14 min. czytania

PARADARIKAM

Charakterystyka mężczyzn i kobiet – Co wpływa na opór kobiety – O mężczyznach, mających powodzenie u kobiet i kobietach mających powodzenie u mężczyzn.

Wzrost namiętności przechodzi przez dziesięć stopni rozwoju i te są następujące:

1. Miłość z pierwszego wejrzenia;
2. Rozprzężenie ducha;
3. Ustawiczna myśl o przedmiocie miłości;
4. Bezsenność;
5. Wychudzenie ciała;
6. Pociąg do samotności;
7. Wzmożona wstydliwość;
8. Ucieczka od rozrywek i roztargnienie;
9. Omdlałość;
10. Rozpacz ze zwątpienia.

Starzy autorowie twierdzą, że mężczyzna ubiegający się o cudzą niewiastę winien przedewszystkiem zastanowić się nad przymiotami jej charakteru, biorąc pod szczególną uwagę jej czystość, zdolność, oraz moc lub słabość odczuwanych przez nią wrażeń.

W tym celu winien poddać obserwacji jej ciało, poczynając od zewnętrznych oznak i rysów, z których wiele wywnioskować można.

Lecz Vatsyayana jest przeciwny temu poglądowi, twierdząc, że ciało i fizyczne oznaki udzielają najczęściej fałszywych wskazówek co do charakteru.

Miarodajnem tu będzie tylko: sposób zachowania się, wyrażania swych myśli słowami, oraz harmonja ruchu członków.

Gonikaputra twierdzi, że na ogół każda kobieta kocha się choć potrosze, w każdym napotkanym pięknym mężczyźnie. Lecz, najczęściej, z rozmaitych powodów nie posuwa się dalej.

Skutki miłości, bowiem, są u kobiet osobliwego rodzaju.

Kobieta kocha, nie wnikając w to, czy ma prawo kochać. Nie atakuje jednakże upodobanego sobie mężczyzny żadnemi propozycjami. Jeżeli mężczyzna zbliży się do niej poraz pierwszy, tedy będzie przed nim uciekać, nawet i wówczas gdy w gruncie rzeczy przygotowaną była oddać mu się lub z nim się połączyć.

Ale gdy mężczyzna robi ustawiczne lecz niedostrzegalne wysiłki w celu zdobycia jej, uzyska nakoniec pożądany wynik.

Mężczyzna zaś odwrotnie, ustawiczne wysiłki kobiece o zdobycie jego miłości, chybiają celu. Można powiedzieć, mężczyzna nie znosi łatwej zdobyczy, która sama mu się narzuca.

To daje mu satysfakcję, co jest trudne do osiągnięcia.

Powody, które wstrzymują zamężne niewiasty od uległości obcym mężczyznom, bywają takie:

1. Miłość dla własnego męża;
2. Chęć posiadania prawego potomstwa;
3. Brak dogodnych sposobności;
4. Gniew z tego powodu, iż mężczyzna zbliża się do niej ze zbyt zuchwałą poufałością;
5. Różnice w położeniu towarzyskiem;
6. Obawa czy mężczyzna nie porzuci ją zbyt szybko;
7. Podejrzenie, że ma już stosunki z inną osobą;
8. Obawa przed niedyskrecją;
9. Obawa że jest zbyt oddany swym przyjaciołom;
10. Obawa że jest nienormalny;
11. Pewien rodzaj skrępowania, jeżeli chodzi o znakomitą osobistość;
12. Obawa, że namiętność jego może okazać się za wielka, za potężna, dla jej drobnej postaci;
13. Pewien rodzaj wstydu, gdyż on ma pozory mistrza w kunszcie miłosnym;
14. Wspomnienie o dawnych czasach, kiedy byli zaprzyjaźnieni ze sobą;
15. Obraza, powstała wskutek jego niedelikatności;
16. Obawa, że może posiadać niski, nieokrzesany charakter;
17. Uraza, że nie spostrzegł jej przychylności;
18. Obawa przed zbyt wątłemi jego warunkami fizycznemi w stosunku do niej;
19. Obawa, aby przez jej namiętność gwałtowną, nie stało się coś niepożądanego;
20. Obawa przed własną niedoskonałością, niegodną jego osoby;
21. Strach przed odkryciem;
22. Nagłe spostrzeżenie siwizny w jego włosach lub odstraszającego rysu twarzy;
23. Obawa, że on jest podstawiony przez męża, dla wypróbowania jej wierności;
24. Wrażenie, że on ma skłonność do moralizowania.

