Alessandro Scarcella, „White skin – DSC_6925”, CC BY-ND 2.0

Esterze było gorąco. Czuła, że policzki ma czerwone, a pot splamił bluzkę pod pachami. Przyciskała ucho do białych drzwi, wręcz boleśnie. Zerknęła na telefon trzymany w pogotowiu. Dwudziesta pierwsza pięćdziesiąt dziewięć. Serce tłukło się w piersi.

Stuk.

Przerażona, zagryzła wargi, żeby nie krzyknąć. Nie dam rady – myślała – Nie dam rady, do cholery! A jednak wzięła głęboki wdech i z całej siły naparła na drzwi, otwierając je na oścież. Nieartykułowanym jękiem, który w tym momencie z siebie wydała, nikogo raczej by nie wystraszyła. Wielkie, brązowe oczy, przepełnione lękiem, rozbiegły się w poszukiwaniu intruza. Dostawcy. Tego pojeba. Kimkolwiek by nie był. Ale korytarz ział pustką. Jedynie kaseta leżała dokładnie tam, gdzie spodziewała się ją zobaczyć Na wycieraczce, tuż obok  drzwi, zawinięta w małą reklamówkę, tym razem z H&M-u.

– Kurwa – szepnęła. Za bardzo się bała, żeby biegać po klatce i szukać tego psychopaty.

Spojrzała na zawiniątko z pogardą, po czym zamknęła drzwi.

Pięć sekund później otworzyła je i zabrała pakunek z wycieraczki. Upewniła się, że szczęknęły oba zamki, po czym niecierpliwe rozerwała reklamówkę.

Wyczuła kanciasty kształt kasety. Na grzbiecie na pewno miała brzydki plaster z napisem vol. 3. Wyjęła ją z koperty. Obejrzała dokładnie. Tak jak dwie poprzednie nie była nowa. Stara i zużyta, przypominała te, które jako dziecko wynosiła z osiedlowej wypożyczalni. Jakieś dwadzieścia lat temu.

Odrzuciła ją od siebie z niesmakiem. Zdziwiła się, kiedy kaseta opadła bezpiecznie na drogą kanapę. Prychnęła. Tak jakby miała zamiar ją w ogóle oglądać! Najwyższy czas zadzwonić na policję!

* * *

Leżąc w gorącej wodzie, z włosami owiniętymi ręcznikiem, wściekała się na samą siebie, zębami nieświadomie skubiąc wargi.

Trzecia kaseta. Regularnie jak w zegarku, co czwartek, o dwudziestej drugiej, ktoś, nie wiadomo kto, podrzucał jej ten syf pod same drzwi. Pierwszy raz mocno odbił się na jej zdrowiu. Odchodziła od zmysłów, zastanawiając się co to za cholerstwo i kto za tym stoi. Przeglądała listy znajomych i listy wrogów, szukała kogoś zdolnego do czegoś tak… pojebanego.

Kiedy pojawiła się druga kaseta, była już nieco spokojniejsza. Wzięła wolne na piątek i w weekend, pierwszy raz od początku do końca, obejrzała cały materiał. Obie kasety. Wcześniej wyłączała po kilku minutach, nie mogąc uwierzyć w to, co widzi.

Ale nie, tak naprawdę wcale nie odchodziła od zmysłów. To nie ona była popieprzona, to te kasety i ich nieznany twórca.

Nie miała pojęcia co o tym myśleć.Dziś czuła strach jedynie czając się pod drzwiami, żeby złapać zboczeńca na gorącym uczynku. Czekała. Strach ją sparaliżował i wyszła o kilka sekund za późno.

Czemu akurat, kurwa, na VHS-ie? – pytała samą siebie, gdy już wycierała się przed wielkim, kryształowym lustrem. Mysia blondynka, średni wzrost, małe piersi. Ot, trzydziestka z ciekawą twarzą, ładna nawet bez makijażu. Odrzuciła ręcznik, przeglądając się pod wpływem impulsu. Obróciła się i spojrzała przez ramię na szczupły tyłek. Znamię pod prawym pośladkiem wkurzało ją od zawsze, ale jakoś nie mogła zdobyć się na usunięcie go. Faceci twierdzili, że dodaje charakteru. A charakter jest w cenie. Klepnęła się w pośladek zadowolona. Znów stanęła przodem.

