Bez tytułu, CC0 1.0

Poniższe opowiadanie jest publikowane powtórnie w ramach cyklu Retrospektywy. Pierwszy raz pojawiło się na portalu Najlepsza Erotyka 18 stycznia 2016 roku.

* * *

Słyszałem sapanie, syk uszczelek, a na koniec zobaczyłem zapalające się światła stopu. Szybciej, kurwa, szybciej! Trzeba było wziąć taksówkę. Ja pierdolę, co za dzień. Wdusiłem ten przycisk chyba z pięć razy, zanim drzwi w końcu się otworzyły. Zdążyłem. Uff…

Przywitało mnie życzliwe spojrzenie kierowcy. Uśmiechnął się kwaśno pod wąsem.

– Złapiemy opóźnienie – wymruczał. – Lubicie biegać… Jest rozkład jazdy? Jest. Ale ciężko go przestrzegać.

– Spieprzaj, dziadu! Prowadzisz autobus za minimalną krajową. Ból dupska musi być duży. Ale widocznie tylko do tego się nadajesz. Więc jedź!

Kaznodzieja za dychę się znalazł. Mahomet wśród Januszy. Autobus ruszył, ale swoje musiał wygłosić. Prorok.

– Język, mądralo. Rozpuszczą rodzice takiego i później myśli, szczeniak, że pan i władca świata.

Nie mam czasu patrzeć na jakiegoś sfrustrowanego podludzia. Coś tam mruczał pod nosem. Gardzę nim. Element szarej bezrozumnej masy. Nie jest jakiś wyjątkowy. Nie muszę udawać grzecznego chłopca. W zasadzie jestem po prostu skurwysynem. Co jest? Coś nie pasuje? Nie mój problem.

Poszedłem poszukać jakiegoś miejsca, gdzie można dupę usadzić. O dziwo, znalazłem. O tej godzinie? Prawdziwa rzadkość. Nie ma jednak nic za darmo. Naprzeciwko siedzi jakieś stare truchło. Płaszcz to był, cholera, modny za Niemca. Oczywiście beret! A jakże – z antenką. Pewnie łapie częstotliwość odpowiedniej stacji… O żesz ty! Lampi się na mnie. Udaję, że nie widzę. Sięgam do kieszeni, słuchawki jak zwykle są splątane. Jak mawia klasyk: „Biednemu to zawsze wiatr w oczy i chuj w dupę”.

Sprawdzam, czy plecak przypadkiem się nie otworzył. Podpinam słuchawki. Jeszcze szybka wizyta na fejsie. W dół, w dół, w dół… Like, like, like… O matko, co to za pasztet?! Fuj! Jak ona się nie wstydzi wstawiać zdjęć do sieci? Ten taboret, co to ją w dzieciństwie trafił w twarz… To musiało być straszne nieszczęście.

Komentarz: Basiu, ach ten Twój zgrabny nosek, a te usta 🙂 <3

Moja mnie zabije. I krzyż jej na drogę. Spytacie, czemu jeszcze z nią jestem? Cholera wie.

Komórka zawibrowała w kieszeni. Oho, robota się zbliża. Ale która? Nie jest łatwo się połapać, mając sześć telefonów. Dobra, komóra zlokalizowana, kieszeń na dupie. Muszę wstać. Kolejne oburzone spojrzenie mohera, porusza ustami. Uff, jak dobrze, że mam słuchawki. Energetyczny bit spleciony z tekstem uspokaja.

Gdyby była wojna,

byłabym spokojna.

Nareszcie spokojna,

wreszcie byłabym.

Nie musiałabym wybierać,

ani myśleć jak tu żyć.

Tylko być,

tylko być*

Uśmiecham się do babsztyla. Mega. Gdyby interesowała mnie odpowiedź, zapytałbym o pogodę. Zerkam na wyświetlacz. W całym mieście nie znajdziecie drugiego takiego gieroja, co ma epicką Nokię 6310i. Niech się schowają te wszystkie smartgówna. To cudeńko może zniszczyć tylko ogień z Mordoru. Podobno. Do roboty nadaje się idealnie. Otwieram skrzynkę. Czterdzieści nowych wiadomości. Nie mogę się nie wyszczerzyć do małego ekraniku. Otwieram dwie pierwsze.

Suko,ale bym cie ruchal teraz Rznołbm na maksa az po same jaja.

Ja pierdolę, moje oczy! Polonista płakał, jak sprawdzał?

I druga wiadomość.

Mój huj jest taki twardy. Wjechałbym w te twoja rozowa szpareczke. Jeczałabys suniu. Mmm Jarasz Mie wiesz?

