40 min. czytania

Mnesarete była rozgniewana.

Choć wiedziała, że Kassander spędził poprzednią noc w willi (doniósł jej o tym jeden z eunuchów, którego zdołała niedawno przekabacić), nie odwiedził bynajmniej jej łożnicy. Rozczarowana i samotna, przyzwała do siebie swą ulubioną niewolnicę, jasnowłosą Helenę, by ta umiliła jej noc. I tym razem jednak doznała zawodu. Pozostałe służki doniosły, że Heleny z nimi nie ma. Oznajmiły swej pani, że Kassander przysłał po nią jednego z pozbawionych męskości służących. Domyśliła się natychmiast, w jakim celu to uczynił.

Nie zdziwił jej nawet jego wybór. Podobnie jak jej imienniczka, o którą wybuchła Wojna Trojańska, Helena była istną pięknością. Kręcone blond włosy spadały na jej szczupłe ramiona, a w modrych jak morska toń oczach można było się zatracić.

Karminowe wargi stworzone były do pocałunków, a języczek – zawsze zręczny i chyży – wychodził śmiało na spotkanie języka jej pani. Choć miała dopiero czternaście lat, jej piersi już zakwitły i były niewiele tylko mniejsze od biustu Mnesarete. Łono miała gładkie i smakowite – Mnesarete kosztowała czasem jej płatków, by odwdzięczyć się za szczególnie rozkoszne pieszczoty. Tyłeczek miała w miły sposób zaokrąglony. Mimo doświadczenia w zbliżeniach saficznych wciąż była dziewicą – nigdy przedtem nie posiadł jej mężczyzna. Jej właścicielka dołożyła starań, by dziewczyna nie miała okazji wpaść w oko Kassandrowi ani nikomu z jego eskorty.

Najwyraźniej poniosła klęskę.

Przewracając się z boku na bok w pustym łożu, nie mogąc zasnąć z wściekłości i rozczarowania, Mnesarete wyobrażała sobie noc Kassandra i Heleny. Miała nadzieję, że defloracja była dla niewolnicy bardzo bolesna. Jej macedoński kochanek nie należał do najdelikatniejszych mężczyzn, a jego żądza była tak niepowstrzymana, że często po prostu rzucał się na niewiastę i wbijał się w jej pochwę, nie bacząc na to, czy jest ona na to właściwie przygotowana.

Czuła jednak, że w istocie jest zupełnie inaczej. Mnesarete nieraz widziała, jak Helena wodzi spojrzeniem za każdym pełnowartościowym mężczyzną, jaki tylko pojawił się w okolicy. Z pewnością niecierpliwie wyczekiwała chwili, gdy któryś z tych silnych i władczych mężów weźmie ją do swego łoża. Wezwanie ze strony ich wodza musiało mieć dla niej szczególnie słodki smak. Zapewne z radością powitała utratę błony dziewiczej, przerwanej przez pokaźny członek Kassandra.

Mnesarete zacisnęła ręce w pięści. Helena zachowuje się jak suka w rui, pomyślała. Teraz zapewne – leżąc pod muskularnym ciałem Macedończyka, obejmując mu szyję ramionami, a biodra udami – czuje, że odnosi nad swą panią triumf. Jeszcze się przekona, jak wielką pomyłkę popełniła! W samotnej bezsenności nałożnica z Argos zaczęła układać plan zemsty.

Nazajutrz Helena wróciła do komnaty służebnic dopiero koło południa – zaraz po tym, jak Kassander udał się do miasta. Mnesarete z przykrością zauważyła, że jej niewolnica wprost tryska dobrym samopoczuciem. Najwyraźniej przeżycia zeszłej nocy, a pewnie i dzisiejszego poranka, dostarczyły jej wiele satysfakcji. Usługiwała swej pani z taką samą uczynnością jak zawsze, ale widać było, że myślami przebywa gdzie indziej.

Mnesarete czuła, że oto pod bokiem wyrasta jej rywalka. Musiała zatem działać szybko. Jeśli rozpustna młódka przypadła Kassandrowi do gustu, dziś w nocy może znowu po nią posłać. Nałożnica nie miała zamiaru cierpieć konkurencji w obrębie willi. Akceptowała naturalnie fakt, że jej macedoński kochanek sypiał z niezliczonymi pornai i heterami. Jeśli już musiał ją zdradzać, powinien czynić to daleko od domu – tak, by nie mogła tego widzieć ani słyszeć. Nie powinien też dotykać żadnej z jej dziewcząt. Należały do niej, sam jej je podarował.

Wczesnym popołudniem przyzwała do siebie trzech eunuchów. Wśród nich był jej człowiek. Odesłała niewolnice do ich pomieszczenia, pozwalając zostać jedynie Helenie. Ta właśnie czesała i układała włosy swej pani. Gdy skończyła, Mnesarete zwróciła się do pokornie czekających kastratów:

– Uznałam, że nie potrzeba mi aż trzech niewolnic. Dwie w zupełności wystarczą, by zadbać o moje potrzeby. Dlatego jeszcze dziś rozkazuję wam zabrać tę oto na targ niewolników i sprzedać.

Helena pobladła. Uniosła ręce do otwartych ze zdumienia ust.

– Pani – rzekł ostrożnie jeden z eunuchów – to własność dostojnego Kassandra…

– Kassander mi ją przekazał– przerwała mu Mnesarete – a teraz ja się jej pozbywam. Czy mam donieść twojemu panu, że kwestionujesz moje polecenia?

Teraz z kolei zbladł tamten. Helena wciąż nie była w stanie wykrztusić ani słowa.

– Stanie się tak, jak każesz. Wstań, Heleno, udasz się z nami.

Niewolnica spojrzała na swą panią.

– Czym na to zasłużyłam? – jęknęła tylko.

– Już ty dobrze wiesz czym – odparła Mnesarete, mierząc ją wrogim spojrzeniem. Po czym pochyliła się ku niej i szepnęła: – Skoro Kassander postanowił zrobić z ciebie kurwę, upewnię się, byś nią pozostała.

Gdy eunuchowie wyprowadzali Helenę z gynajkejonu – nie stawiała oporu, zbyt oszołomiona sytuacją – Mnesarete przywołała swojego zaufanego.

– Spraw, by dziewczynę kupił któryś z domów publicznych – rozkazała. – Z jej urodą nie powinno to nastręczać trudności. Życzę sobie, by już dzisiejszej nocy musiała obsłużyć tuzin lub dwa tuziny klientów.

– Zgodnie z rozkazem, pani – wykastrowany mężczyzna pokłonił się jej i również opuścił komnatę.

Mnesarete przeciągnęła się na poduszkach. Zwycięstwo przyszło tak łatwo… Usunęła rywalkę z drogi. Jeśli Kassander zrozumie nauczkę i przestanie dobierać się do jej służebnic, nie będzie musiała udzielać mu kolejnej lekcji. Zastanawiało ją tylko jedno: skoro wszystko się udało, czemu nie czuła satysfakcji?

Opowieść helleńska: Kassander XI

* * *

Kassander zbudził się na pustym posłaniu.

Lampa oliwna dawno już zgasła, gdy zabrakło w niej paliwa dla płomienia. Macedończyk nie pozostawał jednak w zupełnych ciemnościach. Przez otwarte wejście namiotu wpadało tyle światła, że docierało nawet w odległy kąt, gdzie sypiały zwykle niewolnice, a teraz leżał on – rozparty na sienniku, który zazwyczaj musiał wystarczyć dwóm dziewczętom. Uniósł się na łokciach i rozejrzał po obszernym przedsionku, lecz nie ujrzał nigdzie Melisy, z którą spędził ostatnią noc. Domyślał się, że jej praca zaczyna się wraz z nastaniem świtu.

Poprzedniego wieczoru wypił sporo wina i teraz jego gardło zdawało się wyschnięte na wiór. W panującym wokół półmroku odnalazł swe odzienie. Wstał i ubrał się powoli, następnie wyszedł przed generalską kwaterę. Wartownicy wyprężyli się na baczność i mocniej chwycili drzewca włóczni. Machnięciem ręki pozwolił im spocząć.

Rozległe obozowisko tętniło już życiem. Uliczki wytyczone między namiotami przemierzali szybkim krokiem oficerowie, szeregowi żołnierze, słudzy, gońcy z wiadomościami, sprzedawcy wina i chleba, a nawet udające się na spoczynek po pracowitej nocy pornai. Pędzono również nimi bydło, którego mięso miało wieczorem trafić do żołądków macedońskich wojaków. Brakowało tu tylko korowodu egipskich tancerek i procesji panatenajskiej. Znużony całym tym chaosem i odczuwający coraz bardziej dotkliwe pragnienie Kassander powrócił w półmrok swej kwatery. Natknął się tam na Parmys, jasnowłosą niewolnicę pochodzącą z Lidii. Wychodziła właśnie z ulokowanych w środkowej części namiotu komnat swojej pani.

– Mnesarete już się obudziła? – spytał.

– Tak i zażyczyła sobie kąpieli. Idę właśnie po wodę, panie.

– Zanim pójdziesz, przynieś mi wina. Najlepiej cały dzban. Szybko!

Lidyjka skinęła jasną głową i cofnęła się tam, skąd przyszła. Wkrótce do uszu Macedończyka dobiegł uniesiony głos Szmaragdowookiej. Najwyraźniej rozgniewał ją fakt, że służąca wpierw zajęła się poleceniem Kassandra, a nie jej własnym. Kiedy Parmys wróciła do niego, w dłoniach niosła dzban oraz posrebrzany puchar, zagrabiony jeszcze w Pałacu Krezusa. Policzek dziewczyny ciemniał od wymierzonego uderzenia, a w oczach lśniły świeże łzy.

Generał nie skomentował. Poczekał, aż niewolnica napełni mu puchar, a potem upił spory łyk. Momentalnie poczuł się lepiej. Odebrał od Parmys dzban i pozwolił, by wróciła do swych obowiązków.

