Źródło: Pixabay

Nadia pozwalała mięśniom pracować w dobrze znanym, wytrenowanym rytmie, a myślom swobodnie płynąć przez głowę. Podziwiała przy tym rozbłyski falujące na dnie basenu, refleksy drobnych zmarszczek na niemal gładkiej powierzchni wody. Lubiła spokój, cieszyła się, że brzydka pogoda odstraszyła mniej wytrwałych i ma niemal całą nieckę dla siebie, parę osób, niczym słonie morskie stłoczone na brzegu, wygrzewało się w jacuzzi, ale od jej pasa trzymano się z dala. Nawet przy większej frekwencji tylko desperaci i nowicjusze zbliżali się niebezpiecznie. Niejeden skończył z „przerysowanym lakierem”, ponieważ zawzięcie broniła swojego terytorium.

Nigdy nie lubiła trzymać się ruchu prawostronnego – wymuszał zwracanie uwagi na tempo innych. Kiedy dzieliła z kimś tor, zdecydowanie wolała klarowny podział na strony, rozwiązujący problem tego, kto pływa szybciej. Zwykle ona, a nawet kiedy jakiś ambitny mięśniak dawał radę wyprzedzić ją na pierwszej czy drugiej długości, po trzeciej musiał złapać oddech, podczas gdy Nadia, nie zmieniając tempa, mogła przepłynąć nawet czterdzieści.

W wodzie zawsze czuła się lepiej niż na lądzie, a ten basen już dawno stał się jej drugim domem, choć taki mały, klaustrofobiczny. Przez pierwszy miesiąc co rusz uderzała głową w błękitne kafelki, przyzwyczajona do rozmiarów olimpijskich. Nie mogła nadziwić się, że to już; że ledwie parę ruchów ramion wystarcza do pokonania całej długości.

Choć bywała tam niemal codziennie, mało kto znał jej prawdziwe imię, większość przezywała ją Orką – ze względu na drapieżność widoczną we wszystkich ruchach oraz strój: czarny z białymi wstawkami. Co śmielsi próbowali zagadywać, zbywała ich jednak półsłówkami, w pełni skupiona na samej sobie, swoim wewnętrznym świecie, łagodnie chlupoczącym w głowie. Trochę jakby zepsuła się jedna oś żyroskopu, a woda niwelowała problem; pozwalała uszkodzonemu mechanizmowi pracować sprawniej.

Tego dnia była wyjątkowo zrelaksowana, odprężyła się, dostrzegając, że ratownicy zajęli się sobą, zamiast siedzieć we trójkę i gapić na nią. Uznała, że najprawdopodobniej kierownik w końcu poinstruował ich, żeby nie drażnili jej i trzymali się z dala. Dwóch zniknęło z horyzontu, trzeci usiadł przy oknie, opierając się o filar i bawiąc komórką. Jej ulubiony. Krótkowłosy brunet o pięknie wyrzeźbionym ciele, raz w tygodniu wskakujący na jej tor.

Przy mniejszym tłoku, gdy rozdzielały ich koraliki, bywało, że się ścigali. Czasem nawet wygrywał, ale na dystansie maksymalnie do stu metrów. Później stawał, zawsze odwrócony do niej plecami, i odpoczywał. Choć jako kobieta naturalnie przedkłada maratończyków nad sprinterów, nigdy nie żałowała, że okazywał się słabszy. Niewiele od niej wyższy, o szerokich ramionach, miał bardzo apetyczne plecy i kark. Uwagę dodatkowo przyciągał drobny, czarny tatuaż wpisany w obrys trójkąta, z czubkiem zwróconym ku dołowi, umieszczony centralnie, powyżej łopatek, ale jeszcze nie na szyi; teoretycznie łatwy do ukrycia pod codziennym strojem, mimo to wystający spod powyciąganych koszulek WOPR-u. Wyobrażała sobie, jak – widoczny tuż poniżej – współgrałby z brązową skórą obroży. Tyle że chłopak był nieprzyzwoicie młody. Ile mógł mieć lat? Dwadzieścia? Dwadzieścia jeden? Co najmniej dziesięć mniej niż ona…