Skoro mężczyzna upewni się o tem, że jedna z przyczyn powyższych stoi na przeszkodzie jego zamiarom, przystępuje do usunięcia takowych.

Obawy uśmierza okazywaniem bardzo silnej i namiętnej miłości.

Niewieście skarżącej się na brak sposobności, po temu aby do niego iść mogła, ułatwia to wszelkiemi sposobami.

Onieśmielonej znakomitością jego osoby, będzie się w ten sposób zalecał, aby zbyła się wszelkiego lęku i czuła się z nim jak z równym.

Mającą zastrzeżenia co do delikatności jego charakteru, przekona próbą o swej wartości i ogładzeniu.

Do mężczyzn, którzy zazwyczaj mają powodzenie u niewiast zaliczamy:

1. Biegłych w kunszcie miłosnym;
2. Posiadających dar opowiadania;
3. Znanych niewieście od czasów jej dzieciństwa;
4. Posiadających pełne zaufanie danej niewiasty;
5. Chętnie dających prezenty;
6. Potrafiących uwodzić słowami;
7. Umiejących zawsze przystosować się do wszelakich upodobań niewieścich;
8. Mężczyzn, którzy nie kochali jeszcze żadnej kobiety;
9. Którzy podejmują się roli posłańców;
10. Którzy doskonale znają wszelkie słabe strony niewiast;
11. Którzy pożądani są przez wiele wybitnych niewiast;
12. Którzy pozostają w dobrych stosunkach z przyjaciółmi danej niewiasty;
13. Mężczyźni odznaczający się niepospolitą pięknością;
14. Młodzieńcy wychowani wspólnie i dziewczętami;
15. Mężczyźni mieszkający w sąsiedztwie;
16. Mężczyźni, którzy oddają się chętnie uciechom miłosnym, choćby to nawet byli służebnicy danej niewiasty;
17. Kochankowie córek niańki;
18. Przedewszystkiem mężczyźni żonaci;
19. Mężczyźni lubiejący dobrą kompanję i płynące stąd uciechy;
20. Mężczyźni o czystem sumieniu i beztroskiem usposobieniu;
21. Mężczyźni, którzy są znani ze swej siły w posługach miłosnych;
22. Odważni i przedsiębiorczy;
23. Mężczyźni przewyższający męża niewiasty wyglądem zewnętrznym, stopą życia i kwalifikacjami miłosnemi;
24. Mężczyźni ubierający się elegancko i żyjący na wielką stopę;

Do grupy kobiet łatwych do zdobycia zaliczamy:

1. Kobiety, które chętnie wystawają przed bramą domu;
2. Które często przebywają na ulicy;
3. Kobiety, które wiele czasu na plotkach i obmowach w domach sąsiadek trawią;
4. Kobieta, której wzrok biegnie za każdym mężczyzną;
5. Posłanka;
6. Kobieta, która rzuca na mężczyznę ukradkowe spojrzenia;
7. Kobieta, mąż której wprowadził do domu nową żonę, bez uzasadnionej przyczyny;
8. Kobieta, której własny mąż obrzydł lub ona obrzydła mężowi;
9. Kobieta nie mająca nikogo, któryby jej strzegł i wierność zabiegał;
10. Kobieta, która nigdy nie miała dzieci;
11. Kobieta pochodząca z niższej kasty lub nieposiadająca znakomitej familji;
12. Kobieta, której pomarły dzieci;
13. Kobieta, której wiele na uciechach życia towarzyskiego zależy;
14. Kobieta, która publicznie okazuje czułość w stosunku do własnego męża;
15. Wdowa po aktorze;
16. Wdowy wogóle;
17. Kobieta niezamężna;
18. Kobieta łaknąca drobnych przyjemnostek;
19. Żona mężczyzny, który posiada wielu młodszych braci;
20. Żona nierówna urodzeniem mężowi;
21. Kobieta wykształcona;
22. Kobieta, która jako dziecko została poślubiona bogatemu mężczyźnie i obecnie, po dojściu do wieku dojrzałego, pragnęłaby mieć męża bardziej odpowiedniego zaletami charakteru, zdolności i wiedzy;
23. Kobieta, którą mąż prześladuje bez powodu;
24. Kobieta, która chce zemścić się na mężu;
25. Kobieta, która nie góruje nad pozostałemi żonami swego męża ani pięknością, ani rangą;
26. Kobieta, której mąż wiele podróżuje;
27. Żona handlarza klejnotami;
28. Żona zawistna;
29. Skąpa i chciwa;
30. Kobieta bez zasad moralnych;
31. Kobieta bezpłodna;
32. Leniwa;
33. Garbata;
34. Ordynarna;
35. Kobieta wydzielająca przykrą woń;
36. Chorowita;
37. Kobieta starzejąca się.

