Źródło: Pexels

Błędy… Odkąd pamiętam, przerażała mnie sama myśl o tym, że mogę je popełnić. Fałszywe założenie wywoła błędną akcję i… Trach! Dopadnie mnie to słonecznego dnia, a ludzie przemierzający we wszystkich kierunkach modną ulicę w tętniącym życiem mieście pozostaną doskonale obojętni na rozgrywający się w pobliżu dramat.

Przyglądam się uważnie mijanym twarzom. Ciepły, lekki zefirek od strony morza jest błogosławieństwem dla ciała i umysłu. Myślę jasno, odważnie stawiam kolejne kroki. Mijam szatynkę z telefonem przy uchu – dopasowany, elegancki kostium wyśmienicie spełnia swoje zadanie, maskując zbędne kilogramy.

– Ale musimy! – Słyszę. – Rozumiesz mnie? Te projekty miały być gotowe dwa tygodnie temu… W centrali nikogo to nie obchodzi… Tak, wiem, że kilka razy zmienili wytyczne.

Głośno łapie powietrze w momencie, w którym ją mijam. Przypomina byka szykującego się do szarży. Wysokie czoło zdobią wyraźnie dostrzegalne kropelki potu. Obfity biust faluje w rytm coraz szybszego oddechu. Łapię się na tym, że na sekundę czy dwie zatrzymuję wzrok na odpowiedniej wysokości.

Kropla świeżego potu spływa po karku. Kobiety…

Brzęk monety uderzającej o dno blaszanej puszki zwraca moją uwagę. Roześmiany młody człowiek o śnieżnobiałych zębach, hawajska koszula w pstrokatej wersji różu przyciąga wzrok. Krótkie spodenki khaki są gdzieniegdzie upstrzone farbą o różnych kolorach. Zatrzymuję się na chwilę, by oglądać jak na rozgrzanych słońcem, brudnych płytach chodnika powstaje obraz. Pędzel pieści płótno w miejscach, które podpowiada nieomylny zmysł plastyczny. Mężczyzna w fantazyjnej koszuli pogrąża się w pracy. A ja? Ja stanowię ledwie pierwszego z coraz liczniej gromadzących się gapiów.

Nieprawdopodobne, jakiego rodzaju cuda można wytworzyć przy pomocy talentu i kreatywnego zastosowania kilku kątowników, blaszanych mis i spreju do malowania samochodów. Koniecznie będę musiał zasięgnąć języka, kim jest ten młody chłopak z zakręconymi misternie dredami.

Słońce unosi się coraz wyżej i wyżej, dostarczając tak pożądanej uciechy licznym spacerowiczom. Nie potrafię oprzeć się pokusie oglądania skończonego dzieła. Artysta pewnym ruchem podnosi płótno z chodnika Mój jęk, stanowiący dowód najwyższego uznania, zlał się z dziesiątką innych zachwyconych głosów.

Niech to dunder świśnie! Niech to gęś kopnie!

Klnę w duchu, tak jak kląć może tylko zawiedziony człowiek kulturalny.

Nie stać mnie na nabycie tego dzieła.

Majestatyczny rudy lis, z dumnie uniesionym ogonem i jakąś tajemniczą mądrością, którą zdają się błyszczeć duże ciemne oczy. Ludzie wokół sięgają po portfele.

Rzut oka wystarcza, by stwierdzić, że z kupowaniem ram do salonu nie ma się co śpieszyć. W ruch idą duże nominały, wyczuwam to podskórnie. Nie ma potrzeby wielkopańskiego afiszowania się z własnym ubóstwem.

Zachwyt mija, kiedy przypominam sobie, że salonu też nie mam. Pomieszkuję kątem u znajomych, w wiecznych rozjazdach. Całe życie na walizkach.

– Mamo! Mamo! Ma…

– Pst, krzykaczu. Ludzie się na nas patrzą. – Zakłopotana matka za wszelką cenę stara się uspokoić syna.

Nawet mnie to bawi. Muszę mieć coś szczególnego wypisane na twarzy. To dziwne – znajomi zawsze mi powtarzają, że łagodny ze mnie facet. W szarej przeciętności tłumu znakomicie komponuję się z tłem.

Co tak przeraziło małego mężczyznę o kręconych włoskach, uroczo zawijających się za uszami?