Te plecy, ten kark sprawiały, że czuła przyjemne pulsowanie między udami. W basenie mężczyzna wydawał się silny i pewny siebie, choć często marnował energię, walcząc z wodą, zamiast z nią współpracować. Pływał szeroko, ale uważnie, nawet na jednym torze nigdy jej nie dotykając; całkowicie rezygnując z motylka, kiedy warunki temu nie sprzyjały. A właśnie w tym, najbardziej męczącym, stylu wyglądał najpiękniej, bo ponad wodą mogła obserwować urzekającą grę wypracowanych mięśni. I tatuaż. Na lądzie zmieniał się w nieśmiałego chłopca z wiecznie spuszczonym wzrokiem, zagubionego i bardziej kruchego niż w rzeczywistości. Ten kontrast fascynował Nadię; sprawiał, że nabierała ochoty zerwać jego niewinność.

Poczuła lekkie ukłucie rozczarowania, orientując się, że nie zamierza pływać, obnażać przed nią, wystawiać na pokaz. Mięśnie pracowały wściekle, przekładając rozczarowanie na agresję, a agresję na pęd. Uspokajała się, tracąc energię, wyciszała, zupełnie bezwiednie, mechanicznie, w myślach przerabiając inne problemy. I kiedy tak pruła taflę wody, brutalnie rozdzierając jej gładką powierzchnię, obracając głowę, by zaczerpnąć powietrza, ujrzała mężczyznę chaotycznie przebierającego rękoma. Był wielki, zwalisty i czerwony na twarzy. Próbując zaczerpnąć tchu, łykał obrzydliwą, chlorowaną wodę – rosołek, jak zwykła mawiać, ze względu na zbyt wysoką temperaturę; o dobre dwa stopnie wyższą niż na basenach sportowych. Nie od razu dotarło do niej, że się topi. Tutaj? Pół metra od brzegu? Przecież to śmieszne!

Mimo wszystko zadziałał odruch, wystarczył rzut oka na nogi bezskutecznie szukające oparcia i już wyciągała go z wody, tuż u stóp młodego ratownika zapatrzonego w swój telefon. Mężczyzna stracił przytomność.

– Wezwij karetkę! – wrzasnęła i dopiero wtedy chłopak ocknął się, rzucając na pomoc. – Dzwoń! – rozkazała, układając grubasa na placach. Nie oddychał. – Dzwoń, do cholery!

Odchyliła mężczyźnie głowę i uniosła żuchwę. Jeszcze raz sprawdziła oddech i drożność dróg oddechowych. Nic, zupełnie nic. Wyrwała ratownikowi z wiotkiej ręki telefon i wykręciła 999.

– Gdzie się włącza głośnomówiący? – Walczyła z obcą komórką. Wreszcie sama znalazła potrzebną funkcję, on nadal stał jak kołek. – Na co, do cholery, czekasz?!? Zawołaj kolegów i uprzedź, że jedzie karetka.

W końcu drgnął, roztrzęsiony wybiegł wykonać polecania Nadii. Ona, już podając dyspozytorowi wszystkie posiadane dane, ułożyła obie dłonie na środku klatki piersiowej i wyprostowanymi rękami rozpoczęła masaż serca. Trzydzieści ucisków na głębokość mniej więcej pięciu centymetrów (nie więcej niż sześciu!), z częstotliwością zbliżoną do stu uciśnięć na minutę. Nie była w staniej jednocześnie liczyć i rozmawiać, ale tutaj pamięć ciała również nie zawiodła.

Dwa oddechy ratownicze. Przez ułamek sekundy zawahała się, nie miała maski, nie musiała tego robić, zacisnęła jednak skrzydełka nosa, wzięła głęboki wdech i objęła szczelnie ustami usta leżącego przed nią mężczyzny. Działało, jego klatka piersiowa wyraźnie się uniosła. Wracając do ucisku, zdziwiła się przelotnie, że nadal jest sama, nikt inny nie reaguje i nie próbuje udzielić pomocy. Dopiero po trzeciej serii oddechów wbiegli dwaj pozostali ratownicy.

– Daj, zmienię cię. – Najwyższy, łysy, uklęknął naprzeciwko niej. – Maska – rzucił jeszcze do pozostającego w tyle kolegi. On uciskał, ona robiła oddechy, działali niczym dobrze wyregulowany mechanizm. Wstała, dopiero gdy ten drugi wrócił z maską. Rozejrzała się. Młodego nigdzie nie było, ludzie jak moczyli dupy w jacuzzi, tak moczyli, tylko jedna kobieta uciekła do szatni, najwyraźniej nie mogąc patrzeć na całe zajście.

