Odkąd pamiętał, zawsze lubił ogień. Potrafił bez końca wpatrywać się w płomienie pożerające gałęzie czy polana. Najpierw niewielkie, pełgające języki, delikatnie, niemal z miłością liżące drewno, potem przylegające doń z narastającym pożądaniem, by w końcu pochłonąć ofiarę z żarem spełnienia, pozostawiając stygnące powoli popioły… Podczas gdy żywioł zwrócił się już ku nowej miłości i nowej ofierze, by płonąć tak długo, jak tylko zdoła znaleźć kolejne obiekty swego krótkiego uwielbienia… Lubił dbać, by tych ofiar nie zabrakło i hojnie dokładał następne polana. Jako młody chłopak często rozpalał ogniska, a i teraz chętnie zajmował się kominkiem. Sprawiało mu przyjemność nawet czyszczenie paleniska, by potem móc przeżywać niezapomnianą chwilę podkładania ognia i obserwowania, jak z wątłego płomyczka przeradza się w potężniejący żywioł, trzymany jednak w ryzach przez kamienne obmurowanie oraz jego własną dłoń, dzierżącą kolejne polano. Słyszał, że poeci i mędrcy z dalekich, południowych krain uznali ogień za jeden z trzech widoków, które nigdy się ludziom nie znudzą… Obok fal bijących o brzeg i chmur płynących po niebie. W jego własnej ojczyźnie morze było jednak nie lazurowe, jak w tamtych bardziej może przychylnych poetom ziemiach, lecz szare, smutne i często gniewne. A niebo… chmury sunęły po nim tylko w niezbyt liczne dni, zwykle zalegały równie szarą masą jak morska woda, zalewając wszystko deszczem lub zasypując śniegiem. Pozostawał ogień, tak samo żywy i piękny, a bardziej jeszcze pożądany, niż w krainach Południa.
Tak, znajdował przyjemność w rozpalaniu ognia na kominku i przyglądaniu się płomieniom. Oczywiście, z początku nie pozwalano mu tego robić samodzielnie, a gdy trochę podrósł, znaleziono liczne obowiązki, skutecznie zabierające czas i nie zostawiające zbyt wielu okazji, aby oddawać się ulubionemu zajęciu.
Przybycie dworu książęcego do tego zagubionego w podgórskich lasach zameczku myśliwskiego dostarczyło jednak takiej właśnie sposobności. Zabiegana czeladź nie nadążała z obowiązkami, zaaferowany zarządca, ledwie zwracając uwagę na jakiegoś tam sługę, z zadowoleniem skwitował przyzwalającym machnięciem ręki jego słowa, że zajmie się kominkami w komnatach księżnej. Tym bardziej, że szlachetna pani Rianna słynęła nie tylko z urody i temperamentu ale także z ciętego języka oraz twardej ręki. W dodatku uwielbiała ciepłą, słoneczną pogodę, często narzekała na długie, mroźne zimy w kraju, w którym przyszło jej zasiąść na tronie i bezwzględnie wymagała, by przynajmniej w monarszych apartamentach utrzymywano zawsze odpowiednio wysoką temperaturę. O tych kaprysach księżnej przekonał się podczas zeszłorocznego sezonu myśliwskiego jakiś pechowy sługa, który nie dość obficie, przynajmniej zdaniem dostojnej pani, dokładał do ognia. W rezultacie rankiem w komnatach władczyni panował chłód. Nakazała, by sprawca owego niedopatrzenia nagusieńki obiegł zewnętrzne mury zamku. Widok nieboraka przedzierającego się przez zalegające tu i tam zaspy śniegu przyciągnął uwagę wszystkich mieszkańców oraz gości rezydencji. Szczęśliwie rozbawił też jednak obecną na blankach panią Riannę, która w efekcie ulitowała się nad niezgułą i darowała mu obiecaną chłostę. On sam także przyglądał się tej scenie, chociaż szczególnej wesołości nie odczuwał. Uśmiechnął się dopiero później, słysząc plotki, jakoby dziewki służebne bardzo gorliwie zajęły się ogrzewaniem pechowca, istotnie dość urodziwego i obdarzonego słusznych rozmiarów – mimo niesprzyjających okoliczności – przyrodzeniem. Wszystko to mogło się jednak skończyć znacznie gorzej i nic dziwnego, że nikt z służby nie pałał wielką ochotą do zajmowania się akurat tymi kominkami.
Kilkakroć zastanawiał się przelotnie, dlaczego dostojna Rianna, nie cierpiąca zazwyczaj mrozu i śniegu, wyprawia się jednak regularnie na zimowe polowania do tej szczególnie surowej części księstwa. Może dlatego, że lubiła szalone galopady po zasypanych białym puchem leśnych drogach i górskich łąkach. Odnosiła też spore sukcesy na łowach, budząc podziw doświadczonych nawet myśliwych. Podziw w pełni zresztą zasłużony, nawet jeżeli współtowarzysze polowania przy najlepszych okazach odstępowali władczyni prawo pierwszego ciosu. Oczywiście, po takim dniu księżna oczekiwała wieczorem odpowiedniego przyjęcia i ciepła we własnych komnatach. Na tym właśnie polegało dzisiaj jego zadanie. Zadanie którego podjął się dobrowolnie i przy którym nie zamierzał zawieść. W żadnym razie nie chciał dostarczyć gapiom widoku kolejnego nagiego pechowca przedzierającego się przez śnieg. W jego własnym wypadku okazałoby się to zdecydowanie zbyt żenujące i kłopotliwe. Nawet ewentualne awanse miejscowych dziewek służebnych nie zdołałyby tego zmienić.
Musiał zająć się trzema kominkami, w salonie, gotowalni oraz sypialni. Uznał je za zapuszczone, pełne popiołu, ze ścianami i okapami pokrytymi sadzą. Najwidoczniej nikt nie dbał o nie tak, jak należy. Sporo czasu zajęło doprowadzenie wszystkiego do porządku, w czym znalazł jednak, jak zwykle, pewną przyjemność. Zadbał o odpowiedni zapas drewna. Zazwyczaj wydawano je dość skąpo – wprawdzie okoliczne lasy dostarczały pod dostatkiem dębiny czy buczyny, ale polana trzeba było sezonować, najlepiej przez dwa lata, więc dobrego opału zawsze brakowało. Tym razem nikt nie ośmielił się jednak zaprotestować, gdy wnosił do komnat kolejne naręcza. Wreszcie nadszedł czas rozpalenia ognia. Jak zawsze, celebrował tę chwilę, uderzając stalową gałką sztyletu o krzesiwo, obserwując, jak z wątłych iskierek spadających na wysuszony mech rodzą się małe strużki dymu, rozdmuchując je w pełgające płomyki, by wreszcie chłonąć widok rosnących płomieni spalających w coraz bardziej namiętnym uścisku solidne dębowe szczapy. Powtórzył to w trzech kolejnych kominkach, przed dwoma ustawił wygodne, obszerne fotele – tylko w gotowalni musiał wystarczyć zwykły zydel. Co prawda nie przypuszczał, by księżna zasiedziała się przy ogniu akurat tam, któż jednak potrafił przewidzieć kaprysy szlachetnie urodzonej damy? Zaszedł jeszcze do kuchni, gdzie bez żadnych pytań przygotowano na jego prośbę sporych rozmiarów dzban grzanego wina z miodem i korzeniami. Ustawił go na komodzie w salonie, przeznaczone do tego stojak oraz gliniany kaganek z kolejnym, niewielkim tym razem płomieniem, utrzymywały odpowiednią temperaturę trunku. Z pewnością przyda się, gdy syta łowieckich triumfów, ale również zziębnięta księżna Rianna wkroczy do swoich apartamentów. Do tego suszone owoce, których chętnie kosztowała przy takich okazjach. Odnalazł jeszcze trzy niedźwiedzie skóry, dumne trofea z poprzednich polowań, które służyły teraz ogrzewaniu stóp szlachetnej pani, chroniąc je przed kontaktem z chłodnymi zawsze kamieniami posadzki. Przewidująco umieścił włochate narzuty w pobliżu przygotowanych siedzisk, chwilowo jednak z dala od ognia. Dobrze wiedział, że jego dający żar i ciepło przyjaciel bardzo chętnie przerodziłby się ze sługi w pana i ogarnął wszystko dookoła, gdyby tylko otrzymał taką szansę. Świec nie zapalał. Wystarczy blask płomieni. Tak wolał i miał nadzieję, że księżna pani to zaakceptuje. Tymczasem krążył pomiędzy pomieszczeniami, dokładając dębowe polana i obserwując gorące uściski, których zaznawały.
Nie przewidział dwóch okoliczności. Tego, że jak zwykle będzie się zbytnio guzdrał z rozpalaniem ognia. Tak działo się właściwie zawsze i powinien jednak o tym pamiętać. Nie zauważył też, że szybki, zimowy zmierzch nastał tego dnia nieco wcześniej niż wypadało. Jak się potem dowiedział, na zewnątrz rozpętała się w końcu gwałtowna zadymka, która zaskoczyła nawet doświadczonych myśliwych z orszaku pani Rianny. Wprawdzie wąskie okna komnat w apartamentach księżnej osłaniały ciężkie kotary, ale mimo wszystko powinien przewidzieć oraz zauważyć zmianę pogody. I pewnie by zauważył, gdyby nie skupił się na obserwowaniu płomieni. Ich narastający żar doskonale odpowiadał temu, co sam zaczynał coraz wyraźniej odczuwać.
Nie usłyszał gwaru powracającej do zamku myśliwskiej wyprawy. Komnaty władczyni celowo umieszczono w oddaleniu od hałaśliwego często dziedzińca. Grube mury i bogate makaty na ścianach tłumiły niepożądane dźwięki. Dlatego zaskoczył go odgłos energicznych kroków i słowa rozmowy przed drzwiami apartamentu.
– Jak to, kąpiel jeszcze niegotowa? – Gniewny głos księżnej rozpoznałby bez żadnej pomyłki każdy sługa czy dworzanin.
– Pani, wróciłaś wcześniej niż zapowiadano…– Próbował się tłumaczyć nieszczęsny zarządca.
– Nie zauważyliście, że zaczął sypać śnieg? Spodziewałeś się, że będę kontynuowała polowanie w takiej zadymce? Na szczęście, zawróciliśmy do zamku przy pierwszych oznakach pogorszenia pogody. W przeciwnym razie musiałabym pewnie obozować w lesie… Co zresztą okazałoby się może wygodniejszym sposobem spędzenia tej nocy, skoro tutaj nie zdążyliście niczego przygotować.
– Wybacz, Dostojna Pani. Już szykują łaźnię… Za godzinę kąpiel będzie podgrzana…
– Za godzinę? Chyba raczysz pan żartować… Najdalej za pół godziny, albo każę ciebie oraz twe leniwe dziewki wystawić nago na dziedziniec i polewać wodą, dopóki nie przestanie padać. Taką sprawię wam łaźnię, skoro nie potraficie zadbać o moją!
– Natychmiast, o Pani, natychmiast wszystko zarządzę…
Zaskoczony, nie otrzymał już szansy, by dyskretnie się wycofać. Aż do ostatniej chwili wmawiał sam sobie, że może to uczynić, gdy tylko tak postanowi, że ma jeszcze dość czasu… A czasu właśnie mu zabrakło.
– Mam przynajmniej nadzieję, że kazałeś pan rozpalić porządny ogień w moich komnatach, wiesz jak nie znoszę tam zimna.
– Tak, Szlachetna Pani. Osobiście poleciłem o to zadbać. Zechciej zaczekać na kąpiel przy kominku. Proszę przodem… – Głos zarządcy wydawał się nieco niepewny, gdy otwierał drzwi przed księżną.
Stanął z boku, kryjąc się w cieniu, ale i tak na wszelki wypadek pochylił głowę w ukłonie. Dostojna Rianna wydawała się autentycznie zagniewana. Zatrzymała się w progu, czekając, aż jej oczy przywykną do słabego światła rzucanego przez pełgające płomienie. Dostrzegł, że nie zdjęła nawet długiego, rozciętego po bokach płaszcza z rysich skór, który pomagał jej zwalczać zimno, najpierw w lesie, a teraz i w zamku. Stroju dopełniały wysokie jeździeckie buty, wyłaniające się spod krawędzi futra oraz skórzane rękawice. Rozpuszczonych włosów nie osłaniała żadna czapka. Pani nie przepadała za tym elementem garderoby i zapewne pozbyła się nakrycia głowy już na dziedzińcu, o czym świadczyły krople wody oraz płatki śniegu, błyszczące nadal tu i tam wśród długich, kruczoczarnych pukli. Trzymała teraz futrzaną czapę w lewym ręku. Wyczulony na takie szczegóły, zauważył z pewnym zdziwieniem, że księżna wybrała buty na obcasach, raczej niewygodne podczas jazdy konnej. Potrafiła jednak ulegać podobnym kaprysom i dodawała sobie w ten sposób wzrostu. Co prawda nie sądził, by obcasy spełniły to zadanie w kopnym śniegu, ale w zamkowych komnatach i korytarzach sprawdzały się znakomicie. Czyniły też kroki władczyni zdecydowanymi oraz dumnymi, gdy metalowe końcówki uderzały o kamienie posadzki.