Kończył właśnie wino, gdy do namiotu weszła Melisa. W koszyku niosła pachnący niedawnym wypiekiem chleb, ser oraz oliwki na śniadanie. Miała na sobie prosty, skromny peplos z białej wełny, kontrastującej z ciemną karnacją. Gdy Kassander posłał jej spojrzenie, zarumieniła się i opuściła szybko wzrok. Choć zeszłej nocy uprawiali miłość, wciąż była wstydliwa niczym dziewica. Podniecony już trunkiem oraz świeżymi wspomnieniami Macedończyk zbliżył się do niej, ujął za podbródek i zmusił, by popatrzyła mu w oczy. Następnie jego dłoń zsunęła się niżej, wodząc opuszkami po szyi i dekolcie niewolnicy, dotarła w końcu do drobnej piersi. Popieścił ją przez materiał. Dziewczyna westchnęła cicho, koszyk zakołysał się w jej ręku. Czemu nie zacząć tego dnia w miły sposób, pomyślał. Wino i kobieta. Brakowało tylko śpiewu, ale na to też znajdzie się sposób. Kiedy już zaspokoi pożądanie, może przekona się, jakie piosenki zapamiętała ze swej ojczystej Jonii.

– Tu jesteś, nieznośna dziewczyno! – usłyszał za sobą zniecierpliwiony głos Mnesarete. – Najpierw ta lidyjska idiotka zmusza mnie, bym czekała na kąpiel, a teraz ty ociągasz się z przygotowaniem śniadania! Och, witaj Kassandrze – gdy odwrócił się ku niej, popatrzyła na niego ze słabo skrywaną niechęcią. – Niepokoiłam się o ciebie, gdy nie wróciłeś do mnie na noc. Ale jak widzę, niepotrzebnie.

Choć niedawno się obudziła, przed opuszczeniem alkowy pamiętała o ułożeniu włosów, przyciemnieniu powiek węglem i umalowaniu ust egipską szminką. Z sukni z najcieńszego jedwabiu wyglądała równie kusząco, jak Melisa, choć był to zupełnie inny rodzaj pokusy. Jonka pociągała swoją nieśmiałością, a szata, którą włożyła, skrywała jej wdzięki, jedynie je sugerując. Dziewczyna z Argos niczego nie próbowała ukrywać. Przeciwnie: pyszniła się swą rozkwitającą urodą. Przez cienki materiał mógł niemal dostrzec ciemniejsze niż reszta ciała aureole sutków.

– Muszę cię prosić o więcej niewolnic. Jak widzisz, te dwie są krnąbrne i leniwe. Próbuję wpoić im posłuszeństwo, ale boli mnie już od tego ręka… zdobyłbyś dla mnie ze dwie Mezopotamki? Najlepiej, by mówiły po grecku. Nie chcę ich do wszystkiego przyuczać. Nie muszą być za to ładne – popatrzyła na Melisę w sposób, który sugerował, że dobrze wiedziała, kto poprzedniej nocy dotrzymał towarzystwa Kassandrowi. – Z ładnymi służącymi tylko więcej kłopotów…

– Poszukam, lecz nie będzie łatwo – odparł Macedończyk, nie przejmując się zbytnio gniewem zdradzonej nałożnicy. – Branki, które jak dotąd zdobyliśmy to proste chłopki. Skąd mają znać grekę? Moi żołnierze nie porywają ich po to, by z nimi rozmawiać…

Mnesarete westchnęła.

– W takim razie nauczę ich kilku podstawowych poleceń. Jeśli będzie trzeba, wypiszę im je na plecach batem!

Kolejna już uwaga o biciu niewolnic wzbudziła w generale irytację.

– Zanim dostaniesz nowe służące, musimy najpierw coś wyjaśnić.

– Co takiego?

Spojrzał na przysłuchującą się rozmowie Melisę.

– Rozbierz się i odwróć do nas plecami.

Jonka znów się zarumieniła, ale w oczach miała raczej lęk, niż wstyd. Postawiła koszyk na ziemi, a następnie szybko pozbyła się odzienia. Będąc już całkiem nagą, ukazała Kassandrowi i Szmaragdowookiej swój pocięty pręgami po biczu grzbiet oraz czerwone od chłosty pośladki.

– To musi się skończyć – rzekł Macedończyk. Mnesarete wzruszyła ramionami.

– Zapewniam cię, że kara była w pełni zasłużona.

– Nawet jeśli to prawda, zanadto się w niej rozsmakowałaś.

– Melisa jest moją własnością. Będę z nią czynić, co uznam za stosowne.

Jego irytacja rosła, zmieniając się powoli w zimną furię.

– Otrzymałaś ją ode mnie w darze. Podobnie zresztą jak Parmys. Szanuj moje dary i nie niszcz ich, bo kolejnych nie dostaniesz.

W oczach nałożnicy błysnął zielony płomień.

– Ta dziwka musiała być wyjątkowo dobra, skoro tak przejąłeś się jej losem – nałożnica z Argos zbliżyła się do wciąż odwróconej Jonki. Przesunęła opuszkami palców po jej pośladkach. Choć dotyk był niemal pieszczotliwy, Melisa i tak zadrżała.
– Nie zmieniaj tematu! – warknął.

– Ale to wciąż jeden i ten sam temat – Mnesarete sięgnęła niżej, między uda niewolnicy. Ta jęknęła głośno, gdy dwa palce bez śladu delikatności wtargnęły w jej pochwę i zaczęły się w niej rozpychać. – Przyznaj, Kassandrze, zostawiłeś tu wczoraj nieco siebie? Czy dlatego zmarnowaliśmy tyle słów na kurewkę niewartą nawet przelotnego wspomnienia?

Trzema krokami pokonał dzielący ich dystans. Chwycił kochankę za nadgarstek i zmusił, by cofnęła rękę. Jej palce wysunęły się z wnętrza Jonki, która wydała z siebie ledwie słyszalne westchnienie ulgi.

– Powiedziałem: koniec z tym. Następnym razem, gdy zobaczę na jej plecach świeże ślady po biczu, ty otrzymasz dokładnie takie same.

Jego spojrzenie i lodowaty ton sprawiły, że oprócz gniewu Mnesarete poczuła również lęk.

– Wiesz, że lubię, kiedy mnie chłoszczesz – daremnie próbowała obrócić całą sprawę w żart. – Czasem sama cię o to błagam…

– Możesz być pewna, że to będzie zupełnie inna chłosta. I wcale ci się nie spodoba.

Patrzył w szmaragdowe oczy, oczekując, że dostrzeże w nich kapitulację. Lecz ona odwróciła tylko głowę.

– Jak sobie życzysz. Więcej nie podniosę na nią ręki.

Kilka wypowiedzianych obojętnym tonem słów musiało mu wystarczyć. Kłótnia zmęczyła go, chciał jak najszybciej zamknąć temat i oddalić się do własnych spraw. Później zajmie się naprawą tego, co najwyraźniej popsuło się między nim i Szmaragdowooką. Wypuścił z ręki jej nadgarstek i ruszył w stronę wejścia z namiotu.

– Nie zostaniesz na śniadanie? – spytała z niezbyt szczerym zawodem.

– Zjem w kwaterze Jazona. Mam z nim sporo do omówienia.

– Rozkażesz, by przygotowano moją łódź? Chcę, by wypłynęła na rzekę, gdy tylko rozpocznie się wymarsz.

Zatrzymał się w wejściu i zaskoczony obrócił ku kochance. No tak, przecież ona o niczym nie wie…

– Dziś nie będzie wymarszu. Obozujemy tu co najmniej do jutra.

Tym razem zawód, który odmalował się na twarzy Mnesarete był całkowicie autentyczny. Kassander poczuł zdziwienie. Musiała naprawdę polubić podróżowanie po Tygrysie…

* * *

Po śniadaniu w namiocie Jazona, obszernym i wypełnionym zrabowanymi na trasie przemarszu dziełami sztuki, zgromadzili się najwyżsi rangą oficerowie macedońskiego korpusu, wśród nich dowódca jazdy Herakliusz oraz kierujący hoplitami z Aten i Argos Dioksippos. Ateńczyk zdradzał oznaki wyczerpania po nocy, która upłynęła mu w gościnie u babilońskiego kupca Hassana – na pijaństwie i miłostkach z urodziwymi niewolnikami. Przekrwione spojrzenie, zmierzwione włosy i drżące ręce, w których trzymał puchar wina. Kassander na jego widok potrząsnął tylko głową z politowaniem.

Nie tracąc czasu, generał przedstawił swoim podkomendnym propozycję Hassana – trzy talenty w srebrze w zamian za zdobycie dlań trzech tysięcy niewolników, uprowadzonych z mezopotamskich wsi. Oprócz tego uczciwa cena za każdego jeńca z osobna. Jak można się było spodziewać, perspektywa zarobku wzbudziła w Macedończykach, Hellenach i Trakach żywy entuzjazm. Nikt nie protestował ani nie podnosił jakichkolwiek zastrzeżeń. Dlatego też natychmiast zabrano się do formułowania planów. Operację trzeba było przeprowadzić szybko, by wieść nie rozeszła się po żyznej równinie. Chłopi mogliby próbować ucieczki, utrudniając pracę żołnierzom.

Dotychczas w karaniu niepokornych osad, które nie chciały dać wojsku zaopatrzenia, brała udział wyłącznie konnica. Kassander miał jednak zbyt mało jeźdźców, by podołali tak szeroko zakrojonym działaniom. Z tego powodu kawalerię musiała tym razem wesprzeć piechota. Jazon zaproponował swoich Traków – byli lżej opancerzeni niż hoplici, a także znacznie bardziej mobilni, niż macedońska falanga. Ateńczycy i Argiwowie Dioksipposa mieli wkraczać do opróżnionych już z ludności osad i zabierać z nich zboże, zwierzęta gospodarskie oraz wszelkie wartościowe przedmioty, które uda się znaleźć. Falangici pozostaną w obozie i zajmą się wznoszeniem zagród dla pochwyconych.

Tego dnia należało uderzyć na dziesięć leżących nieopodal wsi. Herakliusz podzielił konnicę na pięć pododdziałów. Jazon uczynił podobnie z Trakami. Każdy z oficerów stanął na czele którejś z formacji. Kassander wybrał sobie tesalskich jeźdźców. Najwyższa pora, by jego czarny niczym bezgwiezdna noc ogier, Kambyzes, rozprostował trochę nogi. Pozostało już tylko rozdzielenie celów.

– Trakowie wyruszą pierwsi – mówił generał. – Zaatakują najbliższe osady. My spadniemy na te dalej położone. Przed zmierzchem wszyscy mają być z powrotem w obozie. Nie chcę, by jakikolwiek jeniec wymknął się nam, korzystając z ciemności.

