21 min. czytania

Wszystkie występujące w tej historii postacie są fikcyjne, a wszelkie podobieństwo osób, miejsc i zdarzeń – czysto przypadkowe.

Był mroźny majowy poranek. Czarny Chevrolet Impala przemknął przez dawną dzielnicę fabryczną i z piskiem opon zatrzymał się przed bramą do jednej z posesji. Widoczne za ogrodzeniem budynki wyglądały na całkowicie zniszczone i opuszczone wiele lat wcześniej. Na odrapanej ścianie największego gmachu z trudem można było odczytać namalowany farbą napis – Aleja… 69. Środkowa część adresu była niemożliwa do rozszyfrowania.

Po minucie zardzewiała brama drgnęła i otworzyła się zapraszająco. Samochód podjechał pod dawną halę produkcyjną. Kierujący nim młody, przystojny brunet kiwnął głową ochronie i niezatrzymywany przez nikogo spokojnie wjechał do wnętrza starej hali, pełniącej obecnie funkcję parkingu.

Wszyscy już są, pomyślał, rozglądając się w poszukiwaniu miejsca do parkowania. Ostatecznie zaparkował swojego lśniącego Chevroleta obok bladoróżowej Alfy Romeo.

Wysiadł z auta, zabierając ze sobą elegancką czarną teczkę. Przeszedł przez całą szerokość parkingu i dotarł do sprytnie zamaskowanej windy. Otworzył drzwi, wszedł do środka i szybko wystukał na klawiaturze swój ośmioznakowy kod dostępu. Winda drgnęła i powoli potoczyła się w dół.

Wyszedł z windy, gdy tylko zatrzymała się na najniższym poziomie i wkroczył w sam środek hałaśliwego piekła, zwanego Redakcją Najlepszego Bloga. Powitał go gwar rozmów, głośne stukanie klawiszy klawiatur, szum ekspresu do kawy i… buziak w policzek.

– Witaj, Leo! – powiedziała Minerwa, uśmiechając się wesoło. – Spóźniłeś się – dodała, żartobliwie kiwając palcem.

– Zaspałem – przyznał szczerze. – Pracowałem do późna.

– Wymyśl sobie lepszą wymówkę. Tę słyszałam już setki razy.

– Ale to prawda – zaprotestował.

– Dobra, dobra. Kawy?

– O tak, chętnie. Dużą, z podwójnym…

Nie dokończył. Przerwał mu odgłos gwałtownie otwieranych drzwi od gabinetu redaktora naczelnego. Stanęła w nich blondwłosa piękność, Marylin.

– I tak napiszę to po swojemu! – krzyknęła za siebie i trzasnęła drzwiami z taką siłą, że aż zatrzęsły się ścianki działowe.

Wszystkie rozmowy ucichły jak ucięte nożem, a autorzy nagle zaczęli sprawiać wrażenie bardzo zajętych autorów. Marylin stała przez chwilę pod gabinetem szefa, zbierając myśli i rozważając, czy nie powinna wrócić i przeprosić za swoje zachowanie. Zdecydowała się jednak na inne rozwiązanie – poprawiła rozwianą fryzurę, przeszła kilka kroków i zniknęła w gabinecie zastępczyni naczelnego, Lady France.

W tej samej chwili drzwi redaktora naczelnego otworzyły się ponownie. Julian (nie mylić z królem Julianem z popularnej bajki – Julian to zdrobnienie od Juliusza Cezara, sławnego rzymskiego wodza) powiódł surowym wzrokiem po swoich podwładnych.

– Lion, do mnie! – zarządził, zauważywszy spóźnialskiego i wrócił do gabinetu.

Wezwany spojrzał ze zdziwieniem na przyjaciółkę.

– O co mu może chodzić? – zapytał.

– Miałeś na dzisiaj skończyć ósmy rozdział „Dużej Stawki”.

Lion położył dłoń na czole i wyraźnie pobladł.

– Miałem skończyć? – spytał cicho. – Na dzisiaj?

– Nie skończyłeś… – domyśliła się Minerwa.

Pokręcił przecząco głową.

– Cóż – powiedziała, klepiąc go pocieszająco po plecach – w takim razie przed tobą najgorsze pół godziny w tym miesiącu.

Lion westchnął głęboko i nie odwracając się, ruszył powolnym krokiem w stronę gabinetu szefa.

– Trzymaj się – szepnęła Minerwa, odprowadzając go wzrokiem.

Lion starał się iść możliwie jak najwolniej, bez specjalnego entuzjazmu przebierając nogami. Podobne środki zaradcze na niewiele się jednak zdały – od drzwi prowadzących do gabinetu Naczelnego dzieliło go bowiem zaledwie dziesięć metrów. Zapukał nieśmiało i zastygł w oczekiwaniu na odpowiedź.

Dziesięciosekundowa cisza wydawała się trwać zdecydowanie dłużej. Młody autor zdążył trzykrotnie przekląć tamto nudne popołudnie sprzed dekady, kiedy to na ekranie jego średniowiecznego peceta pojawiły się pierwsze zdania „Dużej Stawki”. Wtedy to porzucił udawanie, że powtarza materiał do egzaminu dojrzałości, wygłosiwszy przy okazji tajemniczą filozoficzną sentencję o charakterze ogólnym:

– Pieprzę to!

Pitagoras razem ze swoim epokowym twierdzeniem poszedł grzecznie stać do kąta. I tak się zaczęło. „A po maturze degustowałem wino, rocznik bieżący”, opowiadał później. „Jednak zanim to się stało, wysłałem pierwszy tekst na Świetną Erotykę”.

