Nikos Vasilakis(nikosalpha), „Provocateur”, CC BY-NC-ND 3.0

Agnieszka stała przy drzwiach, nerwowo przestępując z nogi na nogę. Na jej twarzy malowało się zdeterminowanie pomieszane z odrobiną niepewności. W dłoniach trzymała kurczowo torebkę, mocno zaciskając na niej palce i obiecując sobie, że nie wyjdzie stąd, dopóki nie załatwi swojej sprawy. Była tak zaabsorbowana swoimi myślami, że nie zwróciła nawet uwagi, jaki piękny widok na stolicę rozpościerał się z piętra. Drzwi biura Artura otworzyły się i wyszedł z nich interesant. Agnieszka stanęła w wejściu. Siedzący wewnątrz mężczyzna zauważył ją, westchnął, po czym przybierając maksymalnie oficjalną pozę, powiedział:

– Proszę, niech pani wejdzie. Miejmy to już z głowy.

Agnieszka weszła powoli, wyraźnie się ociągając, ale nie było już odwrotu..

– Wiesz, dlaczego przychodzę Artur. Nie musiałeś go zwalniać – powiedziała najspokojniejszym tonem, na jaki było ją stać.

Odpowiedź padła natychmiast i nie pozostawiała żadnych złudzeń.

– Po pierwsze, w pracy zachowujmy się adekwatnie do sytuacji, więc nie Artur, a pan Artur, pani Agnieszko. A po drugie, nie mam czasu tłumaczyć, co to znaczy restrukturyzacja. Jeśli tylko w tej sprawie pani przyszła, to naprawdę marnuje pani swój i mój czas. I nie mówię tego złośliwie – powiedział, po czym podniósł z biurka leżący przed nim dokument i zaczął uważnie przeglądać papiery.

Patrząc na niego, Agnieszka przez chwilę zastanawiała się, czy to prawda, że sztywniacy zwykle ubierają się w idealnie wyprasowane i dopasowane koszule, czy też dopiero założenie owych koszul sprawia, że stają się służbowi i formalni. Jeszcze niedawno, na imprezie firmowej, ubrany z niedbałą elegancją, żartował z pracownikami, zwracał się do nich po imieniu, a dziś wydawał się kompletnie nieprzystępny.

Artur przez chwilę studiował jeszcze dokument, jednak w końcu z lekkim zniecierpliwieniem spojrzał na Agnieszkę znad okularów i dodał:

– jeszcze jakieś sprawy ma pani do mnie?

By osiągnąć swoje cele w kontaktach z mężczyznami, na ogół wystarczał, Agnieszce miły uśmiech i naturalny wdzięk. Tym razem natrafiła jednak na mur obojętności. Dziewczyna czuła, że traci grunt pod nogami.

– Ale Ar… to znaczy panie Arturze… Wiem, że dużo mo… pan może. Jeśli nie oficjalnie, to prywatnie proszę, żeby chociaż przyjrzał się pan tej sprawie. Proszę… On się załamie po tym… zwolnieniu. Planowaliśmy wkrótce ślub, a teraz… – Agnieszka całkiem się rozkleiła – tak się kochamy…

Artur wstał, założył swoją markową marynarkę od garnituru na idealnie dopasowaną białą koszulę. Zebrał dokumenty i skierował się w stronę wyjścia.

– Życie, przykro mi – rzucił sucho – ślub to wasza prywatna sprawa. To nie jest temat służbowy. Zresztą przykro mi, ale naprawdę nie mam teraz czasu – dodał.

Agnieszka utkwiła wzrok w podłodze. Jednak gdy Artur był już przy drzwiach, zatrzymał się na chwilę i przez ułamek sekundy omiótł ją taksującym spojrzeniem. Być może jej się zdawało, ale niemal poczuła jego wzrok na swych zgrabnych udach ubranych w ciemne pończochy i na biodrach ciasno opiętych czerwoną sukienką, którą specjalnie założyła na tę rozmowę. Gdy tak stała, usłyszała coś, co zbiło ją z tropu.

– Pani pracuje w finansach, prawda? Hm… Taka duża ta firma. A właściwie… to może coś da się wykombinować. Ale teraz nie mam czasu. Proszę przyjść do mnie do mieszkania po dwudziestej pierwszej, to spróbujemy znaleźć jakieś rozwiązanie.

Agnieszka już miała wydusić z siebie słowa zdziwienia, ale nie zdążyła, gdyż Artur uciszył ją dłonią i ze słowami – Nie mam teraz czasu, serio. Do widzenia – otworzył drzwi, dając jej tym samym do zrozumienia, że rozmowa jest zakończona.

Gdy opuszczała szklany biurowiec, myśli kotłowały się jej w głowie. Co miało oznaczało to zaproszenie? Przecież Artur jaki był, taki był, ale zawsze wydawało jej się, że ma klasę i do spraw służbowych podchodzi w pełni profesjonalnie. Zazwyczaj idealnie ubrany, kompetentny i dokładny. Cieszyła się, że pracuje w innym dziale, gdyż podobno niezwykle skrupulatnie podchodził do wszelkich spraw służbowych, co z jednej strony było zaletą, ale wymagało dużej dyscypliny od wszystkich jego podwładnych. Na imprezie firmowej, w nieco luźniejszej atmosferze, pokazał się z sympatycznej strony, żartując z mężczyznami i prawiąc komplementy kobietom. Lecz ani na moment nie utracił nic ze swej kultury i ogłady. A tu… taka sytuacja?

Uspokoiła ją myśl, że zaproszenie mogło być przecież całkiem niewinne. Artur był człowiekiem naprawdę zapracowanym i praktycznie nie odrywał się od swych obowiązków, a współpracownicy już przyzwyczaili się, że czasem po nocach u niego w mieszkaniu lub gdzie indziej drążą służbowe tematy. I jeszcze coś wspominał, że ona pracuje w dziale finansowym. Może chciał coś załatwić dla swojego działu? Jednak pozostawienie jej tak w biegu, bez żadnej informacji, sprawiło, że nie czuła się komfortowo. Postanowiła nie iść.

