Les Media, „Anna Silk and Zoie Palmer Lesbian Kiss”, CC BY-SA 2.0

– Wszystko w porządku? – spytał Desmond – Chcesz o tym pogadać?

– To tylko zły sen. Nigdy wcześniej nie zdarzyło mi się krzyczeć w trakcie nocnych koszmarów. Podobno strasznie głośno chrapię – próbowała zażartować – a raz zdarzyło mi się lunatykować. Ale krzyczeć – nigdy.

Zakryła twarz rękoma i zaczęła się lekko kołysać. Po chwili poczuła dłoń na ramieniu i zdziwiona spojrzała na wojownika, wyciągającego w jej stronę płaszcz.

– Trzymaj. Drżysz z zimna.

Wydawało się, że nigdy nie pokaże swojego oblicza. Myślała nawet, że pod kapturem ukrywa jakieś pokraczne deformacje. Tymczasem wydawał się zupełnie zwyczajny.

– Dziękuję – powiedziała cicho.

– Jak dasz radę, spróbuj zasnąć. Jest dopiero środek nocy.

Desmond był przystojnym mężczyzną o regularnych rysach twarzy. Miał krótko ścięte, ciemne włosy, kilkudniowy zarost i źle zrośnięty po złamaniu nos. Kilka drobnych blizn na twarzy świadczyło o odbytych w przeszłości walkach. Skórzane spodnie i koszula były dobrze dopasowane do szczupłej sylwetki.

Tamara spojrzała w czyste niebo. Czasami tylko jakaś chmura przesuwała się leniwie, zasłaniając na chwilę świecące mocnym blaskiem gwiazdy. Zimno, ale przynajmniej nie pada, pomyślała. Wsłuchała się w cichy plusk płynącej spokojnie wody i w szum wiatru grającego pośród liści drzew. Już prawie wcale nie myślała o koszmarze. Po dłuższej chwili skierowała swój wzrok na palenisko i na siedzącą za nim postać, wpatrzoną w tańczące jaskrawe płomienie.

– Kiedy muszę? – zapytała po chwili.

– Co, kiedy muszę?

– Ściągasz kaptur, kiedy musisz? – uśmiechnęła się lekko.

– Tak, ale nie przywiązuj się do płaszcza. Rano wraca do mnie.

Spokojnie wojowniku, pomyślała, cały czas się uśmiechając.

Desmond obudził się o świcie. Spojrzał na swoją towarzyszkę i przeciągnął się leniwie. Wstał w końcu i skierował się ku wodzie. Zdjął bluzę i umył się pospiesznie. Nie lubił marnować czasu. Kiedy Tamara się obudziła, sarnina z poprzedniego dnia grzała się na ruszcie, a Desmond popijał jakiś aromatyczny płyn z kubka.

– Dzień dobry – ziewnęła bez skrępowania. Czuła, że to będzie dobry dzień.

– Dzień dobry – odpowiedział, podając jej drugi kubek. Zerknęła na niego zaskoczona i wstała. Nieświadomie włożyła ręce do kieszeni płaszcza i spojrzała ze zrozumieniem na Desmonda. Używał magii, by zmieścić w środku dużo więcej rzeczy. Nie musiał przez to nosić wielkich tobołów i nie czuł ciężaru bagażów.

– Hipokryta – mruknęła pod nosem. – Po posiłku ruszamy w drogę. Medvedovo już niedługo. Zajmę się zakupami, twoim zadaniem będzie tylko wybrać dobrego konia jucznego. I dziękuję za płaszcz. Nie powiem, by było tak zimno, żeby był mi niezbędny, ale dobrze było zobaczyć w końcu twoją twarz – nie mogła powstrzymać się od drobnej złośliwości. – No i teraz wiem, że nie boisz się aż tak magii, skoro używasz wspomagaczy.

– Istnieje magia, do której lepiej się nie zbliżać – mruknął Desmond, biorąc od niej płaszcz. – Posiłek gotowy, nie ma co zwlekać.

Zjedli trochę sarniny i sprawnie zwinęli obozowisko. Poranek był jeszcze chłodny, ale zapowiadał się piękny, słoneczny dzień.