Udzielił mu się mój stres? Moja obawa?

– Mama kupi ci lody…

– Niech mu pani kupi dwie gałki – proponuję. – Obie waniliowe.

Wyjmuję banknot z portfela i wciskam zaskoczonej kobiecie. Nawet całkiem niczego sobie rudzielec w tych śmiesznych okrągłych okularach przeciwsłonecznych, zatkniętych na czubku głowy. Pewnie wyglądamy komicznie, stojąc tak na środku ulicy. Ja, dobrze zbudowany, opalony, w rozchełstanej koszuli i obca kobieta o białej cerze, w zdumieniu oglądająca banknot.

– Nie… Nie, ja nie mogę.

– Nie ma nie mogę. – Uśmiecham się najładniej, jak potrafię. – Zdaje się, że nastraszyłem syna. A dwie gałki są zawsze lepsze od jednej. Prawda, bohaterze?

– Prawda!

Gołym okiem widać, że chłopakowi mój pomysł z lodami spodobał się zdecydowanie bardziej. Dziecięco różowe usta rozciągają się w szerokim i szczerym uśmiechu.

– Wow! Co za płuca! – mówię z niekłamanym podziwem. – Na zdrowie! – dodaję, machając na pożegnanie uradowanemu chłopcu.

Ostentacyjnie stukam palcem w tarczę zegarka. Jeszcze chwila, a będę naprawdę spóźniony. Kilkaset metrów dalej muszę się zatrzymać na skrzyżowaniu kilku dróg. Miejsce jest dokładnie takie, jak w moich wspomnieniach sprzed lat. Krzyżują się tu trzy rzeczywistości.

Wiecznie gwarny światek kawiarni. Flirty, intrygi, o których mówi się szeptem, przeplatają się tu z rubasznym śmiechem i pijackim bełkotem. W nozdrza uderza mnie intensywny aromat cytrusowych krzewów, stanowiących nieodłączny element wystroju prawie wszystkich restauracyjnych ogródków. Z pewnego oddalenia dostrzegam ludzi w lśniących drożyzną strojach, zaaferowanych własną obecnością w ekskluzywnych lokalach, których nazwy są mi znane, ale nie wydają się pociągające.

A gdzie służba, zastanawiam się przez moment.

Odpowiedź jest oczywista – tuż pod moim nosem. Wybrali mroczną dzielnicę tanich rozrywek. Zapewne oddają się hazardowi, czerpią przyjemność z nierządu albo chleją na umór.

Po krzyżu naraz przebiega nieprzyjemny dreszcz. Zdecydowanie nie czekałoby mnie tam nic dobrego. Dumny jestem z bycia praworządnym obywatelem i względnie przyzwoitym człowiekiem.

Z gardła wyrywa się chrapliwy śmiech. Idę prosto.

Mniej uczęszczana dzielnica z urokliwymi zabudowaniami z czasów secesji. Zgrabne domki o czerwonych dachówkach ściśle przylegają jeden do drugiego. Kocie łby od ponad stu lat dopominają się o kapitalną renowację. Wiem, że nie ma dla nich ratunku, historia obróci je w proch. Wszechogarniająca bierność – kręcę głową z irytacją. Nie wiedzieć czemu nagle pragnę się cofnąć. Mam co prawda w głowie pewien plan czekającej mnie rozmowy, ale każdy ma jakiś plan. I co z tego?

Ciemny zaułek przy numerze dwudziestym ósmym nie zmienił się nic a nic. Może tylko ceglany mur na tyłach lokalu, do którego zmierzałem, został solidnie nadgryziony zębem czasu. Tu promienie słońca zdają się nie docierać z taką łatwością. Staroświecki drewniany szyld, bujający się nad drzwiami wejściowymi. Dawno złuszczała fioletowa farba również pozostała taka jak we wspomnieniach. Legenda związana z tym miejscem głosi, że ten rysunek przedstawiał kiedyś kształt barana z imponującym porożem.

Drzwi skrzypią potwornie, gdy naciskam klamkę. Mam ostatnią szansę na ucieczkę. Biorę głęboki oddech i marnuję koncertowo tę sposobność. Tak… W marnowaniu okazji zawsze byłem dobry.

