszczenia Gordionu, Macedończyk nie zwrócił na to jednak zbytniej uwagi. Zresztą, pod nieobecność Szmaragdowookiej bardziej zainteresował się jej niewolnicami. Na wypowiedziany stanowczym tonem rozkaz natychmiast zrzuciły szatki i dalej usługiwały mu całkiem nago. Jasnowłosa Parmys śmiało spoglądała przy tym w oczy Kassandra, jakby zachęcając, by sięgnął po nią i rozsmakował się w lidyjskich wdziękach. Melisa z kolei pozostawała skromna i oblewała się rumieńcem, gdy tylko spojrzał na jej smagłe ciało. Ten kontrast sam w sobie był niezwykle podniecający i generał zaczął rozważać, którą z nich weźmie do łoża po powrocie z uczty.

Choć Hassan obiecywał królewską gościnę, Kassander wątpił, by w jego namiocie można było zakosztować również cielesnych przyjemności. Wyglądało na to, że w wielkiej karawanie nie było żadnych niewiast. Spodziewał się jednak przyzwoitej wieczerzy i nie najgorszego wina, a jedno i drugie stanowiło dobry wstęp do późniejszych rozkoszy. Popieścił więc pośladek Parmys i niewielką, lecz kształtną pierś Melisy. Lidyjka osunęła się na kolana i zbliżyła usta do jego męskości, która zaczęła już sztywnieć i unosić się w oczekiwaniu na pieszczoty. Niemal wbrew sobie generał kazał dziewczynie przestać. Później będzie mógł poświęcić jej więcej czasu i swojej uwagi.

Odziany w zwykłą czarną tunikę udał się do Hassana wraz z Herakliuszem, Dioksipposem oraz minimalną eskortą, złożoną z czterech rosłych Tryballów. Idąc przez kupieckie obozowisko, rozglądał się dyskretnie. Niektóre wozy zamieniały się już w stragany, na których jutro będzie można sprzedawać różnorakie produkty: orientalne wonności i przyprawy, wielobarwne tkaniny, złotą i srebrną biżuterię, wino i piwo, kadzidło i mirrę. Tu i ówdzie wznoszono zagrody dla bydła oraz klatki dla niewolników. Sądząc po ich rozmiarach, przybysze z Babilonu znacznie przeceniali zdobycze, jakie wiódł ze sobą macedoński korpus.

Namiot przywódcy karawany zajmował znaczną część obozu. Zbliżając się doń, generał pomyślał, że podobnie musiały wyglądać polowe siedziby perskich królów, gdy opuszczali oni swe stolice i ruszali na wyprawy. Rozległa budowla z rozpiętego na drewnianym szkielecie, szkarłatnego płótna mogła pomieścić w sobie i ze dwustu biesiadników. Zamiast unoszonej poły w otworze wejściowym, były tu prawdziwe wrota, w dodatku obficie pozłacane. Wejścia strzegli arabscy wojownicy o nagich torsach barwy miedzi, z przypiętymi u pasów zakrzywionymi szablami. Ich nieduże, okrągłe tarcze również błyskały złotem. Ostentacyjny przepych owej kwatery nie wywarł na Kassandrze najlepszego wrażenia, ale potwierdzał wszystko to, co w jego ojczyźnie sądzono o Wschodzie: że nurza się w niepotrzebnych luksusach oraz zniewieścieniu i na każdym kroku epatuje bogactwem.

Gdy Hassan wyszedł im naprzeciw, wydawał się również potwierdzać owo mniemanie. Miał na sobie pyszną szatę z jedwabiu w barwie lawendy, obficie haftowanego złotem. Na szerokim torsie kołysał mu się złoty łańcuch, pierścienie zdobiły jego tłuste palce. Broda była jeszcze bardziej sztywna od wtartych w nią olejków niż w czasie poprzedniego spotkania. W porównaniu z nim Macedończycy i Ateńczyk wyglądali jak prości, dopiero co oderwani od pola chłopi. Jeśli jednak kupiec był zawiedziony ich niedbałym odzieniem, nie dał tego po sobie poznać. Ukłonił się i szerokim gestem zaprosił ich do swej siedziby. Tryballowie pozostali na zewnątrz, a Kassander, Herakliusz i Dioksippos znaleźli się w obszernym przedpokoju, oświetlanym przez lampy oliwne. Natychmiast zbliżyli się do nich przystojni, skąpo odziani młodzieńcy o smagłych obliczach, niosąc misy z pachnącą wodą. Po obmyciu twarzy i rąk Hassan zaprowadził gości do jeszcze większej sali, oświetlonej przez gęsto rozstawione lampy oliwne. Nagą ziemię przykrywały tu miękkie dywany o geometrycznych wzorach. Gdzieniegdzie rozrzucono również poduszki. Przygotowano tam kilka łóż biesiadnych, między którymi rozmieszczono suto zastawione stoły.

