14 min. czytania

KANYASAMPAYUKTAKAM

Jak się zdobywa dziewczęta

O małżeństwie

Małżeństwo z dziewczyną pochodzącą z tej samej kasty i podobnej sfery towarzyskiej które ma zostać zawarte według przepisów ksiąg świętych, musi uwzględniać następujące postulaty:

          Spełnienie warunków Dharmy i Kamy;

          Potomstwo;

          Pokrewieństwo;

          Pomnożenie liczby przyjaciół;

          Normalne współżycie płciowe.

Dlatego młody zalotnik winien upatrzyć sobie dziewczynę z dobrego domu, która posiada ojca, matkę, oraz młodszą jest od niego conajmniej trzy lata.

Ród wybranki winien być wybitny, dostojny, znakomity, bogaty szeroko spowinowacony i otoczony ogólną przyjaźnią osób postronnych.

Sama zaś wybranka niechaj będzie dobrze ułożona, dobrze zbudowana, zręczna. Ciało jej niech następujące przymioty zdobią: paznogcie, zęby, oczy, uszy i piersi winna mieć regularne p naturalnych rozmiarach, nie za wielkie i nie za małe.

Ciało jej musi być bezwzględnie zdrowe.

Naturalnie i zalotnik musi odznaczać się temi wszystkiemi zaletami ciała.

Pod żadnym pozorem nie wolno żenić się z dziewczyną która jako niezamężna należała już do innego.

Taki związek małżeński będzie nieczysty i zasługuje na potępienie.

Tak uczy Ghotakamukha.

Ażeby odpowiednio i korzystnie skierowane joty osiągnęły szczęśliwy wynik, niezbędnem będzie, oprócz jaknajdalej idących wysiłków rodziny i krewnych, także i wybitna interwencja przyjaciół obu zainteresowanych rodów, której ci ostatni ze względu na cel, szczędzić nie powinni.

Ci bowiem obowiązani są wszelkie dostrzegalne, tak nabyte, jak i odziedziczone, wady pretendenta do ręki, rodzicom dziewczyny przed oczyma stawić oraz zalety swego pupila, odnośnie znakomitości i dostojności pochodzenia pod niebiosa wysławiać, aby pozyskać przychylność i zgodę krewnych wybranki szczególnie tych, którzy pozostają w poufałej zażyłości z jej matką.

Jeden z przyjaciół konkurenta przebierze się w strój wróżbity i z gwiazd będzie czytał losy przyszłych małżonków, ogłaszając je za wyjątkowo pomyślne, ponieważ temu sprzyjają łaskawe okoliczności i prognostyki, jakto: lot ptaka konstelacje planet, wejście słońca w szczęśliwy znak zoodiaku lub znamię szczęścia na ciele.

Inni poplecznicy zaś będą zazdrość w matce wybranki wzniecali, szepcząc że ich pupil ma inną znakomitę partję na widoku.

Jeżeli majątek, prognostyki i głosy przeczucia rodziców na przychylną decyzję się złożą, tedy można bez zastrzeżeń oddać córkę zamąż gdyż – uczy Ghotakamukha – nie wolno się tylko wyłącznie sprawami natury materialnej w tym wypadku kierować, lecz również i duchowe korzyści związkowi temu zapewnić.

Nie należy ubiegać się o dziewczę, które płacze lub opuszcza komnatę, gdy ją zalotnik nachodzi lub które już kimś innym jest rozmiłowane.

Nie wolno brać za żonę dziewczyny o następujących przymiotach:

1. niemile brzmiące imię,
2. spłaszczony nos,
3. grube nozdrza,
4. kształty chłopca,
5. kalectwo,
6. wygięte nogi,
7. łysina,
8. brak zamiłowania czystości,
9. brak dziewictwa,
10. zeszpecenie przez gulma,
11. dziewczyny która jest przyjaciółką,
12. dziewczyny która jest młodszą siostrą
13. V a r s a k a r i (dziewczyny której pocą się ręce lub nogi)
14. dziewczyny która nosi imię jednej z dwudziestu siedmiu gwiazd,
15. dziewczyny której imię kończy się literą „r” lub „l”,

Niektórzy pisarze uczą, że szczęście może zapewnić tylko ta kobieta którą się naprawdę miłuje, dlatego zalecają brać za żonę tylko te dziewczęta których widoku wzrok i serce pożąda.