– Przynajmniej tutaj pan nie zawiodłeś. Dobrze, masz tę godzinę. Jeżeli do tej pory nadal nie przygotują mi kąpieli, nie ominie cię łaźnia mojego pomysłu. I każ przynieść grzanego wina.
– To ostatnie nie będzie potrzebne, Szlachetna Pani – wypowiedział te słowa stłumionym głosem, pochylając się w jeszcze niższym ukłonie i wskazując oczekujący na niewielkim płomieniu dzban.
Księżna drgnęła, być może zaskoczona tym, że ktoś ośmielił się odezwać w jej obecności bez zezwolenia. Płonący ogień i buchająca od strony kominka fala ciepła, a także widok glinianego naczynia sprawiły jednak zapewne, że puściła w niepamięć to uchybienie etykiety.
– Odejdź pan wreszcie i zajmij się swoimi obowiązkami.
Odprawiła zarządcę gniewnym nadal machnięciem szpicruty, którą trzymała w prawej dłoni. Odczekała następnie, aż zamknie za sobą drzwi.
– Przysuń, proszę, fotel i podaj to wino – zadysponowała, odrzucając czapkę oraz rozpinając futro i pozwalając, by spłynęło na podłogę.
Teraz dopiero mógł w pełni podziwiać jej dojrzałą, kobiecą sylwetkę, podkreśloną obcisłą kamizelą oraz sięgającymi połowy ud butami, których prawdziwą wysokość ujawnił ostatni gest szlachetnej pani. Zanim zdążył wykonać polecenie, rozsiadła się wygodnie w fotelu, wyciągając nogi w stronę ognia. Mokra od śniegu i wody skóra niekoniecznie myśliwskich butów zalśniła w blasku płomieni. Szczególnie jasno rozbłysły jednak przypięte przy nasadach obcasów ostrogi. Z trudem oderwał wzrok i skupił się na nalewaniu wina. Podał je wreszcie z kolejnym ukłonem. Podziękowała oszczędnym skinieniem głowy. Przyjmując kubek przełożyła szpicrutę do lewej dłoni.
– Wreszcie ktoś, kto potrafi zadbać o swoją panią. – Westchnęła z zadowoleniem, kosztując ostrożnie pierwszy łyk. – Właściwie, ten dureń zarządca jest twoim dozgonnym dłużnikiem. To wszystko tutaj, to z pewnością twoja zasługa. Gdyby nie ty, nie darowałabym mu tej godziny i naprawdę zakosztowałby mojej łaźni. – Upiła jeszcze trochę, rozkoszując się otaczającym ją ciepłem. Samo naczynie z winem także mogło okazać się nieco zbyt gorące, dłonie księżnej nadal chroniły jednak skórzane rękawiczki.
– Dostojna Pani, jestem twym najpokorniejszym i najuniżeńszym sługą, szczęśliwym, że raczysz przyjmować moje służby. – Z własnej inicjatywy przysunął stolik oraz podał tacę z owocami, padając przy tym na kolana. Obrzuciła klęczącego długim, uważnym spojrzeniem.
– Jak się nazywasz, sługo? – spytała wreszcie.
– Rafen, Szlachetna Pani. Do Twoich usług.
– Dobrze się spisałeś, Rafenie. Jestem pod wrażeniem. Cudowny ogień… Rozwiń jednak to niedźwiedzie futro, chcę wygodnie ogrzać nogi.
Spełnił polecenie, przy okazji zbierając i odkładając na bok porzucone płaszcz oraz czapkę. Starannie rozłożył włochatą skórę tuż przed kominkiem. Aby to umożliwić, księżna łaskawie uniosła stopy. Postawiła je ostrożnie, z pewnym jednak wahaniem.
– To piękna skóra… Pamiętam tego niedźwiedzia, powaliliśmy go dwa lata temu razem z księciem… Udane polowanie i dobry czas… Nie chciałabym uszkodzić czy zabrudzić tak wspaniałego trofeum… A na podeszwach mam jeszcze śnieg, a raczej teraz już wodę i błoto… – zawiesiła głos.
Bez trudu domyślił się intencji szlachetnej damy, zapewne nie chodziło o to, aby po prostu pomógł ściągnąć buty.
– Pozwól, Pani, że je oczyszczę, znajdę tylko jakąś szmatkę. – Nie spieszył się jednak, aby powstać z kolan.
– Zostań, nie potrzebujemy przecież żadnych szmat, czyż nie? – Upiła kolejny łyk wina, po czym odstawiła naczynie, ponownie ujmując w prawą dłoń szpicrutę. – Wystarczy twój język, sługo! – To ostatnie dodała tonem nie znoszącym sprzeciwu, kontrastującym z łaskawym dotąd sposobem prowadzenia konwersacji.
Szczególne upodobania władczyni nie stanowiły aż tak wielkiej tajemnicy na plotkarskim jak zawsze dworze, rozkaz wcale go więc nie zaskoczył. Prawdę mówiąc, oczekiwał z nadzieją, że coś takiego może się wydarzyć. Założyła nogę na nogę, a on pochylił się i sięgnął językiem szorstkiej podeszwy buta, którą wskazała szpicrutą. Skupił się na wykonaniu polecenia, podążając ustami za wyznaczającą drogę końcówką spoczywającego pewnie w ręku księżnej przyrządu. Bawiła się narastającym pożądaniem swego sługi, którego z pewnością musiała być świadoma, prowadząc wargi i pracujący gorliwie język poddanego przez wszystkie zakamarki podeszwy aż do metalowej końcówki obcasa, który ujął w usta i wyssał. Zmieniła nogi i powtórzyła podobną procedurę z drugą podeszwą oraz drugim obcasem. Twarda, celowo nierówno wyprawiona skóra drażniła język, podobnie jak drobiny błota, ale powodowało to jedynie tym silniejsze pobudzenie. Czuł, że jego przyrodzenie upodobniło się już do sztywnego drąga, a przecież ona z pewnością o tym wie… Ta świadomość podniecała jeszcze bardziej.
Wreszcie pozwoliła mu oderwać usta i unieść głowę. Na próbę przesunęła jedną i drugą stopą po włosiu futra. Nie zostały żadne ślady.
– I znowu dobrze się spisałeś, Rafenie. W nagrodę możesz napić się wina i zwilżyć usta.
Podała własny, niedopity kubek, który ujął ostrożnie i wychylił resztę nieco już wystygłego trunku. Smakował dobrze, sam to zresztą sprawdził czekając na powrót władczyni, ale jednak z pewną przykrością spłukał wrażenie pozostawione na języku przez podeszwy jej butów.
– Przynieś jeszcze wina i wracaj tu szybko. To nie koniec twojej służby.
Uwinął się jak tylko zdołał i ponownie upadł na kolana. Tym razem przyszło mu oczyścić cholewki butów. Uszyto je ze znacznie delikatniej wyprawionej skóry, miękkiej i nadal zachowującej ślady specyficznego, zmysłowego zapachu oraz smaku. Zamiast błota zlizywał tu już tylko krople wody, nadal prowadzony końcówką szpicruty. Mógłby czynić to bez końca, podczas gdy pani sączyła powoli swoje grzane wino. Tym bardziej, że zapach skóry stawał się coraz bardziej upajający… Czy jednak rzeczywiście chodziło o samą tylko skórę? Niecierpliwym drgnięciem dłoni, przedłużonej narzędziem władzy oraz ewentualnej kary, księżna nakazała zająć się cholewką powyżej prawego kolana. W tym celu rozsunęła nieco nogi. Właściwie nie znajdował tam już wody, za to zmysł węchu atakowały nowe doznania. Zapach pięknej kobiety, kobiety która spędziła wprawdzie sporo czasu na koniu – na co, przyzwyczajony, nie zwracał większej uwagi – ale odczuwającej obecnie także własne podniecenie… Nie mógł się mylić, wiedział przecież, że szlachetna pani Rianna lubi niekiedy podobne rozrywki… Niestety, po chwili poleciła przejść do pracy nad cholewką drugiego buta, by następnie – zbyt szybko jak na jego pragnienia – sprowadzić język i głowę podwładnego poniżej poziomu kolan. To nadal wydawało się przyjemne, ale tamten zapach, niestety, ponownie ustąpił zwykłej woni skóry. Wreszcie odsunęła sługę ruchem szpicruty. Tym razem nie zaproponowała już wina. Nie ośmielił się spojrzeć jej w twarz, zresztą niepewna poświata ognia niewiele pozwoliłaby ujrzeć, ale nie miał żadnych wątpliwości, księżna musiała dobrze się bawić. Może nawet zdecydowanie lepiej, niż po prostu dobrze. On sam z trudem starał się ukryć pożądanie. Nie ułatwiała mu zresztą tego zadania. Ponownie wyciągnęła nogi ku ciepłu kominka, poruszała nimi leniwie, szukając najwygodniejszej pozycji. Chłonął ten widok w blasku płomieni.
– A jednak o czymś zapomniałeś, Rafenie. – Jej głos wyrwał go wreszcie z niebezpiecznego odurzenia.
– O czym, Szlachetna Pani?
– Jestem trochę zmęczona, tamten dureń nadal nie zdołał przygotować łaźni… Chciałabym przynajmniej odpocząć przy ogniu, odczuwam jednak pewną niedogodność. Brakuje tutaj podnóżka. Nie pomyślałeś o tym sługo, zapomniałeś…
– Nie zapomniałem, Wasza Wysokość… – zdobył się na odwagę. – Jeśli zechcesz, piękna i wspaniała Pani, sam usłużę Ci w ten sposób.
– Jako mój podnóżek przy kominku? – udała zdziwienie.
– Jeśli pozwolisz, o Pani – powtórzył.
– Czy to właśnie ty nie pozwalasz sobie na zbyt wiele, sługo? – Niezbyt mocno, niemal pieszczotliwie uderzyła go szpicrutą po torsie. – Gdyby książę się o tym dowiedział…
– Ale księcia tu nie ma, Dostojna Pani Rianno, pozostał w stolicy…
– W takim razie… Dobrze, Rafenie, ale na warunkach twojej pani… Rozbieraj się, chcę cię ujrzeć u moich stóp nagiego…
Od dłuższej chwili spodziewał się właściwie podobnego życzenia, spełnił je więc z radością i gorliwie, pospiesznie składając swoje skromne ubranie w jednym z zacienionych kątów. Uklęknął przed księżną w samych tylko gatkach osłaniających przyrodzenie, ciekawy jej reakcji. Okazała się niezbyt przyjemna.
– Miałeś być zupełnie nagi sługo! Oczekuję dokładnego i natychmiastowego wykonywania moich rozkazów! – Ton głosu należał do władczyni.
– Ależ Pani, gdyby książę się o tym dowiedział… – powtórzył jej własne słowa, starając się obrócić wszystko w żart. Okazało się to całkowicie chybionym pomysłem.
– Książę pozostał w stolicy, znalazł inne zajęcia i przyjemności niż to polowanie. Nie miał ochoty towarzyszyć własnej małżonce.
– Pani, osądzasz może swego męża zbyt surowo…
Nie zdążył dokończyć ani też nie zdołał się uchylić. Smagnęła szpicrutą, ostro i precyzyjnie, niczym nieposłusznego rumaka. Nie rozcięła skóry, doskonale panowała nad użytym przyrządem, policzek zapiekł jednak silnym bólem, z pewnością przez kilka dni ozdobi go szczególna pręga…
– A jakim prawem ty śmiesz osądzać Mnie, sługo? Ale dość już o księciu. Natychmiast zrzucaj tę szmatę!
Zaskoczony tak gwałtowną zmianą nastroju, posłusznie wykonał rozkaz. Obawiał się kolejnych razów, Rianna poprzestała jednak na obwiedzeniu końcówką szpicruty jego przyrodzenia, pozostającego, pomimo całej sytuacji, a może właśnie za jej sprawą, w stanie silnego wzwodu. Uśmiechnęła się lekko na ten widok.
– Przynieś więcej wina, Rafenie.
Gdy podał ponownie napełniony kubek i opadł na kolana, zamierzając podjąć swoją służbę, okazywała już większą łaskawość.
– Jeszcze jedno, Rafenie… Odepnij te ostrogi…
– Pani?
– Chyba, że wolisz w taki sposób… Skoro jednak nie chciałam zniszczyć tego pięknego futra, nie pragnę też uszkodzić zbytnio twojej skóry… Odepnij, obcasy wystarczą…
Raz jeszcze pochylił się do jej stóp i sięgnął ku metalowym zwieńczeniom butów. Znał się na rzeczy, zdjęcie ostróg zabrało tylko chwilę. Pani Rianna kochała szlachetne konie i nie używała przyrządów zmuszających je do posłuszeństwa w sposób mogący wyrządzić trwałą krzywdę, wybrała więc stalowe kolce niezbyt długie i ostre… Jego własna skóra nie miała jednak twardości końskiej, on sam z pewnością odczułby takie krwawe pocałunki. Pomyślał z wdzięcznością o łaskawości władczyni…
Okazało się wkrótce, że same metalowe końcówki obcasów potrafi wykorzystać całkiem zręcznie. Może naprawdę szukała najwygodniejszej pozycji, a może tylko udawała. Dość, że przez długą, naprawdę bardzo długą chwilę przesuwała i przekładała stopy, dźgając nieustannie jego nagie ciało. Nawet gdy wsparła wreszcie podeszwy butów o kark i ramiona klęczącego oraz pochylonego w głębokim ukłonie sługi, co jakiś czas zmieniała ich pozycję, drażniąc przy tym i zadając ból. Ból ten sprawiał jednak zarazem rozkosz, podniecenie nadal więc wzrastało.