Kiedy wszyscy zajęli swoje miejsca – Kassander tradycyjnie po prawicy gospodarza – kupiec pstryknął palcami, a kolejny przystojny efeb odziany jedynie w przepaskę biodrową zaczął grać na kitarze. Muzyka była cicha, lecz przyjemna dla ucha, nie zagłuszała rozmowy, tworząc miłe tło dla wspólnej wieczerzy.

– Musicie mi wybaczyć skromną oprawę naszego spotkania – zaczął z nieszczerym, przyklejonym do warg uśmiechem Hassan. – W Babilonie ugościłbym was w moim pałacu i kazał usługiwać najpiękniejszym niewolnicom. Jedlibyśmy najsmakowitsze potrawy ze złotych półmisków i wycieralibyśmy palce w długie włosy mezopotamskich ślicznotek. Niestety tu, z dala od domu, muszę się zadowolić znacznie bardziej… hmm… Jak to nazywacie? Ach, już wiem. Spartańskimi warunkami!

Herakliusz parsknął śmiechem, Dioksippos dyplomatycznie skinął głową. W tym miejscu nie było nic spartańskiego, każdy element wystroju wnętrza świadczył o pozbawionym smaku przepychu.

– Najbardziej żal tych ślicznotek – stwierdził młody kawalerzysta. – Umiem powściągnąć tęsknotę za złotymi półmiskami, ale nie potrafię żyć bez urodziwych niewiast. Szkoda, że nie zabrałeś żadnej z nich ze sobą!

– Niestety, nie wytrzymałyby trudów forsownego marszu, jaki narzuciłem swojej karawanie – odparł kupiec. – Mam jednak nadzieję, że w drodze powrotnej będę prowadził ze sobą całe zastępy niewolnic.

– Choć trzeba przyznać – wtrącił Ateńczyk – że usługujący nam chłopcy też są niczego sobie. – Podkreślił te słowa, klepiąc w pośladek młodzieńca, który właśnie dolewał mu wina.

– Cieszę się, że to doceniasz – rozpromienił się Hassan. – Zdaję sobie sprawę, że wy, Hellenowie, należycie do światłych i cywilizowanych ludzi, podobnie jak Babilończycy. W przeciwieństwie do moich braci, Arabów z południowej pustyni, którzy stronią od przyjemności, jakie może dać piękny efeb…

Macedończyk skrzywił się z lekkim niesmakiem. W kwestii rozkoszy alkowy przychylał się do zdania arabskich rodaków kupca. Podejrzewał jednak, że w tym gronie jest odosobniony. Herakliusz dopiero niedawno rozstał się z zastępcą Kassandra, Trakiem Jazonem. Z kolei Dioksippos… Cóż, był Ateńczykiem. To starczało za wszelkie wytłumaczenie.

– Naturalnie, moi słudzy są do waszej dyspozycji. Nie spotkacie się z odmową któregokolwiek z nich. Dobrze ich wyszkolono, potrafią zaspokoić każde pragnienie, żadna miłosna praktyka nie jest dla nich tajemnicą…

– Dziękujemy ci za twoją hojność – rzekł w końcu generał, starając się, by w jego głosie nie wybrzmiała pogarda, jaką odczuwał dla tego nieprzeniknionego człowieka. – Ale chyba nie zaprosiłeś nas tutaj, by stręczyć swoich chłopców.

– To prawda. Rozumiem, że chciałbyś, byśmy przeszli do interesów.

– Słusznie się domyślasz.

Hassan dał znak, by Kassandrowi dolano wina.

– Wkroczywszy do Mezopotamii – podjął – twoi żołnierze splądrowali mnóstwo wsi i osad. Zagrabili zboże, stada zwierząt, ale przede wszystkim uprowadzili tłumy jeńców. Nie wtrącam się w potrzeby aprowizacyjne armii. Mnie interesuje wyłącznie ludzki towar. Jestem w stanie zakupić dowolną liczbę niewolników obojga płci, począwszy od kilkuletnich dzieci, przez młode dziewczęta, po mężów w kwiecie wieku. W Babilonie znajdę kupców na każdego z wyjątkiem zgrzybiałych starców. Mogę zapłacić srebrem lub w ramach handlu wymiennego towarami, które przywiozła moja karawana.

– Chętnie uwolnimy się od nadmiaru jeńców – przyznał Kassander. – Trzeba ci jednak wiedzieć, że spora część uprowadzonych znalazła już nabywców wśród moich oficerów. Zostało może z dwustu, trzystu niewolników, których mogę ci sprzedać.