Nadia stała i przyglądała się ratownikom, do przyjazdu karetki zmienili się jeszcze dwa razy, najwyraźniej dbając o efektywność swoich zabiegów, spadającą przecież z każdą minutą. Pogotowie zabrało nadal nieprzytomnego, aczkolwiek oddychającego, mężczyznę.

Wszystko wydarzyło się nader szybko, tak że nagle zorientowała się, iż stoi zupełnie bez sensu w stroju kąpielowym i z mokrymi włosami, ukrytymi pod czarnym czepkiem, w samym środku holu wejściowego, tuż przy kasie. Na ławce pod suszarkami dostrzegła właściciela przeklętej komórki, zapewne nadal leżącej gdzieś na podłodze. Miała ogromną ochotę opieprzyć go za dupowatość. Jak, będąc ratownikiem, można aż tak się „popisać”?!? Pal licho, że nie zauważył topielca pierwszy, ale że spanikował?!? Zaciął się zamiast udzielić pomocy?!? Kretyn!!!

– Powiesz mi, na co czekałeś? – warknęła wrogo, podchodząc do niego.

Nie odpowiedział, wbił wzrok w podłogę i cały się skulił, ani trochę niepodobny do dumnego pływaka, z którym nie raz się ścigała.

– Przepraszam – wybąkał drżącym, ledwo słyszalnym głosem. – Bardzo przepraszam.

Pierwszy raz miała okazję przyjrzeć mu się z bliska. Twarz wydała się Nadii raczej przeciętna – z wystającymi kościami policzkowymi i wyrazistą szczęką, ciemne brwi i długie rzęsy intrygowały, odciągając uwagę od zbyt dużego nosa. Pożałowała, że nie może spojrzeć mu w oczy, ręka drgnęła, chcąc powędrować do podbródka, ale to zdecydowanie nie było ani miejsce, ani czas.

– Za co? – Postanowiła trochę go pomęczyć, lubiła gdy mężczyźni wili się u jej stóp. Szczególnie ci silni, przystojni i – co najważniejsze – wartościowi. Dwa pierwsze warunki prawdopodobnie spełniał. Prawdopodobnie. – Za co? – powtórzyła pytanie, tym razem szorstkim tonem domagając się odpowiedzi.

– Przepraszam – wymamrotał jeszcze ciszej niż za pierwszym razem.

– Za to, że dałeś dupy?

– Tak. – Odczytała raczej z ruchu warg, bo głos uwiązł mu w gardle.

– Dobrze, że choć czujesz się winny. Ten człowiek mógł przez ciebie umrzeć… nadal może…

– Tak. – Zgarbił się, obejmując dłońmi ramiona. Mały, zagubiony chłopczyk, śliczny i niewinny – pomyślała.

– Zasługujesz na karę – wymknęło jej się niemal bezwiednie, bardziej zalotnie, niż powinno.

– Tak. – Zdawało się, że nie zauważył małej „wpadki” Nadii, ale tym silniej podziałała na nią jego zgoda.

– A ja chciałabym cię ukarać – wyszeptała wprost do ucha wystraszonego chłopaka.

***

Kuba cholernie się bał i był cholernie podniecony. Słowa o karze brzmiały niczym obietnica; nie lubił bólu, ale wiedział, że na niego zasłużył i że dla tak pięknej kobiety postara się go znieść. Pewna siebie, wręcz arogancka, epatowała erotyzmem; zmysłowo krągła, sprężysta, ale zapewne też miękka i gładka w dotyku – od czterech dni nie myślał o niczym innym; marzył, żeby przekonać się na własnej skórze. Jego kutas niemal nie opadał, jaja bolały, pełne aż po brzegi, czuł dyskomfort w całym podbrzuszu, nawet ten dziwny ucisk w lędźwiach, kojarzący się z problemami z kręgosłupem, ale tym razem bez wątpienia mający swoje źródło w napięciu, z którym nie próbował walczyć. Nie zasłużył na rozkosz, nawet na tę dawaną samemu sobie. Musiał cierpieć. Chciał cierpieć. Dla niej. Żeby mogła lepiej go ukarać.