Teraz miał straszną ochotę, by rzucić to wszystko w diabły. Już był niewiarygodnie zmotywowany, aby tak właśnie uczynić, gdy usłyszał przytłumione „wejść” Juliana. Przepełniająca go motywacja do działania zniknęła tak szybko, jak szybko się pojawiła. Przez tyle lat absolutnie nic się nie zmieniło. No, może mój zapał jest z roku na rok coraz bardziej słomiany, uświadomił sobie Lion.

Gabinet szefa zawsze kojarzył mu się z biblioteką. Człowiek miał wrażenie, że wchodzi do klitki wielkości komórki na miotły. Każdy centymetr wolnej przestrzeni był zajęty przez książki. Tysiące sztuk książek. Każdy egzemplarz – nie licząc drogocennych woluminów, pamiętających jeszcze czasy świetności Imperium Rzymskiego – był w idealnym stanie. Lion był jednak absolutnie pewien, że Julian zna zawartość całej swojej biblioteki na wyrywki.

Patrzył na jednego z czołowych zbereźników w tym kraju. I widział elegancko ubranego jegomościa o bladej cerze, z włosami zaczesanymi delikatnie ku górze, co zapewne miało maskować coraz większe zakola. Lion uważał, że Julian przypomina trochę dżentelmena starej daty, ze swoją oszczędnością w gestach, nabożną czcią dla regulaminów oraz wprawiającą w zakłopotanie większość rozmówców erudycją.

Ten człowiek pracował przez czterdzieści osiem godzin na dobę. Jego wkład w budowę potęgi Najlepszego Bloga był niekwestionowany. Służbista, pracowity ponad miarę, badacz historii starożytnej, profesjonalista w każdym calu. Poza tymi podstawowymi faktami w zasadzie niewiele wiedziano o Julianie na pewno.

Teraz Naczelny zetknął ze sobą końce swoich długich palców, łokcie oparłszy na nieskazitelnie czystym blacie małego biurka. Przez chwilę wpatrywał się w swojego gościa w milczeniu, a kiedy uznał, że nadszedł właściwy czas, zaczął bez zbędnych wstępów:

– Gdzie jest ósmy rozdział?

Lion poczuł jak duża kropla potu spływa mu po karku i płynie w dół, przez całą długość kręgosłupa. Już było nieprzyjemnie.

– Mam koncepcję – zaczął Lion. – Wiem już, jak to rozegrać.

– Koncepcję to ty miałeś w zeszłym miesiącu – wszedł mu w słowo Naczelny. – Dwa miesiące temu i… czekaj, sześć miesięcy temu też. Daj mi konkrety – liczba stron, liczba znaków, a najlepiej przybliżony termin oddania.

Oskarżycielsko wycelowany w jego kierunku długopis Juliana był niczym myśliwska flinta. Lion milczał jednoznacznie.

– Muszę zatem nanieść zmiany w Harmonogramie – oznajmił Naczelny takim tonem, jakim lekarze zwykle informują o tym, że operacja się udała, ale pacjent zmarł.

Harmonogram był absolutną świętością. Wszyscy nowi pisarze chcący pracować dla lidera na rynku wydawnictw erotycznych bardzo szybko i najczęściej boleśnie się o tym fakcie przekonywali. Teksty do publikacji planowało się tutaj z niepodlegającym dyskusji trzymiesięcznym wyprzedzeniem. Chętnych do pisania zawsze było więcej niż miejsc. Kolejki były długie. Liczyło się jedno – czytelnicy mieli dostać w swoje ręce nowe opowiadanie każdego wieczoru.

Jeśli trzeba było, autor miał stanąć na rzęsach, ale deadline stanowił świętość, której nie można było zbrukać.

Jeśli autorowi trzykrotnie powinęła się noga, Julian bez żalu składał swój podpis pod „dymisją z przyczyn osobistych” takiego delikwenta. Oficjalnie zasady były jednakowe dla wszystkich. Lion należał jednak do „Parszywej Siódemki”. Siedmiu autorów decydujących niegdyś o potędze Świetnej Erotyki, którzy tuż po jej upadku postanowili stworzyć prowizorkę, mającą zabezpieczyć artystyczną spuściznę portalu. Wyjątkowo trwałą prowizorkę, jak się później okazało.

Lion znalazł się w elitarnym założycielskim gronie właściwie przypadkiem. Wówczas był zaledwie początkującym debiutantem. Julian wypatrzył go jeszcze na starym portalu i udzielił kilku wskazówek, dokonując pierwszej gruntownej korekty jego „dzieła” naszpikowanego interpunkcyjnymi i ortograficznymi wpadkami.

To były czasy… Wtedy jeszcze nikt nie śmiał marzyć o zespole zawodowych korektorów, który pod kierunkiem Minerwy czuwał nad techniczną stroną publikacji.

Julian żywił do swego młodszego kolegi coś na kształt sympatii, czasem przymykając oko na nagminnie powtarzające się bumelanctwo. Nie tym razem.

– Daję ci czas do poniedziałku – oznajmił z pełną powagą, poprawiając jednocześnie okulary, które zsunęły się aż na czubek haczykowatego nosa. – Jeżeli się nie wyrobisz, zostaniesz usunięty z Redakcji oraz załogi.

– Ale ja mam plany na weekend – zaczął Lion. – Impreza… Znaczy rodzice przyjeżdżają.

