7 min. czytania

Żywot zalotnika.

 

Jeżeli mężczyzna osiągnął już wiedzę w przepisanej mierze, ponadto zaś, jest w posiadaniu majątku, który jako łup wojenny, handel, wynagrodzenie otrzymał, lub po przodkach odziedziczył, tedy zostaje głową domu i prowadzi żywot zalotnika.

Obiera sobie siedzibę w mieście lub dużej wsi, a zawsze w sąsiedztwie ludzi dostojnych.

Każe wybudować sobie dom w pobliżu strumienia i otoczyć go ogrodem. Musi być także dziedziniec do robót.

Dom będzie posiadał dwa skrzydła, wewnętrzne i zewnętrzne.

Apartament wewnętrzny zamieszkują kobiety.

Zewnętrzny zaś winien zawierać puszyste, pięknie ozdobione łoże, wzniesione nieco na środku, nakryte śnieżno-białem, lnianem płótnem, obstawione okiściami rozwiniętego kwiecia.

Ponad łożem umieszczony będzie baldachim, a u stóp i pod głową wzorzyste poduszki.

Opodal sofa, u wezgłowia trójnóg z wonnościami potrzebnemi w nocy, a więc collyrium i betel i miazgę z drzewa cytrynowego.

W pobliżu spluwaczka, ozdobna szkatułka, lutnia wisząca na słoniowych kłach.

Pod ścianą deska do malowania, naczynie z farbami, kilka książek i wieńców oraz stolik do gry.

Na zewnętrznych stronach ścian domu, klatki dla papug i śpiewających ptaków.

Musi być także miejsce i przyrządy dla robót tkackich, snycerskich i t. p.

W ogrodzie będzie huśtawka jedna zwykła i jedna obrotowa, oraz cienista altana z urządzeniem dla pnących roślin, jako kwieciste miejsce wypoczynku.

Takiem będzie urządzenie mieszkania.

Pan domu, natychmiast, jak tylko powstanie, załatwia naturalną potrzebę, czyści zęby, namaszcza ciało wonnościami collyrium, przy pomocy alaktaka maluje wargi i obserwuje się w zwierciadle.

Następnie przeżuwa kulkę betelu, aby oddechowi udzielić przyjemnego zapachu, poczem odchodzi do swych zwykłych zajęć.

Każdego dnia bierze kąpiel, co drugi dzień namaszcza się olejem, co trzeci naciera ciało pianą mydlaną, co czwarty lub dziesiąty, cały korpus.

Takie są niezbędne obowiązki pielęgnacji ciała.

Wszystkie mają być wykonane punktualnie. Przedewszystkiem trzeba się troszczyć o usuwanie potu.

Przed i po południu, jest czas poświęcany na jedzenie.

Tak przepisał Carayana.

 

Po rannym posiłku winno się uczyć mowy ludzkiej papugi oraz inne ptaki, następnie przychodzą walki kogutów i przepiórek.

Zkolei krótką chwilę poświęca się obcowaniu z Pithamardas, Vitas i Vidusakas.

O ile jest to pora letnia, można urządzić drzemkę przedobiednią.

Później nieco, pan domu robi toaletę i spędza popołudnie na rozmowie z przyjaciółmi.

Wieczorem rozkoszuje się muzyką.

Na zakończenie, w towarzystwie przyjaciół, oczekuje w swym wonnym i miękkim pokoju, na ukochaną, po którą posłał umówioną pośredniczkę.

Przy wejściu tej damy, pozdrawia ją wraz z przyjaciółmi, używając przytem pochlebnych i przyjemnych słów.

Takie jest ostatnie zajęcie dnia.

Od czasu do czasu, urozmaicają tryb życia następujące rozrywki:

1. Procesje ku czci różnych bóstw;
2. Zebrania towarzyskie;
3. Picie napojów wyskokowych;
4. Jazda konna;
5. Rozrywki różne.

 

Procesje ku czci różnych bóstw.

 

Przy szczególnie łaskawej pogodzie zbierają się wszyscy mężowie w świątyni Sarasvati[1]. Tutaj, przybyli z dalekich miast sztukmistrze i żonglerzy dają im próbę swej zręczności, za co otrzymują uprzednio wyznaczone nagrody. Jeżeli popisy niektórych przypadną do gustu zebranemu towarzystwu, należy sztukmistrzów zatrzymać, jeżeli zaś nie, należy ich odprawić.

Członkowie towarzystwa winni zawsze postępować solidarnie, zarówno w dobrobycie jak i w czasach mniej sprzyjających.

Gościom obcym, wchodzącym w skład towarzystwa, należy zapewnić opiekę i gościnność.

Te reguły, oczywiście, odnoszą się i do wszystkich innych uroczystości obchodzonych ku czci poszczególnych bogów.

 

Zebrania towarzyskie.