Tak jak mówił Desmond trasa była cięższa, ale krótsza.  Kiedy słońce wznosiło się wysoko, dojrzeli w oddali zarysy Medvedovo. Tamara była tu już wiele razy i miasto zawsze robiło na niej wielkie wrażenie. Bez względu na upały i mrozy, w obrębie murów temperatura nieustannie była tak samo chłodna. Ostatnie miasto przed bezkresną pustynią było zawsze pełne ludzi. Często miała wrażenie, że czego by nie potrzebowała, znajdzie to właśnie tu. Magiczne przedmioty, zaopatrzenie, orientalne przyprawy. najrozmaitsze sprzęty i… rozrywki, które dostępne były tylko dla szczególnych gości.

– Muszę cię ostrzec – powiedziała Tamara z figlarnym uśmiechem – moje zakupy mogą potrwać trochę dłużej, niż na początku myślałam.

– Twój czas, twoje pieniądze – odparł obojętnie wojownik.

Na wschodnim krańcu miasta znajdowała się stajnia. Desmond niezwłocznie się do niej skierował . Znaleźć konia, to było łatwe, co innego wybrać dobrego za rozsądną cenę. Jedno ze zwierząt niemal natychmiast przykuło uwagę wojownika. Szary koń z czarną pręgą na pysku. Stał w oddzielnej zagrodzie, wodząc nieufnym spojrzeniem. Kręcił nerwowo łbem i głośno przy tym parskał.

– Ile za tego konia? – spytał stajennego.

– Panie, a na co ci ten koń? – zdziwił się posiwiały mężczyzna.

– Jak pan myślisz? Do jedzenia?

– Panie, do jazdy bierz innego, panie. Ten to diabeł wcielony. Trzy osoby próbowały go ujeździć. Dwie nie żyją, a jeden nigdy już nie będzie chodził. Dobrze ci radzę, panie.

– Widzisz tamten płot, starcze? – Wojownik wskazał palcem na ogrodzenie po przeciwnej stronie. – Zaraz je przeskoczę, jadąc na tym diable, a potem wracając, przeskoczę go jeszcze raz.

– Pewny siebie jesteś, panie.

– Zaraz się przekonasz, że niebezpodstawnie – rzucił Desmond, ruszając w stronę zagrody.

– Tylko pamiętaj panie, ostrzegałem. – Starzec splunął na ziemię.

Powoli zbliżył się do konia. Ten parskał nerwowo, z jego nozdrzy wydobywała się gorąca para. Mężczyzna powoli wyciągał rękę, gdy nagle zwierzę zaczęło gwałtownie przebierać nogami. To nie skończy się dobrze – pomyślał stajenny, z ciekawością przyglądając się sytuacji.

Desmond ściągnął kaptur z twarzy, nie mrugając, wpatrzył się skupionym wzrokiem w szalone ślepia wierzchowca. Powoli zaczął zbliżać dłoń do jego pyska. Koń zaczął drżeć na całym ciele, wyglądał, jakby hipnotyczne spojrzenie trzymało go w ryzach, z których resztkami sił próbował się uwolnić. Po długim czasie dał się pogłaskać. Trzymając rękę na głowie zwierzęcia, wojownik pochylił się do jego ucha i szepnął coś cicho, po czym otworzył drzwi zagrody i zwinnym ruchem wskoczył na koński grzbiet. Wierzchowiec nawet nie zareagował, dopiero na komendę Desmonda ruszył galopem przez stajnię, omijając zdumionego starca.

– A niech mnie – powiedział pod nosem tamten.

Wojownik zrobił tak, jak powiedział. Przeskoczył przez płot w tą i z powrotem, podjechał do mężczyzny i zeskoczył na ziemię.

– To ile za niego? – zapytał.

– Jest twój, panie, bierz go sobie – odparł pełen podziwu stajenny.

– Masz tu starcze pięć monet i potrzymaj go jeszcze przez pewien czas, bo musze coś jeszcze załatwić.

– Ależ oczywiście, panie.

Co może mieć do załatwienia wojownik z pewną kwotą, która mu została po wykonanym zadaniu? Nic innego, jak tylko iść, odpocząć do tutejszej tawerny, w ciemnym kącie popijając piwo i czekając, aż jego towarzyszka skończy robić zakupy.

***

Tamara uśmiechnęła się z rozmarzeniem. Zakupy, to było coś, co uwielbiała najbardziej. Medvedowo było miastem zbudowanym w całości ze skały, ze względu na bliskość niemal nieograniczonych zasobów surowca. W ciągu swojego krótkiego życia była tam wystarczająco często, by poznać wszystkie kręte uliczki i ich przeznaczenie. W rozmieszczeniu sklepów nie było żadnej logiki: broń kupowało się koło rzeźni, chleb obok sklepu z narzędziami, togi przymierzało się wracając z rybnego. Jak zawsze pierwsze kroki skierowała ku sklepowi z biżuterią.

