Stefan Grosjean, „Shadows, lights and water”,
CC BY-NC 3.0

Pisk gumowych podeszw butów. Miękkie, mlaszczące odgłosy piłki, odbijającej się o drewniany parkiet. Krótkie, rwane okrzyki, które mają przekazać koledze z drużyny jakąś ważną informację.

– Podaj!

– Szybciej, lewo!

– Pomoc! Ucieka!

Pozornie totalny chaos. Dziesięć osób, biegających w tę i z powrotem, na pierwszy rzut oka bez ładu i składu. Dla koszykarzy raj na ziemi.

Kinga uwielbiała grać. Nie wiedziała, skąd wzięła się ta miłość, i dlaczego do tej akurat gry. Nie była szczególnie wysoka, ledwie metr siedemdziesiąt. Ani nawet specjalnie uzdolniona. Ale lubiła walkę, szybkość i ten jedyny w swoim rodzaju dźwięk, gdy dobrze rzucona piłka wpadała do kosza, nie dotykając obręczy. Amerykanie mieli na to określenie – swish – które pasowało idealnie.

Od trzech lat grała w drużynie licealnej, jako rozgrywająca i liderka, prowadząc w tym czasie zespół do dwóch finałów ligi wojewódzkiej. Ale gra z dziewczynami była inna. Wolniejsza, miękka, delikatniejsza. A ona lubiła grać z facetami.

Mocna, dobrze postawiona zasłona zatrzymała biegnącego za nią Bartka. Na tyle skutecznie, że chłopak odbił się od przeciwnika i przewrócił jak długi na deski. Dzięki temu dziewczyna zyskała miejsce i czas, drugi obrońca za wolno przejął krycie, nie zdążył jeszcze obiec zasłony. Wyciągnęła ręce, instynktownie, bez patrzenia ustawiając stopy za czerwoną linią trzech punktów. Mocno podana piłka sama wpadła w dłonie. Płynny, wyćwiczony ruch nadgarstków, miękkie odbicie od podłogi i brązowy Spalding poszybował w kierunku tablicy z koszem.

Swish.

***

Przyszła tu kiedyś, przyprowadzona przez byłego chłopaka. Grała razem z nim i jego kolesiami na podwórkach, a potem, gdy przyszła jesień i zrobiło się zbyt mokro, żeby grać na asfalcie, zabrał ją na salę, do innej grupy. Nowi na początku narzekali. Jak to, grać z babą?

– Baby to masz w nosie, ciulu – odpowiadała wtedy. A potem starała się ze wszystkich sił, chcąc udowodnić, że miejsce na parkiecie jej się należy. Wchodziła jako ostatnia rezerwowa, a przy zmianach co pięć punktów oznaczało to, że trafiała przeważnie na samą końcówkę krótkich, granych do dwudziestu punktów, meczy. Pod koniec drugiego z nich, gdy obie drużyny miały po osiemnaście oczek, przypadkowa piłka trafiła w jej ręce, gdy stała na obwodzie, za czerwoną linią. Nie kryta, zlekceważona przez obrońców.

– Nie! – krzyknęli koledzy z jej drużyny, jak widać bardzo ufni w umiejętności dziewczyny, z którą kazano im grać. Po chwili jednak darli się z radości, gdy piłka wpadła do kosza.

Gdy zmieniali strony, podbiegł do niej rozgrywający przeciwników, Sławek. To on powinien być przy niej, gdy rzucała. Olał ją i przegrał.

– Fuks – mruknął, patrząc jej w oczy. – A do tego głupota. Wystarczyły dwa punkty, rzut za trzy był bez sensu.

– Ale trafiłam – odparowała ze złością. – I przegraliście.

– Tym razem – uśmiechnął się z lekką wyższością. – Wypadek przy pracy.

– Zobaczymy – sapnęła i łyknęła wody z butelki. Zobaczymy, powtórzyła w myślach.

Została, zaakceptowali ją i chodziła dalej, nawet gdy jej chłopak stał się byłym, a do tego przestał przychodzić na salę. Nie tak dobra jak oni, ale w końcu zdobyła miejsce w zespole. Kindze to odpowiadało. Cokolwiek, żeby tylko mogła sobie pograć.