Poczuła falę gorąca na myśl o kasecie i przelotnie musnęła sutki. Ciepło natychmiast wylało się jaskrawo na jej policzki. Poczuła wilgoć po wewnętrznej stronie uda i tym bardziej wkurwiła się na samą siebie. Obmyła twarz zimną wodą. Przecież dopiero co wyszła z wanny! Pomieszczenie już wypełniał zmieszany zapach potu i cipki. Dosyć tego – pomyślała – policja i tyle! Na pewno nie obejrzy tego gówna!

* * *

Przykucnęła na miękkim dywanie w salonie i z chrzęstem nakarmiła odtwarzacz pudełkiem z taśmą. Nienawidziła się za to jak bardzo była podniecona i jak bardzo trzęsły jej się ręce, gdy naciskała play.

Na wielkim ekranie pojawił się najpierw szum. Wojna mrówek. Podniosła kieliszek prosseco i tonąc w puchatym szlafroku, podeszła do szklanej ściany swojego apartamentu na Złotej. Wyjrzała na tonący w smogu Pałac Kultury. Światła dodawały mu uroku. Była szczęściarą, że mogła tu mieszkać. I to zupełnie, ale to zupełnie sama. Niestety nie potrafiła się cieszyć nowym mieszkaniem. Pierwsza kaseta przyszła, gdy tylko się wprowadziła. Vol. 1.

Przeszedł ją dreszcz. Telewizor przestał śnieżyć i rozległy się fanfary. Później odezwał się Tomasz Knapik, lektor nagrany na reklamówce jakiegoś gniota. O, sorry, to był RoboCop 2. Następnie jakaś komedia, czytana przez gościa, którego nazwisko jej umknęło. Jak miała się skupić, skoro zaraz się kurwa zacznie… Serce zabiło mocniej. Wciąż patrzyła na panoramę centrum, słuchając zniekształconych wrzasków i wystrzałów, tak wiele razy już odtwarzanych przez tysiące domowych zestawów video.

Była wielką fanką VHS-ów. Taka mała obsesja w czasach, gdy wszyscy wydawali fortuny na Blu-ray’e i monitory 4K. Nie dla niej sześćdziesiąt klatek na sekundę. Relaksował i hipnotyzował ją seksowny głos lektora, uwielbiała zniekształcenia obrazu i dźwięku. Nostalgia za szczęśliwym dzieciństwem była najlepszym z legalnych narkotyków. Miała paru znajomych, którzy dzielili z nią to dziwactwo, ale z żadnym nie czuła się bliżej związana. Gdyby nie potrzeba napraw i czyszczenia wciąż psującego się, leciwego sprzętu oraz wspólne łowy i handel starymi taśmami, w ogóle by się z nimi nie widywała…

Nagle światło padające z telewizora na ścianę pociemniało. Trailer Mrocznego Kryształu Hensona urwał się w połowie. Zatrzęsła się pod szlafrokiem. Raczej nie z zimna.

Szept. Później jęk. Wyuzdany, perwersyjny, taki mokry jęk kogoś obdartego całkiem z intymności.

Drżąc, opadła na kanapę i ściskając kieliszek owinęła się szczelnie szlafrokiem, jakby nowy materiał nagrany na starej kasecie mógł oglądać ją z takim samym napięciem, z jakim ona wpatrywała się w telewizor.

* * *

Bez zbędnych ceregieli, żadnych wstępów, na ekranie ujrzała swoją szefową. Pani Monika, dobrze po czterdziestce, wciąż była gorąca, a po biurze krążyły plotki o coraz to nowych młodzieńcach, z którymi pojawiała się w ulubionych restauracjach. W biurze chłodna, opanowana i profesjonalna, choć uczciwa, potrafiła być suką.

Na ekranie Pani Monika była zupełnie naga, nie licząc uprzęży, i pieprzyła właśnie w tyłek Adriana, kolegę Estery z czasów liceum. Na filmie Adrian był związany i zakneblowany, leżał na plecach, z nogami uniesionymi wysoko i przywiązanymi do poprzecznego pręta, tak, że tyłek miał pięknie wyeksponowany. Wyglądał na góra osiemnaście lat.

