Luca Rossato, „Light Box Body – Absolute couple”, CC BY-NC-ND 2.0

Słońce chyliło się wolno ku zachodowi, ale upał wciąż był niemiłosierny. Wszędzie dookoła panowała niesamowita duchota.

„Jeszcze tylko kilkadziesiąt metrów” pomyślała kobieta i przyciskając zawiniątko do piersi, wolno ruszyła w stronę widzianych w oddali drzew.

Przeszła już kilkanaście kilometrów. Nie mogła sobie teraz pozwolić na odpoczynek. Nie tutaj, na zielonej polanie, bo była zbyt widoczna. Wlokąc się noga za nogą, podążała przed siebie. Sama nie wiedziała dokąd.

W końcu dotarła do upragnionego skraju drzew. Tu usiadła, z myślą o odpoczynku. Z dużej, niedbale przerzuconej przez ramię sakwy wyjęła menażkę z wodą. Piła łapczywie, ale uważnie – woda bowiem była zbyt cenna, by móc ją nieostrożnie marnować. Delikatnie odchyliła zawiniątko, które właśnie zakwiliło. Pochyliła się nad nim i coś szeptała. Po chwili przystawiła dziecko do piersi. A sama zamykając oczy, oparła głowę o pień drzewa i zapadła w krótki, niespokojny sen.

Ze wzgórza obserwowało ją dwóch jeźdźców, siedzących na gniadych wierzchowcach. Przyglądali się jej od dłuższego czasu, ale dopiero teraz, gdy zdecydowała się na odpoczynek, zdecydowali, co zrobią dalej. Zjechali w dół stoku. Zeskoczyli z koni i uwiązali je do pobliskiego drzewa. Cicho skradali się ku pogrążonej we śnie. W tym momencie zawiniątko głośno zakwiliło, a kobieta uniosła powieki. Niespokojnie rozejrzała się dookoła. Zbyt późno dostrzegła mężczyzn. Szansa na ucieczkę bezpowrotnie minęła.

Nie opierała się, gdy krępowali ją sznurem. Nie krzyczała, nie płakała, pozostawała nadzwyczaj spokojna. Bez żadnej walki podążyła za nimi, przyciskając tylko mocniej do piersi płaczące dziecko.

Szła długo, czasem potykając się, czasem zwalniając ich tempo. Do bram zamczyska przybyli niemal o zachodzie słońca. Wprowadzili ją na dziedziniec twierdzy, gdzie osunęła się na kolana, tak wyczerpana, że nie miała nawet siły, by podnieść głowę i rozejrzeć się dookoła. Dziecko niespokojnie łkało w jej ramionach.

Wokół niej zgromadzili się mieszkańcy tego zamku. Nagle ich tłum rozstąpił się, by zrobić przejście dla kogoś bardziej dostojnego. Rosły mężczyzna stanął nad nią, zasłaniając swym ciałem ostatnie promienie słońca, kryjącego się już za zębatymi blankami. Siłą raczej woli niż mięśni, zmusiła się by podnieść umęczony wzrok na tę ważną, pochylająca się już ku niej personę.

Zastygła w bezruchu. Był ostatnią osobą, jaką spodziewała się ujrzeć w swoim życiu. Był tym, którego nigdy więcej widzieć nie chciała. Duch z przeszłości, o którym usilnie starała się zapomnieć. Zjawa z prześladujących ją koszmarów…

Mężczyzna pochylił się nad nią i  wyciągnął ręce przed siebie. Niewiasta zaczęła potrząsać głową. To jednak go nie powstrzymało. Nie zważając na ów niemy protest, wyrwał  z jej objęć coraz głośniej płaczące dziecko. A potem wyprostował się i oddalił bez słowa…

Obudziłam się z krzykiem…

Rozejrzałam się wokół, próbując przyzwyczaić oczy do otaczającej mnie ciemności. Uniosłam się nieco na ramieniu. Byłam bezpieczna. Leżałam na ciepłym posłaniu, a obok stało łóżeczko, w którym, niczym niezagrożony, spał mój największy w życiu skarb. Ukochany syn – Dominik. Ponownie opadłam na poduszkę. Wiedziałam już, że bezsennie przeleżę tak do rana. Co noc, od siedmiuset osiemdziesięciu dwóch dni scenariusz był taki sam. Nie zmieniało się zupełnie nic. Najpierw ten koszmarny sen, powrót do przeszłości, a potem beznadziejna próba powrotu w ramiona Morfeusza.