Jego podwładni ochoczo pokiwali głowami.

– Jeszcze jedno. Weźcie swoich ludzi mocno w garść. Żadnych gwałtów. Babilończycy zapłacą dużo więcej za dziewice. I nie podpalać mi budynków! Wiem, że płonąca wieś cieszy oko wojaka. Sam w Helladzie puściłem z dymem niejedno obejście! Ale pożary widać z daleka. Mogłyby ostrzec kolejne osiedla na naszej trasie.

Te słowa spotkały się ze znacznie chłodniejszym przyjęciem. Macedończyk zbytnio się tym jednak nie przejął. Jeśli będzie trzeba, chwyci niepokornych za kark i zmusi ich do posłuszeństwa.

– A teraz do oddziałów! Nie mamy czasu do stracenia. Piechota ma wymaszerować jeszcze przed południem!

Kassander opuścił kwaterę swego zastępcy i skierował się ku namiotom Tesalów. Towarzyszył mu jego adiutant, młody Argyros. Dopiero gdy oddalili się od pozostałych oficerów, efeb zdobył się na odwagę i zapytał:

– Generale, czy na pewno dobrze robimy?

– Co masz na myśli, chłopcze?

– Ci ludzie, których mamy zniewolić… nie są naszymi wrogami. To poddani króla Aleksandra! To on po zdobyciu Mezopotamii okazał łaskę jej mieszkańcom… Czy godzi się zmieniać jego decyzję?

Starszy mężczyzna zatrzymał się i spojrzał na młokosa z irytacją.

– Próbujesz mi coś powiedzieć, synu? Mów otwarcie albo zamilcz!

Argyros otworzył usta, lecz najwyraźniej nie znalazł właściwych słów. Opuścił tylko głowę i wbił wzrok w udeptaną przez żołnierzy ziemię. Nieco udobruchany tym, co wziął za gest uległości, Kassander położył mu dłoń na ramieniu.

– Aleksander przemknął przez te ziemie niczym wicher, ścigając króla Persów, Dariusza. Nie miał głowy ani czasu, by decydować o losie tutejszej ludności. A ta, zgodnie z prawem wojny, przypadła Macedończykom w łupie. Najwyższa więc pora, by zebrać słodkie owoce zwycięstwa…

A ponieważ młodzieniec wciąż nie wydawał się przekonany, generał posłużył się ostatecznym argumentem:

– Jeśli tego nie uczynimy, zrobi to ktoś inny. My stąd odejdziemy, ale Babilon wciąż będzie potrzebował niewolników, a Hassan szukał sposobu na ich zdobycie. Prędzej czy później znajdzie kogoś, kogo skuszą na trzy talenty w srebrze. Naprawdę chciałbyś, by przeszły nam koło nosa?!

* * *

Mnesarete dowiedziała się o babilońskiej karawanie oraz olbrzymim targowisku, jakie rozłożyło się nieopodal wojskowego obozu od wartowników strzegących wejścia do jej namiotu, których usiłowała wypytać o przyczyny parodniowego postoju na mezopotamskiej równinie. Młodzi żołnierze nie znali owych przyczyn, ale za to w szczegółach opisali jej bogactwo kupieckich straganów oraz różnorodność wystawianych na sprzedaż towarów. Usłyszawszy ich relację, Szmaragdowooka postanowiła udać się tam osobiście i roztrwonić nieco pieniędzy z generalskiej szkatuły.

Był to jej zdaniem najlepszy sposób na poprawienie sobie humoru, zepsutego poranną kłótnią z Kassandrem oraz perspektywą dłuższego rozstania z Gelonem. Ich schadzki były możliwe tylko podczas rejsu po Tygrysie łodzią wycieczkową, na której jasnowłosy kawalerzysta miał czuwać nad jej bezpieczeństwem – w istocie zaś dbał głównie o to, by nie tęskniła za pieszczotami generała.

Zresztą, pieszczoty te z własnej woli odrzuciła, kłamiąc Kassandrowi, że zaczęło się jej comiesięczne krwawienie. Od tego czasu z daleka omijał jej alkowę, zadowalając się tą jońską suką, Melisą. Nie przejmowałaby się tym tak bardzo, gdyby wciąż mogła oddawać się Gelonowi, równie niezmordowanemu, a skupionemu wyłącznie na niej. Niestety, postój wojska oznaczał, że łódź wycieczkowa pozostanie zacumowana w niewielkiej zatoce. A nabrzmiały członek kawalerzysty długo nie zawita między udami Szmaragdowookiej.

Wszystko to – w połączeniu z coraz silniejszym pożądaniem, którego nie było jak zaspokoić – budziło w niej rosnącą frustrację. Choć zewsząd otaczali ją niezmordowani mężczyźni o legendarnej wprost potencji, nie mogła liczyć na żadnego z nich. Wojskowy obóz równie dobrze mogliby zaludniać eunuchowie. Miałaby z nich tyle samo pożytku. A zatem, pozostawały jej zakupy.

Kazała posłać po Gelona, w nadziei, że dotrzyma jej chociaż towarzystwa podczas przechadzki po targowisku. Wszak polecono mu, by dbał o bezpieczeństwo generalskiej nałożnicy. Niech więc jej strzeże. Miała świadomość, że raczej nie uda im się znaleźć sam na sam. Pośród straganów będzie zbyt wielu niepożądanych świadków – żołnierzy i oficerów z macedońskiego korpusu, lub też ich kochanek. Każdy mógł donieść o niewłaściwym zachowaniu Szmaragdowookiej. Kobiety uczyniłyby to pewnie jeszcze chętniej i bardziej skwapliwie niż mężczyźni. Mimo to pragnęła towarzystwa jasnowłosego kochanka. Nawet jego milcząca bliskość podniesie ją na duchu.

Niestety, i tutaj miał ją spotkać zawód. Parmys oznajmiła swojej pani, że wkrótce po śniadaniu Gelon opuścił obozowisko, wraz z resztą konnicy oraz tracką piechotą. Na miejscu pozostali jedynie macedońscy falangici i greccy hoplici. Mnesarete była bliska wybuchu. Miała wielką ochotę zbić którąś z niewolnic, by rozładować narastającą w niej złość. Ale Kassander pozbawił ją nawet tego. Po porannej scysji nie wątpiła, że był gotów spełnić swoją groźbę i odpłacić jej za każde wymierzone Lidyjce albo Jonce uderzenie. Musiała jej zatem wystarczyć sama wyprawa na targ.

Melisę zostawiła w generalskim namiocie. Miała serdecznie dość tej dwulicowej dziwki, która najpierw skradła jej Macedończyka, a potem uczyniła go swym obrońcą. Mnesarete zemści się na niej, to nie ulegało wątpliwości. Musi tylko znaleźć odpowiedni sposób, by nie złamać danej Kassandrowi obietnicy. Niestety, nie wyglądało na to, by niewolnica była zasmucona faktem, że nie zobaczy babilońskiego targowiska. Za to Parmys wyraźnie ucieszyła się, że to jej przypadł zaszczyt towarzyszenia pani. Szmaragdowooka zaczęła się bardziej przychylnie odnosić do Lidyjki. Może nawet kupi jej jakiś drobiazg, pozłacaną bransoletkę lub kolczyki. Niech podstępna Jonka również poczuje ukłucie zazdrości.

Oczywiście kochanka generała nie mogła opuścić obozu bez zbrojnej eskorty. Tu znów pomogli jej wartownicy. Od czasu incydentu z nubijskim niewolnikiem, Nasakhmą, który zakradł się do namiotu i próbował zgwałcić Mnesarete, kwatera Kassandra zawsze była strzeżona przez co najmniej dziesięciu żołnierzy. A zatem dwóch z nich mogło nieco urozmaicić sobie nudną służbę. Ochotnicy znaleźli się natychmiast.

Długo szykowała się do wyjścia. Przywdziała pyszną jasnozieloną suknię, nie tak śmiałą jak ta, którą nosiła o poranku, lecz i tak podkreślającą wszystkie walory jej figury. Jakby dla kontrastu, kasztanowe włosy skromnie ukryła pod haftowanym złotą nicią himationem, spod którego jednak wymykał się czasem niesforny kosmyk. Zielone oczy podkreślone przez Lidyjkę henną przyciągały spojrzenia, ciemnoczerwone usta aż prosiły się, by je ucałować. Skoro sama odczuwała katusze niezaspokojonej żądzy, niech posmakują jej również mężczyźni, których spotka na targowisku. Parmys również prezentowała się pociągająco w peplosie z błękitnego lnu oraz białym himationie. Niewolnica zabrała ze sobą koszyk na mniejsze zakupy. W razie potrzeby za tragarzy posłużą również żołnierze.

Macedońskie obozowisko zostało rozbite tuż obok babilońskiego. Przejście z jednego do drugiego było bardzo płynne – po prostu w pewnej chwili proste wojskowe namioty zostały wyparte przez wozy, naprędce obrócone w kupieckie stragany. Sprzedawcy mieli oliwkową cerę, natłuszczone olejkami włosy i brody, kolorowe szaty o długich rękawach. Ochoczo zachwalali swe towary, zarówno w ojczystym języku, jak i w kulawej grece. Parmys miała ochotę zatrzymać się przy jednym z pierwszych handlarzy, lecz Mnesarete parła naprzód. Zorientowała się, że na obrzeża targowiska zostali wypchnięci najlichsi sprzedawcy. To w jego sercu kryły się prawdziwe skarby.

Mijali ją żołnierze Kassandra, którzy podobnie jak ona udali się tu na zakupy, lub po prostu po to, by zaspokoić ciekawość, ale również śniadzi mężczyźni z Mezopotamii i jeszcze dalej położonych ziem. Z zaciekawieniem przyglądała się im wszystkim spod himationu. Babilończycy wydawali jej się dość zniewieściali, lecz nie sposób było powiedzieć tego samego o przechadzających się w tłumie ochroniarzach karawany. Zbrojni w zakrzywione miecze, o obnażonych, miedzianych torsach robili na niej duże wrażenie. Jeden z towarzyszących jej wartowników zdradził, że to Arabowie. Gdy tylko napotykała spojrzenie któregoś z tych dumnych ludzi pustyni, czuła, jak na jej policzki występują rumieńce. Wbijali w nią wzrok, twardy i nieustępliwy, arogancki i spragniony zarazem, ona zaś miała wrażenie, że jej suknia opada w strzępach na podłoże, pozostawiając ją bezbronną i nagą. Niezdolną do jakiegokolwiek oporu. Serce Mnesarete przyspieszało wtedy swe bicie, a między udami zaczynał płonąć dobrze znany ogień. Muszę znaleźć sposób, by spotkać się z Gelonem, pomyślała gorączkowo. Albo skłonić Kassandra, by znów odwiedził mą alkowę. Jeśli tego nie uczynię, oszaleję.