To oczywiście nie było możliwe, ale już przyzwyczaiła się o dziwacznych zestawień serwowanych jej na kasetach. Tym razem nierealność przedstawionej sytuacji wynikała z dwóch powodów. Po pierwsze pani Monika w czasach, gdy chodzili z Adrianem do liceum była o wiele młodsza niż na filmie. Po drugie Adrian nie żył od pięciu lat. Wypadek samochodowy.

Nie to, żeby Estera przeżyła tę stratę. Właściwie nie znała chłopaka. Chodzili do jednej klasy, ale przez cztery lata nie zamienili ze sobą ani słowa.

A teraz patrzy z rozchylonymi ustami, przestraszona, lekko już pijana, jak jej szefowa pieprzy chłopaczka czarnym strap-on’em… jak dyma go niczym fachowa domina… jak solidne dildo zanurza się w ciasnym odbycie, a on jęczy wniebogłosy… jak ze sterczącego kutasa cieknie nasienie prosto do jego pępka…

Ujęcie było statyczne, z góry, z ukosa. Pokój, w którym się to odbywało przypominał klasyczny loch BDSM, nudny, mdły i wtórny jak to tylko możliwe. Gdy Estera właśnie otrząsnęła się z pierwszego szoku (minęło zaledwie jakieś dwanaście sekund nagrania) obraz zmienił się momentalnie, bez żadnego efektu przejścia, tak jakby ktoś bezczelnie skleił pojedyncze sceny.

Zbliżenie oka jakiegoś zwierzęcia. Chyba łani. W czarnym, niespokojnym oku coś się odbija. Estera już sięgała po pilota by uruchomić przewijanie, nienawidziła scen ze zwierzętami (Przyznaj się przed sobą samą, suko! – myślała – Tak naprawdę nienawidzisz siebie, bo pomimo obrzydzenia to cię podnieca!), ale obraz znów się zmienił. Trzeci wolumin najwyraźniej miał szybsze tempo montażu, niż dwie poprzednie części.

Teraz jakaś nieznana kobieta w średnim wieku całowała się namiętnie z seksowną, rudą dziewczyną. Nie było tła ani dźwięku, tylko białe światło i ich przytulone, nagie ciała, śliskie języki wsuwające się i wysuwające z nieumalowanych ust. Splatały się pomiędzy wilgotnymi, lśniącymi wargami, a cisza tylko potęgowała siłę tej sceny. Estera rozpoznała w rudzielcu kelnerkę z hipsterskiej kawiarni naprzeciwko biura. Pod prawą piersią widniał tatuaż sikorki modrej.

Nie była lesbijką, ale nie była też niewrażliwa na kobiece piękno.Zrobiło jej się gorąco miedzy nogami i wcale nie chciała, żeby obraz się zmieniał. Wieczny pocałunek. Wsunęła dłoń pod szlafrok, aby dotknąć swojej piersi. Nie była tak podniecona od czasów dzieciństwa, kiedy pod kołdrą eksplorowała nowo odkryty świat łatwej ekstazy. Serce waliło jak oszalałe. Odstawiła kieliszek.

Przy odrobinie szczęścia scena potrwa dłużej. Materiał na pierwszej i drugiej kasecie też był składanką przeróżnych erotycznych lub pornograficznych scen, które potrafiły trwać od kilku sekund do kilku minut. Przy odrobinie szczęścia… Zacisnęła uda na miękkim materiale szlafroka.

Rudzielec wygrywał te ustne zapasy i teraz chciwie zlizywał ślinę kochanki (Estera nie kojarzyła jej, ale widziała, że to może być ktokolwiek, nawet kobieta, na którą kiedyś spojrzała przelotnie w metrze). Wysunęła różowy języczek na całą długość i przeciągnęła nim po szyi tej drugiej, od obojczyka aż po czubek nosa, zostawiając lepkie, ciągnące się strugi. Estera otworzyła usta. Dyszała jak podczas seksu.

Pstryk.

Umięśniony mężczyzna trzymający wyprężony członek w dłoni i robiący mu zdjęcie. Estera nie kojarzyła gościa, ale ścisnęła swoją pierś mocno na widok pulsujących żył.

Pstryk.