Arab potrząsnął głową, ale nie przestał się uśmiechać.

– Czy sądzisz, że podjąłem trudy tej wyprawy dla tak skromnej nagrody? Nie zajmuję się handlem detalicznym, generale. Mam już złożone zamówienia od moich stałych kontrahentów w Babilonie. Trzeba ci wiedzieć, jak wielkie jest tam zapotrzebowanie na niewolników! Ten towar jest zawsze w cenie.

– Dlaczego tak się dzieje? – spytał Dioksippos. – Można by pomyśleć, że każdy rynek w końcu się nasyci.

– Wiąże się to z tradycjami Babilończyków, wyniesionymi z czasów, gdy ich miasto było stolicą wielkiego imperium, zaś armie podbijały nowe terytoria i brały tysiące jeńców. Obyczaj wprowadzili królowie, następnie przejęła go arystokracja. Otóż, gdy umiera możny grzebie się go w grobowcu wraz ze wszystkimi, którzy służyli mu za życia. Przed pochówkiem są oni rytualnie mordowani, co ma zagwarantować, że będą towarzyszyć swemu panu również w zaświatach… Naturalnie powoduje to, że wśród babilońskich niewolników jest spora… Jak by to rzec? Rotacja…

– Od czasu gdy przybyłem do Azji, widziałem różne dziwne rzeczy – rzekł po długim milczeniu Kassander. – Gościłem w Sardis, którego mieszkańcy prostytuują własne córki. A także w Gordionie, gdzie brat poślubił własną siostrę. Ale nigdy jeszcze nie uświadczyłem takiego głupstwa. Cóż za koszmarne marnotrawstwo… Pozbywać się setek zdrowych, zdatnych do pracy niewolników…

Hassan rozłożył ramiona w bezsilnym geście.

– Nie mnie oceniać cudze obyczaje. Ja tylko na nich zarabiam. Co zaś się tyczy prostytuowania własnych córek, jest w Babilonie pewna świątynia, poświęcona bogini Mulissu…

– To ilu niewolników potrzebujesz? – przerwał mu Kassander. Czuł, że na jakiś czas ma dość słuchania o dziwnych tradycjach zniewieściałych i bezwstydnych azjatyckich nacji.

– Przysiągłem im, że przeprowadzę przez Bramę Isztar co najmniej trzy tysiące kobiet i mężczyzn. To powinno zadowolić Babilończyków… na następny rok lub dwa.

– Obawiam się, że nie mamy dość towaru, którego tak poszukujesz.

Kupiec nie przejął się tą deklaracją.

– Na razie. Liczę, że to się zmieni, gdy dobijemy targu.

– W jaki sposób mamy pomnożyć naszych jeńców? – zapytał Herakliusz, któremu wino uderzyło już nieco do głowy. – Moglibyśmy ich rozpłodzić niczym hodowlane konie…

– Albo samemu się tym zająć – podchwycił pomysł Dioksippos. – Tym mezopotamskim klaczkom potrzeba silnych, helleńskich ogierów… Będziemy mieć z tym mnóstwo pracy!

Hassan nagrodził dowcip wybuchem nieszczerego śmiechu i paroma klaśnięciami upierścienionych dłoni.

– Nie wątpię, że starczy wam zapału, dzielni mężowie. Obawiam się jednak, że to trwałoby nieco zbyt długo. Myślałem o rozwiązaniu, które można znacznie szybciej wprowadzić w życie.

– Co masz na myśli? Powiedz wreszcie! – Kassander zaczął się niecierpliwić.

Kupiec posłał mu przebiegłe spojrzenie.

– Z waszych dotychczasowych poczynań wnioskuję, że zmierzacie do połączenia z główną królewską armią, daleko na wschodzie. Czy to słuszne przypuszczenie?

– W istocie, mamy zamiar zasilić wojska króla Aleksandra.

– A zatem wypadnie wam dalsza podróż na wschód, wzdłuż Królewskiej Drogi. Sporządziłem listę kilkudziesięciu wiosek znajdujących się na trasie przemarszu. Twoi żołnierze, generale, splądrują je i uprowadzą zdatną do służby ludność. Ja zdobędę swoich niewolników, a wy nabijecie sobie mieszki srebrem. Prócz uczciwej ceny za każdego jeńca jestem gotów również wypłacić nagrodę, w zamian za owocną współpracę.

– O jakiej kwocie nagrody mówimy? – zainteresował się poważny nagle Ateńczyk.