Następuje kilka wersetów w tym przedmiocie.

„Pragnienie miłości, wrodzone przez naturę każdej istocie ludzkiej, umacnia przez kunszt i doświadczenie na właściwą drogę skierowane, będzie trwałe, silne i pewne.”

„Człowiek pełen męskości, w całem słowa tego znaczeniu, ufny w swą zręczność, znający dokładnie pragnienie i myśli swej małżonki oraz usiłujący schlebiać im wedle możności, który ponadto zapoznał się z wyżej wyłuszczonemi, najczęstszemi zdrady małżeńskiej przyczynami, będzie doskonale wiedział jak wiarołomności zapobiec i zapewnić sobie i małżonce wspólne szczęście pod własnym dachem, bez szukania go u osób postronnych.”

Jak nawiązuje się stosunki z niewiastami i dziewczętami

Starzy autorowie wyrażają mniemanie, że młode dziewczęta łatwiej ulegają bezpośrednim ubieganiem się o ich względy niż namowom, powołanych do tego celu pośredniczek, w przeciwieństwie do kobiet zamężnych, które znacznie szybciej dochodzą do porozumienia z posłankami najróżnorodniejszego typu, niż z zainteresowanym mężczyzną.

Vatsyayana zaleca, aby każdy starał się zawsze osobiście te sprawy załatwiać, dopiero w wypadku absolutnej niemożliwości, uciekać się do pomocy pośredniczek.

Warto zaznaczyć także, że utarte powiedzenie, iż niewiasty śmiałe i przedsiębiorcze łatwiej zdobyć akcją bezpośrednią ze strony mężczyzny, podczas gdy słabe i bojaźliwe przy pomocy namów pośredniczki – jest zwykłem paplaniem, pozbawionem istotnego sensu.

A więc mężczyzna działający na własną rękę rozpoczyna od nawiązania osobistej znajomości z upatrzoną kobietą.

Załatwia się to zwykle jednym z następujących sposobów:

1. Mężczyzna urządza się tak, aby przez niewiastę mógł być widziany wśród specjalnie pomyślnych dla niego okoliczności. Okazja może się nadarzyć, gdy oboje spotkają się w domu wspólnego znajomego.
2. Gdziekolwiek i jakkolwiek by się spotkali, meżczyzna stara się usilnie nadać sobie taki wygląd zewnętrzny, aby ona już na pierwsze wejrzenie mogła dostrzec stan jego duszy wywołany silnem uczuciem. Będzie manipulował chusteczką, trzaskał paznogciami, będzie powodował dźwięk ozdób swego odzienia, wargi na jej widok przygryzał i wyczyniał inne znaki tego rodzaju.

Gdy niewiasta to dostrzeże, tedy on zwróci się do swych przyjaciół z rozmową, z którejby ona wywnioskować mogła, jak wielkim jest zwolennikiem uciech i wesołego żywota.

Jeżeli mężczyzna ten siedzi między dobrymi znajomymi, będzie ziewał, przeciągał się, marszczył brwi, mówił bardzo rozwlekle, odpowiedzi zaś będzie słuchał nieuważnie i w roztargnieniu.

Może rozpocząć z dzieckiem lub inną odpowiednią do tego celu osobą rozmowę, z której można wnioskować, iż rozchodzi się tu o jakąś osobę trzecią, mianowicie o kobiecie, którą usilnie kocha.

W ten sposób daje poznać stan swego serca upatrzonej niewieście nawet w tym wypadku, kiedy napozór, więcej z kim innym niż nią będzie zajęty.

Kijem lub paznogciem rysuje na ziemi znaki, które dla ukochanej będą mogły mieć pewne znaczenie.

Może w jej obecności uściskać i ucałować dziecko, może temu dziecięciu, własnym językiem mieszaninę orzechów i liści betelu włożyć do buzi, może pieścić je i łechtać w podbródek.

