23 min. czytania

Futrzakowi – na pamiątkę wszystkich zrujnowanych orgazmów.

.

Mój człowiek się popsuł. Coś z nim jest nie tak. Od trzech dni chodzi nieprzyzwoicie trzeźwy. Mniej pali, ledwie pół paczki dziennie. Do łask wróciła woda kolońska o obrzydliwie intensywnym zapachu. Nawet czesać się zaczął…

Obserwuję ten koniec świata z pozycji swego legowiska. Czasem z dołu widać więcej, lepiej. A może ignorowałem kolejny zryw tygodniami?

Wystarczyło drapanie za uchem i regularne dokarmianie. Mam jasny układ ze swoim człowiekiem – miska musi być pełna. W zamian pozwalam mu myśleć, że go lubię.

Jednym susem wskoczyłem na wielkie łoże. W miękkości czarnej satyny wybornie musiał odbić się mój ślad. Zachichotałem zwycięsko, po salonie stumetrowego mieszkania rozszedł się dźwięk rzężenia diesla rozpaczliwie walczącego o rozruch.

Te wszystkie kłaczki na łóżku… O tak! Szczyciłem się długą białą sierścią.

Przedefilowałem całą długość leża mojego człowieka. Raz, dwa, trzy, cztery. Raz, dwa, trzy, cztery. Spokojnie, noga za nogą. Ogon, grubością nie ustępujący ręce człowieka, rozgarnia powietrze. Lewo, prawo, lewo, prawo, powoli, jeszcze wolniej…

Przytłoczony własną niegodziwością uznałem, że czas na odpoczynek. Padłem zupełnie bez życia na lewy bok. Zwyciężony przez jakiś niewidzialny, acz potężny podmuch wiatru. Przednie łapy przed siebie, bez najmniejszego szmeru wysunąłem pazury.

Przez moment kusiło. Oj, jak strasznie kusiło. Z daleka usłyszałem kroki swego pana – dyszał ciężko, przeskakiwał po dwa stopnie naraz, klnąc przy tym szpetnie. Ludzie to strasznie rozemocjonowane zwierzęta. Doprawdy, prychnąłem z niesmakiem, podobne słabostki nie zasługiwały na szerszy komentarz.

Wstąpiła we mnie jakaś nowa energia. Pewnie oparłem ciężar ciała na łapach, jeszcze tylko odpowiednio długi rozbieg, przez całą długość łóżka… A co! Leć, Adaś, leć! – głos znanego sprawozdawcy sportowego brzmiał bardzo prawdziwie. Oczywiście, jestem kotem, wysokość żadna, ale telemark przy lądowaniu wyszedł perfekcyjnie. Że niby gruby? W żadnym razie. Pod tym futrem to same mięśnie, a zwinności mógłby mi pozazdrościć niejeden dachowiec-przybłęda.

Wahanie. Zakręcić się w pobliżu, niby to przypadkiem zahaczyć o nogawkę? Czy może dobitnie okazać lekceważenie? Jestem obrażony, ignorujesz mnie, człowieku. Weźże się zbierz do kupy! Zalej drina, zapadnij w ulubiony fotel. Podyskutujmy o tym, jakie to życie jest chujowe. Albo o nowej powieści tego pisarza, co jest znany z tego, że jest znany.

No nie… Może lepiej nie. Rodzeństwo to drażliwy temat z zasady. Młodszy braciszek z literackimi sukcesami na koncie jest bardziej uciążliwy niż drzazga tkwiąca pod paznokciem.

Mój człowiek stanął w progu mieszkania dokładnie w chwili, w której wskoczyłem na biurko. Teren zawsze niebezpieczny – miejsce pracy, bezpośrednie sąsiedztwo komputera. Matko z córkami, jaki tutaj burdel! Stado kolorowych flamastrów, osierocone kartki ze zgubionych dawno temu notesów, większość nieskazitelnie pożółkła. Palenie tytoniu sprzęgnięte z imitacją wysiłku myślowego było dla mojego człowieka wysoce niewskazane.

Poruszałem się po tym labiryncie flejtucha powoli i ze znawstwem. Udało mi się bez większych kłopotów ominąć kubek z wystygłą jakieś cztery dni temu kawą. Po rysunkowej modelce rozkraczonej w obscenicznej pozie został tylko nieśmiały kontur. Niezła dziunia. Trzeba by dolać wrzątku.

Pod lewą tylną łapą zdradziecko zaszeleściła jakaś kartka. Pożółkły papier nosił na sobie ślady ledwo widocznych gryzmołów. Pośpieszna, niestaranna notatka. Autor zabił myśl w pół słowa. Jakby znudziła go wykonywana czynność. Cały Mateusz – tysiąc pomysłów na minutę. Nieświadomie delikatnie musnąłem osobisty komputer mojego człowieka. Nadgryzione jabłko, przez które te ludzkie zwierzęta dostają małpiego rozumu, zaświeciło pełnią blasku.

W nagłówkach katastroficzna bryndza. PILNE! 40 OSÓB ZGINĘŁO! Wielka manifestacja w stolicy. Premier w specjalnym orędziu: „Jest cudownie, a będzie jeszcze lepiej”.

– Filister! Filister! Sio!

Poczochrana czupryna koloru rdzy ledwie wystawała ponad górę sprzętu, który tachał mój człowiek. Duża torba z naszytym logo producenta dyndała niebezpiecznie.

Już rozumiem, dlaczego mój człowiek jest taki wkurwiony. Spędził cały boży dzień na pstrykaniu demonstracji. Można się załamać, kiedy w obiektywie przez kilka godzin widzisz tylko chamusia ze sztachetą w ręku. – Moja racja jest mojsza niż twojsza! – I zamaszysty ruch rzeczoną sztachetą. Pewnie mały tłumek fotoreporterów wypstrykał każdą sekundę chwały nowego idola ludu. Na wielkiej ścianie, stanowiącej centralny punkt salonu, mój człowiek skrupulatnie umieszcza najlepsze ujęcia.

– Kurwię się, Filister – powtarza. – Rzucę tę robotę w agencji, spakuję torbę, wyjadę w cholerę.