Im bliżej jej domu się znajdował, tym bardziej drżały mu ręce. Czuł, że się pocą, wycierał je o dżinsy, lecz to pomagało tylko na krótką metę. Nie miał pojęcia, czego się spodziewać. Wyszykował się niczym na randkę, łypiąc nawet po drodze w stronę kwiaciarni, nie chciał się jednak wygłupić. Może czeka go jedynie połajanka? A może okaże się sadystką, która zedrze mu skórę z pleców i wyrzuci zakrwawionego na bruk? Bez względu na to, jak czarne scenariusze pisał, fiut i tak prężył się w spodniach, bezwstydnie napinając materiał. Chciał jej się oddać. Cały. Bez względu na konsekwencje. Bez względu na to, czy da mu przyjemność czy ból.

Zawsze uwielbiał kobiety, mógłby pożerać je pasjami – gdyby oczywiście miał ku temu sposobność – ale ta obudziła w nim zupełnie nowe uczucia, rodzaj przyjemnego niepokoju, ekscytację podszytą lękiem. A przecież nawet jej nie znał…

Nic dziwnego, że zaniemówił, kiedy otworzyła drzwi niby w pełni ubrana, a jednak cudnie wystawiona na widok męskich oczu. Zupełnie inaczej niż w wodzie. Dopiero po dłuższej chwili uświadomił sobie, że główna różnica tkwiła we włosach. Widział je po raz pierwszy: proste, choć lekko falujące, sięgające za ramiona. W ciepłym, popołudniowym słońcu mieniły się różnymi kolorami; nie potrafiłby określić, czy są blond, czy może raczej rude. Bez znaczenia – po prostu zachwycała, ubrana w króciutką skórzaną spódniczkę i gorset nie tylko podkreślający talię, ale też uwypuklający bujne piersi. Wzrostu dodawały zabójcze szpilki, a obrazu dopełniały krwisto czerwone usta, których widok pozbawiał tchu.

– No, właź! – Po raz kolejny Nadię zirytowała gapowatość Kuby. Nawet się nie przywitał!

Kutas w spodniach pulsował niecierpliwie, gdy szła przed nim, zalotnie kręcąc tyłeczkiem; seksowną, kobiecą dupcią, krągłą i jędrną. Zaciskał pięści, miał wrażenie, że jest w stanie dojść tylko i wyłącznie dzięki ocieraniu się o szorstki materiał. Z przerażeniem stwierdził, że coś wysączyło się z penisa, przyprawiając go o przyjemny dreszcz. Trochę jakby zawór nie wytrzymał naporu całej tej naprodukowanej przez długie cztery dni spermy. Oby tylko niczego nie zauważyła – modlił się w duchu – umarłby chyba ze wstydu.

– Zdejmij koszulkę – rozkazała, gdy weszli do nastrojowo oświetlonego pomieszczenia z odrobinę ekscentrycznym umeblowaniem.

Głośno przełknął ślinę, ale wykonał polecenie. Penis o mało nie rozerwał spodni, znów niecierpliwie drżąc. Bolało. Erekcja była tak silna, że aż bolesna. Nie potrzebował żadnych innych tortur.

– Ładny pasek – wymruczała tuż przy jego uchu, sięgając do klamry.

Stał dosłownie wmurowany w podłogę, pozwalając Nadii na wszystko. Nie miał pojęcia, co zrobić, jak zareagować. Naturalnym wydawało się, że ona rządzi; że ma prawo zrobić z nim, co zechce.

– Boisz się mnie? – spytała, stanowczym ruchem wysuwając gruby, wojskowy pas ze szlufek.

Wiedziała, że tak, ale przecież z myszką trzeba się pobawić, zanim się ją zeżre. Nie musiała się już powstrzymywać, sięgnęła ku opuszczonej brodzie mężczyzny i siłą uniosła. Nadal nie widziała oczu.

– Spójrz na mnie – zażądała, a kiedy wykonał polecenie, zaniemówiła.

Zaskoczyły ją dwa przejrzyste szmaragdy, ciemne i błyszczące, rzucające jej nieme wyzwanie, obiecujące bezgraniczne oddanie. Ten mężczyzna bez wątpienia nie potrzebował słów, oczy wystarczyły w zupełności.