To wszystko będzie czynił w właściwym czasie.

3. Mężczyzna pieści dziecko, siedzące na kolanach ukochanej i zabawia je dawaniem i odbieraniem zabawek.

To na pewno wywoła rozmowę z nią.

Rozmowa początkowo toczyć się będzie na temat dzieci, następnie zaś, powoli, krok za krokiem, wkroczy na poufalsze tory.

Skoro znajomość została zawarta, tedy jest już powód do częstego odwiedzania domu ukochanej.

Jeżeli niewiasta znajduje się nie w komnacie, lecz w pewnem oddaleniu, w takiem jednakże, że głos ją dochodzi, wówczas on rozpoczyna rozmowę o przedmiotach i kwestjach miłości. Skoro znajomość stała się już bliższą nieco, powierza jej na chwilowe przechowanie bądź to sakiewkę z pieniędzmi, bądź to inne cenne przedmioty. Ofiaruje wonności i betel z takąż prośbą. Osiągnąwszy już to, stara się zaprzyjaźnić ją ze swoją żoną, umożliwić im pozostawanie z sobą w ciągu wielu godzin.

Pod tym bowiem pozorem, obie nawzajem będą miały sposobność odwiedzać się wzajemnie i długo przebywać w gościnie, jakoby zajęte omawianiem domowych i gospodarskich interesów.

Na tym gruncie wyrasta poufałość między ubiegającym się mężczyzną a przedmiotem jego miłości.

Taki jest sposób zawarcia znajomości z ukochaną osobą.

W Stosunku do młodej dziewczyny, poznanej w sposób powyższy, i która wszelkimi znakami, o miłości do niej uprzedzona została, mężczyzna przedsięweźmie wszelkie możliwe środki dla całkowitego zdobycia.

Ponieważ zaś młode dziewczęta nie znają tajemnic zespolenia, traktowane będą z najdelikatniejszą pieczołowitością. Mężczyzna nie zaniedba żadnego z wymogów ostrożności.

Oczywiście, jest to zbędne u niewiast, które już znają naturę obcowania.

Skoro względy dziewczęcia nie przedstawiają żadnej wątpliwości, wówczas mężczyzna robi mądry użytek z pieniędzy.

Będzie obdarzał ją sukniami, kwiatami, przeróżnemi upominkami, zawsze uważając na to, aby dary te były wyjątkowo piękne i kosztowne.

Tak nawiązuje się stosunki z dziewczętami.

Wersety:

„Mężczyzna, który chce zdobyć sobie pewną niewiastę, stawiającą mu zbyt silny opór, nic innego nie robi, tylko w tym samym czasie stara się zdobyć inną, łatwiejszą.

W ten sposób zdobywa obie jednocześnie.”

Jak się przekonać o uczuciu kobiety

Kto chce przekonać się jak odnosi się kobieta do jego zabiegów o miłość, może posłużyć się jednym z niżej podanych sposobów i spostrzeżeń.

Kobieta, która przybyła na drugą z kolei schadzkę, staranniej ubrana niż na pierwszą, odczuwa wzajemność.

Kobieta, która pozwala na robienie wielu zabiegów nie okazując żadnego zainteresowania się niemi, nie zasługuje na dalsze zachody. Ale i taką można rozkochać, jeżeli się posiada dużo czasu i cierpliwości.

Kobietę, która wprawdzie zdradza niejaką przychylność, lecz stanowczo odmawia przybycia na schadzkę, można do tego nakłonić przy pomocy wykwalifikowanej pośredniczki.

Kobietę, która podczas schadzki zezwala na dotknięcie swej stopy, lecz ze względu na niepewność i bojaźliwość usposobienia, robi minę taką, jakby tego ruchu nie zauważyła, można także uważać za możliwą do zdobycia drogą cierpliwości i powolnych wysiłków.

Zewnętrzne oznaki niewyjawionej wzajemności bywają takie:

1. Kobieta wdaje się w rozmowę z czeladzią kochanka;
2. Ukazuje się w ustronnych miejscach;
3. Drży i jąka się w rozmowie z kochankiem;
4. Palce okrywają się wilgocią i całe oblicze promienieje zadowoleniem;
5. Samorzutnie proponuje mu masaż głowy i reszty ciała i t.p.