Szybka odpowiedź i oczyszczam umysł:

Mrrr, kocie, uwielbiam cie jak jesteś taki sztywny. Twój ogromny kutas sprawia, ze mocze się jak pojebana. Myślę o nim cały czas. Miałam straszny zapierdol na uczelni.

Poszło. Pierwszy jeleń na horyzoncie. Zastanawiacie się pewnie, kim, do chuja wafla, jestem? Mój zawód nie ma nazwy. Może dlatego, że sam go wymyśliłem? No dobra, aż taki mądry nie jestem… Ja tylko znalazłem niszę na rynku. Moje ogłoszenie biega sobie po Internetach. Nie! Nie moje – z takim ryjem nikt nie chciałby mnie oglądać. Inaczej się sprawy mają z pewną nieletnią pizdeczką o wdzięcznym imieniu Sandra. Ogłoszenie skromnej licealistki wisi sobie na portalu. Tak, dokładnie na tym portalu, o którym pomyślałeś. I jeszcze jednym, i kolejnym.

Profil jak profil – ładna, naturalna, lekko pyzata buźka brunetki z włosami do ramion przyciąga uwagę. Nie wiem, kim jest dziewczyna ze zdjęć – wygrzebałem je gdzieś w sieci. Chwyciło i tak zostało. Faceci to strasznie tępe chuje. Pokaż im maślane, niewinne oczka, obiecaj cycka i niby przypadkiem odsłoń kawałek uda. Już są twoi. Jest też trochę personalnych informacji. Ale na takich portalach ludzie nie czytają. Tysiąc walikoników dziennie obejrzy prowokujące fotki skromnej maturzystki (dostępne po zalogowaniu), co setny napisze prywatną wiadomość… I nawet nie czują, jak zaczyna im, kurwa, wyrastać poroże. Jelenie.

Jakieś osiemdziesiąt procent tych wiadomości to teksty typu „E lala zaruchałbym”. Ta odmiana jelenia jest banalnie prosta w obsłudze. Zaczyna się od kilku pikantnych wiadomości. Prymitywy podkręcone wizją atrakcyjnej małolaty szybko kończą. Zawsze wracają po więcej. Mogę to rozgrywać jedną ręką, jednocześnie mieszając herbatę. Pierwsza jest prośba o doładowanie. Najbezpieczniejsza i sprawia, że nie muszę dokładać do interesu. Handel kodami kiedyś był opłacalny, teraz ledwie starcza mi na kieszonkowe. Jakieś siedem, osiem stów miesięcznie.

Taki hajs to mógł mnie urządzać na początku. Ale nie teraz.

Pisząc z jeleniem, chciał nie chciał, dowiaduję się od cholery pokręconych rzeczy. Ryje banię, mówię wam. Jelenie tak naprawdę uwielbiają dużo gadać. W standardowych wypadkach poza podnietą potrzebują po prostu odrobiny uwagi. Poczucia, że interesuje się nimi kobieta. A Sandra wysłucha, pocieszy, odpisze, szepcząc miłe słówko jakiemuś pryszczatemu idiocie. I oczywiście pomoże spuścić z krzyża…

Wiem, pokręcone. Na mnie nie patrzcie – nie ja wymyśliłem ten świat.

Jeleń, umiejętnie przygotowany wymianą wiadomości, przeważnie prosi o więcej. Cycki, pizda, dupa – niemoralna trójca. Zanim podzielę się zestawem fotek, którymi raczej nie chwali się u ciotki na imieninach, dobrze jest się poopierać. Jeleń radośniej macha ogonkiem, kiedy mu się wydaje, że zbałamucił jakąś cnotkę niewydymkę. Podpompować ego klienta, zapewnić o wyjątkowości i już można sięgnąć mu do kieszeni. Biedna, wstydliwa Sandra z prowincji zawsze prosi o drobne kwoty. Nie więcej jak dwie dychy za fotki. Czasem dodaje sakramentalne: „Ale nikomu tego nie pokazuj, misiu”. Dla beki. Po latach w biznesie dalej, kurwa, nie mogę wyjść z podziwu, jakie to łatwe. Myślicie, że ludzie są tępi? Błąd, kurwa – oni są bezgranicznie głupi.

Cyferki na koncie rosną. A szczytem podejrzliwości przeciętnego jelenia jest prośba o zdjęcie z debilną kartką z wypisanym tekstem w stylu: „Jestem prawdziwa”. O tak! Jestem prawdziwa – przysięgam z ręką na kutasie. Dla dobrego grafika zmajstrowanie takiej fotki to po prostu kwestia ceny.