Ciężko mi się z nim nie zgodzić. Kurwi się okrutnie. Potwór nie potwór byle… Chętnie palnąłbym jakieś kazanie. Powiedział coś do słuchu. Moje moralne oburzenie w praktyce wygląda jak jakieś zwykłe miauczenie. Nie warto.

Mateusz ma w sobie coś z prawdziwego artysty. Poluje na dobre ujęcia znacznie bardziej gorliwie niż ja na myszy.

Potrafi perfekcyjnie zatrzymać czas, portretuje rzeczywistość cyfrowo. Jedyna rzecz, jaka mu w życiu wyszła od początku do końca. Artyzm nie artyzm – rachunki opłacić trzeba. Podłapał fuchę przy Cyrku, całymi dniami nie ma go w domu. Ważne, że moja miska jest zawsze pełna. No prawie – do wyjątków należą sytuacje, kiedy jest tak zalany, że ma problem z samodzielnym leżeniem na podłodze. Zwierzem jestem – nic, co ludzkie, nie jest mi dziwne.

Stara się ten mój człowiek. Pstryka zakazane gęby naszych umiłowanych przywódców. W najlepszym razie gania po mieście stada gwiazd i gwiazdeczek. Prycham wyrozumiale, kiedy zły jak sam diabeł opowiada o pani z telewizji śniadaniowej, która zapomniała założyć majtki. Wszystko po to, żeby szóstemu mężowi – temu od absolutnie wielkiej i już na pewno jedynej miłości – przy rozwodzie skoczyła gula. Pieski ten świat, nawet z perspektywy kota.

* * *

Na zewnątrz jest tak źle, że strach łeb wystawić. Przysypało śniegiem, mróz chwycił na dobre, do tego zacina deszczem.

Wymknąłem się cichcem tuż przed świtem. Szarość zimowego dnia dopiero co wypełzła nad okolicę.

Urządziłem sobie defiladę po moim rewirze. Pierś do przodu, podnieś ogon i ogień. Szału nie było. Stara ryba w śmietniku przy spożywczym. Po drodze widziałem Freda – gonił przed siebie na złamanie karku. Kumpli nie poznaje. Dziwne – z miejscowymi szczurami żyje dobrze. A Freda nawet bardzo lubię. Oczywiście nie w tym sensie. Nie jestem taki, tylko najdroższa karma…

Nastraszyłem też kilka wyliniałych dachowców. Pierwsze ostrzeżenie, prychanie i syczenie. Drugiego nie będzie. Ciach, za kudły frajera, zęby w grdykę i pazur w bebechy. Porządek na parafii musi być. Ja tu rządzę. Jestem normalnym kotem, nie jakimś tam wykastrowanym demokratą.

Wróciłem do domu, zataczając olbrzymi krąg. Niby poranna gimnastyka, ale zahaczyłem o balkon na rogu ulicy. Ta ruda kotka z trzeciego… O rany! Wystarczy, że pomyślę o tym lśniącym futrze. Marcowanie zapowiadało się w tym roku na bogato. Jeszcze się zastanowię, czy ją bzyknąć. Dziunie na Whiskasie są jakieś niegramotne.

* * *

Wibracja telefonu i nieśmiertelny motyw „Smoke on the water”.

– No nie, nie, nie – jęknął Mateusz.

Ziewnąłem z podziwem. Nie wiedziałem, że da się w ten sposób wykręcić nadgarstek. Mężczyzna wsunął prawą dłoń do kieszeni. Góra sprzętu zachwiała się złowieszczo. Jak nic zaraz na podłodze wyląduje jakiś długi obiektyw za kilka tysięcy.

Znów skoczyłem na ziemię. Żadna elektronika nie podążyła moim śladem. Cyrkowiec z Mateusza. Chapeau bas.

Przytknął aparat do ucha, śmiesznie wykrzywiając przy tym szyję.

– Taaak? Nie. No tak, tak. Rozumiem, nie nie ma najmniejszego problemu.

Słyszę każde słowo gorliwie potakującego Mateusza. Miękki różowy kocyk, fundament mojego legowiska, grzeje przyjemnie.

– Nie, no coś ty! Niczym się nie przejmuj! Tak, wino. Czerwone, słodkie. – Chrapliwy, teatralny śmiech. – Jeszcze nie słyszałem o alkoholu, który ostałby się przy mnie na dłużej. Dobranoc. Pewnie, jesteśmy w kontakcie, jak najbardziej.

Mateusz zakończył połączenie i ostrożnie położył drogocenną elektronikę na ziemię. Widziałem, jak na policzkach, w miejscach niepokrytych przez twardy, ciemny zarost, pojawiają się czerwone plamy.

– Ty chuju złamany!

Oho, powiało braterską miłością.

– Ma niespodziewane wejście na żywo w telewizji. Nie przyjdzie. Wyobrażasz sobie? – zwrócił się do mnie. Kiedy coś zaburzyło wewnętrzny spokój mojego człowieka, krążył po mieszkaniu we wszystkich kierunkach. – Jakby w telewizji nie mieli innych gadających głów. Filister, lodówkę otworzę i on tam będzie. Oby złamał kulasa na suchej podwawelskiej!

Uniosłem łeb, naiwnie nadstawiwszy się na wypadek jakiegoś drapania ekstra. Nic z tego – ruina, w jaką zamieniły się plany na wieczór, naprawdę go ruszyła. Rozumiałem wszystko aż za dobrze. Sroce spod ogona przecież nie wypadłem.

Mateusz w kompletnym milczeniu udeptywał znane ścieżki. Z wściekłości drżały mu dłonie, sapał niczym dziewiętnastowieczny parowóz. Przeczuwałem, jak to się skończy. Zatrzymał się przed ciemnią.

Kilka lat temu wydzielił specjalne pomieszczenie. Każdy ma jakiegoś bzika.

– Bo widzisz – tłumaczył zwykle. – Nie cieszy mnie postęp technologiczny. Zdjęcia stały się wszechobecne. Zalała nas banalność, fotografia straciła duszę, pazur.