***

Sławek. Jeden z najlepszych z tamtej grupy. Szczerze mówiąc, jeden z lepszych, jakich widziała w grze. Nieco wyższy od niej, ciemnowłosy i niebieskooki chłopak z bogatego domu, rok spędził w Stanach, na płatnej wymianie licealnej. Grał w reprezentacji tamtejszej szkoły, małej i niewiele znaczącej, ale mimo wszystko musiał być dobry, żeby załapać się do składu – zwłaszcza jako cudzoziemiec, a do tego białas. Bez dwóch zdań, potrafił grać.

I był piekielnie przystojny. Z pewnością siebie, ocierającą się o arogancję, wąskimi biodrami i ładnie zarysowaną klatką, a do tego z pieniędzmi rodziców, zwracał na siebie uwagę. Na Kindze też wywarł spore wrażenie. Z jednej strony złościł ją zarozumiały ton, często słyszalny w głosie chłopaka. Z drugiej – pociągała ciemna, jakby wiecznie opalona karnacja. I te niebieskie oczy.

Nigdy w życiu nie przyznałaby się przed nikim, a już na pewno nie przed sobą, że coś do niego czuje. I dopiero w zeszły poniedziałek, po ostatniej sali, zrozumiała, że może być inaczej.

***

Schodziła do szatni wściekła. Na początku nie zdawała sobie sprawy, że to z powodu Sławka, dopiero na drugi dzień zrozumiała, skąd wzięły się u niej tak silne emocje. Głupi pajac, pomyślała. Co za kretyn. A ta landrynkowa pinda? Dno.

Ale wiedziała, że było inaczej. Że owa landrynkowa pinda była tym wszystkim, czego nastoletni, nabuzowany hormonami chłopak potrzebował. Zrozumiała to od razu, gdy szczupła, jasnowłosa dziewczyna weszła na salę, tuż po skończonym, ostatnim tego dnia meczu. Uśmiechnęła się do Sławka, pomachała mu dłonią. Podszedł do niej niespiesznie, zamienili kilka słów, po czym nieznajoma dziewczyna wyszła.

– Poczekajcie chwilę – powiedział w kierunku kolegów, którzy zaczęli powoli kierować się do wyjścia. – Dajcie jej się przebrać.

Byli chyba zdziwieni równie mocno co Kinga, bo wymienili zaskoczone spojrzenia. A potem zamarli, gdy blondynka pojawiła się na sali po raz drugi.

Pieprzona dziwka, pomyślała ze złością Kinga na samo wspomnienie tamtej chwili.

Różowe, króciutkie szorty, na pewno nie nadające się do gry w kosza, mocno opinały się na tyłku blondynki. A do tego dość sugestywnie układały na podbrzuszu, nie ukrywając żadnych szczegółów kobiecej anatomii. Biała koszulka na ramiączkach, spod której prześwitywał różowy – a jakże – stanik, wysoko podciągnięte podkolanówki i gruby, jasny warkocz na początku rozbawiły Kingę, ale gdy spostrzegła zachwycone spojrzenia pozostałych chłopaków, szlag ją trafił. Co oni widzą w takich lafiryndach? Nie to, żeby była zazdrosna, ona przecież zawsze stawiała kosza na pierwszym miejscu i nie miała czasu ani pieniędzy, by kupować sobie podobne łachy. Zresztą przychodziła na salę grać, a nie wyglądać. Nie zależało jej na zainteresowaniu kolegów z boiska. Chyba. Z drwiącym wyrazem twarzy przeszła obojętnie obok chichoczącej pindy i trzasnęła za sobą ciężkimi drzwiami, mając nadzieję, że wyperfumowana blondyna połamie sobie na piłce paznokieć.

Nie mogła ścierpieć komentarzy zachwyconych kolesi, którzy jakoś wyjątkowo nie poganiali jej tego wieczoru, by spieszyła się z prysznicem. Stojąc pod natryskiem zastanawiała się, czy podglądają przez dziurkę od klucza, podziwiając tyłek jasnowłosej dziewczyny. Wycierała krótkie, ciemne włosy i nie mogła pozbyć się gorzkiego smaku w ustach. Co ją obchodzi, z jakimi dziewczynami spotyka się Sławek?

Wyglądało jednak na to, że nie mogła wymazać z pamięci widoku tamtej dziewczyny.