– Nic mnie to nie obchodzi! – Usłyszał zdecydowaną odpowiedź.

– Moi fani na pewno poczekają, zrozumieją.

– Ty nie masz fanów. – Julian osadził w miejscu Lwa, nawet nie podnosząc przy tym głosu.

– Ale Julian… – Ostatnia próba ratowania sytuacji.

– Nie julianuj mi tu teraz. Bierz się do roboty. W poniedziałek tekst ma trafić do korekty. Czy wyraziłem się jasno?

Lion poczuł się nagle dziwnie mały i zagubiony. W końcu nadszedł ten dzień – postawiono mu ultimatum. Nie było zresztą w tym fakcie nic szokującego. Taki rozwój wypadków mógłby przewidzieć absolutnie każdy – poza samym Lionem.

Młodzieniec skinął tylko sztywno głową przełożonemu. Był zrezygnowany. Skończony.

– Mnie nigdy nie zdarzyło się nie oddać tekstu w wyznaczonym terminie – mruknął ni to do siebie, ni to do Liona Naczelny.

To była iskra, która podpaliła lont. Wybuchł bunt.

– Nie jestem tobą, wiesz? – warknął autor „Dużej Stawki”, bojowo poprawiwszy okulary oraz grzywkę. Teraz loczek kręcił mu się wyraźnie, co jeszcze bardziej uwypukliło uderzające podobieństwo do Clarka Kenta.

– Zdolny jesteś, ale obrosłeś w piórka – odparł ze stoickim spokojem redaktor naczelny Najlepszego Bloga. – Trzeba ukręcić na ciebie bat. Inaczej nie pokonasz swojego lenistwa. Bierz przykład ze mnie – ja od lat publikuję regularnie, ku uciesze moich drogich czytelników.

Była to prawda. „Opowieści Rzymskie” liczyły sobie już blisko tysiąc odcinków. Objętością przewyższały nawet „Dzieła zebrane Lenina”. Różnica była taka, że Lenin nie napisał swoich dzieł. Zebrano czterystu tekściarzy i powiedziano im: „Wiecie, towarzysze, napiszcie coś o Rewolucji, taki zbiór przemyśleń samego Włodzimierza Ilicza.” Tekściarze usiedli i napisali, a później wszystkich rozstrzelano za podszywanie się pod Wodza.

Julian za to osobiście stworzył każde zdanie w swych tekstach, zdecydował o umiejscowieniu każdej kreski i każdej kropki. Zarówno jego fani, jak i współpracownicy zastanawiali się, czy on w ogóle kiedyś sypia.

Lion uniósł ramiona ku górze i otworzył usta, gotów do dalszej kłótni. Emocje zaczynały się w nim gotować, koszula przylepiła mu się do ciała. Naczelny spojrzał na podwładnego. Nie trzeba było jego błyskotliwego umysłu, by stwierdzić, że w tym stanie wymiana argumentów nie ma najmniejszego sensu.

Postanowił odesłać autora „Marka Magnackiego” do pracy. Julian musiał się mocno wysilić, by nadać własnemu głosowi zdecydowany ton i jednocześnie ukryć ogarniającą go irytację.

– Możesz odejść – zakomenderował.

O dziwo, ten niesforny młody człowiek posłuchał i wyszedł.

Same kłopoty z tymi dziećmi, pomyślał Julian, ze smutkiem kręcąc głową. Sięgnął po gruby kalendarz leżący na brzegu biurka i ze znużeniem zaczął nanosić poprawki w Harmonogramie.

***

Odprowadziwszy wzrokiem Liona, Minerwa postanowiła wrócić do swojego gabinetu i tam na niego poczekać. Jej plany pokrzyżował jednak Bazyliszek, jeden z młodszych stażem autorów, dorabiający na ćwierć etatu jako korektor.

– Mogę zająć chwilę? – spytał, stając wprost przed nią i mnąc w dłoniach kartkę papieru.

– Jasne. Co tam masz?

– Znalazłem błąd w tekście Srebrnego.

Minerwa zmarszczyła czoło.

– Jesteś pewien?

– Tak, jestem. Sprawdziłem we wszystkich dostępnych słownikach, papierowych i elektronicznych. Nigdzie nie ma takiego słowa.

– Pokaż mi tę kartkę.

Minerwa spojrzała uważnie na podkreślone na czerwono słowo.

– Pytałeś innych korektorów?

– Wszystkich, którzy są dzisiaj w pracy. Nikt nie zna takiego słowa.

– A byłeś już z tym u Srebrnego?

– Właśnie… miałem nadzieję, że ty do niego pójdziesz… – powiedział cicho Bazyliszek, a na jego policzkach wykwitły rumieńce.

– Czy ja wyglądam jak osoba, która potrzebuje nagłego i silnego dopływu adrenaliny?

– Proszę cię… Na mnie nawet nie spojrzy…

Minerwa westchnęła głośno i pokręciła głową z dezaprobatą. Chwyciła trzymaną przez Bazyliszka kartkę i bez zbytniego entuzjazmu ruszyła w kierunku gabinetu Srebrnego.

Srebrny był jednym z najbardziej zasłużonych autorów Najlepszego Bloga. Napisał wiele tekstów, z których każdy był dowodem dogłębnej znajomości języka polskiego i obsesyjnej wręcz dbałości autora o najdrobniejsze szczegóły.