Po tych słowach zwykle z dumą prezentował swojego ukochanego Zenita 3M. Patrzył, a w źrenicach odbijały się pasja i szaleństwo. Głęboko wierzył w każde wypowiadane słowo. Zawsze wyczuwam kłamstwo – koty to nie tylko jakieś marne dziewięć żyć.

Zresztą nie tylko on wierzył w tę gadaninę. Kobiety, które sprowadzał do naszego mieszkania, również nie miały zastrzeżeń. Uwodził „na artystę” – taki postrzeleniec z niebanalną pasją przyciągał ludzkie samice.

Prezentował swoje osiągnięcia. Był jak paw, wabił kolorowym ogonem. Cała paleta barw, różne kąty ujęć, pozorny chłód i dystans – to wszystko zapewniała tylko przesłona obiektywu.

Mój człowiek odznaczał się na tle gówno wartej codzienności. Wydawał się inny – intrygujący. Wady? Pewnie, że ma. Pali jak smok i z wielkim upodobaniem zagląda do kieliszka. Na początkowym etapie relacji fakty przegrywają z egzotycznymi podróżami i anegdotami. Trzyma też puszystego, słodkiego kotka, co na pewno nie zaszkodzi.

Początki są niewinne. Zafiksowany na pstrykaniu samotnik z wiecznie nieułożonym włosem w kolorze ulubionej wódy wydaje się niegroźny. Mamy umowę – ja nie rozpowiadam na mieście, że jest kurwiarz, on pozwala mi oglądać wszystkie te śmieszne wygibasy i podrygiwania. Ech… Ta ludzka kopulacja. Kabaret nie pieprzenie, ale niech tam.

– Masz świetne łuki brwiowe. Coś niesamowitego. Naprawdę nikt przede mną nie zauważył? Znakomite warunki do jednej czy nawet kilku sesji. Kariera? W tym fachu to loteria, oprócz determinacji potrzebujesz też szczęścia. Furę szczęścia.

Znałem podobne bajki na pamięć. Śledzę reakcję obdarowywanych komplementami samic z umiarkowaną ciekawością. Czasem tylko pozwalam sobie na prychnięcie, kiedy duża dłoń mojego pana niedwuznacznie ląduje na kolanie, by już po krótkim udawanym wahaniu przesunąć się wyżej. Ty dupku, nawet nie zełgałeś, że podzwonisz po znajomych, by przybliżyć dla niej chwilę nieśmiertelnej sławy.

Kanapa w naszym salonie widziała już niejedno bezeceństwo. Bywa powoli, nieśmiało.

– Mateusz… No wiesz! Ty łajdaku! No nie… Przestań… Muszę już iść… Nie chcę… Chcę… Nie mogę! Ale bardzo chcę!

Chichotom piskom, protestom i zachętom nie ma końca. Turlają się aż do brzeżku kanapy. Plątanina ciał staje się coraz bardziej pogmatwana. On na niej. Ona na nim. Pocałunki – raz powolne i delikatne, innym razem agresywne, pełne nieokreślonej desperacji. Części garderoby fruną gdzieś w niebyt.

Ludzka zachłanność przewyższa tę zwierzęcą. Wchodzi w nie zdecydowanie, mocno. Raz przyjmowany jest w ciszy, innym razem z głośnym jękiem aprobaty. Trwają w rozpuście przez kilka ulotnych momentów. Żadnej nie przepuści.

Są smukłe, młode, niewinne. Trafiają się też dojrzałe, przepełnione życiową goryczą. Te ostatnie napędza jakaś niesamowita odwaga. Chęć przeżycia szalonej przygody, grzesznego uniesienia, które zostanie między nimi, otoczone tajemnicą.

Mateusz zwykle spełnia tego typu zachcianki bez najmniejszych oporów. Libertyn pełną gębą. Koneser piękna w każdej postaci. Kobieca nagość zdaje się wprawiać go w zachwyt, wahanie – rozczulać, nieprzystępność – motywować.

Mruczę z zadowoleniem, kiedy nadchodzi spełnienie epizodycznych kochanków. Czasem zadzieram łeb, by śledzić białą strużkę spływającą po nagości kobiecego uda, tak bardzo przywodzącą na myśl apetyczne mleko.

– Mateusz! On się dziwnie na mnie patrzy. – Słyszę niekiedy.

– Spoko, to tylko kot. – Na twarzy mojego pana pojawia się dobrze udawane zdumienie.

A ja mam ochotę gryźć i drapać tego pieprzonego Casanovę! Odwracam się w takich sytuacjach, gniewnie machając ogonem. Gdyby występowała zgodność gatunków, wodziłbym je na pokuszenie strofami mistrzów.

.
.
Miód nieba sącząc wonny na duszy słoneczność —

W oczach Twych smutek widzę, a w smutku tym — wieczność.

I różę obejmując, i płat, i dno całe,

Płatem mi usta Twoje, piersi dnem mi białe.

Wnętrze lilij, które skrzydłami osłania

Motyl, jest jak kochanie błękitne — kochania.

I patrząc w nie, oczami Twe ścigam źrenice —

Dwa z szafiru jeziora i dwie tajemnice.*

.
.
To jest klasa, to jest rozmach, cieniasie. A jakaś tam sesja fotograficzna? Prostacka przynęta. Aparat uwodzi swą magią większość kobiet. Charakterystyczny suchy trzask spustu zabytkowego Zenita tworzy unikalną atmosferę. Widziałem dziesiątki razy, jak pan Artysta dba o właściwą ekspozycję każdego z walorów zauroczonych modelek. Raz obiektyw koncentruje się na długich smukłych nogach, kiedy indziej na pełnych wyzywających ustach. Czasem aparat mierzy się z niezbadaną głębią spojrzenia nagiej samicy.

Różny bywa też stopień odwagi. Bywa, że całość aktu stanowi wyzywająca poza. Nierzadko jednak muzy zachęcone czułymi słowami Mateusza rozchylają uda – powiększone od nabiegłej krwi delikatne, małe wargi są już wówczas wilgotne.