– Tamara! – usłyszała od wejścia. – Nie widziałyśmy się stanowczo zbyt długo. Najpierw ploteczki?

– Zakupy, moja droga. Całkiem sporo zakupów – odpowiedziała Tamara przytulając swoją przyjaciółkę Adree.

***

Słońce zachodziło już za oknami sklepu.

– Adrea, pamiętasz jak mówiłam ci, że nie jestem sama? Mój towarzysz, Desmond, chyba już za długo na mnie czeka.

– Mężczyźni powinni czekać na swoje kobiety.

– Adrea! To najemnik.

– Twoje pieniądze, twój czas. Ale z drugiej strony chętnie go przetestuję, jeśli ty nie chcesz – przyjaciółka spojrzała na Tamarę, znacząco poprawiając dekolt.

– To nie ten typ. Wątpię, żebyś cokolwiek osiągnęła.

– Załóżmy się.

– Nie, ja mam swoje zabawki – Tamara pieszczotliwie dotknęła świeżo zakupionych ozdób.

Dziewczyna miała na sobie obcisły, biały gorset, z którego spływała powiewna tkanina. Na prawym uchu błyszczała srebrna zausznica, uformowana w kształt smoka oplatającego się wokół małżowiny. Nowe bransoletki brzęczały na jej przegubach, a pierścionki lśniły na każdym palcu.

– Wyślij posłańca. Obiecałaś mi swoje towarzystwo w dzisiejszej zabawie. Tym razem się nie wymigasz!

Znała ten ton, rzeczywiście, odmowa nie wchodziła w rachubę. Postąpiła według wskazówek Adrei i poszła z nią do Kamiennego Rogu. Z zewnątrz budynek wyglądał całkiem zwyczajnie: ot, kamienne mury ozdobione nad wejściem rzeźbą, od której zaczerpnięto nazwę przybytku. Jednak od chwili, w której przekroczyły próg, wszystko wydawało się różnić od surowego stylu miasta.

Przede wszystkim było tam straszliwie gorąco. Pomieszczenie, do którego weszły, stanowiło najwyraźniej przedsionek. Znajdował się tam piec, w którym żarzyły się węgle. Poza nimi stał tu tylko rosły mężczyzna, okryty jedynie przepaską biodrową. Wysoki i barczysty, zdawał się górować nad kobietami. Długie, ciemne włosy okalały pociągłą twarz, w której największą uwagę przyciągały lekko zamglone, czarne jak noc oczy. Orli nos nadawał mu surowy wygląd.

– Adreo, już myśleliśmy, że nie przyjdziesz – uśmiechnął się, gdy dziewczyna bezceremonialnie objęła go za szyję i namiętnie pocałowała.

Tamara przez chwilę nie wiedziała, co ze sobą zrobić. Domyślała się, że przyjaciółka jest bardzo rozrywkową osobą. Mimo to uniosła brwi w niemym zdziwieniu, gdy zauważyła ręce sięgające ku przepasce biodrowej. Adrea wydała z siebie zadowolony pomruk. Widocznie poszukiwania wypadły pomyślnie. Mężczyzna klepnął ją w pośladek i z rozbawieniem odsunął od siebie.

– Jeszcze chwila i twój gość ucieknie – spojrzał na Tamarę. – Przyprowadziłaś dziecko? – dodał ze śmiechem.

– Nie mów tak, bo rzeczywiście ucieknie – Adrea obróciła się w stronę przyjaciółki, wciąż manipulując pośladkami przy męskości olbrzyma.

– Kochanie, poznaj Szillego. Szilli, to łowczyni, o której ci tyle opowiadałam.

Tamara naprawdę miała ochotę uciec. W normalnych okolicznościach uścisnęłaby mu rękę, ale jego dłonie właśnie próbowały zagłębić się w ciasny dekolt przyjaciółki. Adrea dała mu kuksańca i pociągnęła elfkę do kolejnego pomieszczenia. Panował tam gwar, słychać było też śpiewy i hipnotyzującą muzykę bębnów.

