Źródło: Pixabay

Poniższe opowiadanie jest publikowane powtórnie w ramach cyklu Retrospektywy. Pierwszy raz pojawiło się na portalu Najlepsza Erotyka 2 października 2015 roku.

„Kiedy szefowa poprosiła mnie o napisanie tego tekstu, nie podejrzewałem jeszcze, że będzie on tak osobisty i prawdziwy”. Młody mężczyzna wystukał z namaszczeniem pierwsze zdanie na ekranie w miarę nowego laptopa. Był wczesny wieczór. Jak to z końcem września, słońce już dawno schowane za widnokręgiem ustąpiło miejsca ciemności, gwiazdom i pomarańczowym latarniom, oświetlającym toruńskie zabytki. Wstęp do jesieni był zawsze najpiękniejszym okresem w mieście pierników. Szybko pojawiające się cienie i panujący na Starówce średniowieczny klimat przyciągały niezliczone rzesze par, szukających ustronnych miejsc, by oddać się romantyzmowi i magii chwil z ukochanymi osobami. Czy to nad Wisłą, czy na Bulwarze Filadelfijskim, czy na murach okalających ruiny zamku krzyżackiego, czy pośród wąskich uliczek prowadzących do Baja Pomorskiego albo baszty, w której kiedyś mieścił się Instytut Języka Polskiego, czy też do Krzywej Wieży – jak głosi legenda, sprawdzianu prawdziwości uczuć – wszędzie spotkać można było przytulonych chłopców i dziewczęta, kobiety i mężczyzn, starych, młodych, ładnych, brzydkich. Wszystkich łączyło jedno – uczucia.

I właśnie teraz mam napisać to opowiadanie – pomyślał ponownie mężczyzna, przypominając sobie w myślach te wszystkie romantyczne i czułe sceny, które mijał, krążąc po Starówce, nim trafił do Metropolis. Znał to miejsce od dawna. Studia w Toruniu sprawiły, że miasto znane mu było naprawdę dobrze, a lokal, w którym się znajdował, nie zmienił się w najmniejszym stopniu. To znaczy zmienił się i to bardzo, ale mężczyzna odnajdował w nim dokładnie ten sam klimat, co lata wcześniej, kiedy odwiedzał to miejsce jako student filologii. Nowe twarze obsługi, zupełnie zmieniony wystrój, przebudowane menu, a on nadal czuł się dobrze w tej przestrzeni. Niezbyt głośna, lecz wyraźnie słyszalna muzyka w klimacie funk i lekkiego jazzu sprawiała, że każda chwila w tym lokalu była wyjątkowa.

Wśród odgłosów rozmów, sztućców uderzających o śnieżnobiałe talerze, profesjonalnego ekspresu do kawy, przy którym jedna z barmanek przygotowywała aromatyczny napój dla jednego z gości, mężczyzna siedział przy swoim laptopie, popijał wodę mineralną z cytryną i pisał kolejne słowa zamówionego opowiadania. Normalnie by odmówił. Głównie ze względu na termin. Gdy we wtorek przeczytał w mailu: „Wojtek, potrzebuję tekstu na piątek” – przeraził się. Potem przemyślał sprawę i stwierdził, że w jego obecnej sytuacji nie będzie z tym raczej większego problemu. Jego życie obróciło się ostatnio o sto osiemdziesiąt stopni i taki powrót do pisania mógł być dobrą odskocznią od tego, co działo się w rzeczywistości. Odpisał tylko krótkie: „możesz na mnie liczyć” i zaczął myśleć nad tekstem.

Zadanie okazało się nieco trudniejsze niż podejrzewał. Zawirowania emocjonalne sprawiły, że pisanie o uczuciach czy stanach wewnętrznych bohaterów nie należało do łatwych. We wszystko ładowały się bezceremonialnie wspomnienia, własne przemyślenia i doszukiwanie się, a raczej kierowanie akcji w taki sposób, by odpowiadała ona temu, co go spotkało.

Zażyczyła sobie opowiadania w tak krótkim terminie? Zrobię jej psikusa – myślał. Umieszczę moje opowiadanie w jej mieście, opiszę miejsca, które na pewno zna, które mija codziennie w drodze do redakcji i wplotę w nie historię tak nieprawdopodobną i tak przesyconą erotyzmem, że aż się zarumieni i nie będzie potrafiła patrzyć na te rude cegły starych kamienic i kościołów już nigdy tak samo – ciągnął w myślach.

