Pavel Kiselev (Photoport), bez tytułu, CC BY-NC-ND 3.0

Nie pasowała do tych wszystkich etykiet, którymi zwyczajowo opisuje się spragnione życia studentki. W niczym nie przypominała młodych i roznegliżowanych dziewcząt, które grupowo okupują uniwersyteckie trawniki. Była z tych, co chodzą z książkami pod pachą zamiast prezerwatyw w portfelu. Choć w jej wypadku raczej z poczucia braku alternatywy niż palącej pasji. Na studia teologiczne trafiła przypadkiem, szukając odpowiedzi na te tak zwane ważne pytania. „Skąd?“, „dokąd?“, „dlaczego?“ i jeszcze „po co?“. Należąc raczej do tych wierzących, wybrała tak jakby z rozpędu. Doradził jej to też ksiądz, który chodził po kolędzie. Przy okazji matury poważnie z nią rozmawiał. Nie próbując nareszcie sadzać jej na uświęconych kolanach. Co robił rok w rok z uporem maniaka, od kiedy skończyła chyba lat dziesięć. Mimo jej nieśmiałych protestów, powtarzanych jak mantra, że jest już za duża. Potraktowała radę poważnie, tym bardziej, że i ją chyba po raz pierwszy tak ktoś potraktował. I to nie jakiś tam ktoś, ale szanowana osoba – przez rodzinę i całą parafię. Na domiar wszystkiego babcia przyklasnęła takiemu projektowi, mówiąc, że nic jej przed śmiercią bardziej nie uszczęśliwi. Matka dorzuciła, że praca zawsze będzie, bo ludziom jak chleba trzeba zbawienia.
Ostatecznie zdecydowała się więc na teologię, sama wierząc, że studia te lepiej od innych poprowadzą ją ku skarbom mądrości. A co ważniejsze uczynią szczęśliwą. Bardzo tego chciała, bo szczęścia akurat jej stale w życiu brakowało. Miała jego przeczucie pod opuszkami palców. Było o tak, na wyciągnięcie ręki. Blisko, tuż, tuż, za rogiem, zaraz. Lecz nigdy nie w garści, a na dachu sąsiadów.

Świat zawsze lokował ją na samym środku skali – posiadanych talentów, doświadczanych emocji, entuzjazmu czy szaleństwa. Marzyła o pisaniu wielkich rozpraw, a pisała zaledwie pamiętnik. Fantazjowała o pięknych mężczyznach i ekstatycznych orgazmach, a wciąż była dziewicą. Czekała na wielką miłość, a nikt się nie zjawiał. No może prócz Grześka z krzywymi zębami. Chodzili kiedyś razem do szkoły. Wtedy ciągnął ją za włosy. Teraz było inaczej, choć niewiele lepiej. W zeszłą niedzielę, krzyczał, że „miałaby w sobie coś fajnego, gdyby dała mu to wsadzić“. Ale to całkiem inna historia…

Czytała kiedyś o teście Cyprysa, serii abstrakcyjnych pytań, na które odpowiedzi katalogowano, by później mierzyć, jak bardzo jest przeciętny respondent. Nowy wynik wpisywany był jako kolejne badanie. Genialne. Choć nigdy testu nie wykonała, to była święcie przekonana, że okazałaby się idealnie szara, boleśnie średnia. Jak wszyscy i nikt jednocześnie. Żadna od czubków palców u nóg po końcówki włosów na głowie.

Uczelnia również nie rozbudziła w niej wielkich namiętności, rozmieniona na ćwiczenia, wykłady i egzaminy jak gruby banknot na drobne monety. Miała swoje ulubione zajęcia, profesorów i książki. Lubiła chodzić na wykłady z teologii pastoralnej, a wieczorami czytać mistyków. Nie było źle, choć miała poczucie, że dostaje zaledwie namiastkę tego, czego oczekiwała. Nie pierwszy raz. Nie ostatni najpewniej.

Jej strój był taki jak ona – szaro–granatowo–czarny. Nie eksponowała dekoltu, choć piersi miała fajne. Takie, co idealnie mieszczą się w męskich dłoniach, choć sama tego nie wiedziała, bo i skąd. Nie pokazywała też nóg, choć były długie, z masywnymi, kobiecymi udami. I mimo, że jak szczęścia chciała krótkich, kolorowych spódniczek czy wzorzystych, ciasnych koszul, tak w sklepie nie potrafiła po nie sięgnąć. Nie mogła się zdobyć, przemóc, zaryzykować. Miasto ją w tej postawie wspierało. Ze swym zamkiem i urokliwymi uliczkami. Piękne, ale nie na tyle, by przyciągać turystów lub by wzbudzić dumę, że jest się jego mieszkańcem. Choć wiosną kwitnące drzewa zawsze na nowo rozbudzały nadzieję na lepszą przyszłość i odganiały myśl, że to kraniec świata.