– Najpierw się czegoś napijemy. Potem będziesz mogła się na mnie gniewać – pocałowała pospiesznie Tamarę w usta i korzystając z jej zaskoczenia, skierowała się ku stolikom z dzbanami.

Znajdowały się w obszernej, prostokątnej sali. W jej rogach stały piecyki, identyczne jak ten, który widziały w przedsionku. Właśnie do jednego z nich podszedł półnagi… nie… nagi mężczyzna i oblał węgle wodą. Z głośnym sykiem z żarzących się węgli wydobyły się kłęby pary. Wywołało to dziką radość wśród grupki osób zgromadzonych nieopodal. Wykonywali oni dzikie ruchy w rytm bębnów.

Elfka czuła, że łzawią jej oczy. Wypiła kilka łyków trunku, podanego przez przyjaciółkę i usiadła na kamiennej, szerokiej ławie. Adrea przysiadła się do niej i objęła ją opiekuńczym gestem.

– Okropnie tu gorąco, prawda? – szepnęła jej do ucha. – Nic nam się nie stanie, jeśli pozbędziemy się trochę ciuszków, prawda?

Tamara rozejrzała się wokół. W sali było około piętnastu osób, większość z nich nie miała na sobie żadnej odzieży. Nie mogła się skupić.

– Skąd ta muzyka? – spytała przyjaciółki, niemal nie czując, jak ta gładzi ją po odsłoniętym udzie.

– Możemy przekonać się na własne oczy, ale jeśli nadal będziemy w ciuchach, to wyjdziemy stąd mokre.

– Muszę to zobaczyć – wyszeptała z rozmarzeniem w głosie. Nie wiedziała, czemu, ale wydawało jej się bardzo ważne, by odkryć źródło rytmicznych uderzeń. Wypiła do dna zawartość rogu i zobaczyła kobietę zbliżającą się z dzbanem do piecyka stojącego najbliżej nich. Tak jak jej poprzednik, była całkowicie naga. Jasne włosy przylepiły jej się do twarzy. Ostrożnie wylała zawartość dzbana i szybko odskoczyła. Tamara roześmiała się, słysząc zadowolone okrzyki w grupce tańczącej nieopodal. Dźwięki bębnów zdawały się jeszcze głośniejsze. Z wdzięcznością przyjęła kolejny róg. Wypełniający go napój był zdumiewająco chłodny.

Adrea zaczęła głaskać plecy przyjaciółki w rytm muzyki. Jakby przypadkiem rozwiązała rzemyk na gorsecie, zgrabnie poluzowywała kolejne fragmenty ubrania.

– Chodźmy zobaczyć bębny – powiedziała elfka.

Przyjaciółka roześmiała się i wzięła ją za ręce.

– Najpierw musisz mi pomóc z moim gorsetem – odwróciła się do niej plecami i odgarnęła włosy z ramion. Tamara posłusznie spełniła jej życzenie. Nagość wydawała się tu tak naturalna, że czuła się nie na miejscu w swoim ubraniu. Po chwili obie pozbyły się odzieży. Patrząc na siebie, zaczęły się śmiać. Bębny wzywały do tańca. Wstały i przytuliły się mocno. Adrea była wysoką, ciemnowłosą kobietą. Niebieskie oczy w pociągłej twarzy, błyszczały teraz jak dwie gwiazdki. Miała znacznie większe piersi, brązowe brodawki okalały sutki. Delikatnie zarysowana talia kończyła się szerokimi biodrami.

– Bębny – z uporem małego dziecka, elfka przypomniała o swoim życzeniu.

– Chodźmy – Adrea wzięła ją za rękę i poprowadziła do najbliższej grupki.

Tamara przyjrzała się uważniej. Na pierwszy rzut oka nagie postacie bezładnie podrygiwały w rytm muzyki. Było to bardzo mylące wrażenie. Prawdopodobnie, gdyby nie opary z mgły, zauważyłaby to wcześniej. Stojąca w środku grupki kobieta pośladkami obijała się o biodra mężczyzny, który tarmosił jej piersi. Krępy brunet naprzeciwko niej wkładał jej palce do ust, podczas gdy ona, w tym samym tempie, masowała jego męskość.

– Dlaczego on wkłada jej palce do ust? – spytała elfka, myśląc z rozbawieniem, że naprawdę już nic innego jej nie dziwi.