O, jest mój przystanek. Pieprzony autobusiarz, nawet hamulców nie umie używać. Zbierałbym zęby, wstając z fotela. Babsztyl z naprzeciwka ostatni raz łypie na mnie ze złością. Za chuja nie umiem się uśmiechać do ludzi, ale spróbowałem. Chyba mi wyszło, bo babuszka złapała się za serce.

W końcu wydostaję się na świeże powietrze. Jest chłodno, ale całkiem przyjemnie jak na tę porę roku. Nienawidzę wozić się z plebsem. Że tam śmierdzi, to mało powiedziane. W miejskich jebie cebulą, moczem i starymi ludźmi. I tak wysiadłem przystanek wcześniej. Pocisnę z buta do centrum. A co mi tam. Shit! O tym, że playlista się skończyła, orientuję się dopiero po jakimś czasie. Przechodzę przez pasy, tuż koło kościoła dominikanów, na czerwonym. Czasem trzeba spróbować gangsterskiego życia, nie? Mam dziś jakiś dobry humor.

Wibracja. Kolejny telefon. Oho! Będzie pod górkę, lepiej sobie znajdę jakąś miejscówkę. Krzyś Romantyk jest trochę bardziej skomplikowany. Nie lubię złamanego chuja. Wpisałem go jako Krzysia, bo zyskownych jeleni trzeba głaskać. Gdybym się dość wcześnie nie zorientował, że facet jest dziany, już dawno puściłbym go kantem. Wchodzę do swojej ulubionej kawiarni, zajmuję najdogodniejszy stolik w samym kącie i zabieram się za odpisywanie. Skinięcie głową w kierunku znajomej kelnerki, jej pytające spojrzenie.

– Latte z mlekiem sojowym – rzucam, nawet na nią nie patrząc. To samo co zwykle.

Palce mkną po klawiaturze. Taaa… Krzyś jest nieco problematyczny. Wrzód na dupie, jak powiedziałby poeta. Jasne, poeta. Poeci już dawno wymarli. Teraz zostały tylko intelektualne kurwy, grzejące do upadłego, by następnego dnia obudzić się we własnych rzygach. Ekstaza współczesności?

Ale my tu sobie gadu gadu…

Sandra, pozwól sobie pomóc. Chcę ci pomóc. Usiądziemy, porozmawiamy. Nie ma takiego problemu, którego nie można rozwiązać. Pamiętaj o tym. Razem damy radę, skarbie. Wierzę w to. Przyjadę do ciebie na weekend. Nie odrzucaj mojej pomocy. Pozwól mi spróbować. Otworzyłaś się przede mną, nasze rozmowy w sieci wyrywają cię z tego bagna, ale sieć to nie wszystko. Zaczęło mi na tobie zależeć, wiesz?

O rany! Tego nie mogę zlekceważyć. Krzyś to nie jest zwykły jeleń. Z nim robię scenariusz. Taaa, ty tam widzę, że nie kminisz. To proste jak budowa cepa. Jeśli po pierwszej wymianie sprośności z typem wyczuwam potencjał, Sandra zaczyna otwierać nie tylko nogi, ale i duszę.

Krzyś nie od razu dał się poznać jako gaduła. Sandra najpierw przez kilka miesięcy uczyła się, jak postawić jego niemałego przyjaciela na baczność. Skąd wiem, że niemały? Przysłał zdjęcia. Jara go, jak babka może sobie obejrzeć pytona.

Jak dziś pamiętam smsa:

To wszystko Twoja zasługa. Seksowne ciało. Jestem pewien, że każdy jego skrawek jest wart obcałowania. Facet, który będzie mógł Cię nazwać swoją kobietą, jest cholernym szczęściarzem.

Pogruchaliśmy trochę na różnych komunikatorach. Intuicja szeptała mi, że warto inwestować. Nawet kopsnąłem mu kilka fotek za frajer… to znaczy w porywie namiętności, oszalała z pożądania. Też potrafię zaokrąglać słówka, jeśli mój rozmówca jest kimś więcej niż robiącym kurwę z ortografii wtórnym analfabetą. Czyli niezbyt często. Jeleń lepszego sortu? Jeden na stu, może mniej. Krzyś pojawiał się i znikał. Aż pewnego wieczoru napisał:

Mam wolny wieczór, otwartą butelkę wina… Zastanawiam się, czy masz chwilę?

Właściwie miałem. Pisałem z pięcioma jeleniami jednocześnie. Jednemu robiłem dobrze ustami, dla dwóch kolejnych byłem posłuszną suką. Kolejny chciał zostać moim psem i wracał niemal co wieczór po porcje wyzwisk. Ostatni opowiadał o życiu rolnika w jakiejś dziurze pod Iławą. Próbował rwać na hektary. Nudziarz jak sam skurwysyn. Goliłem go, namawiając na kupno kolejnych kodów na doładowania.