***

Cały tydzień gryzła się w myślach z własnymi emocjami. Wszystko wykonywała niemal mechanicznie – szkoła, powrót do domu, pomoc schorowanej matce, zabawa z trzyletnią siostrzyczką, czekającą na nią co dzień, niczym wierny pies. Nie potrafiła wyrzucić z głowy obrazu roześmianej, ładnej dziewczyny, z zachwytem wpatrującej się w Sławka. Co się stało? Czemu tak ją to ubodło? I to akurat teraz, gdy powinna skupić się na nauce, gdy matura była tuż–tuż? Nie rozumiała, skąd bierze się rozgoryczenie, złość i smutek, które pojawiły się tak nagle. Czyżby widok jakiejś odpicowanej laluni, klejącej się do Sławka, uświadomił Kindze, że sama coś do niego czuje? To było zupełnie bez sensu.

W poniedziałek, na dzień przed kolejnym spotkaniem ze Sławkiem i resztą kolegów, postanowiła, że pokaże temu durniowi, jaka jest wściekła. Nic mu nie wyjaśni, o nie. Po prostu da mu popalić. Nie wiedziała jeszcze jak, ale była pewna, że znajdzie jakiś sposób. Na sto procent.

***

Potrafiła pokazać, że jest twarda. Życie nauczyło ją, jak sobie radzić. Ojciec pijak, od kilku lat zamknięty w koszalińskim więzieniu za pobicie żony, był dobrym nauczycielem. Wymagająca niemal ciągłej pomocy mama, od tamtego, pamiętnego dnia złamana nie tylko fizycznie, ale i psychicznie, też ją wyedukowała. Ciągle narzekająca, obwiniała dziewczynki za to, ze straciła „ukochanego Tadka”, jak go nadal nazywała. Nie potrafiła przejrzeć na oczy. Nie była do tego zdolna. Cóż, osiem lat spędzone w piekle z alkoholikiem, sięgającym po pas równie często co po wódkę, mogło zmienić każdego człowieka.

Tylko Sylwia pozostała czysta. Była zbyt mała, by zapamiętać razy ojca. Łzy mamy. Krzyki Kingi, broniącej najbliższych przed ogłupionym przez wódę człowiekiem. Tylko ona potrafiła szczerze śmiać się i z radością klaskać na widok starszej siostry. Była jedynym, ostatnim źródłem radości Kingi. I to wystarczyło. Dziewczyna wiedziała, że nie można się rozczulać. Nie ma co liczyć na jakąś wielką miłość, zakochiwać się w byle kim, jak jej zidiociałe koleżanki. To bez sensu. Facet nie potrafi dać za wiele, a tak naprawdę dało się żyć bez tego, co miał do zaoferowania. Owszem, miewała chłopaków, czasem nawet całkiem fajnych, ale głównie dlatego, by koleżanki nie zaczęły zadawać jakichś głupich pytań. Na odczepnego umawiała się z tym czy tamtym, czasem nawet dawała się pomacać. Było przyjemnie, ale bez przesady. Nie ma co się rozczulać nad rodzajem męskim. Generalnie jest do niczego. Nieprzydatny.

Generalnie.

***

A teraz okazało się, że jednak jest inaczej. Ze zdziwieniem odkryła, że w jakiś dziwny sposób zależy jej na Sławku. Dlaczego? Nie potrafiła tego wyjaśnić. Przecież zupełnie do siebie nie pasowali; on z bogatego, dobrego domu i ona, dziecko z patologicznej rodziny. Bez szans na jakąkolwiek przyszłość. A jednak złość jaką czuła była dowodem na to, że chłopak nie jest jej obojętny. Zareagowała w jedyny znany sobie, bezpieczny sposób.

Pokażę gnojkowi, ile jest wart, postanowiła, jadąc tramwajem na salę. Popamięta dzisiejszy wieczór, choćby nie wiem co.

***

Dawała mu popalić przez cały wieczór. Nie odpuszczała w obronie: łapała go za koszulkę, podstawiała nogę i stosowała wszystkie nieczyste sztuczki, jakie można w koszykówce wymyślić. A do tego cały czas gadała.

– Oj, znowu nie wyszło – mruknęła do niego, gdy nie trafił rzutu.

– Uważaj, bo sobie krzywdę zrobisz – rzuciła, gdy przez nieuwagę stracił piłkę w ataku.

– Myślałam, że potrafisz bronić – warknęła po własnym, celnym rzucie.