Dokładnie dwa lata, jeden miesiąc i dwadzieścia jeden dni temu moje życie przewróciło się do góry nogami. Chodź nic na to wcześniej nie wskazywało. Wtedy miałam wszystko. Dobrą pracę, ładnie urządzone mieszkanie, mały samochód, i najważniejsze… miałam Artura. Miłość mojego życia. Dziś uczę się go od nowa. Stawiam pierwsze kroczki we własnym, na razie mało dochodowym biznesie, wynajmuje niespecjalnie przytulne mieszkanie, samochód już dawno zmuszona byłam sprzedać. I mimo, że pojawił się ktoś nowy – nie jestem przekonana, czy chce z nim dzielić wspólne życie.

Z Arturem tworzyliśmy tak zwany nieformalny związek. Przynajmniej ja wolałam tak to nazywać. Nienawidzę słowa „konkubinat”. Żyliśmy ze sobą bez ślubu, bo tak było nam, póki co, wygodniej. Artur prowadził warsztat samochodowy, który odziedziczył po tragicznie zmarłym ojcu. Ja studiowałam zaocznie i pracowałam jako krawcowa. Nie jest to być może szczyt marzeń dla młodej dziewczyny – lecz jeśli o mnie chodzi, już od dziecka uwielbiałam szyć. Żyliśmy jak przeciętni, młodzi ludzie. Mieliśmy po trzydzieści dwa lata, wspólne marzenia, plany na przyszłość… No, przynajmniej ja miałam. Wtedy.. Bo potem wszystko rozsypało się, jak domek z kart. Tamtej pamiętnej środy…

Od poniedziałku nie byłam w pracy. Źle się czułam, w niedzielę musiałam się czymś zatruć. Leżałam w łóżku, co jakiś czas zmuszając się do wstania i zaparzenia ciepłej herbaty, którą popijałam leki, przepisane przez lekarza z nocnego dyżuru. Artur musiał akurat wyjechać po części do remontowanych samochodów. Oczywiście, jak zawsze, wszystkie zrobione miały być „na wczoraj” – więc nie mógł odłożyć podróży ani o jeden dzień. Na szczęście we wtorkowe popołudnie poczułam się już znacznie lepiej, Udało mi się nawet zjeść dwa sucharki. Nazajutrz rano było już zupełnie dobrze. Zwlekłam się z łóżka i poczłapałam do łazienki. Spojrzałam w lustro i zamarłam. Wyglądałam jak przysłowiowe siedem nieszczęść. Przetłuszczone, potargane włosy, zmęczona, matowa twarz, pozbawione blasku oczy… Bez zastanowienia wskoczyłam pod prysznic.

Wychodząc z łazienki, poczułam roznoszący się po mieszkaniu aromat świeżo zaparzonej kawy. Nieomylny znak, że wrócił Artur. Stał w kuchni, wykładając na talerz rogaliki z nadzieniem truskawkowym. Podeszłam do niego. Przywitał mnie namiętnym pocałunkiem, a potem spytał:

– Jak się czujesz?

– Już dobrze – odpowiedziałam zgodnie z prawdą i znów zapragnęłam jego pocałunków. W momencie, kiedy poczułam oddech Artura na ustach zesztywniałam. Ukochany powoli rozbudzał moje zmysły ustami, zębami i językiem. Podniecał mnie szorstki jęk pożądania wydobywający się z jego piersi. Obudziła się w nas niespełniona namiętność. Nasze usta ponownie złączyły się w głębokim pocałunku. Artur trzymał mnie mocno. Żarliwie całował. Jego dłoń podtrzymywała mi kark, druga obejmowała pośladki, przyciskając je mocniej do swojej twardniejącej już męskości.

Zasyczał ekspres, dając nam znak, iż jest gotowa kawa. Niechętnie oderwaliśmy się od siebie. Artur nalał parujący napój do kubków, mnie dolał mleka, posłodził dwie łyżeczki, wymieszał, po czym postawił kubek na stole. Sam pił gorzką, czarną. Usiedliśmy do śniadania. Rozmawialiśmy o planach na dzisiejszy dzień. Oczywiście Artur wpadł do domu jak po ogień. Przede wszystkim, by osobiście upewnić się, że czuję się już dobrze, wziąć prysznic, zabrać jakieś papiery i zniknąć ponownie na cały dzień, tym razem w warsztacie.
Już po godzinie zostałam sama. Posprzątałam po śniadaniu, wywietrzyłam pokój, zmieniłam pościel, wyniosłam śmieci i zrobiłam małe zakupy w pobliskim warzywniaku. Po południu zasiadłam z książką na kanapie i z niecierpliwością czekałam na Artura. Zjawił się po dwudziestej. Widać było, że jest zmęczony, jednak na nic się nie skarżył.

– Ciężki dzień? – zapytałam.

– Niespecjalnie. Ale parę spraw nie ułożyło się po mojej myśli – odpowiedział.

– Zrobić ci drinka? – ponownie zapytałam.

