Źródło: Pixabay

Jestem samotna. Zaczęło się już w podstawówce. Kto by pomyślał, że ukończenie przedszkola otworzy mi bramę do piekła? On – wysoki, dusza towarzystwa, pulchny chłopiec, który mógłby się podobać, z niewielką blizną pod okiem. Ja – ciekawa nowych doświadczeń, uśmiechnięta, z lekką nadwagą, błyszczącymi bursztynowymi oczami. To nie trwało długo, zaledwie kilka dni. Padłam ofiarą czegoś, czego sama nie potrafiłabym być sprawczynią. Jeśli miałabym opisać wam w kilku słowach moje dzieciństwo, byłyby to zapewne: „samotność”, „ból”, „upokorzenie”, „odrzucenie”, „nienawiść”.

Jestem tym dzieckiem, które stoi samo, je śniadanie przyrządzone przez mamę i łyka gorzkie łzy, czując, jak wszyscy je obserwują i komentują kolejne kilogramy.

Jestem tym dzieckiem, które znosi gorzkie uwagi, wżynające się boleśnie w świadomość. Ale nie może tak wiecznie, więc ucieka z sali, wbiega do toalety i po zamknięciu się w bezpiecznej kabinie szlocha. Szlocha tak długo, aż zaniepokojona nauczycielka nie wysyła kilku uczennic na zwiady. One robią swoje – mówią miłe słowa i do końca dnia staram się nie słyszeć, a oni nie widzą. To wszystko trwa kilka lat. Idę z płaczem, płaczę, wracam płacząc. W domu mówią mi, że powinnam nie słuchać, nie reagować. Za chwilę zmieniają zdanie i powinnam coś zrobić. Jestem bezradna. Prawie sześć lat znoszę to wszystko, a w środku gniję. Boję się. Chłopak kilkukrotnie podnosi na mnie rękę. Grozi, że mnie uderzy. Podnieca go strach w moich oczach, wyższość, bo góruje nade mną nie tylko przez wzgląd na wzrost. Na lekcji plastyki wbija mi w rękę naostrzony ołówek. Nie reaguję, rana lekko szczypie, krwawi. Nic się nie stało. Zamykam się w sobie, jestem bezpieczna.

Jestem tym dzieckiem, które gra pierwsze skrzypce w każdym przedstawieniu. Dzień Ojca – z tej okazji od wielu tygodni ćwiczyłam swoje role. Nie mogę się doczekać, aż pokażę mu, jak świetna jestem. Wychodzę na środek i rozglądam się. Nie ma go, są moi dziadkowie. Uśmiechają się do mnie, a ja stoję. Stoję i przeżywam kolejne dziecięce rozczarowanie. Już mnie tam nie ma, ale biorę głęboki wdech i gram najlepiej, jak potrafię. Na koniec tatusiowie innych dzieci biją im brawo. Nawet, jeśli część oklasków przypada mnie, nie czuję, że mi się należą. Nie byłam wystarczająco dobra. Na korytarzu mija mnie koleżanka, która pyta, czy mam w ogóle tatę. To pytanie odbija się echem w mojej głowie przez kolejnych kilka lat. Przecież mam. Pod koniec podstawówki mój ojciec się budzi. Czuję się dobrze, wiem, że pójdzie do szkoły i porozmawia z tym chłopakiem. Nie mogę się doczekać. Dzięki temu, ostatnie kilka miesięcy mija mi szybko i bezboleśnie. Zamykam za sobą drzwi i próbuję wymazać jego obraz z pamięci. Z mojego życia znika też dawca nasienia.