Standardowy, niezbyt intensywny wieczór w robocie.

Sandra zaczęła pisać z Krzysiem. Niby normalny, ponadprzeciętnie inteligentny gość, a nieszczęśliwy na tyle, by otworzyć się przed laską znaną z portalu dla kurewek. Laską z jajami. Na szybko machnąłem jakąś historyjkę. Równie smutną i pokurwioną. Mamusia umarła, tatuś sporo pił. Kilka razy dotknął tak, jak nie powinien. Dotknął za bardzo. Zawsze byłam ambitną, samodzielną dziewuchą. Tylko nikt nigdy nie dał mi prawdziwej szansy. Takiej, jaką miały te bogate dzieciaki z lepszych domów.

Ciach bajera.

Mało jest jeleni, dla których tworzy się scenariusze. Ten był tego wart. Wkręcił się na ostro. Potrafię to wyczuć. Prawie, kurwa, licencjat z psychologii zrobiłem. Stary co prawda chciał, żebym poszedł w jego ślady i został prawnikiem.

Tak, mogłem być studentem prawa. Dostałem się na najlepszy uniwerek w kraju tylko po to, żeby zrobić go w wała. A takiego! Poszedłem na psychologię. Rodziciel miał ostry ból dupy. Wrzeszczał, że odetnie mnie od kasy. Gróźb nie zrealizował. Skończyło się jak zwykle – wsadził chuja w chętną cipkę jakieś asystentki, sekretarki czy innej sprzątaczki i zeszło mu ciśnienie z krzyża. Teraz papa biega od jednej modnej telewizji do drugiej, bo faszyzm jakiś nastał czy cuś. Trochę się o niego martwię, bo już niemłody i kondycja nie ta.

Nie chcę jego szmalu. Ma tego jak lodu, pewnie nawet, by nie zauważył. Ale co uczciwie wycyckany pieniądz, to uczciwie.

Umiem grać na emocjach i to całkiem nieźle. Mozolnie dobudowywałem kolejne rozdziały. Sandra coraz bardziej wylewnie opisywała swoje tragiczne życie, stany depresyjne i tym podobne pierdoły. Pierwszy prezent przysłał nieproszony. Na mój fikcyjny adres, obsługiwany przez sympatyczną osiemdziesięciolatkę z początkami demencji. Kiecka warta siedem, osiem stów. Do paczki dołączony był bilecik: „To osłodzi ci życie bardziej niż mnie.”

Tamtego wieczoru Sandra zafundowała swemu rycerzowi pełen serwis. Na szybko opłaciłem zaufaną koleżankę. Mówi miłym dla ucha miękkim altem. Krzysiu dostał dwa kwadranse rozmowy przez telefon i trochę udawanych jęków w słuchawkę.

Kieckę opchnąłem po dwukrotnie wyższej cenie na portalu aukcyjnym. Scenariusze są czasochłonne, ale to prawdziwa żyła złota. Można wykręcić kilka koła w jeden wieczór. Na prawie tysiąc kontaktów tylko dla kilku urządzam taki cyrk. Dla drogich, błyszczących fantów warto. Czasem jednak trzeba kogoś posłać w kosmos.

Krzysiek, nie naciskaj. Proszę. To jest dla mnie trudne, bardzo trudne. Co mam Ci powiedzieć? Nie mogę uwolnić się od własnych demonów. To we mnie siedzi. Nie chcę Cię wciągać w swój świat. Jesteś świetnym facetem, naprawdę. Nasze rozmowy wiele mi dały. Pozwoliły się oderwać choćby na chwilę. Nie zasługuję na ciebie. Nie mogę stać się balastem. Muszę sobie dać radę sama. Przepraszam. To nie Twoja wina…

Złość, zgrzytanie zębów, wyrywanie włosów z klaty. Tak będzie. Mowa-trawa, igranie z emocjami. Powody są kompletnie nieistotne – im bardziej oderwane od rzeczywistości, tym lepsze. Jak jeleń jest za mocno zaangażowany, trzeba brać nogi za pas.

No! Komórka wibruje niemal natychmiast. Trochę potrwa, zanim się go pozbędę. Jeśli nie będę miał wyjścia, użyję legendarnego tekstu: „Zostańmy przyjaciółmi”. Bez skrupułów. Bardziej wkurwia mnie to, że dla Krzysia będę musiał zmodyfikować dość mocno kilka szablonów. Mam od zajebania gotowych tekstów na różne fazy znajomości. Robienie jelenia to normalnie zero emocji. Zerknę na wyświetlacz, sekunda i wiem. Jeleń spuszcza się przy kopiuj, wklej, kopiuj, wklej. Więcej szablonów, więcej kasy.