Niektóre kobiety, przy pierwszym sam na sam zdradzają już wszystkie zewnętrzne oznaki miłości i skoro się z niemi poufną rozmowę rozpocznie, w ten sam sposób odpowiadają.

Miłostki osób posiadających wysokie stanowiska

Król, ani wyżsi jego urzędnicy nie powinni poszukiwać miłostek w domach spokojnych obywateli.

Tryb życia ich albowiem jest obserwowany, naśladowany przez cały naród.

Wielcy tego świata winni się wystrzegać jawności czynów, nielicujących z zajmowanem stanowiskiem lub wywołujących zainteresowanie i krytykę szerszego społeczeństwa.

Naczelnicy wiosek, osadzeni tam przez króla oficerowie, jak również urzędnicy, których obowiązkiem jest nadzorować żniwa, powinni postępować z całą oględnością przy nawiązywaniu znajomości z mieszkankami tejże wioski.

Możliwość ściślejszych stosunków z wymienionemi kobietami zachodzi zwłaszcza przy robotach ogrodowych, przy żniwach, przy uprzątaniu domu, krótko mówiąc, przy tysięcznych okazjach wspólnego przebywania i wspólnej racy osobników obojga płci.

Takie ułatwienia wykorzystują pasterze bydła w stosunku do dziewcząt zajmujących się dojeniem krów.

Oficerowie zaś i nadzorcy, którzy przemieszkują u wdów, kobiet bez zajęcia lub opuszczonych przez własnych mężów, poufne stosunki będą z niemi utrzymywali.

Bywają tacy, którzy poszukują miłosnych awantur w mrokach nocy, gdy cała wioska pogrążona jest we śnie, lub na targach u wieśniaczek, które z dalekich stron przywiozły produkty na sprzedaż.

Podczas „świąt ósmego księżyca” który nazywa się miesiącem Ashvina, jak również przy święcie Karttika, oraz przy wiosennych uroczystościach Caitra, kobiety z miasta i pobliskich wiosek tłumnie odwiedzają harem w królewskim pałacu.

Niektóre z tych niewiast, znane już służbie haremowej z widzenia lub uprzednich wizyt, zostają zatrzymywane na zabawie trwającej aż do rana. Przy tej sposobności przełożona haremu ma sposobność dokładnego przyjrzenia się ich urodzie i oceny, czy wspomniane niewiasty podobają się królowi. Upatrzonej wybrance, proponuje obejrzenie wszystkich osobliwości pałacu, ofiaruje się na przewodniczkę. W samej rzeczy, oprowadza j wszędzie pokazując marmurowe baseny, rzeźbione wodotryski, ptaszarnie, mozaiki, rzeźby, obrazy oraz klatki z tygrysami i lwami.

Gdy znajdą się w ustronnym zakątku, gdzie nikt podsłuchać nie może prowadzonej rozmowy, przełożona haremu opowiada, że król ujrzawszy w tłumie gości tę wybrankę zakochał się w niej i pragnie ją pojąć za małżonkę. Maluje w jej wyobraźni rozkosze żywota, jaki będzie prowadziła w haremie, oraz wręcza cenne upominki, jakoby od króla pochodzące. Skoro wybranka owe dary przyjmie, tedy sprawa jest już zdecydowana i harem powiększa się o jedną osobę.

Jeżeli kobieta, którą król pożąda, jest żoną którego z jego poddanych i nie chce rozłączyć się z swoim mężem, tedy król przy pomocy swych zaufanych tak intrygę pokieruje, iż poddany ów stanie się z innego powodu oczywiście, jakoby przestępcą.

W związku z tem oboje małżonkowie zostają wtrąceni do więzienia, majątek, majątek ich zostaje skonfiskowany. Po pewnym czasie, pożądana przez króla niewiasta, wypuszczoną zostaje i zaliczoną do grona osobistych służebnic króla, który w ten sposób zdobywa sobie ostatecznie jej uległość.

Przytoczone powyżej środki zdobywania cudzych niewiast mogą być stosowane tylko w królewskich pałacach.

Ale król osobiście nie powinien nigdy wkraczać do domu innego człowieka.

Abhira, król Kotta został zabity w domu pewnego rzemieślnika.

To samo przytrafiło się królowi Jayasena i władcy Koshi, który został w podobnych okolicznościach stracony przez własnego poddanego.