Jestem jeszcze dzieckiem kiedy nieświadomie tracę dziewictwo. Nie mam koleżanek, więc wciąga mnie szaleńczy wir internetowych doświadczeń. Mama kręci głową i wygania mnie na dwór. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz byłam z kimś na podwórku. Myślę, że minęło kilka lat. Zatracam się w wirtualnych znajomościach. Są dla mnie jak przyjaciele, choć nigdy ich nie widziałam. Niektórzy traktują mnie jak rodzinę, nie wiedzą o mojej przeszłości, problemach. Jestem dla nich najlepszą wersją mnie, jaką tylko mogłam stworzyć. Po kilku takich latach dostaję mocnego kopa w dupę. Internet mnie niszczy, dobija. Wracają czasy podstawówki. Rozpadam się i nikt nie może mi pomóc. Zamykam się w pokoju. Jestem bezbronnym dzieckiem. W tajemnicy przed wszystkimi przeglądam erotyczne strony i portale. Odkrywam czat, na którym nie jestem sobą. Jestem nietykalna, idealna, taka, jaką mnie chcą. Jest ich wielu, codziennie inny. Wysyłają mi swoje zdjęcia i proszą o moje. Wtedy jeszcze tego nie robię, przecież nie wiedzą, że sporo brakuje mi do pełnoletności. Zbywam ich, zrywam kontakt. Szukam dalej. Przeżywam swoje pierwsze, młodzieńcze orgazmy z ludźmi, których nigdy nie poznam. Ich słowa dotykają mnie, lecz nie sprawiają bólu. Chcą mnie, pragną. Jestem potrzebna. Buduję się na nowo ze strzępek uczuć, które jestem w stanie wydobyć z ich komplementów. „Jesteś świetna, Boże, chciałbym sprawdzić czy byłabyś tak dobra w realu…” – piszą często. Uśmiecham się, łaszę, rozpływam. Doceniona. Później poznaję kogoś, kto zostaje ze mną na prawie rok. Nasze rozmowy często zaczynają się słowami: „Mam na Ciebie ochotę”, a kończą: „Do następnego”. W. rozbraja mnie słowami. Jest przystojny, dobrze wychowany, dba o moją przyjemność. Obraz jego penisa towarzyszy mi przy każdej naszej zabawie. Wielokrotnie proponuje mi, bym do niego przyjechała. Jego marzeniem jest przelecenie nieletniej suczki. Mówi o mnie i czuję się dumna, ale nigdy niczego mu nie dam, oprócz kilku dobrych zdjęć.

Jestem naiwna. Na innym czacie spotykam kogoś, z kim próbuję stworzyć prawdziwą relację, normalny związek. Dzieli nas około czterysta kilometrów, ale to nie problem. M. otwiera przede mną trochę inny świat. Kocha mnie i mnie pragnie. W tej samej chwili, rozumiecie? Przed snem wiszę z nim na telefonie, słucham jego ciepłego głosu, śmiejemy się. Czuję się dobrze, jestem kochana i bezpieczna. Przecież nie chce mnie skrzywdzić. Zanim pożegna mnie słowami: „Dobranoc, maleńka”, przypomina mi o kulkach. Rano zbieram się na lekcje, to chyba druga klasa gimnazjum. M. już studiuje. Wysyłam mu smsa i czekam na odpowiedź. Na zajęciach dostaję wiadomość: „Włóż je w siebie”. Pod pretekstem potrzeby wymykam się z sali. Podekscytowana wchodzę do toalety i po chwili są już w środku. Dwie kulki na sznurku, które przyjemnie się o mnie ocierają. Spędzam tak może z dwie kolejne godziny. Wciąż wysyłamy sobie wiadomości. „Jak bardzo jesteś mokra?”, „Pragniesz mnie?”, „Bardzo chciałbym Cię zerżnąć” – czytam. Zaciskam uda, a wilgoć moczy bieliznę i spodnie. Wiem, że gdy wrócę, wynagrodzi mi moją cierpliwość. Po lekcjach szybko docieram do domu i w pośpiechu rozbieram się do bielizny, kładę na łóżku, wysyłam wiadomość. Po chwili dostaję kilka zwrotnych i wsuwam dłoń pod materiał majtek. Niecierpliwe palce zbierają wilgoć, rozcierają ją wokół nabrzmiałej łechtaczki. Duszę jęk. Bardzo wolno odpisuję mu lewą ręką. Kulki wciąż są we mnie, potęgując moje doznania. „Dojdź dla mnie” – pisze. Robię to dokładnie w tym momencie. Jęczę w poduszkę, ściskając dłoń pomiędzy udami. Zanim dojdę do siebie, mój telefon wibruje. Odbieram, zdyszana i szczęśliwa. Pyta mnie, jak było. Co mogę mu powiedzieć? Wzdycham rozkosznie i wiem, że mu się to podoba. Proponuje mi rundę drugą, ale nie jestem jeszcze gotowa. Za bardzo się wstydzę. Rozłączamy się i muszę wrócić do świata, w którym czuję się źle. Nasz związek pęka jak mydlana bańka po siedmiu miesiącach. Płaczę, żałuję. Zostawił mnie. Obwiniam się o wszystko, co zrobiłam i to, czego nie zrobiłam. Znów nie wystarczająca, nie dość dobra. Wracam do świata wirtualnego seksu, który wita mnie szeroko otwartymi ramionami.