Dziewczynę która osiągnęła już [wiek] uprawniający do zamążpójścia, rodzice obowiązani są pięknemi szatami odziać i zapewnić jej możność ukazywania się w widocznych miejscach.

Dziewczę to, przybrano bogato i gustownie, niechaj co dzień po południu oddaje się publicznym zabawom, niech bierze udział w składaniu ofiar i uroczystościach weselnych.

Winno być zawsze ukazywane w świetle najkorzystniejszem, gdyż stanowi rodzaj towaru do zbycia.

Uroczyście niechaj będą podejmowane przez rodziców te osoby, które ze względów matrymonialnych odnośnie córki, przez przyjaciół lub krewnych przedstawione im zostaną.

Pod każdym nadającym się pozorem należy ukazywać im to dziewczę schludnie wymyte i odświeżone.

Następnie wyczekują pomyślnego zarządzenia losu.

Zdecydowanego konkurenta, skoro wejdzie pod dach, należy przyjąć nader gościnnie, zaprosić do kąpieli i uczty a na jego natarczywość odpowiadać – „każda rzecz nastąpi w właściwym czasie”

Po ustanowieniu terminu, zaślubiny należy odprawić stosownie do tego z religijnych ceremonjałów[1], który przyjął się w okolicy, lub który jest zgodny z życzeniem konkurenta.

Takie są przepisy o małżeństwie.

Poniżej kilka wersetów Ghotakamakha w dosłownem brzmieniu.

„Małżeństwa i wszelkie związki, tylko między równemi zawierane będą.”

„Kto zawrze związek „wyższy” ten po zaślubinach jako służebnik własnej żony w domu teściów przebywać będzie.

Dlatego związek ten przez mędrców jest potępiony.

Kto zawrze związek „niższy” ten wkrótce własną żonę, pod wpływem rodziców tyranizować będzie, ze względu na niskie pochodzenie.

Jeżeli zaś obustronni rodzice przy jednakich pozycjach nawzajem się cenią, tedy niema przeszkód do wzajemnej miłości między młodem małżeństwem.

Szczęśliwem zawsze będzie małżeństwo, w myśl przepisów ksiąg świętych skojarzone.

Stąd wniosek o wartości związku „wyższego”, który męża w służebnika teściów zamienia i o związku „niższym”, który zwykle przeklinanym bywa”.

Jak zaskarbić sobie ufność dziewczęcą

W ciągu trzech pierwszych nocy po zaślubinach mąż i dziewczyna sypiają na podłodze, oddają się różnym uciechom i spożywają niesolone potrawy.

Siódmego dnia kąpią się przy dźwiękach słodkiej muzyki, odziewają się i po spożyciu wspólnego posiłku  składają wizyty ceremonjalne weselnym gościom i rodzicom.

To jest obowiązkiem przedstawicieli wszystkich kast.

Dziesiątego dnia, wieczorem, zbliża się mąż do oblubienicy, usiłując, sam na sam, z ogromną delikatnością naprowadzić rozmowę na temat poufny.

Niektórzy autorowie z doświadczenia twierdzą, że winien nie mniej niż trzy dni, na zupełne owładnięcie dziewicą poświęcić.

Inaczej sądzą o tem uczniowie Babhravya. Według ich zdania oblubienica może nabrać błędnego przekonania o intencjach męża, który przez tyle dni zachowuje się wobec jej kobiecości jak bezduszny słup lub drewno i złożyć to na karb przynależności męża do płci trzeciej, stąd może powziąć pogardę dla niego.

Vatsyayana radzi, aby akcja spoufalająca wykazała ze strony mężczyzny otwartą dążność do zasadniczego i naturalnego celu małżeństwa.

Kobietę niekiedy można sobie ująć tylko usilnym zabiegiem o czysto fizyczne przywileje. Robić to trzeba jednak z całą ostrożnością i niezmiernie delikatnie.

Jeżeli bowiem mąż, a więc osobnik dotychczas prawi obcy, zniewoli oblubienicę ordynarnie, postępkiem tym może wszczepić jej raz nazawsze pogardę dla siebie i dla całego rodzaju męskiego.

Dlatego mąż niech zbliża się do młodej małżonki w sposób delikatny, pełen czułości i z wyrozumiałością.