– Myślałem o srebrnym talencie dla generała oraz dwóch do podziału między korpus oficerski. Trzy talenty w zamian za możliwość zdobycia trzech tysięcy niewolników.

Herakliuszowi zaświeciły się oczy. Dioksippos rozciągnął usta w uśmiechu. Kassander również był pod wrażeniem. Zarówno hojności kupca, jak i bezczelności jego planu.

– Skoro to tak lukratywny interes – rzekł po namyśle – wypada spytać, czemu sam nie weźmiesz się za plądrowanie owych wiosek i uprowadzanie ich ludności w niewolę. Nie musiałbyś wydawać majątku na łapówki… Chciałem rzec: „nagrody za owocną współpracę”.

– Choć ród swój wywodzę z królestwa Saby, jestem wszędzie postrzegany jako babiloński kupiec. Natomiast te wsie, o których mowa, podlegają innym miastom Mezopotamii: Nisibis, Ashurowi, Arbeli. Gdybym udał się tam ze zbrojnymi, by brać wieśniaków na powróz, miasta złożyłyby protest w Babilonie. Wybuchłby wielki skandal, a może nawet i lokalna wojna… Lecz jeśli czynu tego dokonają cudzoziemcy, należący w dodatku do armii niezwyciężonego Aleksandra, pana tych ziem i wszystkiego po zachodni i wschodni horyzont, nikt nie ośmieli się sprzeciwiać!

To miało sens. Macedończycy sprawowali w Mezopotamii władzę zdobywcy. Dla podległych ludów było jasne, że mają prawo zbierać owoce swoich zwycięstw. Kassander nie spodziewał się, by ktokolwiek spróbował przeszkodzić mu w realizacji planu Hassana. A talent w srebrze kusił…

– Rozważę twą ofertę – odpowiedział Arabowi, podnosząc się z biesiadnego łoża. – Jutro spodziewaj się odpowiedzi. A teraz wybacz, lecz udam się na spoczynek. Serwujesz wyborne, ale ciężkie trunki. Muszą wywietrzeć mi z głowy, nim podejmę decyzję.

– Oczywiście, dobrze się namyśl. – Kupiec również próbował wstać, w czym nie pomagała mu jego tusza. – Będę cierpliwie czekał na to, co postanowisz. A wam, panowie, proponuję dalszą gościnę w moich skromnych progach. Przekonacie się o tym, jakie rozkosze potrafią dać ci piękni chłopcy…

Generał spodziewał się, że zarówno Dioksippos, jak i Herakliusz skorzystają z zaproszenia. Miał jednak słuszność tylko w przypadku Ateńczyka. Młody kawalerzysta postanowił wrócić z nim do macedońskiego obozu. Gdy wyszli w chłodną noc, Kassander rzekł:

– Myślałem, że wpadł ci w oko któryś z efebów…

– Nawet gdyby tak było, w namiocie czeka na mój powrót ktoś znacznie bardziej pociągający…

Przypomniał sobie nieśmiałą dziewczynę o brązowych oczach i kasztanowych, ujętych w warkocz włosach, którą młodzieniec zabrał ze sobą z Sardis. Czyżby nadal cieszyła się jego wyłącznymi względami? Najwyraźniej jej nie docenił…

– Jak ma na imię ta twoja lidyjska ślicznotka?

– Talia – odparł z widoczną dumą Herakliusz.

– Musiała naprawdę cię oczarować, skoro tak chętnie do niej wracasz!

Szkoda, że ja nie odczuwam tego samego, pomyślał gorzko Kassander. W jego własnej kwaterze czekała nań oziębła ostatnimi czasy Mnesarete, która w dodatku oznajmiła dziś, że zaczęły się jej comiesięczne dolegliwości. A zatem przez kilka najbliższych dni będzie się musiał trzymać z dala od jej poplamionego krwią posłania.

– Jest wyjątkowa – odparł żarliwie kawalerzysta, nieświadom ponurych myśli generała. – Nie zamieniłbym jej na tuzin mezopotamskich niewolnic!

– Szczęściarz z ciebie, Herakliuszu. Bywaj. Udanej nocy.

Minęli już straże strzegące obrzeży macedońskiego obozu. Młodzieniec pożegnał się i raźnym krokiem ruszył na spotkanie z lidyjską kochanką. Generał odprawił również swoją straż przyboczną. Wracał niespiesznie na kwaterę, pozwalając, by przenikliwy wiatr nieco go otrzeźwił. Rozmyślał o propozycji Hassana i czuł, że będzie musiał na nią przystać. Wysokość „nagrody” unieważniała wszelkie zastrzeżenia. Żołnierze z macedońskiego korpusu już raz przecież zabawiali się w łowców niewolników. Mogą uczynić to ponownie, w zamian za babilońskie srebro. Przy okazji w splądrowanych osadach znajdą zaopatrzenie na dalszą część marszu. Miasta Mezopotamii nie odważą się protestować. A gdy Kassander doprowadzi wreszcie korpus posiłkowy do głównej armii, nikt na królewskim dworze nie będzie się zastanawiał nad tym, co czynił po drodze.