– Zobacz, jakie to przyjemne. Musisz sama spróbować. Obiecałam ci, że nikt cię dziś nie dotknie. Dotknij swoich sutków dwoma palcami, o tak – to mówiąc Adrea zaczęła ocierać swoje opuszkami palców. Jakie to uczucie?

Tamara zaczęła chichotać, jednak spełniła polecenie przyjaciółki. Wokół nich brzmiała muzyka obijających się o siebie ciał, nieznośne gorąco przestało już przeszkadzać. Chłodny trunek zaczął działać, dodając śmiałości.

– To śmieszne – zachichotała, nie przerywając pieszczoty.

– Teraz włóż palce do ust, tak, by były bardzo wilgotne. Naśladuj moje ruchy.

Kołysząc biodrami, Adrea naprzemiennie wkładała i wysuwała palce w rytm muzyki. Nie widząc w tym większego sensu, Tamara zastosowała się do jej wskazówek. Nie czuła specjalnej przyjemności, podejrzewała jednak, że to nie koniec poleceń.

– Zamknij oczy i poczuj palce na swoim ciele. Poprowadzę cię, maleńka.

Opuszkami pogładziła przyjaciółkę po wystających kościach policzkowych, zbliżając się do ust. Palcami Tamary powędrowała po jej szyi, zagłębieniu obojczyków, aż do piersi. Stały naprzeciwko siebie, niemal się ocierając o siebie. Wyższa w dalszym ciągu manipulowała palcami elfki, pieszcząc sutki, szczypiąc je lub niemal niezauważalnie muskając.

– Jakie to uczucie? – Szepnęła wprost do ucha przyjaciółki. Ta w odpowiedzi zamruczała tylko cicho.

Panika i strach, który odczuwała przy wejściu, ulotniły się w kłębach oparów. Chciała być częścią tej zabawy, hipnotycznej muzyki i ludzi owładniętych zwierzęcym pożądaniem. Nie zaprotestowała, kiedy Adrea podniosła jej podbródek i zwilżyła dolną wargę swoim językiem. Nie cofnęła się, gdy ośmielona, wsunęła język głębiej. Chciała tego. Uwolnić się od swych demonów, choćby na jedną noc. Adrea, nie przerywając pocałunku, sterowała teraz jej obiema dłońmi, kładąc je na swoich piersiach, zaciskając palce, by po chwili tylko delikatnie masować. Następnie przesunęła się ku niższym partiom ciała: wędrując po brzuchu i zagłębiając się w owłosiony trójkącik między nogami.

– Jesteś cudowna, masz do tego talent – szepnęła do Tamary.

– To niemożliwe, ja nigdy….

– Sama się przekonaj.

Przesunęła dłoń przyjaciółki ku wilgotnemu miejscu między nogami.

– To jest moje źródełko – wyszeptała Adrea. – Kiedy jestem sama, jest suche. Kiedy jestem z mężczyzną, wilgotnieje, ale przy tobie…

Jęknęła, gdy elfka podniosła ze zdziwieniem palce, przy okazji drażniąc łechtaczkę.

– Wybacz, nie chciałam…

– Nie przestawaj, musisz to poczuć, zobacz ile wilgoci jest w moim źródełku.

Tamara roześmiała się i po raz kolejny dała poprowadzić się przyjaciółce. Przy jej pomocy natrafiła na miejsce, które pod naporem otwierało swoje podwoje i szczelnie otulało palce.

– Czy mogę sprawić, by i twoje źródełko zwilgotniało? – spytała chrapliwie Adrea.

– A posiadam takie? Wiesz przecież, co mi się zdarzyło…

Nie pozwoliła elfce mówić dalej, zamykając jej usta namiętnym pocałunkiem. Pieściła ciało przyjaciółki delikatnymi ruchami, głaszcząc plecy, biodra, brzuch, by przejść do szyi i piersi. Była już bardzo podniecona. Tamara wciąż eksplorowała jej wnętrze, ruchy intuicyjnie dostosowała do rytmu klaskających niedaleko ciał. Brunetka postanowiła przejść do śmielszych pieszczot. Przez chwilę dotykała pośladków, by w końcu odnaleźć magiczny punkcik na jej ciele.

– Zamknij teraz oczy, nie, nie przerywaj. To jest wejście do twojego źródełka i jeśli będzie wilgotne, tak jak teraz, sprawi ci wiele przyjemności. Czujesz to?

– Czuję…

– A to jest kamyczek naszej kobiecości. Jeśli ogrzejesz go wodą ze źródła, da ci niesamowitą rozkosz.