Dzięki zmysłowi węchu potrafię bez trudu rozróżnić ten aromat pośród setek innych. Słyszę serca, które zaczynają łomotać ze zdwojoną siłą. Rejestruję wszystkie szczegóły dostępne mojej rasie.

Pochłonięte biegiem wydarzeń kobiety wypinają pierś albo układają usta w seksownym grymasie. Osuwają się na kolana, przysiadając na piętach. Mam swoje faworytki – różnica międzygatunkowa zapewnia pewien luksus. Mogę zabawić się w bezstronnego sędziego.

Lubię na przykład Izę – wysoką blondynkę o długich, mocno zbudowanych nogach. Doceniam ciężką pracę wykonywaną na siłowni. Jej odwagę, bezczelne iskry tańczące w spojrzeniu, gdy tylko rozlegnie się pierwszy trzask migawki. Wyuzdana zdzira, po prostu… Miau! Nie ma absolutnie żadnych oporów przed sięganiem dłonią ku złączeniu ud. Sprawne palce bezbłędnie wykorzystują nadzwyczajną wrażliwość drobnej łechtaczki. Oboje ignorują wówczas moją dyskretną obecność – i dobrze. Kolejne klatki szybko zapełniają się coraz śmielszymi ujęciami.

Napięcie rośnie w tempie lawiny. Każdy por skóry krzyczy o zbliżenie. Dziwię się, że czasem cała rzecz posuwa się tak wolno. Nim wargi musną wargi, pewne dłonie wyjmują błonę fotograficzną. Trzydzieści sześć klatek o szerokości trzydziestu pięciu milimetrów, dokumentujących rozpustę.

Mateusz daje się ponieść temperamentowi. Żaden z niego wojerysta. Nie potrafi opierać się pokusom. Czasem myślę sobie, że nawet nie próbuje tego robić. Nagromadzone napięcie w końcu daje o sobie znać, natura jest bezlitosną suką. Pieprzy się z kobietami szybko, brutalnie. Nie ma żadnych półśrodków. Bierze i daje, tracąc rozum w tej jednej chwili. Ech, ludzie…

Kiedy jest już po wszystkim, przez kilka pierwszych minut niedawnych kochanków łączą więzy milczenia. Sekundy zmieniają się w minuty. Szara, prosta rzeczywistość zaczyna kąsać niczym wąż szykujący się do ponownego uderzenia.

Przed upływem pełnej godziny zdziwiona kobieta zwykle w pośpiechu zbiera pomięte ubrania. Grzecznie, acz stanowczo zostaje wystawiona za drzwi. Niekiedy z ust tych co bardziej naiwnych pada zapewnienie w stylu: „Mam dla ciebie całą noc”. Nic z tych rzeczy. W tej grze chodzi wyłącznie o seks. Proste zaspokojenie podstawowych potrzeb na jasnych zasadach.

W ciągu kilkudziesięciu minut negatyw trafia do urządzonej z wielką dbałością o każdy detal ciemni. Mateusz zna się na swojej robocie, pracuje bez pośpiechu i uważnie. Tradycyjna metoda uzyskiwania zdjęć wymaga jednak pewnej wprawy. Prędzej czy później żmudny proces dobiega końca.

Odbitki zostają starannie opisane, posegregowane. Całość trafia do sejfu, zajmującego jedną ze ścian malutkiego pomieszczenia. O tej kosztownej ekstrawagancji wiemy tylko my dwaj.

* * *

Spoglądam z uwagą na Mateusza. Wyraźnie się waha. No, malutki! Albo wóz, albo przyczepka. Palcami musnął błyszczący chrom niedużej gałki i odwrócił się na pięcie.

Ciężkie westchnienie rozchodzi się po mieszkaniu. Czyżby emocje opadły? Krąży chwilę bez celu, co i rusz zerkając w kierunku lodówki.

Podejrzewam, że kusi go mieszanka prochów i rudej wódy. Już to widywałem – zasiądzie w swoim fotelu obciągniętym czarną, intensywnie pachnącą skórą i przez kilka następnych godzin będzie mocował się z własnymi demonami. Mógłbym się założyć, że całkiem poważnie rozważał taki wariant.

– Nie, Filister – mruknął do mnie. – Rozegramy to inaczej.

Energicznym ruchem wybrał numer.

– Cześć, Paweł, Mateusz z tej strony. Tak, wiem, że wiesz. A pamiętasz, że dziś jest piątek? Jakiś alkohol?

Czyli jednak… czasem z tego człowieka wyłazi zwyczajny moczymorda.

– Wciśnij mnie na dziś wieczór. Cholera, potrzebuję się oderwać… Tak, wiem, pamiętam, że za dwa tygodnie masz pokaz. Taa, przyszło zaproszenie.

I nawet go nie otworzyłeś, skubańcu.

– Jak to z modelem? Ekhm. A czy on…?

Sierść mi się zjeżyła na grzbiecie. Mój pan w tym urwanym w pół słowa pytaniu zawarł szereg niewypowiedzianych wątpliwości. Wołowina przeciw Whiskasowi, że mecz stanowił jedynie preludium.

– No dobrze, niech będzie. Za godzinę? Ok, czekam na was. – Koniec połączenia.

Mateusz chyba nie do końca świadomie potargał jeszcze bardziej swe rude kudły.

– No, futrzak, zaczynamy bal.

Po raz pierwszy dzisiejszego wieczoru dostrzegam nieśmiały uśmiech. A może to grymas? Odwracam się na łapie. Duże łóżko znów nęci mnie swą miękkością. Pierwszy pomysł jest zawsze najlepszy. Czas na drzemkę.
.

– Komisję mi, skurwysyny, przysłali budowlaną. Dom na działce będą mi rozbierać, czy aby na pewno z materiałów odpadowych. Faktur chcą. A kto, kurwa, tyle lat faktury trzyma?!

– Wczoraj mówiłeś, że masz.

– Olo, ty się, kurwa, ode mnie odpierdol!

.
.
– Kotlet z psa, trzeciej kategorii, pomielone razem z budą.

– Suką.