– Wiesz, Rafenie… Dla księcia nie zdjęłabym tych ostróg – powiedziała niespodziewanie. – Albo nie, potraktowałabym go jeszcze bardziej surowo… Rozkazałabym, aby zdjął ostrogi razem z butami…
Ostatnie słowa podkreśliła kolejnym dźgnięciem obcasa. Odebrał to jako niemal… wyróżnienie i pieszczotę? Wracała jednak do tematu, którego sama zabroniła poruszać. Miała, oczywiście, takie prawo jako władczyni, a w przypadku kobiety podobna niekonsekwencja nie mogła nikogo dziwić.
– Rozkazałabyś, o Pani? – Tylko na tyle się zdobył.
– Tak, Rafenie. Możesz poczuć się dumny, masz prawdziwie arystokratyczne upodobania. Mój pan i małżonek, książę, też znajduje niekiedy przyjemność w pełnieniu służby podobnej twojej.
– Nie powinienem o tym słuchać, Szlachetna Pani…
– A to dlaczego? To nie jest żadna tajemnica, a ujma możliwa chyba tylko w tych zapadłych kątach księstwa. Na bogatych dworach Południa wielcy panowie wielbią swoje damy, okazują im cześć i szacunek na bardzo wyszukane sposoby, słowem oraz czynem. I poczytują to sobie za honor. To najnowsza moda.
Milczał, rozważając w duchu jej słowa. Cisza przeciągała się, księżna wbiła spojrzenie w ogień, popijała wino i kreśliła końcówką szpicruty wiadome tylko jej znaki na skórze sługi.
– Może zabawiłbyś swoją panią jakąś rozmową, Rafenie? – odezwała się wreszcie.
– Jak udało się polowanie, Dostojna Pani. – Nic więcej nie przyszło mu do głowy w obecnym stanie umysłu.
– Przerwała je śnieżyca. Musieliśmy zawrócić i zejść z tropu całkiem godnego jelenia… Jeżeli pogoda się poprawi, to jutro lub pojutrze spróbujemy raz jeszcze, ale…
– Pani? – podchwycił.
– Te łowy nie sprawiają mi żadnej radości, rozumiesz? Żadnej radości. Czuję się po prostu chora.
– Coś ci dolega, Szlachetna Pani? – Poczuł autentyczny niepokój.
– A jak mam się czuć, gdy mój pan i małżonek nie zechciał zaszczycić mnie swoim towarzystwem podczas tej dorocznej wyprawy? Gdy wolał pozostać w stolicy? Gdy ulegając cudzoziemskiej modzie zaczął wielbić pewną damę w dwornych słowach wierszy? Tak czynią teraz wielcy panowie, a książę nie jest bynajmniej głupcem. Przeciwnie, zyskał nawet pewną sławę w tej materii… Tylko dlaczego nie ofiarował tych hołdów mnie, własnej pani i małżonce? Dlaczego składał je u stóp tamtej?
– Może był głupcem, Dostojna Pani… Musiał nim być, skoro znalazł inny obiekt adoracji.
– Jak śmiesz osądzać księcia? – Smagnęła szpicrutą przez nagie plecy, raz, drugi, trzeci… Zabolało. – On z pewnością nie jest głupcem, tylko dlaczego nie przyszedł do mnie? Też pragnęłam takich hołdów, ja także, prowincjuszka z mroźnej północy. To właśnie mnie uznał za głupią, czynił wszystko w tajemnicy, dowiedziałam się ostatnia…
– A co Ty uczyniłaś, o Pani?
– Wyjechałam na polowanie w te odległe ostępy… On pozostał w stolicy. Może teraz pisać swoje wiersze bez żadnych przeszkód!
– Wątpię, aby tak właśnie postępował… Może uległ tej nowej modzie, to prawda. Ale to tylko rodzaj wytwornej zabawy, przecież okazywał jedynie cześć jakiejś królowej dalekiego kraju, której nigdy nie widział nawet na oczy!
– I co z tego? I tak mnie to zabolało… Kim ty jednak naprawdę jesteś, Rafenie? Jeżeli to w ogóle twoje prawdziwe imię? Nie wyglądasz na zwykłego sługę. Nie przypominam sobie teraz, bym kiedykolwiek widziała cię wśród czeladzi. Wiesz o zbyt wielu sprawach, wysławiasz się i zachowujesz dwornie. I bardzo gorąco bronisz księcia… Czy to on cię przysłał?
– Dostojna Pani…
– Odpowiadaj!
Użyła władczego tonu głosu, szpicruty oraz metalowej końcówki obcasa. Tym razem bynajmniej nie odczuł tego dźgnięcia jako pieszczoty.
– Jestem nikim, zwykłym sługą z zamku… Przyznaję, rzeczywiście służę od niedawna…
– Nie okłamiesz mnie, nędzniku! Mów kim naprawdę jesteś i kto cię tu przysłał!
Powstała gwałtownie z fotela i wykorzystując przewagę pozycji przydepnęła mocno kark, na którym wspierała dotąd stopę. Nie zdołał się wywinąć, podeszwa oraz ostry obcas buta przygwoździły go do posadzki. Zamarł. Sytuacja stała się niebezpieczna, rozgniewana kobieta mogła uczynić mu prawdziwą krzywdę. Te metalowe obcasy… Tymczasem zarobił kilka uderzeń szpicrutą.
– Odpowiadaj, fałszywy sługo!
– Łaski, Szlachetna Pani! Wszystko powiem, przysięgam! – Nie pozostało nic innego, jak spróbować ją przebłagać.
– Mów więc wreszcie! – Zmniejszyła nieco nacisk uzbrojonej skórą i metalem stopy, ustały bolesne smagnięcia.
– To prawda. Nie jestem zwykłym sługą, przybyłem ze stolicy. Przysłał mnie Twój małżonek, książę, Dostojna Pani.
– A więc wcześniej ośmieliłeś się Mnie okłamać, psie. Wykorzystałeś chwilę wytchnienia, udawałeś zauroczenie, uwodziłeś… A wszystko to na polecenie mojego męża!
– Niczego nie udawałem, Dostojna Pani Rianno! Przysięgam! Tak, książę rzeczywiście wyprawił mnie z pewnym przesłaniem i podarunkiem, ale niczego nie udawałem! Od dawna wielbię cię i miłuję… I też znam te nowe mody z Południa. Wróciłem właśnie z podróży do jednego z tamtejszych dworów. To dlatego wybrał mnie, bo w najlepszy sposób zdołam przekazać jego słowa i przeznaczony dla Ciebie dar!
– Udając pożądanie, a teraz rzekomą miłość… Przebywałeś na jakimś dworze, jak powiadasz, musisz więc pewnie być szlachcicem. Nie wstyd ci chwytać się takich sposobów?
Pomimo surowych słów w głosie pani Rianny wyczuł ponowne zaciekawienie, nadal nie zdejmowała jednak stopy z jego karku.
– Jestem… poetą.
– Poetą? – Teraz zdumienie w głosie stało się oczywiste.
– Tak, najpiękniejsza i najłaskawsza Pani… To dlatego Twój małżonek wybrał mnie, abym przekazał jego podarunek.
– Coś takiego… Powtarzasz to już trzeci raz. Cóż to za podarunek?
– Pozwól, Pani, że oddam go zgodnie z poleceniem księcia.
– Nie ma mowy. Nie licz na to, że cię uwolnię zanim nie wyznasz wszystkiego do końca. – Znowu mocniej wsparła stopę. – I uważaj, bo wezwę straże!
– Nie ma takiej potrzeby, o Pani. Byłoby to zresztą obecnie kłopotliwe, w tej głuszy rzeczywiście nie znają się na nowych, dworskich obyczajach. – Uznał za stosowne zwrócić uwagę księżnej na fakt, że spoczywa w jej osobistej komnacie kompletnie nagi, leżąc przydepnięty butem dostojnej pani. W tym zapadłym w leśnych ostępach Północy zamku musiałoby to wywołać sensację i z pewnością zostałoby źle zrozumiane. – A podarunek księcia mogę ofiarować nawet teraz, nie ruszając się z miejsca. Tak nawet lepiej, miałem złożyć go właśnie u Twych stóp, Wasza Wysokość.
– Doprawdy? A gdzież to zdołałeś ukryć ten dar? A może sam nim jesteś? – W głosie władczyni dało się teraz wyczuć wesołość.
– W głowie, Dostojna Pani. – Okazał cień urazy. – To wiersz, ułożony przez księcia. Ułożony dla Ciebie, szlachetna Rianno. Znam te wersy na pamięć.
– Mów więc. Wysłucham słów mego pana i małżonka. To nawet zabawne, nie sądzę, by przypuszczał, że w tak akuratny sposób złoży je u moich stóp. – Zwolniła nieco nacisk, by mógł nabrać powietrza.
Gdy wichry wśród skał zawodzą,
gdy śniegiem pokryta równina,
moje serce tęskni za Tobą.
Ponura nastała zima.
Na łowy, gniewna, samotna,
w mroźne ruszyłaś ostępy.
Ten wiersz, niczym strzała lotna,
duszy mej niesie udręki.
Łza w oku, żal co w sercu gości,
mym wielkim, okrutnym wrogiem.
Popiół serca w żar miłości
niech zmieni zimowy ogień.
Poczuł jak dostojna pani Rianna zdejmuje mu stopę z karku, a po chwili siada na nowo w fotelu.
– Ułożył to sam książę, czy też może skorzystał z twojej pomocy, panie poeto?
– Okazałem się pomocny tylko w przekazaniu tych słów… Przeznaczonych dla Ciebie, Szlachetna Pani. – Uniósł się nieco, by móc widzieć jej twarz.
– Ciekawe jaką nagrodę obiecał mój małżonek za tak niezwykłe usługi?
– Największą już odebrałem… Ale to prawda, książę to hojny i potężny pan…
– Może nie wiesz, ale większą część tej potęgi zawdzięcza właśnie mnie. Wniosłam mu w posagu ziemie, grody, rycerzy, wasali… Nawet ten zamek jest moim dziedzictwem, podobnie jak puszcza i cała kraina Dalekiej Północy.
– Książę z pewnością o tym pamięta, o Pani, ale nie wierzę, by to dlatego napisał te wersy…
– Dlaczegóż więc? – spytała z niecierpliwą i nieco smutną ciekawością.
– Nie wątpię, że nadal Cię miłuje i tęskni, jak sam mówi. A ja nie mogę nie przyznać mu racji, zwłaszcza teraz, gdy ponownie zdołałem ujrzeć z bliska Twoją urodę i nie tylko zresztą urodę, Dostojna Pani.
– Panie poeto, sam wiesz najlepiej, jak łatwo umieścić w wierszu wielkie słowa, których nikt nie powinien traktować poważnie.
– Pani, zastosuj więc, proszę, własną opinię także wobec tamtych wersów księcia, które sprawiły Ci ból.
– Jak widzę, mój małżonek znalazł godnego i wymownego obrońcę swojej sprawy. No, ale nie jest przecież głupcem. Przyznam, że mimo wszystko ucieszył mnie dar, który przyniosłeś… Dar prawdziwie książęcy. Ja także postaram się odpłacić księciu oraz tak zręcznemu posłańcowi. Odpłacić w sposób monarszy, chociaż może nie taki, którego mój pan mógłby oczekiwać…
Wypowiadając te słowa, ściągnęła powoli rękawiczki po czym zaczęła rozpinać kamizelę. Obserwował zafascynowany, jak pozbywa się kolejnych warstw myśliwskiej odzieży, pozwalając opaść im niedbale za plecami i odsłaniając wreszcie bujne, sterczące dumnie piersi. Przygasający już nieco blask płomieni ukazywał jej ciało w pełnym cieni, tajemniczym półmroku. Nie potrafił oderwać spojrzenia, gdy uniosła ramiona i odrzuciła włosy, a jej sylwetka przysunęła się nieco ku palenisku, ujawniając w lepszym świetle nowe szczegóły.
– Cóż sprawia, że gapisz się niczym wiejski prostak, panie poeto? Czy nigdy nie widziałeś takiego obrazu? – zadrwiła z uśmiechem. – Na żadnym z dworów Południa, czy też nawet niedawno, w jakiejś przydrożnej gospodzie?
– Czegoś takiego z pewnością nie znajdzie się w gospodzie. Na dworach południowych panów też nie ujrzałem niczego podobnego, Szlachetna Pani.
Uczcił urodę i majestat księżnej przywierając ustami do osłoniętego skórą cholewki kolana, wskazując zarazem w ten sposób na niezwykłość jej stroju oraz charakteru.
– Korzystaj więc, póki możesz. Tak dobrze napaliłeś w tym kominku, że zrobiło mi się gorąco. Ty sam rozkoszujesz się wygodą nagości, podczas gdy ja muszę męczyć się w zimowym odzieniu. Tylko dlatego, że jestem kobietą oraz władczynią tego kraju? To niesprawiedliwe, zechcesz to chyba przyznać?
Gorliwie przyznał jej rację, całując drugie kolano, również obleczone skórą. Ten gest przypomniał chyba o czymś dostojnej pani Riannie.
– Zostały jeszcze spodnie. Pomóż je zdjąć. I wszystko to, co znajdziesz pod nimi.