Nadchodziło południe, w tym kraju ciepłe nawet w zimie.

* * *

Wieśniacy prawie nie stawiali oporu.

Większość mężczyzn pochwycono jeszcze na polach, gdzie rozproszeni nie byli w stanie zorganizować skutecznej obrony. Dwaj najbardziej hardzi zginęli, reszta się poddała. Kassander kazał zgromadzić ich i wziąć na powróz, a następnie zostawił pod eskortą dziesięciu jeźdźców. Z pozostałą czterdziestką wjechał do wsi.

Kobiety i dzieci wychodziły na progi domów, na smagłych twarzach znać było strach. Tesalowie uwiązali konie do kilku drzew i ruszyli na łowy. Byli bardzo sumienni – wchodzili do każdego budynku i dokładnie go przeszukiwali. Nikt nie mógł się przed nimi ukryć. Niektóre z branek krzyczały, spodziewając się rychłego gwałtu. Matki zawodziły, kiedy oddzielano je od młodych synów. Wkrótce zaczęło brakować wziętego z obozowiska sznura. Na szczęście, żołnierze znaleźli go także w niektórych gospodarstwach. Mezopotamskie chłopki były więc krępowane ich własnym powrozem.

Kiedy sytuacja była już opanowana, generał polecił sprowadzić do osady również tych pochwyconych wcześniej. Jeńców zgrupowano w dwie kolumny – w jednej znaleźli się mężczyźni i chłopcy, w drugiej kobiety i dziewczęta. W osadzie pozostawiono jedynie starców, których i tak nikt by nie kupił. Ci również szlochali, świadomi chyba że po raz ostatni widzą swe dzieci i wnuki. A może płakali nad własnym losem? Bez opieki młodszych byli skazani na powolną agonię.

Kassander zmusił się, by na nich nie patrzeć. Miał tu zadanie do wykonania i zamierzał doprowadzić je do końca, wziąć swą zapłatę i puścić całą sprawę w niepamięć. Za to idący u jego boku Argyros nie potrafił odwrócić oczu. Wszędzie gdzie spojrzał, widział bezdenną rozpacz i niezawinione cierpienie. W bezsilnej złości zaciskał dłonie w pięści, a potem z trudem je rozwierał. Czuł, że dzieje się tu wielka niesprawiedliwość, a on sam, choć nie krępuje jeńców i nie chłoszcze po grzbietach co bardziej opornych, również bierze w tym udział. I ma swój niezbywalny udział w winie. Nienawidził siebie za to. A także za słabość, która nie pozwalała mu na bardziej stanowczy sprzeciw. Za bezsilność w obliczu zbrodni.

* * *

Przyglądała się misternie wykonanej biżuterii, zdobionej szlachetnymi kamieniami. Kupiec – rosły, chudy i bardzo brzydki Babilończyk – ochoczo zachwalał swój towar, wskazując potencjalnej klientce najdroższe i najpiękniejsze naszyjniki, pierścienie, kolczyki. Żołnierze z jej eskorty trzymali się na dystans, by nie przeszkadzać kochance ich wodza w zakupach.

W pewnej chwili jej uwagę przyciągnęła szczególnie kunsztowna kolia. Na licznych złotych łańcuszkach o niezwykle drobnych ogniwach zawieszono, oprawione w ten sam kruszec, duże kawałki krwawnika. Dziewczyna z Argos poczuła, że pragnie właśnie tego przedmiotu. Najpierw jednak należało go przymierzyć. Handlarz dysponował lustrem – wypolerowanym na błysk dyskiem z brązu. Gdy złote łańcuszki otoczyły smukłą szyję, a kamienie zakołysały się między piersiami, Mnesarete spojrzała w swe odbicie. Długo syciła oczy widokiem, nim uznała, że jest niewystarczający. Chciała ujrzeć biżuterię taką, jaką zobaczy ją Gelon. Na urodziwym, nagim ciele kobiety.

Oczywiście nie zamierzała się tu rozbierać. Po cóż jednak miała niewolnicę? Zwróciła się ku Parmys i rozkazała:

– Zsuń himation.

Lidyjka usłuchała natychmiast. Promienie słońca zaświeciły w odsłoniętych przed światem, jasnych niczym słoma włosach.

– Teraz wiązania sukni.

Tym razem służka zawahała się na moment. Rozejrzała się wokół. Na targowisku było co najmniej kilkaset osób, z tego parę tuzinów na centralnym placu, wytyczonym przed ogromnym, przypominającym raczej pałac namiotem ze szkarłatnego płótna. Obnażając się tutaj, z pewnością ucieszy wiele par oczu…

– Wydałam ci polecenie – w głosie Mnesarete zabrzmiał groźny ton. Parmys westchnęła i rozsupłała wpierw wiązanie na jednym, a potem na drugim ramieniu. Peplos spłynął w dół, zatrzymując się dopiero na biodrach niewolnicy. Oczom jej pani ukazały się dwie dorodne piersi.

– Załóż jej kolię – nakazała kupcowi. Jak można się było spodziewać, ten bardzo skwapliwie zabrał się do rzeczy. Poprawiając niby biżuterię, by lepiej się prezentowała, kilkakroć pogładził biust Lidyjki, a raz nawet zdobył się na tak wielką śmiałość, że uszczypnął ją w sutek. Jęknęła, lecz poza tym nie próbowała odpychać jego dłoni. Szmaragdowooka też ani myślała bronić niewolnicy. Interesował ją wyłącznie efekt, jaki mogła wywrzeć na swym kochanku, prezentując mu się w ten szczególny sposób.

Okrągłe krwawniki wielce kusząco kołysały się między piersiami. Parmys rumieniła się mocno, tym bardziej, że dookoła zaczęło się robić coraz ciaśniej. Każdy mężczyzna z okolicy kierował się ku stoisku sprzedawcy biżuterii. Wszyscy bezczelnie gapili się na obnażone wdzięki blondynki. Lecz pani długo nie pozwalała jej się ubrać, jakby zupełnie nieświadoma rosnącego zbiegowiska.

– Kupię ten naszyjnik – zdecydowała wreszcie. – Ile kosztuje?

Handlarz podał cenę, która nawet na Mnesarete zrobiła spore wrażenie. Kiedy zdjął kolię z szyi Lidyjki, ta wreszcie mogła zasłonić się przed gapiami. Pojąwszy, że pokaz się skończył, mężczyźni szybko się rozeszli, rzucając na odchodnym kilka wulgarnych uwag.

– Nie mam przy sobie aż tyle srebra – oznajmiła Szmaragdowooka. Było to szczerą prawdą. Opuszczając generalską kwaterę nie spodziewała się, że na babilońskich straganach będzie panować aż taka drożyzna.

Kupiec popatrzył znów na Parmys i uśmiechnął się szeroko.

– Może się jakoś dogadamy…

– Co masz na myśli? – udała, że nie pojmuje.

– Daj mi tę dziewkę, a obniżę cenę o połowę.

– Ona nie jest na sprzedaż.

Babilończyk uśmiechnął się szeroko.

– Dlatego mówię o darze. Za który odwdzięczę się upustem.

O ile przedtem Lidyjka czerwieniła się, to teraz śmiertelnie zbladła. Myśl, że mogłaby stać się własnością szpetnego handlarza o lepkich dłoniach budziła w niej odrazę. W nadziei, że uniknie tego losu, wbiła błagalne spojrzenie w swoją panią.

A ta zastanawiała się w milczeniu. Nie czuła do Parmys ani wielkiej przyjaźni, ani nawet przywiązania. Kassander zaś obiecał, że sprowadzi swojej nałożnicy dwie młode Mezopotamki… Jeśli uczyni to dziś, dziewczyna z Argos nawet nie odczuje straty… Potem jednak coś sobie przypomniała. Karę wymierzoną po tym, jak sprzedała Helenę do ateńskiego domu rozkoszy. Bolesne uderzenia, po których policzki płonęły żywym ogniem. Sznur wgryzający się w ciasno skrępowane nadgarstki… Zarówno wtedy, jak i dzisiejszego ranka, Macedończyk całkiem jasno dał jej do zrozumienia, że nie życzy sobie, by swobodnie rozporządzała tym, co odeń otrzymuje. Fakt, że Lidyjka nie cieszyła się jego względami, z pewnością nie w takim stopniu, jak Helena czy Melisa. Mimo to…

– Więc co powiesz, urodziwa pani? – zagadnął handlarz biżuterią.

Mnesarete westchnęła.

– Będę musiała odmówić twej wspaniałomyślnej propozycji – rzekła wreszcie, zaś Parmys odetchnęła z ulgą. – A zatem nie stać mnie na zakup naszyjnika.

– Ale mnie stać – rzekł ktoś za jej plecami. – I chętnie go dla ciebie nabędę.

Odwróciła się zaskoczona i ujrzała górującego nad nią, zwalistego mężczyznę o ciemnej skórze, niedużych, lecz czujnych oczach, usztywnionej wonnymi olejkami brodzie i burzy kręconych włosów. Choć odziany w białą szatę wyglądał zupełnie inaczej niż strzegący karawany, półnadzy wojownicy, domyśliła się, że należy do ich ludu. Był zatem Arabem, a całe złoto, które nosił na szyi oraz palcach dłoni wskazywało ponadto, że niezwykle zamożnym.

– Dlaczego miałbyś mi wyświadczać taką przysługę? – spytała niezbyt pewnie.

– Panie Hassanie – handlarz biżuterią z szacunkiem ukłonił się w pas nowo przybyłemu. – Powiedz tylko słowo, a wręczę ci tę kolię w prezencie…

– To nie będzie konieczne, przyjacielu. Masz tutaj zapłatę – Arab odpiął od pasa pokaźny, wypełniony brzęczącą zawartością mieszek. – Tyle powinno wystarczyć. Gdybyś poczuł się pokrzywdzony, przyjdź wieczorem do mej siedziby. Powetuję ci wszelkie straty…

– Jakżebym śmiał, dostojny… – Mnesarete nie zrozumiała nic więcej, bo handlarz przeszedł z niechlujnej greki na płynny aramejski. Arab odpowiadał mu w tej samej mowie, a ton jego słów był łagodny i kojący. W końcu sprzedawca włożył kolię do jedwabnego woreczka obszytego perłami i wręczył go nabywcy. Dopiero wtedy Hassan zwrócił się do dziewczyny z Argos.