.
.
– Wszystkich nie wyrzucą, policję polityczną muszą mieć, czy jak tamta kurwa będzie się nazywać. No co? Jezuitów zatrudnią?**

.
.
Oglądam film jednym okiem. Znacznie istotniejsza jest pielęgnacja pazurów. W końcu… Bezpieczeństwo, higiena, lenistwo. Zdecydowanie trzeba się jeszcze oblizać przy łapie. Goście przychodzą.

Nie lubię Czarka. Źle mu z oczu patrzy. Znam się na tym – facet całe życie gra jedną miną. Rozwaliłem się na łóżku, wyciągając się na maksymalną długość. Człowiek będzie wściekły, że się rządzę. Dziś wieczór nie jest dobry moment na zabawę w kotka i pana.

Kiedy sprowadza pod nasz dach jakąś małoletnią siksę – ot tak, żeby zaliczyć – czasem i w kocie odzywa się coś ludzkiego. Wtedy łóżko jest moim sanktuarium, chcę się bawić i domagam się pieszczot. Przynajmniej czasem próbuję uchronić te co młodsze przed daniem ciała. Da taka jedna z drugą dupy, a na drugi dzień dorabia do tego wyższe uzasadnienie. Ot co. Kilka razy zrujnowałem drobiazgowo zaplanowane rendez-vous. Nie powiem, pękam z dumy.

Dzwonek rozbrzmiał punktualnie No, koniec lizania się po jajach. Pozwoliłem sobie na niezadowolone prychnięcie, ale z Pawłem to ja nie wygram.

Wychodzę z pokoju w samą porę, by zobaczyć stojących w progu dwóch mężczyzn. Mateusz i Paweł różnią się tak mocno, jak tylko dwa ludzkie zwierzęta różnić się mogą. Pachną zupełnie inaczej. Tego trzeciego nie znam.

Mój już na pierwszy rzut oka jest nieposkładany. Kupa nieszczęść. Przysadzisty rudzielec, szeroki w barach. Wsadzić mu na głowę okrągły hełm, topór do łapy i w coraz bardziej gównianych produkcjach Jacksona zrobiłby karierę nawet bez charakteryzacji.

Paweł ma na sobie ten swój dwurzędowy garnitur, oliwkowy, w kratę. Ekstrawagancja do potęgi, ale taki właśnie jest.  Na młodej, wypoczętej twarzy zawsze gości szeroki uśmiech. Czasem sobie myślę, że ten człowiek mieszkający na stałe gdzieś za wielką wodą jest bardziej amerykański niż Amerykanie. Ale zawsze przynosi mi jakieś smakołyki i bosko drapie za uchem. Nie ma na co narzekać, tylko mruczeć z wrażenia.

– I co? Twoje wiecznie czwarte patałachy już-już witają się z gąską, żeby na końcu oglądać prawdziwego mistrza w telewizji?

Paweł rozłożył szeroko ramiona i wyszczerzył zęby, prezentując ich nieskazitelną biel w pełnej krasie. Modele, którzy noszą projektowane przez niego ciuchy, mogliby pozazdrościć takiego uśmiechu.

– To wszystko wina tego francuskiego sknery – burknął Mateusz. – I tak od piętnastu lat. Żeby na ławce siedział Szkot, to zrozumiałe. Ale tam potrzeba dobrego napastnika, a ten…

Nie dokończył, bo przyjaciel zaniósł się serdecznym śmiechem. W czarnych oczach zapaliły się wesołe ogniki.

– Daj spokój. Napastnika? Ceny jak w żydowskim sklepie. Za kogoś z umiejętnościami trzeba wyłożyć naprawdę grube miliony.

I zaczęła się dyskusja, że nasz lewy jest lepszy niż ich prawy,

– Dobra, już dobra. Nie będziemy się kłócić o sport, w którym dwudziestu dwóch milionerów parodiuje rywalizację między mężczyznami. Już lepiej oglądać programy o gotowaniu albo podróże rąbniętych fotoreporterów. – Tu mrugnął znacząco w stronę Mateusza.

– Zawsze potrafiłeś mnie przegadać – burknął z rezygnacją. – Chodźcie, czujcie się jak u siebie…

Wyciągnięta dłoń mojego człowieka i ten grymas czy tam uśmiech. Nowy odwzajemnił gest. Miał przystojną, śniadą twarz. Coś mi mówiło, że nie unika wyczynowego sportu. Model idealny.

– Filip – zapełnił niezręczną sekundę ciszy milczący dotąd trzeci gość. Sprawiał wrażenie trochę zaskoczonego, że w końcu udało mu się dojść do głosu,

Słowotok Pawła, jego giętki język, obrosły rozmaitymi legendami. Król nocnego życia w tym mieście, stały bywalec cieszących się określoną reputacją klubów kompletnie nie przejmował się ludzkim gadaniem. Za to na potrzeby zwierzaków nigdy nie pozostawał obojętny. Pogłaskał mnie, pewnym krokiem przemierzając nasz salon. Miał boskie palce!

Rozpuszczony przez pieszczotę mogłem ze spokojem obserwować rozwój wypadków. Paweł jak zwykle przy każdym kroku delikatnie kołysał biodrami. Ruch wyglądał bardzo naturalnie. Czasem się zastanawiałem, czy była to z jego strony świadoma prowokacja? Samice i samce wszystkich gatunków pewnie zgadzały się co do jednego – miał świetny tyłek.

Filip podążył jego śladem. W pośpiechu usunąłem się z drogi. Mierzysz mnie tak niepewnym wzrokiem, człowieku? Nie mogę mu powiedzieć, że w głębokim orzechowym odcieniu tęczówek dostrzegłem wahanie. Przeklęte różnice między gatunkami. Słodki jesteś, taki niewinny. Radośnie macham ogonem.

Zabawne – stara się skopiować nawet rytm kroków. Chód jest wyraźnie wyuczony. Z dołu czasem widać więcej, lepiej. A ten degenerat lubi się bawić, przerabiając kolejne samczyki na obraz i podobieństwo swoje. Z dystansu swojego legowiska widziałem, że wieczór zapowiada się naprawdę interesująco.

* * *

– Taaak! Taaak jest! To było niesamowite!