Do ostatecznego celu niech zmierza ustawicznie lecz powoli, ruch za ruchem, aż zdobędzie zupełną zgodę na poufałość małżeńską.

Niechaj następujące środki do tego mu służą:

Najpierw niech ją otoczy ramieniem i uściśnie w sposób najlepszy na jaki pozwala mu chwilowa pozycja, zważając, aby uścisk nie trwał zbyt długo.

Akcję rozpocznie od górnej części korpusu, gdyż jest to najprostsze, najłatwiejsze.

Jeżeli oblubienica osiągnęła już całkowitą dojrzałość fizyczną, lub jest już z mężem w pewnym stopniu spoufalona, tedy może to odbywać się przy świetle lampy.

Jeżeli natomiast żona jest młodziutkiem dziewczęciem, tedy musi to odbywać się w zupełnej ciemności.

Jeżeli ścierpiała tą wstępną pieszczotę i parła się o jego ramię, tedy podaje jej betel, tambula lub słodycze.

Gdy wzbrania się takowe przyjąć, niechaj on ją namawia, perswaduje i błaga, przemawia po przyjacielsku i usiłuje nakłonić prośbą i zaklęciami. Wkońcu niech padnie jej do nóg.

Nawet najwstydliwsza i najbojaźliwsza niewiasta nie oprze się mężczyźnie, który przed nią klęczy.

To jest najważniejsza i powszechna reguła.

Nakoniec, gdy przyjmie od niego betel, niech ucałuje jej usta, lekko i tkliwie, bez żadnego szmeru.

Jak dojdzie już tak daleko, niech wciągnie ją w rozmowę, w tym celu niech ją pyta o rzeczy, których dotychczas niezna lub nie zdążyła poznać, otrzyma na to krótkie, niejasne odpowiedzi.

Jeżeli pozostanie milcząca, winien ponowić pytanie utrzymując w tonie bardzo przyjaznym aż wymusi odpowiedź, gdyż uczy Gothakmukha, „dziewczęta rozważają słowa mężczyzn nawet gdy same słów skąpią.” Otrzyma więc odpowiedź skinieniem głowy, gdyby jednak pokłócił się z nią o to, nie uzyskałby nawet tego skinienia.

Gdy pyta się małżonek czy się jej podoba czy ona go miłuje, oblubienica długo milczeć będzie, gdy pytanie usilniej ponowi, uzyska potakujący ruch głowy.

Dziewczyna, skoro jest już zaślubiona, niema prawa odmawiać mężowi przyjęcia betelu i tambula, który jest rzecznikiem dokonania małżeńskiej poufałości.[2]

W ten sposób zdobywa się dziewczęta.

Oto kilka wersetów na ten temat:

„Mężczyzna który całkowicie przystosowuje się do wymienionych skłonności kobiety, zdobywa jej zaufanie i miłość.

Jeżeli stosuje się do nich częściowo – wybiera drogę pośrednią, i otrzyma wyniki wartości średniej.

Kto nieliczy się ze wstydem dziewiczym, otrzymuje pogardę w zapłacie.

Uważany jest za bydlę, niegodne obcowania z kobietą.

Dziewczyna wzięta gwałtem przez człowieka który się nierozumie na niewieściem sercu, będzie trwożliwa, przygnębiona i drżąca. Wytworzy się w niej bierny opór w stosunku do mężczyzny nierozumiejącego uduchowionej miłości.

Pod wpływem tego, albo przejdzie do obozu wrogiego płci męskiej lub jeżeli czuje urazę specjalnie do męża, odda się innemu mężczyźnie.”

O zalotach i oznakach miłości

Jeżeli młodzieniec ubiega się o dziewczynę młodocianego wieku a nie jest z nią od dzieciństwa zażyły, albo co do jej uczuć ostatecznie przekonany, tedy powinien wpierwej jej ufność pozyskać, zanim rodzicom propozycję małżeństwa przedstawi.

W tym celu winien wyświadczać jej wielkie usługi, przebywać jak najdłużej w jej towarzystwie, zabawiać ją wszelkiemi rozrywkami, jakie odpowiednie będą dla jej wieku.