Właśnie kiedy uśmiechał się sam do siebie, drzwi lokalu otworzyły się z impetem. Metropolis powitało grupę młodych dziewcząt – już dorosłych, a wyglądających jeszcze tak niewinnie. Wejście większej ilości osób, szczególnie tak urodziwych nie mogło pozostać bez echa i reakcji zgromadzonych przy stolikach gości. Jedni spojrzeli tylko zaciekawieni źródłem hałasu, który pojawił się przy drzwiach, inni od razu dostrzegli urodę dziewcząt i nachalnie lustrowali wzrokiem wdzięki przybyszek. A było na co popatrzeć. Osiem młodych kobiet ubranych było wyjściowo i zabawowo. Ostrzejszy makijaż, zbyt krótkie czasem spódniczki, rajstopy imitujące pończochy czy tak lubiane przez naszego mężczyznę zakolanówki czyniły kobiety dojrzalszymi, przynajmniej wizualnie, zachowując ich urok i chęć do zabawy, tak spontaniczny i naturalny w ich wieku.

Wojtek spoglądał w stronę grupy dziewcząt dłużej niż pozostali goście Metropolis. Szczególnie wzrok zawiesił na blondynce, ubranej w ciemny płaszczyk i zakolanówki. Uwielbiał tę część kobiecej garderoby – zawsze sprawiała, że tracił głowę, racjonalne myślenie odchodziło w jakiś niebyt, a erotyczną grę w jego mózgu zaczynały fantazje erotyczne. Nigdy wcześniej nie zdecydował się na realizację którejkolwiek z nich, ale teraz… w obecnej sytuacji… wiedział, że może sobie na to pozwolić. Zaczynał nowe życie, czekała na niego nowa praca, nikt go tu nie znał, nikt nie zaglądał mu do łóżka ani nikogo nie interesowało jego życie prywatne. Należało tylko zastanowić się, w jaki sposób zapolować. Był jednak w lokalu z barem. Najprostsza opcja wydawała się najbardziej skuteczna.

Nie minęło pół godziny, ale mężczyźnie zdawało się, jakby siedział i czekał na właściwy moment całą wieczność. Nie słyszał już niemal żadnych odgłosów dochodzących z sali. Tylko muzyka płynąca z głośników wypełniała jego umysł. Wzrok skupiony był na blond aniele, który najwyraźniej świetnie się bawił w towarzystwie koleżanek. Siedziały w drugim końcu sali, jednak jego wzrok jakby się wyostrzył. Widział tylko ją, nawet jej przyjaciółki były jakieś takie niewyraźne. Lustrował i skupiał ostrość na pięknej dziewczynie, chłonąc każdy jej ruch. Tylko ona i przyjemne, pozytywne dźwięki dochodzące z głośników. Nic innego nie istniało, nic nie docierało do jego zmysłów.

– Cz… ży… bie… jeszc…? – dobiegło gdzieś obok.

Wojtek wyrwał się z letargu, gdy dotarło do niego, że ktoś go o coś pyta. Odwrócił głowę. Obok niego stała kelnerka, ubrana w schludny czarny uniform.

– Przepraszam, słucham? – Wyrwany z zapatrzenia poprosił o powtórzenie.

– Czy życzy pan sobie coś jeszcze? – Z uśmiechem powiedziała raz jeszcze pracownica restauracji.

– Tak, poproszę jeszcze jedną wodę – rzucił od niechcenia. Nie miało znaczenia, co zamówi. Liczyło się tylko to, by siedzieć tu jak najdłużej, by jak najwięcej czasu móc sycić oczy blond zjawiskiem.

– Już podaję – odpowiedziała kelnerka i skierowała się w stronę baru.

– Aha… proszę pani! – zawołał za odchodzącą kobietą.

– Tak? – dopytała

– Chciałbym zamówić jeszcze drinka. Jakiegoś dobrego. Chciałbym, by było to coś słodkiego i orzeźwiającego. Coś, co będzie smakowało wyjątkowej kobiecie.

– Nasz barman robi wyśmienite mohito.