Już zastanawiał się nad organizacją całego przedsięwzięcia. Nad tym, jak podzielić oddziały, by uderzyć jednocześnie w wielu miejscach i tym samym w pełni wykorzystać efekt zaskoczenia. A także nad tym, jak dalece zastępy pędzonych obok wojska jeńców spowolnią marsz jego żołnierzy. Za to nad losem tysięcy mieszkańców kraju dwóch rzek, których z woli Hassana czekało zniewolenie, nie zastanawiał się wcale. Nie był wszak filozofem. Etyczny aspekt zagadnienia nieszczególnie go obchodził.

* * *

Minął żołnierzy pełniących straż przy wejściu do generalskiego namiotu i znalazł się w przedsionku. Pomieszczenie oświetlała jedna tylko lampa oliwna. W jej wątłym blasku dostrzegł klęczącą na nagiej ziemi niewolnicę Szmaragdowookiej, jońską Hellenkę, Melisę. Głowę skryła w dłoniach. Jej szczupłym ciałem wstrząsał szloch. Przypomniał sobie, jak pociągająca zdała mu się podczas wspólnej kąpieli. Choć zbliżył się do niej bez słowa, natychmiast wyczuła jego obecność. Opuściła ręce i uniosła ku niemu twarz. W dużych, ciemnych oczach wciąż lśniły łzy.

– Gdzie Mnesarete? – zapytał, nie racząc nawet zainteresować się przyczyną jej smutku.

– W swojej alkowie. Śpi już – odparła bezbarwnym głosem. Podniosła się z kolan i stanęła przed nim, drżąca i pełna niepewności. Dla ochrony przed chłodem otuliła się wełnianym himationem.

– A Lidyjka? – miał na myśli Parmys, która tak ochoczo kusiła go przed ucztą.

– Wymknęła się do swojego kochanka. – Ton Jonki zdradzał niechęć wobec drugiej niewolnicy.

– Mnesarete na to pozwala? – zdumiał się Kassander.

– Pani sama zachęcała ją, by sobie kogoś znalazła.

– Ty też grzejesz posłanie któremuś żołnierzowi?

Potrząsnęła głową.

– Pani chciała mnie sprezentować jednemu z oficerów… lecz ten odmówił przyjęcia daru.

Umyka mi coś ważnego, stwierdził Macedończyk. Zarówno Melisa, jak i Parmys należały do dziewczyny z Argos. Sam podarował jej te dwie służące. Mogła nimi rozporządzać wedle swego uznania, a nawet kupczyć ich wdziękami, jeśli widziała taką potrzebę. Wszelako nie rozumiał decyzji, jakie podejmowała. Postanowił, że jutro zażąda od niej wyjaśnień. Szczególnie zaś będzie chciał poznać imię oficera, którego zapragnęła uszczęśliwić.

Dziś jednak nie miał ochoty na rozmowę z Mnesarete. Wino wciąż przyjemnie grzało Kassandrowi krew, a konfrontacja z nałożnicą mogłaby jedynie popsuć mu nastrój.

– W takim razie okazał się skończonym głupcem – rzekł, stanowczym ruchem chwytając Jonkę za nadgarstek.

W drugą dłoń wziął lampę oliwną. Następnie pociągnął dziewczynę ku części namiotu, w której sypiały niewolnice – przynajmniej w te noce, gdy nie towarzyszyły swojej pani. Szła za nim, nie stawiając najmniejszego oporu.

Przykryty kocem siennik, który Melisa i Parmys najwyraźniej ze sobą dzieliły, znajdował się w kącie pomieszczenia, pod podtrzymującym płócienną konstrukcję drewnianym filarem. Kassander postawił lampę na ziemi, następnie zwrócił się ku czarnowłosej. Położył jej ręce na ramionach i płynnym ruchem zsunął z nich himation. Pod nim była już całkiem naga. Światła starczyło akurat na tyle, by w gęstym mroku dostrzec zarysy młodego, smukłego ciała. Niewielkie piersi zwieńczone spiczastymi sutkami, które tak dobrze zapamiętał sprzed paru klepsydr. Szczupłe uda i wąskie, niemal chłopięce biodra. Gdy obejmując ją, położył dłoń na grzbiecie dziewczyny, nie udało jej się powściągnąć bolesnego syku. Zaintrygowany, obrócił ją plecami do siebie. Jego oczom ukazały się czerwone, nabiegłe krwią pręgi po biczu.

