Pierwszy krok do tego, aby nauczyć się shibari, to po prostu tego chcieć.
Rzecz niby oczywista, ale w praktyce często bywa, że początkowe zauroczenie pięknem shibari nie wystarcza na dłużej, nie wystarcza na pokonanie trudności, jakie zwykle pojawiają się, gdy chcemy opanować jakąś nową umiejętność.

Następny etap – wygrzebujemy ze starych biwakowych gratów kawałek linki – i zaczynamy. Na kimś, kogo udało się nam namówić na udział w próbach albo na przykład na oparciu krzesła.

Studiujemy jedno z tych zdjęć, które tak pobudziło naszą wyobraźnię i za każdą kolejną próbą jesteśmy bliżej osiągnięcia takiego efektu jak autorzy wzorcowej fotografii.
Kiedy jednak po jakimś tam czasie wypełnionym twórczym szałem odchodzimy nieco na bok i zerkamy na nasze dzieło to jednak pojawia się pewien cień krytycznego zwątpienia: to chyba jednak nie to.
No i jeszcze nasz model strzela focha, bo się wynudził i w dodatku ślad przypalenia linką na szyi kompromitująco wychyla się zza kołnierza.

A teraz tak na poważnie: najlepiej zacząć swoją przygodę z shibari od wzięcia udziału w warsztatach.
Kiedyś, aby zdobywać umiejętności shibari pod okiem nauczyciela trzeba było szukać możliwości poza krajem, dzisiaj jest dużo łatwiej.
W Warszawie już od paru lat oferujemy naukę shibari na zajęciach organizowanych co parę miesięcy. Pierwsze warsztaty odbywają się już też w Krakowie i Szczecinie.

Jak wyglądają takie warsztaty?
Te w najbardziej popularnej formie organizujemy jako dwudniowe, weekendowe zajęcia. Szkolenia krótsze, np. parogodzinne są nieefektywne, szczególnie dla osób niezaawansowanych.
W miejscu mogącym pomieścić 5 do 7 ćwiczących par zaczynamy od informacji o naturze shibari, jego pochodzeniu i istotnych zasadach, a także o kwestiach związanych z bezpieczeństwem.
Potem rozpoczynamy pierwsze kroki: naukę podstawowych węzłów i oplotów.
Pokazujemy, omawiamy szczegóły i wspomagamy ćwiczących przy wykonywaniu wiązań w praktyce, stopniowo przechodząc od łatwiejszych do coraz bardziej wymagających.
Na takie warsztaty przychodzą zarówno pary, jak i pojedyncze osoby dobierając sobie na miejscu innego singla do wykonywania ćwiczeń.
Inną formą organizowanych przez nas szkoleń są warsztaty dla par. Maksymalnie czterech par. Tematyka i poziom zajęć jest dostosowany do zaawansowania uczestników i ich zainteresowań. Te warsztaty odbywają się na Kaszubach. Uczestnicy mieszkają wraz z nami w wynajętym domku wypoczynkowym.
Jest czas i na naukę i na rozmowy, na wspólne spędzenie całego weekendu.

I na koniec trzecia forma proponowanych przez nas warsztatów to prywatny, intensywny weekend shibari.
Cały czas weekendu spędzamy razem, w naszym domu, goszcząc tylko jedną parę.
Czas wypełniony jest przekazywaniem informacji, nauką, ćwiczeniami, ale też i rozmowami o wszystkim, wzajemnym poznawaniu się, pokazywaniu swego świata, sposobu życia i postrzegania shibari, nawiązaniu relacji przyjacielskich.
Jest to oczywiście forma zdecydowanie bardziej kosztowna niż warsztaty, w których koszt rozkłada się na większą ilość osób, jednak w zamian uzyskuje się znacznie więcej, a często są to też sprawy jakich nie sposób dostrzec/przekazać w formie innej niż takie prywatne, na innym poziomie intymności spędzenie ze sobą paru dni poświęconych nauce shibari.

Ilość informacji przekazywana podczas warsztatów, w każdej z wymienionych form, jest tak duża, że nie sposób zapamiętać całości.
Praktyczne umiejętności wyniesione z paru powtórzeń i ćwiczeń podczas warsztatów także jeszcze nie mogą być na satysfakcjonującym poziomie.
Wtedy, po warsztatach, przychodzi czas na samodzielne doskonalenie się w zakresie poznanym na zajęciach. Teraz korzystając z wiedzy przekazanej bezpośrednio, wraz z wszelkimi niuansami, uwagami, itp. wspomagając się notatkami i materiałami szkoleniowymi, które są w Internecie, możemy utrwalać i rozwijać nasze umiejętności.
Tak na prawdę od tego co zrobimy po warsztatach będzie zależeć, czy nabyte tam umiejętności odejdą w zapomnienie, czy też będą podstawą naszej dalszej praktyki.
To trochę tak jak pójście na kurs jazdy: po kursie mamy niezbędne minimum wiedzy, ale dopiero następująca po nim praktyka i dalsze doskonalenie może zapewnić nam rozwój.

Są osoby, które uważają, że nie jest konieczne uczenie się shibari poprzez bezpośredni kontakt z nauczycielem, że obecnie w Internecie jest tak wiele samouczków shibari, że trud i koszty poświęcone warsztatom, można pominąć ograniczając się do samodzielnego zdobywania umiejętności.
Ja zresztą też szedłem podobną drogą: własne eksperymenty, potem materiały wyszukiwane w Internecie. Tylko, że ja nie miałem wyboru, wtedy gdy zaczynałem nie miałem dostępu do innych źródeł wiedzy, a nawet to co było kiedyś dostępne w Sieci było ułamkiem obecnych zasobów.
Tak się sam sobie doskonaliłem, krok po kroku, czasem błądząc i dopiero możliwość wzięcia udziału w coraz to kolejnych warsztatach, możliwość wymiany doświadczeń z różnymi ekspertami shibari z różnych stron świata i z różnych szkół shibari zaowocowała skokowym, wyraźnym wzrostem kompetencji.
Widzę na przykładzie niejednej osoby z tych, które były na naszych warsztatach, jak szybko, przy pewnej dozie zdolności i zaangażowania, zdobywają one ten poziom, na który ja wspinałem się wyraźnie dłużej wtedy gdy zdobywałem tą wiedzę sam.

Dlatego podsumowując widzę kwestię optymalnego zdobywania umiejętności i wiedzy o shibari w następujących krokach:
1. Zainteresowanie
2. Warsztaty
3. Doskonalenie samodzielne wspierane materiałami szkoleniowymi
Jeśli osiągnięty w tych krokach poziom będzie nas satysfakcjonował, to hurra. Cieszmy się.
Jeśli będziemy chcieli iść dalej to:
4. Kolejne warsztaty na wyższym poziomie
5. Dalsze doskonalenie się
6. Warsztaty, kontakty z różnymi osobami, szkołami shibari
7. Dalsze doskonalenie się

I tak bez końca, gdy celem stanie się podążanie drogą liny (nawado), a nie dotarcie do jej kresu.