– Doskonale – odpowiedział. – Proszę je zanieść uroczej blondynce, siedzącej z koleżankami przy tamtym stoliku. – Dyskretnie wskazał miejsce, gdzie siedziały dziewczyny.

Wojtek zgrywał twardziela, ale wewnątrz niego buzowały emocje. Od euforii po przerażenie. Czuł, że cały drży wewnętrznie. Nie należał do łowców, szukających swoich „ofiar” w klubach i restauracjach. Właściwie to drinka zamawiał obcej kobiecie pierwszy raz w życiu. Właśnie… w życiu. Bo jego życie się zmieniło. Dawniej nie musiał tego robić. Dawniej po prostu zamawiał drinki, siedząc przy jednym stoliku z osobą, którą dobrze znał. A teraz? Nowe, choć stare miasto, nowa praca, nowe życie, nowa… – zatrzymał się w myślach, bojąc się to powiedzieć, nawet wewnątrz siebie.

Kelnerka właśnie zanosiła zamówionego drinka do stolika. Przerwał więc potok myśli i skupił się na tym, co działo się przy stoliku dziewcząt. Pracownica Metropolis postawiła szklankę wypełnioną rumem, limonkami, miętą i brązowym cukrem przed blondynką. Chłonął każdy grymas zakłopotania i braku zrozumienia, który malował się na twarzy młodej kobiety. Postanowił zapamiętać ją taką, jaka była, gdy unosząc wzrok w kierunku kelnerki zapytała o drinka. Była taka niewinna i lekko zagubiona. Wiedział, że pewnie ich „znajomość” skończy się na tym małym geście, ale był z siebie bardzo dumny – przede wszystkim ze względu na to, że pierwszy raz udało mu się przełamać pewną barierę.

Zapomniał tylko o jednym. O tym, że siedzi w restauracji na widoku i że kelnerka z pewnością zdradzi, kto jest autorem tego miłego gestu. Tak się rzeczywiście stało. Nie trwało to nawet kilku sekund, kiedy kobieta spojrzała w jego stronę i palcem wskazała blondynce, kto postawił jej drinka. Jego serce dudniło w piersiach, w żołądku latała eskadra motyli, a z pleców spłynęła kropla potu, wywołując dreszcz na całym ciele. Chciał uciec stamtąd, a jednocześnie jakaś siła wmurowała mu stopy w podłogę. Nie chciał też ani na chwilę tracić z oczu ślicznej blondynki, tak jakby to miał być ostatni raz, kiedy widzi ją w życiu. A może właśnie przede wszystkim dlatego.

Widział jej oczy, kiedy ich wzrok się spotkał, gdzieś z boku widział uśmiechy i żarty koleżanek, ale to było nieważnie. Ważne w tej chwili były tylko jej źrenice, wpatrzone w niego. I ta niewinność na twarzy; niewinność, która po chwili zaczęła przechodzić w radość. Radość skromną, rozpierającą całe jej ciało od środka, ale swoje ujście znajdująca jedynie w oczach, które podobno są zwierciadłem duszy. Koleżanki zaczepiały ją, wypychały niemal od stolika, by podeszła do mężczyzny, ale w niej oprócz tej niewinności, kłócącej się nieco ze strojem, widać było w tamtej chwili jedynie skromność i nieśmiałość. Patrzyła tylko prosto w oczy i zdradzała nimi szczęście. Tak jakby to było coś, czego naprawdę oczekiwała lub potrzebowała. Tak jakby ten mały gest sprawił, że otworzyło się w niej coś pięknego, coś co pozwoliło jej rozkwitnąć, a przynajmniej się na to zdecydować. Jej wargi poruszyły się delikatnie. Kąciki ust skierowały się ku górze, a z ust wypłynęło bezdźwięczne „dziękuję”. Mimo iż nie zostało wypowiedziane, uderzyło w uszy Wojtka z siłą większą niż odgłosy na koncercie rockowym.