– Jeśli nie będzie to dla ciebie problemem, poproszę o szklaneczkę whisky, z lodem – odpowiedział i miło się uśmiechnął. Uwielbiam kiedy Artur się śmieje. Hmmm… chyba powinnam napisać uwielbiałam… Robiły mu się wtedy takie urocze dołki w policzkach, a piwne oczy nabierały blasku.

Podając Arturowi drinka, usiadłam na kanapie koło niego. Przytulił się do mnie, objął ramieniem i zatopił się na trochę w swoich myślach. Nigdy nie naciskałam, by dzielił się ze mną problemami. Sam to robił, kiedy uznał, że jest coś, o czym chce, bym wiedziała.
Po jakimś kwadransie Artur wyszeptał mi wprost do ucha:

– Tęskniłem ze tobą Rybuś.

Był to dla mnie jakby znak, że wszystko już jest w porządku. Jak gdyby nigdy nic wstałam z kanapy. Zasunęłam rolety w oknach, zapaliłam tuzin świec, puściłam typową składankę pościelówek i ponownie przytuliłam się do Artura. Wyjęłam mu szklankę z dłoni i odstawiłam na blat małego stoliczka. Zarzuciłam mu ręce na szyję i zbliżyłam usta do jego ust. Musnęłam je delikatnie. Poczułam przyjemny smak whisky. Pogłębiłam pocałunek, Nasze języki zaczęły wzajemny masaż, wirowały wokół siebie, szukały się wzajemnie. Dłonie Artura pieściły mi plecy, a moje błądziły w jego miękkich i puszystych, trochę przydługich włosach. Nasze pocałunki stawały się coraz namiętniejsze, bardziej agresywne. Dłonie niecierpliwie zaczęły uwalniać nas od ubrań. Moja sukienka, koszula Artura – wszystko to, już po paru sekundach, leżało u naszych stóp.

Westchnęłam, a Artur nieznacznie odsunął się ode mnie. Zamglonym wzrokiem spojrzałam na niego i zawstydzona przygryzłam dolną wargę. Musiało się to chyba spodobać, ponieważ językiem polizał mi górną wargę, jednocześnie wyciągnął ręce i dotknął twarzy. Opuszkami palców przesuwał wzdłuż moich brwi i policzków. Znów przywarł do ust. Tym razem mocniej, z premedytacją nęcąc mnie i nakłaniając, bym rozchyliła wargi. Język wślizgnął się do środka i odnalazł język.

Moje ciało zadrżało. Artur przysunął się bliżej. Rozgościł się pomiędzy moimi udami. Nie sprzeciwiałam się. Jego usta były rozkosznie słodkie, zachłanne i wilgotne. Nasze języki niecierpliwie igrały ze sobą. Podniecenie narastało. Płonęłam z rozkoszy, a krew tętniła mi w żyłach gorącym rytmem. W tej krótkiej, szalonej chwili zasmakowałam namiętności, jakiej dotąd nie znałam. Namiętności, którą byłam w stanie wzbudzać i przyjmować.

W jednej chwili zapomniałam o całym świecie. Nie liczyło się dla mnie nic. Zupełnie nic. Myślałam tylko o tym, by pieścić i głaskać, ramiona i tors Artura. Gładzić jego muskularne uda. Dotykać twardej męskości między nimi. Wyobrażałam sobie, jak on zanurza się we mnie. Cholera… po prostu go pragnęłam. Pożądałam w najbardziej prymitywny, intensywny, instynktowny sposób. I to właśnie ta świadomość rozpalała moje wnętrze, zmieniała rozsądne i praktyczne przecież zachowanie w głęboką, erotyczną potrzebę.

Gdy czegoś chciałam, stawałam siębezwzględna. A teraz chciałam jego. Tu i teraz. Bez wahania wtuliłam się w jego ramiona. Niemal natychmiast poczułam jego zapach. Wywołało tu u mnie żar, fizyczny pociąg i nieodparte pragnienie. Moje nabrzmiałe sutki miażdżyły jego tors. Czułam się podekscytowana. Niespokojna. Moja żądza rosła z każdą sekundą, z każdym muśnięciem palców Artura, z każdym naszym jękiem… Spragniona wygięłam się do tyłu i przysunęłam bliżej. Chciałam czuć każdą część jego cudownego ciała. Chłonąć podniecający zapach, przemożną siłę, rosnące pożądanie.