Rozrywki są takie:

          rwanie kwiatów

          wicie wieńców

          zabawa w gospodarstwo albo obrazki

          zabawa w parę i nieparę

          chwytanie serdecznego palca

Ponadto rozrywki towarzyskie

          gra w chowanego

          odszukiwanie przedmiotów schowanych w zbożu

          ślepa babka

          karawana soli

Ponadto winien urządzać ćwiczenia gimnastyczne, w których będzie brała udział ona wraz z przyjaciółkami i niewolnikami.

Jeżeli udało mu się dzięki tym zabiegom zdobyć pewną wdzięczność, wówczas powinien dążyć do związania się z nią węzłem przyjaźni.

Zabiera się do tego zawiązując nowa przydatne ku temu znajomości.

Przedewszystkiem winien zawrzeć znajomość z mleczną siostrą swej wybranki i zjednać ją sobie podarkami, świadczeniem przysług i okazywaniem przyjaźni.

To nie tylko usunie mu wiele przeszkód, lecz zapewni bardzo skuteczną pośredniczkę, która ma bezpośredni przystęp i wpływ na ustosunkowanie się jego wybranej.

Ponadto i rodzicom dziewczyny będzie jego charakter przy każdej sposobności w dodatniem świetle przedstawiać, nawet bez specjalnej prośby o to.

Musi wszystko czynić, aby sympatia wybranej dzieweczki ku niemu stale wzrastała.

Będzie spełniał jej wszystkie zachcianki, będzie uprzedzał jej życzenia.

Obdaruje ją różnokolorowemi piłkami, zabawkami, jakich nie posiada żadna z jej przyjaciółek, pokazywać jej przedmioty szczególnie ciekawe, dostarczać jej lalek z tkaniny, drzewa, szerści, kości słoniowej, z gliny oraz maleńkich naczyń kuchennych, drewnianych posążków wyobrażających postaci kóz, jagniąt, chłopców i dziewcząt, przepiórek, małych kapliczek przeróżnych bóstw; klatek na papugi, słowiki kuropatwy; naczyń na wino o wypukłej formie, sikawek, krzesełek z laku; obdaruje ją karminem, collyrium, drzewem sandałowem, szafranem, orzechami i liśćmi betelu. Przedmioty te ofiarowywać będzie pod każdym pozorem, gdy nadarzy mu się tak szczęśliwa okazja że się z nią jawnie lub w ukryciu spotka.

Krótko mówiąc, winien wszystkiemi możliwemi sposobami przekonać ją, że zdolny jest każde życzenie z oczu odczytać.

Następnie doprowadza do skutku schadzkę w ustronnem miejscu. Tu wyznaje powód, dla którego wszelkie podarki wręcza jej w tajemnicy, a więc z obawy przed jej rodzicami, aby to niebyło źle widziane. Oświadcza, że gotów ofiarować jeszcze wszystko o czem tylko ona zamarzyć może.

Spostrzegłszy rosnącą jej przychylność, roznieca ją opowiadaniem historii, których treść w danej okoliczności najlepiej odpowiada.

Lub gdy ma pewną wprawę w wykonywaniu sztuk magicznych, dokonywa przed nią wyczynów, które ją w podziw wprawiają. Jeżeli interesuje się malarstwem i rzeźbą, wykazuje swą biegłość w tych kunsztach. Lubi śpiew – zabawia ją muzyką.

W szczególnych okazjach, a więc w dniach Ashvavuyi Ashtamicandraka i Kaumudi, podczas procesji i uroczystości przy blasku księżyca, gdy jest w powszechnym zwyczaju odwiedzać się wzajemnie, lub gdy ona z podróży powraca, przysyła jej kwiaty, ozdoby na włosy, zauszniki, pierścienie i t. p. podobne upominki, zaskarbiające miłą sympatię.

Zalotnik, niech zawsze będzie gustownie odziany, gdyż kobiety wiele wagi przywiązują do zewnętrznego wyglądu mężczyzn, którzy ją otaczają.

Dziewczyna nawet zakochana, nigdy nie będzie otwarcie i jawnie walczyć o zdobycie ukochanego. Tylko z zachowania się zewnętrznych oznak wywnioskować można o narodzinach miłości w jej sercu.

Mianowicie dziewczyna, którą płomień miłości ogarnął, nie patrzy ukochanemu wprost w oczy i rumieni się, kiedy ten obrzuci ją spojrzeniem. Kiedy ją opuszcza, spogląda za nim żałośnie.