Mężczyzna często w wyobraźni widział świat w ujęciach. Jego myśli popłynęły teraz w kierunku pięknej blondynki. Wychodził właśnie z Metropolis, sam. Kilka schodków i już czuł pod nogami dobrze ułożony bruk, tak typowy dla toruńskiej Starówki, a jednocześnie tak wyjątkowy. Ostatni rzut oka w kierunku wejścia, jak gdyby chciał upewnić się, że nikt za nim nie podąża, nikt nie próbuje go zatrzymać. Dość typowe jak na romantyka wyobrażenia – mogłoby się wydawać. Tym razem było jednak inaczej. W drzwiach stała ona. Znajdowała się o te kilka schodków wyżej, więc podziwiać zaczął ją od dołu. Szpilki, oznaka kobiecości, kontrastowały z czarnymi zakolanówkami, zakończonymi fikuśnymi kokardkami, czyniącymi blondynkę jeszcze bardziej dziewczęcą. Dalej nieosłonięte kształtne uda, których zwieńczenie skrywało się pod dopasowaną krótką sukienką. Uroku całości dodawały jaskrawe kolczyki. Wszystko tworzyło smakowity koktajl łagodnej młodości i pikantnej dojrzałości, niczym „wściekły pies” wlewany prosto do gardła – najpierw rozpalało zmysły ostrością wódki i tabasco, by chwilę później ukoić słodkością soku malinowego.

– Chciałam ci podziękować za drinka, był przepyszny – powiedziała niewinnie, podchodząc do Wojtka.

– Nie ma za co. Tak pięknej dziewczynie należy się wszystko, co najlepsze – odpowiedział. – Było mi bardzo miło, gdy mogłem patrzyć, jak go popijasz.

– Wiesz, nie znam nawet twojego imienia, ale zrobiłeś dziś coś, czego naprawdę potrzebowałam. Bardzo zależało mi na tym, by ktoś zobaczył we mnie kogoś ciekawego. Ty swoim gestem sprawiłeś, że poczułam się w tłumie koleżanek naprawdę wyjątkowo – mówiąc to, przylgnęła do jego ciała i spojrzała mu prosto w oczy. – Chciałabym Ci podziękować w jakiś równie wyjątkowy sposób.

Ledwie skończyła to mówić, gdy jej usta zwarły się z wargami mężczyzny. Wojtek otworzył oczy ze zdumienia. Nie spodziewał się pocałunku, a już na pewno nie tak namiętnego i wilgotnego. Blondynka trzymała go mocno, przyciągając do siebie i wpijając się językiem w głąb jego ust. Odpowiedział równie namiętnie. Złapał ją za głowę, przytrzymując delikatnie i rozpoczęli frywolny, namiętny i bardzo wilgotny taniec pocałunków. Świat wirował, ludzie przechodzili obok, ocierali się o nich, ale Wojtek i seksowna blondynka byli już w innym wymiarze. Liczyła się tylko przyjemność i namiętność.

– Podobało ci się? – szepnęła mu do ucha, odrywając się w końcu od ust.

– Bardzo. To było coś… wspaniałego. To chyba najlepsze słowo – odpowiedział oszołomiony. – Jak masz na imię?

– To potem – namiętnie wykaligrafowała mu do ucha każdą literkę. – Teraz chodźmy do mnie – uśmiechnęła się zalotnie i pociągnęła go za sobą wąską, brukowaną uliczką zakochanego Torunia.

Namiętne pocałunki w taksówce były kolejnym ujęciem, które wryło się w umysł Wojtka. Dłonie błądzące po ciałach, szczęście znajdujące się w dotyku policzków, przyciąganiu ust, spragnionych pocałunku. Chuć, której nie mogli opanować, znajdowała swój wyraz w ocieraniu się ubranych jeszcze ciał, niekontrolowanych gestach, czułości i namiętności. Ciche pojękiwania, towarzyszące kąsaniu szyi i płatków uszu, były nie tylko zachętą do dalszych, bardziej intymnych zabaw, ale też elementem rozpraszającym kierowcę, który na gapieniu się w lusterko wewnętrzne spędzał zdecydowanie zbyt dużo czasu.

Mieszkanie blondynki było puste. Długi, nowocześnie urządzony korytarz zachęcał do wspólnego poznawania każdego centymetra kwadratowego tego pomieszczenia. Szczególnie wspólnie, szczególnie ze złączonymi ustami, szczególnie w namiętnym tańcu ciał. Podłoga szybko zawarła przyjaźń z częściami ich garderoby. Lustro było niemym świadkiem tego, jak wielka namiętność drzemała w tej dwójce. Zatrzymali się przy nim przez chwilę, sycąc swe oczy nieziemsko upajającym widokiem pragnących się ciał.