Byłam wręcz zafascynowana jego ciałem. Satynowymi ciemnymi brodawkami, ukrytymi między delikatnymi lokami i siłą mięśni. Z zapamiętaniem wodziłam palcami po skórze Artura. Przywarliśmy do siebie w tej samej chwili. Nasze usta zespoliły się zachłannie i niecierpliwie. Artur pochylił głowę nad moimi piersiami. Jęknęłam i naprężyłam się, gdy wilgotne usta zacisnęły się na brodawce. Kochanek zaczął drażnić i pieścić językiem mojej wrażliwe ciało. Zachłannie ssał najpierw jedna pierś, później drugą. Składał wilgotne pocałunki na koniuszkach stwardniałych sutków, a następnie dmuchał na nie ciepłym powietrzem. Czułam spływające po mnie fale gorąca. Całe ciało zaczynało drżeć.

Zatraciliśmy się we wzajemnych pieszczotach. Nie padło między nami żadne słowo. Nie były one potrzebne. Wszystko mówiły nasze gesty i spojrzenia, urwane oddechy i szybsze bicie serca, drżenie i namiętne jęki. Artur poruszał się we mnie delikatnie, nieśpiesznie. Pieścił mnie dłońmi, językiem, wzrokiem, wargami, oddechem. Ja odwzajemniałam mu się tym samym…

To była nasza ostatnia noc. Ostatnia wspólna noc. To właśnie tej namiętnej nocy poczęliśmy naszego syna, Dominika. Problemy żołądkowe spowodowały, że zwróciłam dwie tabletki. Jakoś o tym w tamtym czasie nie pomyślałam…

Nazajutrz Artur został zatrzymany. Z przedstawionych mu na późniejszej rozprawie dziewięciu zarzutów, prokurator udowodnił sześć. Artur został skazany na sześć lat. Między innymi za udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kradzież samochodów i paserstwo.

Długo nie rozumiałam, o co chodzi. Wszystko to było dla mnie jak scenariusz kiepskiego, gangsterskiego filmu. Nie starałam się o widzenia, nie uczestniczyłam w rozprawach, bo nie wierzyłam w żadną winę Artura. Potrzebowałam czasu, by to wszystko do mnie dotarło. Obudziłam się z tego letargu, gdy właściciel wynajmowanego przez nas mieszkania zażądał spłaty zaległego za trzy miesiące czynszu. Nie było mnie stać na jego uiszczenie z mojej niewielkiej pensji. Wtedy sprzedałam samochód. Na szczęście byłam jego właścicielką. Spakowałam rzeczy i wróciłam do rodziców.

Ci na szczęście nie robili mi wyrzutów. Przyjęli marnotrawną córkę w ciąży i wsparli słowami otuchy. Dzięki ich pomocy obroniłam dyplom, a tym samym skończyłam studia. Załatwili mi też pracę w butiku jakieś dalszej kuzynki. Pracowałam niemal do końca ciąży. Potem urodził się Dominik. Dziadkowie z miejsca zakochali się we wnuku. Bardzo mi wtedy pomagali – za co jestem im wdzięczna.

Szczęśliwym dla mnie zbiegiem okoliczności, kuzynka – pamiętająca jeszcze moje „próbne projekty” na końcu niemal każdego szkolnego zeszytu – wkrótce wychodziła za mąż. Po godzinach próśb udało jej się namówić mnie bym „zaprojektowała” i uszyła suknię na jej poprawiny. Kamila była nią zachwycona. Zresztą nie tylko ona. Od jej koleżanki dostałam zlecenie na sukienkę na studniówkę, potem od innej na inną kreację… I tak postanowiłam rozkręcić własny biznes. Na brak klientek nie narzekam, ale za to nie spędzam z Dominikiem tyle czasu ile bym chciała. Oczywiście niezastąpioną pomocą jest dla nas mama.

Pół roku temu pojechałam na doskonalące szycie warsztaty. Tam poznałam Jarka. Pomimo moich obaw zaczęliśmy się spotykać. Rodzice gorąco kibicują temu związkowi. Jarek jest inteligentnym, zaradnym życiowo, uczciwym i prostolinijnym facetem, bezgranicznie zakochanym w Dominiku. Jest mi z nim dobrze, ale jeśli mam być szczera i uczciwa, nie czuję do niego nic poza zwykłą sympatią . Nie ma motyli w brzuchu, nie ma tego bezgranicznego podniecenia, które towarzyszyło mi w związku z Arturem. Z Arturem, którego mimo upływu czasu, wciąż w podświadomości darzę jakimś cieplejszym uczuciem…

Artur… Zadzwonił miesiąc temu i poprosił o spotkanie w tę sobotę. Akurat będzie miał przepustkę. Niechętnie, ale się zgodziłam. Wtedy znów nasilił się ten senny koszmar, który mnie prześladuje, odkąd się rozstaliśmy… Sen, w którym Artur wyrywa mi swojego syna, o którym istnieniu skądś się jednak dowiedział…

.

Aby pobrać ebooka z powyższym tekstem w formatach pdf, epub, mobi:

.

Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wyślij je na nasz adres ne.redakcja@gmail.com. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.