– Czym sobie na to zasłużyłaś? – spytał, przesuwając spojrzeniem wzdłuż świeżych śladów.

– Pani nie potrzebuje konkretnego powodu. – Głos niewolnicy drżał, jakby zaraz miała się znów rozpłakać. – Kiedy jest rozdrażniona, chętnie sięga po bat. A ostatnio ciągle jest rozdrażniona…

Jego spojrzenie spłynęło niżej, na pośladki Melisy. Choć Jonka miała oliwkową cerę, w owym miejscu jej skóra przybrała odcień dojrzałej wiśni. Mnesarete musiała ze szczególną lubością chłostać właśnie te okolice. Po raz nie wiedzieć już który Macedończyk zadumał się nad okrucieństwem swej kochanki.

On sam był tej nocy w dość łaskawym nastroju. Dlatego też, choć jeszcze przed chwilą zamierzał pchnąć Melisę na posłanie, mocno doń przycisnąć i gwałtownie zaspokoić przy pomocy jej ciała żądzę palącą jego lędźwie, teraz zmienił plan. Nie musiał przecież sprawiać jej bólu, by znaleźć ukojenie. Szybko ściągnął tunikę i rozwiązał sandały. Następnie położył się plecami na sienniku. Jego członek unosił się nad brzuchem, w pełnej erekcji. Gestem przywołał do siebie niewolnicę.

– Dosiądź mnie i nabij się mocno – rozkazał. – Jeśli mnie zadowolisz, następnym razem obronię cię przed gniewem twojej pani.

Uklękła przy nim. W jej oczach ujrzał błysk nadziei, a może czegoś całkiem innego… Czyżby lęku? Spoglądała na jego wyprężoną męskość i wciąż wahała się przed spełnieniem polecenia.

– O co chodzi? – spytał w końcu zniecierpliwiony. – Czy ja również mam pójść po bat? Może tak naprawdę polubiłaś jego pocałunki?!

Panicznie potrząsnęła głową. Czarne włosy rozsypały się po jej ramionach. Wsunęła się na mężczyznę, dłoń wspierając na jego szerokim torsie. Udami objęła mu biodra. Penis Macedończyka raz i drugi otarł się o gładkie łono dziewczyny. Nieśmiało ujęła go palcami. Uniosła się i naprowadziła żołądź na właściwe miejsce. Kassander przymknął oczy w oczekiwaniu na rozkosz.

A mimo to przyjemność nie nadchodziła. Choć Melisa zaczęła opuszczać się na jego sztywną włócznię, ta wciąż nie mogła wniknąć w jej ciało. Z ust Jonki dobywały się bolesne jęki. Pulsująca żołądź pocierała o pulchne wargi sromu, zanurzała się między nimi, lecz szybko napotykała opór. Macedończyk ujął biodra niewolnicy i powoli przyciągał je w dół. Torowanie sobie drogi nie szło jednak łatwo.

– Panie – wydyszała Melisa. – Rozerwiesz mnie… Nie jestem… Nie jestem gotowa…

Westchnął zniecierpliwiony.

– Więc się przygotuj. Byle szybko. Tymczasem chcę na nim poczuć twe usta.

Skwapliwie zsunęła się z bioder i uklękła między rozchylonymi nogami Macedończyka. Wsparta na kolanach, pochyliła się nad nabrzmiałym penisem. Otoczyła go dłonią i kilkakroć powoli obciągnęła. Kassander przymknął wprawdzie oczy, lecz nie przestawał jej obserwować. Drugą rękę jońska niewolnica skierowała między własne uda. Domyślał się, że usiłuje sprawić, by jej owoc obficiej puścił soki.

Tymczasem pochyliła głowę niżej, zasłaniając mu widok na to, co czyniły jej zręczne palce. Włosy niczym strumienie lśniącej czerni spłynęły na uda generała. Miękkie wargi otuliły odsłoniętą żołądź. Język zatoczył na niej pierwsze koło. Mężczyzna łapczywie zaczerpnął tchu. Już pierwsze pieszczoty sprawiły, że jego ciało przeszył wielce przyjemny dreszcz. Być może Melisie brakowało biegłości doświadczonej hetery, lecz niedostatki techniki nadrabiała gorliwością. Kassander nie zastanawiał się, czy gorliwość owa zrodzona była z autentycznej żądzy, czy też lęku przed karą, którą jej zagroził. Wolał w pełni skupić się na smakowaniu doznań, jakimi obdarzała go przy pomocy dłoni oraz ust.