 

Jeżeli mężczyźni o równym wieku, jednakowych upodobaniach i stopniu wykształcenia, spotkają się z heterą bądź to u niej, bądź w domu któregokolwiek z nich, aby na wspólnej rozmowie czas dobrze przepędzić, tedy zgromadzenie takie nazywa się zebraniem towarzyskiem.

Rozmowa toczy się na temat poezji i nauki.

Piękne kobiety, które posiadają wykształcenie w stopniu równym, należy uszanować i cenić.

 

Picie napojów wyskokowych.

 

Powyższe winno mieć miejsce jedynie w lokalu zamkniętym. Mężczyźni mogą przepijać do heter, a te do nich; likiery, jak Madhu i Maireya, wina Sura i Asava, które posiadają gorzki, ziołowy posmak, oraz inne napoje z najrozmaitszych liści i owoców.

 

Jazda konna.

 

Przed południem, mąż strojnie ubrany, w towarzystwie hetery i świty służebników odbywa konną przejażdżkę po ogrodzie.

Tu przepędza czas na ćwiczeniach i rozrywkach, przypatrując się walkom kogutów, przepiórek i innym atrakcjom tego rodzaju. Po południu wraca do domu wioząc duży bukiet kwiatów.

W podobny sposób latem, zażywa kąpieli w basenie, który został specjalnie na ten cel wymurowany i oczyszczony z jadowitych stworzeń.

 

Rozrywki różne.

 

Inne rozrywki mogą być takie:

Spacer przy blasku księżyca;

Uroczystość święta wiosny;

Zrywanie kwiatów i owoców mango;

Pryskanie wodą (kshveda);

Ozdabianie się kwiatami bawełny;

Walka kwiatami kadamba.

Ponadto istnieje niezliczona ilość zabaw, właściwych poszczególnym miejscowościom.

Takie są rozrywki towarzyskie.

Są one bardziej odpowiednie dla pojedynczego mężczyzny, który bawi się z jedną heterą, niż dla heter, znajdujących się w otoczeniu licznych adoratorów i służebnic.

Pithamarda – jest to człowiek bez majątku i stosunków, który nie posiada nic oprócz przenośnego stołka (mallika), sepji i deski do malowania. Człek taki pochodzi najczęściej z odległych miejscowości, i biegły jest w przeróżnych kunsztach.

Z tego powodu, bardzo chętnie widziany jest jako nauczyciel w towarzystwie zalotników i heter.

Vita – natomiast, nazywają osobnika, który roztrwonił na hulanki cały swój majątek, ale nie postradał stosunków, które łączyły go ze światem towarzyskim.

Jest on zazwyczaj spokrewniony z właścicielami wielkich fortun, którzy nadal darzą go przyjaźnią i zajmuje w ich domach stanowisko rezydenta, mając za żonę niewiastę z towarzystwa.

U heter jest mile widziany; żyje poczęści dzięki ich materialnej pomocy.

Vidushaka lub Vaihasaka – jest to osobnik szerzący wesołość, błazen nadworny, jego wykształcenie i obyczaje towarzyskie posiadają pewne braki, ale dla swego humoru, jest chętnie tolerowany.

Te trzy typowe postacie, służą zalotnikom i heterom do nawiązywania i łagodzenia wzajemnych intryg.

Do tego celu używane są zresztą i inne osoby, jak łyse niewiasty, wiarołomczynie-rozwódki, oraz wytrawne, stare hetery.

Zalotnik, bez względu na to czy mieszka na wsi lub w mieście, obowiązany jest ograniczyć swe stosunki do ludzi z tej samej kasty, których przyjaźń uważa za pożądaną. Winien okazywać im zadowolenie, a oni nawzajem, zawsze radzi będą z jego obecności.

Tu następuje kilka wersetów w tym przedmiocie:

„Ten, kto nie nazbyt sztucznie, lecz i nie nazbyt pospolicie prowadzi rozmowę w towarzystwie jest zawsze wysoko poważany”.

„Mędrzec nie idzie w ciżbę będących w kolizji ze światem i przez świat pogardzanych, wyjętych z pod prawa i działających destruktywnie”.

„Uświadomionemu, obracającemu się w towarzystwie, którego poczynania są ludziom przyjemne, i który sam stanowi miłą atrakcję – wszystko ziemskie będzie się pomyślnie układać”.

 

O kobietach, które się kocha, o kobietach, których wystrzegać się należy. – O przyjaciołach i o stosunkach między kochankami.

 

Kama, praktykowana przez mężczyznę ożenionego prawnie i w tej z ustanowionych świętem pismem czterech kast[2], która jest dla niego właściwą, nie będzie przeciwna obyczajności i przepisom religijnym, lecz środkiem do otrzymania normalnego, zdrowego potomstwa.

Natomiast miłość do kobiety z wyższej lub równej kasty, lecz już zamężnej, jest surowo wzbroniona.

