Z zamiarem aktualizacji swojej wiedzy nt. tego, co piszą współcześni Polacy i co wydają dzisiejsi wydawcy przeczytałem dzieło wspomnianej Marty. Owszem – język być może dosięga ekstremów. Zaznaczam „być może”, bo nie śledzę tematu i nie mam szerokiego spojrzenia.Niewykluczone, że przemawia w książce skrajny feminizm, jako że postawy seksualne kobiet są kopią pejoratywnych męskich zachowań i poglądów. Generalnie nuda i nie polecam, choć na ćwiczeniach warsztatowych można podać pozycję jako przykład – jak nie pisać i nie nudzić. Nie polecam – po raz wtóry. Stanowczo.
Książka nadaje się również jako materiał pomocniczy w dowodzeniu, że mamy okropną, bezwartościową cywilizację.
Powinna przyjść fala i spłukać tę cywilizację z powierzchni ziemi. Zdaję sobie sprawę, że tym sądem, zaprzeczam stwierdzeniom początkowym i nobilituję „Sex…”. Ale co tam.

Po Kropelce.
Zacząłem lekturę bez przekonania. Ot takie ćwiczenie badawcze, aby sprawdzić, co dzisiaj w literaturze piszczy.
Pierwsza refleksja taka, że wszystkie dawne wzory pisania zostały odrzucone. Albo ciężko im sprostać albo rodzą się własne egocentryczne ambicje albo powstały nowe. Wzorce. Tu mam niejasne podejrzenie, iż to „szarości” stały się tym nowym modelem. Każdy chce się podczepić pod ich sukces komercyjny, pal licho artystyczny. Niech żyje seks, wszyscy o seksie. Ale to tylko niejasne podejrzenie, bo ów pogardzany i sławiony jednocześnie wzorzec znam tylko z opowieści i komentarzy. I z odsłuchania krótkiego fragmentu w wykonaniu profesjonalnego lektora, co mnie skutecznie zniechęciło do przeczytania hitu (nie lektor mnie zniechęcił tylko tekst, który biedaczek czytał).
Mamy więc na początku mętną próbę rozbujania akcji, a nawet grafomańską pornografię (sen pierwszy).
Lepiej zaczyna się od momentu, gdy do akcji wkracza staruszka. Taka z krwi i kości, choć wysokopoziomowo patrząc, też można by jej postać uzasadnić potrzebą autorki umieszczenia na szachownicy standardowej, pasującej do pomysłu, figury. Kolejne ślady romantyzmu pojawiają się w historii pary mocno wierzących kochanków, ale autorka stanowczo odcina się wszędzie indziej od tych starodawnych akcentów, podporządkowując się trendom wyzwolenia obyczajowego, odzierając seks z dawnej lirycznej charyzmy.
Pojawia się scena ze snu któregoś tam z kolei, wzorowana na motywach i klimacie Sekretarki. Ale to jest niedopracowane, pośpieszne, nie umywa się do pierwowzoru. Słowem dogonić film można, nawet można przegonić, ale trzeba się postarać.
Podobają mi się niektóre dialogi (fragmenty dialogów) z dwudziestoczterolatkiem. Dla mnie prawdziwe. Wyobraźnia nieco się ożywia i buduje mikroscenki rozmów. To chyba najwartościowszy fragment. Dla mnie.
Domyślam się, po co on, młody chłopak, znalazł się w środku fabuły. To kolejny smętek z dawnych wzorów. Ktoś, kto wyznaje poglądy dzisiaj traktowane jako passe.
Bohaterka zdaje się być prawdziwa w wielu chwilach: rozmów z, przebywania z, myślenia o. Smętku. Intuicyjnie to zgaduję, bo jako facet za cholerę nie rozumiem wielu nastrojów, motywacji, zachowań owej młódki, która niczym Kolumb kontynuuje podróż w nieznane, spragniona odkryć.
Lekturę nieco zakłóca fakt, że plik stron od 129 jest wszyty do góry nogami. Nie jest to jednak wina autorki ino niechlujnej drukarni. Potem kolejne kartki wracają z Australii do Europy i można czytać bez irytacji.
Trochę się wciągam zaciekawiony, jak się historia skończy. Ale niestety końcówka jest najsłabsza. Kilka długich opisów, silących się na pornografię ale zbyt powtarzalnych, ze zbyt ekspresowym tempem, ze zbyt idealistycznym potraktowaniem emocji i doznań. Seks na piedestale. Ale seks mało przekonujący.
Dochodzę do wniosku, że seks nie powinien być tematem przewodnim i dominantą powieści. To nudne. Może ktoś to jednak kiedyś będzie potrafił napisać. Wierzę, że ten trend do pisania o seksie to odreagowanie stuleci, kiedy tylko śmiałkowie i obrazoburcy śmieli o nim pisać. Albo pornografowie.
Zaciekawił mnie epizodzik o nauczycielce matematyki. Ale historia została zdławiona do kilku zdań. Szkoda.
Zawsze byłem zwolennikiem pisania fragmentów w pierwszej osobie. Ale to stwarza pokusę pójścia na łatwiznę. I tak się może stało. I w „Seksie…” i w „Odkrywając…”. O seksie pisać prawdziwie trudno. Dobrze pisać. W trzeciej osobie jeszcze trudniej. Więc może w pierwszej to jednak był dobry wybór. Na początek.
W końcu nie jestem pewny, o czym jest ta książka. Po prostu o drodze do poznania siebie i swoich potrzeb? Zgodnie z tytułem? Skoro nie uczą tego w domu i w szkole i prawie nigdzie. Niech czytelniczki idą w ślady bohaterki. Cóż pomysł lepszy niż wiele innych. Moja znajoma sformułowała zarzut, że sam tytuł jest kabotyński. Ja jestem daleki od takich sformułowań. W finale ideał bohaterki, obiekt marzeń spada z piedestału. To się wydaje niedopracowanym wątkiem, który mógłby mieć swoją wymowę. Ale to też jest w końcu poznawanie. W jego następstwie przychodzi czasem gorzkie rozczarowanie, którego życie nam nie szczędzi. Zgodne z tytułowym zamysłem.
Język erotyczny. Kobiecy. Ja się cieszę, że się bogaci. Bo dotąd skromnie to wyglądało. Jeszcze się do tego bogactwa nie mogę przyzwyczaić, jeszcze wierzę, że to dopiero początek, że przyjdą kolejne wynalazki. Zachęcam.
Reasumując. Tutejszym mogę polecić książkę. Coś z niej do warsztatu wezmą. Jak dobrze poszukają. Ci, którzy szukają inspiracji do własnej drogi poznania, mogą też sięgnąć. Ale arcydzieło to to nie jest.