Nieco zbyt mechanicznie uformowała na jego szyi prowizoryczną obrożę z paska, cały czas wpatrzona w iskrzące źrenice. Już wiedziała, że nie jest przeciętny i że będzie chciała go zatrzymać choć przez chwilę. Szarpnęła, sprawiając, że Kuba zachwiał się na nogach. Oboje oprzytomnieli trochę, zrywając kontakt wzrokowy.

– Tak, pasuje ci – zmysłowy szept przyprawił chłopaka o ciarki.

Obeszła go, sprawdziła, czy tatuaż rzeczywiście jest dobrze widoczny, a później zdjęła z szyi pasek i chwyciła w garść krótkie włosy. Ledwo miała za co szarpnąć, ale i tak odchyliła mu głowę i zdecydowanym ruchem drugiej dłoni przejechała po pięknie wyeksponowanym jabłku Adama. Spiął się, nie drgnął jednak nawet. Mruknęła zadowolona. Piękny i jej, przynajmniej tego wieczoru. Uległy z natury. Bezbronny mimo tkwiącej w nim siły.

– W każdej chwili masz prawo przerwać – poinstruowała Kubę rzeczowo. – Sprawi mi przyjemność karanie cię, ale to nie znaczy, że chcę ci zrobić krzywdę. Mów, jeśli się wystraszysz lub coś będzie ponad twoje siły, dobrze?

Nie odpowiedział. Ponownie szarpnęła za włosy, mocniej, sprawiając, że z jego ust wyrwał się niekontrolowany jęk.

– Chcę usłyszeć, że rozumiesz! – zażądała stanowczo.

– Rozumiem… – wyszeptał niepewnie.

– Głośniej! – Znów szarpnęła za włosy. Aż się zachwiał.

– Rozumiem – powtórzył głośniej, choć nadal przez zaciśnięte gardło.

– Głośniej! – Pociągnęła z całej siły.

– Rozumiem! – krzyknął z bólu, jednocześnie spełniając życzenie Nadii.

Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko: dokładnie o to chodziło; chciała go słyszeć; słyszeć, jakie wrażenie wywierają jej działania. Kuba wyglądał na zdeterminowanego, aby dać jej wszystko, co tylko zechce wziąć; aby poddać się w pełni woli drugiej osoby. Krzycząc, również zabrzmiał na takiego. Zabawka idealna. Niewolnik idealny.

Potulnie podał ręce, gdy zapinała mu skórzane kajdany, sam uniósł je do góry, podążając za sznurem, i przyjął pozycję, jakiej oczekiwała: wyprężony, nagi od pasa w górę, z nogami rozstawionymi na szerokość bioder. Z fascynacją obserwował, jak czule gładziła rękojeści batów, pejczów i palcatów, nie mogąc się zdecydować, czego użyć na jego pięknych plecach. Nie zamierzała zostawiać ran ani siniaków, najwyżej lekkie zaczerwienienie; rozgrzać i uwrażliwić skórę – ból miał stanowić perwersyjną pieszczotę, jedynie niewielkie poświęcenie dla jej przyjemności.

Stwierdziła, że zamsz będzie idealny: grube, miękkie paski nadające się zarówno do bicia, jak i głaskania, nigdy nie zostawiające trwałych śladów, potrafiące jednak dotkliwie kąsać niewprawione ciała tak młodych chłopców. Przed chłostą ucałowała czule środek jego pleców. Zadrżał wystraszony. Bał się, ale też pragnął. Niecierpliwy. Żądny. Wyczekujący.

Kiedy rzemienie po raz pierwszy dosięgnęły skóry, wiedział już, że to pokocha. Zacisnął zęby. Nie chciał błagać, błagać o więcej, prosić o obdarcie ze skóry, jeszcze gotowa byłaby to zrobić…

Nadia obserwowała pracę mięśni, równie piękną i dynamiczną jak przy motylku, ale widoczną tylko dla niej, w domowym zaciszu i przy czerwieniejącej z wolna skórze. Gładkiej, bez choćby jednego włoska, połyskującej w migotliwym świetle świec. Zapragnęła więcej. Naprawdę go dotknąć. Całego.