Na jego pytania odpowiada tylko skinieniem głowy lub jąka się i mówi niepewnym głosem. Bardzo chętnie i długo przebywa w jego towarzystwie.

Będzie w jego pobliżu rozmawiała ze swojemi służebnemi nader głośno, aby jego uwagę na siebie zwrócić, niechętnie opuszcza miejsce na którem on przebywa. Stara się zatrzymywać go, pokazując różne przedmioty; opowiada mu historje i bajki, możliwie rozwlekłe, aby czas rozmowy, jaknajwięcej przedłużyć.

Często całuje w jego obecności niemowlę noszone na ręku. Przyjaciele jego, mile są przez nią widziani i traktowani z gościnną uprzejmością.

Nawet ze służbą jego postępuje po przyjacielsku, darzy ją specjalnemi względami i nakłania do gorliwego wykonywania obowiązków, tak, jakby była ich panią. Uważnie nasłuchuje, gdy toczy się o nim rozmowa.

Na zaproszenie mlecznej siostry ukochanego, chętnie odwiedza jego dom. Nie ukazuje się nigdy bez ozdób. Za pośrednictwem przyjaciółek posyła mu zauszniki, pierścienie i wszelkie ozdoby. Stale nosi jakiś przedmiot pochodzący od niego.

Jeżeli zaś rodzice rozmawiają przy niej o innym konkurencie do jej ręki, tedy jest śmiertelnie zasmucona, nieznosi nawet wzmianki na ten temat.

Następują wersety:

„Mężczyzna przekonany co do uczuć kobiety względem niego, który właściwie pojął jej zachowanie się i oznaki, powinien postawić sobie za cel, aby się z nią połączyć.”

„Dziecko zdobywa się dziecinnemi zabawkami, dziewicę, przez biegłość we wszystkich kunsztach, dojrzałą kobietę, przez pomoc oddanych jej towarzyszek.”

Jak mężczyzna zabezpiecza zdobycz

Co ma czynić dziewczyna aby zdobyć męża

Dziewczynę, która przez opisane w poprzednim rozdziale zachowanie, okazuje że kocha danego mężczyznę, ten zabezpiecza sobie dalszemi fortelami.

Przy grze lub rozrywkach w których oboje biorą udział, chwyta ją za rękę i ściska silnie i znacząco obejmuje ją znienacka, niby przypadkowo ramionami na wszelki uprzednio opisany sposób. Przy igraszkach wodnych, zanurza się daleko, płynie do niej i niespodziewanie wynurza się obok. Przy grze w młode listki, oświadcza swą miłość. Opisuje swe cierpienia z tego powodu i opowiada sen, który jakoby miał, iż z pewną dziewczyną był na czułej, miłosnej schadzce.

W teatrze, lub w towarzystwie służby siada obok niej, gładzi jej włosy i ręce.

Ilekroć wręcza jej upominek, niechaj jego spojrzenia tłomaczami miłości będą.

Ilekroć z nią siedzenie, lub łoże dzieli, mawia: „I oto znów się czemś z tobą podzieliłem.”

Jeśli mu ona zezwala, okazuje miłość więcej gestami niż słowem.

Gdy umocnił ją w uczuciu, udaje chorego i poleca ją do siebie w odwiedziny zaprosić.

Gdy przyjdzie, kładzie jej dłoń na czoło i oczy swoje.

Prosi ją o przygotowanie leku dla siebie mówiąc: „Tobie tylko tobie to zadanie się uda.”

Ta choroba udana, winna się trzy dni i trzy noce przeciągnąć.

Pomyślane może być, iż skoro dziewczyna przywyknie, tedy on będzie mógł tak uczynić aby ją posiadł.

Ale kto sądzi, że skoro niewiasta wieczorem lub nocą mniej wstydliwą niż zazwyczaj bywa, więcej w onczas zespolenia pragnie i mężczyźnie takowego nie wzbrania oraz że przy tej sposobności posiąść ją należy, tedy ten sąd kłamliwym będzie.

Dziewczyna zaś, niskiego pochodzenia, niezamożna, lecz zasobna w urodę i zalety ducha, która dla swej dumy przez ró16.nich pożądana nie jest, winna na własną rękę o zamążpójście się starać, skoro tylko wiek właściwy ku temu osiągnie.