Istotnie, nosiła wpuszczoną w wysokie cholewy butów wspomnianą część garderoby, również uszytą ze skóry i chroniącą pewne delikatne części ciała, szczególnie narażone na obtarcia oraz niewygody podczas jazdy konnej. Oczywiście, księżna dosiadała wierzchowca po męsku, nie uznawała mało stabilnych i przydatnych tylko podczas spacerowych przejażdżek siodeł dla dam. W czymś takim nie dałoby się zresztą uczestniczyć w prawdziwym polowaniu, upajającej gonitwie po lasach za dzikim zwierzem. On sam, również biorąc udział w łowach, doskonale to rozumiał. Teraz jednak poczuł odrobinę niepewności. Z wahaniem ujął dłońmi obcas i czubek jednego z butów pani Rianny. Nie miał ochoty ich ściągać, podniecała go do szaleństwa właśnie w tych wysokich cholewkach. Musiał je jednak zdjąć, by następnie pozbyć się spodni, stojących na drodze do najbardziej godnych pożądania, tajemnych miejsc szlachetnej i pięknej pani. Miejsc, które – w to już nie wątpił – zdecydowała się przed nim otworzyć. Cóż, taka nagroda wymagała pewnych poświęceń. Wzmocnił uchwyt i szarpnął. Wiedział z doświadczenia, że wysokie myśliwskie buty ściągano i zakładano z pewnym trudem.
– Co robisz, durniu? – zaprotestowała księżna. – Rozkazałam ci pomóc twojej pani w pozbyciu się spodni, a nie butów! Życzę sobie w nich pozostać! To chyba także twoje życzenie, czyż nie tak, mój panie oraz mój sługo?
– Ale w jaki sposób… Cóż mam więc uczynić? – spytał zaskoczony.
– Użyj tego, głupcze! – Trzymaną ponownie w dłoni szpicrutą wskazała na jego własny sztylet, którym posłużył się do skrzesania ognia, a potem pozostawił zapomniany na obmurowaniu kominka. – Wierzę teraz, że na południowych dworach rzeczywiście nie znalazłeś władczyni godnej tego miana, skoro wszystkiego trzeba cię uczyć!
– To prawda, Pani. Nie ma tam dam podobnych Tobie – odpowiedział żarliwie.
– Gdybym tylko mogła mieć pewność, że mówisz szczerze, panie poeto…
Nie odpowiedział. Ujął sztylet i zbliżył ostrze do nieszczęsnych spodni, podczas gdy pani Rianna rozchyliła nogi, otwierając dostęp do najwspanialszej i najwrażliwszej części swego ciała. Części, którą musiał dopiero odsłonić.
– Wierzę, że nie uczynisz mi krzywdy, sługo?
– Prędzej sam zginę, Szlachetna Pani!
Poczuł dziwne wzruszenie… Pomimo wszystkiego, przez co przeszła, zaufała mu. Starał się operować sztyletem powoli i delikatnie. Skóra okazała się jednak solidna i mocna, strój myśliwski księżnej wykonali w końcu najlepsi rzemieślnicy, z najwyższej jakości materiałów. Musiał nacisnąć mocniej, szarpnąć ostrzem… Ale udało się… Rozpruł spodnie w kroku, potem odciął dolne części nogawek, które pozostały wsunięte w cholewy butów. Tam nikomu już nie przeszkadzały. I nie drasnął ciała swojej pani, nie popłynęła ani kropelka jej krwi. Aż bał się zresztą pomyśleć, co stałoby się w przeciwnym wypadku. Na szczęście, sztyletem władał równie dobrze jak piórem. Z dwiema warstwami bielizny, najpierw wierzchnią, grubą i włochatą, a potem wewnętrzną, z najdelikatniejszego płótna, poszło łatwiej. Odrzucił ostrze.
Pani Rianna nie zsunęła już nóg, pozwalając mu do woli wpatrywać się w jej pokryty miękkim, czarnym meszkiem srom. Podobno na Południu niektóre damy goliły się w tym miejscu, jakoby nawet na różne, wymyślne sposoby. Tu, na Północy, takich wyrafinowanych pomysłów jeszcze nie znano i nie uznawano. Tym lepiej, wolał to, co znalazł. Nie przeszkadzał mu też wyrazisty zapach… Co prawda, księżna galopowała uprzednio po lasach i nie otrzymała dotąd szansy na wzięcie kąpieli… Ale to był jej zapach… Pożądany i podniecający o wiele silniej niż najbardziej nawet wyszukane perfumy, których także miały używać w tym miejscu damy z Południa.
– Gdyby książę się o tym dowiedział… Dowiedział, w jaki sposób wynagradzam jego posłańca…
– Ale książę pozostał w stolicy, daleko stąd. A to przecież twój zamek, moja Pani, jak sama powiedziałaś.
Nie tracąc już więcej czasu przywarł ustami do jej najbardziej wrażliwego miejsca. Cywilizowane Południe czy dzika Północ, dziewka w oberży czy pani na zamku, bujna łąka czy strzyżone ogrody, wymyślne pachnidła czy naturalny, pobudzający zapach gotowej i chętnej kobiety… To bez znaczenia, wszystkie lubiły hołdy składane w ten sposób, nawet jeżeli nie śmiały się o nie upomnieć czy poprosić. Oczywiście, najlepiej gdy czyniono to z wprawą i należytym oddaniem. Ale on tak właśnie potrafił, miewał okazje, by upewnić się w tej kwestii.
Na początek, zachowując pewną delikatność ale przy tym zdecydowanie, wbił kciuki nieco powyżej sromu swojej pani, docisnął do odnalezionej tam twardej kości. Nie powinna odczuwać bólu, a miejsce jej największej rozkoszy wynurzyło się dzięki temu z fałd skóry, uśmiechając się radośnie do oczekiwanego gościa. Ujrzał to we wzbudzonym szczęśliwie na tę akurat chwilę blasku płomieni. Teraz przystąpił do pracy językiem. Ta materia okazała się najdelikatniejszą ze wszystkich, które dzisiaj smakował. Nie dało się jej porównać z najstaranniej nawet wyprawioną skórą cholewek najlepiej uszytych myśliwskich butów księżnej. Reagowała też żywo na jego starania. Unosiła się, wychodziła na spotkanie sunącego ku niej języka, by po chwili próbować ucieczki. Bezskutecznej jednak, gdyż wzmacniał wtedy na nowo nacisk palców. Towarzyszyły temu jęki, a potem ciche okrzyki Rianny. Znał to, znał bardzo dobrze… Otrzymał jednak teraz dodatkowe wrażenia, zazwyczaj niedostępne przy takich okazjach. Pani uniosła nogi i wsparła je na jego ramionach, ścisnęła głowę… Mogąc poczuć siłę jej mięśni, wyrobioną podczas wielu dni spędzonych na koniu, połączoną z rozpalającym do czerwoności dotykiem skóry cholewek oraz myślą o czekających tylko na sposobną chwilę metalowych obcasach, doświadczył własnego, narastającego wzwodu. Powstrzymał się z pewnym trudem, nakazując samemu sobie skupienie na służbie, którą wykonywał. Wytryśnięcie w tej akurat chwili byłoby nie tylko marnotrawstwem, ale też niewybaczalnym grubiaństwem i śmiertelną obrazą. Na szczęście księżna pomogła mu powściągnąć niewczesne żądze, pomimo własnych uniesień świadoma być może tego, co czyni swemu towarzyszowi. Nadal pracując językiem, ścigającym wytrwale najczulszy punkt ciała kochanki, poczuł piekące smagnięcie przez plecy. Po chwili spadły kolejne razy, trafiając głównie w lewy bok i lewą stronę pośladków. Prawa ręka szlachetnej Rianny bardzo pewnie dzierżyła szpicrutę. Podnosiła w ten sposób intensywność własnych doznań, o czym świadczyła nowa fala okrzyków, poskramiając zarazem przedwczesne uniesienia swego sługi. W takich sytuacjach nie przepadał za chłostą, właściwie to wcale za nią nie tęsknił, pragnął tylko całym sobą odczuwać obawę przed wolą oraz kaprysami Pani, obawę przed jej uzbrojoną w bicz lub podobny przyrząd dłonią. To wtedy najsilniej pojmował władzę Damy, a to właśnie dostarczało mu szczególnej podniety. Ale w tej chwili podnieta stała się głównie udziałem towarzyszki, a on wspierał ją pracą języka.
W pewnym momencie znalazła jednak nowy, lepszy sposób. Przerwała serię uderzeń, oderwała palce sługi od swego ciała i wsunęła w dłoń kochanka szpicrutę.
– Użyj tego! – rozkazała, własnoręcznie przejmując teraz zadanie uciskania płaskiego brzucha.
Wiedział oczywiście, że szlachetna pani wcale nie życzy sobie zaznania rozkoszy chłosty, choćby symbolicznej. Chciała, by wykorzystał rączkę przyrządu, wykonaną luksusowo z kości jakiegoś żyjącego na południu zwierzęcia. Gładką, zakończoną kształtną kulką i przydatną do wielu różnych zadań… Odsunął się na chwilę, po czym napierając z odrobiną siły wepchnął tę gałkę w wilgotny otwór pani Rianny. Jęknęła z rozkoszy. Pospiesznie wrócił do pracy językiem, przesuwając zarazem w tył i w przód powierzoną mu szpicrutę.
– Wolniej, ruszaj tym wolniej! I wysuwaj na ile zdołasz, tak jest najprzyjemniej! – wydyszała.
Zastosował się do tego życzenia, nagrodzony w zamian kolejną serią jęków i coraz głośniejszych okrzyków. Musiał tylko uważać, by gałka nie wymknęła się jednak całkowicie z jej otworu. Miał pewność, że takiej zbrodni władczyni nigdy by mu nie wybaczyła.
– Tak, tak dobrze… Bogowie, jaka rozkosz…
Mocniej ścisnęła nogami jego szyję, ponownie pobudzając przyrodzenie kochanka. Był już ku temu najwyższy czas, jęki pani Rianny przeszły bowiem w stan nieustającego krzyku, a jej ciałem wstrząsnęły dreszcze. Szybkim ruchem oderwała głowę i usta sługi, wyszarpnęła też brutalnie z własnego wnętrza rączkę szpicruty.
– Chcę czegoś więcej, czegoś lepszego! Wchodź teraz, natychmiast!
Uniósł się i przysunął, ponieważ jednak uznała widocznie, że zbytnio się guzdrze, własną dłonią poprowadziła sztywnego penisa do ciepłego, pełnego wilgoci otworu. Naparł całym ciałem, a ona uniosła się ku niemu. Fotel okazał się w tym wszystkim elementem najmniej przydatnym, a zarazem niestabilnym. Mebel zachwiał się niebezpiecznie, on sam chwycił jednak pewnie szlachetną panią w ramiona i odpychając niepewne siedzisko opadł na pokrytą niedźwiedzim futrem posadzkę. Rianna znalazła się teraz pod nim. Szczęśliwie zdołał ominąć obudowę kominka i opuścić jej głowę na włochatą skórę, gdzie znalazła bezpieczne schronienie. Nie miał nawet pewności, czy w ogóle zwróciła na to uwagę, pochłonięta rozkoszą. Liczył wprawdzie, że to ona dosiądzie swego rumaka, była przecież znakomitą amazonką i to nie tylko podczas polowań w leśnej kniei. Bez zwłoki wciągnęła jednak sługę na siebie i ponownie wprowadziła jego męskość w siebie.
– Ruszaj się! Teraz, szybko! Chcę cię poczuć!
Dostosował się do jej wyboru, może trafią się inne jeszcze okazje do zabawy w wierzchowca szlachetnej pani Rianny. Nie potrafił zresztą myśleć zbyt jasno w takiej chwili, Ujął pewnie w nadgarstkach dłonie księżnej i skrzyżował jej ręce ponad głową, unieruchamiając w takiej pozycji. Przyjęła to z aprobatą, w zamian oplatając nogi wokół jego pośladków. Znowu poczuł skórę cholewek, a teraz także metal obcasów. Pożądanie natychmiast wzrosło, na co wpływ miały też gwałtowne ruchy bioder, które oboje wykonywali.
– Szybciej, szybciej! Ruszaj się szybciej!
Uniosła nogi i zaczęła uderzać w uda sługi piętami, a właściwie nasadami obcasów, zahaczając też niekiedy o jego skórę groźnymi, metalowymi końcówkami.
– Pani, łaski, nie teraz… Gdy zawołam, proszę … – wydyszał.
Ponownie objęła łydkami pośladki kochanka. – „Jak to dobrze, że kazała odpiąć te ostrogi”. – Pomyślał. – „Chociaż kto wie? Może kiedyś warto byłoby popróbować i takich pocałunków?” – Po chwili stracił jednak wątek jakichkolwiek rozważań. Liczyła się tylko narastająca fala gorąca, która narodziła się gdzieś we wnętrzu i w niepowstrzymany sposób sunęła ku najważniejszemu w tej chwili punktowi jego ciała. Nie potrafił nad nią zapanować, zresztą wcale tego nie chciał. Pragnął, by wyrwała się na wolność i ogarnęła ich oboje.
– Teraz, proszę, teraz! – Zdołał jeszcze zawołać.