Trzymając w ręku skórzaną teczkę, Artur wchodził po schodach. Zirytował go fakt, że w tak ekskluzywnym apartamentowcu nie działało oświetlenie na korytarzu i nikt jeszcze się tym nie zajął. Za oknami było już ciemno i jedynie światła latarni na zewnątrz pozwalały cokolwiek dostrzec. Pod swoimi drzwiami dostrzegł drobną postać. Nie zdziwiło go to, spodziewał się jej. Agnieszka stała wyprostowana, niepewnie trzymając przed sobą torebkę i wyglądała przybysza. Nawet nie chciała myśleć, jak zareagowałby Piotr, widząc ją stojącą pod drzwiami szefa, który go zwolnił.

Ale przecież musiała załatwić tę sprawę.

– Przepraszam za spóźnienie – powiedział Artur. – Miałem drobne problemy z autem i jeszcze coś do załatwienia w mieście – dodał, otwierając drzwi i gestem zapraszając kobietę do środka.

– Nic nie szkodzi – odpowiedziała lekko spięta Agnieszka. Już miała ściągnąć szpilki, ale Artur ją potrzymał.

– Nie, nie, proszę nie zdejmować. Podłogi są zakurzone, bo sprzątaczka miała wolne w tym tygodniu.

Po chwili znaleźli się w salonie. Agnieszka rozejrzała się po jego stylowym, nowoczesnym wnętrzu. Stojąca na środku sofa narożna niemal zapraszała, by na niej usiąść. Jednak dziewczyna ciągle stała w miejscu, nie potrafiąc odnaleźć się w sytuacji. Nie uspokoiło jej nawet to, że Artur był w pełni rozluźniony i szybko wszedł w rolę gospodarza.

– Proszę usiąść, pani Agnieszko – wskazał jej miejsce. – Lampkę wina?

Sama nie wiedząc dlaczego, odpowiedziała – tak, poproszę – choć wcale nie miała na wino ochoty.

Szukając butelki w barku, Artur zapytał:

– I jak tam u Piotrka? Doszedł już do siebie? Wiem, że taka informacja o utracie pracy może być przykra. Też, wbrew pozorom, jestem człowiekiem.

– No, ciężko… właśnie w tej sprawie, czy są jakieś szanse…. – oczy Agnieszki zaświeciły się lekko.

Artur, jak gdyby nigdy nic, ciągle zajęty szperaniem w barku, rzucił:

– Spokojnie. Weź ściągnij spódnicę i majtki. – W pokoju zapadła cisza. Gdy Artur zauważył zmieszany wzrok Agnieszki, spojrzał na nią jak na jakaś nienormalną i dodał zdziwionym tonem – Coś nie tak? No, jestem bardzo ciekaw, jak wygląda twoja cipka. Po prostu chcę ją zobaczyć.

Agnieszkę zamurowało. Artur, jakby nigdy nic, kontynuował wybieranie wina, a w głowie dziewczyny kłębiły się sprzeczne myśli. Już chciała zaprotestować, powiedzieć coś w stylu: „Ależ… „, lecz świadomość swojego położenia przywołała ją do porządku. Przecież sama tu przyszła. Być może wypierała to z myśli, lecz podświadomie wiedziała przecież, czego może się spodziewać. Nie zdziwiłoby jej, gdyby się do niej dobierał, rzucał dwuznaczne propozycje, wtedy oczywiście broniła by się i tak dalej… Natomiast wypowiedziane wprost życzenie, wręcz ścięło ją z nóg.. Nic nie odpowiedziała, ale siedziała jak posąg, patrząc na Artura.

Ten zbliżył się do stolika z kieliszkami i butelką białego wina.

– No już, już. Nie mam czasu na pierdoły, cipka na wierzch albo do domu. Ja się szybko niecierpliwię, nie chcesz się dowiedzieć, jak szybko – powiedział, po czym postawił kieliszek na stole i zapełnił go do połowy – Proszę, to dla ciebie.

Agnieszka myślała gorączkowo, szukając wyjścia z sytuacji, ale wszystkie pomysły prowadziły w ślepy zaułek. Dotarło do niej, że naprawdę jedynie mogła albo wyjść, albo… W głowie jej huczało, zdrowy rozsądek protestował, ale dłonie…dłonie zaczęły niezgrabnie ściągać spódnicę w dół. Na tyle, na ile znała Artura, wiedziała, że nie ma z nim żartów. Chciała zyskać chwilę do namysłu, ale miała świadomość, że tego czasu nie ma. Gospodarz usiadł obok niej. Nie wydawał się zdziwiony, że spódniczka rzeczywiście wylądowała na podłodze. Jednak nie był całkiem pozbawiony emocji. Zaświeciły mu się oczy, gdy popatrzył na jej skąpe majteczki opięte na zgrabnych biodrach.

– Mmm… – wydobył z siebie pomruk – przyznam, że kiedy czasem rzuciłem okiem na ciebie przy ksero, albo na korytarzu, to nawet ciekawiło mnie jak ta twoja szparka wygląda. Zaraz zobaczymy. No, majteczki w dół, ładnie. Ale szpilki mają zostać!

Agnieszka wiedziała, że nie ma wyjścia. Siedząc skulona, zsunęła majtki wzdłuż zaciśniętych ud. Poczuła, jak jej goły tyłek dotyka skóry na sofie, a świadomość, że robi to obok w zasadzie obcego mężczyzny, była porażająca.

No, nie tak wstydliwie – usłyszała – oprzyj się wygodnie, tak, żeby wszystko było widać. Gdy z zaciśniętymi nogami odchyliła się do tyłu, przysunął się, pożerając wzrokiem jej nagie uda i wieńczącą je ładnie przystrzyżoną kępkę.

– Mniaaaam… Co tak ją chowasz niewinnie? Weź te rączki na boki i wystaw ją ładniej. No, przecież wiesz, że i tak ci potem będę z nią robił dużo różnych rzeczy, więc nie ma co się czaić.