Jeden krok, najodważniejszy ze wszystkich.

Główna sala jest duża, zastawiona rzędami dębowych stolików z wygodnymi krzesłami plecionymi z wikliny. Mimo panującego na zewnątrz upału tutaj króluje chłodny półmrok. Potrzebuję chwili, by przyzwyczaić wzrok. Zaczynam rozróżniać sylwetki nielicznych o tej porze gości. Rozglądam się dyskretnie – mosiężne kinkiety wbite w ścianę stanowią jedyne źródło światła, gdy zachodzi taka potrzeba. Kilka najlepiej wyposażonych półek z książkami przyciąga wzrok niczym magnes.

W czasach chmurnej młodości łudziłem się, że jeśli pochłonę wystarczająco dużo mądrych pozycji, uda mi się uniknąć wielu pułapek. Nadmierna pycha, mogę tylko wzruszyć ramionami. Słabość dla literatury została ze mną na zawsze. Z takiej odległości nie jestem w stanie przeczytać tytułów wytłoczonych na grubych grzbietach. Niech to dunder, znowu zapomniałem okularów.

To błąd. A ja zawsze bałem się popełniać błędy. Postacie stylizowane na wytwornych arystokratów zapewne zacmokałyby z niesmakiem, gdyby tylko mogły. Tkwię w progu niezdecydowany.

– Czy życzy pan sobie, bym wskazał właściwy stolik? – Uprzejmy i ciepły głos kelnera, który słyszę tuż przy uchu, pozwala na wyrwanie się z twierdzy własnych obaw i spostrzeżeń.

– Chyba sobie poradzę – wymawiam te słowa głośniej, niż zamierzałem.

Nie towarzyszy mi wstyd, raczej duma. Odzyskałem iluzję panowania nad sytuacją.

Kelner puszcza mimo uszu mój zdecydowany ton i, ująwszy mnie pod łokieć, pcha we właściwym kierunku.

– Nalegam! – Głos przewodnika jest przepełniony autentyczną skruchą. – Polecono mi przekazać, że jest pan oczekiwany.

Zręcznie lawirujemy w prawie pustej sali, mijając kolejne stoliki i samotne krzesła.

W końcu ją dostrzegam. Zajęła miejsce w najdalszym kącie sali. Niemal pod bokiem łysiejącego, jednorękiego pianisty, bez przekonania wygrywającego jakiś nieznany mi jazzowy standard.

Serce tłucze się w piersi, zupełnie jakby chciało wyskoczyć. Niech to dunder świśnie. Przy stoliku siedzi błąd. Mój błąd kardynalny. Ujmująco niewysoka, a jednak pewna siebie. Hipnotyzująco czarne oczy, w których kiedyś utonąłem, teraz są przysłonięte przez grube prostokątne oprawki. Mimo to błyszczą.

Widząc ją po takim czasie, doświadczam intensywnie. Na wyciągnięcie ręki mam człowieka, którego dobrze znam i nie znam wcale. Sztuka paradoksów. W pobliżu naszego stolika nie ma żywej duszy, jeśli nie liczyć pianisty i faceta pochłoniętego pracą na laptopie.

Gdybym miał czas się nad tym głębiej zastanowić, określiłbym go jako księgowego. Schludnie ubrany, z zaciętą miną wpatrujący się w monitor. Mało nie potykam się o skórzaną aktówkę opartą o nogę jego stołu.

Szybko i bezładnie mamroczę przeprosiny. Nikt nie zwraca na to najmniejszej uwagi.

– Pisarz – mówi, kiedy docieram do celu i delikatnie odsuwam krzesło.

– Co? – Jestem zdezorientowany. Nie widzieliśmy się tyle lat, szmat czasu, a ona podjęła niby urwany wątek jakiejś rozmowy.

– Gość jest pisarzem, amatorem, gawędziarzem bez krzty talentu. Wpada tu czasem, by popracować w samotności. Bywa, że schodzi mu do bladego świtu. Kończy, wlewając w siebie ostatniego energetyka.

– Ciekawe – kwituję z uprzejmym zainteresowaniem.

Sam już dawno porzuciłem mrzonki o wielkim pisaniu.