– Proszę! Dla ciebie – rzekł, podając jej woreczek. – Jestem pewien, że będzie wspaniale wyglądać na twej szyi.

Uświadomiła sobie, że uśmiecha się przychylnie do tego dziwnego mężczyzny, choć przecież nie pociągał jej w najmniejszym nawet stopniu.

– Dziękuję ci, panie. Zastanawiam się jednak, co by na taką hojność rzekł Kassander. Generał tej licznej armii, która obozuje nieopodal. Musisz wiedzieć, że jestem jego towarzyszką. Jego kobietą – oznajmiła z naciskiem. – Mógłby to źle zrozumieć… uznać, że próbujesz mnie uwieść kosztownymi podarkami…

Jeśli sądziła, że jej słowa wywrą na nim wrażenie, srodze się zawiodła. Hassan zdawał się wręcz uradowany tym, co powiedziała.

– Wczoraj miałem przyjemność poznać twojego generała – rzekł beztrosko. – Myślę, że zrozumieliśmy się wyśmienicie. Nigdy w życiu nie sięgnąłbym po nic, co należy do niego… szczególnie w chwili, gdy pracuje dla mnie.

– Kassander pracuje dla ciebie? – spytała rozbawiona.

– O tak. W dodatku bardzo się na tym wzbogaci. Fakt, że ja jeszcze bardziej… sama więc widzisz, mój dar jest całkowicie niewinny. Za nic w świecie nie zagroziłbym interesom, jakie łączą mnie z twoim mężczyzną.

– W takim razie, z przyjemnością go przyjmuję.

– O nie, piękna niewiasto – roześmiał się Arab. – Kolia należy już do ciebie. Ale przyjemność… ta w całości jest po mojej stronie!

* * *

Pochwycone chłopki ustawiono w szeregu. Były już połączone długim sznurem, który ciasno otaczał szyję każdej z nich. Gdyby podczas marszu któraś spowolniła krok, ryzykowała uduszenie. Krótszymi kawałkami powroza skrępowano im ręce. Niektóre otwarcie płakały, inne pochylały tylko głowy w ponurym milczeniu. Kolumna miała niedługo wyruszyć do obozowiska korpusu. Pozostała jedynie ostateczna inspekcja. Kassander chciał ocenić wartość łupu, jaki przypadł jego żołnierzom w udziale. A także upewnić się, że co do joty wypełniono wszystkie jego rozkazy. Łącznie z tym o zakazie gwałtów na brankach.

Ruszył więc wzdłuż szeregu, po kolei spoglądając na każdą z dziewcząt. Wszystkie spuszczały wzrok, gdy tylko się do nich zbliżał. Kilka było całkiem urodziwych. Te trafią pewnie do domów rozkoszy, lub, jeśli uśmiechnie się do nich szczęście, zostaną nałożnicami arystokratów. Innym był przeznaczony los służebnic domowych lub świątynnych. Tak czy inaczej, każda znajdzie chętnego kupca. Jak powiedział Hassan, Babilon nigdy nie był syty niewolników.

– Co o nich myślisz, Argyrosie? – zagadnął swego adiutanta. – Otrzymamy za nie dobrą cenę?

Młodzieniec nie odpowiedział, więc Kassander zwrócił się ku niemu. Ujrzał bladą twarz i oczy, w których jątrzył się bezsilny gniew.

– Pierwszy raz widzę, by ktoś tak się wściekał, że zarobi górę srebra!

Ponieważ chłopak wciąż nie odpowiadał, generał poczuł, że i w nim rośnie złość. A także chęć dania szczeniakowi nauczki. Ponownie spojrzał na szereg branek. Odszukał szczególnie urodziwą: brunetkę o oliwkowej cerze i ciemnobrązowych oczach. Prosta, przybrudzona ziemią szata nie była w stanie zamaskować jej pełnych piersi oraz przyjemnie zaokrąglonych bioder.

– Odłączyć ją od pozostałych! – rozkazał pobliskim żołnierzom. Po chwili dziewczyna została wywleczona spomiędzy swych rodaczek i doprowadzona przed oblicze Macedończyka.
– Spójrz na nią, Argyrosie – warknął.

Adiutant niechętnie spełnił żądanie. A potem nie mógł już oderwać wzroku od mezopotamskiej piękności. Widać było, że go zafascynowała. Kassander uśmiechnął się i łaskawszym już tonem rzekł:

– Zabierz ją do któregoś z domostw, których szczęśliwie nie puściliśmy z dymem. Zabaw się. Może to poprawi ci humor.

Młodzieniec popatrzył nań z odrazą.

– Przecież tego zakazałeś…

– Dla ciebie zrobię wyjątek. No chłopcze, żwawo. Nie marnuj naszego czasu. Przed zmierzchem musimy wrócić do obozowiska.

– Nie chcę… nie w ten sposób…

Generał postąpił krok w jego stronę. A potem kolejny. I jeszcze jeden. Górował nad niewysokim i szczupłym Argyrosem, który musiał wysoko unieść głowę, by utrzymać kontakt wzrokowy.

– Uważasz się za lepszego od swych towarzyszy broni – mówił cichym głosem Kassander. – Sądzisz, że twoje sumienie daje ci nad nami wyższość. Udowodnię, że niczym się od nas nie różnisz. Gdy nadarzy się okazja, przemienisz się w dzikie zwierzę. Tak jak każdy. Nie ma się czego wstydzić.

Młodzieniec drżał. Lecz mimo że mierzył się ze znacznie potężniejszym przeciwnikiem, nie zrezygnował z oporu.

– Nie jestem taki jak ty. Nie skorzystam z wyjątku, który dla mnie uczyniłeś.

– Jeśli tego nie zrobisz – wycedził starszy mężczyzna – oddam dziewkę całemu oddziałowi. Zapewniam, że z tobą będzie jej znacznie przyjemniej, niż z pięćdziesięcioma jurnymi kawalerzystami.

Dopiero wtedy ujrzał w oczach adiutanta zapowiedź kapitulacji. Trwało to tylko chwilę, nim chłopak spuścił głowę, doszczętnie zwyciężony. Generał roześmiał się i otwartą dłonią mocno uderzył go w ramię.

– No już. Nie mamy całego dnia.

Argyros zbliżył się do mezopotamskiej bramki. Bez słowa chwycił za sznur, który wciąż krępował jej nadgarstki. Po czym ciągnąc ją za sobą, ruszył w stronę pobliskich zabudowań. Gdy uświadomiła sobie, gdzie i po co zmierzają, dziewka zaczęła się wyrywać i krzyczeć. Żołnierze Kassandra wybuchli śmiechem. Choć czuli zazdrość wobec młodzieńca, któremu wolno było więcej niż im, nie szczędzili mu słów zachęty. Ani dobrych rad.

– Zerżnij ją, Argyrosie!

– Pokaż tej małej, jak to jest z prawdziwym mężczyzną!

– Wbij się w jej tyłek! Tutejsze dziewki najbardziej to lubią!

– Rozgrzej ją przy pomocy pasa! Potem będzie bardziej posłuszna!

Wesołe okrzyki nie ucichły nawet wtedy, gdy młodzieniec i chłopka zniknęli już w głębi domu.

* * *

Po powrocie do generalskiego namiotu, Mnesarete poleciła niewolnicom, by ją rozebrały. Następnie raz jeszcze przymierzyła kosztowny dar, jaki otrzymała od Hassana. Naga wyciągnęła się na poduszkach i bawiąc się wielkimi kawałkami krwawnika, zaczęła rozmyślać. Czego mógł chcieć arabski bogacz? Ani przez moment nie wierzyła w jego bezinteresowność. Czyżby próbował wkupić się w łaski Kassandra? Jeśli tak, mógł znaleźć tuzin lepszych, a przede wszystkim bezpieczniejszych sposobów. Wieść o tym, że obcy mężczyzna obsypuje jego nałożnicę prezentami mogła jedynie rozsierdzić Macedończyka. Nie, on był na to zbyt inteligentny… a zatem jego hojność miała zrobić wrażenie na niej! Tylko w jakim celu? Czy otyły kupiec stara się ją uwieść? Wszak zapewniał o czymś zupełnie przeciwnym! „Za nic w świecie nie zagroziłbym interesom, jakie łączą mnie z twoim mężczyzną”…

W końcu Szmaragdowooka uznała, że próba zrozumienia pokrętnych myśli Hassana są z góry skazane na niepowodzenie. A zatem, postanowiła, że zajmie się innym problemem: w jaki sposób ukarać jońską niewolnicę, nie łamiąc przy tym słowa danego Kassandrowi. Nie mogąc naznaczyć jej ciała biczem, musiała obmyślić inną zemstę, co najmniej równie nieprzyjemną, jak chłosta. Tej małej dziwce nie mogło przecież ujść na sucho.

Ani się spostrzegła, gdy słońce zaczęło chylić się nad zachodnim horyzontem. Odgłosy dobiegające zza płóciennych ścian namiotu uświadomiły jej, że oddziały, które o poranku opuściły obóz, właśnie doń powróciły. Domyślała się, że wkrótce Kassander pojawi się w kwaterze, a wtedy wszelkie plany zostaną odłożone na bliżej nieokreśloną przyszłość. Należało działać szybko. A ona wreszcie wpadła na doskonały pomysł! Nie zwlekając ani chwili wezwała do siebie Melisę. Gdy smagła niewolnica stanęła przed nią, jej duże, ciemne oczy były pełne niepokoju. Musiała zdawać sobie sprawę, że jej pani nie wybacza doznanych zniewag. I nigdy nie puszcza ich w niepamięć.

– Udasz się do mojego osobistego strażnika, Gelona – Mnesarete uśmiechała się, wypowiadając te słowa. – I powiesz mu, że jesteś darem, który mu przysyłam. Wiem, jak nieprzyjemna jest samotna noc na tej przeklętej równinie… dlatego chcę rozproszyć jego smutki. Do rana może z tobą czynić, na co tylko będzie miał ochotę.