Uniósł rękę i zanurzył palce we włosach niewolnicy. Zachęcona tym gestem jeszcze wzmogła swe starania. Składała na penisie namiętne pocałunki, to znów lizała go zapamiętale. Po trzonie męskości spływały strużki jej śliny. Macedończyk drżał z podniecenia, a jego druga dłoń co rusz zaciskała się na przykrywającym siennik kocu. Miał coraz większą ochotę, by wziąć tę drobną Jonkę w ramiona i wedrzeć się w nią aż po jądra. Powstrzymywał się przed tym ostatkiem sił, wiedząc, że im więcej czasu da Melisie, tym łatwiej potem zdobędzie jej ciało.

Ona zaś czyniła wszystko, by przygotować się na to, co wkrótce musiało nadejść. Gorączkowo pocierała złączonymi palcami łechtaczkę, to znów wciskała je w siebie najgłębiej, jak tylko umiała. Choć wcale tego nie pragnęła, jej myśli zwróciły się ku nocy sprzed kilkunastu tygodni. Zdarzyło się to w Atenach – teraz zdawało jej się, że od tamtego czasu minęły całe lata! Wtedy pierwszy raz oddała się Kassandrowi, a on zabrał jej dziewictwo i pozbawił wszelkich romantycznych złudzeń, jakie zalęgły się w głowie młodej dziewczyny. Wciąż jeszcze drżała na wspomnienie bólu i upokorzenia, jakie wtedy czuła. Choć później traktował ją całkiem znośnie, to właśnie owa pierwsza noc sprawiła, że nie mogła wyzbyć się strachu przed potężnym Macedończykiem. Czy dziś będzie równie brutalny i obojętny na jej cierpienie? Czy znów potraktuje ją jak tanią zabawkę, którą można zdruzgotać dla uciechy? Lęk tłumił pożądanie. Sprawiał, że jej ciało przez dłuższy czas nie reagowało tak, jak należy. Pomimo starań palce, którymi sięgała do swych najwrażliwszych miejsc, pozostawały suche. Czuła, że Kassandrowi to się nie spodoba. I coraz bardziej się bała.

Nabiegłe czerwienią pręgi pokrywające plecy i pośladki Melisy wciąż nieznośnie piekły, choć od wymierzenia chłosty minęło już parę klepsydr. Była wdzięczna generałowi chociaż za to, że zapragnął zbliżenia w pozycji, która nie podrażni jej obolałego grzbietu. Czy w ten sposób okazywał swoją łaskę? Niewolnica mogła się tego jedynie domyślać. Ale i tak obsypując pocałunkami męskość Kassandra, w duchu składała mu dzięki. I wtedy przypomniała sobie rzuconą stanowczym tonem obietnicę: „Jeśli mnie zadowolisz, następnym razem obronię cię przed gniewem twojej pani”.

Skupiła się na tej deklaracji, uchwyciła się jej niczym rozbitek, który łapie unoszącą się na wodzie deskę, by nie pójść na dno. Czy Macedończyk dotrzyma danego słowa? Czy Jonka znajdzie w nim obrońcę przed coraz okrutniejszą Mnesarete? Z pewnością nie mogła sobie pozwolić na odrzucenie takiej szansy. Wzmogła jeszcze pieszczoty, którymi jak dotąd bezskutecznie usiłowała się pobudzić. O dziwo, tym razem przyniosły one upragniony efekt. Na opuszkach palców wyczuła odrobinę wilgoci. Potrzebowała więcej, by przyjąć w sobie członek Kassandra. Jednocześnie drugą dłonią rozprowadzała ślinę po żołędzi oraz trzonie. Czuła, jak penis pulsuje. Domyślała się, że zostało jej niewiele czasu.

Nagle mężczyzna zadrżał cały. Stwardniałe od rękojeści miecza palce zacisnęły się na włosach Melisy. Przez chwilę sądziła, że dojdzie w tym momencie. Ciasno otuliła wargami penisa, gotowa na erupcję jego rozkoszy. Macedończyk jednak zdołał jakimś cudem powstrzymać przedwczesny orgazm. Stanowczym i mało delikatnym ruchem odciągnął ją od swego podbrzusza. Coraz bardziej podniecona, oddychała prędko. Przez chwilę jeszcze nitki śliny łączyły jej usta z pobudzoną męskością. Zaraz jednak Kassander przywołał ją gestem.