Napiął się pod chłodnym dotykiem dłoni, choć ten przecież koił, przynosił ulgę po rozgrzewających do czerwoności razach. Ciekawy kontrast. Miękkie usta i śliski język. Była bliżej niż jakakolwiek inna, a przecież nadal pozostawali sobie obcy. Dwójka rozbitków na bezludnej wyspie. Zaskoczyła go, klękając, piękna i dumna, u jego stóp. Kutas, choć twardy odkąd wyszedł na spotkanie, naprężył się jeszcze bardziej, osiągając maksimum i w każdej chwili grożąc wybuchem. Przesadnie żywy i przesadnie spragniony. Gdy płynnym ruchem zsunęła spodnie Kuby wraz z bielizną, wyciągnął się pionowo w górę, przylegając do płaskiego brzucha.

– Piękny – wymruczała.

Musiała go dotknąć, po prostu musiała; upewnić się, że tam jest, twardy specjalnie dla niej. Może niezbyt długi, ale gruby, z błyszczącym śluzem na ciemnofioletowym czubku, wyłaniającym się z obszernego golfika. Musnęła delikatnie aksamitną skórkę, ten najprzyjemniejszy w dotyku fragment męskiego ciała… i wtedy… wtedy niespodziewanie eksplodował. Salwy gorącej spermy trysnęły w górę, częściowo zalewając brzuch, a częściowo opadając na drobną dłoń. Ilość była imponująca, jego pierwotny pomruk – oszałamiający, ale za najwspanialsze Nadia uznała, że penis ani odrobinę nie opadł, prężył się nadal sztywny, gotowy do użytku. Jego niekontrolowany orgazm dał jej mocnego kopa; sprawił, że poczuła nagły i silny przypływ pożądania, podczas gdy Kuba zarumienił się zażenowany. Upokarzającym jest przegrywać z własnym ciałem, tracić panowanie nad pierwotnymi reakcjami, dochodzić, kiedy jeszcze na to nie czas.

Zawstydzony tym chętniej spełnił kolejne nieme polecenie: wylizał dokładnie spermę ze szczupłych palców dziewczyny. Ssał zapamiętale i z pasją, a ona patrzyła zafascynowana tym zaangażowaniem, podniecona ciepłym i miękkim dotykiem ust. Przez ułamek sekundy mogłaby przysiąc, że dojdzie w ten sposób, dzięki obciąganiu palców, jakby były sterczącym kutasem. Sięgnęła jednak ku linie i opuściła jego ręce.

– Nie waż się szczytować drugi raz bez pozwolenia, bo pożałujesz! – zagroziła, zdecydowanym gestem wskazując podłogę.

Nie rozkuła mu dłoni, więc z pewnym trudem położył się na plecach. Twardy nie mniej niż przed orgazmem i nie mniej napalony. Wiedział, że będzie miał problem z wykonaniem rozkazu, już sam widok majtek zsuwanych na uda sprawił, że po raz kolejny znalazł się na krawędzi. Jęknął. Zabije go, wykończy seksem!

– Nie ruszaj się! – Nadia podciągnęła spódniczkę i kucnęła nad kusząco sterczącym penisem. Musiała go przytrzymać, odgiąć, bo za bardzo przylegał do brzucha, aż nadto pobudzony. Sama również ociekała wilgocią. Mokra, śliska i gorąca, spragniona tego nieprzyzwoicie młodego kutasa, tak grubego, że aż sprawiającego ból przy nadziewaniu; z pełną determinacją brała, czego chciała. Jęknęła, niestety Kuba również, po raz kolejny dochodząc.

– Gówniarz – syknęła. – Otwieraj usta! – Rozwścieczona opadła na jego twarz, próbując całą tę spermę wydusić wprost na wysunięty język chłopaka. Posłusznie łykał, przepełniony poczuciem winy, nade wszystko pragnąc sprawić jej przyjemność, choćby malutką. Zawiódł, zawiódł na całej linii, ale instynktownie czuł, że posłuszeństwem może nadrobić straty. Zaczął lizać, ssać, chłeptać, ona jednak uniosła się, zostawiając po sobie pustkę. Nie powstrzymał jęku zawodu.

– Skoro nie umiesz zaspokoić mnie fiutem – zaczęła, sięgając po silikonowy substytut – załatwimy to ina… – przerwała w pół słowa, bo dostrzegła erekcję Kuby, może nie tak imponującą jak wcześniej, ale bez wątpienia nadającą się do wykorzystania. – Podoba mi się to – mruknęła.