Uczennica spojrzała na nauczycielkę z zaskoczeniem, gdy ta dała jej odczuć, o czym mówi. Co rusz wkładała palec w jej wnętrze, by po chwili nawilżać sokami łechtaczkę. Wolną ręką pieściła jej piersi, zataczając małe kółeczka wokół sutków. Czuła, że za chwilę odejdzie od zmysłów. Tamara z chęcią wdrożyła nowe wskazówki, rytmicznie nawilżając jej kamyczek sokami ze źródełka. Położyła dłoń elfki na swoich piersiach i tak jak na początku, wsunęła dwa palce do ust partnerki. Zsynchronizowały swoje ruchy, wydawało się, że nawet bębny przyspieszają, gdy palce poruszały się z głośnym mlaskaniem. Elfka nie czuła nigdy wcześniej czegoś podobnego. Zbliżała się do światła, ono ją pochłaniało, wywołując drżenie na całym ciele. Nie panowała nad oddechem, który wyrywał się z piersi, jak po szybkim biegu. Im mocniej pieściła partnerkę, tym więcej rozkoszy czerpała od niej. Usłyszała głośny syk, gdy węgle na piecu zostały polane tajemniczym naparem. Nowa porcja gorąca, dziki wrzask ludzi dostarczyły nowych wrażeń. Znieruchomiała w poczuciu totalnej ekstazy…

Adrea zaczęła szczytować chwilę później, po tym, jak poczuła skurcze przyjaciółki na swoich palcach. Jeszcze chwilę stały, ciasno przytulone, by znów spocząć na kamiennej ławie, mając do dyspozycji ciepławe już piwo.

– Wypijmy za źródło! – krzyknęła Tamara.

– Za źródło! – odpowiedziała Adrea.

Spełniły toast jednym haustem, spojrzały na siebie i zaczęły się śmiać. Elfce przyszło na myśl, że mężczyźni z pewnością nie mają swego źródełka, Adrea zaś zastanawiała się, z którego dziś skorzystać…

– Opowiedz mi o tym najemniku…

***

Niewysoki, barczysty mężczyzna z widocznym brzuchem piwnym podszedł do siedzącego w ciemnym kącie wojownika.

– Można się przysiąść? – zapytał. Desmond nie zareagował.

– Jestem Garlon. Widzę, że siedzisz tu tak, jakbyś na kogoś czekał – uśmiechnął się nieszczerze.

Wojownik upił kolejny łyk piwa, ostentacyjnie wyrażając swój brak zainteresowania.

– Tajemniczy z ciebie osobnik…  Pewnie jesteś najemnikiem. Prawda?

– O co ci chodzi?

– Widzisz, potrzebuje kogoś takiego jak ty… – zawiesił głos, czekając na reakcję wojownika, jednak jego nadzieje okazały się płonne. – Zapłacę siedemdziesiąt złotych monet – dodał pospiesznie.

– Mów dalej – mruknął z lekkim zainteresowaniem Desmond.

– Za trzy godziny, przez północny gościniec będzie przejeżdżał konwój z Gresblow. Komuś bardzo zależy, aby tutaj nie dotarł. Oczywiście bez zostawiania żadnych świadków.

– Siedemdziesiąt złotych monet powiadasz?

– W rzeczy samej.

– Konwój z Gresblow, północny gościniec, za trzy godziny.

– Tak, właśnie tak. I jak, wchodzisz w to?

– Sto monet, jeśli ma być bez świadków.

– Dobra, niech będzie sto. Pasuje? – powiedział z lekkim zdenerwowaniem Garlon.

– Gdzie cię szukać po wszystkim?

– Widać, żeś nietutejszy – uśmiechnął się z zadowoleniem – jestem zarządcą tego miasta. Każde dziecko wie, gdzie mnie znaleźć. Mamy umowę?

– Teraz połowa, reszta po wykonaniu zadania.

Wkrótce mieszek pełen brzęczących monet zmienił właściciela, a Desmond z satysfakcją pomyślał o minie swojej towarzyszki, gdy będzie zmuszona na niego czekać. Nie miał wątpliwości, że poczeka tak długo, jak będzie to konieczne…

.

Aby pobrać ebooka z powyższym tekstem w formatach pdf, epub, mobi:

.

Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wyślij je na nasz adres ne.redakcja@gmail.com. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.