Niemal leżała na oparciu kanapy, patrząc na swe nagie biodra i uda. Była cała spięta w oczekiwaniu na to, co za chwilę miało się stać. A Artur nie krępował się zupełnie. Dotknął czubkami palców jej włosków i ze słowami – słodkie, tak ją sobie właśnie wyobrażałem – delikatnie pogłaskał opuszkami kępkę, w której dało się zauważyć zarys bezbronnej szparki. Agnieszka z zapartym tchem patrzyła, jak Artur poczyna sobie z jej intymnymi włoskami, ale nie śmiała się zasłonić.

– Wiem, wiem – uśmiechnął się Artur. – Robisz to tylko dla Piotrka. To się ceni. Ale to zagra tylko pod warunkiem, że tobie się będzie podobało, że ci robię różne rzeczy. Tak więc nie blokuj się, bo ja poznam. Jak ci nie będzie sprawiać przyjemności, że jesteś moją dzisiejszą rozrywką, to się pożegnamy.

Agnieszce z jednej strony trudno było całkiem się rozluźnić przy takim nagłym obrocie sprawy, ale z drugiej strony ta totalna zależność sprawiała, że rzeczywiście poczuła dziwną, przecież niechcianą, lecz jednak przyjemność. Na pewno nie miała zamiaru okazywać swoich emocji Arturowi. Poza tym sprawy potoczyły się tak szybko, że nie zdążyła nawet pomyśleć o wyrzutach sumienia wobec Piotrka. Dopuszczała do siebie myśl, że w mieszkaniu Artura może wydarzyć się coś wbrew jej woli, na co nie będzie mieć wpływu.

A tu jeszcze miała naprawdę czuć przyjemność z bycia z innym… i to w dodatku z szefem jej kochanego narzeczonego, przez którego Piotrek miał dziś tyle trosk? To było perfidne. Perfidne i rzeczywiście w dziwny sposób… wywołujące u niej ciarki. Wiedziała, że Artura nie oszuka i ta świadomość, świadomość, że musi mu być uległa z przyjemnością, potęgowała tłumione odczucia.

– Poczekaj – usłyszała głos mężczyzny i z przerażeniem spostrzegła, że rozpina jej bluzeczkę.

Poczuła, jak wsuwa dłoń pod materiał i łapie ją bezceremonialnie za pierś. Sprawdził, jaka jest miękka i podciągnął stanik, tak że znalazła się na wierzchu. Chwilę delektował się gładkością pięknej półkuli.

– Ale super… – Artur był naprawdę zachwycony. Popatrzył na sutka – Ale guziczek ma sterczeć mocno! Chcę widzieć, jak bardzo ci się podoba. Nie dotknę go, dopóki nie napręży się z niecierpliwości.

Z jednej strony słowa Artura były deprymujące, ale z drugiej, świadomość, że oczekuje on pełnego oddania i że właśnie to dostanie, sprawiła, że niewiele trzeba było, by jej sutek zaczął nabrzmiewać. Patrzyła na swą jasną, miękką pierś w jego dłoni. Ugniatał ją lekko palcami, a jej guziczek stawał się coraz bardziej sterczący. A im bardziej sterczał na czubku piersi trzymanej w dłoniach Artura, tym bardziej rosły jej wyrzuty sumienia. Przecież gdyby Piotrek widział, że Artur, który rano go zwolnił, teraz trzyma pierś jego dziewczyny i na dodatek jej sutek coraz bardziej nabrzmiewa pod wpływem dotyku obcego mężczyzny, prawdopodobnie całkiem by się załamał.

– No, szybciej, mmm… ale fajny cycuś – powiedział, po czym szarpnął go lekko na boki i obdarzył lekkim klapsem.

Jej sutek już niemal eksplodował i wtedy dopiero Artur uchwycił go końcami palców. Agnieszka poczuła takie ciarki, jakich dawno nie doświadczyła. Wstydziła się tego przed sobą i wiedziała, że nie powinna tak odczuwać mocnych pieszczot mężczyzny. Artur delikatnie, z uśmiechem miętosił jej nabrzmiały guziczek i delektował się widokiem sceny, obserwując drgawki przeszywające raz za razem jej ciało. Po chwili oddalił palce na kilka centymetrów, a Agnieszka poczuła coś w rodzaju nierozładowanej potrzeby, tak, jakby chciała jeszcze odrobinę więcej. Widziała jego palce tak niedaleko sutka i wiedziała, ile ten dotyk sprawia przyjemności. Ale gdzieś tam, w głowie, dobijały się ukryte głęboko wyrzuty, że nie może, że powinna czuć odrazę, że będzie w swoich i Artura oczach zwykłą szmatą i że on okazał się zwykłym chamem. Ale dojrzała też wyczekujący wzrok Artura i przypomniała sobie jego słowa, że to nie zagra, jeśli ona nie będzie czerpać przyjemności z oddania. Wiedziała, że z nim nie ma żartów. Uniosła się lekko, jakby szukała swym sutkiem jego dłoni. On drażnił się z nią, oddalając palce, ale co chwilę dawał jej odrobinę nagrody, głaszcząc czule po sterczącym bezwstydnie guziczku, gdy się tak ładnie nadstawiała, sprawdzając jednocześnie, jak wielką jej to sprawia rozkosz.

Chwilkę jeszcze tak trwała ta zabawa, po czym Artur uśmiechnął się i wstał.

– No dobra. Chwila przerwy. Głodny jestem. Coś przyrządzę na szybko, chcesz też coś? – zapytał, przechodząc do otwartej kuchni stanowiącej część salonu.

Wciąż jeszcze odrobinę oszołomiona Agnieszka tkwiła tak w półleżącej pozycji z odkrytą cipką, piersią na wierzchu i dłońmi rozłożonymi na boki, tak że nie mogła się nimi zasłonić. Nie wiedziała, co ma robić. Chciała się jakoś ogarnąć, zmienić pozycję, ale jednocześnie bała się, że może coś zepsuć i że to się Arturowi nie spodoba. Poruszyła dłonią, ale w tym momencie Artur ją zastopował.