Jeśli zaczyna wierzgać, zwykle dostaje szablon numer czterysta siedemnaście:

No wiesz, ty chamie! Ja mam swoje zasady, nie jestem jakąś pierwszą lepszą szmatą. Facet musi być na poziomie. Dla mnie najważniejszy jest charakter, szacunek dla kobiety. Lubię się zabawić, ale ty nie potrafiłbyś zdobyć kuponów na darmową kawę w Macdonaldzie, nie mówiąc o dziewczynie. Nie pisz do mnie więcej.

Proste. Zdeptać męskie ego. Skuteczność? Dziesięć na dziesięć. Tak, facet to żadna pieprzona filozofia. Chyba że zamyka się scenariusz. Taki dziany doktorek kulturoznawstwa czy innego żałosnego kierunku powinien rwać dupy aż miło. Gdyby zostały we mnie jakieś ludzkie odruchy, zastanowiłbym się, czemu tego nie robi? Nie wiem i gówno mnie to obchodzi. Sandra zrobiła go na kilkanaście drogich fantów. Szkoda tak dorodnego jelenia. Dobra, ogarnę go później.

Przemyśl sobie to wszystko. Potrzebujesz czasu, zależy mi na Tobie.

Latte się skończyła, pora się zwijać. Następny cel? Poczta.

Zaglądam tam regularnie kilka razy w tygodniu. Pracownice znają mnie już z widzenia. Kurwa, ledwo wybiło południe, a ludu jak na targu. No nic, jak praworządny obywatel ustawiam się w kolejce. Trochę to potrwa. Machinalnie zdejmuje ze stolika z gazetami jakieś krzyżówki. Zobaczmy…

Główny towar eksportowy Dominikany? Nikiel

Nauczyciel Michała Anioła? Ghirlandaio

Stolica Sudanu? Chartum

Pierwszy laureat Nobla w dziedzinie chemii? Jacobus van’t Hoff

Islamski sędzia? Kadi

Uzupełniwszy ostatnie hasło, przeskoczyłem do kolumny sportowej.

W końcu moja kolej. Trochę tego jest, w plecaku leży sobie spokojnie kilkanaście paczek zaadresowanych w różne miejsca. Tak się pracuje z perwersami. Specyficzny gatunek jelenia. Oni nie dają fantów, oni się ich domagają. Normalne świntuszenie im nie wystarcza. Prędzej czy później w miejscu między uszami, gdzie powinien być mózg, rodzi się pytanie o jakieś gadżety. A ja? No kurwa, klient nasz pan, nie? Sandra z oporami, ale jednak rozdaje swoje fatałaszki. Najbardziej chodliwym towarem wśród zwyroli są majtki. Ogarnąłem taki jeden szmateks. Kupuję babskie ciuszki w ilościach hurtowych, za jakąś śmieszną kasę.

Lubię ten rodzaj jelenia. Rzadko o cokolwiek pytają. Jest tylko kwestia ceny. Im bardziej wyzywający ciuch, tym wyższa cena. Gacie idą od czterech dych za sztukę. Niezła przebitka, nie? Oczywiście, nie handluję tylko majtkami. Sandra chętnie pozbywa się seksownych pończoch, butów i takich tam. Pamiętam, kiedyś trafił mi się jeden pojeb, którego kręcił aromat stóp. Trzy dni kminiłem, jak to rozegrać. Wypchałem gotowe do wysyłki szpilki własnymi skarpetkami. Takimi, wiecie… z aromatem. Zwyrol był zachwycony, kiedy dostał paczkę. Zaśpiewałem dwukrotnie wyższą cenę niż normalnie, a on i tak chciał więcej!

Dżizas, dzięki ci za zboczeńców.

Zapach – to najmocniej kręci samców ze sterczącym chujem w łapie. Cena za mokre majteczki pachnące kobietą na wejściu jest dwa, trzy razy wyższa niż normalnie. Jeleń potrzebuje sobie udowodnić, że jest, kurwa, lwem. Potrzebuje świadectwa ekscytacji Sandry. I tu zaczęły się schody. Zapach kobiety. Jak podrobić ten specyficzny aromat?

Taaa, przyznaję, zajęło mi to kilka miesięcy. Testowałem kilka patentów. Najlepszy jest aromat spożywczy. Nie wiem, do czego to gówno jest normalnie używane. Kilka kropelek z małej buteleczki i materiał zaczyna lekko zalatywać rybą i piżmem. Wiem, to nie jest ten zapach… Kurwa, ale wy naiwni jesteście. Serio myślicie, że taki jeleń jeden z drugim kiedyś widział laskę inną niż JPG? Nie upadajcie na duchu, barany, coście cipy nie widzieli! Od tego macie mnie.