Z rozkoszą obserwowała reakcję Melisy. Najpierw wstydliwy rumieniec zalewający jej policzki. A potem rosnąca w oczach groza.

– Ale pani… oficer Gelon już raz odrzucił twój dar… uprzedził wtedy… ostrzegł…

Choć słowa nie mogły przejść Jonce przez usta, Szmaragdowooka doskonale pamiętała jej relację z ostatniej wizyty u kawalerzysty. „Oficer Gelon powiedział… że ma apetyt na smakowitą ucztę i nie zadowoli się nędznymi resztkami, dobrymi tylko dla świń… dodał też… że jeśli kiedyś jeszcze poślesz mnie do niego, rzuci mnie najdzikszym Trakom… i będzie patrzył… jak się zabawiają”.

– Och, z pewnością żartował – zapewniła dziewczynę. – Nie powinnaś wierzyć we wszystko, co się wokół ciebie mówi.

– A jeśli nie żartował?

– Cóż, mój rozkaz pozostaje w mocy. Masz się do niego udać. Natychmiast.

– Pani… – Melisa osunęła się na kolana i złożyła dłonie w błagalnym geście. W jej oczach lśniły łzy. – Okaż łaskę…

– Ani myślę! – Mnesarete uniosła się na łokciu i przeszyła Jonkę nienawistnym spojrzeniem. – Na łaskę mogłaś liczyć, zanim uwiodłaś Kassandra!

– Ja nic nie zrobiłam… to on mnie zapragnął…

– Lepiej już zamilcz. Każdym słowem pogarszasz tylko twą sytuację!

Szlochając cicho, niewolnica podniosła się z klęczek. Pojęła już, że w żaden sposób nie przebłaga swej okrutnej pani. Ta zaś rzuciła jej jeszcze jedno spojrzenie:

– W drodze do namiotu Gelona postaraj się uspokoić. Jeśli przyjdziesz doń w takim stanie, naprawdę może wzgardzić moim darem. Wiele zależy od tego, jak mu się zaprezentujesz. Dołóż więc starań, by ujrzał w tobie to samo, co Kassander…

* * *

Wieczorem Kassander zwołał dowódców, którzy tego dnia kierowali działaniami przeciw mezopotamskim wsiom. Podobnie jak o poranku, wszyscy zgromadzili się w namiocie Jazona. Jeden po drugim, składali generałowi raport z wydarzeń dnia. Sprawozdania te brzmiały bardzo podobnie. Opór branych w niewolę chłopów był słaby, a gdy już się pojawił, weterani kampanii przeciw Spartanom tłumili go bez najmniejszego trudu. Zginęło siedemnastu wieśniaków, z kolei dwaj Tesalowie odnieśli niezbyt groźne rany. Rozkaz dotyczący zakazu gwałtów zazwyczaj był przestrzegany. Trzem żołnierzom, którzy go złamali, wymierzono surową chłostę i odebrano miesięczny żołd. Przysłuchujący się temu adiutant naczelnego wodza, Argyros, był blady, jakby z żył wytoczono mu całą krew.

Kiedy Kassander zamknął zebranie, a oficerowie zaczęli się rozchodzić, młodzieniec zbliżył się do niego.

– Panie – rzekł przez zaciśnięte zęby. – Proszę, każ mnie wychłostać. Złamałem twój rozkaz, wykorzystałem tamtą brankę.

– O ile mnie pamięć nie myli, sam ci na to pozwoliłem.

– Tym niemniej, chcę być ukarany. Tak samo jak tamci trzej. Sprawiedliwość nie znosi wyjątków.

Generał poczuł, że zachowanie tego młokosa znów wyprowadza go z równowagi.

– Co jest z tobą nie tak, smarkaczu? Zamiast cieszyć się moją życzliwością i korzystać z przywilejów, jakie się z nią wiążą, ciskasz się, jakbym zerżnął ci matkę.

Choć nie wydawało się to możliwe, chłopak zbladł jeszcze bardziej.

– Dzięki mnie już wkrótce staniesz się zamożnym człowiekiem, Argyrosie! No i posmakowałeś słodyczy pięknej Mezopotamki. Ktoś inny wylewnie by mi dziękował za doznane łaski. I miał nadzieję na kolejne. Ty zaś prosisz o chłostę.

– Tak, panie.

– Jak sobie życzysz. Nie mogę jednak uczynić tego publicznie. Wielu widziało, że pozwoliłem ci na zabawę. A nawet sam do niej zachęcałem. Zaprzeczyłbym samemu sobie.

Adiutant skinął głową.

– Pojmuję. Przyjmę karę, gdziekolwiek zechcesz mi ją wymierzyć.

Kassander przyzwał do siebie Jazona oraz Dioksipposa.

– Ten szczeniak chce poczuć na swej skórze bat. Wbrew faktom twierdzi, że złamał moje rozkazy. Jestem jednak gotów pójść mu na rękę. Trzeba go wychłostać, ale po cichu, by nie zobaczyli tego zwykli żołnierze. Który z was się tego podejmie?

Zhellenizowany Trak uśmiechnął się do Argyrosa tak, że ten aż się wzdrygnął.

– Chętnie zająłbym się tak urodziwym młodzieńcem, zwłaszcza, że chłostę wymierza się na nagie ciało… niestety, wzywają mnie obowiązki. Muszę zrobić obchód po kwaterach mych rodaków. Sprawdzić, czy dobrze się sprawują. Z przykrością stwierdzam, że to nadal barbarzyńcy. Trzeba im wciąż przypominać o obowiązku posłuchu…
– A ty, Ateńczyku? Zechcesz się tym zająć?

– Czemu nie? – Dioksippos zmierzył adiutanta badawczym spojrzeniem. – Zawsze to jakieś urozmaicenie wieczoru.

– A zatem postanowione. Argyrosie, za klepsydrę stawisz się w kwaterze dowódcy hoplitów.

– Tak jest, panie – młodzieniec zasalutował, po czym prędko opuścił namiot.

– Ten gówniarz ma o sobie stanowczo zbyt wysokie mniemanie – z irytacją stwierdził Kassander. – Postaraj się odrzeć go z tej dumy. Chcę znów mieć adiutanta, a nie chodzący wyrzut sumienia!

– Uczynię co w mojej mocy, generale – rzekł pankrationista. – Myślę, że będziesz zadowolony z rezultatów.

* * *

W obozowisku panował chaos, wywołany przez powracających po ciężkim dniu żołnierzy. Schwytanych, powiązanych ze sobą mieszkańców Mezopotamii prowadzono do świeżo wzniesionych zagród, nie szczędząc co bardziej opornym dyscyplinujących razów. Zewsząd dobiegały śmiechy wojaków oraz budzący litość szloch zniewolonych. Melisa przedzierała się przez tę ciżbę, niemal jej nie dostrzegając. Machinalnie stawiała krok za krokiem, świadoma, że każdy kolejny zbliża ją ku kwaterze Gelona. Co ją tam spotka? W najlepszym razie jasnowłosy Macedończyk stanie się kolejnym mężczyzną, który wykorzysta Jonkę i zbruka ją swym nasieniem, śliną oraz potem. W najgorszym… o tym uparcie starała się nie myśleć. Wargi dziewczyny poruszały się w niemej modlitwie. Splotła palce obydwu dłoni, by powstrzymać ich drżenie. Wbrew radzie danej jej przez Mnesarete, była bardzo daleka od spokoju.

Zapadał już zmrok, kiedy minąwszy parę tuzinów dużych namiotów falangitów, dwie zagrody dla jeńców oraz kilka wielkich ognisk, przy których wieczerzali i raczyli się winem Hellenowie oraz Trakowie, dotarła wreszcie do kwater oficerskich. Wyżsi rangą żołnierze mieli przywilej prywatności, jaką zapewniały w pełni oddane do ich dyspozycji siedziby. Dziewczyna dwukrotnie musiała pytać o drogę, ale ostatecznie stanęła przed namiotem Gelona. Zasłona w otworze wejściowym była odsunięta, co pozwalało sądzić, że gospodarz znajduje się wewnątrz. Nie bacząc na drwiące spojrzenia mijających ją zbrojnych, Melisa pochyliła głowę i wsunęła się do środka. Panował tam głęboki półmrok, rozświetlany przez jedną tylko lampę oliwną. Gdy jej oczy przywykły nieco do ciemności, dostrzegła prosty wystrój: siennik, skrzynia na ubrania, miska z wodą. Nad misą klęczał, zwrócony do niej bokiem, wysoki i barczysty mężczyzna. W obecnej chwili całkiem nagi. Oburącz nabierał wody i spłukiwał nią swój tors i przedramiona. Jonka zadrżała, gdy dostrzegła na jego ciele rude plamy, które starał się usunąć.

– Słusznie się domyślasz – rzekł Gelon, zwróciwszy ku niej oblicze. – To krew. Ale nie moja. Jeden z wieśniaków próbował się stawiać, gdy braliśmy na powróz jego żonę i córki…

– Czy on… – głos zawiódł Jonkę, gdy wypowiadała te słowa. Przełknęła ślinę i spróbowała raz jeszcze: – Czy on nie żyje?

– Ci, których przebiję mieczem raczej nie przeżywają długo.

Nie wiedziała, co na to odpowiedzieć. Tymczasem Macedończyk zakończył obmywanie swego ciała i dźwignął się z kolan. Po chwili, gdy stanął przed nią, mogła go obejrzeć w całej okazałości. Nie próbował przed nią zasłaniać niczego. Na dużym, nawet w spoczynku, penisie lśniły krople wody. Czym prędzej odwróciła wzrok.

– Z czym przysyła cię Mnesarete? – zapytał.

– Moja pani – zaczęła, starając mówić spokojnie, lecz wstyd i lęk utrudniały jej składanie wyrazów – obawia się, że dziś w nocy może ci doskwierać samotność… dlatego też kazała mi, bym… bym…

– Byś upewniła się, że samotny nie będę? – dokończył za nią, marszcząc brwi. Odpowiedziała skinieniem głowy i zamilkła.

– Już drugi raz posyła cię do mnie w tym celu.

Ponowne skinienie. Choć noce na mezopotamskiej równinie były dość ciepłe, Melisa czuła, że jej ręce i nogi pokrywają się gęsią skórką. Czy Gelon pamięta o obietnicy, jaką jej złożył, jeszcze w Azji Mniejszej?