W niektórych krajach, rozwiązłe obyczaje umożliwiają królom utrzymywanie stosunków z kobietami z poza haremu.

W Andhras, panuje zwyczaj, że młoda małżonka dziesiątego dnia po ślubie składa osobiście ofiary królowi. Król bierze dary i niewiastę, następnie wypuszcza ją swobodnie.

W Vatsagulma, żony najwyższych dostojników spotykają się każdego wieczoru z królem i są do jego dyspozycji.

W Vidarba, wysoko urodzone niewiasty, spędzają cały miesiąc w haremie królewskim, w celu okazania mu tym sposobem swej wiernopoddańczości.

W Aparatakes, mieszczanie wysyłają królowi i ministrom do domu swe piękne żony, jako prezent do czasowego użycia.

W Surashtra, nakoniec, kobiety zarówno wiejskie jak miejskie udają się grupami, lub pojedynczo do haremu, jedynie poto, aby król swym wyborem którą z nich zaszczycił.

Także o tym przedmiocie zachowały się stare wersety, które brzmią jak następuje:

„Takie są środki, któremi zdobywa sobie król cudze niewiasty.

Ale monarcha dbający o dobro swego ludu, nie użyje tych środków nigdy.

Król, który zatryumfuje nad sześcioma wrogami[1] ludzkości, będzie panem całego świata.”

Kobiety w haremie

Kobiety wchodzące w skład królewskiego haremu tak pilnie i surowo są strzeżone, iż rzadko kiedy oglądają twarz innego mężczyzny niż ich władca.

A ponieważ jest ich tak wiele, że jeden mężczyzna nigdy nie jest w stanie zaspokoić ich potrzeby, przeto uciekają się do przeróżnych sposobów, aby urozmaicić sobie nudny tryb życia w haremie.

Najbardziej ulubioną rozrywką jest przebieranie jednej z nich w męskie odzienia i uzupełnianie ich oznakami męskości, jak wąsami, brodą i t.p.

Równie wielką satysfakcję sprawia im oglądanie rzeźb wyobrażających męskie postacie i ozdabianie ich na wszelki sposób.

Niektórzy królowie, odznaczający się miękkością serca i współczucia dla nich, zażywają medykamenty, wzmacniające męską wytrzymałość i starają się zaspokoić wszystkie.

Niektórzy zaś utrzymują stosunki tylko z nielicznemi faworytkami, które zdołały pozyskać specjalne względy.

Pozostali wreszcie, wzywają do siebie kolejno każdą z niewiast.

Pomimo tego i pomimo bardzo srogiego dozoru, zdarzają się od czasu do czasu i w haremie, odwiedziny obcych mężczyzn, ułatwione przez pokojówki i służbę pałacową. Oczywiście mężczyzna przedostaje się przez straże pod przebraniem kobiecem.

Mężczyzna, zanim się na tak ryzykowny krok odważy, upewnia się co do wielu okoliczności, któreby sprzyjały zachowaniu tajemnicy jego pobytu.

Ze strony niewiast haremowych nie zagraża mu żadne niebezpieczeństwo, gdyż w jakichkolwiekby stosunkach z sobą nie pozostawały, pojedna je natychmiast nadzieja niebywałej i emocjonującej zabawy.

Inaczej jest ze strażami i eunuchami, co do których należy przedsięwziąć wszelkie informacje i ostrożność. Ważnem tu będzie przedewszystkiem zapewnianie sobie odwrotu na wypadek odkrycia. Wszelkiemi wiadomościami w tej mierze będą takiemu śmiałkowi służyć przedewszystkiem służebne=pośredniczki, od których zaproszenie otrzymał i które będą kierowały przemyceniem go przez kordon pałacowej straży.

Dzięki nim, dzięki swej zręczności i odwadze przepędzi w haremie czas tak długi, na jaki zezwoli mu fizyczna wytrzymałość, oraz głowę pełną rozkosznych wspomnień cało wyniesie poza obręb pałacowych murów.

Sposobów przedostania się do wnętrza haremu, mimo najsurowszych straży, jest dość wiele.

Niektórzy przebywają tą drogę, jako też powrotną, ukryci wewnątrz przenośnego łoża. Najbezpieczniejszym jednakże sposobem, do czego służy następująca recepta:

Należy zwęglić serce ichneumona tak, aby przytem dym się nie wydzielał, oraz owoc trigonella i oczy węża. Popiół tak otrzymany miesza się z ilością wody, która waży dokładnie tyle co powyższa masa.