Chłopak dostawał szału. A przez to grał jeszcze gorzej. Był jednym z tych, którym emocje przeszkadzają. W przeciwieństwie do Kingi, bo jej wściekłość na Sławka pomagała. Przez cały wieczór nie miała ani jednej straty. Trafiła cztery trójki, udało jej się nawet kilka razy zebrać bezpańskie piłki, mimo że była ze wszystkich najwolniejsza i najniższa. Pod koniec dwugodzinnego grania nawet koledzy z drużyny Sławka zaczęli komentować jego słabą grę. Dziewczyna z zadowoleniem patrzyła, jak miotał się na wszystkie strony, chcąc za wszelką cenę przełamać własną niemoc. To był chyba najsłabszy dzień w jego wykonaniu, jaki widziała. Czuła małą satysfakcję, nie mogła zaprzeczyć. A gdy przegrał ostatni mecz, przeszła obok, jakby od niechcenia rzucając:

– Coś ta nowa dziewczyna ci nie służy.

Popatrzył za nią spod zmrużonych powiek, pozornie obojętny na parsknięcia, jakimi jej słowa skwitowali pozostali.

Usiadła ciężko na ławeczce, sięgając po wodę. Czuła zmęczenie, silniejsze niż zazwyczaj. Zużyła dziś wyjątkowo dużo sił, za wszelką cenę starając się udowodnić coś Sławkowi. A może sobie, nie potrafiła powiedzieć.

Uniosła wzrok, gdy stanął przed nią z piłką w dłoniach.

– Siedziało ci dzisiaj, bez dwóch zdań – zaczął powoli.

– Może – odparła, starając się zachować spokój. Kątem oka zauważyła, że dłoń zaciśnięta na butelce z wodą drży leciutko. Zacisnęła mocniej palce, modląc się by on tego nie zauważył.

– To co, może porzucamy? – spytał.

– Zmęczona jestem – odpowiedziała. – Chyba sobie odpuszczę.

Mruknął z rozczarowaniem, zrobił ruch, jakby chciał się odwrócić, ale nagle zamarł i spojrzał na Kingę raz jeszcze.

– Szkoda. Założę się, że nawet dzisiaj byłbym lepszy od ciebie w trójkach.

Parsknęła, słysząc sarkazm w jego głosie.

– Chyba że masz dziś okres albo co – ciągnął z coraz wyraźniejszą drwiną. – To bym zrozumiał, w końcu jesteś babą. Jesteś tutaj tak jakby na warunkowym.

Zjeżyła się. Chciał ja sprowokować, by odegrać się za nieudany wieczór, zdawała sobie z tego sprawę. Ale posuwał się za daleko.

– W sumie to nie wiem, po co trzymamy cię tutaj – mruknął, rozglądając się na boki. Stojący najbliżej zamilkli, przysłuchując się rozmowie. Była pewna, że nie podzielają zdania Sławka, ale z drugiej strony miał na tyle silną pozycję w grupie, że nie mogła liczyć na ich wsparcie. Zaklęła w myślach. Nie mogła mu pozwolić na dalsze złośliwości. Chciała z nimi grać.

– Okres czy nie – rzuciła ostro – i tak trafiłam dzisiaj więcej niż ty.

Uśmiechnął się szyderczo.

– No, nie wiem – odparł z radością. – Chcesz się sprawdzić? Czy mogę założyć, że się poddajesz?

– Założyć, to możesz najwyżej szaliczek od mamy – rzuciła gniewnie. – Ten spod choinki.

Wstała i podeszła do Sławka. Patrzył na nią z góry, wyniośle unosząc głowę.

– Po trzy rzuty – stwierdziła raczej, niż pytała. – Drugi zbiera i podaje. Szybkie rzuty, bez opierdalania się.

Przytaknął, patrząc na pozostałych.

– Dla mnie może być. Im szybciej, tym lepiej, nie mam dziś za dużo czasu.

– Kto pierwszy?

– Panie przodem – odrzekł.

– A panowie tyłem – skwitowała, zabierając mu piłkę.

Ustawiła się z boku boiska, powoli kozłując.

– Daj znać! – rzuciła w kierunku idącego pod kosz Sławka.

– Znać!

Zasady były proste, na wzór konkursu z meczu All Stars z NBA. Pięć pozycji, po trzy rzuty z każdej. Nie odmierzali czasu, ale kwestią honorową było grać jak najszybciej. W Stanach mieli limit czasowy, tutaj było odrobinę inaczej – tylko największy cienias mierzył długo każdy rzut.