Jej matka. W młodości. Jęknęła z zaskoczenia, ale tak, to była twarz, którą zapamiętała z dzieciństwa. Lód wypełnił płuca, podniecenie jednak pozostało, mimo obrzydzenia, strachu i niezdrowej fascynacji z jaką patrzyła teraz na film. Nie chciała wcale oglądać własnej matki klęczącej na podłodze z serdecznym palcem prawej dłoni zagłębionym w odbycie, jęczącej i zlizującej z podłogi coś, co raz po raz tryskało zza kadru, to z jednej, to znów z drugiej strony, przy akompaniamencie męskich, chrapliwych sapnięć i porykiwań. Nie chciała widzieć jak kilka strug spermy ląduje na bladym tyłku matki. Z czasów, gdy nawet pewnie nie znała jeszcze swojego męża. Nie chciała, ale dyszała wciąż, a fale gorąca i lodu torturowały jej szczelnie owinięte szlafrokiem ciało.

To nie jest mama – uparcie myślała – tylko wygląda jak ona, to w ogóle nie jest prawdziwe – wiedziała, że ma rację. Cokolwiek zostało nagrane na te przeklęte kasety, nie mogło wydarzyć się w rzeczywistości. Czyż film z Adrianem (Boże, jego miękki kutas cieknący i falujący w rytm pchnięć!) tego nie potwierdzał? Ktokolwiek tworzył te… chore obrazy… używał jakichś sztuczek. Jakichś efektów specjalnych. Magii. Chuj wie, czego. Może na kasecie był narkotyk, który Estera wchłaniała przez skórę (gówno prawda!). Może… może… może… Najważniejsze, że to fikcja! Nic a nic z tego nie było prawdziwe! I to nie jej wina, że to tak cholernie ją podniecało!

Sięgnęła po pilota i nacisnęła przewijanie. Zapadła cisza a na ekranie pojawiły się dwie linie szarego szumu. Tłumaczyła sobie, że ogląda te kasety na własnych zasadach i z pewną dozą buńczuczności nie odwracała wzroku, widząc jak na przyspieszonych obrotach nagie plecy jej matki pokrywają się coraz grubszą warstwą spermy z kolejnych wytrysków.

Pstryk. Wcisnęła play.

Aż jęknęła z zaskoczenia.

To był jej własny salon, ale na kanapie siedziała inna kobieta. Za oknami panował mglisty poranek, a nie noc, jak teraz. Kamera zdawała się być zawieszona gdzieś pod sufitem, cały kadr wypełniała kanapa. I postać siedząca na niej. Odruchowo spojrzała w górę. Nic. Oczywiście. Żadnej kamery. Gładki, biały sufit.

Na kanapie siedziała młoda dziewczyna w zaawansowanej ciąży. Estera mrugnęła i przełknęła ślinę. Kobieta na ekranie nie mogła, miała zasłonięte oczy i knebel w ustach. Knebel miał kształt pierścienia rozwierającego szczęki tak szeroko, że nawet oglądając obraz w jakości VHS można było niemal zobaczyć jej migdałki. Ślina ściekająca po brodzie, skapywała na pełną, nabrzmiałą mlekiem pierś.

To była Justyna. Sąsiadka. Matka bliźniaków, obecnie w ciąży z trzecim dzieckiem. Na filmie jasnobrązowe włosy miała zaplecione w dwa krótkie, grube warkocze. Była piękna a ciąża tylko sprawiała, że wyglądała jeszcze cudowniej.

Estera jęknęła przeciągle.

Justyna miała przedramiona ciasno związane za plecami. Na biodrach czarne, koronkowe figi, a na nogach kurewskie szpilki, jakich nigdy w życiu nie śmiałaby włożyć żadna kobieta w ciąży. Wyglądała jakby nie mogła się zdecydować, czy szarpać się z więzami, czy raczej poddać.

Estera, przekonując samą siebie, że robi to absolutnie wbrew własnej woli i tylko dlatego, że jest pijana, rozłożyła szeroko nogi. Szlafrok rozchylił się i opadł nisko, odsłaniając prawą łydkę i udo. Rozległo się ciche mlaśniecie, poczuła zapach cipki. Zacisnęła pośladki kilka razy, aż przeszedł ją dreszcz, a później położyła dłoń na nabrzmiałych wargach.