– Wyglądamy naprawdę dobrze razem – szepnęła, spoglądając w zwierciadło.

– O tak, teraz liczymy się tylko ty i ja – odpowiedział i ponownie wbił swój język w jej usta.

Blondynka oderwała się od niego z głośnym cmoknięciem. Przytrzymała go na dystans i szepnęła:

– Chodźmy do mnie. Nie byłoby najlepiej, gdyby dziewczyny nas tu zastały.

– Jasne – odpowiedział Wojtek i dał się poprowadzić do pokoju w końcu korytarza.

Pokój był niewielki, ale ustawny. Sporej wielkości łóżko na metalowej, zdobionej przez zdolnego kowala ramie stało w kącie. Oprócz tego mężczyzna dostrzegł tylko biurko, jakieś szafy i komody, i nic więcej. Może gdyby miał więcej czasu, skupiłby się lepiej na poznaniu tego miejsca, jednak blondynka nie zamierzała czekać. Klęknęła przed nim, ściągnęła mu pewnym ruchem bokserki – jedyną część garderoby, którą miał jeszcze na sobie i bezceremonialnie wzięła twardego penisa w usta. Wojtek jęknął z przyjemności, czując ciepło i wilgoć kobiecych warg. Spojrzał w dół. Blondynka patrzyła mu w oczy i powoli połykała jego penisa. Promienista przyjemność rozchodząca się z krocza sprawiła, że nogi się pod nim ugięły. Szczególnie, gdy poczuł, że jego męskość ginie naprawdę głęboko w gardle dziewczyny. Chwilę później usłyszał przeciągłe mlaśnięcie. Był znowu na zewnątrz, a jego mocno wilgotny kutas obijał się o policzki i język młodej kobiety.

– Lubisz obciąganie? – zapytała niewinnie

– Uwielbiam! – odpowiedział.

I rzeczywiście uwielbiał. Nigdy jednak nie zdarzyło mu się, żeby robiła to tak młoda i seksowna osoba. Nigdy też nie czuł takiej namiętności i niezwykłej przyjemności, płynącej z faktu, że widać było, iż blondynka nie robi tego dla niego. Ona po prostu lubiła obciągać.

– Jeśli będziesz grzeczny to jeszcze nie raz tam dziś zagościsz, ale teraz chciałabym, żebyś zerżnął mnie porządnie.

Mówiąc to, wstała, uklękła na łóżku i wypięła się zachęcająco. Nim zdążył do niej podejść, zsunęła z siebie wilgotne stringi, przeciskając je z trudem przez pełne, krągłe biodra. To dodało tylko smaku całości.

– Proszę cię. Zerżnij mnie mocno – szepnęła, czekając na pierwsze pchnięcie. Widać było, że nie potrzeba jej było pieszczot. Całe wargi lśniły od wilgoci, wręcz kleiły się, oblane słodkim śluzem.

Pierwsze, co poczuła, to delikatny dotyk. Z początku myślała, że Wojtek szuka wejścia, rozpychając zaczerwieniony srom. Po chwili jednak dobrze poznała, że to nie penis, a język mężczyzny szukał źródła jej przyjemności.

– Co robisz? – zapytała.

– Opiekuję się tobą. Zerżnąć może cię każdy. Ja będę tym, którego zapamiętasz jako tego, który zerżnął cię najlepiej. – Powiedziawszy to, zanurzył język pomiędzy jej wilgotne płatki i przesunął go, docierając pod koniec do lekko nabrzmiałej łechtaczki.

– Wiesz, jesteś kochany – szepnęła i tylko wypięła się jeszcze bardziej, pragnąc udostępnić mu swój kwiat tak mocno, jak tylko to było możliwe.