Kinga miała dobry nadgarstek. Podczas treningów wykonywała po sto powtórzeń. Wyrabiała sobie automatyczny odruch, by podczas meczu nie musieć zastanawiać się, nie myśleć nad każdą piłką. Przeważnie nie było czasu. Tutaj też wyłączyła głowę. Ledwie dostała silne – zbyt silne jej zdaniem, ale nie miała zamiaru się skarżyć – podanie od rywala, wyskakiwała lekko w górę, a dłonie same układały się we właściwy sposób. Nie patrzyła na piłkę, koncentrując się na kolejnym rzucie, ale wiedziała, że Spalding klasycznie, oldskulowo kręcił się wokół poziomej osi, tak jak uczył ją trener w liceum.

– Wsteczna rotacja! – darł się zawsze. – Piłka ma mieć wsteczną rotację!

Swish.

Swish.

Swish.

Szło jej jak nigdy. Miała dzień, była zmotywowana.

***

Została dłużej na boisku, pozwalając chłopakom przebrać się przed nią. Była szczęśliwa. Nie wiedziała, czemu widok zezłoszczonej miny Sławka dał jej taką satysfakcję. Przecież w sumie nie miała prawa mieć do niego pretensji. Nigdy nie zamienili ze sobą zbędnego słowa, chyba że przypadkiem. Wiedział, że istniała, ale za bardzo się tym nie przejmował. Kindze wydawało się do niedawna, że tak samo podchodzi do niego, ale okazało się, że było inaczej. Dlatego teraz ze zdziwieniem przyjmowała własną radość. Jestem dziwna, stwierdziła w duchu. Jeśli tak ją zabolał zeszłotygodniowy widok rozchichotanej blondynki, to można by założyć, że odrobinę jej na Sławku zależy. A jeśli tak było, to zareagowała w najgorszy sposób – upokorzyła go na oczach kolegów. Bo nie tylko przegrał rywalizację za trzy punkty, ale zrobił to przy akompaniamencie jej uszczypliwych uwag. Wiedziała przecież, jakie ma wybujałe ego. Na pewno ciężko przyjął porażkę. Zapamięta ją na długo.

Po co to zrobiła? Żeby zwrócić na siebie uwagę? Żeby mu dopiec? Coś sobie udowodnić? Jeśli taki miała zamiar, to odniosła sukces. Po ostatnim, niecelnym rzucie Sławek wyszedł z sali bez słowa, z zaciśniętymi ustami, nawet na nią nie spojrzawszy. Ale co ona z tego miała? Czy zawsze musiała odpychać od siebie wszystkich chłopaków, na których zaczynało jej jakoś zależeć? A jeśli tak właśnie było, to dlaczego tak robiła? Czy obraz poruszającej się z trudem, rozgoryczonej matki tak głęboko wrył się w jej serce, że nie było tam już miejsca na nic innego?

Nagle poczuła się podle. Myśli, wypełniające jej głowę, wprawiły dziewczynę w smutny nastrój. Nie chciała już tu być, wolałaby w tej chwili siedzieć w tramwaju, zamknąć oczy i w samotności jechać do domu. Zniecierpliwiona, wyjrzała na korytarz. Na jego drugim końcu, kilkadziesiąt metrów dalej, przez otwarte drzwi wychodzili z szatni jej koledzy. Pomachali dając znak, że może iść się kąpać. Odetchnęła z ulgą. Miała nadzieję, że nie spotka już dziś Sławka. Miała go dość, miała dość siebie i własnej złości. Wpuściła sprzątaczkę na salę gimnastyczną i poczłapała do szatni, tłukąc piłką o wyłożoną parkietem podłogę.

***

Łazienka z prysznicami była staromodna, duża sala z rzędem natrysków, wyłożona białymi kaflami. Dziewczyna przewiesiła ręcznik przez uchwyt i odkręciła kurek. Stała kilka minut bez ruchu, pozwalając gorącej wodzie wypłukać zmęczenie i negatywne emocje. Myjąc brzuch i piersi, zastanawiała się nad własnym zachowaniem. Zdziwiła ją nie tyle własna reakcja, ale siła, z jaka zaatakowała chłopaka. W końcu to nie jego wina, że ma taki gust czy inny. Zresztą, z reakcji pozostałych można wywnioskować, że lala w przyciasnych szortach mogła się podobać. A gdybym ja przyszła grać w takim czymś, przemknęło Kindze przez głowę i uśmiechnęła się do tej myśli. Wyglądałabym idiotycznie, ale w sumie mam ładny tyłek i pewnie wszyscy stwierdziliby, że fajna ze mnie dupa. Kto zrozumie napalonych nastolatków, gorszych w swoich reakcjach niż rozhisteryzowane panienki. Chociaż nie, stwierdziła, wspominając własne koleżanki z liceum, nie ma gorszych niż one. Gdy spłukiwała mydliny z ciała, postanowiła, że w następnym tygodniu przeprosi jakoś Sławka, spróbuje być dla niego milsza. Może i arogancki z niego typ, ale nie zasłużył na takie traktowanie.