– Zostań tak – powiedział spokojnie, przekładając warzywa na kuchennym blacie. – A właściwie to uda rozszerz.

Agnieszka niechętnie, ale posłusznie wykonała polecenie. Teraz była całkiem jak na widelcu. Wstydziła się tak siedzieć, ale odgadując życzenia gospodarza, przekręciła biodra tak, by Artur miał lepszy widok. – O, właśnie tak – usłyszała. – Pamiętaj, pilnuj się, kiedy siadasz, zmieniasz pozycję, masz zawsze okazywać uległość, otwierając się do mnie. I się przyzwyczaj, że tak ma być.

Agnieszka półleżała rozłożona w pełnym świetle. Pozycja ta sprawiała, że czuła wprawdzie dyskomfort, ale jednocześnie powodowała u dziewczyny dziwną ekscytację.

Broniła się przed nią, ale pamiętała o życzeniu Artura.

Gospodarz patrząc na nią podejrzliwie, pichcił jednocześnie coś w kuchni, zagadując od czasu do czasu. Pytał, czy nie miała problemów z dotarciem na miejsce, co powiedziała w domu i tak dalej. A ona, rozłożona jak dziwka, odpowiadała półsłówkami. Trochę martwiła się tym jego spojrzeniem. A co, jeśli jednak uzna, że to wszystko jej się nie podoba? Pomyślała, co sprawiłoby jej przyjemność. Gdy wyobraziła sobie jak rozchyla bardziej uda, poczuła na samą tę myśl dziwny przypływ rozkoszy. Wciąż rozmawiali, a jej uda powoli rozszerzały się jeszcze bardziej przed Arturem. Gdy dostrzegła jego spojrzenie utkwione w tamtym miejscu, jej oddech lekko przyśpieszył. Artur ciągle zajęty był przyrządzaniem posiłku, ale zauważyła, że jej poczynania wywołały pozytywną reakcję. Wydawał się zadowolony.

Przerwał gotowanie i podszedł do niej. Usiadł obok, biorąc kieliszek w dłoń.

– Napij się łyczka – powiedział, omiatając ją wzrokiem i na chwilę zerkając między nogi na posłusznie rozkraczoną specjalnie dla niego, szparkę.

Agnieszka była raczej wstydliwa. Nawet z Piotrkiem zwykle „te sprawy” załatwiała przy przyciemnionym świetle i nie godziła się na wszystko. A tu nie miała najmniejszego pola manewru.

– Takie randki lubię – powiedział Artur, patrząc jak popija wino. Wzrok mężczyzny spoczął na jej odsłoniętej piersi i bezwstydnie wyeksponowanej cipeczce – a nie jakieś tam sranie w kaktus. Ja tam się nie daję wrobić w marnowanie czasu na podchody i pitolenie. Lepiej od razu spędzić go na delektowaniu się tym, co najlepsze – mówiąc to, przejechał lekko palcami po nagiej szparce.

Agnieszka ledwo oparła się instynktowi, który nakazywał jej zacisnąć uda i grzecznie pozostała otwarta, pozwalając Arturowi na wszystko. Czuła się spięta i nie wiedziała, czy to dlatego, że ją bezczelnie pogłaskał po tak wrażliwym miejscu, czy dlatego, że zrobił to tylko raz.

– Najbardziej podobają mi się wnętrza ud. Skóra jest na nich taka delikatna i gładka – mówiąc to, gładził po niej palcami.

Agnieszka obserwowała to z przejęciem, a jej mięśnie lekko napinały się, podczas gdy dłonie Artura głaszcząc ją, niebezpiecznie zbliżały się do szparki. On zdawał się prawie nie zwracać na to uwagi, ale podobały mu się reakcje dziewczyny. Był bardzo zaabsorbowany jej udami. Popatrzył na jej zadbaną twarz, na starannie ułożoną fryzurę i nienaganny makijaż, które sprawiały, że wyglądała jak kobieta z klasą. Następnie opuścił wzrok na jej posłusznie odsłoniętą, gołą cipkę, okrytą jedynie ugniecionymi od majtek włosami, po bokach której widoczne były jeszcze odciśnięte ślady gumek. Widać było, jak go to oglądanie nakręca. Ale nie chciał za szybko psuć sobie zabawy.

– A co z tym ślubem? Coś wspominałaś. Kiedy planujecie? – zapytał, a jego palce zaczęły leniwie bawić się jej intymnymi włoskami.

– Za trzy miesiące miał być. Ale jeszcze nie wszystko dograne – powoli odpowiedziała Agnieszka, patrząc na dłoń Artura i z trudem utrzymując równy oddech.

– I jak? Nie możecie się doczekać? Dobrze się wam układa? – Artur nie przestawał z zainteresowaniem pociągać za loczki na wzgórku, raz tylko odrywając się od nich, by musnąć jej sutka.

– T… tak, raczej ok. Tylko z tą pracą teraz wyskoczyło… to komplikuje trochę. Wiesz, jakie teraz czasy…

– A tam… miłość wszystko zwycięży. Kochasz go, prawda? – zapytał. – Poczekaj, będę cię gładził palcami po szparce, kiedy będziesz odpowiadać – dodał.

Rozkraczona Agnieszka zamarła na chwilę w oczekiwaniu, a gdy palce Artura dotknęły jej warg i zaczęły je głaskać na całej długości, niemal dostała konwulsji.

– T… tak. Kocham go – wydusiła z siebie, wijąc się pod jego dotykiem i obserwując jak się nią tam zabawia.

– Spokojnie. Mam wrażenie, że wszystko się ułoży. Na razie ci dobrze idzie. Poczekaj jeszcze trochę. Coś zjemy i cię zerżnę – powiedział, dopijając wino, po czym wstał i znowu udał się do kuchni.

Agnieszka została w rozkraczonej pozycji, pokornie czekając na swój los.