Chrypa sprawozdawcy podziałała na trójkę mężczyzn wygodnie rozpartych na kanapie podobnie jak zaklęcia hinduskich magów na kobry. Spektakl przekroczył granice wyobraźni. Dziewięćdziesiąta minuta gry, podział punktów między odwiecznymi rywalami jest niemal pewny.

Aż tu ten mały w czerwonym trykocie i białych spodenkach urywa się obrońcy. Dostaje piłkę, sprintem pokonuje następne trzydzieści metrów. Mija kolejnych rywali, jakby ci nie stanowili większej przeszkody niż slalomowe tyczki. Wpada w pole karne i uderza lewą nogą.

Ze swojego miejsca nie widzę futbolówki łopoczącej w siatce. Ludzkie trio jak na komendę podrywa się na nogi.

– Takie rzeczy to raz w życiu!

– Świętujemy mistrza! – Entuzjastyczny ton głosu Mateusza. Rzadkość.

– Hola, hola, póki piłka w grze… Nie dziel skóry na niedźwiedziu, ale napić się zawsze warto.

Paweł czuł się swobodnie. Zupełnie jakby był u siebie, podszedł do barku. Znał rozmieszczenie poszczególnych alkoholi. Potrafił zrobić z tej wiedzy właściwy użytek. Kilka minut później burbon znalazł się w trzech szklankach. Atmosfera stopniowo zaczęła się rozluźniać.

* * *

– Ta zimowa kolekcja będzie przełomowa – zapewniał jakiś czas później Paweł. – A Filip to moja perła w koronie. Będzie prezentował moje najciekawsze projekty.

Młodszy z mężczyzn zachichotał.

– Mów, kim jesteś i kto cię podmienił? W mniej niż minutę wykorzystałeś czteroletni limit na komplementy.

– Ech… Ta młodzież… – Projektant z rezygnacją rozłożył ręce. Szklanka z resztkami alkoholu zatoczyła półkole w powietrzu.

Mateusz odchylił się, a jego wzrok podążył za drugą dłonią przyjaciela. Ta ostentacyjnie wylądowała na kolanie Filipa. Napięcie wyczuwalne w powietrzu jeżyło sierść na grzbiecie. Bacznie obserwowałem całą trójkę. Nic nie było w stanie mnie zmusić do odwrócenia wzroku.

– Ty się nigdy nie zmienisz. – W głosie mojego pana pojawiła się ni z tego, ni z owego jakaś miękka nuta. – Jesteś lekkomyślnym bałwanem. Ta nonszalancja kiedyś cię zgubi.

Byłem pewien, jak to się skończy.

– Ty i te twoje podchody, strategie jak na wojnie. – Pokręcił głową z udawanym oburzeniem – Sprawa jest zdecydowanie prostsza. Nie zadzwoniłbyś, gdybyś nie chciał się pieprzyć. Mam rację?

Miau, wiedziałem to, choć nie do końca.

– Jestem ciotą. W imię czego mam sobie odejmować od ust dwa łakome kąski. Nie ma takiej opcji.

Paweł jednym haustem osuszył szklankę. W ułamku sekundy nawiązał kontakt wzrokowy ze swoją zabawką. Wargi młodego mężczyzny rozchyliły się nieznacznie. Pocałunek okazał się długi i wyuzdany.

Ostentacyjny manifest własnych intencji. Musiał całować znakomicie – Filip aż przymknął oczy pod wpływem tego doznania.

Pan poruszył się niespokojnie. Znałem go, został zdradzony przez własne ciało. Ten widok sprawił, że erotyczny impuls błysnął gdzieś w centralnym układzie nerwowym.

W okolicy krocza zarysował się wyraźny kształt. Nie będzie odwrotu. Mateusz zawsze był wrażliwy na tego typu bodźce. Dłoń Pawła gładziła przez materiał koszuli klatkę piersiową mężczyzny. Filip po otrząśnięciu się z pierwszego zaskoczenia zaczął przejawiać inicjatywę. Położył dłoń na zewnętrznej stronie uda, gładząc ją nieśmiało, ale z widoczną wprawą. Jego obecność Mateusza krępowała w dużo większym stopniu. Pocałunek trwał i trwał, i trwał, a podniecenie wszystkich mężczyzn rosło.

Paweł zaprzestał pieszczoty w momencie, gdy dłoń Filipa spróbowała przesunąć się dalej.

– Niegrzeczny chłopiec, oj, bardzo niegrzeczny. Jeszcze nadejdzie twój czas. Dla takiego tyłka warto się nieco pomęczyć.

Znów uśmiech w pełnej krasie, oczy błyszczące podnieceniem, jak u dziecka tuż przed spłataniem kolejnego figla.

Filip przełknął ślinę. Nie wiem, czy ludzkie ucho to zarejestrowało.

– Mateusz, a może mała sesja, co? To męskie ciało… Nie jestem fotografem, ale niejedno widziałem. To ciało, mówię ci… Na przykład tu…

Mówiąc to, musnął palcami mięśnie brzucha swojej zabawki.

– Wykluczone – warknął pytany.

– Oj, nie bądź kutwa. Ten chłopak ma lepsze ciało niż większość tych pizdeczek, które fotografujesz! Nie rozumiem cię!

Wydął policzki niczym rozkapryszony pięciolatek. Jednocześnie jednym ruchem odpiął guzik dżinsów.

Gdybym nie znał go lepiej, pomyślałbym, że to koniec. Nic z tych rzeczy. Paweł był naprawdę napalony.

– Nie docenia cię, cholerny burak…

– Ale ja nie… – Po raz pierwszy od dłuższej chwili odezwał się Filip.

– Nie, nie ma żadnego ale… Jesteś piękny.

Wargi znów musnęły wargi. Dłoń Pawła znalazła się w spodniach tamtego. Ze swojej pozycji nie widzę dokładnie wszystkiego, unoszący się i opadający materiał czerwonych bokserek jest jednak dość wymowny.

Masturbował młodego mężczyznę powoli, dbając o to, by nie zerwać kontaktu wzrokowego. Czas grał na jego korzyść – z każdym kolejnym ruchem dłoni na penisie podniecenie rosło.