– Może znaczki? Mamy promocje na czekoladowe mikołaje i na znicze.

Znicze? Co do chuja wafla?! W grudniu!

– Nie, dziękuję uprzejmie. Wszystko już opłacone. Każdą paczuszkę priorytetem.

Mięśnie twarzy nie chcą się rozciągnąć w uśmiechu. Skurcz jaki czy co?

– Do zobaczenia.

– Do widzenia.

Idę ulicą. Powoli, krok za krokiem. Właściwie nie patrzę przed siebie. Gapię się w ziemię jak jakiś gamoń. Jakie te chodniki są nierówne… Dochodzę do skrzyżowania. Sznur samochodów wydaje się nie mieć końca. Słyszę ten jednostajny dźwięk, wwierca się w moją głowę.

Patrzę na nią! Kurwa, stoi bokiem do mnie, nie widzę twarzy. Ale ten gest, to jak umiejętnie trzyma szluga. Zupełnie jakby urodziła się z papierosem między długimi palcami.

***

– Myśl jest jak żar, który spala umysł, napędzając go. – Pamiętam każde słowo wypowiadane głębokim, miękkim głosem. – Żar papierosa tlącego się w dłoni stymuluje myśl. Słusznym jest więc od czasu do czasu zaciągnąć się mocno i głęboko. Nową myślą.

– Są ciekawsze sposoby stymulacji – wychrypiałem, uśmiechając się szeroko do rudzielca siedzącego naprzeciw mnie w pozycji kwiatu lotosu.

Tak, wtedy jeszcze potrafiłem się uśmiechać. Szczerze.

– Łobuz!

Jej spojrzenie błyszczało. Zawsze zastanawiał mnie ten blask. Topiłem się pod wpływem tych oczu, tak głęboko zielonych. Ta, dla której mogłem świat podpalić. Zdobyć to, co nieosiągalne. Rzucić u jej stóp głowy nieprzyjaciół albo rzucić siebie. I trwać.

Przypadki sprawiają, że nic nie jest tak jak kiedyś. I nawet tego nie żałujesz. Inne miejsce, inny czas, a nigdy byśmy się nie spotkali. Jedno spojrzenie i czujesz, jakby przenikał cię promień X aż do szpiku kości. O kurwa… Ja? Ten zimny i zdystansowany? Obojętny na nędzę i nudę bezwzględnie otaczającej rzeczywistości? Tak, ten drugi ja. Zdolny na moment porzucić wyuczoną pozę. Nawet się nie orientuję, kiedy zaczynamy ze sobą rozmawiać.

Pamiętam… Zniecierpliwione chrząknięcie barmana wyrwało nas z letargu. Bóg jeden wie, ile godzin przegadaliśmy. Zaskoczenie? Szok! Istota inteligentna. Ostatnia zdolna ucywilizować taką pokręconą małpę jak ja. Jeszcze przed wyjściem pozwalam się dotknąć. Ale nie tak jak zwykle. Jest jakaś iskra między umysłami. Ręce zostają w kieszeniach. To jest nowe. Nie zadzwoniłem następnego dnia, zostałem u niej. Słowa, myśli, spostrzeżenia spływały swobodnie. Jak nigdy.

Ocknąłem się w kolejce jadącej z szaloną prędkością w dół. Ktoś usunął wszystkie hamulce bezpieczeństwa. Nie mieliśmy nic, tylko siebie. Bywały dni, kiedy ledwo starczało na paczkę podłych fajek.

Nieważne. Banał? Może macie rację. Kobieta niebanalna. Pokrewna dusza, z którą można nie tylko pogadać, ale i podyskutować. Mój świat często ścierał się z jej światem. Tak długo i tak zawzięcie, że któreś z nas nie wytrzymywało. Pocałunek zamykał usta, zanim wydostały się z nich kolejne słowa. Cholera! Jaka ona była niesamowicie seksowna, kiedy udowadniała mi, że nie mam racji. Rozbrojony ze wszystkich argumentów mogłem zrobić tylko jedno. Kapitulować, wielbiąc jej ciało. Tę kruchą istotę, która drżała pod dotykiem moich palców. Łapiąc oddech między kolejnymi pocałunkami szeptała, że jestem męską, szowinistyczną świnią. Delikatnie odgarniałem burzę rudych loków, odsłaniając smukłą szyję. Obsypywałem pocałunkami każdy milimetr skóry pachnącej kombinacją imbiru z cynamonem.