– A skoro tak, to chyba życzy sobie, bym cię ukarał – jasnowłosy potwierdził, że pamięć dobrze mu służy. – Bym oddał cię trackim dzikusom. Widziałem, co potrafią czynić z kobietami ze zdobytych miast… zapewniam, że to nie jest przyjemny widok. A dziś są szczególnie wyposzczeni, bo generał zakazał gwałtów…

Jonka drżała już na całym ciele. Choć nie ważyła się patrzeć Macedończykowi w oczy, przez cały czas czuła na sobie jego spojrzenie. Czyżby w tej chwili wybornie się bawił? To napawało ją jeszcze większą grozą.

– Czy naprawdę Mnesarete chce tego losu dla swej niewolnicy? Czym ją tak rozgniewałaś, ciemnooka?

– Dostojny Kassander raczył… – Nawet w tej chwili pewne słowa nie mogły jej przejść przez gardło. – Raczył zwrócić na mnie uwagę.

Gelon roześmiał się ochryple.

– I pewnie nie skończyło się na „zwróceniu uwagi”? Teraz już rozumiem. Wygląda na to, że Mnesarete nie uczy się na błędach. Naprawdę sądziła, że ten kurwi syn będzie jej kiedykolwiek wierny? Zaczynam myśleć, że jest równie głupia, co urodziwa.

Jonka nie wytrzymała i uniosła wzrok. Nie mogła uwierzyć, że jasnowłosy z taką pogardą mówi o swym generale oraz jej pani. Nie bojąc się wcale, że niewolnica doniesie im o tym, co słyszała. Zanim twarz Macedończyka obróciła się w pozbawioną uczuć maskę, Melisa zdążyła jeszcze dostrzec na jego wargach gorzki uśmiech.

– Cóż, teraz to i tak nie ma już znaczenia. Mnesarete wyraziła swoją wolę aż nadto wyraźnie. Nie mogę przecież sprawić jej zawodu, prawda?

Zanim pojęła, co przez to rozumie, Gelon chwycił ją za ramię i pociągnął na zewnątrz namiotu. Nie przejmując się zbytnio faktem, że jest zupełnie nagi, wlókł opierającą się Jonkę przez obozowisko. W stronę ogniska, przy którym ucztowali Trakowie.

* * *

Świst bata. Odruchowy skurcz mięśni ramion i grzbietu. Chłośnięcie w poprzek pleców. Eksplozja bólu, wykrzyczanego prosto w knebel.

Argyros stał całkiem nagi i z trudem utrzymywał równowagę. Twarz miał zwróconą w stronę pala, który podtrzymywał konstrukcję dużego oficerskiego namiotu. Ręce młodzieńca były skrępowane, powróz dwukrotnie owinięto wokół drewnianego słupa i zabezpieczono dodatkowym węzłem. Nie zdoła ich oswobodzić, póki ten, który wymierza mu karę, nie uzna, że już wystarczy. A wyglądało na to, że Dioksippos dopiero się rozkręca. Oto znów uniósł bat i wziął solidny zamach.

– Wybacz mi, chłopcze – rzekł, nim ponownie uderzył. – Czynię to bez wielkiej przyjemności. Taki dostałem rozkaz. Zresztą, ponoć sam tego chciałeś. Może więc wyświadczam ci przysługę.

Adiutant obejrzał się na niego. Choć nie mógł mówić, Ateńczyk natychmiast pojął, że chłopak nie został jeszcze pokonany. W spojrzeniu, postawie, w sposobie, w jaki przyjmował chłostę, wyczuwało się godność i poczucie wyższości, znamionujące tych, którzy wiedzą, że postępują słusznie. Mimo że bicz piętnaście razy spadł na grzbiet młodzieńca, dowódca hoplitów miał świadomość, że wciąż nie wykonał powierzonego mu zadania. A przecież już wyszedł daleko poza granice tradycyjnie wyznaczanej kary. Plecy Argyrosa ociekały krwią, sączącą się z paru miejsc, w których bat przeciął skórę. Jeszcze kilka ciosów, a rany zaczną wymagać interwencji medyka.

– Generał kazał mi, bym odarł cię z dumy. Na twoje nieszczęście, zbyt mocno się jej trzymasz. Obawiam się wręcz, że chętniej niż ją oddałbyś życie. A na to nie mogę pozwolić…

Jeszcze jedno smagnięcie. Chłopak wyprężył się, a potem, na wpół omdlały, przywarł do drewnianego słupa. Knebel raz jeszcze spełnił swe zadanie. Ktoś przechodzący obok namiotu nie usłyszałby nawet jęku. Pankrationista odłożył bicz. Przekonał się już ponad wszelką wątpliwość, że to nie jest właściwe narzędzie.

– Nie wiem, jakie czyny sprawiły, że zażądałeś kary – oznajmił, postępując krok naprzód. – Lecz domyślam się, czego pragniesz. Chcesz przez ból i cierpienie odnieść moralne zwycięstwo. Nad Kassandrem, a może i nie tylko nad nim. Wiedz, że na to również nie pozwolę. On jest nie tylko moim wodzem, ale i przyjacielem.

Argyros uniósł ku niemu głowę. Dioksippos zaczął niespiesznie odpinać pas. Kiedy ten spadł na ziemię, przez głowę ściągnął tunikę. Dopiero gdy stanął nad młodzieńcem nagi, dostrzegł w jego oczach rodzące się zrozumienie. A także strach.

– Zapewniam, że nie zdołasz go upokorzyć. – Ateńczyk przeczesał dłońmi mokre od potu włosy skrępowanego. – Za to ja upokorzę ciebie.

Adiutant próbował się uwolnić. Szarpał za powróz, lecz ten tylko głębiej wgryzł mu się w nadgarstki. Tymczasem dowódca hoplitów stanął tuż za nim. Chwycił za biodra chłopca i poderwał je w górę. Przytrzymując w miejscu jedną ręką, drugą jął masować swój członek. Ten szybko zesztywniał i zaczął pulsować.

– Mówiłem prawdę – rzekł, nie zważając na gwałtowne szarpnięcia ciała swej ofiary – że chłostanie twego grzbietu nie sprawiało mi żadnej przyjemności. Możesz być jednak pewny, że to, co zaraz uczynię, przyniesie mi mnóstwo rozkoszy.

* * *

Choć próbowała się wyrywać, palce Gelona trzymały ją w żelaznym uścisku. Nie bacząc na prośby i błagania, pchnął ją na gołą, ubitą niezliczonymi stopami ziemię. Upadła na kolana, boleśnie uderzając jednym o skryty pod cienką warstwą gleby kamień. Usłyszała, jak Macedończyk zwraca się do trackich żołnierzy, którzy odłożyli już miski i bukłaki z winem:

– Chcecie się zabawić, chłopcy? W takim razie mam coś dla was. Ta dziwka sama przyszła do mego namiotu, mokra, wyuzdana i chętna. Daruję ją wam jako prezent. Może zdołacie ugasić pożar między jej udami!

Trakowie ryknęli z uciechy niczym zwierzęta. Pierwszy doskoczył do niej i szarpnięciem zmusił, by uniosła się z klęczek. Gdy z bliska zajrzał jej w oczy, poczuła bijący od niego odór niemytego od wielu dni ciała. Szarpnęła się z całych sił, lecz on tylko przyciągnął ją bliżej. Drugi przywarł do pleców niewolnicy, sięgnął ku jej piersi i gwałtownie ścisnął ją w dłoni. Jeszcze inny chwycił za wiązania peplosu i rozerwał je jednym pociągnięciem. Gorączkowo obejrzała się za siebie, w naiwnej wierze, że Gelon zmieni może zdanie i ocali ją przed brutalną żądzą tych mężczyzn. On jednak odchodził już w stronę swej kwatery. Ujrzała tylko jego plecy, znikające między oficerskimi namiotami.

Czując, że suknia idzie w strzępy, Melisa zaczęła krzyczeć. Nie liczyła już na łaskę czy ratunek. Po prostu musiała dać wyraz przepełniającej ją panice. Jej zawodzenie jeszcze rozochociło barbarzyńców. Odartą z odzienia, cisnęli Jonkę na zimne podłoże. Tuzin dłoni unieruchomił jej rozkrzyżowane ręce i nogi. Największy z Traków, zapewne herszt tej grupy stanął nad nią w rozkroku. Stanowczym ruchem pozbył się przepaski biodrowej, a rozwartym szeroko oczom niewolnicy ukazała się nabrzmiała, dumnie wyprężona męskość. Olbrzym splunął w dłoń i roztarł ślinę na żołędzi. A potem, nie zważając na jej skowyt, uklęknął między szeroko rozwartymi udami…

I choć nie spodziewała się ratunku, to jednak została ocalona. I to w ostatniej chwili, nim wyprężona włócznia Traka wdarła się w jej srom, zmieniając go w krwawiącą ranę. Ponad rechot przytrzymujących Melisę dzikusów wzniósł się wypowiedziany dobitnym tonem rozkaz:

– Natychmiast ją zostawcie! Baczność, wy psie syny!

Barbarzyńcy zrywali się z ziemi, tym samym oswobadzając ręce i nogi Melisy. Lecz olbrzym, który wciąż na niej leżał, był zbyt podniecony, by posłuchać komendy. Kiedy dowódca Traków, Jazon, pochylił się nad nim, by ściągnąć go z dziewczyny, uderzył go na odlew potężnym kułakiem.

Oficer zatoczył się, lecz nie upadł. Chwycił podaną mu przez któregoś z żołnierzy włócznię. Wziął mocny zamach i grzmotnął olbrzyma drzewcem przez plecy. Jonka poczuła, jak ogromne ciało stacza się z niej przy akompaniamencie bolesnego ryku. Jednak niedoszły gwałciciel nie czuł się jeszcze zwyciężony. Wstał szybko i z zaciśniętymi pięściami ruszył na swego dowódcę. Kilku towarzyszy broni chciało zastąpić mu drogę, lecz Jazon powstrzymał ich:

– Odstąpcie! Ten głupiec rzuca mi wyzwanie!

Gdyby olbrzym miał choć trochę rozumu, upadłby na kolana i prosił wybaczenia. Lecz gniew i niezaspokojona żądza odebrały mu wszelki rozsądek. Ryknął ponownie i rzucił się do szarży. Niższy od niego o głowę dowódca nie uląkł się. Mocniej chwycił tylko dzierżoną oburącz włócznię. Jej drzewce spadało po kolei na żebra, udo, a wreszcie skroń napastnika. Ten ostatni cios posłał go wreszcie na klęczki.