Dotrzymała milczącej obietnicy i spięła biodra sługi obcasami niczym jeździeckimi ostrogami. W tej chwili oznaczało to dodatkowe pobudzenie. Wytrysnął bez dalszej zwłoki i wylewał z siebie nasienie, rozładowując długo narastające napięcie. Bo nie było prawdą, że korzystał z jakichś dziewek w oberżach. Nie miał żadnej kobiety odkąd przekonał się, że wyruszy z tą misją. Krzyknął z rozkoszy, oboje krzyczeli, wyrażając targające nimi emocje. Ona także doznała nowej fali spełnienia, gdy poczuła rozlewającą się w jej wnętrzu powódź. Po długiej, bardzo długiej chwili opadli na niedźwiedzią skórę, wtuleni w siebie, skąpani blaskiem ognia i obdarowywani jego żarem.
Tę właśnie porę wybrał nierozgarnięty zarządca, być może zwabiony dobiegającymi z komnaty odgłosami, a może po prostu sprowadzony przez prześladującego go pecha, aby zapukać do drzwi. Nie doczekawszy się odpowiedzi, nieopatrznie wszedł do środka bez zaproszenia.
– Dostojna Pani, kąpiel gotowa… – Zamarł z rozwartymi ustami, dostrzegając w słabym już świetle płomieni dwie nagie, splecione ze sobą sylwetki.
– Wynoś się! – zawołali jednocześnie, a ich głosy zlały się we wspólnie odczuwanym gniewie
– Ale… ależ Pani… ten tutaj…
– Nie poznajesz Jego Wysokości księcia, Mojego pana i małżonka, durniu? – Gdy tylko sobie tego życzyła, głos księżnej potrafił przybrać ton prawdziwie jadowity.
– Wybaczcie, Dostojni Państwo… Jest ciemno….Nikt mi nie powiedział… – Nieszczęsny zarządca znalazł się wreszcie na korytarzu i zamknął za sobą drzwi, po drodze potykając się jeszcze na progu.
Przez potrzebny do tego krótki czas z najwyższym wysiłkiem zdołali zachować powagę, po czym, nadal złączeni, wybuchli niepowstrzymanym, szczerym śmiechem. Powoli odzyskiwali zdolność łapania oddechu.
– I znowu przemówiliśmy jednym głosem, moja pani.
– Wierz mi, naprawdę się z tego cieszę, mój panie. Ten głupiec ma jednak szczęście, gdyby wszedł choćby kilka uderzeń serca wcześniej, nie okazałabym żadnej łaski i z pewnością zakosztowałby mojej zimowej łaźni.
– A ja z pewnością bym się temu nie sprzeciwiał.
– Tym niemniej, to prawdziwy dureń. W końcu znajdzie okazję by wzbudzić mój gniew. Myślę, że dla jego własnego dobra należy poszukać mu innego zajęcia.
– Uczynisz co postanowisz, pani. Jak sama powiedziałaś, ten zamek należy do ciebie.
– Wybacz… – Delikatnie dotknęła ramienia męża. – Nie chcę, abyś w taki właśnie sposób zapamiętał moje słowa. Wiesz, że zawsze stanę u twego boku, będę wspierać twoje zamysły i ambicje.
– A ja zawsze padnę do twoich stóp… I tylko twoich…
– Tak jak dzisiaj… Jak tego dokonałeś, mój panie?
– Nie uważasz przecież swego małżonka za durnia, to też powiedziałaś. Przybyłem przed południem, pieszo i samotnie, w jakiś czas po tym, gdy wyruszyłaś na polowanie. Widziałem z góry twój orszak. Trzymasz ostatnio na zamku tyle czeladzi, miejscowej i przyjezdnej, że nikt nie może znać wszystkich twarzy. Bez trudu wmieszałem się w służbę, a ten głupiec pozwolił mi zająć się kominkami w twoich komnatach. To jednak niebezpieczny dureń, co do tego przyznaję ci pełną rację. Nie rozpoznał mnie, a mimo to dopuścił do tych apartamentów. Nawet nie musiałem go przekupywać, więc przynajmniej nie splamił się wzięciem łapówki. Ale i tak należy szybko znaleźć nowego zarządcę. Przecież miałem przy sobie sztylet… Niektórzy spośród służby okazali się dużo bardziej rozgarnięci. Tym nakazałem milczenie, rozdając w nagrodę twoje piękne podobizny, moja pani. Wszyscy wdzięcznie je przyjmowali. Zechciej im to wybaczyć, proszę.
– Jakie znowu podobizny? – spytała zaciekawiona.
– A takie, sama zobacz.
Z lekkim westchnieniem oderwał się od ramion małżonki i sięgnął ku kupce własnego, porzuconego odzienia. Z ukrytej w jakiejś kieszeni sakiewki wydobył kilka monet, połyskiwały złociście w świetle ognia, najpewniej dopiero niedawno opuściły mennicę. Zdobił je wizerunek pięknej, dumnej kobiety w książęcej koronie na głowie. „Księżna Rianna, Pani Dalekiej Północy” – głosił wszystkim potrafiącym czytać napis w otoku. Podał jeden z krążków żonie.
– Kazałem wybić tę serię wkrótce po twoim wyjeździe.
– Och, dziękuję. – Okazała wdzięczność pocałunkiem. – Wiesz, jak bardzo mi na tym zależało.
– Mam jeszcze coś… Jeśli pozwolisz…
Tym razem wydobył z fałd ubrania ozdobny łańcuch, wykonany ze starannie wykutych złotych ogniw. Do środkowego z nich doczepiono uczynioną z jakiegoś czarnego kamienia figurkę konia. Odgarnął długie do pasa włosy żony i zapiął ozdobę na jej szyi. Czarny rumak sprawiał teraz wrażenie, że szuka soczystej trawy na pastwisku w dolinie pomiędzy bliźniaczymi, strzelistymi wzgórzami pani Rianny. Ujęła wisior w dłoń i uniosła do oczu. Po chwili pozwoliła mu jednak opaść między palcami.
– Piękne cacko… Znasz mnie przecież mężu i wiesz, że nie przepadam za takimi błyskotkami. – Złagodziła słowa uśmiechem. – Trzeba było i to przeznaczyć na monety. Na pewno przydałyby się o wiele bardziej.
– To tylko symbol, Rianno. Pamiętasz tego ognistego rumaka, którego przywiózł niedawno z południa hrabia Dwóch Rzek? Przyznaj, wpadł ci w oko. I nie chodzi mi o hrabiego – zażartował.
– Tę czarną bestię, smolistego ogiera? Przecież podobno nie był na sprzedaż? – Tym razem oczy księżnej rozbłysły żarem.
– Po starannym namyśle hrabia zmienił zdanie w tej kwestii. Koń należy do ciebie, pani. Moi ludzie mieli sprowadzić go dziś wieczorem, by czekał w stajni na twoje oględziny. Obawiam się jednak, że mogła ich zatrzymać śnieżyca. Poleciłem, by bez potrzeby nie ryzykowali życiem ani własnym, ani tego zwierzęcia. Może tutaj tego nie zauważono, ale na przełęczy wiatr przywiewał chmury już bardzo wczesnym rankiem.
– Słusznie rozkazałeś, mój panie… Ale… ale ty jednak przyszedłeś, sam jeden, pomimo zbierającej się burzy. Od przełęczy do zamku daleka droga przez lasy…
– Miałem do spełnienia ważną misję, pamiętasz? Misję zleconą przez samego księcia.
– I wykonałeś ją znakomicie. Oczarowałeś i uwiodłeś księżną Północnej Krainy w najpiękniejszy możliwy sposób. Twój pan powinien szczodrze cię wynagrodzić.
– Szczerze mówiąc, obiecał tylko nagrodę z rąk księżnej… Z twoich rąk, Rianno. I już ją otrzymałem.
– Ofiarowałeś mi dzisiaj tyle darów… Ale najpiękniejszy z nich wręczyłeś na samym początku… Samą swoją obecnością.
– Odebrałem też hojną nagrodę.
– O nie, mój panie. Pozwól, że to ja zadecyduję, kiedy nasze rachunki zostaną wyrównane. We wszelkich sprawach… – Wypowiadając te słowa uśmiechnęła się, co ujrzał z pewną ulgą. – Na początek przyjmij, proszę, zaproszenie do łaźni, skoro wreszcie ją przygotowano. Muszę obmyć rany, które odniosłeś podczas wypełniania swojej misji. – Przesunęła palcem po prędze na policzku męża, potem po kilku niewidocznych dla niego śladach na plecach i pośladkach. Wyraz jej twarzy stał się jeszcze bardziej promienny, oczy zapłonęły blaskiem. – Musisz odzyskać siły przed jutrzejszym polowaniem, w którym, mam nadzieję, zechcesz wziąć udział u mego boku.
– Z przyjemnością przyjmuję obydwa zaproszenia, Rianno.
– Zanim jednak udamy się do kąpieli, odbierzesz jeszcze jedną nagrodę… O ile uznasz to za nagrodę… Musisz pomóc zdjąć moje buty, wybacz, ale w łaźni tylko by przeszkadzały. Wieczerzę każemy potem podać tutaj, czyż nie, mój panie?
– Pozwól, pani, że podziękuję przedtem mojemu wiernemu słudze i przyjacielowi zarazem, który towarzyszył mi w mojej misji, a teraz także umiera z głodu.
– Masz tu gdzieś jednak kogoś z czeladzi albo konia?
– Nie, Rianno. Chciałbym tylko dołożyć do ognia.
Przejdź do kolejnej części: Sługa płomieni II: Ogień i lód
.
Aby pobrać ebooka z powyższym tekstem w formatach pdf, epub, mobi:
.
Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.
Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wyślij je na nasz adres ne.redakcja@gmail.com. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.
Komentarze
Jan
2017-02-13 at 22:31
Ciekawe i nowe opowiadanie. Zmiana z gorącego Egiptu na zimę. Ale był ogień w kilku postaciach.
Rysunek najlepszy prezent – inspiracja do napisania opowiadania 🙂
violet
2017-02-13 at 22:33
Zima, kominek i ogień w nim… kochanek uległy…
Panie, Władczynie – coraz ostrzejsze i władcze…
Neferze, bajasz pięknie i w gusta trafiasz 🙂
Pozdrawiam.
Megas Alexandros
2017-02-13 at 22:41
Bohaterowie z „Pani Dwóch Krajów” mogą złapać drugi oddech przed nowymi wyzwaniami, które z pewnością ich czekają.
A tymczasem Nefer zmierza na daleką Północ (bliżej nieokreśloną geograficznie, zapewne ulokowaną nie na Ziemi, lecz w jakimś fantastycznym uniwersum), by opowiedzieć nieco inną historię, w którą jednak wplata pewne znajome, charakterystyczne dla jego twórczości motywy.
Wyszła z tego sympatyczna baśń, nastrojowa i na swój sposób magiczna. Naprawdę można poczuć żar bijący od tego paleniska i usłyszeć szalejącą za okiennicami zamieć.
Bardzo udane opowiadanie, oparte raczej na klimacie, niż fabule. Mam nadzieję, że posłuży do odbudowy twórczych sił przed powrotem nad Nil 🙂
Pozdrawiam
M.A.
Mick
2017-02-14 at 00:36
Pierwszy raz przeczytałem o sezonowaniu drewna na opał.
Klimat jak z Wagnera. Zima na północy. Średnio mi podeszło to sm i lizanie błota, obawiam się że to niezbyt higieniczne. Pogaduchy na końcu, takie marudzenie, co kogo obchodzą jakieś prezenty, czy ich dobór to jakaś ukryta symbolika ? Natomiast bardzo fajna scenka (nawet mi trochę drgnął) tego spełnienia gdzie wszystko było na swoim miejscu. Przyznaję że ja tam wolał bym po kąpieli no ale … de gustibus …
Oczywiście i w tym opowiadaniu jest pewien kunszt. W końcu Znasz się na rzeczy. Jednak myślę że po tym przyzwyczajaniu czytelnika do Egiptu, wielu ludziom Mogłeś tym opowiadaniem zabić klina.
Pozdrawiam.
Ania
2017-02-14 at 11:09
Absolutnie nie dziwię się, że autor potrzebował zmienić klimat – też bym za długo w Egipcie nie wytrzymała 😉
Początek o ogniu był piękny, sam pomysł na historię ciekawy, ale wykonanie odrobinę niezgrabne… nie mniej zamykająca opowieść klamra warta była doczytania do końca 🙂
Miło spędziłam czas przy tym kominku…
Patrycja
2017-02-14 at 11:21
Czynisz z kobiecej dominacji swój znak rozpoznawczy, Neferze i trzeba przyznać, że zgrabnie udaje Ci się ta sztuka.
Bardzo przyjemna lektura, choć trochę tęsknię za rozgrzanymi piaskami pustyni.
Nefer
2017-02-14 at 16:46
Janie: W każdym klimacie może być gorąco… A ja lubię ogień… W różnych postaciach…
Violet: Poczekam na to, co Ty nam zaserwujesz i wtedy pogadamy czyj ogień parzy :-). Wielkie jednak dzięki.