– A ty porzuciłeś mrzonki o wielkim pisaniu – ubiera w słowa moje myśli, nawijając na palec końcówkę długich blond włosów,

Czuję nagłą chęć ucieczki wzrokiem gdzieś w bok. Suchość w ustach jest obezwładniająca. Na szczęście ona taktownie nie drąży tematu.

– Postarzałeś się… – Moje ucho wychwytuje autentyczną troskę.

– Zdarza się najlepszym.

– Wciąż łudzę się, że nas to nie dosięgnie.

– Wierzysz w to?

Na odpowiedź muszę poczekać. Kelner z uroczystą miną kładzie menu na stole. Decyzję podejmuję szybko – wybieram Turquino Lavado zaparzoną w niewielkiej, porcelanowej filiżance. Niemal widzę robotników z pobliskiej plantacji, pracujących w pocie czoła, by zebrać świeże ziarna. Aromat jest intensywny.

– Pora zakopać topór wojenny – oznajmia po prostu.

Nie zareagowałem. Musiałem się upewnić, czy wyobraźnia nie płata paskudnego figla. Tyle razy formowałem podobną scenę w rozmaitych fantasmagoriach.

– Nie ma żadnego topora. – Własny głos wydaje mi się cichy, przeraźliwie słaby. – Po prostu nam nie wyszło…

I przez kolejne kilkanaście lat nie potrafiliśmy usiąść ze sobą przy jednym stole. Rzuciliśmy się do ucieczki, każde na swój sposób. Poświęciłem się pracy bez reszty, ona – z tego, co wiem – próbuje ułożyć sobie to wszystko na nowo. Z niezłymi efektami. Nie dopytywałem o szczegóły. Chyba wolałem nieświadomość. Unikaliśmy się bardzo starannie, jak nosiciele dżumy i cholery. Zwątpiłem w pojednanie dawno temu.

– Po prostu nam nie wyszło… Prawda… A zapowiadało się pięknie…

Czarne oczy zdają mi się przepełnione bezbrzeżnym smutkiem. Byłem za to odpowiedzialny, przynajmniej w dużej części. Nie uchylałem się.

Wzruszam ramionami. Zapada ta niezręczna cisza, która towarzyszyła nam przez lata.

– Zdarzały się też dobre momenty… – Znów brakuje mi słów.

I na co mi te wszystkie książki, skoro w najważniejszym momencie brakuje słów? Nie potrafię odszukać tych właściwych, a co dopiero ułożyć ich w sensowne zdania.

Trzeciorzędny grafoman z parciem na szkło nie ma podobnych problemów. Palce w równym, wręcz usypiającym rytmie stukają w klawiaturę. Zdarzają się ludzie, którzy uważają, że mają dużo do powiedzenia, tak naprawdę nie mając nic.

– Zawiodła komunikacja – stwierdza blondynka, zakładając nogę na nogę. – Umknął nam moment, w którym przestaliśmy ze sobą rozmawiać.

– Nie było wielkiej eksplozji. Małe, powtarzające się rzeczy – zgadzam się z prozaiczną, ale celną diagnozą.

– Nie wyszło… Zamiast ze sobą żyliśmy obok siebie. Młodość minęła bezpowrotnie, a naiwność zamieniła się w cynizm.

– Zimny cynizm. – Gula w gardle rośnie z każdym kolejnym uderzeniem serca. – Coś mogło nas uratować?

Wydyma nieumalowane wargi, przez długą chwilę intensywnie się nad tym zastanawiając. Znam ten grymas, widywałem go wielokrotnie, gdy siadała na sofie w salonie zwinięta w kłębek.

– To bez znaczenia. – Jest pewna wypowiadanych słów.

Bez znaczenia? Bez znaczenia?! Krew szumi mi w uszach. Nie, to nie jest bez znaczenia. Nie chcę… A jednak… Przestałem zauważać, doceniać, próbować…

– Trzeba iść dalej – słyszę. – Ja i ty. Nie wyszło nam. Nie wspierałam cię wystarczająco… Po prostu nie potrafiłam. Nie oczekuję przebaczenia…

Prosty gest. Blada dłoń o smukłych palcach nakrywa moją dłoń. Czuję wyraźnie, jak pęka bariera dotyku, niczym lustro tłuczone w akcie ślepej furii. Ciepło jej skóry. Biorę i oddaję. Chcę więcej, dużo, dużo więcej. Teraz. Ani drgnę, nawet o milimetr. Magia ulotnej chwili trwa.