Jego gabinet znajdował się na końcu korytarza. Był znany z tego, że połowę jego powierzchni zajmowało ogromne biurko, które z kolei pokrywały tony słowników, leksykonów, encyklopedii i poradników. W centralnym punkcie stołu stała stara maszyna do pisania, która idealnie dopełniała wizerunku pisarza z pierwszej połowy XX wieku.

Minerwa zapukała do drzwi i weszła do środka, nie czekając na zaproszenie – którego, jak pokazywało doświadczenie, mogła się nie doczekać.

– Witaj, Srebrny. Możemy chwilę…

– Dobrze, że jesteś – powiedział, nie podnosząc głowy znad grubego słownika. – Znasz jakiś synonim do słowa „jeść”?

– Spożywać, konsumować, posilać się, sycić głód…

– Nie, nie, nie! Za mało oryginalne!

– To może żreć? – dorzuciła z lekko wyczuwalną ironią.

– Zbyt obcesowe. Trudno, szukam dalej – oznajmił i na powrót zanurzył się w lekturze.

Minerwa stała przez chwilę w milczeniu, przestępując z nogi na nogę. Gdy upewniła się, że autor najwyraźniej zapomniał lub – co bardziej prawdopodobne – ignoruje jej obecność, chrząknęła i zapytała:

– Możemy chwilę porozmawiać.

– Mów – odpowiedział, nie przerywając czytania.

– Korektor znalazł błąd w twoim tekście.

– Mało prawdopodobne, ale mogło się zdarzyć. Starość to jednak straszna przypadłość. Pokaż, co tam masz.

Minerwa podeszła do biurka i położyła na nim kartkę z tekstem.

– Chodzi o to słowo zaznaczone na czerwono.

Srebrny zdjął z nosa okulary i powoli, niemal z namaszczeniem przetarł je miękką szmatką, przez cały czas patrząc na koleżankę z niewzruszonym spokojem. Gdy proces czyszczenia dobiegł końca, autor ponownie wsunął okulary na nos i pochylił głowę nad tekstem.

– I co z nim jest nie tak? – zapytał, nie zmieniając pozycji.

– Nie ma takiego słowa.

Srebrny uniósł głowę i spojrzał Minerwie prosto w oczy.

– Zapewniam cię, moja droga, że takie słowo istnieje – powiedział z naciskiem.

– Dobrze wiesz, że nie zatwierdzę tekstu do publikacji tylko na podstawie twojego zapewnienia. Sprawdziliśmy we wszystkich możliwych słownikach. Nigdzie nie znaleźliśmy…

– Poczekaj chwilę – przerwał jej zniecierpliwionym głosem. – Zaraz ci to udowodnię.

Mówiąc to, Srebrny rozpoczął niespieszny przegląd znajdujących się na jego biurku woluminów. Przejeżdżał palcem po grzbiecie każdego z nich, odczytując pod nosem ich tytuły. Gdy natrafiał na tytuł napisany do góry nogami, zabawnie przekręcał głowę, by po chwili znowu ją prostować. Gdy odczytał tytuły wszystkich książek na biurku – a było ich kilkadziesiąt – zniknął pod biurkiem. Po chwili dobiegło stamtąd ciche mamrotanie, z którego można było wywnioskować, że autor kontynuuje swoje poszukiwania. Po kilku minutach wynurzył się na powierzchnię, oznajmiając:

– Nie, jednak musi być gdzieś tutaj.

Minerwa westchnęła głośno.

– Może poczekam na ten dowód w swoim…

– Nie, poczekaj, już mam – ogłosił triumfalnie i ze spodu jednego ze stosów wyciągnął cienką broszurę. Gwałtowność jego ruchu sprawiła, że książki rozsypały się na wszystkie strony, burząc przy okazji kilka sąsiednich stosów.

Srebrny zdawał się zupełnie nie przejmować rozgardiaszem, jaki zapanował na jego biurku, pod nim i obok niego. Szybko przewertował książkę i uśmiechnął się szeroko, odnalazłszy szukane słowo.

Odwrócił broszurę w kierunku Minerwy i wskazał palcem właściwy fragment. Kobieta pochyliła się nad tekstem i szybko przeleciała go wzrokiem.

– Masz rację – przyznała niechętnie.

– Dlaczego mnie to nie dziwi… – spytał retorycznie Srebrny, wznosząc oczy ku niebu i kręcąc głową.

– A co to w ogóle jest? – zapytała, otwierając książkę na stronie tytułowej.

– Mały słownik niepoprawnej polszczyzny z 1927 roku autorstwa Jana Kowalskiego – wyrecytował z pamięci.

– Pierwszy raz słyszę o czymś takim… – przyznała po chwili Minerwa.

– Twoja niekompetencja nie przestaje mnie zadziwiać – odpowiedział głosem zimnym jak stal.

– Ale przecież… – próbowała nieśmiało zaprotestować.

– Masz do mnie jeszcze jakieś pytania? – przerwał jej stanowczo.

Zrezygnowana pokręciła przecząco głową.

– Bądź zatem łaskawa zostawić mnie samego.

Minerwa chwyciła kartkę, z którą przyszła i bez słowa opuściła niegościnne wnętrze. Szybkim krokiem przemierzyła korytarz i również bez słowa oddała kartkę czekającemu na nią Bazyliszkowi. Ten nie pozwolił jej jednak odejść.

– I co z tym robimy?

– Zostaw tak, jak jest.

– Ale przecież…

– Rób, co mówię! – odpowiedziała nieco głośniej i bardziej stanowczo, niż zamierzała.