Z mocnym postanowieniem poprawy odwróciła się do wyjścia, owijając się ręcznikiem. Że też muszę mieć takie duże cycki, pomyślała. Uniosła wzrok i zamarła. W drzwiach stał Sławek, wciąż w stroju koszykarskim, przyglądając się dziewczynie spod przymrużonych powiek.

– No, no – zaczął. – Kto by pomyślał, ze masz taką fajną dupę.

– Co ty tu robisz? – warknęła, zapominając o własnym postanowieniu. – Sorry za słowa, ale spierdalaj, daj mi się przebrać.

– Wciąż nie rozumiesz, prawda? – spytał z błyskiem w oczach. – Do mnie należy odnosić się z szacunkiem. Chyba należy ci się lekcja pokory.

Skoczył w kierunku Kingi, szeroko rozkładając ramiona. Krzyknęła głośno, starając się niezdarnie usunąć w bok, ale klapki rozjechały jej się na mokrej podłodze. Straciła równowagę i, pchnięta przez Sławka, padła na podłogę. Mocno uderzyła głową w białe kafle, na moment straciła kontakt z otoczeniem.

***

Wynurzyła się z waty, wypełniającej jej głowę niczym szara mgła. Światło sufitowej lampy oślepiło na moment dziewczynę , ale nie potrzebowała wzroku, by zrozumieć co się dzieje. Sławek przydusił ją ciężarem własnego ciała do podłogi. Udami unieruchomił jej nogi, silnym chwytem przytrzymał obie ręce. Drugą, wolną dłonią ściągnął i odrzucił ręcznik. Boleśnie złapał Kingę za pierś.

– Co ty, kurwa, robisz? – warknęła, nie zdając sobie w pełni sprawy z grozy sytuacji. Wydawało jej się jeszcze, że chłopak żartuje. Wygłupia się. – Spierdalaj, Sławek!

– A jak ci się wydaje, co ja robię? – wysyczał, pochylając się ku jej twarzy. – Biorę, co chcę.

Szarpnęła się gwałtownie, potem jeszcze raz. Nie miała szans, by się wyswobodzić, chłopak był zbyt silny.

– Kurwa, pojebało cię? – rzuciła z paniką w głosie. – Co ty odpierdalasz?

– Proszę, proszę – mruknął, nie zwracając uwagi na słowa Kingi – nie dość, że dupa w porządku, to jeszcze cycki pierwsza klasa. Kto by pomyślał?

– Kurwa, Sławek, puść mnie natychmiast, a zapomnę o wszystkim – spróbowała raz jeszcze przemówić mu do rozsądku. – Co ty robisz?

– To, co lubicie najbardziej – spojrzał na dziewczynę. Zadrżała, widząc obojętny chłód w jego oczach. – Biorę, co chcę.

Jeszcze raz szarpnęła ciałem. Znowu bez żadnego efektu. Zaczęło jej świtać, że to nie żarty. On naprawdę przygniatał ją do podłogi, obmacując pierś. To nie mogło się skończyć dobrze.

– Ratunku! – zawyła. – Pomocy!

Bez uprzedzenia, niemal bez zamachu, uderzył dziewczynę w twarz. Zabolało, i to bardzo. Spojrzała na napastnika z przerażeniem.

– Sławek, zastanów się – spróbowała jeszcze raz, błagalnie. – To przecież bez sensu. To jest… – jej głos załamał się nagle. Uświadomienie sobie tego, co się z nią dzieje, było jeszcze bardziej bolesne, niż uderzenie sprzed minuty. – To jest gwałt! Pójdziesz za to do więzienia!

Zaśmiał się chrapliwie.

– I tutaj się mylisz, złotko – syknął. Poczuła jego palce, drgnęła, gdy zsunął dłoń w dół, do jej krocza. Chciała się wyrwać, uciekać, ale nie mogła, był zbyt silny, nie było szans na to, by mu się sprzeciwić.