Jazon stanął nad pobitym.

– Generał kategorycznie zakazał gwałcenia branek – rzekł spokojnym już tonem. – Gdybyś na tym poprzestał, dla przywrócenia dyscypliny starczyłoby dziesięć batów. Niestety, zaatakowałeś również przełożonego. Rozumiesz zatem, co muszę zrobić.

Olbrzym dźwignął głowę i spojrzał nań niezbyt przytomnie. Otworzył usta, by coś powiedzieć, lecz Jazon nie dał mu na to szansy. Zręcznie obrócił włócznię w dłoniach, kierując grot w stronę mężczyzny. A potem pchnął go nim w brzuch. Z całych siły naparł na drzewce, aż w końcu przebił ciało na wylot. Stal wyszła plecami martwego już Traka.

* * *

Argyros mógł wyć z bólu, lecz knebel przepuszczał jedynie coś, co brzmiało jak stłumione, pełne desperacji pomruki. Paznokciami drapał powierzchnię drewnianego słupa, do którego był przywiązany. Nie miał wszakże szans na oswobodzenie rąk.

Dioksippos trzymał go obydwoma dłońmi za biodra i silnymi pchnięciami docierał coraz dalej, w głąb zniewolonego ciała. Podbrzusze Ateńczyka raz po raz dociskało się do jędrnych pośladków. Zdołał już pokonać opór mięśni i sforsować tylne bramy, a teraz kontynuował szturm, niezmordowany i pozbawiony litości. Przed oczyma miał pocięte pręgami plecy adiutanta i sam się dziwił, jak bardzo pobudza go ten widok.

Z początku jego sztychy były brutalne i głębokie. Członek wysuwał się niemal do końca, by chwilę później aż po nasadę zanurzać się w rozkosznej ciasności. Pankrationista przymknął oczy i sycił się intensywnymi doznaniami. Nie pragnął jednak skończyć zbyt prędko. Argyros musiał w pełni pojąć otrzymywaną właśnie lekcję. Dlatego też Ateńczyk zwolnił tempo, a jego dłonie zaczęły błądzić po ciele młodzieńca. Bardzo apetycznym ciele.

Adiutant był dość przystojny i dobrze zbudowany. Mógłby liczyć na karierę atlety, gdyby przyłożył się do regularnych treningów. Nikt nie potrafił ocenić tego lepiej niż zwycięzca najwspanialszych w helleńskim świecie igrzysk w Olimpii. W innych okolicznościach Dioksippos chętnie uczyniłby go swym kochankiem, protegowanym i uczniem… pomógłby mu zdobyć niezliczone wieńce oliwne… teraz jednak ta droga bezpowrotnie się zamknęła. Cóż… czego nie robi się dla przyjaciół? Nie mógł zresztą powiedzieć, że jest to wyłącznie przysługa wyświadczana Kassandrowi. Sam przecież również doskonale się bawił.

Sięgnął ku włosom chłopca, chwycił je w palce i szarpnięciem przyciągnął za nie ku sobie. Adiutant poderwał głowę. Jeśli zemdlał na moment, teraz w pełni odzyskał świadomość. Knebel znowu miał co tłumić, zaś ręce podjęły rozpaczliwą próbę rozerwania więzów. Ateńczyk pochylił się nad swą ofiarą, przywarł torsem do jej pleców.

– Masz dosyć? – wyszeptał wprost do ucha młodzieńca. – Wyzbyłeś się już dumy? Daj mi znak, a skończę to szybko.

Ponieważ nie otrzymał żadnej odpowiedzi, wzmógł gwałtowność swego szturmu. Penis z impetem rozpychał się w tylnej bramie, każde pchnięcie podkreślane było stłumionym krzykiem.

– Stawiaj opór, a będziemy to robić przez całą noc. Możesz wierzyć, że nie zabraknie mi sił!

Wypuścił włosy Argyrosa i sięgnął ręką w dół, między jego nogi. Odnalazł męskość, chwycił za jądra i zgniótł je w dłoni. Ciałem skrępowanego wstrząsnął paroksyzm bólu, silniejszego niż jakikolwiek przedtem. Mocny skurcz mięśni sprawił, że Dioksippos znalazł się na granicy orgazmu.

– Masz dość?! – niemal wykrzyczał. Adiutant pospiesznie skinął oswobodzoną głową. I znowu. I jeszcze raz. To wystarczyło dowódcy hoplitów. Ostatni raz wbił się między pośladki młodzieńca, w tej samej chwili osiągając szczyt rozkoszy. Wytryskiwał długo i obficie, przez cały czas drżąc z przyjemności.

Dopiero gdy ta już się dopaliła, cofnął biodra. Tracący sztywność członek opuścił ciasne wnętrze. Ateńczyk z pewnym zaskoczeniem stwierdził, że jego męskość i podbrzusze pokryte są krwią. Wolał nie sprawdzać, czy pochodziła ona z pociętych batem pleców Argyrosa, czy z jego zmaltretowanego odbytu. Sięgnął po porzuconą na ziemi tunikę młodzieńca, a potem dokładnie się nią wytarł. Następnie sięgnął po pas. Z przypiętej doń pochwy wydobył sztylet. Rozciął nim powróz, uwalniając ręce chłopaka. Zobaczył przy tym, że skóra na jego nadgarstkach była zdarta przez zbyt mocno zaciśnięte więzy.

Adiutant długo nie podnosił się z podłoża. W końcu jednak usunął dławiący go knebel i szczupłym ciałem wstrząsnął silny kaszel. Całkiem już odprężony Dioksippos pochylił się nad młodzieńcem.

– Jutro z rana stawisz się u Kassandra i przeprosisz za swe zachowanie. Gdyby zapytał, co sprawiło, że tak spokorniałeś, pokaż mu swój grzbiet. Nie musi wiedzieć o niczym więcej. Ani on, ani nikt inny w obozie. Jeśli masz choć trochę rozumu, będziesz milczał o tym, co tu się wydarzyło. Z mojej strony również możesz liczyć na dyskrecję. A teraz podnieś się.

Mówiąc te słowa, wyciągnął do Argyrosa rękę. Ten wzdrygnął się wyraźnie, lecz w końcu przyjął ofiarowaną mu pomoc. Kiedy już stanął na chwiejnych nogach, dowódca hoplitów kontynuował:

– Gdybyś jednak wciąż okazywał generałowi nieposłuszeństwo… Opowiem każdemu, kto zechce słuchać o tym, jak ochoczo przyszedłeś do mej kwatery. I ile rozkoszy mi dałeś. Chcesz stać się pośmiewiskiem całej armii? Kochasiem dającym dupy rozpustnemu Ateńczykowi? Jeśli nie, to wiesz, co masz czynić. A teraz zostaw mnie samego. Chcę powspominać słodkie chwile, które przyszło nam spędzić razem!

* * *

Ciało olbrzyma osunęło się na ziemię.

– Czy ktoś jeszcze chciałby spróbować szczęścia? – spytał Jazon, rozglądając się wokół. – Nie? W takim razie wracajcie do ogniska. A ty wstawaj, dziewczyno – rzekł, pochylając się nad Melisą – dołączysz do swoich rodaczek. Każę podwoić straże przy zagrodach dla jeńców. Obiecuję, że tej nocy nikt już nie będzie cię niepokoił.

Podnosiła się z ziemi, próbując jednocześnie zasłonić obnażone wdzięki przed otaczającymi ją mężczyznami. Palił ją wstyd, a lęk wciąż jeszcze nie wypuścił ze swych szponów. A jednak, gdy pojęła, za kogo uważa ją dowódca Traków, zdobyła się na śmiałość i przemówiła:

– Wybacz, panie, lecz nie jestem mezopotamską branką. Należę do dostojnego Kassandra i jego towarzyszki, Mnesarete z Argos.

Jazon przyglądał się jej przez dłuższą chwilę. Następnie gestem nakazał żołnierzom, by się rozeszli. Uczynili to z godną podziwu skwapliwością, szczęśliwi, że ominą ich baty. Dopiero wtedy odpowiedział Jonce:

– Tak… zmyliła mnie twa smagła karnacja. Teraz sobie przypominam. Widziałem cię tam parę razy, gdy podawałaś nam wino. Skąd się tu wzięłaś, niewolnico? Generalska kwatera mieści się dwa stadiony stąd.

– Przyszłam tu na rozkaz mojej pani… do oficera Gelona…

Mężczyzna uniósł brwi. A potem naprawdę zaskoczył Melisę. Ściągnął z barków chlamidę i narzucił ją na jej ramiona.

– Z jakiejś przyczyny podejrzewam, że to dłuższa opowieść. I że szczerze mnie zaciekawi. Chętnie wysłucham jej w moim namiocie, przy pucharze wina. Gdybym jednak wprowadził cię tam nagą, wybuchłaby wielka sensacja. Chciałbym oszczędzić tego żołnierzom. Dlatego pójdziesz w moim płaszczu.

Jonka skinieniem podziękowała mu za okazaną życzliwość. Ale zaraz poczuła niepokój. Jakie plany może mieć wobec niej dowódca Traków? Czemu jest tak miły dla zwykłej niewolnicy? I czy nie zechce wkrótce czegoś w zamian? Mężczyzna musiał domyślić się jej obaw, bo parsknął śmiechem, szczerze rozbawiony.

– Możesz być spokojna, dziewczyno. Nie będę próbował zaciągnąć cię na posłanie. Moje żądze w pełni zaspokaja piękny Muranu, podobny Ganimedesowi, podczaszemu bogów. Twe wdzięki, choć z pewnością dla wielu kuszące, nie mogą się równać z jego urodą.

Niepokój Melisy ustąpił miejsca zakłopotaniu. To również nie uszło uwadze Jazona.

– Ale starczy już o tym – rzekł, nadal się uśmiechając. – Dość czasu zmitrężyliśmy w mroku i chłodzie. Tej nocy pragnę przede wszystkim opowieści. A ty, niewolnico, jesteś mi winna co najmniej jedną!

Przejdź do kolejnej części – Perska Odyseja X: Wiarołomna

Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma niemniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wyślij je na nasz adres ne.redakcja@gmail.com. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.