Bazyliszek kiwnął głową i bez słowa wrócił do swojego biurka. Minerwa obróciła się na pięcie i szybkim krokiem ruszyła w kierunku swojego gabinetu.

Ledwo zdążyła do niego wejść i z westchnieniem ulgi zanurzyć się w skórzanym fotelu, gdy drzwi otworzyły się z hukiem i do pokoju wpadł Naczelny.

– Mamy problem – powiedział lekko drżącym głosem i osunął się na stojące pod ścianą krzesło.

* * *

Traktują mnie jak niewolnika, myślał wściekły Lion już na korytarzu. A przecież do stworzenia naprawdę dobrego tekstu potrzeba iskry. Tej szczególnej kombinacji talentu i okoliczności. Tego się nie da tak na sucho… Nie da się i już!

Wściekły jak osa Leo wpadł do toalety. Musiał ochłonąć. Przed oczami stała mu przerażająca biel pustej strony Worda. Nie miał absolutnie nic! W pośpiechu przemył twarz i dopiero wówczas spojrzał w lustro. Coś było nie tak, ale bynajmniej nie z jego twarzą.

Problemem było… No właśnie co, zastanawiał się intensywnie. Wpadł na to po dłuższej chwili. Odgłosy dobiegające z zamkniętej kabiny tuż za jego plecami były jakieś dziwne. Stanął jak wryty i nasłuchiwał z uwagą.

Defekt instalacji? Budynek wydawnictwa przeszedł co prawda kapitalny remont przed kilku laty, bardzo możliwe jednak, że ktoś zapomniał o jakiejś przerdzewiałej rurze. Wyraźny mokry odgłos zdawał się tylko potwierdzać słuszność takiego rozumowania.

Ale nagle do uszu młodego pisarza doleciała kolejna porcja dźwięków. Ktoś znajdujący się we wnętrzu ciasnej kabiny bardzo ciężko oddychał. Zupełnie tak jakby był w trakcie bardzo dużego wysiłku, zupełnie nie będąc do niego przygotowanym.

A może po prostu ktoś zasłabł w środku, zastanawiał się Leo. Gdzieś na dnie podświadomości młodego pisarza zaczęła się rodzić jednak koncepcja zupełnie odmienna. Nim zdążył choćby przeanalizować taką możliwość, bezwiednie przeszedł kilka kroków. Jeżeli człowiek zamknięty w środku źle się poczuł, natychmiast należało mu pomóc. Leo już kładł rękę na klamce, już miał ją nacisnąć i wparować do środka, kiedy kolejne odgłosy osadziły go w miejscu. Dwa klaśnięcia sprawiły, że cofnął się o pół kroku.

Nikt raczej nie zaklaskał w dłonie, zwłaszcza że zaraz po nich rozległ się kolejny mokry odgłos, a finalnie jęk. Leo być może nie pisał regularnie, ale czynił to wystarczająco często, by rozpoznać coś, co wielokrotnie przecież starał się oddać przy pomocy odpowiedniej kombinacji słów.

W niepozornej kabinie zamknięte były nie jedna, a dwie osoby. Młody autor miał co do tego niemal stuprocentową pewność. Z chwilą kiedy to sobie uświadomił, wszystkie dziwne dźwięki, których pochodzenie przypisał wcześniej defektom instalacji, nabrały zgoła nowego sensu.

Leo nie postawiłby na to dużych pieniędzy, ale wydawało mu się iż usłyszał krótkie syknięcie, coś jakby „Ciszej!”. Kobieta, myślał coraz bardziej gorączkowo pisarz. Głos wydał mu się znajomy, ale nie miał pewności. Wiedział jedno – reprymenda odniosła marny skutek. Kilkadziesiąt sekund później od ścian toalety odbiły się echem donośniejsze niż poprzednio stęknięcia.

Lion stał i nasłuchiwał, a w jego głowie zapoczątkowany został bardzo rozległy łańcuch asocjacji – zupełnie jakby ktoś spuścił ze smyczy jego wyobraźnię. A ta zadziałała z werwą rottweilera, któremu w pole widzenia napatoczył się listonosz.

Wizualizował sobie dwójkę ludzi całujących się ze sobą zachłannie, ręce łapczywie i w pośpiechu badające ciało partnera. Jeśli to, co słyszał, było klasycznym szybkim numerkiem, spódniczka z pewnością została bezceremonialnie podwinięta do góry, a majtki odsunięte na bok. Stringi czy figi? Na potrzeby zapełnienia tej dziury w swej własnej w pośpiechu tworzonej wizji Leo wybrał figi. Pewnie w jakimś modnym w bieżącym sezonie pastelowym odcieniu – rozstrzygnął.

Rzeczywistość tymczasem zdawała się co najmniej o kilka długości wyprzedzać kreatywność młodego twórcy. Ciężki oddech stał się jeszcze lepiej słyszalny, a rytmiczne klaskanie bioder jeszcze częstsze. Teraz nie można było mieć wątpliwości, co też wyprawia się w toalecie najlepszego wydawnictwa erotycznego na rynku.

Mężczyzna, choć zdawał się nie wytrzymywać kondycyjnie, musiał wyprowadzać naprawdę głębokie i zdecydowane sztychy. Leo wysnuł taki wniosek, kiedy po raz pierwszy niski kobiecy jęk rozległ się na tyle głośno, iż Leo miał wrażenie, że stało się to tuż obok niego, a nie w odgrodzonej barierą drzwi kabinie. Poczuł znajomy dreszcz przemykający wzdłuż krzyża.