Zdawała sobie sprawę, czego od niej oczekuje. Posłusznie wsunęła się na jego biodra. Naprowadziła członek na siebie i pozwoliła, by zagłębił się między dolnymi wargami. Czując na sobie rozpalone spojrzenie, sama zamknęła oczy i przygryzła wargi. Powoli opuszczała się niżej, a pulsująca męskość stopniowo wypełniała jej ciasne wnętrze. Rozpychała się w nim, przynosząc trudną do opisania mieszankę przyjemności i tępego bólu. Kiedy zdawało się jej, że Kassander dotarł najgłębiej, jak było to możliwe, Jonka znieruchomiała. Poczuła, jak duże, twarde dłonie sięgają do jej piersi, zaciskają się na drobnych półkulach, ugniatając je i podrażniając brodawki. Z ust niewolnicy wyrwał się przeciągły jęk.

Ich ciała zaczęły się poruszać jednocześnie, w zgodnym tempie. Melisa unosiła się i opadała, a biodra generała wychodziły jej naprzeciw. Jego ręce spłynęły na boki niewolnicy, więc teraz sama zajęła się swym biustem. Wciąż nie mogła zmusić się, by unieść powieki, lecz nie czuła już wstydu, gdy na oczach Macedończyka pocierała i szczypała stwardniałe z pożądania sutki. Nie próbowała również tłumić kolejnych jęków. Zresztą i tak pewnie nie dałaby rady.

Ślina i jej własna wilgoć pomagały – penetracja stawała się coraz łatwiejsza do zniesienia. Nagle uświadomiła sobie, że po raz pierwszy w życiu jest jej naprawdę dobrze z mężczyzną. A ponieważ Kassander był jak dotąd jedynym jej kochankiem – musiała przyznać, że po raz pierwszy jest jej dobrze właśnie z nim. Wspomnienie nocy sprzed kilkunastu tygodni, brutalności, bólu i wstydu zacierało się, wyparte przez aktualne, znacznie przyjemniejsze doznania. Jej strach przed generałem nieco osłabł, gdy zrozumiała, że nie jest tak bezlitosny jak jej własna pani. W końcu poczuła się na tyle pewnie, że uniosła powieki i spojrzała w dół. W słabym świetle lampy oliwnej ujrzała kanciastą, brodatą twarz, płonące pożądaniem oczy, rozchylone w łapczywym oddechu usta. Wiedziona nagłym impulsem pochyliła się do przodu, opadła ciałem na szeroką klatkę piersiową, przeczesała palcami gęste włosy Macedończyka i namiętnie go ucałowała. Natychmiast chciała się podnieść, zaskoczona swoją śmiałością, lecz on położył jej dłoń na karku i przytrzymał przy sobie, przedłużając gorączkowe zmagania ich ust i języków.

Kiedy w końcu się wyprostowała, Kassander zwiększył tempo ich miłości. Silnymi ruchami bioder niemal podrzucał ją na sobie. By nie stracić równowagi, oburącz wsparła się na jego torsie. Teraz wbijał się w nią pod innym kątem, co sprawiało, że mocarne sztychy docierały jeszcze głębiej. Jęki Melisy przeszły w coraz głośniejszy krzyk. Przez krótką chwilę bała się, że zbudzi nim Mnesarete, która nazajutrz surowo ją za to ukarze. Lecz przecież miała przysięgę Macedończyka. Wspomniawszy jego słowa, całkiem zatraciła się w ekstazie.

Dziewczyna z Argos musiałaby spać jak zabita, by tego nie słyszeć.

Kassander wyprężył się cały. Wbił palce w biodra Jonki i z całej siły przyciągnął ją do siebie. Poczuła, jak szczytuje, jak pierwszy strumień nasienia rozlewa się w jej wnętrzu. To była kropla, która przepełniła jej własny puchar rozkoszy. Nigdy jeszcze nie czuła czegoś podobnego – nawet w tych rzadkich chwilach, gdy Mnesarete raczyła odwdzięczyć się swej niewolnicy za doznane pieszczoty. Nowe, niepowtarzalne doświadczenie. Na wpół omdlała, z krzykiem osunęła się na kochanka. Długo leżała na nim, wciąż otulając penisa pulsującą ciasnością. Macedończyk objął ją ramieniem, a ona z chęcią wtuliła się mocniej w jego potężne ciało. Choć po spełnionym akcie nie wypowiedział ani słowa, Melisa czuła, że dobrze się spisała, zaś Kassander jest z niej zadowolony.

Zasypiała z głową na jego torsie, po raz pierwszy od bardzo dawna czując się bezpiecznie. Zupełnie nieświadoma tego, że już wkrótce przekona się o wadze jego słowa oraz skuteczności obrony, jaką jej obiecał.

Przejdź do kolejnej części – Perska Odyseja IX: Nikczemnicy

Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wyślij je na nasz adres ne.redakcja@gmail.com. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.