W kadrze pojawił się mężczyzna. Adrian. Taki sam, jakiego widziała jeszcze niedawno, dymanego przez panią Monikę, ale tym razem wolny i w szortach. Brutalnie chwycił Justynę za włosy i pchnął tak, że opadła na plecy wygięta w niewygodnej pozycji. Kolejny ruch w kadrze i rudzielec z kawiarni, ubrany w za duży T-shirt odsłaniający piegowate ramię i uda, wpełzł na kanapę i chwycił kostki ciężarnej, siłą rozchylając szeroko nogi.

Adrian pochylił się i pocałował rudą, mocno, głęboko, między nogami ich wspólnej ofiary. Justyna wiła się, ale bez przekonania. Bezsilnie wysuwała język daleko przez kneblujący ją pierścień, jakby badała nim powietrze niczym wąż.

Estera miała wrażenie, że serce zaraz wyskoczy jej z piersi. Odrzuciła poły szlafroka i klęknęła na kanapie, ściskając wrażliwe sutki i raz po raz zagłębiając palce w ociekającej śluzem cipce, modląc się, by ten obraz się nie zmienił. Brandzlowała się jak zwierzę.

Adrian klęka nad głową zakneblowanej i wpycha sterczącego kutasa do jej rozwartych szczęk. Z jękiem zaczyna pieprzyć Justynę w usta, nie, w gardło! Kobieta dławi się a Estera widzi raz po raz gulę w jej przełyku. Ruda pełznie po kanapie niczym wąż i wsysa się w nabrzmiałą waginę ciężarnej, mocno ściska jej napęczniałą pierś. Estera mogłaby przysiąc, że widzi tryskające mleko i prawie dochodzi. Baristka wpycha język do pochwy kobiety, a koszulka zsuwa się z jej wypiętego, okrąglutkiego tyłka odsłaniając jej własną, dokładnie ogoloną cipkę (Estera wie, że dokładnie tak właśnie wygląda cipka kelnereczki naprawdę, bo VHS-y nigdy nie kłamią) i bladoróżowe kakaowe oczko.

Osiemnastoletni, niewyżyty Adrian wciąż wpycha swojego kutasa w usta pani Justyny z mieszkania tuż obok, a Estera nienawidzi siebie za to, że marzy, żeby przestał i wydymał rudą w jej wypięty tyłek. Ale on zamiast tego wyciąga swojego lśniącego od śliny fiuta i prawie siada na twarzy przyszłej matki, a napęczniałe od spermy jądra wpadają jej do ust. Estera widzi, jak je ssie i liże, jak język sięga prawie aż do ciemnego rowka chłopaka. Adrian wali sobie niczym nastolatek oglądający porno, niewrażliwy już na żadne bodźce, umęczony, pragnący tylko wytrysnąć. Zupełnie jak Estera, zupełnie jak ona… bo przecież sama nie czuje już ani cipki ani łechtaczki, tylko ogień płonący w podbrzuszu.

Wbrew sobie (gówno prawda!) jęczy głośno, wręcz szarpiąc krocze, kiedy Adrian tryska łukiem spermy na podłogę, marnując, och, jak marnując swoje nasienie, i wreszcie nie wytrzymuje. Zrywa się z kanapy i wyplątawszy się ze szlafroka prawie biegnie do sypialni. Wyciąga tajemne pudełeczko spod sterty torebek, których już nie nosi i wraca na kanapę, dzierżąc solidny wibrator w dłoni.

Obraz na ekranie zmienił się i w pierwszej chwili z ust Estery ucieka jęk rozczarowania, ale potem patrzy zafascynowana na kolejną scenę.

Mężczyźni. Kilkunastu. Garnitury, bluzy, lekkie kurtki, czasem płaszcze. Od nastoletnich, przez dojrzałych, aż po starców. Idą jak roboty, a kamera zmienia co chwilę ujęcie. Ich buty, tenisówki, trampki stukają o beton. Maszerują niczym zombie, wszyscy w jedno miejsce.

Estera siada, zupełnie naga, zahipnotyzowana obrazem, powoli unosi nogi i stawia je na krawędzi kanapy tak, że ogląda materiał między swoimi udami.