Model zaczął oddychać płytko. Półprzymknięte powieki wydawały mi się wyraźną oznaką kapitulacji.

Filip mimowolnie szeroko rozstawił nogi. Kompletnie zapomniał o obecności tego trzeciego.

– Nie, mój piękny. Jeszcze nie pozwolę ci skończyć. Dojdziesz, kiedy ja sobie tego zażyczę. I tylko wtedy.

Jakby na przekór własnym słowom przyśpieszył ruchy ręki. Filip szybko znalazł się blisko punktu, po przekroczeniu którego nie ma już powrotu. Zostaje tylko czysta, niczym nieskrępowana przyjemność.

Paweł wyczuł, co się święci i zamarł na jedno uderzenie serca. A może tylko podziwiał umięśniony tors Filipa. Imponująca rzeźba była widoczna nawet mimo materiału koszuli.

Gładził go delikatnie przez kilka długich minut. Nie wiem, czy zauważył, kiedy Filip zaczął rozpinać po kolei guziki koszuli. Nagość gładkiego torsu skusiła nawet takiego wytrawnego degenerata. Usta zaczęły nieśpieszną wędrówkę od jabłka Adama aż po zagłębienie pępka. Ciekawe, jak dużo samozaparcia potrzebował, by zignorować sztywnego kutasa, który rozpychał się w spodniach.

Ich gra zawierała w sobie dotyk, siłę spojrzeń i jakąś niewypowiedzianą głośno obietnicę. Obietnicę czegoś, co będzie zdecydowanie bardziej wyuzdane. Koniec języka Pawła po raz trzeci zakończył wędrówkę po torsie. Tors znaczyła wyraźna strużka śliny.

Mateusz nie wytrzymał. Bez jakichkolwiek wstępów pozbył się paska, pozwalając, by spodnie opadły do kostek. Ręka mojego człowieka wsunęła się pod bokserki. Czasem zastanawiam się, czym oni się od nas różnią. Wszyscy jesteśmy zwierzętami. Człowiek jest o tyle wyjątkowym przypadkiem, że swym okrucieństwem i głupotą bije wszystkie inne żywe istoty na głowę.

Teraz Mateusz patrzył, ale nie widział. Oczy zaszły mu mgłą. Liczyło się tylko jedno. Własna ręka mocno i brutalnie gładząca całą długość trzonu. Lata samotnej i wytrwałej praktyki pozwalają większości ludzkich samców znakomicie poznać swój ukochany narząd.

– Jeszcze… Chcę więcej… – wychrypiał.

Mózg odciął wszystkie inne sygnały. Świat podnieconych ludzi jest taki prosty. Zawęża się do jednego prostego żądania – rozkoszy.

Kilka rzeczy wydarzyło się jednocześnie. Paweł w końcu przedłożył pożądanie nad finezję. W powietrze pofrunął pasek z brązowej skóry, zwieńczony fikuśną srebrną klamrą. Prawie całkiem nagi Filip zdany był na łaskę i niełaskę najlepszego projektanta w mieście. Slipy stanowiły nic nieznaczącą przeszkodę. Będący w szczycie możliwości fallus modela prezentował się okazale. Paweł wpatrywał się w żołądź z widoczną gołym okiem fascynacją. Bez chwili wahania wziął penisa w usta.

Pękły wszystkie bariery. Szanowany artysta zmienił się właśnie w najzwyczajniejszą w świecie dziwkę. Z entuzjazmem robił loda młodszemu koledze, pozwalając na to wszystko patrzeć Mateuszowi.

Rozległ się dźwięk towarzyszący krztuszeniu. Żołądź musiała otrzeć się o gardło. Dla onanizującego się z furią widza nie miało to najmniejszego znaczenia. Paweł starał się dać jak najwięcej przyjemności dryfującemu po oceanie endorfin Filipowi. Udało mu się wziąć do ust prawie cały członek – nie lada wyczyn. Jego zabawka u szczytu swych męskich mocy była słusznych rozmiarów.

Robił laskę modelowi przez kilka kolejnych minut. Przestawał ssać tylko dlatego, że musiał zaczerpnąć powietrza. Filip nie wytrzymał – zaczął głośno jęczeć, z trudem łapał oddech. Jedyne, na co było go stać, to dociskanie głowy partnera. Niema prośba, by nie przestawał, nie teraz.

Gwałtowny finisz był kwestią kilku ruchów języka na maksymalnie uwrażliwionym wędzidełku. Filip wydał z siebie ni to jęk, ni to warknięcie. Rozkosz i ulga splotły się ze sobą, kiedy spuszczał się w usta partnera. Legł jak długi na kanapie, oczy miał zamknięte. Paweł pozwolił mu dojść do siebie. Na jego wargach błąkał się szelmowski uśmiech.

– Nieźle, naprawdę nieźle – wymruczał. – Niewyżyty gówniarz.

I coś w tym było – wymęczony orgazmem penis skurczył się znacznie, ale nie opadł całkowicie.

Mateusz podniósł się z kanapy. On również był maksymalnie podniecony. Każdy krok musiał go sporo kosztować. Sterczący kutas domagał się uwagi. Zdecydowanie. Podszedł do komody i wyciągnął z szuflady paczkę prezerwatyw oraz lubrykant.

Wrócił do odpoczywającej dwójki już nagi. Zrzucił ubranie w wielkim pośpiechu, słusznie przeczuwając, że nie będzie mu już potrzebne.

Paweł przesunął chciwym wzrokiem po ciele Mateusza – widział je już tyle razy, że mógłby popaść w rutynę. Ale nie… Zerwał się z kanapy, jakby pchany do działania przez jakąś przemożną siłę. Podziwiał swojego przyjaciela, znów całował łapczywie, jednocześnie pieszcząc penisa i jądra mojego pana. Sycili się sobą jakiś czas, wymieniając nieśpieszne pieszczoty.

– Odwróć się. – Mateusz był stanowczy i zdecydowany.

– Chcesz mi strzelić fotkę?

– O nie… Chodzi mi po głowie tylko seks. Mam straszną ochotę po prostu cię wypierdolić.