Skoro się tem natrze oczy, można chodzić gdzie się tylko podoba, bez obawy dostrzeżenia przez kogokolwiek.

Ponadto istnieją jeszcze inne sposoby zrobienia się niewidzialnym, przepisane receptami brahmanów z Duyana i Jogashiras.

Mężczyzna może przedostać się do haremu również, korzystając z uroczystości Ashvina, Karttika lub Caitra, gdyż przy silnym natłoku odwiedzających niewiast, straż jest ustawicznie czemś innem zajęta.

Takie są sposoby przedostania się haremu.

Natomiast w krainie Aparatakas, haremy do dzisiejszego dnia strzeżone są kiepsko i młodzi ludzie bardzo często przedostają się do wnętrza, w porozumieniu z kobietami mającemi prawo stałego wstępu.

Małżonki króla z Abhirru utrzymują stosunki potajemne z szyldwachami, nazywanemi tam Kshatriyas.

Małżonki królów Vatsagulmasu wzywają do siebie, przy pomocy posłanek mężczyzn, którzy im się podobają.

W krainie Vidharbas, synowie królewscy jawnie odwiedzają harem swego ojca.

W Strirajyas, mieszkanki haremu zapraszają do siebie krewniaków i przyjaciół.

W Gaudas, damy Jaremowe są do usług brahmanów, ich krewnych, służby i niewolników.

W Samdhara, służba, bracia mleczni oraz inne osoby tej samej klasy utrzymują jawne stosunki z haremem.

W krainie Himavati, młodzi awanturnicy często przerywają kordon straży i wpadają do haremu.

W krainie Vangas i Kalingas, brahmani za zezwoleniem króla nawiedzają harem, jakoby w celu ofiarowania poświęconych kwiatów małżonkom królewskim.

Nakoniec w haremie króla krainy Pracyas, panuje obyczaj, że na każdą grupę niewiast, składającą się z dziewięciu lub dziesięciu niewiast, przydziela się jednego mężczyznę, który ma za zadanie czynić wszelkie posługi.

Tak się dzieje u niewiast obcych.

Dlatego każdy mąż winien strzec swej żony, jak oka w głowie.

Stare przepisy stanowią, że król winien straż nad haremem oddać tylko takim mężczyznom, którzy są całkowicie wolni od pokus cielesnych.

Ale ludzie ci, jakkolwiek osobiście nie ulegający żądzom, nie stanowią jeszcze dobrej gwarancji, gdyż dzięki strachowi lub chciwości innych mężczyzn mogą przemycać do haremu.

Dlatego też Gonikaputra do starych przepisów dodaje, iż dobra straż haremowa winna być nie tylko od pożądań cielesnych, ale i od strachu oraz chciwości wolna.

Vatsyayana przydaje jeszcze jedno wymaganie: często ludzie pod wpływem Dharmy starają się wkraść do haremu, a więc pod wpływem religii.

Dlatego straż haremowa winna nie podlegać również wpływom religii.

Skłonność kobiet do wiarołomstwa wypływa z następujących przyczyn:

1. Częste przebywanie w towarzystwie,
2. Brak wstrzemięźliwości,
3. Nieodpowiedni tryb życia męża,
4. Niedostateczne obycie się z mężczyznami,
5. Częsta i długa nieobecność męża,
6. Pobyt na obczyźnie,
7. Unicestwienie miłości, dobrego i tkliwego uczucia przez własnego męża,
8. Towarzystwo zepsutych niewiast,
9. Dokuczliwość ze strony męża.

Także i w tym przedmiocie istnieją przepisy zawarte w poniższych wersetach:

„Człowiek doświadczony, który na podstawie dawnych pism opanował środki, któremi łatwo uwodzić cudze żony, nigdy nie zostanie przez własną oszukany.

Nikomu niewolno używać tych wiadomości do uwodzenia cudzych żon, gdyż to często do nieszczęść prowadzi i sprzeciwia się zasadom zwykłej Dharmy i Arthy.

Ta księga dla dobra wiernych napisaną została i tylko w tym celu, aby dobrze swych żon strzec potrafili, a nie uwodzenia.”

[1] Ci wrogowie to: Miłość, gniew, pycha, skąpstwo, okrucieństwo i pożądliwość.