Papieros wylądował na dywanie. Kształtne, niewielkie usta gwałtownie chwytały oddech. Wygięła grzbiet niczym kotka. Odsunęła się ode mnie gwałtownie, by w następnej chwili przylgnąć całą sobą. Nie wiem, już nie pamiętam, czyje ręce zdejmowały co. Koszula, stanik, pasek, spodnie, bokserki. Jak bardzo pragnąłem dotykać, sprawiać przyjemność, obdarzać rozkoszą. Jej nagość, kruchość szczupłej figury za każdym razem sprawiała, że elektryczny impuls raził moje ciało. Byłem gotów oddać tej kobiecie siebie na wszystkie znane sposoby. Jej przyjemność była moją. Nagrodą tak wielką, że nie śmiałem prosić o więcej.

Pamiętam… Padliśmy na dywan, bez skrępowania dając i biorąc. Po raz setny poznając się wzajemnie. Moja dłoń bardzo powoli sunęła w dół przez smukłość obojczyków, na dłuższą chwilę zatrzymując się przy półkulach piersi. Palce zaciskały się na tym średniej wielkości kształcie. Chciałem uczyć swoje zmysły. Rozkazałem im pamiętać każdy centymetr ciała, które ceniłem wyżej niż własne.

Płomień żądzy świecił jasnym i wysokim blaskiem. Objął nas oboje. Samokontroli starczyło na tyle, bym zaniemówił w zachwycie. Promienie słońca wstającego za oknami prowadziły własną grę na jej ciele. Otoczona szarą poświatą poranka rozsunęła szeroko nogi. Nie było już tajemnic.

Delikatnie wyswobodziłem się z jej objęć. Zszedłem niżej. Język musnął wewnętrzną stronę uda. Koniuszkiem zahaczyłem drobną wypukłość łechtaczki. W mdławym świetle rodzącego się dnia nie widziałem wyrazu jej twarzy. Wyczułem drżenie. Wtargnąłem do wnętrza, rozchylając zewnętrzne wargi sromowe. Ten zapach! Obezwładniający zmysły. Spijałem każdą kroplę jej podniecenia. Lizałem coraz szybciej, z coraz większym zapamiętaniem. Gibki język zwiedzał każdy zakamarek kobiecego wnętrza. Dowodem skuteczności tych wszystkich zabiegów było głośne westchnienie, które odbiło się od ścian pokoju.

Znałem jej reakcję. Potrafiłem interpretować sygnały równie sprawnie jak muzyk partyturę. Doprowadziłem swoją kobietę do krawędzi, pozwoliłem balansować na granicy spełnienia. Dałem trwać napięciu. Emocja między nami rosła z prędkością lawiny. Nie padło ani jedno zbędne słowo. Usadowiłem się wygodnie między rozchylonymi udami i pomagając sobie ręką, nakierowałem twardy od nabiegłej krwi członek na właściwe miejsce.

Ciasnota i wilgoć były jedynym skutecznym lekarstwem na ból towarzyszący pełnej i gwałtownej erekcji. Pierwszy sztych koronował mnie na władcę świata. Czułem… Po prostu czułem się wszechmocny. Ścianki najintymniejszego miejsca kobiecego ciała objęły mnie ciasno. Jak dawno oczekiwanego gościa. Stanowiliśmy jedność na wszystkich płaszczyznach. Ja i ona. Pamiętam. Patrząc jej w oczy, pomyślałem, że już nie można być z kimś bardziej, bliżej.

Ciało złamało bezwzględny nakaz woli. Wbiłem czekan na szczycie spełnienia ledwie po kilkunastu ruchach. Zamarłem. Zaskoczenie było pełne. Tylko ona potrafiła wywrzeć na mnie tak piorunujący efekt.

Perlisty śmiech zabrzmiał w moich uszach,

– Aż tak? Schlebiasz mi, rozpuszczasz. Mamy całą noc…

Wysunąłem się z niej. Szczupłe palce owinęły się wokół miękkiego trzonu, pieszcząc go delikatnie. Jeden szelmowski uśmiech. Tyle potrzebowała, by sprawić, że zapomniałem o bożym świecie. Emocja wciąż wisiała w powietrzu. Między nami, tylko między nami. Intymna i grzeszna obietnica kontynuacji.

Ta zaś była okazała. Otrzymałem władzę. Pełnię władzy. Męskie moce powróciły.

– Wypnij się dla mnie… – Poprosiłem ledwie kilkanaście minut później.