– I myślisz, że jestem taki łatwy, co? A takiego… Ze mną trzeba pochodzić, zanim zacznę się z kimś ruchać… – Każde kolejne słowo wypowiadał coraz cichszym głosem.

Chwilę później spełnił prośbę – bezwstydnie opuścił spodnie, wypinając dupę w kierunku mojego pana. Miał wąskie biodra i bladą skórę.

– On wydaje się tak niewinny… – Słyszałem od Mateusza, kiedy przechodził jeden ze swoich licznych kryzysów. – Właśnie wtedy mam na niego największą ochotę. Na tę prawie niewinną dupę. Prawie… Słowo-klucz.

Okazja nie od razu została w pełni wykorzystana. Spora ilość żelu wystarczyła, by zlikwidować ewentualny dyskomfort. Palec wskazujący znalazł się między pośladkami.

Wyglądało na to, że już samo pokonywanie oporu zaciśniętego zwieracza dało Pawłowi oczekiwaną przyjemność.

– Tak… Tak… Nie przestawaj…

Palec zagłębiał się w męskim anusie coraz szybciej i głębiej. Zaszeleściła folia, Mateusz nałożył prezerwatywę. Nie będzie dłużej czekać – czułem to. Ogromna porcja lubrykantu znalazła się między pośladkami Pawła.

– No dalej, malutki… Zrób to! Teraz, natychmiast. Zerżnij mnie!

Jakby dla wzmocnienia zachęty zakołysał pupą. Tak jak tylko on to potrafił.

Zadziałało. Mateusz z impetem wsunął się w tyłek kochanka. Resztki samokontroli zostały wykorzystane. Dwa ciała stworzyły jedność. Podsycana umiejętnie żądza odbierała rozum, liczyło się tylko tu i teraz. Uwielbiał jego dupę – o tym też czasem opowiadał.

– On jest po prostu nieziemsko ciasny – bełkotał w pijackim widzie.

W pokoju rozległ się trzask

– Zasłużyłeś na klapsa! – warknął przez zęby, wyprowadzając coraz głębsze, coraz agresywniejsze sztychy.

– Taaak… Pierdol mnie! Nie przestawaj! Jestem… Jeste… Suką, brudną dziwką.

Jaką perwersyjną moc mają słowa!

Mateusz zastygł w bezruchu dokładnie w momencie, gdy do gry ponownie włączył się Filip. Klęknął przed kochającą się parą ze sflaczałym penisem w dłoni, ale za to z wyraźną ochotą na kolejną rundę. Paweł nie miał wyboru – musiał zacząć zaspokajać młodego modela ustami.

W tym momencie spojrzenia Mateusza i Filipa skrzyżowały się. Ostatni sztych był naprawdę głęboki… Gdyby obciąganie nie utrudniało artykulacji, posuwany zapewne by krzyknął.

Orgazm uderzył w Mateusza z siłą tsunami rozbijającego się o brzeg.

– O kurwa… Ja pierdolę…

Tak, mój człowieku, idealne podsumowanie wieczoru, gdzie trzech gości będzie wkładać sobie nawzajem. Nie miałem wątpliwości, że to nie był ostatni raz tej nocy. Postanowiłem opuścić swój punkt obserwacyjny. Wymknąłem się, korzystając z zamieszania. Koty muszą wszak chodzić własnymi ścieżkami.

* * *

Kiedy wróciłem, poranna mgła panowała nad miastem. Z łazienki dochodził stłumiony szum wody. Podobno prysznice są dobre na wszystko. Wszelkie ślady rozpusty zostaną zmyte.

Dostrzegłem, jak Mateusz wychodzi z łazienki z ręcznikiem wokół bioder. Zauważył mnie dopiero wówczas, gdy zapadł się w swoim fotelu. Nalał sobie drinka, wypił jednym haustem.

Sięgnął po proszki przeciwbólowe. Zamknął oczy, wyglądało jakby zapadł w drzemkę. Tylko silne leki pozwalały mu zaznać kilku godzin snu. Bez szczepionych na stałe z myślami obrazów. Co zobaczyłeś? Ściągniętą bólem twarz młodej, bośniackiej dziewczyny, błagającej o litość gwałcącego ją serbskiego żołnierza? Kule świstające nad głową w Czeczenii, kiedy znalazłeś się w samym środku walki między czeczeńskimi partyzantami a regularną armią? Wielkie płatki śniegu zasypujące kaukaską przełęcz i malejącą w oddali sylwetkę przekupionego przewodnika?

Podziurawione kulami ciało przyjaciela, osuwającego się bez życia na podłogę vana gdzieś pośrodku irackiej pustyni? Odsiecz Amerykanów przybyła kilka minut za późno. Rykoszetujące pociski ogłuszyły cię kompletnie. Strach odebrał zmysły. Siedmiolatek ubrany w pas szahida. Jasna kula wybuchu i fotoreporterzy w pełnym biegu, przepychający się między sobą o lepsze ujęcie. Życie odurzonego narkotykami dziecka nie miało znaczenia. Liczyła się tylko informacja. Sępy.

To wszystko i jeszcze więcej Mateusz opowiadał mi wielokrotnie. Pies wojny z przetrąconą duszą. Uciekał, rozpaczliwie uciekał przed okrucieństwem rzeczywistości. Tak jak tego poranka.

Zdawał się przebywać gdzieś daleko. Pochłonięty własnymi myślami. Mógłbym się założyć, że szukał nadziei na lepsze jutro. Nie ma szans – za kilka dni, najdalej tygodni rozlegnie się dźwięk telefonu. Kolejna wojna gdzieś na drugim końcu świata. Następna orgia przemocy, która nikogo nie obchodzi. Nie miał szans na lepsze jutro, już nie… A ja byłbym świnią, a nie kotem, gdybym odebrał mojemu człowiekowi nadzieję, prawda?

.

* Jerzy Liebert, „Kochanie”
** „Psy”, reż. W. Pasikowski

.

Aby pobrać ebooka z powyższym tekstem w formatach pdf, epub, mobi:

.

Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.

.

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wyślij je na nasz adres ne.redakcja@gmail.com. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.