Artur uwijał się przy kuchence, gdy zabrzęczał dzwonek do drzwi. Agnieszka uniosła się lekko, ale nie śmiała się zasłonić. Skierowała jedynie pytający wzrok w stronę Artura. Ten uspokoił ją ruchem dłoni…

– Spokojnie. To tylko hydraulik. To długo nie zajmie – powiedział luźnym tonem, po czym dodał uprzedzając jej pytania – ty się nie ruszaj i nie przejmuj. Pozostań tak, jak jesteś. On ma robotę w łazience, a nie tutaj.

Artur wyszedł do holu. Jego słowa wcale nie uspokoiły Agnieszki.

Usłyszała odgłos otwieranych drzwi. A gdy jej uszu doszedł obcy męski głos: „Witam, witam, co tam się wyprawia znowu z tymi kranami? „, niemal zaschło jej w gardle. Poczuła się jeszcze bardziej naga niż przed chwilą, ale nie śmiała zacisnąć ud, leżąc tak rozkraczona w stronę holu. Patrząc w tamtą stronę i modląc się, by nikt się nie pojawił, słuchała rozmowy o „dziadowskiej” armaturze. Dopiero po chwili z przerażeniem stwierdziła, że droga do łazienki wiodła przez hol dokładnie w miejscu, skąd rozpościerał się pełny widok na salon. Nerwowo przełknęła ślinę, gdy usłyszała, jak gość ściąga buty.

Chwila, w której zauważyła obcą postać w przejściu, była chyba jednym z najbardziej stresujących momentów w jej życiu. Spostrzegła młodego, żującego gumę, krótko obciętego mężczyznę z kolczykiem w uchu z torbą pełną narzędzi przepasaną przez ramię. Właśnie zapewniał gospodarza, że się „rach ciach zrobi i będzie już elegancko tym razem”. Ale gdy „spec” zauważył tak rozkraczoną na sofie, prawie nagą dziewczynę, jego głos na chwilę się załamał. Ciągle żując gumę, zmierzył ją wzrokiem z góry na dół. Agnieszka myślała, że zapadnie się pod ziemię ze wstydu. Jednak obcy tylko lekko chrząknął i zerkając na nią, powiedział:

– O… chyba trochę nie w porę.

– Spokojnie – wtrącił Artur – to tylko Agnieszka, trochę rozrywki na wieczór. Zapraszam do łazienki.

„Tylko Agnieszka” zabrzmiało w jej uszach jak gong. Świadomość bycia ” tylko Agnieszką”, na dodatek bezwstydnie rozkraczoną na sofie, była niezwykle deprymująca. A w świetle lamp każdy włosek na jej szparce był dobrze widoczny. Jeszcze rano nawet nie potrafiłaby wyobrazić sobie siebie w takiej sytuacji, lecz jedyne, co mogła teraz zrobić, to opuścić wzrok. Jednak nawet patrząc spod opuszczonych powiek, dostrzegła, jak hydraulik znikając w drzwiach łazienki jeszcze raz zerka między jej uda.

Artur wrócił dopiero po kilku minutach, podczas kiedy Agnieszka ze wszystkich sił starała się nie myśleć o sytuacji, w której się znalazła. Miała nadzieje, że już gorzej nie będzie, ale pomyliła się.

– Jeszcze chwilę – powiedział Artur, wracając do kuchni. W pewnym momencie zobaczyła, że gospodarz trzyma w ręku dużego ogórka i nad czymś się zastanawia. Patrzył to na warzywo, to na otwartą szparkę między jej udami. Agnieszka zamarła po raz kolejny. Modliła się w duchu, by Artur nie wpadł czasem na pomysł… ale uspokajała się, że to jednak zbyt niedorzeczne. Gospodarz uśmiechnął się. Gdy usłyszała z jego ust „a czemu nie?”, zrobiło jej się gorąco. Gdy obserwowała, jak powoli ruszył ze swoim kuchennym znaleziskiem w jej stronę, wpadła niemal w panikę. Poruszyła się, jednak nie śmiała zacisnąć ud.

– Heh – żachnął się Artur – sprawdzimy, jak pasuje. Słowa te zabębniły w jej uszach.

Była przerażona. Ale siedząc tak, rozwarta, mogła jedynie przyglądać się, jak Artur robi z nią, co chce. A miał ochotę zabawić się, wsadzając w nią ogórka. Była to dla Agnieszki kolejna deprymująca chwila. Ale jedyne, co jej pozostało, to patrzeć, jak Artur powoli rozwiera ją palcami, i zadowolony z siebie, z wielką ciekawością zbliża warzywo między jej uda. Wsadził w nią wolno ogórka, nie przejmując się zduszonymi odgłosami protestu.. Na dodatek, wsadzając go, zaczął kręcić nim w lewo i w prawo. Choć była zdezorientowana, gdy poczuła palce Artura rozszerzające ją w tym miejscu, a następnie wypełnienie od środka, gdy poczuła, jak rozpycha ją coś twardego, przyjemne ciarki znowu przeszyły ciało dziewczyny. Broniła się przed nimi jak mogła, ale gdy Artur poruszał ogórkiem robiło się tak bardzo przyjemnie. Mimo to, budził w kobiecie uczucie zażenowania. Potem sprawy potoczyły się jeszcze gorzej. Artur, zafascynowany wkładaniem w nią i wyciąganiem ogórka, zapytał:

– Jak czujesz większą przyjemność? Gdy z dołu napieram do góry, czy odwrotnie?

Agnieszka najchętniej powiedziałaby, że wcale jej to nie bawi, ale przecież musiała starać się czerpać przyjemność z tego, co jej robił. Wiedziała, że Artur jest dobrym obserwatorem i że go nie oszuka.

– Od dołu – powiedziała, gdyż rzeczywiście, kiedy w ten sposób w nią wchodził, miała większe problemy z oparciem się przyjemności.