Kobieta gwałtownie zdawała się tracić panowanie nad swoimi emocjami. Potwierdzeniem tej spekulacji mogło być wyraźnie słyszalne mokre mlaśnięcie – zupełnie jakby coś dużego i grubego próbowało wbić się w doskonale nawilżone miejsce. Chłopak zaczął się zastanawiać, czy ścianki pochwy otuliły penisa, chcąc jak najdłużej zatrzymać go w obecnym położeniu. Jeżeli tak się stało, kimkolwiek był właściciel członka, nie miał w tym starciu najmniejszych szans na zwycięstwo. Finał był kwestią paru chwil.

Tak! Tak właśnie ująłby to w swoim tekście, gdyby teraz go pisał. Lion po raz pierwszy od wielu miesięcy naprawdę szczerze zapragnął coś napisać. Potrafił rozpoznać autentyczny przypływ weny. Muzy najwidoczniej były w tym sezonie łaskawe dla niesfornych autorów. Nagle świat wydał się piękniejszym miejscem, niż był jeszcze kwadrans temu.

Ach, jakże cudowne wydawały się dobrze słyszalne już jęki i posapywania! Ot, symfonia rozkoszy – kolejna znakomita fraza przyszłego tekstu. „Grafomania do kwadratu” – usłyszał gdzieś z tyłu głowy głos do złudzenia przypominający styl komentowania Srebrnego. „Masz potencjał, mały… Tylko wyjaśnij mi, do licha ciężkiego, dlaczego rozwijasz go tak powoli? Co i rusz wpadasz na mielizny egzaltowania. Zero szacunku dla piękna mowy ojczystej!”

Imaginacje na temat przyszłego komentarza przerwało mu wypowiedziane zdławionym głosem krótkie, ale dobitne zdanie:

– Rżnij mnie! Mocniej! Mocniej!!!

Kolejne uderzenie i towarzyszący mu pisk. Ktoś tu ma ciężką rękę.

– Och tak, tak, taaaak. Mocno!

Leo rozpoznał głos. Podejrzewał to w zasadzie od początku, teraz jednak miał stuprocentową pewność. Wielokrotnie słyszał ten sam kobiecy głos w zdecydowanie bardziej opanowanym i spokojnym, ale równie seksownym wydaniu. Kilkakrotnie nawet wyobrażał sobie, jak koleżanka w chwilach uniesień szepcze nieprzyzwoitości i prosi o więcej. Zdecydowanie więcej.

Nie dla Lwa rarytas. Stateczna mężatka, nie do wyjęcia. Jej nie w głowie erotyczne harce – zdawała się niewerbalnie komunikować. Na własne uszy słyszał jednak, jak mylna była powszechnie panująca opinia. Kolejny klaps zabrzmiał jak szyderstwo z powszechnie znanej nieskalanej reputacji autorki. A jednak! To był ten głos – zmieniony i zachrypnięty, ale żadna kobieta nie przyjmie ze stoickim spokojem penisa między nogami. Pożądanie zawsze wygrywa.

Nie inaczej było w przypadku najmłodszego twórcy Najlepszego Bloga. Utrzymująca się od kilku minut erekcja stała się jeszcze większa. Świadomość tożsamości kobiety strasznie go podkręciła. Ośrodek dowodzenia przesunął się zdecydowanie w dół. Być może dlatego Leo poczuł w sobie przypływ iście ułańskiej fantazji i odwagi.

Nagle przypomniał sobie o małym otworze w górnej części drzwi – pozostałości po niezbyt fachowo zamontowanym wieszaku. Ruszył zdecydowanie do przodu, jednocześnie ostrożnie stawiając stopy. Poruszał się bezszelestnie. Być może naprawdę miał w sobie coś z króla drapieżników? Kiedy dotarł do celu, pochylił się lekko i przyłożył oko do otworu w drzwiach do kabiny. Leżącą bezpańsko w kącie wściekle czerwoną szpilkę – tak wysoką, że chodzenie w niej najpewniej wymagało specjalistycznego treningu zręczności u mnichów z Shaolin – zobaczył jako pierwszą.

Ułamek sekundy później jego percepcja zarejestrowała szanowaną przez wszystkich autorkę klęczącą na zimnych kafelkach podłogi. Włosy miała rozczochrane, gustowna garsonka była potwornie wygnieciona. Jedno ramię miała kompletnie odsłonięte, ramiączko stanika musiało znajdować się gdzieś poza polem widzenia Leo. Jedno nie ulegało wątpliwości – ktoś dobierał się do nagości kobiety w wielkim pośpiechu.

Autorka wielu poczytnych serii i pojedynczych tekstów zdawała się być obojętna na swój obecny wygląd. Cała jej uwaga skupiona była na trzymanym w ręku sztywnym przyrodzeniu. Zaczęła klasycznie – od kilku posuwistych ruchów na trzonie. Góra, dół, góra, dół. Obdarzony pieszczotą, górujący nad kochanką wzrostem samiec zassał powietrze. Purpurowa żołądź, błyszcząca od nagromadzonej wydzieliny, została odsłonięta z wielką wprawą. Było widać, że dla tej damy robótki ręczne to nie pierwszyzna.

Odgłos splunięcia i porcja śliny znalazła się na czubku będącego w apogeum rozmiarowych możliwości członka. Pełne wargi z ochotą zajęły się penisem – spragniona kobieta już w pierwszym podejściu włożyła niemal połowę narządu w usta. Druga próba przyniosła sukces całkowity. Obciągająca na klęczkach pisarka dotknęła swym zgrabnym noskiem kompletnie wydepilowanego męskiego łona.