Jestem w gabinecie kogoś, kto uważa, że wyższe wykształcenie i dyplomy porozwieszane na ścianach dają mu prawo, by mówić mi, gdzie leży mój problem. Przecież wiem o tym najlepiej. Siedzę zażenowana, trzęsą mi się ręce. Nie wiem, od czego zacząć. Zaczynam od początku, czasów szkolnych. Pomijam gimnazjum i burzliwe dorastanie, internetowe znajomości, relacje. Mimochodem wspominam o właścicielu plemnika, z którego jestem w połowie stworzona. Brnę dalej, ale terapeuta wraca do niego, dopytuje, bez ogródek mówi, że to on stanowi źródło nieszczęść. Ten, którego widzę codziennie, lecz z nim nie rozmawiam. Przychodzę tam drugi raz tylko po to, by zrobić śmieszny test. Na pytania najlepiej odpowiadać: „Tak” albo „Nie”, rzadziej: „Nie wiem”. Więc czytam trzy strony A4, zakreślam i śmieję się w duchu, widząc haczyki. Celowo wracam do poprzednich stron i sprawdzam, które pytania się ze sobą wiążą, porównuję odpowiedzi. Wychodzę stamtąd, nie zamieniając z nikim ani słowa. Już tam nie wracam, świadoma, że nigdy nie poznam wyniku.

Jestem na rodzinnej imprezie. Dawca nasienia polewa wszystkim chętnie, sam sobie również nie żałuje. Kieliszek za kieliszkiem. Zostałam sama i jestem już znudzona. Chcę stąd wyjść. Uśmiecham się obłudnie i zdawkowo odpowiadam na różne pytania dobrze bawiącego się towarzystwa. Patrzę smutno na parkiet i żałuję, że go ze mną nie ma. Chciałabym, żeby przyszedł i poprosił mnie do tańca. Zgodziłabym się i połowę wieczoru spędziła wtulona w jego ramiona, kołysząc się do ulubionych piosenek. Kilka godzin mija szybko i szykuję się do rozwiezienia gości. Mąż mojej mamy ledwo trzyma się na nogach i w pijackim bełkocie oznajmia solenizantce donośnym głosem, że ją kocha. Bardziej, niż własne dziecko? Udaję, że tego nie słyszałam i odsuwam się w cień.