Tym razem z pełną satysfakcją sama pogalopowała do spełnienia. Duży, twardy i przyjemnie sprężysty wypełniał ją idealnie, gdy zataczała biodrami kółka, ocierał się o odpowiednie miejsce, doprowadzając wręcz do obłędu. Szalenie podobało jej się również, że choć silny, męski, jest całkiem bierny, posłuszny, nie próbuje przejąć inicjatywy, mając ku temu warunki.

– Nie waż się dojść! – wyjęczała wykonując wyjątkowo zamaszysty ruch. – Nie waż się dochodzić… o tak… – Bliska spełnienia zamknęła oczy i skierowała dłoń ku łechtaczce. Cudownie, wspaniale, wypełniał ją po brzegi, wręcz nieznośnie; przyjemność oscylowała na granicy bólu, a właśnie takie dwuznaczne doznania lubiła najbardziej. – Jeszcze trochę – ni to błagała, ni żądała. – Jeszcze! – Przez chwilę nie liczyło się nic poza dziką chucią pulsującą w lędźwiach. – Tak – wykrzyczała w końcu. – Tak! Dokładnie tak!

I dobiła łonem do łona, zaciskając się na całej długości penisa Kuby. Był jedynie narzędziem, małym, słodkim jebadełkiem, oboje zdawali sobie z tego sprawę; równie dobrze mogłaby zaspokoić się sztucznym fiutem, po którego sięgała.

Wyczerpana zeszła z chłopaka, wsunęła się między jego skute ręce i położyła, szczelnie przylegając do boku. Ciepły i pachnący przyjemnie aż kusił, żeby wykorzystać go jako poduszkę. Pogładziła idealnie gładką klatkę piersiową. Pomyślała, iż to zadziwiające, że wokół penisa miał bujne kłębowisko długich, miękkich loczków, a resztę ciała zupełnie pozbawioną włosów. Zaczęła nawijać je na palce, ignorując sterczącą obscenicznie pałę, nadal spragnioną pieszczot i orgazmu. Mimo dwóch zdecydowanie zbyt szybkich wytrysków, kochanek był chętny i gotowy. Imponowało to Nadii, odzwyczajonej już przez starszych partnerów od podobnego entuzjazmu. Nie zamierzała jednak skupiać się na jego przyjemności, potrzebowała chwilę odpocząć.

– Może teraz będziesz bardziej rozmowny – wyszeptała, wtulając się mocniej w umięśniony tors.

– Rozkułabyś mi ręce? – spytał niepewnie, wciąż speszony.

– Nie wiem… – niby to zaczęła się droczyć, ale mimo wszystko sięgnęła ku zapięciu skórzanych kajdan. – A nie zrobisz mi krzywdy?

– Nigdy – zapewnił żarliwie, tak żarliwie, że aż się roześmiała. Ani przez moment nie wątpiła w nieszkodliwość Kuby, nawet nie mając pojęcia, jak się nazywa. Nie obchodziło jej to, liczyły się wyłącznie doznania.

Uwolniony nie zmienił pozycji, objął jedynie kochankę i przyciągnął mocniej do siebie. Przyjemnie było czuć ją obok, żałował, że ubraną, wiele dałby, by zobaczyć i poczuć jej nagość; móc bez żadnych barier sycić się miękkim, kobiecym ciałem. Tyle, że ona celowo tworzyła dystans, okazywała swoją władzę, zabraniając mężczyznom dostępu do tego, co najbardziej upragnione: dzielenia z nią intymności.

Choć kutas nie opadł ani na moment – z czym Kuba czuł się odrobinę niezręcznie – dopiero łapiąc wspólnie z Nadią oddech, zaczął analizować sytuację. Wcześniej wszystko potoczyło się zbyt szybko. Niczego nie oczekiwał, nie zakładał, a już na pewno nie spodziewał się tego. Nie aż tak. Nie równie intensywnie i oszałamiająco. Dał ponieść się nurtowi i bynajmniej nie żałował. Nie wierzył, że istnieją podobne kobiety; że coś takiego może przydarzyć się w prawdziwym życiu, nie w kiepskim porno. Spełnienie marzeń każdego napalonego nastolatka wzbudziło w nim jednak kolejne pokłady lęku. Bo czy wypadł dobrze? Czy może cokolwiek zrobić, by zyskać kolejne zaproszenie? Czy cokolwiek tutaj zależy od niego?