Jakiś plac. Jakaś fontanna. I nagle olśnienie. Już wie. To przed Pałacem Kultury. Jest dzień. Lato. Południe. Doskonała widoczność.

Na środku betonowego placyku stoi dziewczyna. Estera wzdycha, bo to jej rudzielec z kawiarni. Ubrany w ten sam T-shirt i nic więcej. Nawet usta wciąż są wilgotne od cipki Justyny. Ruda stoi boso i uśmiecha się, szczerząc ząbki, a ze wszystkich stron zmierzają ku niej mężczyźni. Estera oblizuje nagle suche usta.

Panowie, wciąż idąc, sięgają do rozporków i guzików spodni, wyciągają swoje fiuty. W kilka sekund przewija się kilkadziesiąt różnych kształtów i rozmiarów. Widzi, jak naprężają się gotowe do dzieła. Przełyka ślinę i włącza wibracje, przytykając urządzenie do swojego rozgrzanego brzucha.

Pierwszy mężczyzna dociera do rudej i łapie ją za włosy, zmuszając do uklęknięcia, po czym pcha fiuta w jej gardło. Rudzielec dławi się, ale przyjmuje kutasa, mocno zaciskając dłonie na pośladkach swojego oprawcy. Następny dociera nastoletni chłopak i chwytając ją za biodra, unosi do góry. Teraz dziewczyna wygląda jak złamana wpół. Kiedy ssie fiuta pierwszego, młody zadziera T-shirt i odsłania piękny tyłeczek. Spluwa na różowy, ciasny otworek i wsuwa swojego krótkiego, ale grubego kutasa na pełną długość w jej odbyt. Estera słyszy zdławiony pisk.

Pulsujące intensywnie tętno rozsadza jej skronie, kiedy zaczyna pieprzyć swoją cipę twardym wibratorem, ustawionym już na najwyższe obroty. Kolejni mężczyźni dopadają rudą. Kamera krąży nad tłumem sterczących kutasów, choć jedynie kilkunastu facetów ma możliwość zbliżyć się na tyle, żeby dziewczyna miała szansę choćby otrzeć się o ich penisy. Reszta patrzy i zawzięcie pracuje rękami.

Chłopak z tyłu pieprzy ją szybkimi ruchami i bardzo szybko, wręcz błyskawicznie, dochodzi w środku, po czym wysuwa więdnącego fiuta z jej tyłka. W jednej chwili zastępuje go inny, ale czy posuwa dziewczynę w cipę czy znów w tyłek, tego Estera już nie widzi. Kolejna zmiana i następny tryska jej w przełyku. Struga spermy ląduje na koszulce. Ktoś duży przewraca rudą na beton i teraz ociera się o nią kilkanaście kutasów na raz. Niektóre eksplodują, ale na ich miejsce momentalnie pojawiają się inne. Rozdarta bluzka cała jest mokra i lepka od spermy. Śliskie palce macają cudowne, jędrne piersi.

Estera jęczy głośno czując nadchodzący orgazm i wbija wibrator tak głęboko, jak się da, wręcz boleśnie, szybkimi, rytmicznymi ruchami, w głąb swojej pochwy. Coraz szybciej i coraz mocniej.

Dziesiątki kutasów tryskają raz za razem, aż ruda zostaje pokryta od stóp do głów spermą, aż dławi się nią, aż nasienie wycieka ze wszystkich jej otworów, aż blade bąble wykwitają wokół odbytu… Ale nagle Estera dostrzega znamię pod jej prawym pośladkiem i wie, że na ekranie to już nie ruda kelnereczka, ale ona sama (ona sama, do cholery!), pieprzona przez tłum mężczyzn, z których najmłodszy mógłby być jej synem, a najstarszy ojcem. Nie wytrzymuje. Wyciąga z siebie ogromną zabawkę i wpycha ją brutalnie w odbyt. Wibracje wstrząsają całym ciałem.

Później to już nawet nie mężczyźni, a psy, sfora dzikich psów, gwałci ją na betonie pod Pałacem Kultury. Ich czerwone fiuty wbijają się w nią z prędkością, którą niemal dosłownie czuje na swoim własnym ciele.

Pstryk.