Artur zaczął więc napierać na nią od dołu, tak że szorstki i twardy ogórek ocierał wrażliwą przednią ściankę jej magicznej dziurki. Wtedy dopiero każde pchnięcie zaczęło sprawiać, że ataki rozkoszy stały się intensywne. Jęknęła. Starała się zachowywać jak najciszej, gdyż wstydziła się swoich odgłosów. Wiedziała, że obok, za drzwiami w łazience, słyszy je hydraulik z kolczykiem grzebiący przy zepsutym kranie. Ale to przyjemne ocieranie w środku nie pozwalało jej na pełne panowanie nad sobą. Pojękiwała przy każdym pchnięciu, a znikąd nie było ratunku.

Uratowały ją odgłosy dobiegające z kuchni. Artur niechętnie przestał ją nadziewać w momencie, gdy olej zaskwierczał na patelni. Poszedł do kuchenki pozostawiając ją tak, rozognioną, z ogórkiem tkwiącym między rozwartymi udami, w jej gorącym wnętrzu. Gdy zajmował się patelnią, Agnieszka starała się uspokoić oddech. Jeszcze przez chwilę poruszała się. Nie mogła się zatrzymać w jednej pozycji.

W chwili, gdy Arturowi udało się opanować skwierczącą zawartość patelni, w drzwiach łazienki pojawił się hydraulik. Trzymał w ręku metalowy przedmiot..

– A to wymieniamy czy odnowić? – zapytał Artura. Ten podszedł do majstra i chwilę rozmawiali o tym, czy da się odratować zepsutą część. W trakcie tej dyskusji hydraulik zerkał co pewien czas na Agnieszkę. Widok kobiety z ogórkiem w kroczu musiał być na pewno niezłym widowiskiem. Wiedziała, że wygląda teraz naprawdę żałośnie, rozkraczona, z warzywem wystającym z niej, niemal zapraszającym, by nim poruszać. Po chwili rozmowy Artur odesłał fachowca do łazienki. Agnieszka pomyślała, że na pewno przybyły ma ją za kompletną szmatę i mimo, że był to nieznajomy, to nie potrafiła się tym nie przejmować.

Artur tymczasem wrócił do kuchenki i mieszając na patelni, powiedział do Agnieszki:

– Weź teraz oprzyj się przodem o oparcie i wypnij tyłek – Agnieszka wyciągnęła z siebie ogórka i niezdarnie zaczęła się przekręcać na sofie. Gospodarz dorzucił – Ale tak, żeby dobrze dziurkę w tyłku było widać.

Chcąc nie chcąc, kobieta musiała dobrze wyeksponować swoje sekrety. Doskonale wiedziała, że ma fajny tyłek. Czasem wykorzystywała swoje atuty przy załatwianiu ważnych spraw. Zakładała wtedy obcisłe dżinsy albo ściśle opinającą kształtne pośladki krótką spódniczkę, tak, aby pokazać coś, ale jednak tak naprawdę niewiele. Przeważnie faceci stawali się wtedy mili i uczynni. Tu jednak nie było miejsca na żadne manipulacje. U Artura tyłek musiał być podany na tacy i to on wybierał, co sobie z niego weźmie. Ona mogła jedynie czekać na jego kaprysy.

Trochę ją to zmartwiło. Jej nastrój nie uszedł uwadze Artura. Przybrał niezadowoloną minę.Agnieszka przestraszyła się, że jej starania pójdą na marne. Przecież miała czerpać z przyjemność z pomysłów znajomego. Przypomniała sobie, że Artur wyraźnie polecił, by jej druga dziurka była dobrze widoczna. Nie zdążyła nawet nadziwić się prymitywizmowi męskich zachcianek, gdy złapała się na tym, jak jej dłonie niemal bezwiednie wylądowały na pośladkach. Lekko wbiła w nie umalowane na czerwono paznokcie i zaczęła je powoli rozchylać. Kiedy były już dokładnie rozszerzone, tak że czuła, jak jej ciaśniejsza dziurka delikatnie się rozwiera, do Agnieszki dotarło, co robi. Pokazuje swój ciasny rowek obcemu mężczyźnie, w dodatku przełożonemu jej ukochanego Piotrka. No właśnie, Piotrek… Jemu nawet nigdy nie przyszło do głowy, by ją tam tak dokładnie oglądać. I całe szczęście. W życiu by się na coś takiego nie zgodziła. A teraz… teraz sama wystawiała swoją dupkę, swoją dziewiczą dziurkę, by była jak najlepiej widoczna.

Agnieszka nie mogła się oprzeć, by się tam nie dotknąć. Sama przed sobą próbowała się usprawiedliwić, że to przecież tylko dla Artura, żeby był przekonany, że jej się podoba. Ale tak naprawdę nie miało to już dla niej znaczenia, po prostu musiała ulegać swojemu instynktowi.. Sięgnęła jeszcze głębiej do tyłu i musnęła opuszkami palców nabrzmiałą łechtaczkę. Raz, drugi, trzeci i kolejny… i kolejny… Jej biodra zaczęły wić się w tańcu z dłonią. Ledwo mogła utrzymać się na kolanach z wrażenia. Zerknęła przez ramię na Artura i z zadowoleniem stwierdziła, że przestał tak zapamiętale mieszać w patelni i przygląda się jej z uwagą. To nagłe zainteresowanie speszyło ją trochę i opamiętała się. Skarciła się w myślach i uznawszy cel za osiągnięty – Artur spojrzał łaskawiej i wcale nie wyglądał już na niezadowolonego – postanowiła zaprzestać tego pokazu, który stawał się dla niej tak niebezpiecznie przyjemny.

Zaskoczyło ją jednak, jak bardzo jest mokra. Nie wiedząc, co zrobić z nieoczekiwaną ilością soczków, roztarła śliskość spod palców po całej długości szparki, aż do drugiej dziurki i na pośladki, po czym posłusznie wróciła do poprzedniej pozycji, kładąc ręce na oparciu kanapy, na której klęczała.

– No i coś ty najlepszego zrobiła, co? – usłyszała zniecierpliwiony głos za plecami. – Upaćkałaś tymi mokrymi łapami całą kanapę… Wstydziłabyś się!