– O czym myślisz? – Nadia uniosła się na ramieniu i spojrzała w cudne ciemnozielone oczy. Wyglądał na podejrzanie zaniepokojonego, a przecież powinien cieszyć się chwilą.

Powiedzieć prawdę czy skłamać? Milczeć? Zdecydowanie wolałby wiedzieć, co chciałaby usłyszeć i co wolno mu powiedzieć. Zdesperowany, pod wpływem jej ciekawskich, drążących tunele w mózgu oczu, postanowił postawić na prawdę.

– Czy będę mógł wrócić? – wyrzucił z siebie na wydechu, zamykając przy tym nieśmiało oczy.

– To zależy od ciebie. – Uśmiechnęła się szeroko. Dla takiego uśmiechu oddałby cały świat.

– Nie rozumiem – przyznał z rezygnacją.

– Od tego, czy będę z ciebie zadowolona – uściśliła, a w oczach zamigotały wesołe ogniki. Bawiło ją jak chłopak walczył sam ze sobą, z trudem mieląc otrzymywane informacje. Otwierał usta i zamykał, kręcił głową, nie wiedząc, jakie pytanie zadać. Syciła się jego zmieszaniem. Słabością. – Wstań, proszę. – Sama podniosła się z podłogi i udała w stronę zamkniętej szafki. – Chodź tutaj – zachęciła i Kuba posłusznie podążył za nią. – Proszę, przyjrzyj się uważnie. – Otworzyła drzwiczki.

Jakub zadrżał. Jego oczom ukazała się czerwona jubilerska poduszka i spoczywająca na niej, niczym drogocenna kolia, prosta brązowa obroża z miedzianym medalikiem, na którym drobnym pismem wygrawerowano: Służę, więc jestem. Pochylając się, aby przeczytać napis, poczuł nagły przypływ podniecenia, gwałtownie pulsujący w lędźwiach. Przełknął ślinę. Wiele by dał, żeby służyć tej konkretnej kobiecie, nie do końca jednak rozumiał, co to znaczy, czy podoła…

– Wszystkiemu. – Znów się zaśmiała. Fakt, musiał wyglądać głupio, śliniąc się na widok obroży, wyobrażając sobie, jak klęczy przed Nadią; pozwalając, by zapięła ją na jego szyi. Dla niej stałby się psem, zwykłym kundlem, niewolnikiem łaszącym się do stóp swojej pani.

Oderwał wzrok od tej nietypowej ozdoby i zgodnie z poleceniem przeniósł spojrzenie na pozostałe przedmioty znajdujące się w szafce. Nie rozumiał przeznaczenia niektórych z nich, ale jej najwyraźniej chodziło o zdjęcia zdobiące tylną ściankę i wewnętrzną stronę drzwi. Wszystkie były czarno-białe i wszystkie przedstawiały twarze mężczyzn, czasem wraz z fragmentami torsu. Szczytowali; każdy z nich, nie patrząc w aparat, a skupiając się na własnych doznaniach – zapewne przyjemności zmieszanej z bólem lub tylko tak intensywnej, że trudnej do zniesienia – dochodził z obrożą na szyi. Tą obrożą. Niektórzy byli zakneblowani, inni mieli usta rozszerzone krzykiem, na większości czół perlił się pot, z czyichś oczu leciały łzy, lecz wszyscy na swój sposób zachwycali, nadzy w swojej rozkoszy, bardziej niż gdyby pokazano całą ich cielesność.

Wśród kilkunastu obcych twarzy wypatrzył jedną znajomą: swojego kierownika, i nagle poczuł pewność, że jeśli stanie się elementem tej kolekcji, nie straci pracy, mimo potwornej wpadki sprzed kilku dni. Gorzej, jeśli zawiedzie pokładane w nim nadzieje. A przecież centralne miejsce nad czerwoną poduszką wciąż pozostawało wolne, mógłby je zająć…

.

Aby pobrać ebooka z powyższym tekstem w formatach pdf, epub, mobi:

.

Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wyślij je na nasz adres ne.redakcja@gmail.com. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.