Niechaj upatrzy silnego i miłego męża, albo takiego którego słabość charakteru, zezwoli nim owładnąć i wbrew woli rodziców związek małżeński zawrzeć.

Do tego celu użyje wszystkich środków aby jego uczucie ku sobie pociągnąć, każdą sposobność spólnego widzenia wyzyskując.

Również jej matka nie powinna niczego zaniedbywać co mogłoby oboje młodych połączyć.

Dziewczyna może z ukochanym sam na sam się spotykać.

Raz poraz orzechy i liście betelu, kwiaty i wonności winna mu ofiarować.

Winna chwalić się przed nim z biegłości swej w masażu i wszelkich kunsztach. Niechaj traktuje go tak jak jemu najwięcej do gustu przypada i omawia z nim środki jakich się zdobycia miłości dziewcząt używa.

I choćby miłość dziewczęcia do tego mężczyzny ogromnie mocną była, nigdy nie wolno jej będzie na szyję ukochanego się rzucić lub mu jakiekolwiek ustępstwa miłosne czynić.

Niewolno jej wzruszenia po sobie okazać, kiedy ją umiłowany obejmie, wszelkie pieszczoty tak musi traktować, jakoby nie rozumiała znaczenia tych ruchów.

Na pocałunek niechaj nie zezwoli.

Gdy błaga miłowany aby mu się oddała, niechaj zaledwie lędźwie jej pogładzić może i to po długim i mocnym oporze.

Dopiero gdy dziewczę całkowicie upewnione jest, że on ją silnie i prawdziwie kocha, że ma szczere zamiary i stanowczy charakter, tedy zezwoli na ustępstwo pod warunkiem jednakże, że ślub wkrótce nastąpi.

Natychmiast skoro dziewiczość postrada winna to swoim pośrednikom oznajmić.

Oto jest kilka odnośnych wersetów:

„Zabiegliwa dziewczyna takiego człowieka na męża wybiera, który ją miłuje, będzie podporą i zdolny szczęśliwą ją uczynić w życiu.

Jeżeli zaś wydadzą ją sami rodzice, bez względu na zalety, piękność i charakter za bogatego starca lub takiego który wiele żon posiada, wówczas małżeństwo szczęśliwem nie będzie.

Lepszy jest uczciwy, przez córkę wybrany mąż, choćby przybiedny cokolwiek, od człeka który jest mężem wielu kobiet.

Ze wszystkich zalotników dziewczę wybrać powinno jego tylko, który zalety przez nią najbardziej cenione posiada.

I taki mąż, będzie swoją żonę nad wszystko przekładał, gdyż będzie mężem jej prawdziwej miłości.”

O obowiązkach swatki i o formach małżeństwa

Jeżeli która z młodych dziewcząt nie jest w możności dość często osobiście z ukochanym widywać się i rozmawiać, posyła do niego córkę swej niańki, taką której zaufać można, że się wywiąże z zadania.

W rozmowie z tym młodym człowiekiem, musi córka niańki, znakomite pochodzenie swej pani wysławiać jej dobry charakter, jej piękność, talenty, ułożenie, dojrzałość umysłu i przychylność jaką żywi do niego.

Oczywiście w ten sposób aby nie dało się zauważyć, że specjalnie w tym celu przez swą dziewczynę przysłana została.

Dziewczynie zaś potem będzie o zaletach ukochanego opowiadać, szczególnie zaś o tych, które temu dziewczęciu najmilsze są.

O innych konkurentach natomiast będzie w sposób lekceważący mówić, skąpstwo, złe nawyki rodziców i krewnych wytykać.

Będzie je przykłady ze starych dziejów przytaczać. Opowie o Sekuntali i o innych, które się z mężami z własnej kasty według wolnego wyboru połączyły i towarzystwie swych małżonków żywot szczęśliwie przepędziły.

Będzie je opowiadać o innych dziewczętach, które do niezmiernie bogatych domów poszły, lecz rychło przez nowe rywalki są pokonane, smutne i nieszczęśliwe lub bezlitośnie na pastwę losu rzucone.

Nakoniec opowie o ładnym majątku ukochanego, o szczęściu które sprzyja wszelkim jego przedsięwzięciom, o czystości jego obyczajów i dziecięcem przywiązaniu do rodziców i o jego ogromnej miłości do tej dziewczyny, która go kocha, a jest nią słuchająca tej opowieści.