Faktycznie, Agnieszka z przerażeniem zauważyła, że mokre palce zostawiały wyraźne plamy na czarnej skórze sofy. Kiedy, przestraszona, że jej cały wysiłek pójdzie na marne spojrzała pytająco na Artura, ten westchnął tylko i rzucił:

– I widzisz jaka niezdara z ciebie? Popatrz, jak napaskudziłaś. Posprzątaj no ładnie po sobie.

– Kiedy w odpowiedzi otrzymał tylko pełne niepewności milczenie, dodał wyjaśniająco, jakby zwracał się do nierozgarniętej uczennicy:

– Coś taka mało pojętna? Języka nie masz? – Przejęta Agnieszka z wielkimi oporami, ale w końcu wysunęła języczek, pochylając się niepewnie nad plamami. W trakcie, gdy próbowała się przemóc, usłyszała jeszcze przypomnienie:

– Tylko pamiętaj o tyłku. Wypięty i nogi szeroko.

Bez zwłoki wykonała polecenie. Stanęła przed kanapą i wykonała głęboki skłon, podpierając się trochę rękami, bo szpilki nie ułatwiały tego zadania. Kiedy jej język zetknął się z chłodnym obiciem siedziska i zaczął starannie pracować, usłyszała:

– Fajną masz tę dziurkę, wiesz?

Patrząc na Artura, zaczęła kręcić zalotnie tyłkiem tak, żeby poczuć bardziej swoje podporządkowanie. Dodatkowo, dla zwiększenia swych odczuć, jedną ręką musnęła tak wrażliwą teraz łechtaczkę. Naprawdę wystarczyły pojedyncze lekkie muśnięcia, by po jej ciele rozeszły się fale przyjemności. Spod na wpółzamkniętych powiek spojrzała na Artura i zauważyła, że ten jest już zadowolony. Dostrzegł jej rozkosz płynącą z przedstawienia.

W tym momencie znowu w drzwiach łazienki pojawił się hydraulik. Tym razem, bezczelny, wszedł do salonu. Gdy Artur zaczął z nim rozmowę, nawet nie starał się już zachować pozorów i, żując gumę, ani odrobinę nie ukrywał swego zainteresowania wystawioną gołą pupą Agnieszki. Dziewczyna speszona arogancją młodego mężczyzny, odrobinę skuliła się i spowolniła nieco swój pokaz. Jednak Artur omawiając z fachowcem niezwykle skomplikowane zagadnienia hydrauliczne, popatrzył przez chwilę na swoją „zabawkę” i przypomniał jej:

– Dupka wyżej, nie zapominaj się, dziurka ma być widoczna!

Agnieszka posłusznie spełniła polecenie i wypięła się jeszcze bardziej. Takie okazywanie posłuszeństwa w obecności obcego było dla niej podwójnie zawstydzające. Pomimo, iż była już cała zarumieniona na twarzy, pokornie spełniała zachciankę Artura. Gdy fachowiec wychodził do łazienki, Artur głośno zażartował:

– A tu też mały potop się szykuje, coś widzę, że przecieka, nie da się czegoś z tym zrobić?

Agnieszka usłyszała z łazienki jakiś niewybredny żart hydraulika o przetykaniu, że jakby co, to odpowiednie narzędzia ma przy sobie. Musiała znosić te grubiańskie dowcipy mężczyzn, na dodatek odsłaniając przed nimi całą swą piękną kobiecość, w postaci nagiej, wypiętej pupci. Jednak, co najdziwniejsze, te bezczelne docinki powodowały, że każde muśnięcie palcami niczym nie odsłoniętej łechtaczki odczuwała ze zwielokrotnioną siłą. Powiewy powietrza, które czuła na swych gołych pośladkach przypominały jej, że nie ma tam żadnej osłony, lecz nie miała pojęcia, czemu było to tak miłe odczucie?

Artur, niezwykle zadowolony ze swoich „zabawnych” żarcików, odwrócił się w stronę Agnieszki i podszedł do blatu kuchennego. Jego wzrok spoczywał jednak na jej wypiętym tyłku. Wpatrywał się między miękkie pośladki spojrzeniem wywołującym dreszcze i już miał złapać za patelnię, ale cofnął dłoń.

– No dobrze maleńka, chyba jednak nie zdążymy pojeść – powiedział.

Agnieszka wiedziała, co to znaczy. Z lekkim przestrachem czekała na swoje przeznaczenie, patrząc na zbliżającego się do niej mężczyznę. Nie wiedziała, jak jej to zrobi i to oczekiwanie było chyba najgorsze, ale i najbardziej ekscytujące. Nie mogła się ani skulić ani odsunąć, tylko musiała czekać, wystawiona na to, co przyjdzie mu do głowy. A on nieubłaganie zbliżał się do jej wypiętego bezbronnie tyłka. Poczuła, jak łapie ją silną dłonią za nagie biodro, a drugą daje mocnego, naprawdę mocnego, tak że aż zabolało, klapsa.

– Och! – krzyknęła zaskoczona, krzywiąc się z bólu.

– No, mocniej wypnij!

Zrobiła to posłusznie, słysząc jak on w międzyczasie rozpina rozporek. Z jednej strony była przerażona, z drugiej grzecznie trzymała maksymalnie wypiętą dla niego cipkę i to wystawianie się było rozkoszą samą w sobie. Jeszcze tylko złapał ją za odsłoniętą pierś, przymierzył i poczuła go w sobie, jak wnika w nią, szukając własnej przyjemności. To, jak ją dokładnie wypełnił, wywołało niesamowite emocje.

– No dupciu… lubisz być tak rżnięta, prawda? – usłyszała i wiedziała, że oczekiwał, iż te słowa będą dla niej przyjemne.

I tak właśnie na nią działały.