Czasami pozwalała sobie wśród tych jasnych barw i intensywnych zapachów na marzenia. Najczęściej całkiem dziewczyńskie – o miłości, szybszym biciu serca czy pierwszej ekstazie. Przymykała wtedy oczy, dając się porwać dłoniom niewidzialnych kochanków, ich ustom i słodkim obietnicom. Miała swoją ulubioną fantazję. O wysokim, śniadym przystojniaku, który pewnego dnia porwany namiętnością, wziąłby ją na jakiejś łące. Wszedłby w nią zdecydowanie, ucząc wcześniej przyjemności seksu krok po kroku. Uwrażliwiając jej ciało, dotykając piersi, bioder, pośladków. Pieszcząc łechtaczkę, najpierw palcem, a potem językiem. Ssąc jej cipkę jak małże. Widziała to na filmach porno, które czasami oglądała w tajemnicy na stancji. Zawsze z wyłączonym głosem, żeby nikt się nie dowiedział. Nikt jej nie przyłapał. Dotykała się wtedy „tam“ sama, zalewając majtki i dłonie swoimi sokami. Włączając kolejny film, brudziła klawiaturę komputera ejakulatem. Przez co zapach własnego orgazmu czuła jeszcze długo, długo potem. Za dnia i w miejscach publicznych – na ławce, na polanie, w kawiarni – wszystko działo się jedynie w jej głowie. Gdyby ją później zapytać, o czym wtedy myślała, odpowiedziałaby, że o niczym zupełnie, oblewając się cała rumieńcem.

Właśnie nadeszła kolejna taka wiosna. Z pąkami kwiatów, co tylko czekają na rozkwitnięcie. Spacerowała teraz dłużej po zajęciach, z podbrzuszem rozpulsowanym grzesznymi marzeniami. Najchętniej bywała w dużym parku nazwanym na cześć jakiegoś generała. Chadzało tam sporo ludzi, ale i było dość ścieżek, na których łatwo mogła się zgubić. Wśród roześmianych czy zatroskanych, biegnących czy zabieganych kobiet i mężczyzn. Łowiła wzrokiem podobnych jej samej – samotnych przeciętniaków. Takich, co przez lata przyczajeni, wciąż w duchu wierzyli, że cały ten świat będzie jeszcze ich. Tylko musi nadarzyć się właściwy moment, ta jedna jedyna okazja. A wtedy los się odmieni. Będą sławni. Będą piękni. I będą co wieczór szczytować.

Tego dnia usiadła na ławce z książką w ręku, dając się porozpieszczać słońcu. Wczytywała się w św. Teresę Benedyktę i jej metafory krzyża, spoglądając raz po raz na niebo. Chyba czekała na jakieś poruszenie umysłu lub serca. Choćby najmniejsze, coś co porwałoby ją o centymetr nad ziemię. Gdy tak zawieszona była między chmurami a słowami, z zamyślenia wyrwał ją męski głos:

– Nie będzie miała pani nic przeciwko, jeśli się przysiądę? – zapytał mężczyzna.

– Nie. Proszę, proszę – odparła, przesuwając się jeszcze bardziej ku przeciwnemu krańcowi ławki i robiąc przesadnie dużo miejsca.

Usiadł. Wydał jej się taki swój, bo ubrany w odcienie grafitu i czerni. Ze śmiesznym kaszkietem na głowie i torbą, która wyglądała na damską. Miał okulary przeciwsłoneczne w kształcie takich, które widziała u wielu kolarzy. Swoim niedopasowaniem przełamywały powagę ubioru. Rysy jego twarzy były łagodne, choć sam nos orli, co skojarzyło jej się z profilem klasycystycznych rzeźb. Niemal przystojny. Był najwyraźniej w nastroju do pogawędki. Zajrzał jej nawet przez ramię, by zobaczyć, co czyta. Ciekawa była, na jaki temat się zdecyduje: książka, pogoda czy zieleń trawników.

– Przepraszam, nie mogę tego nie skomentować. Czyta pani Edytę Stein. Ciekawe. Był z niej niezły filozof jak na kobietę.