Miłość uprawiana według Kamy z kobietą niższej, kasty lub z właściwej kasty usuniętej, z heterą lub powtórną mężatką – jest również zakazana, ponieważ służy tylko rozpuście.

Wobec tego, pozostają tylko trzy rodzaje nayikas[3].

1. Dziewice;
2. Wdowy;
3. Hetery.

Gonikaputra wyraża pogląd, że niekiedy i mężatki, ze szczególnych powodów mogą być uważane za nayikas.

Powody mogą być następujące:

Jeżeli mężczyzna może stwierdzić:

1. Ona jest wolna;
2. Wielu innych posiadało ją już przedemną;
3. Mogę ją uważać za heterę, gdyż pochodzi z wyższej kasty niż moja;
4. Przez zespolenie się z nią, nie naruszam przepisów Dharmy.

Następują inne motywy i cechy kwalifikacyjne kobiety do kategorji nayikas, w ogólnej liczbie 12.

Na tych podstawach można utrzymywać stosunki z kobietami stanowiącemi cudzą własność, bez obawy naruszenia przepisów Dharmy, z tym warunkiem oczywiście, że jedynym celem stosunku nie będzie użycie miłosne, lecz dążenie do innego, wzniosłego celu.

Według Carayana, istnieje jeszcze piąty rodzaj nayikas; kobiety pozostające na utrzymaniu dostojnika królewskiego i odwiedzane przez niego od czasu do czasu, lub pewna kategorja wdów na utrzymaniu.

Suvarnambha zalicza do nayikas mniszki jako rodzaj szósty.

Ghotakamukha zaś jako siódmy typ traktuje nienaruszoną córkę hetery lub dziewiczą służebnicę.

Gonardiya dodaje ósmy rodzaj: dziewczynę, szlachetnego urodzenia, która zaledwie przekroczyła granice dzieciństwa.

Ostatnie cztery kategorje nie różnią się zasadniczo od czterech pierwotnych. Ponieważ nie są określone osobnym przepisem, przeto należy je traktować jako odmiany czterech pierwszych. Podporządkowując się temu, Vatsyayana rozróżnia ostatecznie tylko cztery klasy nayikas:

1. Dziewice;
2. Exwdowy;
3. Hetery;
4. Kobiety, które uważa się za środek nieunikniony do osiągnięcia innego celu.

Bezwzględnie należy wystrzegać się stosunku z kobietami, które są:

głupie;

upośledzone;

które żądają aby obejmowano je publicznie;

kobiet, które są zbyt blade, zbyt czarne, niemile woniejące, blisko spokrewnione;

które są przyjaciółkami, mniszkami;

wkońcu kobiet które są własnością powinowatych, krewnych, przyjaciół, brahminów i królów.

Uczniowie Babhravya twierdzą:

„Dozwolone jest zażywanie kobiet, które się już różnym mężczyznom oddawały”.

Gonikaputra przeciwstawia się temu, twierdząc że żony krewnych, brahmanów i królów, należy i w tym wypadku wyłączyć.

 

Istnieją różne kategorje przyjaciół:

1. Przyjacielem jest ten, który bawił się z tobą w piasku;
2. kto jest względem ciebie zobowiązany;
3. kto posiada podobny charakter i skłonności;
4. kto siedział z tobą na ławie szkolnej;
5. kto twoje tajemnice zna i wady wytyka;
6. twój brat mleczny, wychowany z tobą;
7. każdy przyjaciel twego ojca.

 

Twój przyjaciel winien posiadać następujące zalety:

Winien mówić ci prawdę;

winien być stały;

popierać twoje zamiary;

posiadać silny charakter;

winien być wolny od egoizmu;

nie być sprzedajnym;

winien dochować sekretu.

Przyjaciółmi, bywają ponadto według Carayana:

Pracze bielizny i szat wierzchnich;

fryzjerzy;

pasterze;

sprzedawcy kwiatów;

handlarze wonnościami;

sprzedawcy betelu;

oberżyści;

żebracy;

Pithamarda;

Vita;

Vidushaka.

Do przyjaciół należą również żony wszystkich wyżej wymienionych.

 

Posłaniec winien mieć następujące zalety:

zręczność;

odwagę;

znajomość ludzi;

umiejętność oceny ważności słowa i akcji innego człowieka;

dobre prowadzenie się;

znajomość danej okoliczności;

uczciwość;

stanowczość;

inteligencję;

możliwość dysponowania własnemi środkami.

Podaje się na zakończenie werset:

„Świadomy człowiek, mający znajomość ludzi, potrafi przy pomocy przyjaciół każdy cel osiągnąć”.

.

[1] Bogini sztuki – indyjska Pallas Athene.

[2] 1. Brahman – (kapłani), 2. Kshatriya – (wojownicy), 3. Vaisya – (kupcy i rolnicy), 4. Sudra – (służba).

[3] Kobieta, stosunek z którą uważają Hindusi za bezgrzeszny.

.