Cóż to był za widok! Ułamek sekundy, jedno uderzenie serca, kolejny łotrzykowski uśmiech. Ufne spojrzenie. O bogowie… Wcięcie między kusząco okrągłymi pośladkami. Błyszczący kwiat kobiecości, tak bardzo nęcący. Klękam tuż za tą rudą grzesznicą. Pewny chwyt stabilizuje biodra. Członek ociera się o wejście do pochwy. Tylko nieznacznie nakierowuje go dłonią. Znów byłem gotów. Ona wciąż mokra i chętna.

Drugi raz kochaliśmy się inaczej. Mocniej, bardziej brutalnie, szybciej. Chwyciłem ją za włosy. W tym pierwotnym geście zawarłem całe swoje uwielbienie dla tej rudej istoty. Zgraliśmy się ze sobą. Dwa ciała klaskały o siebie. Brałem ją gwałtownie i ostro. Każdy sztych sprawiał, że docierałem jeszcze głębiej. Aż do końca. Ona była moja. Płomień rozkoszy osiągnął punkt kulminacyjny. Nigdy nie czułem się bliższy absolutnego szczęścia, niż w tamtym momencie

Pamiętam… Jęknęła przeciągle, a pochwa zacisnęła się wokół mnie. Nie było sposobu, by się cofnąć, nie chciałem się cofać. Było dobrze. Kurwa, było wspaniale. Trwaj, chwilo! Spotkaliśmy się na szczycie, rozumiejąc bez słów.

Nic nie trwa wiecznie. Wszystko skończyło się nagle i groteskowo, jak dwudziesty film Tarantino, opowiadający w kółko jedną i tą samą historię. Odważyłem się po raz pierwszy wypowiedzieć zakazane słowa. Ja chcę…

***

Nie, nie i jeszcze raz nie! Ogarnij się, do kurwy nędzy. Po niej została ci tylko paczka fajek i wspomnienia. Ta tam nie jest nawet podobna. Za dużo pracuję, koniec z jeleniami na dziś.

Jak leziesz, pacanie? Typ o głowę wyższy ode mnie spojrzał się jakoś tak dziwnie. Ej, masz jakiś problem?

Mało nie powiedziałem tego na głos. Gapiłem się jak ostatnia niedojda na na jakąś ulotkę leżącą na chodniku. Ani to ładne, ani ciekawe. „Ratujmy bezpańskie zwierzęta”. Nie dziwię się, że jakiś przychlast rozrzucał te śmieci, gdzie popadło. Domorośli zbawcy świata… Krzyż im na drogę i kotwicą przez plecy.

***

– Dzień dobry! – Sam się dziwię, skąd ten entuzjazm w moim głosie. – Poproszę tego dużego… Tak ten biało-czarny z długą sierścią. No ten, co to ma ogon jak pół mojej ręki.

Kwadrans później dwa złote ślepia wpatrują się we mnie z ciekawością przez pręty sporej klatki. I jeszcze ten sztuczny uśmiech pracowniczki schroniska. Matka Teresa ma konkurencję.

– Niech pan o niego dba!

Entuzjazm w jej głosie sprawia, że robi mi się niedobrze. Czuję, jak żółć podjeżdża mi do gardła. Muszę się odkazić. Natychmiast.

– Jeszcze jeden przystanek, mały.

Szczęśliwie ulubiony monopol jest niedaleko.

Komórka zawibrowała akurat w momencie, w którym pękata butelka wypełniona bursztynową zawartością wylądowała za pazuchą.

Hej! Misiu wpadniesz do mnie dziś wieczorem? W ogóle nie masz dla mnie czasu. Ciągle tylko praca i praca.

Ech… Moja aktualna dziewczyna powinna zostać dopisana do listy plag egipskich. Dwie następne komórki brzęczą, niosąc wiadomości. Jelenie… Nie jestem w nastroju na pracę. Jak zwierzyna spierdoli, znajdzie się następna. Zapytacie, jak wiele na tym świecie jeleni? Już dawno przestałem liczyć. Tak jak pasterz nie liczy wszystkich ostrzyżonych w życiu baranów.

Kot zamiauczał przeciągle. Świetnie, potrafisz coś. Wypełnisz ciszę w mieszkaniu, mój Towarzyszu. Podniosłem klatkę z kotem i ruszyłem przed siebie. Butelka ciążyła przyjemnie.

.

* W tekście wykorzystałem fragment utworu Marii Peszek „Sorry Polsko”.

.

Wszelkie podobieństwo do prawdziwych postaci i zdarzeń jest przypadkowe.

.

Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.

Aby pobrać ebooka z powyższym tekstem w formatach pdf, epub, mobi:

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wyślij je na nasz adres ne.redakcja@gmail.com. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.