Dramatyczne oznaki krztuszenia bądź też głębokiego gardła były tak sugestywne, że dźwiękowcy z branży porno zzielenieliby z zazdrości. Kiedy po królewsku pieszczony organ znów ukazał się światu cały lepił się od śliny i wyglądał jakby zaledwie sekundy dzieliły go od wytrysku. Podglądający pod drzwiami Leo potrzebował nieco więcej, by skończyć – jego obecne położenie uniemożliwiało mu jednak strategiczne manewry w okolicach rozporka. Musiał siedzieć cicho, jeśli miał pozostać żywym obserwatorem całego zajścia. Martwy pisarz to często bogaty pisarz, ale bez szans na wydanie jakiejkolwiek nowości.

Mało brakowało, a wszystkie postanowienia dyskrecji wzięłyby w łeb. Wystarczyło, że zobaczył nagą, ciężką pierś swojej redakcyjnej koleżanki. Mężczyzna z całą pewnością był na ostatniej prostej do mety. Nie chcąc kończyć gwałtownie i bez choćby iluzorycznej kontroli, odsunął się dwa kroki w bok.

Podglądacz mógł sobie dokładnie obejrzeć uwolnioną z miseczki stanika lewą pierś. Skóra biała niczym mleko, zapewne niezwykle delikatna. I wyraźnie na tym tle odznaczająca się różowość sutka. Ach, jak przyjemnie byłoby je possać, zatoczyć malutkie kółeczko językiem wokół aureoli, a na końcu przygryźć delikatnie, ale stanowczo.

– Świetnie to robisz – odezwał się pewnym głosem pieszczony przed momentem mężczyzna, najwyraźniej komentując oralne umiejętności kochanki. Pochwała spłynęła po niej jak woda po kaczce. Leo jednak dokonał identyfikacji faceta.

Zdumiewające! Znana mu dość dobrze redakcyjna mapa sympatii i antypatii tej pary nie uwzględniała. Znakomicie się maskowali.

– Rozbierz się. Szybko! – Znów ten władczy ton głosu. – A teraz się odwróć. Ręce na ścianę. Musimy się pośpieszyć, zanim ktoś zauważy naszą nieobecność.

Napalona autorka bez słowa sprzeciwu zrzuciła z siebie sponiewierane części ubioru i odwróciła się tyłem do kochanka, kusząco wypinając pupę w jego stronę. Przyklejony do drzwi Leo nie mógł odżałować, że mężczyzna zasłania srom kochanki. Widział spory fragment wygiętych pleców i część pośladków. Bardzo podniecające, ale do pełni szczęścia sporo brakowało.

Kilka krótkich miarowych ruchów dłoni samca na trzonie i już był w pełnej gotowości bojowej. Zawiódł jednak oczekiwania Leo – zamiast włożyć swojego wojownika jak najgłębiej w oczekującą, mokrą do granic możliwości pochwę, obrał inną strategię.

Jego palec wskazujący musiał naprzeć na mocno zaciśniętego anusa autorki. Leo nie widział, ale słyszał zwierzęce niemal warknięcie, kiedy brutalna siła przełamała najbardziej oporny ze zwieraczy. Palec musiał wniknąć w jej ciało dość głęboko. Wiedziała, że za chwilę nadejdzie przyjemność, mimo to szarpnęła się, szukając ucieczki. Wydawało się, że palec posuwał ją przez niemal całą wieczność, jednak gdyby ktokolwiek w toalecie zajmował się liczeniem czasu, wiedziałby, że minęła niespełna minuta.

Po tej minucie mężczyzna wyprowadził zdecydowany sztych, najwidoczniej zagłębiając się na całą swą długość w ciasnej i mokrej pochwie. Oboje jęknęli z zachwytu, a biedny Leo zagryzł wargi. Nie chciał się zdradzić nawet piśnięciem.

Autorka doświadczała penetracji dwóch otworów jednocześnie i otwarcie manifestowała odczuwaną rozkosz. Kwilenie przerodziło się w jęk, a jęk w krzyk.

– Jest świetnie – bełkotała niczym chory w malignie – Jeszcze trochę… Bardziej… Jeszcze…

Gardłowy skowyt posiadaczki seksownego altu był niczym zwieńczenie, wielki finał. Kilka pośpiesznych ruchów bioder sprawcy całego zamieszania stanowiło dla Leo jedynie swoisty bis. Zaspokojona kobieta otrzymała ostatniego klapsa sekundę przed wytryskiem kochanka.

Mężczyzna cofnął biodra, a podglądacz przez sekundę obserwował sporą porcję białej gęstej cieczy, obryzgującej zgrabne plecy jednej z popularniejszych pisarek publikujących na blogu.

Lion, mimo że dryfował po oceanie własnej ekscytacji, zachował instynkt samozachowawczy. W niespełna pięć sekund oprzytomniał na tyle, by stwierdzić, że czas się ewakuować. Z erekcją wielkości Pałacu Kultury ruszył do drzwi. Jakimś cudem udało mu się zachować względną ciszę. Serce łomotało mu tak szybko, że prawdopodobnie był w stanie przedzawałowym.

Wypuścił koszulę ze spodni, aby choć trochę ukryć podniecenie. Szarpnął za klamkę, a do jego uszu doleciały jeszcze wypowiadane niskim głosem słowa:

– W następny weekend mama zabiera dzieciaki do siebie, a mąż wybiera się na coroczny turniej golfowy. Wpadniesz na kawę?