– Przepraszam cię… Tak bardzo cię przepraszam. Nie zasłużyłeś na rozczarowanie.

Staram się nie oddychać, opuszki palców delikatnie suną po grzbiecie ciepłej dłoni. Mam wrażenie, że w tym fizycznym kontakcie zawiera się więcej spełnionych nadziei niż w ciągu tylu lat życia razem, a jednak osobno.

– Może… – Wzruszenie całkiem odbiera mi mowę.

Boję się uczuć, które niesie ze sobą ten moment. Ja tęsknię, pokutuję, wegetuję i szukam. Ale przede wszystkim tęsknię.

Boję się nagiej, okrutnej prawdy.

Zaciska palce na mojej dłoni, dając rozkosz. Czuję to, jesteśmy blisko. Choćby na ułamek sekundy, bardziej intensywny niż setka nocy pozbawionych wspólnoty i zrozumienia.

Kiedy gasło światło, błądziliśmy okrutnie, nie potrafiąc spotkać się w pół drogi. Miękkość wielkiego łoża stanowiła wymyślną torturę. A pierś unosiła się bynajmniej nie w spazmach niewygasłej ekstazy. Ciche łkanie podsycało desperację, której bękartami stały się zniechęcenie i obojętność. Pierwsze promienie słońca zazwyczaj osuszały łzy. Wracało piekło codziennych kompromisów. Byliśmy tak żałośnie niedopasowani, niecierpliwi. Osamotnieni we wspólnych poszukiwaniach.

Złączeni w dotyku, w grzechu, którego nigdy wspólnie nie popełnimy, dialogujemy bez słów. Pragnę kontaktu z jej miękką skórą, chcę utopić się w tych czarnych oczach, jeszcze raz zapomnieć. Chcę zdobyć, ujarzmić i przeżyć. Pragnę jej, odzianej w nagość tkaną ze słabości i wad. Tym razem… Tym razem musi się udać. Po prostu musi!

Blondynka rozchyla usta, płynnym gestem odgarniając kosmyk włosów. Puls bije jej jak oszalały, niedawna pewność siebie wyparowała. Dzielą nas ledwie centymetry. Mam wrażenie, że czas stoi w miejscu, jakby z zainteresowaniem czekając na rozwój wypadków. Chcę jej teraz, zaraz, natychmiast…

Brzęk widelca spadającego na podłogę przywraca rzeczywistości normalny bieg. Kelner klnie z cicha. Trzeciorzędny grafoman przy sąsiednim stoliku wzdycha rozczarowany. Efektownej pointy nie będzie.

– Może nie masz za co przepraszać. Tak musiało być. Żadne z nas nie zdoła tego naprawić. Chociaż, wierz mi, chciałbym…

Cofam dłoń, zawstydzony własnym tchórzostwem. Spętany nieudolnością, popełniam błąd zaniechania.

– Wierzę. I doceniam. Coś się kończy, coś się zaczyna.

Blef. Taki sam jak obietnica, że zadzwonię. Całuje mnie delikatnie w policzek. I odchodzi, chyba już na zawsze. Bez słowa.

Wpatrzony w puste krzesło, kosztuję pierwszego łyku kawy.

– Zimna. – Z obrzydzeniem odsuwam od siebie filiżankę.

* * *

Otwieram oczy. Atakuje mnie bezkres szarego sufitu. Koszmar powrócił, wciąż ten sam, urwany dokładnie w tym samym momencie. Leżę we własnym łóżku, nagi, mam dreszcze. Zabrała mi źródło ciepła, otuliwszy się nim szczelnie. Słyszę miarowy oddech kobiety, jest na wyciągnięcie ręki. To bez znaczenia – i tak już nie zasnę. Jest dokładnie piąta nad ranem.

Mam dużo czasu, by oswoić się z myślą, że życie nie jest ani białe, ani czarne.

Jest szare, po prostu szare…

.

Aby pobrać ebooka z powyższym tekstem w formatach pdf, epub, mobi:

.

Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.

.

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wyślij je na nasz adres ne.redakcja@gmail.com. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.

.

Przeczytałeś? Oceń tekst!