Jestem w liceum, kiedy wszystko się zmienia. Na drugim roku mam mocne postanowienie. Zrywam kontakt z wieloma osobami, uspokajam się. Próbuję wrócić do normalnego życia i nawet mi się udaje. Na trzecim, przez przypadek, poznaję kogoś, kto obraca mój świat do góry nogami. Dwa lata starszy, wydaje mi się inny, niż wszyscy. Zgubiłam dziecinną naiwność, jestem bardziej ostrożna. Zbliżam się jednak do niego bardzo szybko i po tygodniu przeżywam z nim swój pierwszy orgazm. Jest inaczej, niż wcześniej. Spotykamy się. Raz, drugi, trzeci, dziesiąty. Nie widzę, że się stara. Trzymam dystans, by nie dopuścić go zbyt blisko. Po kilku miesiącach pękam. Walczę ze sobą, ale nie mogę już dłużej, kiedy przytulony do mojego brzucha szepcze, że mnie kocha. Boję się, jak diabli. Jestem przerażonym małym dzieckiem. Boję się mężczyzn, boję się, że zmieni zdanie. Boję się, że mnie odrzuci. Że mu się przestanę podobać.

Jestem wyrwana z nerwowego snu. Śniło mi się, że znów go spotykam. Jadę tramwajem. Najpierw go słyszę, później widzę. Kulę się w sobie, zamykam w kokonie. Modlę się, by mnie nie zobaczył. Całe moje ciało jest napięte, gotowe do ataku, a jednak w środku trzęsę się jak osika, przerażona tym nagłym spotkaniem. Nie chcę go widzieć, nie chcę go słyszeć. Minęło kilka lat, a czuję się tak, jakby to był zaledwie dzień. Zdradziecka łza spływa po policzku i czuję pieczenie, jakby paliła skórę żywym ogniem. Silne ramię obejmuje mnie i przyciąga do siebie. Wtulam się w niego plecami, a na pośladku czuję sztywną męskość. To tylko kwestia czasu. Po kilku minutach budzi się, jego palce wędrują pod moją koszulkę. Sunie od brzucha do piersi i z czułością zamyka jedną z nich w dłoni. Zamykam oczy, odganiając wspomnienie snu. Opuszkami ściska sterczący sutek. Mruczę, tak bardzo to lubię. Po chwili leżę pod nim, miękkie usta muskają skórę klatki piersiowej, zwinny język drażni brodawki. Robię się mokra, spragniona. Wsuwam palce w jego niesforne włosy, a on sunie w dół, językiem znacząc ścieżkę. Nie lubię takich pieszczot z rana i jest tego świadomy, dlatego po zdjęciu majtek całuje czule porośnięty krótkimi włoskami wzgórek i sam się rozbiera. Patrzę na jego kochaną twarz i błyszczące oczy. Sunę wzrokiem niżej, przez owłosioną klatkę piersiową do brzucha i dalej, gdzie dumnie sterczy moja ulubiona część męskiego ciała. Oblizuję usta i sięgam po gumki. Po chwili leży na mnie, a ja cieszę się tym ciężarem. Drażni mnie, dotykając członkiem wejścia do mojej kobiecości, by po chwili zagłębić się we mnie po same jądra. Przyjmuję go z ulgą, oplatam nogi wokół jego bioder i poddaję się tempu, które narzuca. Nie dojdę w ten sposób, nie ma to dla mnie znaczenia. Zamykam oczy i pozwalam mu gryźć szyję i ramiona. Przytulam go do siebie i kiedy dochodzi, uśmiecham się szczerze, nie pozwalając mu nawet przez chwilę zastanawiać się nad tym, czy był wystarczająco dobry. Jest lepszy, niż na to zasługuję. Po wszystkim kładę się za nim, przytulam do jego pleców, muskam wargami kilka pieprzyków. Żałuję, że nie mogę powiedzieć mu tak wielu rzeczy. Że chyba nie rozumie, jak wiele dla mnie znaczy i jak trudno jest mi czasami ze sobą żyć. Żałuję, że trzymam w sobie przeszłość, o której nie chciałby słuchać. Zamykam oczy, powstrzymując napływające łzy. Odganiam kolejne sny, w których zostawia mnie, znajduje inną, lepszą.

.

Aby pobrać ebooka z powyższym tekstem w formatach pdf, epub, mobi:

.

Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wyślij je na nasz adres ne.redakcja@gmail.com. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.