A kiedy już ją całkowicie w młodym człowieku rozmiłuje, tedy wyzbywa ją z wszelkich obaw i zwątpień które w niej powstać mogą w związku z ten, czy małżeństwo te naprawdę dobrem będzie.

Krótko mówiąc, córka niańki odgrywa całkowicie rolę swatki.

Będzie donosić dziewczęciu o ukochanym, ułatwiać spotkania i opowiadać jakie on trudności pokonał, aby ujrzeć swoją dziewczynę.\

Często powtarzać będzie: „Wszystko by poszło jaknajlepiej, gdyby ten młody człowiek, uprowadził cię gwałtem pewnego pięknego poranka.”

Formy małżeństwa

Kiedy to młode dziewczę jest już całkowicie pozyskane, a z ukochanym jest na takiej stopie poufałości, jakby jego żona była, wówczas ten poleca przynieść ogień z domu brahmana. Jeżeli potem ziół kusha na podłogę rozsypie i wrzuci w święty płomień ofiarę, wówczas obrządku zaślubin według religijnych przepisów dokonał i młode dziewczę staje się jego małżonką.

Następnie dopiero może zawiadomić rodziców bez obawy sprzeciwu.

Gdyż według najstarszych wierzeń małżeństwo w obliczu świętego ognia zawarte jest już nierozerwalne na wieki.

Przebaczenie rodziców okupuje się upominkami i okazywaniem jak najgłębszego szacunku  i skruchy.

W ten sposób poślubia mężczyzna dziewczynę według formy małżeńskiej, która się Gandharvenritus nazywa.

Jeżeli kochająca dziewczyna nie może zdobyć się na to postanowienie, lub niechce wyrazić swej gotowości, wówczas kochanek ucieka się do jednego z następujących środków:

1. Przy pierwszej łaskawej okoliczności, poleca zaufanej swatce lub przyjaciółce sprowadzić ukochaną do siebie, przynosi ogień z domu brahmana i postępuje, jak wyżej opisano.
2. Jeżeli dziewczynie zagraża małżeństwo z innym narzeczonym lub konkurentem, wówczas kochanek stara się skomunikować z jej matką. Uzyskawszy od niej przyzwolenie odprowadza ukochaną do domu sąsiada, dokąd przynosi ogień brahmana i ceremonja odbywa się jak opisano.
3. Kochanek stara się o głęboką przyjaźń brata swej wybranki. Ten brat, który jest w wieku zalotnika, na pewno posiada stosunki z kurtyzaną, lub awanturki miłosne z cudzemi żonami. Konkurent siostry będzie mu okazywał pomoc przy wszelkich okazjach i dawał upominki. Będzie mu opowiadał, jak bardzo w jego siostrze jest zakochany. Ogólnie wiadomem jest, że młodzi ludzie gotowi są nawet życie oddać za tych towarzyszy, którzy ich przygody i awanturki dzielą.

Młody zalotnik z pomocą tego brata na bezpieczne miejsce narzeczoną doprowadzi i po przyniesieniu ognia z domu brahmana, zaślubia ją w sposób wyżej opisany.

4. W dniu świątecznym, młody człowiek przy pomocy córki niańki swej ukochanek, odurza ją napojem i każe zanieść w bezpieczne miejsce, gdzie zanim ta przytomność odzyska, przynosi ogień z domu brahmana, i wszystko będzie w porządku.

Istnieją odnośnie tego przedmiotu, stare wersety, których treść przytacza się poniżej:

„Z powyżej opisanych form zawarcia małżeństwa, każda poprzednia lepszą jest niż każda następna, ponieważ bardziej zgadza się z przepisami religijnemi. Następne tylko wtedy są dozwolone, jeżeli przy użyciu poprzednich osiągnięcie celu jest niemożliwe.

Popularność formy Gandharva na tem się zasadza, że prowadzi ona prosto do celu i mniej zachodu sprawia, oraz to, że jest zawsze wynikiem głębokiej miłości.”

[1] Hindusi znali cztery rodzaje małżeństwa: Brahma, Prayapti, Kishi i „na modłę bogów”.

[2] W dalszym ciągu następują opisy stopniowego ulegania oblubienicy i ceremonjału defloracji, nie zamieszczone ze względów cenzuralnych.