Jakimś cudem widzi wnętrze kobiecego ciała. Coś jakby przekrój. Mięśnie, kości, wilgoć. Wszystko! Widzi też dwa potężne kutasy penetrujące jednocześnie czyjąś pochwę i odbyt (czy to ja?!?). Widzi najdrobniejsze detale, łącznie z macicą i resztkami kału stłoczonymi wyżej, w wyginających się, pulsujących, mięsistych jelitach. Widzi jak członki zapadają się w sobie na ułamek sekundy a później tryskają spermą w głąb miękkiego ciała.

Pstryk.

Oko łani. Odbity ruch. Jęk albo kwik.

Pstryk.

Ekran ciemnieje lub zmienia się w lustro. Estera nie wie, jest zbyt podniecona, widzi jak przez mgłę, widzi siebie jak jęcząc wypycha język z ust aż za brodę. Wygląda na opętaną. Niemal mdleje, kiedy nadchodzi orgazm. Teraz jest już świadoma, że czarny, lśniący ekran odbijający jej wyuzdany samogwałt chłonie każdy jęk i każdą kroplę śluzu, kiedy szczytuje i skurcze targają ciałem raz za razem, kiedy krzyczy a jej cipka tryska na dywan gorącym, rzadkim płynem, co jeszcze nigdy, przenigdy, na Boga, jej się nie zdarzyło! Ze szczeliny magnetowidu zaczyna płynąć biały, lepki płyn… Estera wywraca oczami i mdleje na kanapie.

* * *

Budzi ją bzyczenie. Wibrator, mokry od jej soków, leży na podłodze, bucząc niczym wściekły bąk. Boi się ruszyć, bo wciąż czuje echo potężnego orgazmu i ciasno zaciśnięty odbyt pulsujący bólem. Na ekranie widać już tylko szum. Nic więcej. Nie wie, czy te ostatnie sceny sobie wyobraziła, czy rzeczywiście były tam nagrane… Nie ma siły myśleć.

Zwleka się z kanapy na czworakach, sięga po pilota, wyłącza  i wibrator i telewizor. Wstaje, zatacza się, i rusza do sypialni. Nie pamięta, kiedy zasypia.

* * *

– Estero, czy mogłabyś wydrukować mi te referencje? – Pani Monika nawet na nią nie patrzy, podając pendrive’a. Nie widzi więc pustego wzroku Estery ani mechanicznych ruchów.

W piątek, w pracy, Esterę wszystko boli. Wspomnienie Vol. 3 pulsuje w głowie niczym złośliwy guz. Nienawidzi siebie, nienawidzi, że to coś, cokolwiek to jest, tak strasznie ją podnieca. Postanowiła, że dowie się prawdy. Wie nawet jak. Ma znajomego, fachowca od magnetowidów i technologii VHS. Jeden z tych, którzy podzielają jej pasję. Jeżeli ktoś może pomóc, to tylko on. I nie wstydzi się, nic a nic. Bardziej niż podzielenia się swoją tajemnicą, boi się tego, kim się staje, kiedy to ogląda. Boi się, bo w głębi serca czuje, że to kaseta ogląda ją. Te kasety, czymkolwiek są, ktokolwiek je przysyła, gwałcą ją. Tak – gwałcą. A ona się nie da. Ona ma dosyć (nie, nie dosyć, chcę jeszcze, jeszcze!). Policja nic nie pomoże, bo policja jest durna, ale Daniel będzie wiedział, co to za cholerstwo i uwolni ją od tego. Na pewno! Bo Estera musi się uwolnić, inaczej zwariuje…

* * *

W przerwie na lunch, w ulubionej kawiarni, zamawia mocne latte.

– Proszę nie mówić! Pani Estera, prawda? – pyta uroczy rudzielec za kasą, po czym podpisuje kubek. Estera patrzy zmęczonym wzrokiem. – Widziałam, jak cię pieprzą, kochana. Widziałam jak z twojej różowej dupki ciekła sperma kilkunastu gości.

– Dziękuję, sikoreczko – odpowiada mechanicznie, odbierając swoje latte i odwraca się. Nie obchodzi jej zaskoczona mina baristki. Czas zadzwonić do Daniela.

.

Aby pobrać ebooka z powyższym tekstem w formatach pdf, epub, mobi:

.

Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wyślij je na nasz adres ne.redakcja@gmail.com. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.