Więc książka. Spodobało jej się, że wiedział. Być może nie tylko był szary jak ona, ale jeszcze brał udział w tej samej pogoni za szczęściem.

– Pan zna. To miłe. Student teologii? Mam nadzieję, że mogę panu mówić „ty“?

– Bardziej filozof. A więc podobny straceniec. „Ty“ jest jak najbardziej na miejscu. A właściwie, mam na imię Adam.

– Marysia.

„Maria“, oczywiście, jej imię też musiało pobrzękiwać przeciętnością. Na szczęście „Adam“ wcale nie było daleko bardziej oryginalne. Pierwszy pakt przez podobieństwo został zawarty. Przypieczętowany tym dłuższym spojrzeniem, które przypasowuje imię do twarzy nowo poznanej osoby. Uśmiechnęła się do niego lekko. W kategorii parkowych znajomości właśnie zostali przyjaciółmi. Rozmawiali więc dalej, jak to przyjaciele mają w zwyczaju. O filozofii oraz codziennych spacerach odbywanych właśnie w tym parku. Zawsze koło czwartej po południu. Gdy się uśmiechał, odsłaniał zęby. Ona w odpowiedzi błyszczała włosami, odrzucając je co jakiś czas szybkim ruchem głowy w tył. Nie mówili o niczym ważnym, a jednak czuli, że to bardzo istotne. Dla obojga. Umówili się na tej samej ławce następnego dnia. „Być może“, bo przecież nic nie jest na pewno. Jednocześnie wiedząc, że będą. Nie z jakiejś szalonej miłości od pierwszego wejrzenia, lecz z braku lepszych okazji. I tej tęsknoty za nową historią na wiosnę.

Spotkali się po raz drugi. Śmiali się głośno i wspólnie, w opowiadaniach wracając do kolonijnych wyjazdów, piosenek i ognisk. Odkrywali przed sobą marzenia: o podróżach, miejscach oraz chwilach nie do zapomnienia. On chciał polecieć balonem, ona popłynąć w długi rejs. Oboje pragnęli zobaczyć Laos. A może mieć kiedyś psa, dom i rodzinę.

Na trzecim spotkaniu dotknął jej dłoni. Przesunął opuszkami palców zmysłowo po skórze. Przy następnej okazji całowali się już namiętnie, pozwalając językom zatańczyć frywolny taniec. A że historie takie mają w zwyczaju wydarzać się szybko lub wcale, był to jedynie początek. Niewinne preludium. Gra wstępna. Oboje chętni, oboje rozmarzeni, oboje spragnieni seksu jak odmiany losu. Gdy kolejnym razem wepchnął jej język do ust, ona położyła dłoń na jego kroczu. Czuła twarde pożądanie. Nawet bez doświadczenia, nie mogła się mylić. Gdy on milczał, jego ciało zdawało się mówić: „wziąłbym cię, tutaj i teraz, wsunął mocno członka do twojej ciasnej szparki“.  Zaczęła czytać więcej. Nie mistyków, a erotyczne powieści. Podniecać się przy byle okazji. Stojąc w kolejce w sklepie, na zbyt długim wykładzie. Oglądać swoje ciało w lustrze. Dotykać się przed snem. Masturbować tak długo, aż przyjemność zmieni się w ból. Wstydziła się trochę tego wszystkiego, choć wreszcie czuła, że żyje. W rytmie orgazmów.

Po dwóch tygodniach on zaproponował wieczorny spacer. Taki po zmierzchu, romantyczny. Przyniósł butelkę wina, które wypili w ukryciu na pustym placu zabaw. Nie mieli kieliszków, nie miało to znaczenia. Wtedy, i dla opowieści. Byli wdzięczni, że zmrok otula ich ciasno i ciaśniej, tworząc przestrzeń dla wstydliwych kochanków.

– Chyba się w tobie zakochałam – wyszeptała.

– Pragnę cię – odpowiedział.