Na pierwszy jęk nie trzeba było długo czekać. Zaraz po nim pojawił się drugi, trzeci i kolejne. Dla wielu Wojtek był nieodgadnionym kochankiem, ale oddać mu trzeba było jedno. Na robieniu minet znał się jak rzadko kto. Teraz młoda blondynka miała szansę się o tym przekonać. Odgłosy dochodziły coraz bardziej z gardła, stawały się głośniejsze i dłuższe. Gdy mężczyzna uznał, że są już wyraźnym dowodem dużego podniecenia uniósł się, przysunął blondynkę na skraj łóżka stanowczym ruchem i pociągnięciem jej ciała przybliżył ją do swojego kutasa, a następnie powoli, ale jednostajnym, zdecydowanym ruchem wszedł do środka. Jęk, który z siebie wydała, pochodził już nie z gardła, ale jakby z głębi cipki, przedarł się przez całe ciało, aż do ust i przez nabrzmiałe wargi zagościł na świecie.

– Taaaaak – jęknął mężczyzna cicho. Zrobił dokładnie to samo za drugim i trzecim powolnym i dość delikatnym pchnięciem.

Kiedy poczuł, że jego penis zagościł w blondynce na dobre, zgrał się z jej anatomią i wpycha się w nią bez większego problemu, przystąpił do realizacji powierzonego zadania. Chciała, żeby ją zerżnął i nie zamierzał jej zawieść. Przytrzymał biodra, kciuki składając nad pośladkami i nabił na twardego fiuta, dociskając ją do siebie i napierając własnymi lędźwiami na jej cipkę. Krzyknęła, a on wiedział, że krzyki rozkoszy dopiero się zaczynają. Po jednym ostrzejszym pchnięciu przyszło kolejne i kolejne. Każdemu towarzyszył namiętny, gardłowy niemal skowyt – oznaka tego, jak dobrze jej było.

– Taaaak! Pierdol mnieeeee! – Usłyszał nie dłużej niż po trzydziestu sekundach takiej zabawy. – O fuuuck! Dochodzęęę! – Rozbrzmiało po dwóch minutach, a on wiedział, że to dopiero początek. Młoda dziewczyna, niedoświadczona jeszcze życiowo, choć już znająca przyjemność seksu widocznie nigdy wcześniej nie miała nikogo, kto wyruchałby ją tak porządnie, jak miało to mieć miejsce tej nocy.

– A ty? Dobrze ci? – zapytała w przerwach pomiędzy jękami.

– Najlepiej jak może być. Jesteś cudowna – szepnął i na powrót skupił się na pieprzeniu dziewczyny.

Ciała obijały się o siebie. Piersi zwisały nieznacznie, drażniąc sutki, ocierające się o pościel. Blondynka rozciągnęła mocno nogi, starając się maksymalnie rozewrzeć mokrą cipkę. Tak, jakby chciała dać mu jak najlepszy dostęp, tak jakby wiedziała, że każdy jej gest, dający mu więcej pola do popisu, sprawi jej przyjemność, jakiej nigdy dotąd nie zaznała, a przynajmniej nie na takim poziomie.

Drugi orgazm, a potem trzeci przeszył jej ciało. Wyła z rozkoszy pierdolona w ciasną, ociekającą sokami cipę. Tego było zbyt wiele. Opadła na brzuch i z rozwartymi nogami próbowała złapać jakikolwiek oddech. Serce niemal wyskakiwało jej z piersi, dudniąc jednocześnie od przyjemności, wyczerpania i podniecenia. Mężczyzna położył się na niej i pocałował najpierw w małżowinę uszną, a zaraz potem skupił się na karku. Nie pieprzył jej przez chwilę. Pozwalał, by dochodziła do siebie w towarzystwie pocałunków i pieszczot. Noc jeszcze się nie kończyła, a on chciał, by blondynka wspominała ją jak najlepiej.

– Co robisz? – zapytała nagle, gdy poczuła, że penis krąży w okolicach jej tyłka.

– Ja? Sprawiam ci przyjemność. Taką, jakiej nigdy nie zapomnisz – szepnął do uszka.

– Poczekaj. Nie przepadam za tym, nie wiem, czy chcę – odpowiedziała, a on tylko wpił się w jej kark, namiętnie całując i przywołując w pamięci te dreszcze, przez które chwilę wcześniej nie mogła złapać nawet płytkiego oddechu. Bariery puściły.

– Bądź delikatny – wyszeptała. – Proszę.

– Będę. Obiecuję. – Jego słowa były ledwie słyszalne, ale odbiły się głośnym echem w jej umyśle. Uniosła nieco pośladki, dając lepszy dostęp do pupy, i czekała.