Boże, przemknęło jej przez głowę, to się dzieje naprawdę. Pomocy!

Chłopak jakby nie zauważał jej przerażenia, a może wprost przeciwnie, może to go właśnie najbardziej podniecało.

– Widzisz, mój tata jest prokuratorem okręgowym. – Jego oddech stał się cięższy, bardziej chrapliwy. – Wiesz, kto to taki? Zna wszystkich komendantów policji w Polsce, wszystkich sędziów, adwokatów. A ja? Jestem nietykalny. Myślisz, że ktoś napisze raport z zarzutem na mnie? Przyjmie zgłoszenie od kogoś takiego, jak ty?

Dygotała z przerażenia. Nie wiedziała, co jest gorsze, dłoń Sławka, zaciśnięta boleśnie na jej sromie, czy zimne, okrutne słowa.

– Kim ty tak naprawdę jesteś, co? – syczał jej do ucha. – Patologiczna rodzina, ojciec pijak i matka z syndromem współuzależnienia… Pierwszy lepszy adwokat mnie wybroni, nawet jeśli doszłoby do oskarżenia. Ale do tego nie dojdzie, bo przecież nikt nie uwierzy komuś takiemu, jak ty. Tatuś przecież musiał cię molestować, masz zjechaną psychę i pewnie dajesz dupy na lewo i prawo. Sama prowokowałaś, sama chciałaś… prawda?

Łzy ciekły dziewczynie po policzkach. Była przerażona. Tym, co robił. Jego słowami. Zimną pewnością siebie, z którą odkrywał najbardziej wstydliwe rzeczy z jej życia. Skąd to wszystko wiedział? I czy miał rację? Czy naprawdę była taka, jak mówił? Czy go sprowokowała? Czy to była jej wina? Nie powinna być taka agresywna, zaczepna, bezczelna. Przecież wiedziała, że Sławek należy do innego świata, jest kimś lepszym od niej. Nagle spięła się do ostatniej próby. Nie może tak po prostu się poddać. Musi walczyć! Przecież była jeszcze sprzątaczka!

– Ratunku! Ludzie, pomocy! – zawyła, próbując zrzucić chłopaka z siebie.

Kolejny cios, mocniejszy od pierwszego, był na tyle silny, że Kinga poczuła krew w ustach. Uderzyła potylicą w podłogę raz jeszcze, tak mocno, ze zakręciło jej się w głowie. Traciła przytomność, nie na tyle szybko jednak, by nie usłyszeć drwiących słów napastnika:

– Krzycz, dziwko, krzycz. Nikt cię nie usłyszy. Sprzątaczka dawno już poszła, a cieć siedzi w budce przy bramie.

Czuła męskie palce na swoim ciele. Miażdżyły jej sutki, szczypały i drapały delikatną skórę piersi i podbrzusza. Chłopak gryzł szyję i ramiona dziewczyny, nie zważając na jęki ofiary. Ale najgorsze dopiero nadchodziło i zrozumiała to, czując sztywnego kutasa, napierającego na wejście do jej wnętrza. Próbowała walczyć, szarpnąć się i uniemożliwić mu wtargnięcie do środka, bała się bólu i upokorzenia, ale nie miała już sił. Była bezradna, zdana na jego okrutną żądzę. Błagała, bełkocząc coś bez sensu, twarz miała mokrą od łez, a myślach wzywała pomocy od wszystkich, których tylko znała. Ale ani Bóg, ani matka, ani nawet zapity ojciec nie odpowiedzieli, głusi na jej prośbę. Sławek tymczasem rozepchnął uda Kingi na boki, ułatwiając sobie dostęp do najciekawszych dla niego miejsc. Dziewczyna jakby osłabła, przestała walczyć, zwiotczała w jego uścisku. Puścił więc ręce ofiary, zadowolony że może pomóc sobie drugą dłonią i wcisnął się do pochwy bezwładnej nastolatki. Jęknęła rozdzierająco, ale na więcej nie miała już siły. Pokonał ją, złamał i zdobył, a teraz korzystał ze zwycięstwa.