Pociągnął ją w kąt placyku. W stronę stojącej w rogu zjeżdżalni. Kazał odwrócić się tyłem do niego, oprzeć o drabinki. Zrobiła to. Bezceremonialnie zadarł jej spódnicę. Jego delikatność czy niezdecydowanie zniknęły. Pożądanie obudziło bestię. Tą tkwiącą na co dzień w nogawce spodni. Chyba była nawet zadowolona. Nie musiała przyzwalać. A protestować nie chciała na pewno. Gwałtowność jego ruchów wywołała w niej falę gorąca, która przetoczyła się przez całe ciało. Odpowiedziało ono czystym pożądaniem na ten zwierzęcy zew do spółkowania. Jej bielizna zaszła wilgocią, sutki stanęły, usta lekko się rozchyliły. Wsunął palce pomiędzy jej uda, pocierając mocno łechtaczkę. Koralik napęczniał. Przyciskał ją swoim ciałem, by czuć wijące się ruchy i słyszeć kobiecy, przyspieszony oddech. Dołożył jeszcze jeden palec i wszedł w ciasną cipkę. Nie przypuszczał, że może być aż tak niewinna i że właśnie przebija jej dziewiczą błonę. Nie zauważył też krwi na palcach. Opuścił spodnie i jednym pchnięciem znalazł się głęboko w niej. Zajęczała. Najpierw z bólu. Po chwili z rozkoszy.

Pieprzył ją tak przez chwilę. Wchodząc i wychodząc. Dając nabijać się jej biodrom na wystający korzeń penisa. Obrabiał ją szybko, tak by krzyczała. Bez prezerwatywy, więc musiał przestać przed końcem. A ten nadchodził prędko. Słodkie gorąco dziewczęcej muszelki potrafi zdziałać cuda. Wyciągnął z niej penisa. Obrócił całą ku sobie. Zamiast całować, popchnął jednak na kolana.

– Obciągnij. Chcę skończyć w twoich ustach.

Był bardzo konkretny. Nie dyskutowała z nim. W stanie seksualnego transu wzięła członek w usta i próbowała dać mu przyjemność, tak jak sobie wyobrażała, że powinno to wyglądać. Zaciskała wargi wokół nabrzmiałego organu, poruszając miarowo głową w przód i w tył. Mimo niezdarności nowicjuszki doszedł bardzo szybko i trysnął wprost w do jej gardła. Zakrztusiła się. Może z przerażenia, zdziwienia smakiem, czy po prostu dlatego, że jej przełyk zalała jakaś ciecz.

Po finiszu stał się znowu miękki i delikatny. Uniósł ją z kolan i przytulił. Stali tak jeszcze przez chwilę. Szeptał jej do ucha, że jest piękna i cudowna, że tak bardzo na to czekał. I jeszcze, że to wspaniały początek na drodze do spełniania tych wszystkich marzeń, o których mówili. Dopiero teraz zobaczył jej dziewiczą krew. Rozczulił się jeszcze bardziej, pytając kilka razy, czy wszystko jest w porządku i jak się czuje. Poprosiła tylko, by ją odprowadził. Nie chciała być sama, tym bardziej, że noc i ciemno. Zgodził się. Szli razem przez to niemal piękne miasto. Trzymała go za rękę. Wiedziała, że teraz los się odmieni. Że sięgnie po te wszystkie kolorowe spódniczki oraz wzorzyste koszule. Bo jeśli oczekiwała od siebie odwagi, to właśnie ją pokazała, na tamtym placu zabaw. Była teraz pełną miłości kochanką, oblubienicą. Chwilę wcześniej rżnęła się w sumie jak szmata, ale i to napawało ją dumą.

– To najpierw lot balonem czy rejs statkiem? – zapytała pogodnie, przerywając ciszę.

Nie zdążył odpowiedzieć. Z naprzeciwka szła starsza para pod rękę. Równie słodki widok, co oni, młodzi. On jednak odsunął się od niej, jakby w sekundę stała się trędowata. Szeroki uśmiech sędziwego mężczyzny tym bardziej ją zdezorientował. Staruszka pochyliła głowę i powiedziała:

– Szczęść Boże! Piękne kazanie dał ksiądz zeszłej niedzieli.

Zamarła. On skinął tylko głową.

– Muszę już iść – rzucił.

Odwrócił się na pięcie i przyspieszył kroku. Nie zdążyła zareagować. Ani na słowa starszej pani, ani na jego ucieczkę. Stała bez ruchu i jak już nie mógł jej usłyszeć, wyszeptała cicho:

– Ale Adam… nasze marzenia…

Nigdy więcej go nie zobaczyła. Nie spacerował po parku. A ona nie miała odwagi szukać go po kościołach. Dalej nosiła długie i szare spódnice. Bo przecież los się kiedyś odmieni. Musi.

Santi (nieswieta.pl)

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wyślij je na nasz adres ne.redakcja@gmail.com. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.