M.A. Jak słusznie zauważyłeś, tamtejsi bohaterowie tymczasem odpoczywają, autor niekoniecznie. Klimat kominka rozświetlającego dom w zimowy wieczór ma swoje uroki, to prawda. A jeśli jeszcze nalać wino do kielichów i rzucić na podłogę jakieś skóry…
Mick: „De gustibus…” jak sam powiadasz… Dzięki za dobre słowo. A wiesz, że w trakcie pisania przychodził mi rzeczywiście na myśl szalony Ludwik II – Król Alp (wielbiciel i protektor Wagnera) pędzący nocą saniami po ośnieżonych dolinach oraz jego myśliwskie domki wzorowane na germańskich mitach? Kto zwraca uwagę na prezenty – nasze Panie, oczywiście! A te końcowe pogaduchy miały wyjaśnić niektóre sprawy oraz ukazać pewne rysy charakteru bohaterów. Jako miłośnik ognia oraz wieloletni praktyk kominka (używanego nie tyle nawet w celach rozrywkowych, co grzewczych) zapewniam, że drewno sezonowane (najlepiej dwuletnie, już wysuszone, ale jeszcze bez śladów próchnicy itp.) jest o wiele bardziej wartościowe. Świeżym też napalisz, ale efekty cieplne oraz wizualne będą nieporównywalnie gorsze. Zwróć na to uwagę, gdyby przyszło Ci wybierać opał. Najlepiej, oczywiście, kupić świeże (tańsze) i samemu sezonować.
Aniu: Taka ilość pochwał przy jednej zaledwie uwadze krytycznej… Czy Cię podmienili? 🙂 Ciesze się jednak z tego, że rozgrzałaś się przy ogniu. W sprawie Egiptu Wasze opinie, drogie Panie, 1:1 – jak widać. -:)
Patrycjo: Lubię ten motyw, nie da się ukryć. Tylko nie przepadam za wulgarnymi często sposobami jego eksploatacji. Piaski i słońce pustyni… 1:1 jak widać w Waszych wpisach, Twoim oraz Ani. -:)
Dziękuję wszystkim za lekturę oraz komentarze.
violet
2017-02-14 at 17:12
Obawiam się, Neferze, że długo jeszcze Tobie i innym nie dorównam. A Twój kawałek, przeniósł mnie na moment w ulubiony świat lodu i ognia, czającego się za murem zła… winter is coming; prawie jak u pana G.R.R. Martina 😉
Pozdrawiam cieplutko… sprzed kominka 😉
Mick
2017-02-15 at 02:02
Czy mógłbym spytać, czemu Chcesz mu dorównać ?
Anonim
2017-02-15 at 09:41
A co złego w dorównywaniu? Zawsze staram się równać do najlepszych,a nie tkwić na jednym poziomie, a nie daj Bóg i wszyscy świeci cofać się do tyłu.
violet
2017-02-15 at 09:44
Podpisuję się pod powyższą odpowiedzią na zapytanie Mikca.
Mick
2017-02-15 at 22:34
Miałem na myśli to, że chyba ambitniej było by rozwijać własny styl. Aleksandros, Nefer,Batavia, Greg, Artimar, Fox, Roksana. To są wszystko bardzo utalentowani tworcy, każdy z nich ma swój własny styl. Przenoszą NE w zupełnie inny wymiar. Nie jestem biegłym humanistą ale nie wydaje mi się żeby któreś z nich specjalnie chciało być jak inni.
Mick
2017-02-15 at 02:18
Z tym ogniem to i ja mam trochę doświadczenia ;).
Chodzi tu pewnie o pozbycie się nadmiaru wilgoci która może obniżać ciepło palenia się drewna.
Jak już zauważył Aleksandros, punkt tego opowiadania Przesunąłeś na klimat a nie fabułę. Klimat jest bardzo dobrze wykreowany choć pewnie Mógłbyś nieco poprawić.
Na koniec mała dygresja ;). Stawiasz kobietę w roli dominantki, wybierając uległość. Dokładnie przeciwnie do Aleksandrosa w którego opowiadaniach, kobieta jest raczej istotą mało niezależną do tego takim trochę murzynem. Ja nie lubię skrajności ale w tym wypadku się trochę równoważycie i Twoja skrajność jest do zaakceptowania.
violet
2017-02-15 at 23:00
Micku, to chyba się trochę nie zrozumieliśmy. Jestem daleka od przejmowania czyjegoś stylu, nawet przez myśl mi takie coś nie przeszło. Miałam na myśli umiejętności warsztatowe i uczenie się od najlepszych, mam nadzieję, że takie „coś” mi wybaczysz. Wierz mi, ubolewam, że nie wszyscy mogą być utalentowani, ale w miarę możliwości staram się pracować nad swoją niedoskonałością i wypracowaniem własnego sznytu, absolutnie nie wzorując się, ani przejmując cudzego stylu.
Pozdrawiam serdecznie.
Mick
2017-02-15 at 23:23
No zobaczymy.
Nefer
2017-02-16 at 11:21
Istotnie, chociaż obaj z M.A. lubimy historię i scenerię starożytną, to akurat podejście do postaci kobiecych oraz ich roli w fabule mamy inne. De gustibus… Zauważ zresztą, iż M.A. woli epokę klasycznego antyku (grecko-rzymskiego), ze społeczeństwami o silnych strukturach patriarchalnych, co jest typowym dziedzictwem kultury pasterskiej, koczowniczej (w tym wypadku Indoeuropejczyków, ale to samo mamy np. u Hebrajczyków, stąd partiarchalny charater Starego Testamentu), ja natomiast obieram sobie za scenerię kultury osiadłe, rolnicze (Egipt, ale to samo można powiedzieć oMezopotamii). Tutaj większą rolę odgrywał kult płodności matki-ziemi, związany w naturalny sposób z miesięcznym cyklem księżyca oraz płodnoscią kobiety. Stąd duża rola w panteonie tych krain bogiń płodności oraz miłości (Isztar, Izyda), a także wysoka pozycja społeczna i duży stopień swobody, również seksualnej, kobiet (np. w Egipcie, co szokowało Greków). Jak może zresztą zauważyłeś, Aleksander w ostatniej części „Demetriusza” wysyła swego bohatera na wygnanie. Mogąc wybierać pomiędzy różnymi krainami, ten decyduje się na Egipt. Główny powód – słyszał niestworzone opowieści o tamtejszych kobietach, które uwiodą i dopadną każdego mężczyznę, który tylko pojawi się w okolicy. Pozostaje więc życzyć powodzenia zarówno bohaterowi jak i Autorowi. A może doczekamy się relacji z tej podróży?
Pozdrawiam
Mick
2017-02-23 at 13:28
Bardzo dziękuję za objaśnienia. Ja jestem kompletna noga w tych tematach choć również mnie interesują.
Ponad wszystko cenię partnerski model z równouprawnieniem. Uważam że to jest ostatnie słowo w ewolucji regulacji relacji pomiędzy kobietą i mężczyzną. Poza tym szanuję i kocham kobiety więc zdecydowanie wolę Twoje klimaty, może trochę mniej sytuacje w których nieco ucierpiał by mój maskulinizm ale wiem że Jesteś wyrozumiały. Aleksandros ma naprawde dobry styl i potrafi wciągnąć fabułą po uszy, poza tym jego proza jest dojrzała i nosi znamiona naturalnego talentu. Ale wyczuwam że Aleksandros jest od Ciebie starszy. Może nawet jest starszy ode mnie. Myślę że szybko Oszlifujesz warsztat i Będziesz prezentował sobą zupełnie porównywalny poziom literacki.
Na koniec gdyby trochę uraziło Cię to co napisałem powyżej, to Wiedz że żaden ze mnie ekspert. Moje wątpliwe uzdolnienia to obszar nauk ścisłych ;D
Nefer
2017-02-24 at 12:08
Całkowitego równouprawnienia w osobistych stosunkach męsko-damskich nigdy wprowadzić się nie da, zależy to bowiem od cech osobowościowych, uwarunkowań czysto fizycznych itp. Chociaż, oczywiście, popieram całą duszą równouprawnienie prawne. W starożytności coś takiego było, rzecz jasna, niewyobrażalne. Np. w Biblii nie mówi się o zakazie wykonywania pewnych czynności ryualnych, litutrgicznych czy społecznych albo politycznych przez kobiety, bo było to po prostu samo przez się zrozumiałe i jakieś szczególne tego podkreślanie uznano by za niepotrzebne dziwactwo tudzież zawracanie głowy. Teraz to prawdziwy dar niebios, bo dzięki temu „słowo boże” nie zakazuje czegoś, co my przyjmujemy jako normalne. Co prawda, w przeciwnym razie interpretatorzy i objaśniacze i tak znaleźliby jakiś sposób na wywiedzenie swoich racji, jak to już wielokrotnie udowodnili. U filozofów greckich to samo, nie odsuwają wprost w swoich pismach kobiet np. od udziału w życiu politycznym, urzędów itp. bo przypominanie oczywistości uważają za rzecz zbędną.
Z Aleksandrem piszemy jednak nieco inaczej, pomimo historycznych inklinacji czy upodobania do dłuższej formy. I nie chodzi tu już tylko o rolę postaci kobiecych, chociaż odmienne tendencje są u każdego z nas raczej stałe i widoczne. Aleksander poświęca więcej uwagi scenom czysto erotycznym, prowadzi fabułę w taki sposób, aby trafiały się możliwie często, w możliwie różnych układach. W moich opowiastkach czysta erotyka odgrywa mniejszą rolę, jest zwykle podporządkowana rozwojowi akcji, pojawia się najczęściej wtedy, gdy ma coś do fabuły wnieść. Mniejsza jest też różnorodność opisywanych scen. Uczestniczy w nich zazwyczaj główny bohater, stąd ograniczone pole manewru. To z kolei wynika także z innej pozycji narratora. U M.A. jest on wszechwiedzący, obserwuje i opisuje postacie oraz wydarzenia w różnych miejscach i sytuacjach, swobodnie przemieszczając się w czasie i przestrzeni. U mnie narracja jest zwykle prowadzona z punktu widzenia bohatera, czytelnik dowiaduje się tylko o tym, co on sam widział, słyszał, doświadczył czy przemyślał.
Nie jestem taki pewien, kto z naszej trójki okazałby się najstarszy. Zresztą, od pewnego momentu staje się to problematycznym powodem do chwały. Niech więc wiedzą to tylko bogowie. 🙂
Pozdrawiam
Ania
2017-02-15 at 12:23
Nefer, a może tylko testuję ile trzeba dodać miodu do… beczki dziegciu 😀
Nefer
2017-02-15 at 15:08
Violet: Dzięki za tak pochlebne porównanie. Co do dyskusji z Mickiem to nie opowiadaj, potrafisz wzbudzać słowem emocje jak mało kto.
Aniu: Nawet mała łyżeczka jest wtedy bezcenna. 🙂
Batavia
2017-02-16 at 19:09
Taaak…
Klimatycznie inny biegun temperatur, ale idea daleko nie odbiega od bohaterów znad Nilu.
Do tego podobna, zagadkowa atmosfera. Czytałem z przyjemnością.
Pozdrawiam. B.
Nefer
2017-02-17 at 19:49
W sumie ludzie są podobni, w różnych miejscach i czasie. A fabułę lubię „zamotać”. Także pozdrawiam.
artimar
2017-02-22 at 22:13
Ogniem mnie ująłeś – pochodzę ze świata, w którym kobiecie niezamężnej nie godziło się rozpalać ognia, tak ważny i symboliczny był on dla domu.
Damskie siodła, cóż – moja instruktorka potrafiła w damce nawet skakać przez przeszkody, więc te spacerowe wycieczki traktuję jako figurę retoryczną, mającą na celu podkreślenie tak umiejętności jeździeckich, jak swoistej dzikości i tendencji do łamania konwenansów przez Panią Małżonkę. 🙂
I wreszcie – UWAGA, SPOILER – skarb to, gdy dobiera się dwoje ludzi tak znakomicie przy tak niezwykłych jednak upodobaniach, których nie pojmuję, ale smakuję w Twoich tekstach.
Jedno, czego mi trochę zabrakło, to pełniejszego opisu pracy sztyletem przy spodniach, w tak bliskim sąsiedztwie… ciała. 🙂
Mick
2017-02-22 at 23:16
Pochodzisz z Ugandy ?
artimar
2017-02-22 at 23:56
„O, szczęśliwe nieba krajów włoskich!”
„Śmiech i urąganie się nad ojczystym krajem.
A przecież wokoło nich ciągnęły się lasy litewskie!”
Szukasz daleko czegoś, co jest całkiem blisko, pod bokiem, choć niedocenione i chętnie zapomniane.
Mick
2017-02-23 at 10:35
🙂 po raz pierwszy od paru lat czuję się kokietowany (lekkie drgnięcie).
Nie jest zapomniane tylko już formalnie nie nasze. Byłem tam w sierpniu ubiegłego roku.
Nefer
2017-02-24 at 12:26
Ogień… Jego rzeczywiste i symboliczne znaczenie we wszystkich właściwie kulturach ludzkich jest nie do przecenienia. Upodobanie do ognia to jeden z najtrwalszych atawizmów, obecnie zaspokajany głównie podczas plenerowych biwaków czy przy kominku właśnie. Przyznam, że płonący w salonie ogień jako jedyne źródło światła, padający za oknami śnieg i kilka skór (owczych tylko, co prawda, ale też puszystych) rzuconych przed kominkiem stanowiły razem istotną część inspiracji.
Ponieważ zdążyłem się już dowiedzieć, że sztuka jeżdziecka nie jest Ci obca, z fachowcem nie dyskutuję. Dosiadanie konia przez damę „po męsku” istotnie traktowano w pewnych epokach jako przejaw niezależności charakteru, lekceważenia konwenasów czy może braku odpowiedniego „ułożenia”. A moja bohaterka z pewnością wykazuje takie właśnie cechy.