Lion wydostał się na korytarz i niezbyt pewnym krokiem ruszył z powrotem w sam środek rozdyskutowanego tłumu profesjonalnych literatów. Na szczęście, nikt nie zwracał na niego specjalnej uwagi – ferajna była pochłonięta swoimi sprawami.

Z jednej strony młody pisarz czuł, że przepełnia go wena, z drugiej – dobrze wiedział, że nie napisze ani słowa, dopóki nie opowie komuś o swojej przygodzie. Dlatego przemknął niepostrzeżenie przez główną salę redakcji i wpadł do gabinetu Minerwy, już w drzwiach krzycząc:

– Nie uwierzysz, co mnie spotkało!

– Cicho bądź! – zgasił go Julian.

Lion stanął jak wryty. Nie był przygotowany na to, że jego przyjaciółka będzie miała towarzystwo. Ale przynajmniej rozwiązało to problem kłopotliwej erekcji – widok Naczelnego podziałał na męskość Liona jak kubeł zimnej wody.

Minerwa wpatrywała się w ekran komputera i rozmawiała przez telefon – zapewne z Rozumnym, głównym informatykiem bloga.

Lion delikatnie zamknął drzwi i usiadł obok Juliana.

– Co się stało? – spytał go szeptem.

– Słoneczka przestały działać i blokują wyświetlanie bloga.

– Jakie słoneczka?

Naczelny zgromił go wzrokiem.

– Nasz system oceniania tekstów.

– Ach, te słoneczka…

System oceniania tekstów był jednym z filarów popularności blogu. Niemal doskonały, pozwalający na rzetelną ocenę pracy każdego twórcy. A ludzie uwielbiają oceniać. Możliwość obdarowania pięcioma słoneczkami swego faworyta czy też wychłostania jednym mniej lubianego pisarza zawsze była dla czytelników swoistą atrakcją. Awaria słoneczek oznaczała, że na stronie panował chaos. Setki tysięcy wyświetleń na dobę, tysiące potencjalnie straconych użytkowników. Jednym słowem – katastrofa!

– Ale co mnie obchodzi, że zepsuł się serwer w Stanach? Napraw to! – motywowała Rozumnego Minerwa. – To zrób tak, żeby działało!

– A nie można ich po prostu wyłączyć? – spytał nieśmiało Lion.

– Wyłączyć… – szepnął Julian i zlał się kolorystycznie z białą ścianą.

– A będziesz umiał je później włączyć? – spytała swojego rozmówcę Minerwa. – Dobrze, zrób tak.

– A nie mówiłem! – ucieszył się Leo.

– Nie, to lepiej tego nie rób – powiedziała kobieta, ścierając uśmiech z twarzy przyjaciela.

– A jeśli mu się nie uda? – Julian drżącym głosem wyraził swoją obawę.

– Spokojnie, Rozumny jest dobry w te klocki. Na pewno w końcu coś wymyśli.

– Ale tym razem nie mamy zbyt wiele czasu. Im dłużej…

– Masz rację, tak będzie lepiej. Dobrze, poczekam – zapewniła swojego rozmówcę Minerwa, po czym spojrzała na obu gości. – Chłopcy, naprawdę mi nie pomagacie, siedząc tu i jęcząc.

– Racja. Lion, idź do siebie – polecił Julian.

Odprowadził młodego autora wzrokiem i spojrzał na kobietę z porozumiewawczym uśmiechem.

– To dotyczy was obu – zauważyła chłodno Minerwa.

– Ale ja…

– Będę cię informować na bieżąco – dodała uspokajająco.

Naczelny wahał się jeszcze przez chwilę, ale jego zastępczyni patrzyła na niego nieustępliwie. Westchnął teatralnie i wyszedł z pokoju.

* * *

Godzinę później Minerwa wkroczyła do gabinetu Liona, niosąc kubek gorącego, aromatycznego napoju.

– Obiecałam ci kawę.

– Ach, już zapomniałem.

Minerwa podała mu kubek i przysiadła na brzegu biurka. Leo delikatnie upił łyk parzącej kawy.

– Skończyliście już? – spytał.

– Jeszcze nie. Ale muszę sobie zrobić pięć minut przerwy na rozmowę z kimś mówiącym po polsku, a nie po informatycznemu, bo zwariuję.

– Rozumiem.

– Jak ci idzie pisanie?

– Doskonale! Przez ostatnią godzinę napisałem prawie dwie strony! – pochwalił się młody pisarz.

– Super! Ile masz czasu?

– Jeśli w poniedziałek nie oddam gotowego rozdziału do korekty, Naczelny osobiście wyrzuci mnie z Redakcji.

– Już dawno powinien był to zrobić…

– Tak myślisz? – spytał Lion ze smutkiem.

Pokiwała głową, a potem uśmiechnęła się szeroko.

– Żartuję! – powiedziała i pieszczotliwie potargała go za ucho. – Pisz, pisz. Zobaczymy się na obiedzie.

Minerwa zsunęła się z biurka i ruszyła w stronę wyjścia. Nagle coś sobie przypomniała.

– Chyba chciałeś mi o czymś opowiedzieć…

Lion uśmiechnął się szeroko, a w jego oczach rozbłysły wesołe ogniki.

– Nie uwierzysz, co mnie spotkało!

c.d.n.

Przejdź do kolejnej części – Aleja 69 II

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wyślij je na nasz adres ne.redakcja@gmail.com. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.