– Dobrze się spisujesz, moja szmatko…

Agnieszka jęknęła. Wizja, w której spod oficjalnej koszuli i świetnych manier wychodzi prymitywny samiec z wystawionym fiutem, którego jedynym życiowym celem jest zaspokajać swe pierwotne żądze, zawsze działała na Agnieszkę. A teraz doznania były zwielokrotnione poprzez to, w jaki sposób była zniewalana. Z jednej strony perfidnie wykorzystano sytuację, z drugiej – trzymały ją mocne dłonie. Dłonie, które operowały stylowym piórem, zatwierdzały ważne dla wielu sprawy, zmieniły się w narzędzie brutalnej siły do przytrzymania swej samicy.

Jego pchnięcia były miarowe i mocne, a każde kolejne wywoływało u niej coraz głośniejszy jęk. To ocieranie w jej wnętrzu było tak nieznośnie rozkoszne, że chciała więcej i więcej. Słychać już ją było pewno w całym mieszkaniu. Na ułamek sekundy Agnieszka pomyślała o hydrauliku pracującym w łazience, co on sobie teraz wyobraża, słysząc jej przeciągłe jęki. Ale nie było to już tak istotne. Była brana przez faceta jak jego własność i rzeczywiście nią w tym momencie była. To poczucie oddania podkręcało jej emocje. Z jednej strony atakowały ją fontanny trudnej do pohamowania rozkoszy, a z drugiej cały czas maksymalnie starała się, by dogodzić Arturowi, by nie zepsuć czegoś przed końcem. Patrzyła mu w oczy, by mógł dostrzec jej rozkosz z oddawania się mu, tak jak kazał, by czasem nie zarzucił jej, że coś nie gra i jednocześnie napinała się na jego członku, by on miał jak największą przyjemność. Kolejne i kolejne nadziania stawały się coraz bardziej „nie do zniesienia”.

Choć się tego wstydziła, na jej rozognionej twarzy pojawiło się nawet na chwilę coś w rodzaju wdzięczności wobec Artura za przeżycia, których jej dostarczał. W tym momencie już miała odlecieć, ale stanęła jej na ułamek sekundy przed oczami twarz Piotrka. Znowu dopadły ją wyrzuty sumienia, co ona robi, że nie powinna dochodzić, że to będzie najgorsze, co może mu zrobić. Ale było już za późno. Kolejne i kolejne pchnięcia cudownie ją wypełniły. Tak że przekroczyła barierę, której nie była już w stanie się przeciwstawić i… odleciała. Jęczała długo i przeciągle, a Artur, trzymając mocno jej biodra, dopychał ją systematycznie, nie przerywając i ciężko dysząc. Czuła go w sobie, jak już jest bliski eksplozji, sama będąc gdzieś w bezkresnej otchłani.

Gdy nieco doszła do siebie, on ciągle jeszcze ją popychał. Wyszedł z dziewczyny i obrócił ją do siebie przodem. Tak naprawdę… Agnieszka nigdy jeszcze nie „robiła loda”. Piotrek ją czasem do tego namawiał, ale – choć niby to takie powszechne – jakoś nie mogła się przekonać, a wręcz czuła do tej propozycji silną awersję. A teraz, gdy naprężony do granic możliwości członek Artura dyndał przed nią, stało się dla niej jak najbardziej oczywiste, że po prostu powinna go wziąć do ust… Tak też, nie poznając samej siebie, zrobiła. Sama już nie wiedziała, czy zrobiła to bo musiała, czy dlatego, że chciała. A może wiedza, że i tak musi, sprawiła, że tego zapragnęła – wszystko mieszało się ze sobą. Zresztą, z każdą kolejną sekundą stawało się to mniej ważne. Wcześniej z zażenowaniem czytała lub słuchała tekstów o lodach z połykiem czy finałem na twarz. A teraz chciała jedynie czekać, bez żadnego wpływu na sytuację na to, czego Artur sobie zażyczy. On tymczasem posuwał ją w usta i bardzo mu się to podobało. Trzymał ją za głowę i wbijał się w gardło. Jednak długo nie mógł już wytrzymać. Spuścił się jej do otwartych ust. Usłyszała jego głębokie westchnienie i jakieś gardłowe dźwięki w momencie, gdy poczuła w ustach tryśnięcie… jedno, drugie… i jeszcze troszkę…

Wciąż w ekstazie i ciężko dysząc, palcami dotknął jej gardła.

– Połykamy, już… – zdołał tylko wycedzić, patrząc z góry spod przymkniętych powiek jak przełyka wszystko, okazując oddanie. Gdy powoli dochodził do siebie, ciężko oddychając, zlizywała jeszcze resztki z jego wiotczejącego członka, a gdy skończyła swą powinność, Artur chwiejąc się, wstał, zapiął spodnie i ciężkim krokiem poszedł w stronę kuchni.

– No dobra – powiedział po chwili, wspierając się na blacie i dochodząc do siebie – ubieraj się i możesz już iść – skwitował.

Agnieszka wstąpiła po drodze do sklepu i wypiła jedno piwo, by było czuć, że wróciła z babskiego wieczoru, na którym miała popytać o nową pracę dla Piotrka. Na drugi dzień uradowany narzeczony przyniósł wiadomość, że jednak go nie wyrzucają i że wszystko będzie dobrze. Agnieszka ucieszyła się i przypomniała narzeczonemu, że zawsze w niego wierzyła. A wieczorem wrócili do układania listy gości na ślub. Pokłócili się trochę o ciotkę Renatę, której nikt nie lubił, ale w końcu stanęło na zdaniu Piotrka. W pewnym momencie narzeczony uśmiechnął się i powiedział:

– A wiesz… tylko nie mów nikomu. Bo jak wczoraj usłyszałem o wypowiedzeniu, to Arturowi wentyle powykręcałem w oponach. A niech palant ma. Ale to będzie nasza słodka tajemnica, oki? – dodał bardzo zadowolony z siebie, jaki to numer zrobił szefowi.

Agnieszka z uśmiechem przytaknęła:

– Tak… to będzie nasza tajemnica…

Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.

Aby pobrać ebooka z powyższym tekstem w formatach pdf, epub, mobi:

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wyślij je na nasz adres ne.redakcja@gmail.com. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.