Przyznam, że scena ze sztyletem przypadła do gustu nie tylko Tobie, co zaowocuje może w przyszłości bardziej szczegółowymi opisami.
Pozdrawiam
Roksana
2017-03-02 at 10:38
Nefer,
Przeczytałam wreszcie, znalazłszy chwilę spokoju i odosobnienia. Nie żałuję, że czekałam, bo wykreowałeś nastrój, który mogłam się naprawdę nacieszyć, mając chwilę spokoju. Uwielbiam takie opowiadania, pełne ciepła (nie tylko tego z kominka), soczyste, wyraziste, ale nie wulgarne. Zauważyłam, że bohaterką jest dominująca kobieta, podobna do bohaterki „Pani…” . Na szczęście udało Ci się uczynić ją tylko podobną. Ja nie odebrałam jej, jako powielenia postaci. Za to dałam się nabrać na Twoją intrygę. Do końca nie podejrzewałam, kim naprawdę jest sługa, choć miałam przeczucie, iż nie tym, za kogo się podaje. Wrócę jeszcze do bohaterki. Kolejna Domina! Hmmm, stajesz się niejako ekspertem w tej dziedzinie 😉 Z drugiej strony, opisujesz je w taki sposób, że tylko pozazdrościć. U Ciebie są ludźmi, ze swymi słabościami i lękami. To naprawdę pociągające, kiedy mężczyzna tak postrzega kobietę, nawet jeśli istnieje ona tylko w jego wyobraźni. A może właśnie dlatego?
Scena między kochankami jak zwykle opisana mistrzowsko. Napięcie rośnie, akcja się rozwija, nie gonisz w pośpiechu do zespolenia, ale też nie ma niepotrzebnych dłużyzn. Trochę szkoda, że nie wykorzystałeś okazji z nożem. W Twoim wykonaniu mogłoby być perełką. Za to „minus”. Zimny metal na delikatnej kobiecej skórze. Dominacja powściągnięta wobec niebezpiecznego narzędzia… No, tego mi zabrakło.
Zachwyciło mnie za to zakończenie. Równie dobrze, może być faktycznym zakończeniem opowiadania, co po prostu końcem rozdziału. Mam nadzieję, że tak właśnie będzie, bo fabuła mnie wciągnęła.
Pozdrawiam i czekam na więcej 😀
Nefer
2017-03-02 at 22:19
Nie ukrywam, że kocham ogień, a także silne, dumne kobiety. To, że mają dominująca naturę nie oznacza przy tym, że zatracają cechy ludzkie, kobiece: też pragną miłości i też potrafią nią obdarzać. I w żadnym wypadku nie musi to odbywać się w sposób wulgarny.
Opowiadanie celowo napisane jest w dużej części dwuznacznie, zachowanie i słowa bohaterów można odbierać tak lub inaczej, w zależności od wiedzy dotyczącej ujawnionej w końcowej partii tożsamości postaci męskiej.
Jesteś już trzecią kobietą, wyrażającą szczególne zainteresowanie sceną ze sztyletem… Czyżby jakieś atawizmy się odzywały, drogie Panie? -:)
Planuję napisanie luźnego cyklu kilku opowiadań (ale nie powieści) osadzonych w tym świecie. Każde z nich będzie jednak można traktować także jako odrębną całość.
NoNickName
2017-03-03 at 12:59
Do przeczytania zachęcił mnie tytuł. Ogień – niezwykle lubię. Moment, gdy płomień rośnie stając się bardziej zuchwałym i zajmując kolejno szczapy jest niemal hipnotyzujący. Do tego ciepło, które odczuwalne najpierw na dłoniach, potem twarzy i w końcu ciele daje niezwykłą przyjemność.
Męska uległość mnie jakoś nie kręci, ale przeczytałam całość z zainteresowaniem, a szczególnie fragment ze sztyletem!
W trakcie nasunęło mi się skojarzenie z Wenus w futrze. 🙂
Z pozdrowieniami
NoNickName
JiNn
2017-03-04 at 19:47
Zaczynasz mądrze od przedstawienia bohatera. Trochę krótki ten proces poznawczy, ale lepszy taki niż żaden. Świat, który tworzysz na dalekiej północy w odbiorze jest stosunkowo wiarygodny. Północ, południe, mąż przyjaciel, muszę przyznać, że pod koniec trochę się pogubiłem. W pewnym momencie przyjąłem, że ów ognia przyjaciel, to sam książe, który w przebraniu, nęka perwersyjnie, głodną tego małżonkę. Wie czego ona oczekuje, co lubi, prowadzi więc swoją grę, którą podejmuje narrator, nabijając czytelnika w butelkę. Nie jestem jednak pewien czy dobrze zrozumiałem. Zakończenie natomiast jest z jajem, podoba mi się karmienie przyjaciela. Erotyka jest wysmakowana i charakteryzuje się szerokim wachlarzem bodźców od ssania cholew przez ból rzemyka, aż do spełnienia we wnętrzach królewskiej komnaty.
Bardzo często w dialogach pojawiają się tytuły i przymiotniki z dużej litery. To nie jest poprawny zapis.
Masz skłonność Neferze do popadania w wiele długich i złożonych zdań, przez co tekst nie czyta się łatwo. W tym tekście odnalazłem przynajmniej siedem za długich zdań. Rekordowe miało czterdzieści pięć słów! Dla dobra tekstu lepiej zdania skracać.
Rekordowe zdanie: “ Jak zawsze, celebrował tę chwilę, uderzając stalową gałką sztyletu o krzesiwo, obserwując, jak z wątłych iskierek spadających na wysuszony mech rodzą się małe strużki dymu, rozdmuchując je w pełgające płomyki, by wreszcie chłonąć widok rosnących płomieni spalających w coraz bardziej namiętnym uścisku solidne dębowe szczapy.”
Trudno nie zauważyć że nadużywasz również wielokropka. W całym tekście nadużycie pojawia się bagatela 114 razy. So czternaście wielokropków daje w sumie trzysta czterdzieści dwie kropki, nie licząc tych które stoją na końcu zdań.
Wiele słów można by usunąć, co z pewnością pozytywnie wpłynie na odbiór tekstu.
“ Uznał je za zapuszczone, pełne popiołu, ze ścianami i okapami pokrytymi sadzą. Najwidoczniej nikt nie dbał o nie tak, jak należy.” – “Najwidoczniej” nie jest potrzebne.
“Jak się potem dowiedział, na zewnątrz rozpętała się w końcu gwałtowna zadymka, która zaskoczyła nawet doświadczonych myśliwych z orszaku pani Rianny.” – “w końcu” – jest niepotrzebne.
“– Dobrze się spisałeś, Rafenie. Jestem pod wrażeniem. Cudowny ogień… Rozwiń jednak to niedźwiedzie futro, chcę wygodnie ogrzać nogi.” – “jednak” jest niepotrzebne
“ Ból ten sprawiał jednak zarazem rozkosz, podniecenie nadal więc wzrastało.” – znów “jednak”.
“– Jak udało się polowanie, Dostojna Pani. – Nic więcej nie przyszło mu do głowy w obecnym stanie umysłu.” – “w obecnym stanie umysłu” bym wyrzucił.
“– A co Ty uczyniłaś, o Pani?” “Ty” jest niepotrzebne a “Pani” powinno być małą literą.
“Kim ty jednak naprawdę jesteś, Rafenie?” – “jednak” niepotrzebne.
“Istotnie, nosiła wpuszczoną w wysokie cholewy butów wspomnianą część garderoby, również uszytą ze skóry i chroniącą pewne delikatne części ciała, szczególnie narażone na obtarcia oraz niewygody podczas jazdy konnej. “ – “pewne” niepotrzebne.
“ Podobno na Południu niektóre damy goliły się w tym miejscu, jakoby nawet na różne, wymyślne sposoby.” – “niektóre” – niepotrzebne.
“Oczywiście, najlepiej gdy czyniono to z wprawą i należytym oddaniem. Ale on tak właśnie potrafił, miewał okazje, by upewnić się w tej kwestii.” – “Ale” – jest niepotrzebne.
“Przybycie dworu książęcego do tego zagubionego w podgórskich lasach zameczku myśliwskiego dostarczyło jednak takiej właśnie sposobności.” – “jednak” nie potrzebne.
W tekście pojawiają się również zdania, które nazywam kulawymi, lub po prostu niezrozumiałymi. Są to konstrukcje przekombinowane, które wnoszą więcej zamieszania niż pożytku:
“Podczas gdy żywioł zwrócił się już ku nowej miłości i nowej ofierze, by płonąć tak długo, jak tylko zdoła znaleźć kolejne obiekty swego krótkiego uwielbienia…”
“Niecierpliwym drgnięciem dłoni, przedłużonej narzędziem władzy oraz ewentualnej kary, księżna nakazała zająć się cholewką powyżej prawego kolana.”
“ Zapach pięknej kobiety, kobiety która spędziła wprawdzie sporo czasu na koniu – na co, przyzwyczajony, nie zwracał większej uwagi – ale odczuwającej obecnie także własne podniecenie…”
“Tak, znajdował przyjemność w rozpalaniu ognia na kominku i przyglądaniu się płomieniom.” – w kominku raczej być powinno, na kominku to stawia się świecznik.
“Oczywiście, z początku nie pozwalano mu tego robić samodzielnie, a gdy trochę podrósł, znaleziono liczne obowiązki, skutecznie zabierające czas i nie zostawiające zbyt wielu okazji, aby oddawać się ulubionemu zajęciu.” – brakuje “mógł”, powinno być: “mógł oddawać się swojemu ulubionemu zajęciu”.
“Uśmiechnął się dopiero później, słysząc plotki, jakoby dziewki służebne bardzo gorliwie zajęły się ogrzewaniem pechowca, istotnie dość urodziwego i obdarzonego słusznych rozmiarów – mimo niesprzyjających okoliczności – przyrodzeniem.” – No ja wiem, że od temperatury może coś tam zależeć, ale bez przesady.
“Kilkakroć zastanawiał się przelotnie, dlaczego dostojna Rianna, nie cierpiąca zazwyczaj mrozu i śniegu, wyprawia się jednak regularnie na zimowe polowania do tej szczególnie surowej części księstwa. Może dlatego, że lubiła szalone galopady po zasypanych białym puchem leśnych drogach i górskich łąkach.” – Skoro mogła lubić to skąd ta informacja, że nie cierpiała?
“ W jego własnym wypadku okazałoby się to zdecydowanie zbyt żenujące i kłopotliwe.” Myślę, że w przypadku poprzednika, również to było zbyt żenujące i kłopotliwe. Żenada dopadłaby każdego, nawet księcia.
“ W jego własnym wypadku okazałoby się to zdecydowanie zbyt żenujące i kłopotliwe. Nawet ewentualne awanse miejscowych dziewek służebnych nie zdołałyby tego zmienić.” – Tego drugiego zdania kontekstowo w ogóle nie rozumiem. Chyba, że chodzi o to, że jego nagość byłaby ogromną autoreklamą i mimo czekającego go ewentualnie powodzenia, żenada była silniejsza.
“Z pewnością przyda się, gdy syta łowieckich triumfów, ale również zziębnięta księżna Rianna wkroczy do swoich apartamentów. Do tego suszone owoce, których chętnie kosztowała przy takich okazjach.” – Ja tam nie wiem, czy wkroczenia do apartamentów zwać można okazjami godnymi przekąszenia suszu.
“Dobrze wiedział, że jego dający żar i ciepło przyjaciel bardzo chętnie przerodziłby się ze sługi w pana i ogarnął wszystko dookoła, gdyby tylko otrzymał taką szansę.” – Bardzo dobrze pomyślane. Podoba mi się ten fragment.
“Płonący ogień i buchająca od strony kominka fala ciepła, a także widok glinianego naczynia sprawiły jednak zapewne, że puściła w niepamięć to uchybienie etykiety.” – No jak to? Chwilę wcześniej czytałem, że się guzdrał i z ciepłem nie zdążył a tu proszę buchająca fala oceanu zamyka księżnej usta… o co chodzi?
“W tym celu rozsunęła nieco nogi. Właściwie nie znajdował tam już wody, za to zmysł węchu atakowały nowe doznania.” – Gdzie tam nie znajdował już wody? między nogami? nie chyba jeszcze nie… ale tekst to sugeruje.
“ Tak czynią teraz wielcy panowie, a książę nie jest bynajmniej głupcem. Przeciwnie, zyskał nawet pewną sławę w tej materii… Tylko dlaczego nie ofiarował tych hołdów mnie, własnej pani i małżonce? Dlaczego składał je u stóp tamtej?
“– Może był głupcem, Dostojna Pani… Musiał nim być, skoro znalazł inny obiekt adoracji.
– Jak śmiesz osądzać księcia? – Smagnęła szpicrutą przez nagie plecy, raz, drugi, trzeci… Zabolało. – On z pewnością nie jest głupcem, tylko dlaczego nie przyszedł do mnie? Też pragnęłam takich hołdów, ja także, prowincjuszka z mroźnej północy. To właśnie mnie uznał za głupią, czynił wszystko w tajemnicy, dowiedziałam się ostatnia…” – Ona mówi, że nie jest gupcem a on, że był głupcem, jakaś niezgodność czasów a poza tym za dużo głupoty szybko zmieniającej właściciela.