Poczuł, jak jego penis napiera na ciasną dziurkę…

– Czy coś jeszcze podać? – Kobiecy głos przeszył przestrzeń, w której się znajdował.

Co ona pieprzy? – pomyślał przez chwilę. Ja ją tu zaraz będę pieprzył w dupę, a ona gada od rzeczy.

– Czy coś jeszcze panu podać? – Kolejny raz usłyszał, ale głos ten dochodził jakby z góry. Wojtek uniósł wzrok. Nad nim stała kelnerka, ubrana w uniform restauracji Metropolis i uśmiechała się do niego.

– Słucham? – zapytał niepewnie.

– Czy czegoś jeszcze pan sobie życzy? – powtórzyła pytanie innymi słowami.

– Nie, dziękuję. Rachunek poproszę.

Mężczyzna wrócił do rzeczywistości. Znów słyszał muzykę, głosy gości restauracji, obijające się sztućce, śmiechy i czuł zapach pizzy, jedynej w swoim rodzaju. Fantazja uciekła tak szybko, jak się pojawiła, ale Wojtek wiedział, że długo będzie siedziała w jego pamięci. Był świadomy tego, że piękna blondynka, siedząca po drugiej stronie sali z koleżankami, popijająca już piwo i odstawiająca je obok pustej wysokiej szklanki, w której można było dostrzec resztki lodu, limonek i nierozpuszczonego brązowego cukru, będzie wyobrażeniem jedynym w swoim rodzaju.

Wojtek wstał, zapłacił, zostawiając jak zwykle nieco za duży napiwek, założył płaszcz i wyszedł. Kiedy zszedł ze schodków i poczuł pod butami bruk, którym wyłożona była cała ulica Podmurna – od baszty aż do ruin zamku krzyżackiego – poczuł się bardzo dziwnie. Tak, jakby przeżył tę scenę już wcześniej. Zatem należało się już tylko odwrócić… i… Zrobił to z uśmiechem na ustach, spodziewając się ujrzeć tam seksowną blondynkę. Za nim jednak nie było nikogo. Rozczarowany zaśmiał się sam do siebie, wrócił do rzeczywistości i zrobił pierwszy krok w stronę domu i nowego życia.

– Przepraszam – usłyszał za plecami.

Odwrócił się, nie dowierzając. Za nim stała seksowna blondynka w dopasowanej krótkiej sukience i zalotnych zakolanówkach. Uśmiechała się do niego.

– Tak? – zapytał nieco niepewnie, w głowie przywołując fantazję.

– Chciałam ci podziękować za drinka, był przepyszny – powiedziała niewinnie, podchodząc do Wojtka.

– Nie ma za co. Tak pięknej dziewczynie należy się wszystko, co najlepsze – odpowiedział. – Było mi bardzo miło, gdy mogłem patrzyć, jak go popijasz.

– Po prostu chciałam podziękować – uśmiechnęła się.

– Może się przejdziemy? – kontynuował, próbując uratować odchodzące gdzieś w ciemną otchłań wyobrażenie.

– Lepiej nie. Wiesz, mam kogoś i nie chciałabym tego zepsuć – powiedziała jasno, choć z nutką smutku.

– Rozumiem. Szczęściarz. A ja? Ja się cieszę, że mogłem sprawić ci choć troszkę przyjemności.

– To… pa – uśmiechnęła się, odwróciła na pięcie i poszła w stronę wejścia do restauracji.

– Poczekaj! Jak masz na imię? – zawołał za nią.

– Może kiedyś ci powiem – puściła w jego stronę oczko i zniknęła za drzwiami Metropolis.

Utwór chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie w całości lub fragmentach bez zgody autora zabronione.

Aby pobrać ebooka z powyższym tekstem w formatach pdf, epub, mobi:

Czytelniku, chętnie zamieścimy dobre opowiadania erotyczne na Najlepszej Erotyce. Jeśli stworzyłeś dzieło, które ma nie mniej niż 2000 słów, zawiera ciekawą historię i napisane jest w dobrym stylu, wyślij je na nasz adres ne.redakcja@gmail.com. Każdy tekst, który przypadnie do gustu Redakcji Najlepszej Erotyki, zostanie opublikowany, a autor dostanie od nas propozycję współpracy.