Używanie lin do wiązania ciała w celach erotycznych występowało niewątpliwie od wieków i na całym świecie, ale co by nie mówić dopiero Japończykom udało się uczynić z tych działań sztukę – właśnie shibari.
Sztukę rozumianą szerzej niż tylko jako umiejętność unieruchamiania liną ciała, ale jako działania artystyczne mające u obserwatora wywoływać doznania estetyczne, zmysłowe, a u uczestników działań – emocje i erotyczne przeżycia.
Można malować obrazy pędzlem, utrwalać piękno ciała w rzeźbie, można to też czynić przy pomocy lin – tak jak to czyni właśnie artysta shibari.
Shibari może być jedną z technik gry erotycznej, swoistą pieszczotą.
Może być spektaklem, obrazem, filmem.
Może być jedną z praktyk z zakresu sado-maso.
Może być narzędziem użytym do celów pornografii.
Shibari jako sztuka powstało nie tak dawno: w połowie ubiegłego stulecia.
I rozwija się nadal.
Na naszych oczach zmienia się, poszukuje nowych środków wyrazu, technik, sposobów widzenia.
Za prekursora uważa się powszechnie Ito Seiyu.
Ito Seiyu znany jest jako malarz i literat, przyznaje mu się pierwszeństwo w sięgnięciu w jego twórczości do dawnej tradycji hojo jutsu, wykorzystywanej przez niego jako inspiracja do obrazów przedstawiających postacie skrępowanych, udręczonych kobiet.
Jest połowa XX wieku – w 1950 r. Ito Seiyu publikuje swoje prace w kilku powojennych japońskich magazynach wydawniczych. Jest to początek wydawnictwa znanego pod nazwą Kitan Klub.
Ito Seiyu przypisuje się cykl obrazów i fotografii, których inspiracją były sceny przedstawiające jego ciężarną żonę w więzach, czasem bardzo drastycznych, z podwieszeniami i w sceneriach śnieżnej zimy. W 1977r powstaje film pt. „Beauty’s Exotic Dance: Torture!” inspirowany jego życiem.
Około 1954 Akechi Denki, jeszcze jako młodzieniec, uczeń, zaczyna publikować swoje prace graficzne przedstawiające wiązania w magazynach Kitan Club.
1956, Minomura Kou, jest uczniem Ito Seiyu, pisarzem, ilustratorem, w swojej pracy z linami korzysta z wzorców Ito Seiyu. Zaczyna wydawać magazyn Uramado.
W regionie Osaka, w nieco „podziemnych” realiach rozwijają działalność quasi teatralne grupy SM. Ich aktywnym promotorem jest Ito Seiyu.
Od Minomura Kou uczy się kolejna znacząca postać – Nureki Chimou, we wczesnych latach 60-tych współpracuje z magazynem Kitan Klub.
W 1961 r. umiera Ito Seiyu.
Dan Oniroku publikuje Hana to Hebi (historia przedstawiona w spektaklach teatralnych, a potem w filmie „Flowers and Snake”) w Kitan Club. Ta inscenizacja zasadniczo rozpoczyna nowy gatunek w japońskim SM.
1970 – Rozpoczyna się złoty okres „Pink movies” – filmów z elementami erotyki i przemocy. Wiele opowieści z elementami SM podczas ich ekranizacji wymaga udziału ekspertów shibari. Ludzie ci swe umiejętności czerpią głownie z przedstawień, zdjęć i publikacji Kitan Club.
Z tego nurtu wyłania się jako główna postać Arisue Go, który do dziś pozostaje uznanym ekspertem shibari w wielkobudżetowych produkcjach filmowych, np. kolejne remake „Flowers and Snake”.
Osada Eikichi rozpoczyna pokazy SM inspirowane działalnością grup teatralnych z lat 50-tych.
1980 – następuje rozkwit magazynów ze zdjęciami SM.
Znaczące postacie to Nureki Chimuo i Sugiura Norio, stają się oni wzorcem i inspiracją dla Naka Akira i Randa Mai.
Rozpoczyna swą działalność magazyn wydawniczy „SM sniper”, w którym znajduje pracę Araki. Magazyn ten pozostaje przez następne 30 lat głównym źródłem informacji o występach, pokazach, przedstawieniach, klubach SM, itp.
1985 – Yukimura Haruki, będąc fotografem inspiruje się działalnością Minomura Ku. Yukimura zajmuje istotną pozycję w produkcjach „SM sniper”.
Shima Shikou rozpoczyna swoją działalność jako publicysta magazynów SM. Jego styl posługiwania się liną, nie znajduje zbyt wielu naśladowców, natomiast wywiera on znaczący wpływ na przekazanie wzorców działań SM przedstawianych w produkcjach filmowych.
Akechi Denki ujawnia swoje możliwości z własnym stylem pracy linami, występuje w przedstawieniach teatralnych SM, zdobywa znaczącą pozycję w kręgach prywatnych klubów shibari. Współpracuje z głównymi ekspertami liny w okręgu Osaka.
Następuje boom na rynku VHS, Japonia wchodzi w okres rozkwitu gospodarki, kasety z materiałami SM i shibari osiągają ceny 300 $. Z tego boomu wyłania się Randa Mai, który swą pozycję buduje na magazynach z lat 80-tych.
Fotograf Tanaka Kinichi (ale też i inni) tworzy nurt eleganckich zdjęć shibari dla luksusowych magazynów z lat 90-tych (Diva, Bizarre, SM snajpera); powstaje nowa generacja przedstawień klimatów SM.