“ To chyba także twoje życzenie, czyż nie tak, mój panie oraz mój sługo?” – Naiwne trochę pytanie… skąd niby miała znać jego myśli… chyba że go dobrze znała i to wszystko to tylko gra.
“Nie powinna odczuwać bólu, a miejsce jej największej rozkoszy wynurzyło się dzięki temu z fałd skóry, uśmiechając się radośnie do oczekiwanego gościa. “ – Jak próbuję sobie to wyobrazić, wygląda to dość humorystycznie. W jaki sposób miejsce jej największej rozkoszy ma radośnie uśmiechać się do oczekiwanego gościa? Popłynięte.
“Bez zwłoki wciągnęła jednak sługę na siebie i ponownie wprowadziła jego męskość w siebie.” – Za dużo o sobie… we właściwe miejsce, brzmiałoby lepiej.
“Ona także doznała nowej fali spełnienia, gdy poczuła rozlewającą się w jej wnętrzu powódź.” – Niezręczne porównanie.
“Po długiej, bardzo długiej chwili opadli na niedźwiedzią skórę,…” – Chwila z reguły trwa krótko, więc jej wydłużanie jest sprzeczne z prawami dobrego smaku i tworzy zagrożenie dla zachowania ciągłości czasoprzestrzennej struktury rzeczywistości.
“ wtuleni w siebie, skąpani blaskiem ognia i obdarowywani jego żarem.” – Skąpać można się w… czyli skąpani w blasku ognia być powinno. A jeśli już bez wu to np. przyobleczeni blaskiem ognia.
Nefer
2017-03-05 at 09:23
No Nick Name: Przyznam, ogień fascynuje mnie „od zawsze”. To dość często spotykany atawizm, wyniesiony z dawnych dziejów ludzkości. Ach ten sztylet… Dlaczego wzbudza takie zainteresowanie Czytelniczek? Jest to dla mnie pewnym… zaskoczeniem. A „Wenus w futrze”, co by nie sądzić, to klasyka. -:)
Dziękuję za komentarz i pozdrawiam
JiNn: Dzięki za tak obszerną i szczegółową recenzję. Jeśli chodzi o postać bohatera, to jednak się nie pogubiłeś, identyfikując sługę z księciem. Na pozytywne uwagi Twojego komentarza nie odpowiem, bo nie ma takiej potrzeby. Podejmę natomiast polemikę z zarzutami.
Zaimki w dialogach. Z dużej litery używane są tylko w stosunku do księżnej, ewentualnie raz czy drugi wobec księcia, gdy już się ujawnił. To sposób podkreślenia szacunku i pozycji, stosowany w literaturze w odniesieniu do monarchy.
Długość zdań – przytoczony przez ciebie przykład to istotnie zdanie wielokrotnie złożone, opisujące jednak nie wydarzenia dynamiczne lecz powolny proces rozniecania ognia, stanowiący pewną zamkniętą całość. Stąd wybrałem taką formę.
Wielokropki – to normalny środek wyrazu w literaturze. Doliczyłeś się ich 114 (ja nie miałem czasu i głowy do ich zliczania), po czym wszystkie razem nazwałeś nadużyciem. Rozumiem, że nie tolerujesz wielokropka jako takiego. Mam inne zdanie na ten temat i przy tej opinii pozostanę.
Analiza konkretnych zdań:
“ Uznał je za zapuszczone, pełne popiołu, ze ścianami i okapami pokrytymi sadzą. Najwidoczniej nikt nie dbał o nie tak, jak należy.” – “Najwidoczniej” nie jest potrzebne. – Moim zdaniem podkreśla dotychczasową niedbałość służby.
“Jak się potem dowiedział, na zewnątrz rozpętała się w końcu gwałtowna zadymka, która zaskoczyła nawet doświadczonych myśliwych z orszaku pani Rianny.” – “w końcu” – jest niepotrzebne. – Według mnie jest jak najbardziej potrzebne. W poprzednich zdaniach zaznaczono, że burza zaskoczyła bohatera. A przecież dobrze wiedział, że się zbiera (o tym mowa jest w końcowej partii tekstu, gdy relacjonuje księżnej swoje poczynania). Został więc zaskoczony tylko momentem rozpętania się zawieruchy, co podkreśla fraza „w końcu”.
“– Dobrze się spisałeś, Rafenie. Jestem pod wrażeniem. Cudowny ogień… Rozwiń jednak to niedźwiedzie futro, chcę wygodnie ogrzać nogi.” – “jednak” jest niepotrzebne – A dlaczegóż to? „Jednak” podkreśla tutaj niewystarczającą, zdaniem księżnej, dbałość sługi. Swego rodzaju delikatną dezaprobatę, że dotąd tego nie uczynił.
“ Ból ten sprawiał jednak zarazem rozkosz, podniecenie nadal więc wzrastało.” – znów “jednak”. – Ból zwykle nie sprawia rozkoszy, „jednak”podkreśla nietypowość sytuacji.
“– Jak udało się polowanie, Dostojna Pani. – Nic więcej nie przyszło mu do głowy w obecnym stanie umysłu.” – “w obecnym stanie umysłu” bym wyrzucił. – Bohater jest podniecony i oszołomiony, w innej sytuacji zapewne zdobyłby się na podjęcie mniej oczywistego tematu rozmowy. Dyskutowana fraza ma to podkreślić.
“– A co Ty uczyniłaś, o Pani?” “Ty” jest niepotrzebne a “Pani” powinno być małą literą. – Bez „Ty” zdanie zmienia sens, skoro bohater pyta konkretnie o reakcję księżnej na wspomniany wcześniej postępek męża, a nie o dowolny możliwy uczynek. Wielka litera – na to odpowiedziałem już wyżej.
Mógłbym kontynuować tę nużącą litanię, ale nie widzę takiej potrzeby, ani też nie mam na to czasu. Wybacz. Nie sądzę też, aby mogła okazać się interesująca dla jakiegokolwiek postronnego czytelnika. Sformułuję tylko ogólny wniosek. To, co proponujesz, uczyniłoby język opowiadania oschłym, odbierając mu dużą część klimatu. A nie jest to tekst naukowy tylko z założenia beletrystyka. Ta dziedzina rządzi się własnymi prawami, innymi niż rozprawa czy dysertacja. Zostawmy więc podobnie suchy język naukowcom.
Abyś jednak poczuł się usatysfakcjonowany:
“ wtuleni w siebie, skąpani blaskiem ognia i obdarowywani jego żarem.” – Skąpać można się w… czyli skąpani w blasku ognia być powinno. A jeśli już bez wu to np. przyobleczeni blaskiem ognia. – Tak, masz pełną rację. Użyłem tutaj błędnego sformułowania. Twój wysiłek nie poszedł zatem na marne.
Pozdrawiam
Mick
2017-03-05 at 11:14
A co Myślisz o używaniu zdrobnień i wyrazów potocznych w odniesieniu do części intymnych ? Mógłbym nie pytać bo wiem że Stosujesz (np. „łodyga” w Twojej flagowej powieści) ale ciekawi mnie całość wypowiedzi. Temat ten był już kiedyś poruszany. Trochę się dziwię tym którzy są na nie. Oczywiście jakieś wymyślne i ostentacyjnie nazwy mogą budzić wesołość lub zwyczajnie być niezrozumiałe. Jednak z drugiej strony, oddając pokłon nauce opisując coitus używając łaciny … wizja ta budzi pewien niepokój.
JiNn
2017-03-05 at 13:09
Neferze. Twoje uwagi co do moich zbędnych znalezisk w zdaniach świadczą o tym, że celowo je ornamentujesz, być może nie doceniając czytelnika. Bez tych wyrazów zrozumiałbym doskonale Twój tekst, powiem więcej, wydałby się on dla mnie czytelniejszy i zgrabniejszy. Oczywiście że każdy ma prawo do swojej sztuki. Być może Twoja właśnie taka jest… jak te zachowanie sługi / księcia. Przesadna w prezentacji treści. Pamiętaj jednak, że prawem sztuki można zamknąć każdą dyskusję. Chcemy jednak ze sobą dyskutować i wymieniać poglądy, które często otwierają nam oczy, na rzeczy przysłonięte. Moim zdaniem Twoja sztuka dba o czytelnika z daleko idącą przesadą. Nie każdy lubi jak liże się mu podeszwy.
Nefer
2017-03-05 at 15:00
JjNn: Zauważ, że podjąłem z Tobą bardzo konkretną dyskusję, dotyczącą wręcz pojedyńczych fraz. W moich zdaniach staram się celowo zawierać różnego rodzaju skojarzenia, dwuznaczniki i nawiązania, niosące również pewne umyślnie zawoalowane informacje, których zdajesz się nie dostrzegać. Uważam nadto, że budują nastrój. Ich zadaniem jest nie tylko proste przekazanie treści ale też wywołanie takich lub innych wrażeń oraz odczuć. Powtarzam, to nie jest dysertacja naukowa, ani tym badziej równanie matematyczne. Posługiwanie się wypranym z emocji, oschłym językiem uznaję za przydatne właśnie dla tego rodzaju publikacji. Podam przykład. Urodzionowy tort bez napisu „100 lat” i zapalonych świeczek smakuje tak samo. Te świeczki mogą nawet trochę przeszkadzać z pragmatycznego punktu widzenia, ale… Pytanie, który z tych dwóch tortów wolałby otrzymać jubilat? Jeszcze inna kwestia polega na tym, że Twoje zbyt doktrynerskie podejście do konkretnych fraz potrafi przeinaczyć ich znaczenie. Co do ostatniej uwagi – moim zdaniem nie na miejscu – to czuję się uprawniony odpowiedzieć w podobnym tonie. Jeśli masz łaskotki, zawsze możesz się wycofać. I tak wolę zajmować się innymi podeszwami.
Mick: Osobiscie uważam, że używanie tego rodzaju określeń czy zdrobnień (oczywiście z umiarem, jak wszystkiego) wcale nie jest przejawem grafomaństwa czy błędem. Miałem kiedyś okazję tłumaczyć protokół z posiedzenia średniowiecznego sądu konsystorskiego (kościelnego) zajmującego się sprawą o impotencję. Zamieszczono tam raport komisji badającej genitalia mężczyzny, będącego stroną w tym postępowaniu. W odniesieniu do penisa użyto następujących określeń: berło, łodyga, gałąź, korzeń, czarodziejska różdżka (sic!) oraz jeszcze kilka innych, których teraz już nie pamiętam. Wszystko, oczywiście, po łacinie i z pełną urzędową powagą. Mieli ówcześni fantazję, jak widać. To dlaczego my sami mamy się takowej pozbawiać?
Pozdrawiam obydwu rozmówców.
Mick
2017-03-05 at 15:12
Pozdrawiam również. I dziękuję za ciekawą informację.
Frodli
2017-05-21 at 17:23
Podobało mi się tak bardzo, że bez wahania dałem 5 🙂 Jedna rzecz, do której mógłbym się przyczepić, to rozmiar sceny erotycznej w porównaniu do całości. Zbudowałeś świetny klimat i szkoda, że w tak cudownych, romantycznych okolicznościach kochankowie nie nacieszyli się sobą dłużej. To pierwsze Twoje opowiadanie, które miałem okazję przeczytać i przy okazji gratuluję również warsztatu. Co do dyskusji o wielokropkach, sam miałem kiedyś problem z umieszczaniem wielkiej ilości uwag w nawiasach (czasem w każdym zdaniu). Dopiero, gdy kilka osób zwróciło mi na to uwagę, popracowałem nad wyeliminowaniem tego problemu (na tyle, że już prawie nie używam nawiasów w tekstach). Osobiście jednak nie uważam, aby … było w opowiadaniu nadużywane (jednakże nie posiadam formalnego wykształcenia filologicznego i z naukami o języku byłem zawsze na bakier – co nie przeszkadzało mi w pisaniu piątkowych wypracowań i wygrywaniu konkursów ortograficznych). 😉
Pozdrawiam,
Frodli
Nefer
2017-05-22 at 16:53
Chwilę czasu, aby nacieszyć się sobą po gniewnym rozstaniu i obecnym pojednianiu jednak otrzymali. -:) To opowiadanie pisałem zimą, gdy za oknem sypał śnieg, w kominku płonął ogień, a na podłodze leżały skóry – co prawda nie niedźwiedzie, tylko baranie, ale zawsze. Bohaterów czekają dalsze przygody. Rację masz w tym, że zwykle daję przewagę fabule nad czystą erotyką (rozumianą jako akt seksualny). Łączy nas upodobanie do fantasy. Swego czasu też zachwycałem się Conanem. „Wieża Słonia”, opublikowana bodajże w 1985 r. w „Fantastyce”, rzuciła mnie wtedy na kolana. To chyba pierszy tekst z tą postacią, który wydrukowano w Polsce. Z czasem miłość do fantasy pozostała, ale bohaterów znalazłem innych: Ged-Krogulec Ursuli Le Guin, Geralt, Sapkowskiego (inteligencją bije Conana na glowę), Tyrion Lannister, G.R.R. Martina. Zachowałem jednak sentyment… Właśnie, te dwukropki… Uważam je za normalny środek wyrazu, mają oddawać zawahanie, niepewność postaci, ewentualnie skłonić Czytelnika do zadumy i poszukania czegoś między wierszami. Pozdrawiam.