Czuła miarowe, potworne pchnięcia, szarpiące całym jej ciałem. Słyszała chrapliwe, podniecone sapanie tuż przy własnym uchu. Ale było jej już wszystko jedno. Może miał rację, może tylko do tego się nadawała, nosząc w sobie skazę ojca–pijaka i matki–kaleki. Przecież dobrych dziewczyn to nie spotyka, przemknęło jej przez głowę. Musiała być skażona, jakoś zawinić, zrobić coś na tyle okropnego, żeby zasłużyć na taką karę. Bo w innym przypadku byłoby to zupełnie bez sensu.

Sławek poruszał się miarowo, tkwiąc głęboko w jej ciele i cały czas miętosił dłońmi obolałe piersi. Nie zważała na zadrapania, siniaki i krew, która zalewała jej usta. Czuła się brudna wewnętrznie, zbrukana, w jakiś niepojęty sposób zbezczeszczona jego dotykiem. Ale może było inaczej, może właśnie taka była zawsze, a on to widział od początku i teraz wykorzystywał… Nie potrafiła już tego wszystkiego objąć myślami, a Sławek kolejnymi, coraz bardziej gwałtownymi pchnięciami wyrywał ją z głębokiej, ciepłej wody, w jakiej zanurzył się przerażony umysł, uciekając od straszliwej rzeczywistości.

– Dobrze ci, szmato? – wysyczał podniecony chłopak. Boleśnie ugryzł bezwładną dziewczynę w ucho, zostawiając czerwony ślad. Z satysfakcją przyjrzał się zobojętniałej, martwej twarzy. – Tak właśnie lubisz, co? Dziwko, jesteś taka sama jak wszystkie. Póki nie doświadczysz prawdziwego faceta, sama nie wiesz, czego chcesz.

Nie odpowiadała, było jej wszystko jedno. Równie dobrze mógłby ją teraz udusić, nie próbowałaby się chyba bronić. Była złamana, leżąca na chłodnej podłodze, zupełnie samotna i bezdennie smutna.

***

Sławek w końcu ją zostawił, zabierając nawet ręcznik, by nie miała czym się wytrzeć. Gdy odzyskała siły, już go na szczęście nie było. Z trudem, drżąc na całym ciele, wstała i przeszła do szatni. Jej ciuchy porozrzucane były po całym pomieszczeniu. Nie znalazła majtek, ale nie przejęła się tym wcale. Wytarła koszulką wilgotną skórę, sycząc z bólu przy każdym ruchu. Najbardziej bolało na dole, tam gdzie najbardziej sobie poużywał. Ale nie płakała. Nie czuła nawet gniewu, jedynie zobojętnienie. Była sama. Zostawili ją, nikt jej nie pomógł, wszyscy porzucili dziewczynę na pastwę gwałciciela. Nawet jego nie potrafiła obwinić. Sam przecież powiedział, że to ona, Kinga, go sprowokowała. Przecież tak właśnie musiało być. Innego wytłumaczenia nie potrafiła wymyślić.

Pierwsze łzy pojawiły się, gdy nakładała bluzę. Zaszlochała głośno, obejmując obolałe ciało ramionami. Co mam teraz zrobić, pomyślała. Jak dalej żyć? Przecież to niemożliwe, nie po tym. Nasunęła na głowę obszerny kaptur, kryjąc twarz w jego cieniu. Przemknęła obok budki, w której starszy, zmęczony życiem pan przysypiał przy dźwiękach ulubionej stacji radiowej. Powlokła się w kierunku przystanku tramwajowego, w milczeniu połykając słone łzy.

Nie mogła nikomu powiedzieć. Zresztą, nie miałaby komu. I tak by jej nie uwierzyli. Nie ma szans. A nawet jeśli ktoś wysłuchałby tej nieprawdopodobnej opowieści, na pewno obwiniłby ją za wszystko. Po co sama zostawała w szatni, w łazience? Po co w ogóle chodziła tam grać, prowokując młodych, nabuzowanych chłopaków swoją obecnością? Czy nie wie, jacy są nastoletni chłopcy? Nie potrafią myśleć racjonalnie, nie umieją rozróżnić zachęty od odmowy. To przecież jasne. A ona? Dziewczyna z patologicznego domu, pewnie podświadomie wystawiała ich na próbę tak długo, aż się doigrała.

Wsiadając do tramwaju, prawie uwierzyła w tę historię. Musi milczeć, nie powinna niczego zgłaszać, a już na pewno nie pójdzie na policję.

To przecież taki wstyd.

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wyślij je na nasz adres ne.redakcja@gmail.com. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.