1990 – Randa Mai zdobywa poczesne miejsce w magazynie Bizarre, w którym zaczyna pracować też młody Mira Kurumi (1995). Tworzą grupę performersów Dokumushi.
Randa Mai i Arisue Go (i inni) publikują wiele książek i filmów, które będą miały wpływ na adaptację osiągnięć mistrzów shibari do działań odbywających się sypialniach czytelników i widzów.
Naka Akira pracuje jako aktor i jest angażowany przez producentów filmów i przedstawień do wykonywania wiązań.
Nureki Chimuo rozpoczyna swoje występy shibari.
Ero Ouji inspirowany wpływem Akechi rozpoczyna pokazy na prywatnych imprezach.
1997 – Akechi Denki rozwija swój styl i staje się inspiracją dla innych osób występujących na scenach SM.
Kazami Ranki zaczyna wyłaniać się jako znakomity Bakushi na scenach w Osace i robi pokazy w kinach z striptizem .
Osada Eikichi rozpoczyna swą działalność.
1998 – dr Vice (później Osada Steve) spotyka Osada Eikichi i staje się później jego asystentem.
2002 – Osada Eikichi umiera, Osada Steve kontynuuje jego drogę.
Nawashi Kanna otwiera bar Succubus w dzielnicy Ikebukuro, który będzie centralnym miejscem rozwoju shibari w Tokio do 2005 roku.
Osada Steve czerpie z nauk Nawashi Kanna i stopniowo zmienia w tym kierunku swój styl przyjęty po śmierci Osada Eikichi . Uczy szeroko swoją wersję takate Gote Akechi.
Hajime Kinoko zdobywa pozycję eksperta.
Pojawiają się kolejni mistrzowie: Shigonawa Bingo, Yoshida Yoi, Nawashi Monko i inni aktywni na scenach Tokio.
2005 – Akechi odchodzi, Kanna znika ze sceny na kilka lat – do 2011 roku.
Kinoko rozwija styl Ichi Nawa No Kai. Jego pozycja jako szefa baru Succubus zapewnia mu ogromną ilość modeli, chętnych do praktykowania więzów. Pozwala mu to rozwijać szybko swoje umiejętności. Eksperymentuje w kierunku cybershibari.
Gromadzą się wokół niego uczniowie: Sichi Waka, Umetsuki Kurage, Otonawa, Hourai Kasumi i Akuaku .
Kamijo Saki (kobieta) jest samoukiem. Jak na warunki panujące w Osace, jej styl jest bardzo specyficzny .
Miura Takumi był bardzo blisko Akechi Denki jego w późnym okresie i ma głęboką wiedzę na temat hojojutsu, stworzył bardzo silną grupę ekspertów shibari w dzielnicy Sugamo w Tokio.
Jednym z cudzoziemców, którzy korzystali z jego dorobku jest Max Yukinaga z Kopenhagi.
2013 – Nureki Chimuo odchodzi. Randa Mai odchodzi na emeryturę z powodów zdrowotnych.
W ostatniej dekadzie XX-go wieku zaczyna być widoczne zainteresowanie shibari poza granicami Japonii. Najpierw wzbudzają zainteresowanie filmy z elementami shibari, relacje podróżników, którzy zetknęli się z publikacjami i występami. Sami Japończycy jeszcze nie starają się pokazywać swoich prac shibari poza Japonią. Nie wykorzystują globalnego medium – Internetu.
Pierwsza znacząca i obszerna publikacja na temat shibari/Kinbaku to książka z 2004 roku „Shibari: The Art of Japanese Bondage” napisana przez amerykańskiego naukowca, który jako Mister K zawiera w tej publikacji swoje 30-letnie badania nad istotą i rozwojem shibari.
Następnie powstaje kolejna jego książka „The Beauty of Kinbaku (Or everything you always wanted to know about Japanese erotic bondage when you suddenly realized you didn’t speak Japanese)” (2008 rok) i film pt. „ The Beauty of Kinbaku”
W następnych latach pojawiają się, poza Japonią, kolejni pasjonaci shibari, którzy uczą się wyjeżdżając do Japonii, studiując samodzielnie sztukę shibari, wymieniając się doświadczeniami. Pojawiają się kolejne publikacje i materiały w Internecie.
Shibari rozwija się dziś najszybciej w Zachodniej Europie, Skandynawii, Rosji, USA, Kanadzie i Australii.
Japońscy mistrzowie zaczynają podróżować po świecie z wykładami i warsztatami.
Koniec 2013 i 2014 rok to zaplanowane podróże Hajime Kinoko, Osada Steve, Kazami Ranki, Arisue Go do Europy w ślad za Otonawą.
Naka Akira występuje w Moskwie, Kanna w kilku krajach Europy.
W objazd po USA i Europie udaje się Ren Yagami.
Berliński klub Schwelle7 staje się miejscem odwiedzanym przez wszystkich ekspertów shibari z Japonii i reszty świata. Odbywają się tam warsztaty, pokazy, wymiana doświadczeń.
Dzięki tym wzmożonym kontaktom i zainteresowaniu nimi wśród ekspertów shibari z Zachodu bardzo popularne stały się style: Osada Ryu, Haruki Yukimura, a w ostatnich latach specyficzny, bardzo skierowany na emocje, styl Akiro Naka.
Napisz komentarz